Psyche
alle pijlers
Buigen buigen nu breken?
zaterdag 2 januari 2021 om 17:37
Ik moet even iets van me af schrijven.
Mijn vader (ik ben zelf inmiddels 38) het toen ik in mijn tienerjaren zat 2 x opgenomen geweest op de paaz afdeling van een ziekenhuis vanwege depressie.
Dit uitte zich door onredelijk onvoorspelbaar gedrag, ruzie zoeken, schreeuwen en agressief taalgebruik. Ik als jong meisje probeerde er altijd alles aan te doen om hem niet boos te maken.
Ik ben altijd een vaderskindje geweest dus dit heeft zijn weerslag gehad op mij.
Ik ben al vanaf mijn 18e uit huis en de jaren daarna heb ik veel geworsteld met onzekerheden over beslissingen /grote stappen het leven/relatie/werk)
Met wat hulp ben ik sinds een jaar beter is staat om het los te laten. Niet altijd af te wegen wat pa er van vind en te kiezen voor mezelf.
Zoals dat gaat met depressies is het nooit helemaal over. De afgelopen jaren ging het op en af en op zijn goede momenten voelde ik me ook goed. Slechte momenten vermeed ik zoveel mogelijk en kon ik loslaten.
Nu is het vanmiddag geëscaleerd. Mijn moeder had me uitgenodigd voor een nieuwjaarsborrel dus ik met mijn gezinnetje naar mijn ouders. Pa was al een beetje geagiteerd, dat merk ik altijd direct bij binnenkomst. Na de koffie, ik weet niet meer hoe het ter sprake kwam, zegt hij ineens op zon kuttoon terwijl hij naar de keuken loopt "ik vind het ook niet goed dat je hier zo op de zaterdagmiddag komt, dit zijn toch geen tijden?" Het was 3 uur smiddags.
Ik ben helemaal uit de pan gevlogen. Janken natuurlijk want ik ben super gekwetst. Ik doe mijn best en dan krijg je dit. De kinderen ook aan het huilen omdat ik aan het huilen bent.
Ik heb direct de spullen gepakt en ben jankend naar huis gegaan.
Ik ben echt helemaal klaar met hem. Altijd dat onzekere, nooit weten of je het goed of fout doet.... altijd zo onvoorspelbaar, zo onredelijk.. ik kan er echt niet meer mee omgaan en het maakt me onzeker en verdrietig.
Ik vind het alleen zo sneu voor mijn moeder. Want zij zit er maar mee.
Ik wil eigenlijk, dat is denk ik het beste voor mij, geheel met hem breken. Maar hoe vertel ik dat ma? En is dat wel eerlijk naar haar toe?
Mijn vader (ik ben zelf inmiddels 38) het toen ik in mijn tienerjaren zat 2 x opgenomen geweest op de paaz afdeling van een ziekenhuis vanwege depressie.
Dit uitte zich door onredelijk onvoorspelbaar gedrag, ruzie zoeken, schreeuwen en agressief taalgebruik. Ik als jong meisje probeerde er altijd alles aan te doen om hem niet boos te maken.
Ik ben altijd een vaderskindje geweest dus dit heeft zijn weerslag gehad op mij.
Ik ben al vanaf mijn 18e uit huis en de jaren daarna heb ik veel geworsteld met onzekerheden over beslissingen /grote stappen het leven/relatie/werk)
Met wat hulp ben ik sinds een jaar beter is staat om het los te laten. Niet altijd af te wegen wat pa er van vind en te kiezen voor mezelf.
Zoals dat gaat met depressies is het nooit helemaal over. De afgelopen jaren ging het op en af en op zijn goede momenten voelde ik me ook goed. Slechte momenten vermeed ik zoveel mogelijk en kon ik loslaten.
Nu is het vanmiddag geëscaleerd. Mijn moeder had me uitgenodigd voor een nieuwjaarsborrel dus ik met mijn gezinnetje naar mijn ouders. Pa was al een beetje geagiteerd, dat merk ik altijd direct bij binnenkomst. Na de koffie, ik weet niet meer hoe het ter sprake kwam, zegt hij ineens op zon kuttoon terwijl hij naar de keuken loopt "ik vind het ook niet goed dat je hier zo op de zaterdagmiddag komt, dit zijn toch geen tijden?" Het was 3 uur smiddags.
Ik ben helemaal uit de pan gevlogen. Janken natuurlijk want ik ben super gekwetst. Ik doe mijn best en dan krijg je dit. De kinderen ook aan het huilen omdat ik aan het huilen bent.
Ik heb direct de spullen gepakt en ben jankend naar huis gegaan.
Ik ben echt helemaal klaar met hem. Altijd dat onzekere, nooit weten of je het goed of fout doet.... altijd zo onvoorspelbaar, zo onredelijk.. ik kan er echt niet meer mee omgaan en het maakt me onzeker en verdrietig.
Ik vind het alleen zo sneu voor mijn moeder. Want zij zit er maar mee.
Ik wil eigenlijk, dat is denk ik het beste voor mij, geheel met hem breken. Maar hoe vertel ik dat ma? En is dat wel eerlijk naar haar toe?
zaterdag 2 januari 2021 om 17:41
Dit zou ik ook doen.justagirly schreef: ↑02-01-2021 17:40Ja, lijkt me wel, je bent nu zelf moeder met kinderen en je moet goed voor jezelf zorgen!
Dan komt je moeder maar naar jou toe. Zonder je vader.
Sterkte.
zaterdag 2 januari 2021 om 17:41
Dat hoeft hij toch niet tegen haar te zeggen?captain_hindsight schreef: ↑02-01-2021 17:39Wat bedoelde hij dan te zeggen? Mag je niet komen? Was je er volgens hem op het verkeerde tijdstip of zo?
Hoe dan ook, heel naar voor je
Zijn vrouw heeft ze uitgenodigd.
zaterdag 2 januari 2021 om 17:47
Waar het op neer kwam was dat hij vond dat zaterdagmiddag geen moment was om op visite te komen ofzo en dat ik maar op zondag had moeten komen.captain_hindsight schreef: ↑02-01-2021 17:39Wat bedoelde hij dan te zeggen? Mag je niet komen? Was je er volgens hem op het verkeerde tijdstip of zo?
Hoe dan ook, heel naar voor je
Wat natuurlijk idioot is want een paar weken eerder zijn ze nog bij ons geweest op zaterdagmiddag.
Maar zo is hij vaak. Onredelijk/onvoorspelbaar.
Je weet dus nooit of je het goed doet...
zaterdag 2 januari 2021 om 17:48
Wat ontzettend rot voor je.
Als buitenstaander zou mijn advies zijn: Probeer in te zien dat het je vader zijn getroubleerde geest is die zoiets zegt. En dat je datgene wat hij dan zegt niet voor waarheid hoeft aan te nemen. En met die wijsheid in je achterhoofd kun je, als hij weer zoiets zegt, het het beste maar gewoon naast je neerleggen.
Maar voor jou als dochter is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Toch denk ik dat hier voor jou wel een begin van een oplossing in zit.
Je vader kun je niet veranderen hoogstens de manier waarop jij zelf op deze situaties reageert.
Probeer er daarom boven te staan. Beetje compassie hebben met zijn moeizame buien. Het is eigenlijk ook gewoon jammer dat een liefdevolle relatie met zijn naasten er kennelijk niet in zit.
En ja, het is ook zeker heel akelig voor jou. Maar in dit geval moet jij als kind de wijste en de sterkste zijn. Voor jezelf maar bijvoorbeeld ook weer voor jouw naasten.
Niet makkelijk. Sterkte.
Als buitenstaander zou mijn advies zijn: Probeer in te zien dat het je vader zijn getroubleerde geest is die zoiets zegt. En dat je datgene wat hij dan zegt niet voor waarheid hoeft aan te nemen. En met die wijsheid in je achterhoofd kun je, als hij weer zoiets zegt, het het beste maar gewoon naast je neerleggen.
Maar voor jou als dochter is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.
Toch denk ik dat hier voor jou wel een begin van een oplossing in zit.
Je vader kun je niet veranderen hoogstens de manier waarop jij zelf op deze situaties reageert.
Probeer er daarom boven te staan. Beetje compassie hebben met zijn moeizame buien. Het is eigenlijk ook gewoon jammer dat een liefdevolle relatie met zijn naasten er kennelijk niet in zit.
En ja, het is ook zeker heel akelig voor jou. Maar in dit geval moet jij als kind de wijste en de sterkste zijn. Voor jezelf maar bijvoorbeeld ook weer voor jouw naasten.
Niet makkelijk. Sterkte.
I have neither the time nor the crayons to explain this to you.
zaterdag 2 januari 2021 om 17:50
Daar hebben ze me ook mee geholpen vroeger. Het leek ook tijden goed te gaan. Maar vandaag lukte het me niet. Ik was meteen geraakt, gekwetst en zo boos.
Ik baal zelf ook ontzettend dat de kinder dit hebben meegekregen.. voel me behoorlijk rot nu.
zaterdag 2 januari 2021 om 17:52
Het lijkt me echt heftig om in zo'n onveilige situatie op te groeien en die opmerking van hem slaat natuurlijk nergens op. Maar wat Star hierboven ook zegt: jouw reactie is ook wel heel erg buiten proportie. Ik denk dat je er veel aan zult hebben om te leren omgaan met zijn reacties in plaats van er zelf zo van uit je plaat te gaan.
En dan blijft het een hele nare man en hoef je er niet elke week heen natuurlijk, maar als iemand anders dit gedrag vertoont (collega, bekende) zal dit je altijd blijven triggeren. Ik zou daaraan willen werken.
Hoe je ook had kunnen reageren is bijvoorbeeld zeggen: 'Nou, dan gaan we maar weer naar huis'. Dan zijn je kinderen er in ieder geval niet de dupe van.
Hoe dan ook is het een kutsituatie, sterkte.
En dan blijft het een hele nare man en hoef je er niet elke week heen natuurlijk, maar als iemand anders dit gedrag vertoont (collega, bekende) zal dit je altijd blijven triggeren. Ik zou daaraan willen werken.
Hoe je ook had kunnen reageren is bijvoorbeeld zeggen: 'Nou, dan gaan we maar weer naar huis'. Dan zijn je kinderen er in ieder geval niet de dupe van.
Hoe dan ook is het een kutsituatie, sterkte.
zaterdag 2 januari 2021 om 17:52
Je bent zoals ik het hier lees je hele leven erg pleasend naar je vader geweest, hebt op je tenen gelopen. Nooit uitgesproken dat dit voor jou zwaar is. Weet hij dat nu wel? Snapt hij dat zijn psychische problemen een weerslag op jou hebben gehad? Zou hij dat kunnen (leren) invoelen denk je? Heb je eigenlijk ooit op een moment dat het beter ging aan hem terug gegeven hoe jij je hebt gevoeld in die periode? Zo niet snap ik dat je emmer nu compleet overloopt en je alle lading van alle jaren voelt, met zo'n intensiteit door de opstapeling dat je denkt 'klaar, NU'. Op die manier heb ik ook ooit het contact met mijn oma verbroken en daar heb ik (ze is inmiddels overleden) ook geen spijt van.
Tegelijkertijd vind ik dit soort contactbreuken soms wat impulsief en zonde. Je omschrijft jezelf als een 'vaderskindje', er is dus wel iets dat jullie heeft gebonden in jouw leven. Waarom zou je direct voor een contactbreuk gaan? Waarom niet starten met een goed gesprek waarin je duidelijk vertelt wat jij wel en niet meer van hem accepteert, en eerst eens zien in hoeverre hij voor de verandering kan en wil meebuigen met jou? Waarom niet desnoods een gesprek met een neutrale derde? Waarom niet een maandje of 3 gewoon even geen keuze maken maar het gevoel laten zakken en hier in alle rust op reflecteren voor je een knoop doorhakt? Waarom niet eerst zelf hulp zoeken om jouw eigen emoties onder de loep te nemen? Is het idee van deze contactbreuk weldoordacht of handel je primair vanuit de woede en kwetsing van het moment?
Op Viva neigt het advies in dit soort situaties helaas vaak naar het extreme. Het 'ga scheiden na 25 jaar huwelijk om die ene rotopmerking, zo laat je je toch niet behandelen?!'-niveau. Dat kán een goed en verstandig advies zijn voor je eigen welzijn, maar niet altijd. En ik hoop dat je hierin de nuance vindt die past bij jouw situatie in het geheel.
Hoe dan ook, heel erg naar dat dit je zo heeft getekend en zo is gelopen. Ik hoop dat je troost om je heen hebt van fijne mensen die er voor jou kunnen zijn. Veel sterkte gewenst!
Tegelijkertijd vind ik dit soort contactbreuken soms wat impulsief en zonde. Je omschrijft jezelf als een 'vaderskindje', er is dus wel iets dat jullie heeft gebonden in jouw leven. Waarom zou je direct voor een contactbreuk gaan? Waarom niet starten met een goed gesprek waarin je duidelijk vertelt wat jij wel en niet meer van hem accepteert, en eerst eens zien in hoeverre hij voor de verandering kan en wil meebuigen met jou? Waarom niet desnoods een gesprek met een neutrale derde? Waarom niet een maandje of 3 gewoon even geen keuze maken maar het gevoel laten zakken en hier in alle rust op reflecteren voor je een knoop doorhakt? Waarom niet eerst zelf hulp zoeken om jouw eigen emoties onder de loep te nemen? Is het idee van deze contactbreuk weldoordacht of handel je primair vanuit de woede en kwetsing van het moment?
Op Viva neigt het advies in dit soort situaties helaas vaak naar het extreme. Het 'ga scheiden na 25 jaar huwelijk om die ene rotopmerking, zo laat je je toch niet behandelen?!'-niveau. Dat kán een goed en verstandig advies zijn voor je eigen welzijn, maar niet altijd. En ik hoop dat je hierin de nuance vindt die past bij jouw situatie in het geheel.
Hoe dan ook, heel erg naar dat dit je zo heeft getekend en zo is gelopen. Ik hoop dat je troost om je heen hebt van fijne mensen die er voor jou kunnen zijn. Veel sterkte gewenst!
koffiehagedis wijzigde dit bericht op 02-01-2021 17:56
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
3.99% gewijzigd
zaterdag 2 januari 2021 om 17:55
Hoe heeft hij gereageerd toen jij uit je dak ging? Misschien moet je hem eens vertellen wat zijn depressie met jou heeft gedaan in jouw jeugd. Schrijf hem desnoods een brief als dat makkelijker voor jou is. Hoe jij je hebt proberen aan te passen, dat je misschien geen vriendinnen mee durfde te nemen omdat je niet wist hoe zijn pet stond en ook wat het nu nog met je doet.
Hoe jij eigenlijk al zenuwachtig wordt als je naar hem toe gaat omdat je nooit weet hoe hij reageert. Hoe onveilig je je gevoelt hebt in je jeugd en nu ook misschien nog wel. Ik denk dat hij geen weet heeft hoe zijn depressie en zijn gedrag invloed heeft op de mensen om je heen.
Als hij daar niet of niet goed op reageert kan je makkelijker afstand van hem nemen en je moeder zien als hij niet thuis is of bij jou thuis. Je moet kijken naar wat goed voor jou en je gezin is.
Hoe jij eigenlijk al zenuwachtig wordt als je naar hem toe gaat omdat je nooit weet hoe hij reageert. Hoe onveilig je je gevoelt hebt in je jeugd en nu ook misschien nog wel. Ik denk dat hij geen weet heeft hoe zijn depressie en zijn gedrag invloed heeft op de mensen om je heen.
Als hij daar niet of niet goed op reageert kan je makkelijker afstand van hem nemen en je moeder zien als hij niet thuis is of bij jou thuis. Je moet kijken naar wat goed voor jou en je gezin is.
zaterdag 2 januari 2021 om 17:59
Ik weet dat het buiten proportie was. Ik reageer er normaal ook niet zo op.. maar liep al zo op mijn tenen de afgelopen weken bij hem (korte dagen dus heeft hij meer buien). Ik trok het niet meer... ik zou willen dat ik zo gereageerd had als je aangeeft. Dat was zeker beter geweest.Ladida1981 schreef: ↑02-01-2021 17:52Het lijkt me echt heftig om in zo'n onveilige situatie op te groeien en die opmerking van hem slaat natuurlijk nergens op. Maar wat Star hierboven ook zegt: jouw reactie is ook wel heel erg buiten proportie. Ik denk dat je er veel aan zult hebben om te leren omgaan met zijn reacties in plaats van er zelf zo van uit je plaat te gaan.
En dan blijft het een hele nare man en hoef je er niet elke week heen natuurlijk, maar als iemand anders dit gedrag vertoont (collega, bekende) zal dit je altijd blijven triggeren. Ik zou daaraan willen werken.
Hoe je ook had kunnen reageren is bijvoorbeeld zeggen: 'Nou, dan gaan we maar weer naar huis'. Dan zijn je kinderen er in ieder geval niet de dupe van.
Hoe dan ook is het een kutsituatie, sterkte.
Ik wilde al niet gaan, want ik had wel verwacht dat hij zo zou zijn (feestdagen zijn ook een trigger) maar mijn moeder had appelbollen gemaakt en ik wil het ook voor haar doen.
zaterdag 2 januari 2021 om 18:03
Ik vind je wel heftig reageren. Zou je hier niet op een andere manier mee om kunnen gaan? In feite herhaal je zijn gedrag op dat moment en daar zijn jouw kinderen bij.
In feite is zelfs weggaan een betere optie dan deze uitbarsting.
In feite is zelfs weggaan een betere optie dan deze uitbarsting.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 2 januari 2021 om 18:26
Je raakt precies de juiste punten aan in deze post.veensteker schreef: ↑02-01-2021 17:55Hoe heeft hij gereageerd toen jij uit je dak ging? Misschien moet je hem eens vertellen wat zijn depressie met jou heeft gedaan in jouw jeugd. Schrijf hem desnoods een brief als dat makkelijker voor jou is. Hoe jij je hebt proberen aan te passen, dat je misschien geen vriendinnen mee durfde te nemen omdat je niet wist hoe zijn pet stond en ook wat het nu nog met je doet.
Hoe jij eigenlijk al zenuwachtig wordt als je naar hem toe gaat omdat je nooit weet hoe hij reageert. Hoe onveilig je je gevoelt hebt in je jeugd en nu ook misschien nog wel. Ik denk dat hij geen weet heeft hoe zijn depressie en zijn gedrag invloed heeft op de mensen om je heen.
Als hij daar niet of niet goed op reageert kan je makkelijker afstand van hem nemen en je moeder zien als hij niet thuis is of bij jou thuis. Je moet kijken naar wat goed voor jou en je gezin is.
op zijn goede momenten wel eens geprobeerd, maar dan werd hij al gauw weer boos. En wees hij vooral naar mij omdat ik volgens hem ook niet makkelijk ben geweest. Als ik terug kijk op mijn jongere zelf zie ik alleen een heel onzeker meisje die probeert los te komen van alles thuis. Ik heb echt geen gekke dingen gedaan vroeger.. maar heb wel heel veel verdriet gehad en voelde me vaak niet goed genoeg.
zaterdag 2 januari 2021 om 18:30
Kon je niet zeggen dat je moeder je had uitgenodigd? En wat doet je moeder op zo;n moment? Hoe kijkt je moeder tegen alles aan?
Ik zou eventueel toch even wat afstand nemen en je moeder thuis uitnodigen, zodat je emmer weer wat leger kan raken, dat je de volgende keer niet weer zo extreem reageert.
zaterdag 2 januari 2021 om 18:33
Dit ja. Als je het echt beter los had kunnen laten had je de opmerking van je vader beter langs je af kunnen laten glijden en / of rustig hier in je kunnen verweren
zaterdag 2 januari 2021 om 18:39
Ze had tranen in dr ogen. Erg sneu voor haar. Ze wilde gewoon gezellig een kop koffie doen op het nieuwe jaar. Ze strubbelt dan een beetje tegen en zegt ik heb haar uit genodigd en dingen als het is ook mijn huis..chocolol schreef: ↑02-01-2021 18:30Kon je niet zeggen dat je moeder je had uitgenodigd? En wat doet je moeder op zo;n moment? Hoe kijkt je moeder tegen alles aan?
Ik zou eventueel toch even wat afstand nemen en je moeder thuis uitnodigen, zodat je emmer weer wat leger kan raken, dat je de volgende keer niet weer zo extreem reageert.
Ma kan er ook niet te veel tegen ingaan. Ze heeft er denk ik de energie niet voor en weet ook hoe pa is. Dat heeft op zon moment weinig zin.
zaterdag 2 januari 2021 om 18:40
Ik denk dat je het verkeerd bekijkt. Zoals jij het zegt lijkt het alsof het van jou afhangt hoe hij reageert. Als je goed doet is hij goed en doe jij slecht...
Maar zo is het niet, je vader is ziek. Dat hij zo doet heeft dus niets met jou te maken. Zoals je zelf zegt is hij onredelijk en onvoorspelbaar. Wat je ook doet, als hij slecht in zijn vel zit zal je het geweten hebben.
Breken zou ik niet doen omwille van je moeder. Wat moet zij het zwaar hebben.
Zou je het beter kunnen plaatsen als je het anders bekijkt en gewoon over je heen laten glijden? Ene oor in, andere uit.
Veel sterkte.
zaterdag 2 januari 2021 om 18:50
We zien elkaar een keer of 2/3 per maand. Inderdaad om het behapbaar te houden. Maar soms krijg ik het verwijt dat ik niet vaak genoeg iets van me laat horen of me laat zien.
De laatste paar keer merkte ik al aan hem dat hij het overal mee oneens is. Kerstpakketten zijn bijvoorbeeld onzin, mensen doen toch niets met de helft van het pakket, maar in het zelfde verhaal ook aangeven dat het zo goed is dat zijn werkgever de moeite neemt om pakketten uit de delen en hoe geweldig het wel niet is.
Het is dan erg lastig in te schatten hoe ik daarop moet reageren omdat het zo tegenstrijdig is. Ik heb zo tal van voorbeelden.
zaterdag 2 januari 2021 om 18:59
zaterdag 2 januari 2021 om 19:02
Ik zou ze een brief schrijven. In dit topic wordt al goed uiteengezet hoe je je voelt en hoe je je vroeger voelde.
Neem even afstand, stuur de brief en vraag aan je moeder of ze voortaan even alleen bij jou komt.
Laat hem maar even voelen wat het doet met jou. Ik vind het onzin om te zeggen dat hij er niks aan kan doen.
Neem even afstand, stuur de brief en vraag aan je moeder of ze voortaan even alleen bij jou komt.
Laat hem maar even voelen wat het doet met jou. Ik vind het onzin om te zeggen dat hij er niks aan kan doen.
