Buigen buigen nu breken?

Ik moet even iets van me af schrijven.

Mijn vader (ik ben zelf inmiddels 38) het toen ik in mijn tienerjaren zat 2 x opgenomen geweest op de paaz afdeling van een ziekenhuis vanwege depressie.

Dit uitte zich door onredelijk onvoorspelbaar gedrag, ruzie zoeken, schreeuwen en agressief taalgebruik. Ik als jong meisje probeerde er altijd alles aan te doen om hem niet boos te maken.

Ik ben altijd een vaderskindje geweest dus dit heeft zijn weerslag gehad op mij.

Ik ben al vanaf mijn 18e uit huis en de jaren daarna heb ik veel geworsteld met onzekerheden over beslissingen /grote stappen het leven/relatie/werk)

Met wat hulp ben ik sinds een jaar beter is staat om het los te laten. Niet altijd af te wegen wat pa er van vind en te kiezen voor mezelf.

Zoals dat gaat met depressies is het nooit helemaal over. De afgelopen jaren ging het op en af en op zijn goede momenten voelde ik me ook goed. Slechte momenten vermeed ik zoveel mogelijk en kon ik loslaten.

Nu is het vanmiddag geëscaleerd. Mijn moeder had me uitgenodigd voor een nieuwjaarsborrel dus ik met mijn gezinnetje naar mijn ouders. Pa was al een beetje geagiteerd, dat merk ik altijd direct bij binnenkomst. Na de koffie, ik weet niet meer hoe het ter sprake kwam, zegt hij ineens op zon kuttoon terwijl hij naar de keuken loopt "ik vind het ook niet goed dat je hier zo op de zaterdagmiddag komt, dit zijn toch geen tijden?" Het was 3 uur smiddags.

Ik ben helemaal uit de pan gevlogen. Janken natuurlijk want ik ben super gekwetst. Ik doe mijn best en dan krijg je dit. De kinderen ook aan het huilen omdat ik aan het huilen bent.

Ik heb direct de spullen gepakt en ben jankend naar huis gegaan.

Ik ben echt helemaal klaar met hem. Altijd dat onzekere, nooit weten of je het goed of fout doet.... altijd zo onvoorspelbaar, zo onredelijk.. ik kan er echt niet meer mee omgaan en het maakt me onzeker en verdrietig.

Ik vind het alleen zo sneu voor mijn moeder. Want zij zit er maar mee.

Ik wil eigenlijk, dat is denk ik het beste voor mij, geheel met hem breken. Maar hoe vertel ik dat ma? En is dat wel eerlijk naar haar toe?

Yavanna schreef: ↑

02-01-2021 19:05

Een psychische aandoening is geen excuus om je op een bepaalde manier te gedragen. Als kind van een ouder met een psychische aandoening mag je op een bepaald moment echt voor jezelf kiezen en kaders geven. Als jij het nodig hebt om op dit moment geen contact te hebben met jouw vader dan moet je dat doen.

Zoek eens op KOPP kind, er zijn ook vele goede boeken over geschreven. Ik denk echt dat je daar wat aan kan hebben. Tijd om jezelf en jouw eigen gezin op één te zetten.

Ik heb de website bekeken, wat een herkenning. Ik wordt er emotioneel van. De problemen waarmee ik heb geworsteld zijn niet zo ongewoon. Het klopt gewoon allemaal precies. Ik ga me erin verdiepen.

justagirly schreef: ↑

02-01-2021 19:42

Je hoeft je niet als een hork te gedragen.
En anders kun je denk ik daarna toch sorry zeggen?

Ik begrijp je reactie niet goed?

Jufjoke schreef: ↑

02-01-2021 20:10

To, je hebt al veel tips gekregen. Ik heb daar niets meer aan toe te voegen. Ik kwam alleen even een geven. Want die kun je volgens mij wel gebruiken.

Dank je wel, erg lief van je! Ik lig nu onder een dekentje op de bank met een kop thee en voel me al iets beter.

Ik ben heel blij met jullie tips. Alleen het praten erover geeft me al een sterker gevoel. Ik ben nog aan het twijfelen over een brief. Maar dat hoef ik ook niet vandaag te beslissen. Ik neem nu eerst een beetje afstand van hem en de situatie.