Psyche
alle pijlers
Burn out. Wat hielp jou bij herstel?
zondag 26 februari 2017 om 16:18
zondag 26 februari 2017 om 16:21
Zelf niet, maar mijn schoonbroer had van de zomer last van burn out klachten. Hem hielp het veel te blijven lopen (en naar buiten te gaan). Midden in die pokemon hype, dus hij liep echt veel. Hij zat gemiddeld op 800 km per maand. (wil niet zeggen dat dit de oplossing is) maar voor hem hielp het om bezig te zijn, en structuur in zijn dag te houden.
sterkte
sterkte
zondag 26 februari 2017 om 16:23
quote:Martje2801 schreef op 26 februari 2017 @ 16:21:
Zelf niet, maar mijn schoonbroer had van de zomer last van burn out klachten. Hem hielp het veel te blijven lopen (en naar buiten te gaan). Midden in die pokemon hype, dus hij liep echt veel. Hij zat gemiddeld op 800 km per maand. (wil niet zeggen dat dit de oplossing is) maar voor hem hielp het om bezig te zijn, en structuur in zijn dag te houden.
sterkte
800???
Oh per maand, ik las verkeerd, sorry
Zelf niet, maar mijn schoonbroer had van de zomer last van burn out klachten. Hem hielp het veel te blijven lopen (en naar buiten te gaan). Midden in die pokemon hype, dus hij liep echt veel. Hij zat gemiddeld op 800 km per maand. (wil niet zeggen dat dit de oplossing is) maar voor hem hielp het om bezig te zijn, en structuur in zijn dag te houden.
sterkte
800???
Oh per maand, ik las verkeerd, sorry
zondag 26 februari 2017 om 16:24
quote:Martje2801 schreef op 26 februari 2017 @ 16:21:
Zelf niet, maar mijn schoonbroer had van de zomer last van burn out klachten. Hem hielp het veel te blijven lopen (en naar buiten te gaan). Midden in die pokemon hype, dus hij liep echt veel. Hij zat gemiddeld op 800 km per maand. (wil niet zeggen dat dit de oplossing is) maar voor hem hielp het om bezig te zijn, en structuur in zijn dag te houden.
sterkte
Say what?
Bewegen is inderdaad goed voor ontspanning en voor het opdoen van endorfine. Genoeg rust nemen en ook leuke dingen doen. Niet te veel slapen, maar gematigder activiteiten.
Zelf niet, maar mijn schoonbroer had van de zomer last van burn out klachten. Hem hielp het veel te blijven lopen (en naar buiten te gaan). Midden in die pokemon hype, dus hij liep echt veel. Hij zat gemiddeld op 800 km per maand. (wil niet zeggen dat dit de oplossing is) maar voor hem hielp het om bezig te zijn, en structuur in zijn dag te houden.
sterkte
Say what?
Bewegen is inderdaad goed voor ontspanning en voor het opdoen van endorfine. Genoeg rust nemen en ook leuke dingen doen. Niet te veel slapen, maar gematigder activiteiten.
zondag 26 februari 2017 om 16:25
Helemaal niks doen. De simpelste Netflixseries kijken, zitten en liggen.
Achthonderd kilometer per maand lopen in ieder geval niet - ik vond was in de machine gooien al teveel.
Dus ik denk dat het ook erg aan jezelf ligt.
Het is niet leuk, trouwens. En het duurt lang voor je er van hersteld bent. Succes
Achthonderd kilometer per maand lopen in ieder geval niet - ik vond was in de machine gooien al teveel.
Dus ik denk dat het ook erg aan jezelf ligt.
Het is niet leuk, trouwens. En het duurt lang voor je er van hersteld bent. Succes
zondag 26 februari 2017 om 16:26
Pfoe in ieder geval therapie om de signalen te leren herkennen en bepaalde gebeurtenissen te verwerken. En schrijven in mijn dagboek waarbij ik ook een dagplanning maakte. Belangrijk voor mij was om ook elke dag even naar buiten te gaan. En duidelijk mijn grenzen in de gaten houden. Niet teveel prikkels op een dag. Op tijd naar bed en op tijd er weer uit.
zondag 26 februari 2017 om 16:28
Mijn burn-out was werkgerelateerd. Ik heb voor mezelf gezorgd. Ik kreeg een burn-out doordat de werkrelatie met m'n collega's en leidinggevenden al jarenlang verstoord was. Ik kwam met een burn-out thuis te zitten, ben gelijk naar een psycholoog gegaan en met hem samen een plan gemaakt om met m'n werkgever te kunnen praten. Werkgever deed erg moeilijk, de bedrijfsarts stond gelukkig aan mijn zijde, evenals mijn lieve man zonder wie ik nooit had durven doen wat ik moest doen en dat was weg gaan daar.
Reintegreren mislukte omdat ik niet serieus werd genomen (was me niet onbekend) en uiteindelijk, na 8 maanden geklooi, ben ik er met een vaststellingsovereenkomst weg gekomen. Er viel een enorme last van mijn schouders. Nooit meer zo'n waardeloze werkgever!
Reintegreren mislukte omdat ik niet serieus werd genomen (was me niet onbekend) en uiteindelijk, na 8 maanden geklooi, ben ik er met een vaststellingsovereenkomst weg gekomen. Er viel een enorme last van mijn schouders. Nooit meer zo'n waardeloze werkgever!
zondag 26 februari 2017 om 16:34
zondag 26 februari 2017 om 16:35
Even wat random tips:
Wandelen, in het begin deed ik dat met koptelefoon op want teveel prikkels in de stad. Hangt ook af van waar je last van hebt. Ik was onder andere overprikkeld en vergeetachtig.
Therapie dus voor de oorzaak, gedragsverandering en symptoombestrijding
Alle successen vieren, hoe klein dan ook. Elke dag schrijven.
Yoga (na een paar maanden) en meditatie om rust in het hoofd te krijgen.
Verwachtingen loslaten en vooral lief zijn voor jezelf, ook in hoe je denkt. Welke gedachtes helpen je verder en welke niet?
Niet in paniek raken als je een terugval hebt. Het komt goed, alleen later.
Edit: dit zijn tips die mij hielpen maar dat hoeft natuurlijk niet bij jou van toepassing te zijn.
Wandelen, in het begin deed ik dat met koptelefoon op want teveel prikkels in de stad. Hangt ook af van waar je last van hebt. Ik was onder andere overprikkeld en vergeetachtig.
Therapie dus voor de oorzaak, gedragsverandering en symptoombestrijding
Alle successen vieren, hoe klein dan ook. Elke dag schrijven.
Yoga (na een paar maanden) en meditatie om rust in het hoofd te krijgen.
Verwachtingen loslaten en vooral lief zijn voor jezelf, ook in hoe je denkt. Welke gedachtes helpen je verder en welke niet?
Niet in paniek raken als je een terugval hebt. Het komt goed, alleen later.
Edit: dit zijn tips die mij hielpen maar dat hoeft natuurlijk niet bij jou van toepassing te zijn.
zondag 26 februari 2017 om 16:52
Therapie, wandelen, mediteren, sporten, dagplanning aanhouden en je vooral beseffen dat je maar 1 taak hebt: jezelf beter maken. En dat je dus veel moet ontspannen en fijne dingen moet doen. Of als je moe bent en niks wil doen, daar aan toe moet geven. Maar je vooral niet schuldig voelen dat je te weinig doet of dat je al beter zou moeten zijn. (Klinkt misschien een beetje gek, maar is wat ik gebruikte om mezelf de tijd te geven). Een andere houding aannemen tegen je gevoelens. Je komt eruit, dus niet teveel toegeven aan angstgevoelens.
Dit is natuurlijk alleen gebaseerd op mijn eigen ervaring, al raad ik therapie toch echt wel aan.
Dit is natuurlijk alleen gebaseerd op mijn eigen ervaring, al raad ik therapie toch echt wel aan.
zondag 26 februari 2017 om 16:57
Ik heb eerste 9 weken alleen maar geslapen kon echt niks anders. Toen begonnen met kleine huishoudelijke werkzaamheden en samen met iemand elke dag ff naar buiten met de honden.
T was de ergste tijd uit mijn leven. In elkaar klappen in de winkel omdat ik niet meer wist wat ik daar moest doen. Geen auto kunnen rijden afhankelijk zijn van anderen.
Ik heb toen half jaar thuis gezeten en daarna weer rustig begonnen met leven
T was de ergste tijd uit mijn leven. In elkaar klappen in de winkel omdat ik niet meer wist wat ik daar moest doen. Geen auto kunnen rijden afhankelijk zijn van anderen.
Ik heb toen half jaar thuis gezeten en daarna weer rustig begonnen met leven
zondag 26 februari 2017 om 17:00
Vooral niet 'even snel je burnout oplossen', De meeste mensen komen in een burnout terecht omdat ze de lat hoog leggen, in werk of in het leven. Leg die lat op de grond, echt. Geen lat, geen druk, geen goed of slecht. Maar het stomme is, is dat het een proces is dat je moet doorlopen en voor iedereen weer net even anders ligt. Jij zult je eigen valkuilen tegen komen. Lief zijn voor jezelf als in: veroordeel jezelf niet, wees niet boos op jezelf, geef jezelf de kans om weer adem te kunnen halen.
En de een heeft baat bij wandelen en actieve dingen doen en op tijd naar bed gaan en gezond eten en al die verstandige dingen, maar een ander (ik) heeft er het meeste baat bij om dat allemaal niet te doen. Nou ja, niet omdat het moet. Uiteindelijk is dat het hele eieren eten: wie ben jij, hoe werk jij en wat is voor jou goed.
Sterkte!
En de een heeft baat bij wandelen en actieve dingen doen en op tijd naar bed gaan en gezond eten en al die verstandige dingen, maar een ander (ik) heeft er het meeste baat bij om dat allemaal niet te doen. Nou ja, niet omdat het moet. Uiteindelijk is dat het hele eieren eten: wie ben jij, hoe werk jij en wat is voor jou goed.
Sterkte!
zondag 26 februari 2017 om 17:03
Oh en inderdaad niet schrikken van alzheimer achtige momenten. Mijn hersens hadden duidelijk rust nodig en pakten die rust ook, doodeng vond ik, maar ook dat is met tijd weer goed gekomen. Ik ben trouwens 3 maanden echt thuis geweest van werk, toen weer op gaan bouwen. Het is nu 2 en een half jaar geleden dat ik instortte en kan nu zeggen dat ik mijn (nieuwe) draai weer gevonden heb. En die draai is beter dan ooit tevoren.
zondag 26 februari 2017 om 17:17
Het hing af van de fase: de eerste weken alleen maar rust (ook mbv van slaapmiddelen van huisarts), daarna heel rustig opbouwen. Veel naar buiten, wandelen in het bos. Langzaam weer structuur in mijn dagen brengen, hoe weinig inspannend ze ook waren.
Heel veel in mijn dagboek schrijven en in therapie om uit te pluizen wat er verkeerd was gegaan en te leren mijn hoge eisen bij te stellen. En ten slotte: gaan accepteren dat ik niet meer de oude zou worden. Dat moest ik ook niet willen, want de oude ik rende juist die burn-out in. Als ik dacht: ja maar, vroeger kon ik ... dan moest ik mezelf corrigeren: dat kon je niet. Je deed het wel, maar dat was roofbouw. Verzin een manier die beter voor je is.
Veel sterkte, het is klote maar het wordt beter. Zorg goed voor jezelf.
Heel veel in mijn dagboek schrijven en in therapie om uit te pluizen wat er verkeerd was gegaan en te leren mijn hoge eisen bij te stellen. En ten slotte: gaan accepteren dat ik niet meer de oude zou worden. Dat moest ik ook niet willen, want de oude ik rende juist die burn-out in. Als ik dacht: ja maar, vroeger kon ik ... dan moest ik mezelf corrigeren: dat kon je niet. Je deed het wel, maar dat was roofbouw. Verzin een manier die beter voor je is.
Veel sterkte, het is klote maar het wordt beter. Zorg goed voor jezelf.
Je moet niet alles geloven wat je denkt
zondag 26 februari 2017 om 17:19
Cognitieve gedragstherapie om mijn eigen patronen te doorzien en m'n grenzen te herkennen en te respecteren. En leren om deze ook te communiceren.
En loslaten dat je het meteen kan oplossen, een plan maken kan, maar reken erop dat het vaak aangepast gaat worden!
Ik ben wel 3 of 4 keer weer teruggegaan in m'n uren terwijl ik weer aan het opbouwen was.
En loslaten dat je het meteen kan oplossen, een plan maken kan, maar reken erop dat het vaak aangepast gaat worden!
Ik ben wel 3 of 4 keer weer teruggegaan in m'n uren terwijl ik weer aan het opbouwen was.
zondag 26 februari 2017 om 17:37
In de periode dat ik een burnout had was ik alleenstaande moeder van twee kinderen in de basisschool leeftijd.
Achteraf gezien begrijp ik niet dat ik niet doorverwezen ben naar een goede psycholoog. (Ben wel doorverwezen, maar niet naar een goede psycholoog.) Daarnaast heb ik mezelf overal in mijn eentje doorheen moeten slepen. Niemand had in de gaten hoe slecht het met mij ging.
Uiteindelijk ben ik er (waarschijnlijk daardoor) wel heel sterk uitgekomen. Wel ervaar ik die periode als verloren tijd. Ik ben zelfs, terwijl ik er nog niet klaar voor was, begonnen aan een nieuwe baan.
Dat is helaas je "lot" als je je geld moet verdienen en niemand meldt jou dat je aan de afgrond zit.
Die psycholoog heeft me trouwens nog veel geld gekost ook, omdat mijn ziektekostenverzekering nou net deze niet vergoedde. Helaas was er niemand die mij daar even op attendeerde.
Achteraf gezien begrijp ik niet dat ik niet doorverwezen ben naar een goede psycholoog. (Ben wel doorverwezen, maar niet naar een goede psycholoog.) Daarnaast heb ik mezelf overal in mijn eentje doorheen moeten slepen. Niemand had in de gaten hoe slecht het met mij ging.
Uiteindelijk ben ik er (waarschijnlijk daardoor) wel heel sterk uitgekomen. Wel ervaar ik die periode als verloren tijd. Ik ben zelfs, terwijl ik er nog niet klaar voor was, begonnen aan een nieuwe baan.
Dat is helaas je "lot" als je je geld moet verdienen en niemand meldt jou dat je aan de afgrond zit.
Die psycholoog heeft me trouwens nog veel geld gekost ook, omdat mijn ziektekostenverzekering nou net deze niet vergoedde. Helaas was er niemand die mij daar even op attendeerde.
zondag 26 februari 2017 om 17:44
Niks meer doen wat ik niet wilde. Collega's mochten mailen, maar niet bellen of op bezoek. Ik heb een tijdlang helemaal niemand ol visite willen hebben. En veel wandelen (alles op een rijtje zetten) en hard zwemmen (alles vergeten). En aan jezelf toegeven dat er echt iets met je aan de hand is. Dat heeft bij mij even geduurd. Pas toen ik accepteerde dat het mis was, kon ik beginnen met beter worden.
zondag 26 februari 2017 om 18:13
Wat bij mijn vader heel erg geholpen heeft was iets totaal nieuws gaan doen. Hij zat tijdens zijn burn-out een beetje met zijn ziel onder zijn arm thuis en toen heb ik hem gevraagd wat hij nou altijd in zijn hoofd had gehad dat hij wilde doen, maar nooit aan toegekomen was. Hij begon toen over (ik noem even iets fictief) vliegers bouwen. Vervolgens heeft hij de maanden die volgden uiteraard veel gerust en therapie gevolgd, maar hij is ook met die hobby aan de slag gegaan. Echt op een klein pitje en zonder druk of zichzelf te pushen.
Hij heeft deze hobby nu, jaren later, nog steeds en haalt er erg veel plezier uit. Het doen van iets nieuws, waar hij alleen maar positieve energie uit haalde, heeft hem erg door de zware tijd heen gesleept!
Hij heeft deze hobby nu, jaren later, nog steeds en haalt er erg veel plezier uit. Het doen van iets nieuws, waar hij alleen maar positieve energie uit haalde, heeft hem erg door de zware tijd heen gesleept!
zondag 26 februari 2017 om 18:59
Ik heb er ook in gezeten en het is echt zwaar k*t! Dus ten eerste veel sterkte. Ik ben nu bijna anderhalf jaar verder en nu gaat het gelukkig weer goed met me.
Wat mij heeft geholpen is rust, heel veel rust. Eten koken moest ik al over de dag verspreiden. Contact met mensen. Ik hield het in het begin 30 minuten uit en de rest van de dag was ik op. Dus luister vooral naar je lichaam.
Therapie, zodat je de signalen leert herkennen en om te leren werk/leven anders aan te pakken/in te delen. Belangrijkste is om zelf de regie te houden. Heb je met iemand afgesproken maar vijf minuten van te voren merk je dat je het niet trekt? Afzeggen.
Gun jezelf ook tijd om weer te herstellen. Uiteindelijk komt het echt weer goed. Heel veel sterkte!
Wat mij heeft geholpen is rust, heel veel rust. Eten koken moest ik al over de dag verspreiden. Contact met mensen. Ik hield het in het begin 30 minuten uit en de rest van de dag was ik op. Dus luister vooral naar je lichaam.
Therapie, zodat je de signalen leert herkennen en om te leren werk/leven anders aan te pakken/in te delen. Belangrijkste is om zelf de regie te houden. Heb je met iemand afgesproken maar vijf minuten van te voren merk je dat je het niet trekt? Afzeggen.
Gun jezelf ook tijd om weer te herstellen. Uiteindelijk komt het echt weer goed. Heel veel sterkte!
zondag 26 februari 2017 om 19:08
quote:proudmama33 schreef op 26 februari 2017 @ 16:28:
Mijn burn-out was werkgerelateerd. Ik heb voor mezelf gezorgd. Ik kreeg een burn-out doordat de werkrelatie met m'n collega's en leidinggevenden al jarenlang verstoord was. Ik kwam met een burn-out thuis te zitten, ben gelijk naar een psycholoog gegaan en met hem samen een plan gemaakt om met m'n werkgever te kunnen praten. Werkgever deed erg moeilijk, de bedrijfsarts stond gelukkig aan mijn zijde, evenals mijn lieve man zonder wie ik nooit had durven doen wat ik moest doen en dat was weg gaan daar.
Reintegreren mislukte omdat ik niet serieus werd genomen (was me niet onbekend) en uiteindelijk, na 8 maanden geklooi, ben ik er met een vaststellingsovereenkomst weg gekomen. Er viel een enorme last van mijn schouders. Nooit meer zo'n waardeloze werkgever!Ik zit nu exact in deze situatie en elke confrontatie met mijn werkgever leidt to een terugval met dagen hoofdpijn en overgeven. Al het positieve wat ik opbouw met rust, therapie, sport en andere zaken maakt de werkgever met onder druk zetten en niet passend werk aanbieden steeds weer kapot.
Mijn burn-out was werkgerelateerd. Ik heb voor mezelf gezorgd. Ik kreeg een burn-out doordat de werkrelatie met m'n collega's en leidinggevenden al jarenlang verstoord was. Ik kwam met een burn-out thuis te zitten, ben gelijk naar een psycholoog gegaan en met hem samen een plan gemaakt om met m'n werkgever te kunnen praten. Werkgever deed erg moeilijk, de bedrijfsarts stond gelukkig aan mijn zijde, evenals mijn lieve man zonder wie ik nooit had durven doen wat ik moest doen en dat was weg gaan daar.
Reintegreren mislukte omdat ik niet serieus werd genomen (was me niet onbekend) en uiteindelijk, na 8 maanden geklooi, ben ik er met een vaststellingsovereenkomst weg gekomen. Er viel een enorme last van mijn schouders. Nooit meer zo'n waardeloze werkgever!Ik zit nu exact in deze situatie en elke confrontatie met mijn werkgever leidt to een terugval met dagen hoofdpijn en overgeven. Al het positieve wat ik opbouw met rust, therapie, sport en andere zaken maakt de werkgever met onder druk zetten en niet passend werk aanbieden steeds weer kapot.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 26 februari 2017 om 19:36
quote:viva-amber schreef op 26 februari 2017 @ 19:08:
[...]
Ik zit nu exact in deze situatie en elke confrontatie met mijn werkgever leidt to een terugval met dagen hoofdpijn en overgeven. Al het positieve wat ik opbouw met rust, therapie, sport en andere zaken maakt de werkgever met onder druk zetten en niet passend werk aanbieden steeds weer kapot.
zwaar is dat... Heb je iemand aan je zijde die je kan bijstaan hierbij? Ik durfde zelf geen knopen door te hakken en ik ben zo blij dat ik sowieso mijn man achter me had staan. Hij weet ook wel wat van juridische zaken, dus ik wist ook wel hoe ik het moest spelen om er weg te komen. Ik durfde bijvoorbeeld de onzekerheid van het loslaten van m'n vaste contract niet aan, maar mijn man zei: als jij gelukkiger wordt van daar weggaan, dan gaan we daar alles aan doen. En als je wilt blijven, dan steun ik je ook.
De bedrijfsarts heb ik niet vanaf het begin verteld dat het om werkgerelateerde zaken ging, want dat durfde ik niet. Dat heb ik echt pas gedaan toen ik er klaar voor was, en dat was pas na 5 maanden. Tussentijds was reintegreren een vaag begrip, en toen dat mislukte op het werk, maakte hij de beslissing om dat nog uit te stellen. En toen durfde ik wel open te zijn. Het is een ontzettend zware tijd geweest, maar ik ben zo blij dat ik daar weg ben! Nu ben ik al 11 maanden werkloos omdat de baan die ik erna kreeg geen nieuw contract opleverde, en dat was mijn grootste angst. En guess what? Ik leef gewoon door
[...]
Ik zit nu exact in deze situatie en elke confrontatie met mijn werkgever leidt to een terugval met dagen hoofdpijn en overgeven. Al het positieve wat ik opbouw met rust, therapie, sport en andere zaken maakt de werkgever met onder druk zetten en niet passend werk aanbieden steeds weer kapot.
zwaar is dat... Heb je iemand aan je zijde die je kan bijstaan hierbij? Ik durfde zelf geen knopen door te hakken en ik ben zo blij dat ik sowieso mijn man achter me had staan. Hij weet ook wel wat van juridische zaken, dus ik wist ook wel hoe ik het moest spelen om er weg te komen. Ik durfde bijvoorbeeld de onzekerheid van het loslaten van m'n vaste contract niet aan, maar mijn man zei: als jij gelukkiger wordt van daar weggaan, dan gaan we daar alles aan doen. En als je wilt blijven, dan steun ik je ook.
De bedrijfsarts heb ik niet vanaf het begin verteld dat het om werkgerelateerde zaken ging, want dat durfde ik niet. Dat heb ik echt pas gedaan toen ik er klaar voor was, en dat was pas na 5 maanden. Tussentijds was reintegreren een vaag begrip, en toen dat mislukte op het werk, maakte hij de beslissing om dat nog uit te stellen. En toen durfde ik wel open te zijn. Het is een ontzettend zware tijd geweest, maar ik ben zo blij dat ik daar weg ben! Nu ben ik al 11 maanden werkloos omdat de baan die ik erna kreeg geen nieuw contract opleverde, en dat was mijn grootste angst. En guess what? Ik leef gewoon door
