Continue gespannen, kom niet tot werk toe, angstig

UPDATE op pagina 2.

Bijna twee jaar geleden gescheiden na turbulent huwelijk & emigratie. Eigen huis gekocht, goed werkend co-ouderschap met ex, kinderen gaat het goed mee. Na alla stress van de afgelopen jaren ben ik vorig jaar december in de ziektewet geraakt. Depressie (ik ben bipolair II). Het was op, alsof nu ik niet meer onder hoogspanning leefde, alle lucht eruit ging. In die tijd veel rust gehad, hulp gehad (psychiater/ SPVer), betere medicijnen, mijn huisje fijn gemaakt (renoveringsobject) en nieuwe relatie gekregen (lange afstandsrelatie, we zien elkaar om de week een lang weekeinde als we beiden de kinderen niet hebben). Werk rustig opgebouwd en sinds augustus weer mijn volledige baan (80%, meer wil/ kan ik niet qua gezondheid) aan het werk.

Maar ik maak er een potje van. Althans, zo voelt het. Ik bent continue gespannen en gestresst. Er moet altijd zo veel. Kinderdingen, een huishouden, een vriend, een ex, familie, vrienden. Alle kleine regeldingetjes rondom school, artsen, vriendjes van de kinderen. Administratie (een zwakke plek). Ik heb het krap financieel, dus dat is ook een stresspost. De stress gaat vooral in het werk zitten. Ik kom maar niet aan de gang... Alles roept angst op. Met heel veel moeite zet ik mezelf uiteindelijk aan het werk als het echt niet meer anders kan (deadlines), maar enorme angst om door de mand te vallen. Ik zit maar te hopen dat het beter wordt- ik ben al weer 3 maanden ´beter´ gemeld- moet toch weer een keer een beetje normaal kunnen produceren??? Ik ben niet depressief of hypomaan. Maar moe. En de ´gewone´ dingen van het leven en een gezin fixen (kids naar school, huis enigszins opgeruimd, eten koken, administratie, leuke dingen met de kinderen doen/ aandacht, hout binnen halen voor de winter, kleine klusjes aan het huis, een vriend die aandacht wil.... : het houdt nooit op. Al die dingen lukken, en ik zorg voor mezelf in de zin dat ik goed eet, medicijnen inneem, alles loopt. Ik slaap wel minder. En begin te klooien met heel vroeg opstaan om dingen af te maken etc. Tijdens de werkdag veel werkvermijdend gedrag (netflix, forum).

Wat ik heb gedaan om er uit te komen:
-geprobeerd tegen mezelf te zeggen dat het tijd kost, dat de afgelopen 7 jaar veel energie hebben gekost. Bij neerleggen.
-tegen mezelf zeggen dat er veel mensen werken zoals ik dat nu doe, met halve kracht, en dat mijn halve kracht een tijdje ook ok is.
-met mijn leidinggevende gesproken dat bijna fulltime thuis zitten niet werkt voor mij nu (we hebben geen kantoor, iedereen werkt vanaf thuis en eens per week werken we op verschillende locaties met elkaar). Dus nu schema dat ik op verschillende co-works zit, met andere mensen. Dat gaat wel veel beter, maar dan is er vervolgens steeds een kind ziek, en zit ik alsnog thuis, en dat werkt dus niet...
-met vriendinnen gepraat, als het niet lukt qua werk beeldbel ik met een vriendin om elkaar op gang te helpen.

Ik weet het niet meer zo goed nu. Heb een continue stressbal in mijn buik in elk geval. En lijstjes. En onrust. En angst. En ik zie wel wat verbetering qua werk maar laaaaaaaaaaaaaaaaaaaangzaam. Ik ben moe en ik wil eigenlijk het liefst ontslagen worden , zo voelt het. Dat ik er maar vaaf ben.
Maar snap wel dat dat niet zo werkt en niet handig is. Maar wil zo graag uitzicht op dat het leven weer iets eenvoudiger wordt.

Weet even niet zo goed wat mijn vraag is nu. Misschien: is het normaal dat het zo lang duurt voor ik weer normaal kan functioneren qua werk? Kan ik dingen anders aanpakken?

Qua werk, hoe ziet dat er uit:
-maandag zou ik op een co-work zitten met een collega. In de ochtend van 8-13 uur veel gedaan. Toen belde school, kind ziek, rest van de dag niet gewerkt (dat lukt me niet nu, werk en kids thuis combineren- ging vroeger wel, heb voor die middag kindverlof opgenomen, dus niet doorbetaald).
-vandaag: zo goed als niets gedaan, serie gekeken. Wel mails beantwoord en vragen beantwoord op teams van collega´s. Misschien effectief 1,5 uur gewerkt.
-morgen/ overmorgen: tweedaagse vergadering, daar moet ik wat presentaties doen maar die heb ik nog niet voorbereid.

Maar voelt alsof alleen al bijhouden welk kind wanneer wat af moet hebben voor school, niets vergeten, gezond eten op tafel zetten, al dat soort dingen een dagtaak is. Terwijl dat vroeger niet zo was. Ik had altijd zoveel ballen in de lucht (soms teveel), maar nu lukt me dat niet meer. Het is me zo snel teveel.

GreenLadyFern schreef: ↑

29-11-2022 13:55

Bij een bipolaire stoornis kan een fikse episode zijn sporen nalaten. Is het al bij je opgekomen dat 80% misschien ook niet meer haalbaar is? Door alle veranderingen de afgelopen jaren heb je meer draaglast gekregen, maar door de bipolaire stoornis kan je draagkracht ook weer minder worden, wat kan zorgen voor een disbalans.
Misschien is het wijsheid om weer met de bedrijfsarts te praten. Als je zo door blijft gaan lijkt het wachten op een volgende episode.
Sterkte, heftig wel

Dankjewel voor je reactie, GreenLadyFern. Hmmm. Dat was niet bij me opgekomen. De gedachte roept fikse weerstand op in elk geval. En angst- minder inkomsten dan dit wordt lastig rondkomen, althans dan gaan alle ´leuke´ dingen er wel vanaf. Ik heb zitten twijfelen of ik contact opneem met de SPVer, ik dacht eerst: even aanzien hoe het loopt. Maar misschien toch wel slim om vinger aan de pols te houden. Qua draaglast: mijn leven is na de scheiden in vele opzichten lichter geworden, maar qua aantal taken/ continue overal verantwoordelijk voor zijn, ook de dingen die me minder goed liggen, is de draaglast inderdaad toegenomen.

Ja. Bedrijfsarts is er niet helaas (werkt wat anders in dit land). Ik ga beginnen met de SPVer en samen met haar volgende stappen uitdenken.

Maar je vindt dus niet dat ik me niet zo druk moet maken en dat het gewoon tijd kost? Dat iedereen dit wel eens heeft, dat ik er niet zo in paniek van moet raken? Het is soms zo lastig om in te schatten wanneer ik weer aan allerlei bellen moet gaan trekken.

Ik heb een signaleringsplan. Een aantal symptomen/ gedragingen (heel vroeg opstaan, werkvermijdend gedrag, liegen om uitstelgedrag te verdoezelen, schaamte, spanning, veel roken, slapen met kleren aan bijv.) wijzen op ´pas goed op, anders raak je depressief´.

-medicijnen trouw nemen
-hulp zoeken (psychiatrie), vertellen aan naaste vrienden
-niet gaan klooien met slapen, dus niet wekker heel vroeg gaan zetten, normale tijd gaan slapen
-denken aan de basis: 3 keer per dag eten, douchen, slapen.
-werkgever inseinen
-naar buiten elke dag
-niet ´alles´ tegelijkertijd willen oplossen als ik even 10 minuten wel energie heb, waardoor ik mezelf van alles op de hals haal.
-kritisch naar mijn agenda kijken: wat kan er uit? daarbij hulp van een vriendin vragen.

Behalve de SPVer inschakelen en vrienden op de hoogte houden heb ik de rest van deze dingen nog niet gedaan.

De gedachte aan werkgever inseinen is paniekoproepend (gedachten: ik ben NET weer beter gemeld, ik wil het niet, ik durf het niet, ik los het zelf wel op, ik wil mijn baan niet kwijt, etc etc etc). De gedachte elke dag naar buiten te moeten voelt overmachtig. De gedachte niet wekker te vroeg zetten geeft reactie ´ja maar morgen een presentatie en die heb ik nog steeds niet voorbereid en straks komen de kids thuis en dan heb ik geen rust dus ik MOET het wel morgenochtend om 3 uur doen). Gedachte ´kritisch naar agenda kijken´ levert reactie ´maar ik DOE al zo weinig, ik kan het niet maken om NOG minder te doen´. Etc. etc. etc.

Contraproductief, ik weet het. Maar ik wil zoooooooooooooooooooooooo graag nog even uitstellen weer die hele mallemolen in te moeten. ´Ziek´ te zijn, of in elk geval ´open over het onderweg naar ziek zijn als ik niet oppas´. Terwijl het stomme is, ik ben vrij open over mijn bipolariteit. Veel mensen weten het, werk ook. Maar dat ik dan weeeeeeeeeeeeeeeeer moet oppassen/ minder aankan maakt dat ik me zo hopeloos en somber voel. Op een gegeven moment hebben mensen toch geen geduld meer met me? Zien ze me niet meer voor vol aan? Zo een beetje.

Mijn SPV-er is trouwens geweldig. Op maandag kan ik al bij haar terecht.

zakdoek schreef: ↑

29-11-2022 16:03

Eerlijk gezegd krijg ik het Spaans benauwd van wat je schrijft.
Hoe ik je lees is dat je je gevoel aan het wegrationaliseren bent en dat is hét recept voor instorten.
Je kunt wel van alles niet willen, maar is het dan ook niet zo?!

Het is zoals het is en je leven gaat niet zoals je je voorgesteld had en zoals je zou willen. Ik snap heel goed dat dat rot, rotter, rotst is. Maar ja, het ís wel zo.

Ik heb de indruk dat je eigenlijk wel weet dat het je nu allemaal teveel is, maar dat het te moeilijk is om dat te accepteren, daarnaar te handelen.
Goed dat je contact opneemt met je SPV! Vind ik echt een compliment waard.
Regeren is vooruit zien: je kunt beter nu gas terug nemen dan doordenderen (omdat 'iedereen' dat kan) en zo meteen compleet instorten.

Maar leuk is anders, dat snap ik echt wel.

Ik ben zo gewend dat alles me soms zooooo extreem makkelijk af gaat. En dan een tijdje helemaal niet. En dat dan alles afzien is, en worstelen, en ploeteren. En dan weer een tijdje gewoon. Ben zo gewend dat het leven er zo uit ziet. Sinds ik een jaar of drie geleden eindelijk werkende medicijnen heb gekregen is alles wel makkelijker geworden. Minder hoge toppen en dalen. Maar is geen wondermiddel natuurlijk.

Moeilijk te bepalen hoeveel gas ik moet terugnemen waardoor het weer lichter wordt. Hoeveel gas terug is genoeg. Soms is een beetje genoeg. Soms zijn meer drastische stappen nodig zoals die ziekmelding vorig jaar. Maar je hebt gelijk, als ik niet gas terugneem dan crash ik straks weer en dan ben ik verder van huis. Ik weet wel dat als ik de handdoek helemaal in de ring gooi (nu heb ik bijvoorbeeld enorm de neiging om te liegen dat ik COVID heb zodat ik maar even rust heb), dat dat weer eigen problemen oplevert. En een ziekmelding geeft me ook enorm veel stress.

Dus gas terug, strenger zijn qua zelfzorg, hulpsysteem om me heen weer inroepen etc.

zakdoek schreef: ↑

29-11-2022 16:03

Eerlijk gezegd krijg ik het Spaans benauwd van wat je schrijft.

Waar krijg je het eigenlijk Spaans benauwd van?

Ik ben een beetje in shock dat jullie het Spaans benauwd krijgen van mijn berichten eigenlijk.

Ik kan me eigenlijk niet meer zo goed herinneren wanneer mijn dag voor het laatst gemoedelijk en ontspannen verliep.

Ik lees jullie allemaal, meerdere keren. Dank allemaal voor het reageren.

Klopt dat ik veel van mezelf moet. En standaard schuldgevoel richting kinderen. ´Ik zou kind 1 meer moeten ondersteunen met schrijven, thuis oefenen´. ´Ik zou kind 2 meer moeten stimuleren met vriendjes af te spreken, nu zit hij zoveel te gamen´. Om maar een paar dingen te noemen. Alles zou altijd beter kunnen. Terwijl ik weet: ik (en mijn ex) doen het prima als ouders. En beter dan dit kan ik helemaal niet.

Ik ga naar bed. Morgen/overmorgen 1,5 dag vergaderingen. Ik ga me niet met een smoes ziekmelden, maar ga gewoon meedoen zonder al teveel van mezelf te eisen verder.

Dit weekeinde zijn mijn kids bij hun vader vanaf donderdagavond, dan komt mijn vriend. Rustig weekeinde houden.

Hoewel mijn gevoel nu ook is dat ik ook uit de relatie wil stappen, omdat het ´teveel tijd kost´ en ik al die aandacht voor een ander mens behalve mijn kinderen niet op kan brengen. Het is overigens niet zo dat ik geen aandacht/ zorg krijg hoor. Dat is in balans. Maar ´mijn deel´ van het aandacht/ de zorgzaamheid/ de intresse uiten voelt ook als teveel om op te brengen eigenlijk.

Avage schreef: ↑

29-11-2022 17:13

Ik krijg het ook benauwd als ik je verhaal lees.

Vanwege de spagaat waar je in zit, de verwarring, de worsteling met alle puzzelstukken en met jezelf. Het feit dat je op je tandvlees loopt.

De oplossing heb ik niet voor je, maar gewoon even een knuffel voor jou.

Dankjewel Avage.

Ik denk nog even hardop door.

Ik moet iets met mijn ex en vriend qua intensiviteit geloof ik.

Ex: is een soort van vriend geworden. Hij heeft een beroep waardoor hij veel kan bellen. Aangezien de kinderen twee keer per week wisselen (ivm zijn werk) is er vaak even afstemming. Hij spreekt de taal hier waar we wonen slecht en heeft ADD en krijgt het niet goed voor elkaar om alle mails van school te lezen en overzicht te houden. Mist dan als de kinderen bij hem zijn belangrijke dingen (zwemles op school, huiswerk dat af moet, etc etc etc).
Er is wat gedoe rond de jongste en school, waardoor we regelmatig mails krijgen. Dus ik stuur hem bij de wissel altijd een berichtje waar hij aan moet denken/ kinderplanning. Digitale agenda wil/ kan hij niet. HIj helpt mij ook met dingen (bijvoorbeeld als er iets met de verwarming is, of een deurslot moet vervangen worden etc.) dus ik help hem graag, ook in het belang van de kinderen. Maar hij belt serieus elke dag, soms twee keer. Ook om gewoon even te kletsen. En elke keer raak ik weer uit mijn werk. Ik houd het wel kort/ kap hem af, maar kan beter niet meer antwoorden gedurende de dag, en zeggen dat hij vragen/mededelingen op de app moet zetten. Want zoals het nu gaat is het veel te veel. Eigenlijk zoals in mijn huwelijk- hij kostte me zoveel energie, ook al is het een schat in heel veel opzichten.

Qua vriend: we zien elkaar om de week een lang weekeinde. Ene keer bij hem, andere keer bij mij (wonen 2 uur van elkaar vandaan). In de weekeinden dat we bij hem zijn ben ik helemaal ´vrij´ en hoeft er niets. Maar ben dan wel onrustig, gevoel dat ik van alles moet maar niet kan omdat ik niet thuis ben. Als we bij mij zijn is er altijd wel een klusje te doen ook, aangezien dat weekeinde het enige weekeinde thuis is zonder kinderen. En aangezien ik als de kinderen er zijn weinig anders voor elkaar krijg op dit moment dan de basis, moeten dingen als 4 kuub hout sjouwen voor de verwarming dan gebeuren. Hij is wel beter dan ik in ontspannen. Uitslapen. We gaan altijd wel wandelen ook en doen veel leuke dingen. Of kijken een serie, koken uitgebreid. Het zijn fijne weekeinden, maar ik ben er niet meer helemaal ´bij´. Elkaar minder zien wordt wel heel mager, maar eigenlijk heb ik dus maar 2 dagen in de maand helemaal ' vrij' voor eigen dingen (inkl grote boodschappen (geen bezorgservice hier), klusjes, vriendinnen, etc.), zonder kinderen, zonder vriend. Dat is eigenlijk te weinig voor mij. Daarnaast is ook vriend een beller. Net zoals mijn ex heeft hij overdag veel gelegenheid om te bellen, en ´s avonds ook. Gisteren belde hij 6 keer. Waarvan we elkaar drie keer gesproken hebben, drie keer heb ik niet opgenomen omdat ik met de kinderen bezig was en daarna gewoon te moe (1,5 uur huiswerk, ze snapten het niet, dus hele tijd moeten ondersteunen...). Ik ben op zich nu zover dat ik niet opneem als het niet uitkomt en alleen reageer op chat als het me past, maar het zijn toch steeds mini-onderbrekingen. En ik weet dat hij graag veel meer contact zou willen hebben, elkaar ook meer willen zien, dus daar zit iets met verwachtingen/ behoeftes scheef. Ik zit net te kijken, gisteren hebben 17 (!!!!) privé mensen gebeld/ moest ik bellen. Waarvan 10 van ex en vriend. Dan nog 5 vrijwilligerswerk, school kinderen, dokter. En een stuk of 5 werk telefoontjes (plus veel berichten via Teams).

Heb wel fijn gehad met kinderen gisteren. Na het geruzie om huiswerk hebben we samen klokhuis gekeken en daarna op bed grappen gemaakt en gekletst. Maar zij gaan moeilijk slapen de laatste tijd, duurt ook altijd lang, komen er regelmatig uit. Dus voor ik tijd voor mezelf heb ´s avonds is het 21.30 uur. Ik had geen energie op de keuken op te ruimen na het eten, dus die is ontploft. Behoefte aan rust om me heen maar op dit moment moeilijk om die rustige omgeving (niet hele aanrecht vol met afwas zeg maar) vast te houden.

Ik heb ook geen eigen slaapplek in huis op dit moment... De kinderen hebben beiden een eigen fijne kamer, ik ga een kamer in de kelderverdieping voor mezelf maken maar dat gedeelte is nog niet gerenoveerd en bovendien heel koud. Ik kan het opwarmen maar dat kost me veel electriciteit en het is er absoluut niet knus nu, dus besloten om alleen op de begane grond te wonen deze winter. Maar dat betekent dus dat ik naast een van de kinderen in bed kruip ´s avonds of op de bank slaap. Ook niet ideaal.

Als ik het allemaal zo opschrijf zijn er een hoop onhandige dingen die niet goed voor me zijn in mijn leven, qua rust, struktuur, tijd voor mezelf, plek voor mezelf.

En er is nog veel meer.