Psyche
alle pijlers
Breken met mn vader....
zaterdag 21 november 2009 om 23:22
Lieve allemaal.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twee was. En ookal doen/deden ouders nog hun best, kinderen worden er de dupe van. Ik heb een oudere zus, zij was toen vijf. In mijn kindertijd gingen we een zondag per twee weken naar mijn vader toe, die 10km verderop woonde. De nieuwe vrouw van mijn vader deed nooit haar best om 't leuk voor ons te maken en mijn vader vond dat moeilijk om dat in zijn eentje te doen. Ik vond het dus vaak vervelend om erheen te gaan. Ook werd mijn zus erg voorgetrokken. Mijn zus lijkt qua uiterlijk erg op mijn vader. Mijn moeder heeft vaak dingen over de scheiding verteld die me een negatief beeld gaven over mijn vader. Dat krijg je, bewust of onbewust toch mee. En dit heb ik ook meegenomen in de mening over mijn vader.
In mijn pubertijd werd mijn vader erg ziek. Hij heeft astma die alleen maar achteruit gaat. Maandenlang lag hij in het ziekenhuis. Ik vond dat erg moeilijk, ook omdat er een kans bestaat dat ik datzelfde krijg, heb ook astma. Elke keer heb ik hem, meteen na school opgezocht, uren zat ik bij hem. Mijn zus is een of twee keer geweest. Ook toen mijn vader in het astmacentrum in Hilversum lag, hebben we hem samen opgezocht.
Een paar jaar geleden ging mijn zus op zichzelf wonen. Met het inpakken van haar kamer vond zij haar oude dagboek terug. Leuk om allemaal te lezen. Ik mocht het dagboek lezen en ben ontzettend geschrokken. Mijn vader heeft mijn zus misbruikt. Ik weet niet hoe lang, ik weet niet hoevaak. Dit had ik niet mogen lezen, want even later zaten die pagina's niet meer in haar dagboek. Ik heb haar hier nooit naar gevraagd. Ik durfte niet. Ik had en heb een goede band met mijn zus en geef heel veel om haar.
Toen ik een jaar of 18 was heb ik een gesprek met mijn vader gehad. Over vroeger, over ons, over de scheiding. Alles wat ik vervelend vond (behalve wat ik in het dagboek heb gelezen) hebben we besproken. Mijn vader zei dat hij eraan ging werken dat hij mijn zus en mij evenveel aandacht zou geven. Dat ik dit gesprek met hem wilde, heeft veel losgemaakt en daardoor is zijn beeld over mij misschien ook wel verandert. Dat ik de eigenschap heb om voor mezelf op te komen.
Vorig jaar had mijn oudste halfbroertje (2e gezin van vader) een vriendinnetje. Moeilijk meisje met een rugzak vol misbruik/verkrachtingen/pleegezinnen enz. Elke keer als ik mijn vader aan de telefoon had, had hij het over haar. Over hoe mooi ze was en hoe leuk! Ik vond het verdacht en heb al eens iets tegen m gezegd als "het is toch niet jouw vriendin..?" Op een gegeven moment belt hij op. Hij had een opmerking naar haar gemaakt over dat ze er nogal schaarsgekleed bij liep. Dat ze zich nergens voor hoefde te schamen, maar dat ze zich niet zo moest kleden. Mijn broertje heeft toen verteld dat hij dat niet moest zeggen omdat ze zich onzeker voelde over haar borsten. Een tijd geleden bleek ze hieraan geopereerd te zijn. Op een avond toen mijn vader alleen beneden was heeft hij haar van boven gesmst en haar beneden gevraagd of zij haar borsten wilde laten zien. Dat wilde ze niet. Hij heeft haar toen gedwongen en gezegd dat ze dit niet door mocht zeggen. Uiteindelijk heeft zij dit wel tegen mijn broertje gezegd en was mijn vader dus de sjaak. Dit verhaal vertelde hij zelf via de telefoon aan mij. Ik vond het toen niet eens verdacht, omdat ik wist hoe dat meisje was. Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe kwader ik werd. Vreselijk kwaad. Ik heb hem daarom gezegd dat hij voorlopig geen contact hoefde op te nemen via mail/telefoon oid. Tientallen mailtjes kwamen binnen. Dat dat meisje fout zat en dat hij zich verraden voelde door mij omdat ik niet achter hem stond maar achter een liegend meisje. Ik ben door mijn familie (van mijn vaders kant) meerdere keren benaderd om contact met mijn vader op te nemen omdat hij eraan onderdoor ging dat ik voor dat meisje koos. Mijn schoonvader is in die tijd overleden, ontzettend verdrietige tijd. Mijn vader vroeg of hij nog wel mocht komen op de crematie. En ik dacht, of ik ontneem hem dit nu en hij krijgt die kans niet meer, of ik laat hem nu komen en hem de kans geven om ons sterkte te wensen. En daar stond ie, met een grijns op zijn gezicht, zich geen houding weten te geven. En ook nog geprobeerd om met mijn zus aan te pappen zodat ik iets zou laten horen. Wat een schoft. Kapot was ik.
Hier is weer wat tijd overheen gegaan. Veel nagedacht, wat wil ik nou. Misschien oppervlakkig contact... Mijn vader ligt opnieuw in scheiding, maar ze gingen dit goed samen oplossen En toen kwam het.. Mijn zus belde mij op een woensdagavond op. Mijn vader is opgepakt. Hij heeft seks gehad en sexuele handelingen verricht bij 2 minderjarige meisjes. Ik ben kapot. Verdrietig, woest, verscheurd, helemaal op gewoon. Mijn vader is een pedofiel. Dit kregen we via een vriendin van mijn zus te horen, die bij de politie werkt. Hij heeft een jaar gekregen. In oktober 2010 komt hij weer vrij. De broer van mijn vader probeert constant contact met mijn zus (dus niet met mij) op te nemen. Om te vertellen. Ze zullen het er vast erg moeilijk mee hebben. De reden waarom ze met mij geen contact opnemen is me niet helemaal duidelijk. Misschien om dat ik dit al zag aankomen.....??? En ik ben zo blij dat ik alles heb gehoord via de politie zelf. Dat er geen leugens meer komen. Ik ben er klaar mee!
Er gaat vanalles door me heen. Ik word heen en weer geschud door emoties. Ben er helemaal kapot van. De schaamte valt nog mee. Maar ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik wil geen verdriet meer. De relatie tussen mijn vader en mij was gebasseerd op hoop. Hoop dat hij ooit een normale vader voor mij zou zijn, dat hij mijn zus en mij gelijk behandelt, dat hij erachter komt wie ik ben, wat ik doe en wat ik kan, hoe leuk mijn vriend is (die werd meteen tot arrogante klootzak gebombardeerd, omdat ie in het begin wat verlegen was). Die hoop zit er al jaren. En nu ben ik klaar met geven en er niets voor terug krijgen. Het enige dat ik van mijn vader krijg is verdriet, pijn, teleurstellingen, hij is al heel vaak mijn verjaardag vergeten, heeft het alleen over zijn ziekzijn en hoe erg het voor hem is, wat mijn halfbroertjes hebben uitgespookt. Alles wat hij verteld is negatief.
En toch... het is mijn vader. En dat blijft in mijn hoofd spoken. Mijn verstand zegt: laat hem los! Hij verdient het niet om mij opnieuw te verscheuren, om mij kapot te maken en geen respect te krijgen. En mijn gevoel speelt met: wat als hij sterft (hij heeft geen lange levensverwachting) wat als ik kinderen krijg of ga trouwen? Verstand en gevoel worstelen keihard met elkaar en ik ben er nog niet uit.
Ik heb genoeg vriendinnen maar ik kan het gewoon niet vertellen. 1 Vriendin weet het nu. Niemand kan me hierin steunen, want niemand weet hoe de band tussen hem en mij in elkaar zit. En daarom vind ik dat niemand er een mening over mag hebben. Ga ik m nog zitten verdedigen ook! Ik voel me alleen. Zo alleen. Mijn zus is klaar, die schrijft hem een brief en wil m nooit meer zien. Ik wou dat ik die knoop door kon hakken. Maar ik kan het niet alleen.
Wie heeft er ervaring met breken met ouders? En hoe voel je je daarbij? Wordt je gesteund door anderen? Kreeg je spijt?
Liefs Juul.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twee was. En ookal doen/deden ouders nog hun best, kinderen worden er de dupe van. Ik heb een oudere zus, zij was toen vijf. In mijn kindertijd gingen we een zondag per twee weken naar mijn vader toe, die 10km verderop woonde. De nieuwe vrouw van mijn vader deed nooit haar best om 't leuk voor ons te maken en mijn vader vond dat moeilijk om dat in zijn eentje te doen. Ik vond het dus vaak vervelend om erheen te gaan. Ook werd mijn zus erg voorgetrokken. Mijn zus lijkt qua uiterlijk erg op mijn vader. Mijn moeder heeft vaak dingen over de scheiding verteld die me een negatief beeld gaven over mijn vader. Dat krijg je, bewust of onbewust toch mee. En dit heb ik ook meegenomen in de mening over mijn vader.
In mijn pubertijd werd mijn vader erg ziek. Hij heeft astma die alleen maar achteruit gaat. Maandenlang lag hij in het ziekenhuis. Ik vond dat erg moeilijk, ook omdat er een kans bestaat dat ik datzelfde krijg, heb ook astma. Elke keer heb ik hem, meteen na school opgezocht, uren zat ik bij hem. Mijn zus is een of twee keer geweest. Ook toen mijn vader in het astmacentrum in Hilversum lag, hebben we hem samen opgezocht.
Een paar jaar geleden ging mijn zus op zichzelf wonen. Met het inpakken van haar kamer vond zij haar oude dagboek terug. Leuk om allemaal te lezen. Ik mocht het dagboek lezen en ben ontzettend geschrokken. Mijn vader heeft mijn zus misbruikt. Ik weet niet hoe lang, ik weet niet hoevaak. Dit had ik niet mogen lezen, want even later zaten die pagina's niet meer in haar dagboek. Ik heb haar hier nooit naar gevraagd. Ik durfte niet. Ik had en heb een goede band met mijn zus en geef heel veel om haar.
Toen ik een jaar of 18 was heb ik een gesprek met mijn vader gehad. Over vroeger, over ons, over de scheiding. Alles wat ik vervelend vond (behalve wat ik in het dagboek heb gelezen) hebben we besproken. Mijn vader zei dat hij eraan ging werken dat hij mijn zus en mij evenveel aandacht zou geven. Dat ik dit gesprek met hem wilde, heeft veel losgemaakt en daardoor is zijn beeld over mij misschien ook wel verandert. Dat ik de eigenschap heb om voor mezelf op te komen.
Vorig jaar had mijn oudste halfbroertje (2e gezin van vader) een vriendinnetje. Moeilijk meisje met een rugzak vol misbruik/verkrachtingen/pleegezinnen enz. Elke keer als ik mijn vader aan de telefoon had, had hij het over haar. Over hoe mooi ze was en hoe leuk! Ik vond het verdacht en heb al eens iets tegen m gezegd als "het is toch niet jouw vriendin..?" Op een gegeven moment belt hij op. Hij had een opmerking naar haar gemaakt over dat ze er nogal schaarsgekleed bij liep. Dat ze zich nergens voor hoefde te schamen, maar dat ze zich niet zo moest kleden. Mijn broertje heeft toen verteld dat hij dat niet moest zeggen omdat ze zich onzeker voelde over haar borsten. Een tijd geleden bleek ze hieraan geopereerd te zijn. Op een avond toen mijn vader alleen beneden was heeft hij haar van boven gesmst en haar beneden gevraagd of zij haar borsten wilde laten zien. Dat wilde ze niet. Hij heeft haar toen gedwongen en gezegd dat ze dit niet door mocht zeggen. Uiteindelijk heeft zij dit wel tegen mijn broertje gezegd en was mijn vader dus de sjaak. Dit verhaal vertelde hij zelf via de telefoon aan mij. Ik vond het toen niet eens verdacht, omdat ik wist hoe dat meisje was. Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe kwader ik werd. Vreselijk kwaad. Ik heb hem daarom gezegd dat hij voorlopig geen contact hoefde op te nemen via mail/telefoon oid. Tientallen mailtjes kwamen binnen. Dat dat meisje fout zat en dat hij zich verraden voelde door mij omdat ik niet achter hem stond maar achter een liegend meisje. Ik ben door mijn familie (van mijn vaders kant) meerdere keren benaderd om contact met mijn vader op te nemen omdat hij eraan onderdoor ging dat ik voor dat meisje koos. Mijn schoonvader is in die tijd overleden, ontzettend verdrietige tijd. Mijn vader vroeg of hij nog wel mocht komen op de crematie. En ik dacht, of ik ontneem hem dit nu en hij krijgt die kans niet meer, of ik laat hem nu komen en hem de kans geven om ons sterkte te wensen. En daar stond ie, met een grijns op zijn gezicht, zich geen houding weten te geven. En ook nog geprobeerd om met mijn zus aan te pappen zodat ik iets zou laten horen. Wat een schoft. Kapot was ik.
Hier is weer wat tijd overheen gegaan. Veel nagedacht, wat wil ik nou. Misschien oppervlakkig contact... Mijn vader ligt opnieuw in scheiding, maar ze gingen dit goed samen oplossen En toen kwam het.. Mijn zus belde mij op een woensdagavond op. Mijn vader is opgepakt. Hij heeft seks gehad en sexuele handelingen verricht bij 2 minderjarige meisjes. Ik ben kapot. Verdrietig, woest, verscheurd, helemaal op gewoon. Mijn vader is een pedofiel. Dit kregen we via een vriendin van mijn zus te horen, die bij de politie werkt. Hij heeft een jaar gekregen. In oktober 2010 komt hij weer vrij. De broer van mijn vader probeert constant contact met mijn zus (dus niet met mij) op te nemen. Om te vertellen. Ze zullen het er vast erg moeilijk mee hebben. De reden waarom ze met mij geen contact opnemen is me niet helemaal duidelijk. Misschien om dat ik dit al zag aankomen.....??? En ik ben zo blij dat ik alles heb gehoord via de politie zelf. Dat er geen leugens meer komen. Ik ben er klaar mee!
Er gaat vanalles door me heen. Ik word heen en weer geschud door emoties. Ben er helemaal kapot van. De schaamte valt nog mee. Maar ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik wil geen verdriet meer. De relatie tussen mijn vader en mij was gebasseerd op hoop. Hoop dat hij ooit een normale vader voor mij zou zijn, dat hij mijn zus en mij gelijk behandelt, dat hij erachter komt wie ik ben, wat ik doe en wat ik kan, hoe leuk mijn vriend is (die werd meteen tot arrogante klootzak gebombardeerd, omdat ie in het begin wat verlegen was). Die hoop zit er al jaren. En nu ben ik klaar met geven en er niets voor terug krijgen. Het enige dat ik van mijn vader krijg is verdriet, pijn, teleurstellingen, hij is al heel vaak mijn verjaardag vergeten, heeft het alleen over zijn ziekzijn en hoe erg het voor hem is, wat mijn halfbroertjes hebben uitgespookt. Alles wat hij verteld is negatief.
En toch... het is mijn vader. En dat blijft in mijn hoofd spoken. Mijn verstand zegt: laat hem los! Hij verdient het niet om mij opnieuw te verscheuren, om mij kapot te maken en geen respect te krijgen. En mijn gevoel speelt met: wat als hij sterft (hij heeft geen lange levensverwachting) wat als ik kinderen krijg of ga trouwen? Verstand en gevoel worstelen keihard met elkaar en ik ben er nog niet uit.
Ik heb genoeg vriendinnen maar ik kan het gewoon niet vertellen. 1 Vriendin weet het nu. Niemand kan me hierin steunen, want niemand weet hoe de band tussen hem en mij in elkaar zit. En daarom vind ik dat niemand er een mening over mag hebben. Ga ik m nog zitten verdedigen ook! Ik voel me alleen. Zo alleen. Mijn zus is klaar, die schrijft hem een brief en wil m nooit meer zien. Ik wou dat ik die knoop door kon hakken. Maar ik kan het niet alleen.
Wie heeft er ervaring met breken met ouders? En hoe voel je je daarbij? Wordt je gesteund door anderen? Kreeg je spijt?
Liefs Juul.
maandag 25 januari 2010 om 22:16
In de tijd dat mijn vader zijn tweede gezin in oprichting had, heeft hij verkozen geen contact meer te willen met mij en mijn zus.
Twee jaar later was hij dood. Ik heb het nooit erg gevonden. Hij verdiende de naam 'vader' niet meer. Dat was dan ook het antwoord wat ik gaf aan mensen die mij meenden te moeten vertellen dat ik contact met hem op moest nemen 'omdat het toch mijn vader is'.
Ik heb geen tips voor je. Met een prof praten, lotgenoten, of wie dan ook, dat kan je wellicht wat helderheid verschaffen, maar je zult toch zelf je persoonlijke afweging moeten maken.
Ik wil je heel veel sterkte wensen met je situatie
Twee jaar later was hij dood. Ik heb het nooit erg gevonden. Hij verdiende de naam 'vader' niet meer. Dat was dan ook het antwoord wat ik gaf aan mensen die mij meenden te moeten vertellen dat ik contact met hem op moest nemen 'omdat het toch mijn vader is'.
Ik heb geen tips voor je. Met een prof praten, lotgenoten, of wie dan ook, dat kan je wellicht wat helderheid verschaffen, maar je zult toch zelf je persoonlijke afweging moeten maken.
Ik wil je heel veel sterkte wensen met je situatie
maandag 25 januari 2010 om 23:17
Lieve Julia,
Zal je allereerst zeggen dat ik niet je hele verhaal gelezen heb, maar een aantal dingen waren al genoeg reden voor mij om te reageren op je verhaal. Ik vind het vreselijk naar wat je verteld.
Je vroeg naar de ervaringen en dan zal ik je mijn ervaring vertellen. Want ik ken die eenzaamheid maar al te goed.
Ik heb sinds een jaar met mijn vader soort van gebroken, ik bel hem niet. Behalve toen hij jarig was even kort gewoon voor mezelf omdat ik dit nodig voelde en om te ervaren dat er gelukkig niet die verscheurdheid los komt.
Kort: mijn vader gedraagt zich als een erg egocentrische man (vind het nog steeds moeilijk om dit te zeggen, hij is het in essentie niet voor mij, hoop dat je snapt wat ik bedoel)
Hij vergeet verjaardagen, vroeger en nu. Of hij belt even kort of een email. Ook aan mijn andere broertjes en zusjes. Hij was totaal geen steun vroeger. Beloofde van alles, maar deed niks. Als er een nieuwe vrouw in beeld was moesten we bv bellen om langs te kunnen komen maar van dat langskomen kwam het vaak niet want hij was niet geinteresseerd. Vanaf dat ik klein was had hij negatieve verhalen over mijn moeder. Maar ook gooide hij de frustraties op mij omdat ik schijnbaar zoveel op haar leek. Ik was dan net zo pieeeep als haar enzo. Hij was als ik hem uberhaupt zag alleen aan het praten over zijn problemen, vanaf dat ik klein was voelde ik me heel verantwoordelijk voor hem. Hij dronk ook heel veel en deed dan allerlei rare dingen. Maar goed..
Nu heb ik dan eindelijk met hem gebroken, gewoon omdat ik besef hoe hij is. Het contact gaf me allee teleurstelling en ontvrichte mijn eigen leven steeds. Ik heb wel iemand waarbij ik gesprekken heb, een psychologe. En daar ben ik heel blij mee, want zij reageert op mij wat het beste is voor mij. En daarnaast is ze objectief. Heel lang heb ik de pijn gevoelt, waarom hij niet een vader was, wat er mis is met mij (dat was het diepe gevoel van binnen zeg maar) maar ook omdat ik de oudste was voelde ik me verantwoordelijk naar mijn broertjes en zusjes. Maar ik moet zeggen dat ik me veel beter voel nu ik het geaccepteerd heb. Hij belt zelf zelden, zeg zo drie vier keer per jaar. Vroeger eigenlijk niet. Ik wil niet weer erin zitten. En ik weet nu ook dat het niet aan mij ligt. Maar omdat dit gebeurd als je kind bent, bouw je daarin allerlei patronen op waar je later last van krijgt. Daarom ben ik gaan praten met iemand om hier meer inzicht in te leren krijgen. En ook betreft relaties.
Ik heb niet gezegd tegen hem dat ik met hem gebroken heb, maar dat hoeft ook niet voor mij. Want ik zit niet te wachten op zijn zielige praatjes en dat hij dan weer luchtkastelen belooft. Ik wil gewoon rust in mijn leven, en dat hem ik niet vanuit hem. Ik vind het totaal onbegrijpelijk hoe het kan dat een vader zo is. Ja met zijn jeugd etc etc, dat kan allemaal wel zo zijn, maar ik vind dat geen excuus om het je eigen kinderen zo moeilijk te maken, vooral voel ik dit voor mijn broertjes en zusjes, niet eens zo zeer voor mezelf.
Het breken met hem van binnen, afstand nemen, heeft een hoop ruimte gegeven om aan mezelf te werken en dingen een plaats te geven. Daarnaast is mijn zelfbeeld ook een stuk beter geworden.
Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen. En ik vind het heel knap van je dat je je verhaal hier neer zet. liefs en sterkte!!!
Zal je allereerst zeggen dat ik niet je hele verhaal gelezen heb, maar een aantal dingen waren al genoeg reden voor mij om te reageren op je verhaal. Ik vind het vreselijk naar wat je verteld.
Je vroeg naar de ervaringen en dan zal ik je mijn ervaring vertellen. Want ik ken die eenzaamheid maar al te goed.
Ik heb sinds een jaar met mijn vader soort van gebroken, ik bel hem niet. Behalve toen hij jarig was even kort gewoon voor mezelf omdat ik dit nodig voelde en om te ervaren dat er gelukkig niet die verscheurdheid los komt.
Kort: mijn vader gedraagt zich als een erg egocentrische man (vind het nog steeds moeilijk om dit te zeggen, hij is het in essentie niet voor mij, hoop dat je snapt wat ik bedoel)
Hij vergeet verjaardagen, vroeger en nu. Of hij belt even kort of een email. Ook aan mijn andere broertjes en zusjes. Hij was totaal geen steun vroeger. Beloofde van alles, maar deed niks. Als er een nieuwe vrouw in beeld was moesten we bv bellen om langs te kunnen komen maar van dat langskomen kwam het vaak niet want hij was niet geinteresseerd. Vanaf dat ik klein was had hij negatieve verhalen over mijn moeder. Maar ook gooide hij de frustraties op mij omdat ik schijnbaar zoveel op haar leek. Ik was dan net zo pieeeep als haar enzo. Hij was als ik hem uberhaupt zag alleen aan het praten over zijn problemen, vanaf dat ik klein was voelde ik me heel verantwoordelijk voor hem. Hij dronk ook heel veel en deed dan allerlei rare dingen. Maar goed..
Nu heb ik dan eindelijk met hem gebroken, gewoon omdat ik besef hoe hij is. Het contact gaf me allee teleurstelling en ontvrichte mijn eigen leven steeds. Ik heb wel iemand waarbij ik gesprekken heb, een psychologe. En daar ben ik heel blij mee, want zij reageert op mij wat het beste is voor mij. En daarnaast is ze objectief. Heel lang heb ik de pijn gevoelt, waarom hij niet een vader was, wat er mis is met mij (dat was het diepe gevoel van binnen zeg maar) maar ook omdat ik de oudste was voelde ik me verantwoordelijk naar mijn broertjes en zusjes. Maar ik moet zeggen dat ik me veel beter voel nu ik het geaccepteerd heb. Hij belt zelf zelden, zeg zo drie vier keer per jaar. Vroeger eigenlijk niet. Ik wil niet weer erin zitten. En ik weet nu ook dat het niet aan mij ligt. Maar omdat dit gebeurd als je kind bent, bouw je daarin allerlei patronen op waar je later last van krijgt. Daarom ben ik gaan praten met iemand om hier meer inzicht in te leren krijgen. En ook betreft relaties.
Ik heb niet gezegd tegen hem dat ik met hem gebroken heb, maar dat hoeft ook niet voor mij. Want ik zit niet te wachten op zijn zielige praatjes en dat hij dan weer luchtkastelen belooft. Ik wil gewoon rust in mijn leven, en dat hem ik niet vanuit hem. Ik vind het totaal onbegrijpelijk hoe het kan dat een vader zo is. Ja met zijn jeugd etc etc, dat kan allemaal wel zo zijn, maar ik vind dat geen excuus om het je eigen kinderen zo moeilijk te maken, vooral voel ik dit voor mijn broertjes en zusjes, niet eens zo zeer voor mezelf.
Het breken met hem van binnen, afstand nemen, heeft een hoop ruimte gegeven om aan mezelf te werken en dingen een plaats te geven. Daarnaast is mijn zelfbeeld ook een stuk beter geworden.
Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen. En ik vind het heel knap van je dat je je verhaal hier neer zet. liefs en sterkte!!!
maandag 25 januari 2010 om 23:28
[quote]Julia2 schreef op 25 januari 2010 @ 18:48:
Hey lieve meiden,
Het heeft even geduurd voor ik weer reageerde..
Ik ben intussen naar een maatschappelijk werker geweest. Op zich fijn om even mijn hart te kunnen luchten. Maar wat ik vooral merkte is dat deze vrouw mij op weg wilde helpen met de dingen waar ik op dat moment tegenaan liep. Ze reageerde nauwelijks op dat wat ik vertelde maar stelde me na mijn hele verhaal de vraag: Waar zit je nu het meest mee en hoe kan ik je daarbij tot steun zijn zodat je weer verder kunt? De vraag die ik zelf aan mijn cliënten stel. Heel irritant als je zelf in de hulpverlening werkt.
Een maatschappelijk werker lijkt mij geen goede optie in deze. Bij die mensen ben ik ook al zo vaak geweest. Dan zeggen ze: En wat is nu je probleem? Ongeveer zelfde als je zelf zegt. De cirkels waarin ik draaide prikte ze ook niet. Waardoor ik er niks aan had. En daarbij nam ik die mensen ook totaal niet serieus meer die dat soort vragen stellen. Als je had geweten wat die steun had kunnen zijn, dan had ik het zelf op kunnen lossen toen. Het probleem vaak ook, is dat je rationeel heel kien bent, maar dat er gevoelsmatig allerlei pijn zit, soort wrik tussen gevoel en ratio.
Hey lieve meiden,
Het heeft even geduurd voor ik weer reageerde..
Ik ben intussen naar een maatschappelijk werker geweest. Op zich fijn om even mijn hart te kunnen luchten. Maar wat ik vooral merkte is dat deze vrouw mij op weg wilde helpen met de dingen waar ik op dat moment tegenaan liep. Ze reageerde nauwelijks op dat wat ik vertelde maar stelde me na mijn hele verhaal de vraag: Waar zit je nu het meest mee en hoe kan ik je daarbij tot steun zijn zodat je weer verder kunt? De vraag die ik zelf aan mijn cliënten stel. Heel irritant als je zelf in de hulpverlening werkt.
Een maatschappelijk werker lijkt mij geen goede optie in deze. Bij die mensen ben ik ook al zo vaak geweest. Dan zeggen ze: En wat is nu je probleem? Ongeveer zelfde als je zelf zegt. De cirkels waarin ik draaide prikte ze ook niet. Waardoor ik er niks aan had. En daarbij nam ik die mensen ook totaal niet serieus meer die dat soort vragen stellen. Als je had geweten wat die steun had kunnen zijn, dan had ik het zelf op kunnen lossen toen. Het probleem vaak ook, is dat je rationeel heel kien bent, maar dat er gevoelsmatig allerlei pijn zit, soort wrik tussen gevoel en ratio.
zaterdag 30 januari 2010 om 15:14
@Julia. Allereerst: wat vreselijk rot voor je dat je hier mee te maken hebt gekregen.
Ik heb geen ervaring met misbruik etc. en breken met ouders maar heb wel het e.e.a. van dichtbij meegemaakt met 2 naaste vriendinnen van me.
Ik denk dat je een rouwproces door moet. Het beeld wat jij van hem had en het beeld dat je had van het begrip ' vader ' is in jouw geval flink geschaad. Hij is niet de man die je dacht dat hij was en kan niet voldoen aan het beeld wat je van een vader verwacht. Dat moet je een plekje geven (vreselijke uitdrukking, maar goed) en verwerken.
Je bezoekt nu een maatschappelijk werker maar misschien ben je beter af bij een psycholoog of therapeut, die gaan vaak toch wat dieper op de materie in.
Inzake je zus: open het gesprek. Hij, je vader, heeft al te lang de verkeerde soort macht over jullie gehad. Voor jullie relatie onderling is het denk ik heel belangrijk dat jullie hierover kunnen praten, het zou denk ik enorm opluchten om dit geheim op tafel te gooien. Bovendien is het waarschijnlijk heel zwaar voor je zus om dit te dragen zonder openheid van je zus. De reden waarom ze dit nooit aan je heeft verteld is waarschijnlijk om jou te beschermen, maar dat kan ze niet, daarvoor is het te laat.
Of je moet breken met je vader? Dat is jouw keuze maar ik zou zeggen: ja.
Hij heeft je niets meer te bieden. Er valt bij die man niets meer dan ellende te halen. Er een streep onder zetten geeft een einde aan de twijfel en tweestrijd.
Heel veel sterkte.
Ik heb geen ervaring met misbruik etc. en breken met ouders maar heb wel het e.e.a. van dichtbij meegemaakt met 2 naaste vriendinnen van me.
Ik denk dat je een rouwproces door moet. Het beeld wat jij van hem had en het beeld dat je had van het begrip ' vader ' is in jouw geval flink geschaad. Hij is niet de man die je dacht dat hij was en kan niet voldoen aan het beeld wat je van een vader verwacht. Dat moet je een plekje geven (vreselijke uitdrukking, maar goed) en verwerken.
Je bezoekt nu een maatschappelijk werker maar misschien ben je beter af bij een psycholoog of therapeut, die gaan vaak toch wat dieper op de materie in.
Inzake je zus: open het gesprek. Hij, je vader, heeft al te lang de verkeerde soort macht over jullie gehad. Voor jullie relatie onderling is het denk ik heel belangrijk dat jullie hierover kunnen praten, het zou denk ik enorm opluchten om dit geheim op tafel te gooien. Bovendien is het waarschijnlijk heel zwaar voor je zus om dit te dragen zonder openheid van je zus. De reden waarom ze dit nooit aan je heeft verteld is waarschijnlijk om jou te beschermen, maar dat kan ze niet, daarvoor is het te laat.
Of je moet breken met je vader? Dat is jouw keuze maar ik zou zeggen: ja.
Hij heeft je niets meer te bieden. Er valt bij die man niets meer dan ellende te halen. Er een streep onder zetten geeft een einde aan de twijfel en tweestrijd.
Heel veel sterkte.
maandag 1 februari 2010 om 12:14
Lieve allemaal,
Ik vind het echt tof om jullie reacties te lezen. Dat ik niet de "enige" ben, is natuurlijk rot! Maar ik vind het wel fijn om een soort van lotgenootjes te hebben.
@ Ziva: Ik denk niet dat dat voor mij zo zit. Ik ga niet met mijn vader breken omdat mijn zus zich dan gesteund voelt. Zij heeft, in de tijd dat ik al voor mezelf had gekozen, nog wel contact met mijn vader gehad. Dit moet ik helemaal vanuit mijzelf doen.
@Serafina, ik denk dat jij gelijk hebt. Ik ben in de rouw. Heel raar als iemand nog leeft. Heel bewust afscheid nemen.
@ LovelyRebel: wat vreselijk voor je! Daar zou je haast een minderwaardigheidscomplex aan over houden! Jeetje... Maar je klinkt wel heel sterk en resoluut. Heeft dat lang geduurd?
@ Zonneschijn: Het gaat. Maar ik ben wel bang voor 4 februari. De agent heeft ons helaas niets meer mogen vertellen van de OvJ. We moeten echt afwachten tot de definitieve uitspraak komt, donderdag. Zie er tegenop. Maar wil het ook graag weten.
Mijn vader rijdt in een bepaald type voertuig en wist dat ie regelmatig in ons dorp boodschappen ging doen. Ik heb toen heel bewust alle voertuigen die er net zo uitzagen, gemijd. Bijna geen doen, ik ben er echt contstant mee bezig. Ben zo bang dat ik hem ergens tegen ga komen. Ik hoop zo dat ik nog even de tijd krijg om aan het idee te wennen...
Hoe hebben jullie het aangepakt met de kant van de familie van je vader? Heb je daar ook geen contact meer mee gehouden? Ik zou zo graag 1 oom, waar ik het goed mee kan vinden en die me laatst uitnodigde, willen vertellen wat er allemaal speelt en welke keuze ik heb gemaakt. Dat in ieder geval 1 persoon weet hoe ik over alles denk. Ik heb het probleem dat ik graag aardig gevonden word. Ik vind het heel vervelend als mensen slecht over me denken terwijl ik niet de kans heb gekregen om uit te leggen hoe mijn kant van het verhaal zit.... Ik weet ook sowieso niet of mijn oom wel op de hoogte is van alles...
En wat betreft mijn zus........ Ik zit nog steeds heel erg in tweestrijd...! Ik wil het goede contact houden! Ik ben zo bang dat ze het er helemaal niet over wil hebben en dat ze me gaat negeren! En anderzijds zou ik het haar zo graag willen vertellen! Dan heb ik geen geheimen meer voor haar... Ik kom hier voorlopig niet uit...
Veel liefs!
Ik vind het echt tof om jullie reacties te lezen. Dat ik niet de "enige" ben, is natuurlijk rot! Maar ik vind het wel fijn om een soort van lotgenootjes te hebben.
@ Ziva: Ik denk niet dat dat voor mij zo zit. Ik ga niet met mijn vader breken omdat mijn zus zich dan gesteund voelt. Zij heeft, in de tijd dat ik al voor mezelf had gekozen, nog wel contact met mijn vader gehad. Dit moet ik helemaal vanuit mijzelf doen.
@Serafina, ik denk dat jij gelijk hebt. Ik ben in de rouw. Heel raar als iemand nog leeft. Heel bewust afscheid nemen.
@ LovelyRebel: wat vreselijk voor je! Daar zou je haast een minderwaardigheidscomplex aan over houden! Jeetje... Maar je klinkt wel heel sterk en resoluut. Heeft dat lang geduurd?
@ Zonneschijn: Het gaat. Maar ik ben wel bang voor 4 februari. De agent heeft ons helaas niets meer mogen vertellen van de OvJ. We moeten echt afwachten tot de definitieve uitspraak komt, donderdag. Zie er tegenop. Maar wil het ook graag weten.
Mijn vader rijdt in een bepaald type voertuig en wist dat ie regelmatig in ons dorp boodschappen ging doen. Ik heb toen heel bewust alle voertuigen die er net zo uitzagen, gemijd. Bijna geen doen, ik ben er echt contstant mee bezig. Ben zo bang dat ik hem ergens tegen ga komen. Ik hoop zo dat ik nog even de tijd krijg om aan het idee te wennen...
Hoe hebben jullie het aangepakt met de kant van de familie van je vader? Heb je daar ook geen contact meer mee gehouden? Ik zou zo graag 1 oom, waar ik het goed mee kan vinden en die me laatst uitnodigde, willen vertellen wat er allemaal speelt en welke keuze ik heb gemaakt. Dat in ieder geval 1 persoon weet hoe ik over alles denk. Ik heb het probleem dat ik graag aardig gevonden word. Ik vind het heel vervelend als mensen slecht over me denken terwijl ik niet de kans heb gekregen om uit te leggen hoe mijn kant van het verhaal zit.... Ik weet ook sowieso niet of mijn oom wel op de hoogte is van alles...
En wat betreft mijn zus........ Ik zit nog steeds heel erg in tweestrijd...! Ik wil het goede contact houden! Ik ben zo bang dat ze het er helemaal niet over wil hebben en dat ze me gaat negeren! En anderzijds zou ik het haar zo graag willen vertellen! Dan heb ik geen geheimen meer voor haar... Ik kom hier voorlopig niet uit...
Veel liefs!
dinsdag 2 februari 2010 om 20:48
Waarom bel je je oom dan niet op? Ik begrijp dat het moeilijk is, maar wat heb je te verliezen...? Jij hebt niks verkeerds gedaan...
En hoe is je zus nu naar jou toe?
Het is trouwens de familie van mijn moeder.. Daar heeft mijn moeder geen contact meer mee. En omdat mijn oma mijn moeder heel veel pijn heeft gedaan, ben ik ook heel erg op haar afgeknapt. Ik mis haar ook totaal niet en ze is ook nooit een oma van mij geweest. Ik noemde haar ook altijd de moeder van mijn moeder. Erg eigenlijk hoor.. maar zo voelde het voor mij
Ik heb geen contact meer met de familie van mijn moeder. Mijn oma heeft altijd de deur voor mij en mijn broer open gehouden, maar daar had ik geen behoefte aan.
Daarnaast heb ik nog wel contact met mijn nichtje gehouden, dat is de dochter van de zus van mijn moeder, als je het nog begrijpt. Maar zij is nu nog een 'puber' en op een gegeven moment gaat dat contact toch wat verwateren. Ik heb er nu nog geen behoefte aan, komt ook door het leeftijdsverschil.
Mijn oom en tantes (broer en zus en aangetrouwde familie van mijn moeder) heb ik ook nooit meer gezien. Ook geen behoefte aan gehad.
Mijn ouders hebben het altijd wel willen stimuleren en hadden me met alle liefde naar hun toegebracht, maar voor mij hoefde het toen der tijd gewoon niet =)
Erg lastig hoor, met je zus en de rest van je familie..
Ik zou proberen wel om contact te zoeken....
En hoe is je zus nu naar jou toe?
Het is trouwens de familie van mijn moeder.. Daar heeft mijn moeder geen contact meer mee. En omdat mijn oma mijn moeder heel veel pijn heeft gedaan, ben ik ook heel erg op haar afgeknapt. Ik mis haar ook totaal niet en ze is ook nooit een oma van mij geweest. Ik noemde haar ook altijd de moeder van mijn moeder. Erg eigenlijk hoor.. maar zo voelde het voor mij
Ik heb geen contact meer met de familie van mijn moeder. Mijn oma heeft altijd de deur voor mij en mijn broer open gehouden, maar daar had ik geen behoefte aan.
Daarnaast heb ik nog wel contact met mijn nichtje gehouden, dat is de dochter van de zus van mijn moeder, als je het nog begrijpt. Maar zij is nu nog een 'puber' en op een gegeven moment gaat dat contact toch wat verwateren. Ik heb er nu nog geen behoefte aan, komt ook door het leeftijdsverschil.
Mijn oom en tantes (broer en zus en aangetrouwde familie van mijn moeder) heb ik ook nooit meer gezien. Ook geen behoefte aan gehad.
Mijn ouders hebben het altijd wel willen stimuleren en hadden me met alle liefde naar hun toegebracht, maar voor mij hoefde het toen der tijd gewoon niet =)
Erg lastig hoor, met je zus en de rest van je familie..
Ik zou proberen wel om contact te zoeken....
dinsdag 2 februari 2010 om 22:10
Met mijn zus heb ik goed contact. Met kerst hadden we even een momentje samen, boven, weg van de rest. Ze vertelde me toen dat ze me niet kan helpen omdat ze het zelf zo moeilijk vindt. En ze wil er graag voor me zijn, maar ze kan het op dit moment gewoon niet. Ze wil niet nog meer beladen worden met emoties van anderen, in dit geval die van mij. Als oudste zus heeft zij zich altijd verantwoordelijk gevoeld voor mij. En mijn oudste broertje. En dat begrijp ik. Dus wat dat betreft heb ik ook zoiets van, nu even niet vertellen wat ik weet. Zij heeft het contact met die contactpersoon-agent en daar ben ik wel even bang voor geweest. Omdat ze de neiging heeft om dingen niet te vertellen omdat ze me wil beschermen. We bellen elkaar niet elke dag, maar we smsen regelmatig. Donderdag brengt wel wat spanning met zich mee.
Familiezaken, het blijft moeilijk. Ik heb inderdaad niets te verliezen, ik ben alleen maar eerlijk en oprecht. Maar mijn ooms ontfermen zich wel over hun broertje. Daarmee zal ik meer in de minderheid staan dan mijn vader vrees ik. Ze zullen eerder voor hem kiezen dan voor mij. En ik wil niet gaan stoken. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben....
Ik hoop zo dat ie nog vast blijft zitten.......
Familiezaken, het blijft moeilijk. Ik heb inderdaad niets te verliezen, ik ben alleen maar eerlijk en oprecht. Maar mijn ooms ontfermen zich wel over hun broertje. Daarmee zal ik meer in de minderheid staan dan mijn vader vrees ik. Ze zullen eerder voor hem kiezen dan voor mij. En ik wil niet gaan stoken. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben....
Ik hoop zo dat ie nog vast blijft zitten.......
