Psyche
alle pijlers
Broertje verslaafd aan cocaïne
dinsdag 6 maart 2018 om 07:11
Hallo allemaal, ik ben op zoek naar mensen die een soortgelijke ervaringen hebben en me misschien tips of adviezen kunnen geven.
Ik zal proberen het verhaal kort te houden. Mijn broertje is geboren met epilepsie, heeft daarvoor een hersenoperatie gehad op de basisschool en het leek weg te zijn. Vier jaar geleden had hij ineens weer een aanval, een jaar later weer eentje. Kan gebeuren... vervelend maar nog niks aan de hand.
Zo rondom die tweede aanval gaf hij toe dat hij cocaïne gebruikte en dat het niet alleen recreatief was. Hij is toen de verslavingszorg ingegaan en heeft ambulante hulp gehad. Hij zei dat dit goed ging.
Ongeveer een jaar daarna had hij weer een aanval en gaf toe dat hij een terugval had gehad met zijn cocaïnegebruik.
De afgelopen maanden zijn de aanvallen steeds frequenter. Afgelopen weekend was het zo heftig dat hij in het ziekenhuis is beland. Hier kwam naar boven dat hij nog steeds gebruikt en alleen maar meer. Hier komen waarschijnlijk ook de epileptische aanvallen door... wat heel beangstigend is omdat hij clonisch-tonische aanvallen heeft en er telkens langer inblijft (heftigste epilepsie). Hij was al bijna van de trap af gevallen afgelopen weekend.
Nou goed, heel heftig weekend gehad, hij woont nog bij mijn ouders dus mijn zus en haar vriend en mijn man en ik ernaartoe. Mijn moeder is verdrietig, mijn vader is boos, mijn broertje... ik krijg er geen hoogte van. Hij wil weer de verslavingszorg in, wil dit niet meer, maar de wachttijden zijn lang.
Ik wil hem helpen waar ik kan, heb het al met mijn man over alle mogelijkheden gehad (als hij bv een tijdje niet meer bij mijn ouders zou kunnen wonen ivm alle spanningen nu zou hij tijdelijk bij ons kunnen verblijven). Maar ik voel me machteloos. En schuldig. Dat ik het niet heb gemerkt, dat ik niet vaker met hem heb afgesproken. Dat hij hier jaren alleen mee heeft gezeten. Ik weet dat ik er niks mee opschiet en hij al helemaal niet, maar ik heb het er echt moeilijk mee de afgelopen dagen. Ik weet gewoon niet hoe ik hem het beste kan helpen.
Hij heeft geen financiele problemen aangezien hij fulltime werkt en nauwelijks kosten heeft. Hij functioneert ook gewoon normaal, maar achteraf zien we toch wel tekenen. Minder sociale contacten, prikkelbaar, humeurig. Moeilijk op te merken... wij dachten dat hij gewoon 'zo was' aangezien dit dus al jaren speelt.
Waar ik naar op zoek ben.. tips over hoe hier mee om te gaan, maar ook gewoon ervaringen van anderen.
Ik zal proberen het verhaal kort te houden. Mijn broertje is geboren met epilepsie, heeft daarvoor een hersenoperatie gehad op de basisschool en het leek weg te zijn. Vier jaar geleden had hij ineens weer een aanval, een jaar later weer eentje. Kan gebeuren... vervelend maar nog niks aan de hand.
Zo rondom die tweede aanval gaf hij toe dat hij cocaïne gebruikte en dat het niet alleen recreatief was. Hij is toen de verslavingszorg ingegaan en heeft ambulante hulp gehad. Hij zei dat dit goed ging.
Ongeveer een jaar daarna had hij weer een aanval en gaf toe dat hij een terugval had gehad met zijn cocaïnegebruik.
De afgelopen maanden zijn de aanvallen steeds frequenter. Afgelopen weekend was het zo heftig dat hij in het ziekenhuis is beland. Hier kwam naar boven dat hij nog steeds gebruikt en alleen maar meer. Hier komen waarschijnlijk ook de epileptische aanvallen door... wat heel beangstigend is omdat hij clonisch-tonische aanvallen heeft en er telkens langer inblijft (heftigste epilepsie). Hij was al bijna van de trap af gevallen afgelopen weekend.
Nou goed, heel heftig weekend gehad, hij woont nog bij mijn ouders dus mijn zus en haar vriend en mijn man en ik ernaartoe. Mijn moeder is verdrietig, mijn vader is boos, mijn broertje... ik krijg er geen hoogte van. Hij wil weer de verslavingszorg in, wil dit niet meer, maar de wachttijden zijn lang.
Ik wil hem helpen waar ik kan, heb het al met mijn man over alle mogelijkheden gehad (als hij bv een tijdje niet meer bij mijn ouders zou kunnen wonen ivm alle spanningen nu zou hij tijdelijk bij ons kunnen verblijven). Maar ik voel me machteloos. En schuldig. Dat ik het niet heb gemerkt, dat ik niet vaker met hem heb afgesproken. Dat hij hier jaren alleen mee heeft gezeten. Ik weet dat ik er niks mee opschiet en hij al helemaal niet, maar ik heb het er echt moeilijk mee de afgelopen dagen. Ik weet gewoon niet hoe ik hem het beste kan helpen.
Hij heeft geen financiele problemen aangezien hij fulltime werkt en nauwelijks kosten heeft. Hij functioneert ook gewoon normaal, maar achteraf zien we toch wel tekenen. Minder sociale contacten, prikkelbaar, humeurig. Moeilijk op te merken... wij dachten dat hij gewoon 'zo was' aangezien dit dus al jaren speelt.
Waar ik naar op zoek ben.. tips over hoe hier mee om te gaan, maar ook gewoon ervaringen van anderen.
woensdag 7 maart 2018 om 14:44
Ik vrees dat deze poster gelijk heeft, TO. Jij zegt zelf ook al dat iedereen om hem heen hem wil helpen. Hij laat zich dat lekker aanleunen en gaat zijn eigen gang. Wil hij wel afkicken? Indien ja, meld hem aan bij een kliniek waar hij vandaag nog terecht kan. En ja, dat kost geld. Maar dat heeft hij zelf, toch?
Haal hem niet in huis, en ga niks voor hem oplossen. Tijd dat hij zijn eigen broek gaat ophouden.
woensdag 7 maart 2018 om 16:13
Ik denk dat ik verkeerd begrepen ben door sommigen.
Ik zeg niet dat hij niet op zichzelf zou kunnen wonen, dat zou hij echt wel kunnen. Hij is pas 23, en eerlijk is eerlijk er zijn meer jongens van die leeftijd die het huis nog niet uit zijn, zeker als ze geen relatie hebben. Goed, ik was ook al een tijd weg toen, maar hij voelt die behoefte nog niet en mijn ouders ook niet. Daar zit dus echt geen probleem. 'Hoort' het anders? Ja misschien wel, maar ik vind dat je niet alles per se hoeft te doen 'zoals het hoort'. Het is niet zo dat mijn moeder alles voor hem regelt, hij regelt zijn eigen leven maar woont bij mijn ouders, eet mee, betaalt mee, helpt mee. Mijn ouders zijn fysiek niet helemaal gezond dus hij doet de zwaardere klussen... prima arrangement. Misschien heeft de verslaving wel meegespeeld hierin, dat hij minder persoonlijke groei of toekomstvisie heeft gehad, dat weet ik natuurlijk niet.
Hij wil zelf ook beter worden, heeft gisteren meteen een afspraak gemaakt. Op aanraden van de huisarts gaat hij niet naar het Kentron maar naar een psycholoog via de huisartsenpraktijk waar hij per direct terecht kan. De huisarts dacht dat de aanpak van het Kentron (specifiek voor en nadelen lijstjes en dergelijke maken), voor hem niet veel toegevoegde waarde had, en dat hij vooral behoefte heeft aan praten. EMDR therapie heeft hem namelijk de vorige keer ook veel goeds gedaan. Aangezien het voornamelijk 'praattherapie' zal zijn wilde de huisarts hem niet op een wachtlijst hoeven zetten wat wekenlang kan duren. Hij heeft een heel goed gesprek met de huisarts gehad en besloten om ook alcohol te laten staan, aangezien dit echt een trigger is wat betreft cocaïne. Hij zegt ook dat hij alleen in het weekend gebruikte, niemand weet natuurlijk nog wat waar is of niet, maar die aanvallen had hij ook alleen in het weekend. Dus het zou best kunnen dat hij daar nu niet over liegt.
Op dit moment gaat het allemaal nog goed wat betreft zijn thuissituatie, ik ben alleen het type dat zich overal op voorbereid... tot noch toe ziet het er niet naar uit dat het nodig mocht blijken dat hij even ergens anders verblijft, of dat hij eruit wordt getrapt.
Ik weet helaas uit ervaring dat als iemand zichzelf kapot maakt en mij daarin mee wil trekken ik die relatie volledig weg kan snijden uit mijn leven om er zelf niet slechter van te worden. Mijn eigen psychische gezondheid is me teveel waard. Maar als je iedereen die door een kutperiode gaat meteen laat vallen... dat vind ik te ver gaan. Zolang hij mijn grens niet over gaat/problemen in mijn leven veroorzaakt sta ik voor hem klaar.
Ik zeg niet dat hij niet op zichzelf zou kunnen wonen, dat zou hij echt wel kunnen. Hij is pas 23, en eerlijk is eerlijk er zijn meer jongens van die leeftijd die het huis nog niet uit zijn, zeker als ze geen relatie hebben. Goed, ik was ook al een tijd weg toen, maar hij voelt die behoefte nog niet en mijn ouders ook niet. Daar zit dus echt geen probleem. 'Hoort' het anders? Ja misschien wel, maar ik vind dat je niet alles per se hoeft te doen 'zoals het hoort'. Het is niet zo dat mijn moeder alles voor hem regelt, hij regelt zijn eigen leven maar woont bij mijn ouders, eet mee, betaalt mee, helpt mee. Mijn ouders zijn fysiek niet helemaal gezond dus hij doet de zwaardere klussen... prima arrangement. Misschien heeft de verslaving wel meegespeeld hierin, dat hij minder persoonlijke groei of toekomstvisie heeft gehad, dat weet ik natuurlijk niet.
Hij wil zelf ook beter worden, heeft gisteren meteen een afspraak gemaakt. Op aanraden van de huisarts gaat hij niet naar het Kentron maar naar een psycholoog via de huisartsenpraktijk waar hij per direct terecht kan. De huisarts dacht dat de aanpak van het Kentron (specifiek voor en nadelen lijstjes en dergelijke maken), voor hem niet veel toegevoegde waarde had, en dat hij vooral behoefte heeft aan praten. EMDR therapie heeft hem namelijk de vorige keer ook veel goeds gedaan. Aangezien het voornamelijk 'praattherapie' zal zijn wilde de huisarts hem niet op een wachtlijst hoeven zetten wat wekenlang kan duren. Hij heeft een heel goed gesprek met de huisarts gehad en besloten om ook alcohol te laten staan, aangezien dit echt een trigger is wat betreft cocaïne. Hij zegt ook dat hij alleen in het weekend gebruikte, niemand weet natuurlijk nog wat waar is of niet, maar die aanvallen had hij ook alleen in het weekend. Dus het zou best kunnen dat hij daar nu niet over liegt.
Op dit moment gaat het allemaal nog goed wat betreft zijn thuissituatie, ik ben alleen het type dat zich overal op voorbereid... tot noch toe ziet het er niet naar uit dat het nodig mocht blijken dat hij even ergens anders verblijft, of dat hij eruit wordt getrapt.
Ik weet helaas uit ervaring dat als iemand zichzelf kapot maakt en mij daarin mee wil trekken ik die relatie volledig weg kan snijden uit mijn leven om er zelf niet slechter van te worden. Mijn eigen psychische gezondheid is me teveel waard. Maar als je iedereen die door een kutperiode gaat meteen laat vallen... dat vind ik te ver gaan. Zolang hij mijn grens niet over gaat/problemen in mijn leven veroorzaakt sta ik voor hem klaar.
woensdag 7 maart 2018 om 18:35
Dit snap ik heel goed. Maar pas wel ook goed op jezelf!
Wat betreft je broer: hij maakt al goede stappen. Fijn! Ik hoop dat dit hem verder helpt.
donderdag 8 maart 2018 om 09:39
Dankjewel! Ik pas zeker goed op mezelf
Ik hoop ook dat dit hem gaat helpen. Hij heeft de wil om te stoppen, dus dat scheelt al een hele hoop. Hij komt zaterdagavond bij mij langs (heeft hij meteen iets anders te doen dan stappen), dus ik hoor dan wel hoe hij er nu in staat.
donderdag 8 maart 2018 om 11:08
Niemand zegt dat je hem moet laten vallen, je moet alleen wel duidelijk het verschil zien tussen een kut periode en iemand met een verslaving.
Realiseer je dat als hij die aanvallen niet had gehad jullie niks hadden geweten en hij vrolijk verder was gegaan met gebruiken, en misschien doet hij dat nu ook nog gewoon.
Hij heeft nu geen andere keuze dan te zeggen wat jullie graag willen horen en stappen te zetten maar ga er niet blind vanuit dat hij daar oprecht in is,
Het is heel hard maar in feite is een verslaafde gewoon niet te vertrouwen. De meeste kunnen babbelen als geen ander en weten precies wat jij wilt horen en welk gedrag jij graag wilt zien en zeker hun directe omgeving gaat daar in voor de bijl.
Helaas eindigt het vaak met een tijdje mooi weer spelen en dan weer verder waar ze gebleven waren.
Ik vind het nogal een keuze van de huisarts, een psycholoog weet misschien de basis wel en zal echt wel inzicht hebben wat een verslaving doet maar kent niet alle dingen erachter die ze in de verslavingszorg wel aanbieden en wel doorzien.
Maar goed hopelijk pakt het goed uit, maar wees aub wel alert en denk niet te snel dat het wel los loopt en dat het wel goed komt, dat is de aller grootste valkuil.
Sterkte!
Realiseer je dat als hij die aanvallen niet had gehad jullie niks hadden geweten en hij vrolijk verder was gegaan met gebruiken, en misschien doet hij dat nu ook nog gewoon.
Hij heeft nu geen andere keuze dan te zeggen wat jullie graag willen horen en stappen te zetten maar ga er niet blind vanuit dat hij daar oprecht in is,
Het is heel hard maar in feite is een verslaafde gewoon niet te vertrouwen. De meeste kunnen babbelen als geen ander en weten precies wat jij wilt horen en welk gedrag jij graag wilt zien en zeker hun directe omgeving gaat daar in voor de bijl.
Helaas eindigt het vaak met een tijdje mooi weer spelen en dan weer verder waar ze gebleven waren.
Ik vind het nogal een keuze van de huisarts, een psycholoog weet misschien de basis wel en zal echt wel inzicht hebben wat een verslaving doet maar kent niet alle dingen erachter die ze in de verslavingszorg wel aanbieden en wel doorzien.
Maar goed hopelijk pakt het goed uit, maar wees aub wel alert en denk niet te snel dat het wel los loopt en dat het wel goed komt, dat is de aller grootste valkuil.
Sterkte!
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
donderdag 8 maart 2018 om 18:41
Bedankt voor je tips, ik ga ze zeker meenemen. Het vertrouwen staat nu inderdaad op een laag pitje. Ik vond het zelf ook een aparte keuze van de HA. Voordeel is wel dat hij meteen ERGENS terecht kan. We zien het wel...meisjeviva33 schreef: ↑08-03-2018 11:08Niemand zegt dat je hem moet laten vallen, je moet alleen wel duidelijk het verschil zien tussen een kut periode en iemand met een verslaving.
Realiseer je dat als hij die aanvallen niet had gehad jullie niks hadden geweten en hij vrolijk verder was gegaan met gebruiken, en misschien doet hij dat nu ook nog gewoon.
Hij heeft nu geen andere keuze dan te zeggen wat jullie graag willen horen en stappen te zetten maar ga er niet blind vanuit dat hij daar oprecht in is,
Het is heel hard maar in feite is een verslaafde gewoon niet te vertrouwen. De meeste kunnen babbelen als geen ander en weten precies wat jij wilt horen en welk gedrag jij graag wilt zien en zeker hun directe omgeving gaat daar in voor de bijl.
Helaas eindigt het vaak met een tijdje mooi weer spelen en dan weer verder waar ze gebleven waren.
Ik vind het nogal een keuze van de huisarts, een psycholoog weet misschien de basis wel en zal echt wel inzicht hebben wat een verslaving doet maar kent niet alle dingen erachter die ze in de verslavingszorg wel aanbieden en wel doorzien.
Maar goed hopelijk pakt het goed uit, maar wees aub wel alert en denk niet te snel dat het wel los loopt en dat het wel goed komt, dat is de aller grootste valkuil.
Sterkte!
