Co-dependentie/verlatings-bindingsangst en relatieverslaving

Topictitel is wat ingekort i.v.m te weinig tekens voor titel

Zijn er mensen met deze vorm van problematiek? En wat hebben jullie gedaan om hiervan te herstellen of om er mee te leren omgaan?

Alvast sorry voor het verhaal.
Mijn situatie: een aantrekken - afstoten relatie, waarbij:

Zij:
- erg afhankelijk (hiervoor eens in therapie geweest), bij discussies gaat ze 'prikken' en uiteindelijk toont vluchtgedrag. In relatie kenmerken van verlatingsangst.
- past zich aan voor anderen, ook in relatie, niet haar eigen ding kan doen of niet doet door focus op mij, veel moeite met alleen zijn.
- goede baan met veel verantwoordelijkheden, maar ook hier erg bezig met wat anderen van haar vinden
- wispelturig, moeite met keuzes maken, ook weer wat anderen vinden
- al diverse keren andere woonruimte gezocht, moeite met creëren van eigen plek en onderhouden van vriendschappen, bij gevoel van afwijzing verbreekt ze contact
- moeite eigen met huishouden (of in tijd van samenwonen niet helpen) en uitstelgedrag qua sporten
- verbreekt relatie en zoekt na aantal weken of maanden weer contact waarna patroon en dynamiek zich herhalen. Verlatingsangst draait om naar bindingsangst, tot het weer goed zit.
- klein gehouden door ouders, kon niet veel goed doen, keuzes voor haar werden gemaakt vanuit geloof.

Ik:
- voel me in relatie snel beklemd door haar afhankelijkheid, de vele ideeën over de toekomst, besluiteloosheid en issues op haar werk. Kenmerken van bindingsangst.
- moeite met openstellen en uitten van gevoelens, hiervoor inmiddels met werkboeken en trainingen flinke stappen in gemaakt. Vertellen wat je dwarszit ipv opkroppen helpt echt.
- heb eigen woning, goed sociaal netwerk en mag graag met een vriend afspreken, wat zij lastig vind (in de tijd dat we samenwoonden).
- ik ben de 'helper' bij haar problemen, dit kost mij veel energie en krijg er weinig voor terug. Heb echt met haar en haar problemen te doen, maar is niet realistisch dat ik ze oplos voor haar.
- na beëindigen van relatie mis ik haar, houdt me veel met haar bezig en voel ik me juist alleen, wil er echt aan werken met hulp en geloof dan ook dat het goed kan komen.
- vanaf 3 jaar veel in ziekenhuis gelegen, ouders konden door werk en broertje en zusje niet altijd bij me zijn. Veel op mezelf aangewezen. Als ze op bezoek waren was ik al onrustig over wanneer ze naar huis gingen. Kon ook niet altijd meekomen met vriendjes door ziekte.

We zijn een soort afhankelijk van elkaar, angst in relatie is aanwezig. Er zijn periodes dat het heel goed gaat maar de onderlaag is toch wel angst. Als er iets ingrijpends gebeurd dan heeft ze de neiging te vluchten.
Komen niet los van elkaar.

Recentste voorbeeld was dat ze gaat verhuizen naar een goedkoper appartement, helaas is er iets niet goed gegaan en heeft ze 2-3 maand geen woning. Veel paniek en stress bij haar, dat in combinatie met haar werk wordt het erg veel en gaat ze in zichzelf. Ze kan bij haar ouders wonen, maar dat wil ze liever niet omdat ze daar voor haar gevoel als een klein kind behandeld wordt. Alles wordt voor haar beslist, verantwoorden waar ze naar toe gaat en hoe laat ze thuis is, niet ergens mogen slapen. Dat op je 31e.
De helper in mij bood aan om tijdelijk bij mij te verblijven, die 2-3 maand zien we door vakanties elkaar al 5 weken niet. Haar eerste reactie was: wat zullen m'n ouders ervan vinden? Maar achteraf besefte ik me dat het nu niet verstandig is en dat mijn innerlijke kind vanuit verlating sprak om dit voor te stellen.

Toen ze kreeg te horen dat vrienden van mij door hun reis een appartement hadden die leeg stond, maar deze niet konden verhuren aan haar voelde zich afgewezen en gooide ze de deur met een lange app naar mij weer dicht. Er stond o.a. in 'wat vrienden en anderen wel niet van haar dachten'. Voor mij een teken van een laag zelfbeeld. Ook durfde ze het niet meer aan te gaan, terwijl ze de week ervoor (nog voor de verhuisstress) nog bij me sliep en we die avond bezig waren om echt ons eigen ding te doen. Zij ging nog even werken en ik ging muziek luisteren, ipv dat ze veel aandacht vroeg van mij. Dat voelde voor ons beide fijn.

In gesprekken zijn we ons bewust van de patronen en dynamiek, mede door therapie die ik volg heb ik beter inzicht gekregen in mijn gedrag en ga hier veel bewuster mee om.
Maar voor mijn gevoel lost het de afhankelijkheid naar elkaar niet op. Ik heb nu ACT maar dat is meer voor het hier en nu, ik denk toch dat ik meer terug moet naar mijn jongere periode. Het duurt nog even voor ik weer naar mijn therapeut kan. Therapeut gaf eens aan dat er een soort verslaving tussen ons ontstaan is.

Vandaar de vraag wat voor therapie hier bij past, want er is veel aanbod. Wat heeft jullie geholpen?
Vind het ook fijn om jullie ervaringen te lezen.

@FaceofOZ, dank voor je spiegel. Hier zie ik mijn eigen gedrag en wat ik fout doe: ik stel geen grens maar een wens: als ze weer contact met me zoekt over een tijdje, dan wil dat ik alleen als we samen hulp zoeken. Hier zie ik dat ik de wens uitspreek dat we hulp gaan zoeken, dat ik dat graag wil, los van of zij dat wel of niet wil.

Ik kan niet meer omgaan met iemand die me opzoekt, met me afspreekt, blijft slapen en belt over de problemen waar ze mee zit, weer met me afspreekt, blijft slapen en als er dan een extern een tegenvaller of afwijzing komt bij haar dat ze me gewoon met een appje laat vallen en me blokkeert.
Ik weet niet wat er (los van de stress in haar hoofd) in haar omgaat en daar zit ik me over suf te piekeren. En dat moet niet nodig zijn want ik heb er geen invloed op. Beide zijn we denkers en zitten veel in ons hoofd te malen.
Het gaat ook om wat het gevoel doet. Alleen op basis van je hoofd kun je niet beslissen.

Merys schreef: ↑

20-06-2024 09:39

Dit.
Sommige mensen blijven eindeloos in therapie, ik krijg er altijd het idee bij dat ze zelf geen verantwoording durven nemen en daarom maar van therapie naar therapie hobbelen.

Het is voor mij dat ik ook mijn gedrag en dynamiek wil begrijpen, waarom die hele goede perioden en de diepe dalen er zijn en het niet veel stabieler is zonder de hoge pieken en diepe dalen.

@Paska, het is uit, sinds een klein jaar. Tussentijds zocht ze me weer op en spraken we af om te gaan onderzoeken wat we konden doen en waren we exclusief. Maar dit jaar is er geen officiële relatie geweest. Zij heeft in tussentijd wel een paar weken gescharreld vertelde ze, dit werd niets en heeft ze gestopt, omdat ze nog veel voor me voelt. Dat vertelde ze een paar weken terug.
Dat is wat ik aangaf dat ze zoekt naar het groenste gras. Zodra het uit is gaat ze direct opzoek naar iets anders, dat brengt haar niks en ze komt weer terug. En ik snap niet dat ik dat accepteer.
Als loskomen van elkaar niet werkt, probeer er dan wat van te maken denken we steeds.

Klopt, dat is een kenmerk van relatieverslaving: https://liefdespijn.nl/relatieverslaving/ de highs en de lows.
Ook dat je elkaar telkens opzoekt, in mijn situatie doet zij dat. Het is niet zozeer dat je verslaafd bent aan het hebben van een relatie met wie dan ook, maar vaak aan elkaar en zo ontstaat de knipperlichtrelatie.

Merys schreef: ↑

20-06-2024 13:37

Nogmaals. Hoe oud zijn jullie?

Ze is 31 en ik 40.