Co-dependentie/verlatings-bindingsangst en relatieverslaving

Topictitel is wat ingekort i.v.m te weinig tekens voor titel

Zijn er mensen met deze vorm van problematiek? En wat hebben jullie gedaan om hiervan te herstellen of om er mee te leren omgaan?

Alvast sorry voor het verhaal.
Mijn situatie: een aantrekken - afstoten relatie, waarbij:

Zij:
- erg afhankelijk (hiervoor eens in therapie geweest), bij discussies gaat ze 'prikken' en uiteindelijk toont vluchtgedrag. In relatie kenmerken van verlatingsangst.
- past zich aan voor anderen, ook in relatie, niet haar eigen ding kan doen of niet doet door focus op mij, veel moeite met alleen zijn.
- goede baan met veel verantwoordelijkheden, maar ook hier erg bezig met wat anderen van haar vinden
- wispelturig, moeite met keuzes maken, ook weer wat anderen vinden
- al diverse keren andere woonruimte gezocht, moeite met creëren van eigen plek en onderhouden van vriendschappen, bij gevoel van afwijzing verbreekt ze contact
- moeite eigen met huishouden (of in tijd van samenwonen niet helpen) en uitstelgedrag qua sporten
- verbreekt relatie en zoekt na aantal weken of maanden weer contact waarna patroon en dynamiek zich herhalen. Verlatingsangst draait om naar bindingsangst, tot het weer goed zit.
- klein gehouden door ouders, kon niet veel goed doen, keuzes voor haar werden gemaakt vanuit geloof.

Ik:
- voel me in relatie snel beklemd door haar afhankelijkheid, de vele ideeën over de toekomst, besluiteloosheid en issues op haar werk. Kenmerken van bindingsangst.
- moeite met openstellen en uitten van gevoelens, hiervoor inmiddels met werkboeken en trainingen flinke stappen in gemaakt. Vertellen wat je dwarszit ipv opkroppen helpt echt.
- heb eigen woning, goed sociaal netwerk en mag graag met een vriend afspreken, wat zij lastig vind (in de tijd dat we samenwoonden).
- ik ben de 'helper' bij haar problemen, dit kost mij veel energie en krijg er weinig voor terug. Heb echt met haar en haar problemen te doen, maar is niet realistisch dat ik ze oplos voor haar.
- na beëindigen van relatie mis ik haar, houdt me veel met haar bezig en voel ik me juist alleen, wil er echt aan werken met hulp en geloof dan ook dat het goed kan komen.
- vanaf 3 jaar veel in ziekenhuis gelegen, ouders konden door werk en broertje en zusje niet altijd bij me zijn. Veel op mezelf aangewezen. Als ze op bezoek waren was ik al onrustig over wanneer ze naar huis gingen. Kon ook niet altijd meekomen met vriendjes door ziekte.

We zijn een soort afhankelijk van elkaar, angst in relatie is aanwezig. Er zijn periodes dat het heel goed gaat maar de onderlaag is toch wel angst. Als er iets ingrijpends gebeurd dan heeft ze de neiging te vluchten.
Komen niet los van elkaar.

Recentste voorbeeld was dat ze gaat verhuizen naar een goedkoper appartement, helaas is er iets niet goed gegaan en heeft ze 2-3 maand geen woning. Veel paniek en stress bij haar, dat in combinatie met haar werk wordt het erg veel en gaat ze in zichzelf. Ze kan bij haar ouders wonen, maar dat wil ze liever niet omdat ze daar voor haar gevoel als een klein kind behandeld wordt. Alles wordt voor haar beslist, verantwoorden waar ze naar toe gaat en hoe laat ze thuis is, niet ergens mogen slapen. Dat op je 31e.
De helper in mij bood aan om tijdelijk bij mij te verblijven, die 2-3 maand zien we door vakanties elkaar al 5 weken niet. Haar eerste reactie was: wat zullen m'n ouders ervan vinden? Maar achteraf besefte ik me dat het nu niet verstandig is en dat mijn innerlijke kind vanuit verlating sprak om dit voor te stellen.

Toen ze kreeg te horen dat vrienden van mij door hun reis een appartement hadden die leeg stond, maar deze niet konden verhuren aan haar voelde zich afgewezen en gooide ze de deur met een lange app naar mij weer dicht. Er stond o.a. in 'wat vrienden en anderen wel niet van haar dachten'. Voor mij een teken van een laag zelfbeeld. Ook durfde ze het niet meer aan te gaan, terwijl ze de week ervoor (nog voor de verhuisstress) nog bij me sliep en we die avond bezig waren om echt ons eigen ding te doen. Zij ging nog even werken en ik ging muziek luisteren, ipv dat ze veel aandacht vroeg van mij. Dat voelde voor ons beide fijn.

In gesprekken zijn we ons bewust van de patronen en dynamiek, mede door therapie die ik volg heb ik beter inzicht gekregen in mijn gedrag en ga hier veel bewuster mee om.
Maar voor mijn gevoel lost het de afhankelijkheid naar elkaar niet op. Ik heb nu ACT maar dat is meer voor het hier en nu, ik denk toch dat ik meer terug moet naar mijn jongere periode. Het duurt nog even voor ik weer naar mijn therapeut kan. Therapeut gaf eens aan dat er een soort verslaving tussen ons ontstaan is.

Vandaar de vraag wat voor therapie hier bij past, want er is veel aanbod. Wat heeft jullie geholpen?
Vind het ook fijn om jullie ervaringen te lezen.

Rooss4.0 schreef: ↑

19-06-2024 17:24

Hebben jullie beiden traumatherapie gehad? Jij voor de ziekenhuistijd en zij voor dat absurde gedrag van haar ouders en de angst die ze nog steeds voor ze heeft?

Jullie relatie klinkt voor mij vooral heel vermoeiend maar dat komt wellicht ook doordat ik geen ervaring heb met het aangaan van relaties vanuit beschadiging. Ik heb in die zin makkelijk praten.

Kun je ook duiden wat er wél leuk is met haar/tussen jullie?

Zij heeft cognitieve gedragstherapie en EMDR gehad. Therapie is gestopt omdat de psycholoog, ging verhuizen en ze vond dat genoeg inzicht had.
Ik merk ook wel af en toe stemmingswisselingen, zeg maar 's ochtends vrolijk en 's avonds somber en in zichzelf.

Ik heb alleen ACT. Wil het wel bespreken met mijn psycholoog. Van het ziekenhuis is iets wat mijn ouders mijn vertelden. Ik kan me dat niet goed herinneren. Wat ik wel weet is dat ik 'anders' was, kon niet altijd goed meekomen met leeftijdsgenoten. Als laatst gekozen worden met voetbal enzo.

In mijn vorige relaties merkte ik verder niets ervan in terug, mogelijk dat het toen ook niet getriggerd werd en bij deze dame wel. Dat we elkaar triggeren vanuit onveilige hechting.

Wat wel goed ging is dat we houden van de spontane dingen. Dagje ergens naar toe, niet wetende waar je 's avonds eindigd. Samen erop uit om een lange wandeling te maken of the fietsen, naar het strand. Dat spontane dat mistte ik in vorige relaties.
Elkaar helpen bij een studie/cursus, als ik ergens niet uitkwam dan hielp ze me er mee. Het knusse thuis en het ondernemen, dezelfde smaak qua woonstijl (waren geen discussies voor nodig) en de diepgang soms vond ik prettig en ging ons goed af.
Intimiteit was ook top.

@FaceofOz, mooie reactie. in jouw aanpak stel je neem ik aan ook duidelijke grenzen?
Ik weet dat ik zelf problemen heb in combinatie met de relatie. We wilden begin dit jaar samen hulp in de vorm van EFT en aan de onderliggende angst werken. Maar voor haar financiëel niet haalbaar op dat moment en haar argument was dat ze er nu de ruimte niet voor in haar hoofd heeft door andere dingen.

Ik was toen al met ACT begonnen, maar zoek iets wat me meer zo kunnen helpen om niet een ongezonde relatie in te stappen, ook bij toekomstige partners. Het moet toch mogelijk zijn omdat vooraf te kunnen ontdekken? Maar ook kijkend naar mijn aandeel hierin, wat ik kan doen om niet geneigd te zijn problemen voor een ander op te lossen, of er veel mee bezig zijn. Meer naar mezelf te kijken en te handelen vanuit zelfliefde.

Ze zal voor zichzelf moeten kijken wat bij haar past qua therapie. Dat zal echt uit haar zelf moeten komen.

FaceofOZ schreef: ↑

20-06-2024 06:13

Zij moet niets hoor, al blijft zij haar hele leven zo doen, dat is haar keuze.
Dat mag zij zelf weten.

Grenzen stellen is op zich niet makkelijk, omdat er een risico bestaat dat de ander je niet meer aardig vindt.
Echter geen gezonde grenzen stellen is voor mij geen optie meer en bepaalde mensen daar heb ik geen contact meer mee.

In principe heb je nu geen therapie nodig om niet in een ongezonde relatie te stappen, je zit er namelijk al in.
Je hebt therapie nodig om uit je ongezonde patronen te gaan.

Ben je open over je relatieproblemen in je huidige therapie?

Dat gevoel heb ik ook bij grenzen, dat mensen me niet meer aardig vinden. Met ACT leer je ook de grenzen van jezelf op te stellen en te bewaken.
En dat is ook wat ik in de relatie wilde toepassen.
Niet elke avond 2 uur over werk en problemen hebben, maar ook over leuke onderwerpen.
Of een grens aangeven: je neemt nu weer contact met me op nadat je de deur dicht deed en me blokkeerde. Ik wil weer contact met je als je bereidt ben om samen met hulp de dynamiek te gaan onderzoeken, wat ons aandeel hierin is en hoe we een gelijkwaardige en liefdevolle relatie kunnen opbouwen, zonder angst. En niet zoals nu ieder keer gaat dat ze contact opneemt, we goede gesprekken hebben maar het 80/20 verdeelt is over wie het gaat. Ze bij me uithuilt over problemen en als er voor haar slecht nieuws komt ze me laat vallen en zegt dat ze veel stress van ons heeft en het niet aandurft... Tot het patroon zich herhaalt. Lijkt me dat ze dit stressvolle gedoe in haar leven ook niet wil en ook haar leven graag op de rit zou willen hebben.

Ik ben er bij therapie en bij de haptonoom heel eerlijk over. Ik vertel open over de situaties en wat mijn aandeel hierin is, waar bepaalde soorten gedragingen vandaan komen. Bijvoorbeeld ouders die veel ruzie maken, waarin m'n moeder autoritair doet en vader zich terugtrekt om na een bepaalde tijd te ontploffen en wegloopt. Daarin heb ik geleerd dat weglopen niet helpt, dat geeft angst bij m'n ex die op dat moment behoefte heeft aan een knuffel (vertelde ze eens).

De eenzaamheid die ik soms voel komt ergens vandaan en ik wil inderdaad uit die patronen stappen en zelfliefde ontwikkelen, want die liefde hoef ik niet bij de ander te zoeken.

@solomio het kan best doorgeslagen taal zijn, een kennis van mij heeft schematherapie gehad en daarin worden ook termen als 'gezonde ouder, bange kind etc gebruikt'. Ik moest erg wennen aan die termen omdat het richting spiritueel gaat. Zoals het boek 'het helen van je innerlijke kind'.

Ik weet niet wat gangbare termen zijn vandaar dat ik het benoem zoals ik het hoor en lees.

Het is al jaren gaande en sinds het laatste jaar is er bewustwording in elkaars gedrag, dat is stap 1. Er uitkomen of mee leren omgaan is stap 2 en daar ben ik zoekende in. Uiteindelijk zoek ik iemand die ook voor mij gaat en niet alleen maar broodkruimels geeft.