Psyche
alle pijlers
Broertje verslaafd aan cocaïne
dinsdag 6 maart 2018 om 07:11
Hallo allemaal, ik ben op zoek naar mensen die een soortgelijke ervaringen hebben en me misschien tips of adviezen kunnen geven.
Ik zal proberen het verhaal kort te houden. Mijn broertje is geboren met epilepsie, heeft daarvoor een hersenoperatie gehad op de basisschool en het leek weg te zijn. Vier jaar geleden had hij ineens weer een aanval, een jaar later weer eentje. Kan gebeuren... vervelend maar nog niks aan de hand.
Zo rondom die tweede aanval gaf hij toe dat hij cocaïne gebruikte en dat het niet alleen recreatief was. Hij is toen de verslavingszorg ingegaan en heeft ambulante hulp gehad. Hij zei dat dit goed ging.
Ongeveer een jaar daarna had hij weer een aanval en gaf toe dat hij een terugval had gehad met zijn cocaïnegebruik.
De afgelopen maanden zijn de aanvallen steeds frequenter. Afgelopen weekend was het zo heftig dat hij in het ziekenhuis is beland. Hier kwam naar boven dat hij nog steeds gebruikt en alleen maar meer. Hier komen waarschijnlijk ook de epileptische aanvallen door... wat heel beangstigend is omdat hij clonisch-tonische aanvallen heeft en er telkens langer inblijft (heftigste epilepsie). Hij was al bijna van de trap af gevallen afgelopen weekend.
Nou goed, heel heftig weekend gehad, hij woont nog bij mijn ouders dus mijn zus en haar vriend en mijn man en ik ernaartoe. Mijn moeder is verdrietig, mijn vader is boos, mijn broertje... ik krijg er geen hoogte van. Hij wil weer de verslavingszorg in, wil dit niet meer, maar de wachttijden zijn lang.
Ik wil hem helpen waar ik kan, heb het al met mijn man over alle mogelijkheden gehad (als hij bv een tijdje niet meer bij mijn ouders zou kunnen wonen ivm alle spanningen nu zou hij tijdelijk bij ons kunnen verblijven). Maar ik voel me machteloos. En schuldig. Dat ik het niet heb gemerkt, dat ik niet vaker met hem heb afgesproken. Dat hij hier jaren alleen mee heeft gezeten. Ik weet dat ik er niks mee opschiet en hij al helemaal niet, maar ik heb het er echt moeilijk mee de afgelopen dagen. Ik weet gewoon niet hoe ik hem het beste kan helpen.
Hij heeft geen financiele problemen aangezien hij fulltime werkt en nauwelijks kosten heeft. Hij functioneert ook gewoon normaal, maar achteraf zien we toch wel tekenen. Minder sociale contacten, prikkelbaar, humeurig. Moeilijk op te merken... wij dachten dat hij gewoon 'zo was' aangezien dit dus al jaren speelt.
Waar ik naar op zoek ben.. tips over hoe hier mee om te gaan, maar ook gewoon ervaringen van anderen.
Ik zal proberen het verhaal kort te houden. Mijn broertje is geboren met epilepsie, heeft daarvoor een hersenoperatie gehad op de basisschool en het leek weg te zijn. Vier jaar geleden had hij ineens weer een aanval, een jaar later weer eentje. Kan gebeuren... vervelend maar nog niks aan de hand.
Zo rondom die tweede aanval gaf hij toe dat hij cocaïne gebruikte en dat het niet alleen recreatief was. Hij is toen de verslavingszorg ingegaan en heeft ambulante hulp gehad. Hij zei dat dit goed ging.
Ongeveer een jaar daarna had hij weer een aanval en gaf toe dat hij een terugval had gehad met zijn cocaïnegebruik.
De afgelopen maanden zijn de aanvallen steeds frequenter. Afgelopen weekend was het zo heftig dat hij in het ziekenhuis is beland. Hier kwam naar boven dat hij nog steeds gebruikt en alleen maar meer. Hier komen waarschijnlijk ook de epileptische aanvallen door... wat heel beangstigend is omdat hij clonisch-tonische aanvallen heeft en er telkens langer inblijft (heftigste epilepsie). Hij was al bijna van de trap af gevallen afgelopen weekend.
Nou goed, heel heftig weekend gehad, hij woont nog bij mijn ouders dus mijn zus en haar vriend en mijn man en ik ernaartoe. Mijn moeder is verdrietig, mijn vader is boos, mijn broertje... ik krijg er geen hoogte van. Hij wil weer de verslavingszorg in, wil dit niet meer, maar de wachttijden zijn lang.
Ik wil hem helpen waar ik kan, heb het al met mijn man over alle mogelijkheden gehad (als hij bv een tijdje niet meer bij mijn ouders zou kunnen wonen ivm alle spanningen nu zou hij tijdelijk bij ons kunnen verblijven). Maar ik voel me machteloos. En schuldig. Dat ik het niet heb gemerkt, dat ik niet vaker met hem heb afgesproken. Dat hij hier jaren alleen mee heeft gezeten. Ik weet dat ik er niks mee opschiet en hij al helemaal niet, maar ik heb het er echt moeilijk mee de afgelopen dagen. Ik weet gewoon niet hoe ik hem het beste kan helpen.
Hij heeft geen financiele problemen aangezien hij fulltime werkt en nauwelijks kosten heeft. Hij functioneert ook gewoon normaal, maar achteraf zien we toch wel tekenen. Minder sociale contacten, prikkelbaar, humeurig. Moeilijk op te merken... wij dachten dat hij gewoon 'zo was' aangezien dit dus al jaren speelt.
Waar ik naar op zoek ben.. tips over hoe hier mee om te gaan, maar ook gewoon ervaringen van anderen.
dinsdag 6 maart 2018 om 07:42
Jouw broer kan hier alleen uitkomen door het echt helemaal zelf te doen. Onder een verslaving ligt altijd andere problematiek, en die problematiek zal hij samen met verslavingszorg aan moeten gaan pakken. Pakt hij dat niet of niet goed genoeg aan, dan zal hij weer terugvallen.
Als familie kun je hem steunen, maar pas op dat het geen faciliteren wordt. Faciliteren wordt het op het moment dat je hem zijn eigen verantwoordelijkheid uit handen gaat nemen. Dat doe je bijvoorbeeld door hem in huis te halen. Niet doen dus! Gun hem de kans om dit zelf te doen, zodat hij er daadwerkelijk sterker uit kan komen.
Als familie kun je hem steunen, maar pas op dat het geen faciliteren wordt. Faciliteren wordt het op het moment dat je hem zijn eigen verantwoordelijkheid uit handen gaat nemen. Dat doe je bijvoorbeeld door hem in huis te halen. Niet doen dus! Gun hem de kans om dit zelf te doen, zodat hij er daadwerkelijk sterker uit kan komen.
dinsdag 6 maart 2018 om 07:47
Hoe graag je ook zou willen; jij kunt hem niet helpen. Hij moet de professionele hulpverlening in. Aangezien hij geen financiële problemen heeft is een particuliere afkickkliniek misschien iets voor hem? Dan hoeft hij niet op een wachtlijst.
Het is heel moeilijk, zo iemand zo dichtbij je zo ernstig verslaafd. Heel veel sterkte
Het is heel moeilijk, zo iemand zo dichtbij je zo ernstig verslaafd. Heel veel sterkte
dinsdag 6 maart 2018 om 08:06
Silvershadow, ik snap dat dat je eerste reactie is als je hoort dat een drugsverslaafde bij zijn ouders woont. Hij is 23, heeft geen relatie en een financiele regeling met mijn ouders wat betreft de kosten aangezien hij gewoon werkt, hij helpt ook gewoon mee in het huishouden. Hier is dus (nog) geen probleem.
Het in huis nemen zou ik ook zeker niet doen als hij zou stelen, agressief is ed. Het zou meer zijn om hem en mijn ouders rust te geven aangezien er nu toch een behoorlijke vertrouwensbreuk is... en dat kan nogal wat druk leggen op de band tussen hen.
Faciliteren gaat zeker niet gebeuren.
Het is zo raar, hij is eigenlijk heel normaal in zijn doen en laten, maar is wel zwaar verslaafd, niet het typische beeld wat iemand heeft van een verslaafde
Het in huis nemen zou ik ook zeker niet doen als hij zou stelen, agressief is ed. Het zou meer zijn om hem en mijn ouders rust te geven aangezien er nu toch een behoorlijke vertrouwensbreuk is... en dat kan nogal wat druk leggen op de band tussen hen.
Faciliteren gaat zeker niet gebeuren.
Het is zo raar, hij is eigenlijk heel normaal in zijn doen en laten, maar is wel zwaar verslaafd, niet het typische beeld wat iemand heeft van een verslaafde
dinsdag 6 maart 2018 om 09:03
Ik heb ervaring met een partner die verslaafd is aan cocaïne. Het leek de goede kant op te gaan, maar vorige week is het helemaal mis gegaan.
Ik heb hem in eerste instantie op straat gezet. Ik wil hem nog wel helpen, maar niet ten koste van mezelf.
Het is erg moeilijk allemaal, ik heb veel dubbele gevoelens.
Hij heeft nu contact met Leger des Heils en de verslavingszorg en zal binnenkort hopelijk worden opgenomen.
Het is erg moeilijk om van de cocaïne af te komen, zeker als hij zijn gebruik al aardig heeft opgebouwd. Volgens mij kun je het beste kijken of je hem kunt laten opnemen. In huis nemen geeft alleen maar problemen.
Ik heb hem in eerste instantie op straat gezet. Ik wil hem nog wel helpen, maar niet ten koste van mezelf.
Het is erg moeilijk allemaal, ik heb veel dubbele gevoelens.
Hij heeft nu contact met Leger des Heils en de verslavingszorg en zal binnenkort hopelijk worden opgenomen.
Het is erg moeilijk om van de cocaïne af te komen, zeker als hij zijn gebruik al aardig heeft opgebouwd. Volgens mij kun je het beste kijken of je hem kunt laten opnemen. In huis nemen geeft alleen maar problemen.
dinsdag 6 maart 2018 om 09:50
Ik hoop ook dat hij voor een opname kiest, dat lijkt me echt het beste. Maar de wachttijden zijn lang en hij is al eerder in behandeling geweest wat hem tegenwerkt...
Viva amber idd wat je zegt dit is levensgevaarlijk. Nu in een paar weken tijd twee keer de ambulance gekomen. Ik hoop dat hij met spoed opgenomen kan worden omdat hij wel degelijk een gevaar voor zichzelf is op het moment. Vandaag gaat hij een intakegesprek aanvragen bij verslavingszorg, dus qe wachten af. Gelukkig is hij zelf ook geschrokken, maar goed dat is niks waard als hij blijft gebruiken
Viva amber idd wat je zegt dit is levensgevaarlijk. Nu in een paar weken tijd twee keer de ambulance gekomen. Ik hoop dat hij met spoed opgenomen kan worden omdat hij wel degelijk een gevaar voor zichzelf is op het moment. Vandaag gaat hij een intakegesprek aanvragen bij verslavingszorg, dus qe wachten af. Gelukkig is hij zelf ook geschrokken, maar goed dat is niks waard als hij blijft gebruiken
dinsdag 6 maart 2018 om 10:03
Krijgt hij wel al direct ambulante hulp?
En is de mogelijkheid van een andere instantie al overwogen? Op verslavingsgebied zijn zoveel opties te noemen
Ik snap dat je denkt niet te faciliteren door hem in huis te halen, maar je houdt hem wel weg van verantwoordelijkheden van een volwassene (eigen broek op houden).
Ik weet niet hoe de relatie verder is met jullie ouders, maar door hem in huis te nemen zal het probleem van spanningen onderling uitbreiden naar jou en je man. En je ouders zullen zich waarschijnlijk niet minder bezighouden met wat er speelt.
Dus tenzij er zicht is op een opname en duidelijk is wanneer die gaat beginnen, zou ik je broertje niet in huis nemen
En is de mogelijkheid van een andere instantie al overwogen? Op verslavingsgebied zijn zoveel opties te noemen
Ik snap dat je denkt niet te faciliteren door hem in huis te halen, maar je houdt hem wel weg van verantwoordelijkheden van een volwassene (eigen broek op houden).
Ik weet niet hoe de relatie verder is met jullie ouders, maar door hem in huis te nemen zal het probleem van spanningen onderling uitbreiden naar jou en je man. En je ouders zullen zich waarschijnlijk niet minder bezighouden met wat er speelt.
Dus tenzij er zicht is op een opname en duidelijk is wanneer die gaat beginnen, zou ik je broertje niet in huis nemen
dinsdag 6 maart 2018 om 10:58
Ik snap je gevoel dat je hem in huis wilt nemen maar hoe onschuldig dat misschien ook lijkt, doe het echt niet.
Zorg dat de verhouding in tact blijven, je wilt geen verzorger/controleur/maatschappelijk werker etc etc worden want ongemerkt gaat dat er in sluipen.
Als je hem zo graag wilt helpen, help dan in zorgen dat er zo spoedig mogelijk hulp is. Al is het maar om te beginnen afspraken individueel of in groepen binnen iets als een GGZ, Kentron, Brijder etc etc afhankelijk van waar in het land je woont
Je moet de verantwoording bij hem laten verder, je kan aandragen van goh dat of dat kan je doen of daar of daar kan je terecht maar laat hem zelf die definitieve stap zetten. Het is zijn verslaving en er vanaf komen werkt alleen maar als hij zelf verantwoordelijkheid neemt.
Ik begrijp ook dat jij het ziet als je ouders ontlasten, maar als die boos zijn danwel teleurgesteld dan geef je hem alleen maar weer een vluchtroute.
Hard gezegd zou dit het moment zijn om tegen hem te zeggen ga je eigen boontjes maar doppen. Ik wil naar je luisteren en je helpen mits jij er echt voor gaat maar niet onder mijn dak, je moet het zelf doen.
En tip voor jou bij de meeste verslavingsklinieken, behandelaars in de verslavingszorg, is er ook gezins therapie. Geven ze jullie ook de nodige dingen mee om je staande te houden en hoe je met situaties moet omgaan.
Ik wens je heel veel sterkte!
Zorg dat de verhouding in tact blijven, je wilt geen verzorger/controleur/maatschappelijk werker etc etc worden want ongemerkt gaat dat er in sluipen.
Als je hem zo graag wilt helpen, help dan in zorgen dat er zo spoedig mogelijk hulp is. Al is het maar om te beginnen afspraken individueel of in groepen binnen iets als een GGZ, Kentron, Brijder etc etc afhankelijk van waar in het land je woont
Je moet de verantwoording bij hem laten verder, je kan aandragen van goh dat of dat kan je doen of daar of daar kan je terecht maar laat hem zelf die definitieve stap zetten. Het is zijn verslaving en er vanaf komen werkt alleen maar als hij zelf verantwoordelijkheid neemt.
Ik begrijp ook dat jij het ziet als je ouders ontlasten, maar als die boos zijn danwel teleurgesteld dan geef je hem alleen maar weer een vluchtroute.
Hard gezegd zou dit het moment zijn om tegen hem te zeggen ga je eigen boontjes maar doppen. Ik wil naar je luisteren en je helpen mits jij er echt voor gaat maar niet onder mijn dak, je moet het zelf doen.
En tip voor jou bij de meeste verslavingsklinieken, behandelaars in de verslavingszorg, is er ook gezins therapie. Geven ze jullie ook de nodige dingen mee om je staande te houden en hoe je met situaties moet omgaan.
Ik wens je heel veel sterkte!
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
dinsdag 6 maart 2018 om 12:00
Dankjewel voor alle tips! Dat in huis nemen zou inderdaad alleen zijn tot een opname bijvoorbeeld. Hij maakt vandaag een afspraak bij Kentron, dus er worden gelukkig al stappen genomen.
Het op eigen benen staan snap ik, maar hij woont niet thuis vanwege verslaving maar gewoon omdat hij niet weg wil of hoeft. Al denk ik dat het na zijn herstel goed voor hem zou zijn.
We gaan er gewoon met zn allen voor om zo snel mogelijk hulp te krijgen.
Het op eigen benen staan snap ik, maar hij woont niet thuis vanwege verslaving maar gewoon omdat hij niet weg wil of hoeft. Al denk ik dat het na zijn herstel goed voor hem zou zijn.
We gaan er gewoon met zn allen voor om zo snel mogelijk hulp te krijgen.
dinsdag 6 maart 2018 om 12:50
Mocht je hem in huis nemen, maak dan van tevoren concrete afspraken over wat wel en niet kan en hou je daar ook aan. Verslaafden zijn manipulatief en pakken wat ze pakken kunnen. Dat is heel naar, hoort bij het ziektebeeld, maar je doet zowel jezelf als je broer te kort als je hem teveel ruimte geeft, want je helpt hem daar niet mee.
Heel veel sterkte, hopelijk kan hij snel terecht.
Heel veel sterkte, hopelijk kan hij snel terecht.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
dinsdag 6 maart 2018 om 13:28
Ik denk dat hij namelijk WEL thuis woont vanwege zijn verslaving. Een eigen huishouding zal hem veel meer geld kosten dan wat hij nu kwijt zal zijn. Natuurlijk wil hij niet weg, hierdoor houdt hij veel geld over om in zijn verslaving te kunnen voorzien. Is ook manipulatie.LoVaKo schreef: ↑06-03-2018 12:00Dankjewel voor alle tips! Dat in huis nemen zou inderdaad alleen zijn tot een opname bijvoorbeeld. Hij maakt vandaag een afspraak bij Kentron, dus er worden gelukkig al stappen genomen.
Het op eigen benen staan snap ik, maar hij woont niet thuis vanwege verslaving maar gewoon omdat hij niet weg wil of hoeft. Al denk ik dat het na zijn herstel goed voor hem zou zijn.
We gaan er gewoon met zn allen voor om zo snel mogelijk hulp te krijgen.
dinsdag 6 maart 2018 om 14:52
Ja het zit dus iets ingewikkelder dan dat... door die hersenoperatie waar zon 5 vierkante cm is weggehaald heeft hij nu ook klachten zoals een milde vorm van autisme.SilverShadow schreef: ↑06-03-2018 13:28Ik denk dat hij namelijk WEL thuis woont vanwege zijn verslaving. Een eigen huishouding zal hem veel meer geld kosten dan wat hij nu kwijt zal zijn. Natuurlijk wil hij niet weg, hierdoor houdt hij veel geld over om in zijn verslaving te kunnen voorzien. Is ook manipulatie.
Maar ik denk dat de verslaving misschien ook wel meespeelt, al houdt hij alsnog genoeg geld over voor andere dure zaken. Iets om over na te denken.
En dat is het juist, hij steelt niks, manipuleert niet, al die tekenen zijn er niet, waardoor we niks doorhadden
dinsdag 6 maart 2018 om 16:12
Sorry als ik misschien wat hard overkom hierin maar heb zelf een historie met een direct familielid en verslaving, Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte, blijf goed op jezelf/ouders passen, je broertje moet hier zelf uit willen/kunnen komen.LoVaKo schreef: ↑06-03-2018 14:52Ja het zit dus iets ingewikkelder dan dat... door die hersenoperatie waar zon 5 vierkante cm is weggehaald heeft hij nu ook klachten zoals een milde vorm van autisme.
Maar ik denk dat de verslaving misschien ook wel meespeelt, al houdt hij alsnog genoeg geld over voor andere dure zaken. Iets om over na te denken.
En dat is het juist, hij steelt niks, manipuleert niet, al die tekenen zijn er niet, waardoor we niks doorhadden
dinsdag 6 maart 2018 om 16:17
dinsdag 6 maart 2018 om 20:38
Helemaal niet erg! Ik moet ook realistisch blijven en me in ieder geval op het ergste voorbereiden. Ik vraag zelf om ervaringen, dan hoef ik niet alleen mooie verhalen te horen waarbij alles ineens vlekkeloos verloopt. Ik besef me echt wel dat dat bij verslaving meestal niet het geval is.SilverShadow schreef: ↑06-03-2018 16:12Sorry als ik misschien wat hard overkom hierin maar heb zelf een historie met een direct familielid en verslaving, Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte, blijf goed op jezelf/ouders passen, je broertje moet hier zelf uit willen/kunnen komen.
dinsdag 6 maart 2018 om 20:40
Ik snap dat jij dit voelt uit jouw ervaringen. Ik zal zeker afstand nemen mocht dat nodig blijken te zijn, maar tot noch toe heeft hij niemand iets aangedaan behalve zichzelf. JA ook ons doet hij pijn hiermee, maar ik laat hem niet meteen vallen zonder eerst te proberen om te helpen. Mocht hij niet beter willen worden of mij meeslepen in een negatieve spiraal, dan is het klaarbeetjegek schreef: ↑06-03-2018 16:17Ik heb ook z’on broertje, woont nog thuis, 34 jaar. Snuift zich al 15 jaar een slag in de rondte. Mijn moeder faciliteert het allemaal door hem het huis niet uit te trappen, en ik help hem niet meer. Heeft toch geen zin. Ze zoeken het maar uit. Ik denk dat je het beter los kan laten.
woensdag 7 maart 2018 om 11:24
Hij hoeft je ook niet letterlijk iets aan te doen TO...
Wat Silvershadow zegt is helaas echt zo, welke jongen van zijn leeftijd die de mogelijkheid heeft om de deur uit te gaan doet dat niet?
Dat is al een duidelijk teken aan de wand, je ouders kan je in deze niks kwalijk nemen want die hebben dat niet doorgehad. Maar door dat hij het makkelijk kon bekostigen wordt het allemaal nog een stapje makkelijker.
Stoppen met een verslaving is niet alleen de juiste behandeling zoeken nadat je erkend hebt dat je een verslaving hebt maar ook je levensstijl veranderen.
Als je hem echt wilt helpen dan laat je hem zelf zijn behandeling regelen en ga je het gesprek aan over op eigen benen staan zodat hij de verantwoordelijkheid over zijn leven gaat oppakken en de grote mensen wereld instapt.
Klinkt heel hard maar dat is het niet, daar help je hem echt mee en als hij niet zelfstandig kan wonen door wat je omschreef dan zijn er altijd opties en daar kan een kentron misschien ook iets in betekenen door aan te geven hoe en wat maar hij moet wel zelf die stappen nemen.
Wat Silvershadow zegt is helaas echt zo, welke jongen van zijn leeftijd die de mogelijkheid heeft om de deur uit te gaan doet dat niet?
Dat is al een duidelijk teken aan de wand, je ouders kan je in deze niks kwalijk nemen want die hebben dat niet doorgehad. Maar door dat hij het makkelijk kon bekostigen wordt het allemaal nog een stapje makkelijker.
Stoppen met een verslaving is niet alleen de juiste behandeling zoeken nadat je erkend hebt dat je een verslaving hebt maar ook je levensstijl veranderen.
Als je hem echt wilt helpen dan laat je hem zelf zijn behandeling regelen en ga je het gesprek aan over op eigen benen staan zodat hij de verantwoordelijkheid over zijn leven gaat oppakken en de grote mensen wereld instapt.
Klinkt heel hard maar dat is het niet, daar help je hem echt mee en als hij niet zelfstandig kan wonen door wat je omschreef dan zijn er altijd opties en daar kan een kentron misschien ook iets in betekenen door aan te geven hoe en wat maar hij moet wel zelf die stappen nemen.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
woensdag 7 maart 2018 om 11:26
Nou ik wens je veel succes. Hij gaat toch niet meewerken.LoVaKo schreef: ↑06-03-2018 20:40Ik snap dat jij dit voelt uit jouw ervaringen. Ik zal zeker afstand nemen mocht dat nodig blijken te zijn, maar tot noch toe heeft hij niemand iets aangedaan behalve zichzelf. JA ook ons doet hij pijn hiermee, maar ik laat hem niet meteen vallen zonder eerst te proberen om te helpen. Mocht hij niet beter willen worden of mij meeslepen in een negatieve spiraal, dan is het klaar
woensdag 7 maart 2018 om 11:38
Ook met een milde vorm van autisme is het mogelijk om zelfstandig een huishouden te runnen. Wellicht met professionele hulp, maar het is echt mogelijk.
En goed voor een jonge kerel om verantwoordelijkheid te leren nemen i.p.v met jullie goedkeuren te blijven hangen in een hulpbehoevende afhankelijke positie.
Als jij al excuses bedenkt voor hem om onafhankelijk te worden, dan zal hij die
met beide handen aangrijpen.
Stop met naar hem kijken als een klein jochie dat het niet zelf kan
En goed voor een jonge kerel om verantwoordelijkheid te leren nemen i.p.v met jullie goedkeuren te blijven hangen in een hulpbehoevende afhankelijke positie.
Als jij al excuses bedenkt voor hem om onafhankelijk te worden, dan zal hij die
met beide handen aangrijpen.
Stop met naar hem kijken als een klein jochie dat het niet zelf kan
