Psyche
alle pijlers
Continue gespannen, kom niet tot werk toe, angstig
dinsdag 29 november 2022 om 13:49
UPDATE op pagina 2.
Bijna twee jaar geleden gescheiden na turbulent huwelijk & emigratie. Eigen huis gekocht, goed werkend co-ouderschap met ex, kinderen gaat het goed mee. Na alla stress van de afgelopen jaren ben ik vorig jaar december in de ziektewet geraakt. Depressie (ik ben bipolair II). Het was op, alsof nu ik niet meer onder hoogspanning leefde, alle lucht eruit ging. In die tijd veel rust gehad, hulp gehad (psychiater/ SPVer), betere medicijnen, mijn huisje fijn gemaakt (renoveringsobject) en nieuwe relatie gekregen (lange afstandsrelatie, we zien elkaar om de week een lang weekeinde als we beiden de kinderen niet hebben). Werk rustig opgebouwd en sinds augustus weer mijn volledige baan (80%, meer wil/ kan ik niet qua gezondheid) aan het werk.
Maar ik maak er een potje van. Althans, zo voelt het. Ik bent continue gespannen en gestresst. Er moet altijd zo veel. Kinderdingen, een huishouden, een vriend, een ex, familie, vrienden. Alle kleine regeldingetjes rondom school, artsen, vriendjes van de kinderen. Administratie (een zwakke plek). Ik heb het krap financieel, dus dat is ook een stresspost. De stress gaat vooral in het werk zitten. Ik kom maar niet aan de gang... Alles roept angst op. Met heel veel moeite zet ik mezelf uiteindelijk aan het werk als het echt niet meer anders kan (deadlines), maar enorme angst om door de mand te vallen. Ik zit maar te hopen dat het beter wordt- ik ben al weer 3 maanden ´beter´ gemeld- moet toch weer een keer een beetje normaal kunnen produceren??? Ik ben niet depressief of hypomaan. Maar moe. En de ´gewone´ dingen van het leven en een gezin fixen (kids naar school, huis enigszins opgeruimd, eten koken, administratie, leuke dingen met de kinderen doen/ aandacht, hout binnen halen voor de winter, kleine klusjes aan het huis, een vriend die aandacht wil.... : het houdt nooit op. Al die dingen lukken, en ik zorg voor mezelf in de zin dat ik goed eet, medicijnen inneem, alles loopt. Ik slaap wel minder. En begin te klooien met heel vroeg opstaan om dingen af te maken etc. Tijdens de werkdag veel werkvermijdend gedrag (netflix, forum).
Wat ik heb gedaan om er uit te komen:
-geprobeerd tegen mezelf te zeggen dat het tijd kost, dat de afgelopen 7 jaar veel energie hebben gekost. Bij neerleggen.
-tegen mezelf zeggen dat er veel mensen werken zoals ik dat nu doe, met halve kracht, en dat mijn halve kracht een tijdje ook ok is.
-met mijn leidinggevende gesproken dat bijna fulltime thuis zitten niet werkt voor mij nu (we hebben geen kantoor, iedereen werkt vanaf thuis en eens per week werken we op verschillende locaties met elkaar). Dus nu schema dat ik op verschillende co-works zit, met andere mensen. Dat gaat wel veel beter, maar dan is er vervolgens steeds een kind ziek, en zit ik alsnog thuis, en dat werkt dus niet...
-met vriendinnen gepraat, als het niet lukt qua werk beeldbel ik met een vriendin om elkaar op gang te helpen.
Ik weet het niet meer zo goed nu. Heb een continue stressbal in mijn buik in elk geval. En lijstjes. En onrust. En angst. En ik zie wel wat verbetering qua werk maar laaaaaaaaaaaaaaaaaaaangzaam. Ik ben moe en ik wil eigenlijk het liefst ontslagen worden , zo voelt het. Dat ik er maar vaaf ben.
Maar snap wel dat dat niet zo werkt en niet handig is. Maar wil zo graag uitzicht op dat het leven weer iets eenvoudiger wordt.
Weet even niet zo goed wat mijn vraag is nu. Misschien: is het normaal dat het zo lang duurt voor ik weer normaal kan functioneren qua werk? Kan ik dingen anders aanpakken?
Bijna twee jaar geleden gescheiden na turbulent huwelijk & emigratie. Eigen huis gekocht, goed werkend co-ouderschap met ex, kinderen gaat het goed mee. Na alla stress van de afgelopen jaren ben ik vorig jaar december in de ziektewet geraakt. Depressie (ik ben bipolair II). Het was op, alsof nu ik niet meer onder hoogspanning leefde, alle lucht eruit ging. In die tijd veel rust gehad, hulp gehad (psychiater/ SPVer), betere medicijnen, mijn huisje fijn gemaakt (renoveringsobject) en nieuwe relatie gekregen (lange afstandsrelatie, we zien elkaar om de week een lang weekeinde als we beiden de kinderen niet hebben). Werk rustig opgebouwd en sinds augustus weer mijn volledige baan (80%, meer wil/ kan ik niet qua gezondheid) aan het werk.
Maar ik maak er een potje van. Althans, zo voelt het. Ik bent continue gespannen en gestresst. Er moet altijd zo veel. Kinderdingen, een huishouden, een vriend, een ex, familie, vrienden. Alle kleine regeldingetjes rondom school, artsen, vriendjes van de kinderen. Administratie (een zwakke plek). Ik heb het krap financieel, dus dat is ook een stresspost. De stress gaat vooral in het werk zitten. Ik kom maar niet aan de gang... Alles roept angst op. Met heel veel moeite zet ik mezelf uiteindelijk aan het werk als het echt niet meer anders kan (deadlines), maar enorme angst om door de mand te vallen. Ik zit maar te hopen dat het beter wordt- ik ben al weer 3 maanden ´beter´ gemeld- moet toch weer een keer een beetje normaal kunnen produceren??? Ik ben niet depressief of hypomaan. Maar moe. En de ´gewone´ dingen van het leven en een gezin fixen (kids naar school, huis enigszins opgeruimd, eten koken, administratie, leuke dingen met de kinderen doen/ aandacht, hout binnen halen voor de winter, kleine klusjes aan het huis, een vriend die aandacht wil.... : het houdt nooit op. Al die dingen lukken, en ik zorg voor mezelf in de zin dat ik goed eet, medicijnen inneem, alles loopt. Ik slaap wel minder. En begin te klooien met heel vroeg opstaan om dingen af te maken etc. Tijdens de werkdag veel werkvermijdend gedrag (netflix, forum).
Wat ik heb gedaan om er uit te komen:
-geprobeerd tegen mezelf te zeggen dat het tijd kost, dat de afgelopen 7 jaar veel energie hebben gekost. Bij neerleggen.
-tegen mezelf zeggen dat er veel mensen werken zoals ik dat nu doe, met halve kracht, en dat mijn halve kracht een tijdje ook ok is.
-met mijn leidinggevende gesproken dat bijna fulltime thuis zitten niet werkt voor mij nu (we hebben geen kantoor, iedereen werkt vanaf thuis en eens per week werken we op verschillende locaties met elkaar). Dus nu schema dat ik op verschillende co-works zit, met andere mensen. Dat gaat wel veel beter, maar dan is er vervolgens steeds een kind ziek, en zit ik alsnog thuis, en dat werkt dus niet...
-met vriendinnen gepraat, als het niet lukt qua werk beeldbel ik met een vriendin om elkaar op gang te helpen.
Ik weet het niet meer zo goed nu. Heb een continue stressbal in mijn buik in elk geval. En lijstjes. En onrust. En angst. En ik zie wel wat verbetering qua werk maar laaaaaaaaaaaaaaaaaaaangzaam. Ik ben moe en ik wil eigenlijk het liefst ontslagen worden , zo voelt het. Dat ik er maar vaaf ben.
Maar snap wel dat dat niet zo werkt en niet handig is. Maar wil zo graag uitzicht op dat het leven weer iets eenvoudiger wordt.
Weet even niet zo goed wat mijn vraag is nu. Misschien: is het normaal dat het zo lang duurt voor ik weer normaal kan functioneren qua werk? Kan ik dingen anders aanpakken?
bergendalbaan wijzigde dit bericht op 16-06-2024 14:24
0.31% gewijzigd
woensdag 30 november 2022 om 08:18
Meis, goed dat je tussen alles wat je moet doen nadenkt over jezelf en jouw leven. Er beginnen dingen te dagen wat je al opschrijft. Je doet het feitelijk allemaal zelf. De enige persoon die hier verandering in kan aanbrengen ben je zelf. Hoe kom je terug in je kracht en waar zit de verzachting naar jezelf?
Je zit teveel in je hoofd met dat 'moeten' en te weinig in je lijf met 'voelen'. Je lichaam geeft duidelijk signalen, maar je negeert ze met continu druk zijn in je hoofd. De enige weg om uit je modus te komen is terugkeren in jezelf. Wat voel ik en wat wil ik?
Je hebt niets aan hopen als je zelf geen actie gaat ondernemen op grenzen stellen en nee zeggen. Ga uit dat redderen en pleasegedrag om anderen continu tevreden te willen stellen, ook uit controle gedrag.
Je mag jezelf pleasen. Liefdevolle vriendelijkheid naar jezelf.
Dit kan alleen als je vrije tijd neemt voor jezelf. Ook je perceptie veranderen en bij jezelf nagaan wat echt moet of wat je denkt wat moet uit sociale motieven of controle gedrag?
Waarom denk je dat je ex en je huidige vriend jou zo nodig hebben? Als je hun eigen verantwoordelijkheid kunt loslaten scheelt dat al een hoop. Met controle gedrag houd je vast aan een bepaalde uitkomst zoals het volgens jou allemaal moet verlopen. Als je meer in de flow kunt denken en kunt toelaten zoals het leven zich ontvouwt kom je meer in je eigen ruimte. Je kunt niet overal controle op hebben. Meer acceptatie betekent meer ontspanning en minder stress en dat heeft op den duur effect op je brein.
Dit betekent dat je je gehechtheden en gedachte op situaties en dingen kunt leren loslaten. Ga daar eens over nadenken. Waar voel ik weerstand en wat kan ik daarin loslaten en waarmee sta ik nieuwe dingen voor mezelf toe?
Vergt veel moed en tijd. En misschien moet je eindelijk eens knopen gaan doorhakken waar je nu angst voor hebt. Als het nodig is dan is dat nodig. Dan ontstaat er ook ruimte voor veranderingen. Hopelijk mooie positieve veranderingen.
Ga lopen in de natuur om uit je hoofd te komen, ga kennis opdoen in persoonlijke ontwikkeling, ga lichaamswerk doen om meer te voelen en tot ontspanning te komen of ga de dingen opschrijven om alles op een rijtje te zetten en/of zoek andere hulp zodat je tools hebt waarmee je in je kracht kunt komen.
Je bent zelf de creator van je leven, dus de verandering zit in jou. Als je vanuit een andere invalshoek leert denken en handelen ontstaat er movement. Gun jezelf meer levensgeluk en tevredenheid dan zo rondrennen als een kip zonder kop zoals je nu doet......
Je zit teveel in je hoofd met dat 'moeten' en te weinig in je lijf met 'voelen'. Je lichaam geeft duidelijk signalen, maar je negeert ze met continu druk zijn in je hoofd. De enige weg om uit je modus te komen is terugkeren in jezelf. Wat voel ik en wat wil ik?
Je hebt niets aan hopen als je zelf geen actie gaat ondernemen op grenzen stellen en nee zeggen. Ga uit dat redderen en pleasegedrag om anderen continu tevreden te willen stellen, ook uit controle gedrag.
Je mag jezelf pleasen. Liefdevolle vriendelijkheid naar jezelf.
Dit kan alleen als je vrije tijd neemt voor jezelf. Ook je perceptie veranderen en bij jezelf nagaan wat echt moet of wat je denkt wat moet uit sociale motieven of controle gedrag?
Waarom denk je dat je ex en je huidige vriend jou zo nodig hebben? Als je hun eigen verantwoordelijkheid kunt loslaten scheelt dat al een hoop. Met controle gedrag houd je vast aan een bepaalde uitkomst zoals het volgens jou allemaal moet verlopen. Als je meer in de flow kunt denken en kunt toelaten zoals het leven zich ontvouwt kom je meer in je eigen ruimte. Je kunt niet overal controle op hebben. Meer acceptatie betekent meer ontspanning en minder stress en dat heeft op den duur effect op je brein.
Dit betekent dat je je gehechtheden en gedachte op situaties en dingen kunt leren loslaten. Ga daar eens over nadenken. Waar voel ik weerstand en wat kan ik daarin loslaten en waarmee sta ik nieuwe dingen voor mezelf toe?
Vergt veel moed en tijd. En misschien moet je eindelijk eens knopen gaan doorhakken waar je nu angst voor hebt. Als het nodig is dan is dat nodig. Dan ontstaat er ook ruimte voor veranderingen. Hopelijk mooie positieve veranderingen.
Ga lopen in de natuur om uit je hoofd te komen, ga kennis opdoen in persoonlijke ontwikkeling, ga lichaamswerk doen om meer te voelen en tot ontspanning te komen of ga de dingen opschrijven om alles op een rijtje te zetten en/of zoek andere hulp zodat je tools hebt waarmee je in je kracht kunt komen.
Je bent zelf de creator van je leven, dus de verandering zit in jou. Als je vanuit een andere invalshoek leert denken en handelen ontstaat er movement. Gun jezelf meer levensgeluk en tevredenheid dan zo rondrennen als een kip zonder kop zoals je nu doet......
dinsdag 6 december 2022 om 10:47
Update voor degenen die gereageerd hebben. Heb inmiddels SPV gesproken en over twee weken opvolging. Even heel hard gehuild. Een aantal langere termijn doelen en ´meteen doen´ dingen afgesproken. Korte termijn: zorgen voor slaap, medicijnen, struktuur, hygiene, prioriteren qua werk, kalender kritisch bekijken waar iets weg kan/ waar de verantwoordelijkheid niet bij mij ligt. Met ex en vriend praten over terugdringen aantal kontaktmomenten gedurende de dag. Elke week een reflektiemoment op zondag om naar de afgelopen week te kijken: heb ik goed voor mezelf gezorgd; en naar komende week: hoe ga ik goed voor mezelf zorgen. Heb ook afspraak leidinggevende gehad en gezegd dat het lastig gaat. Met haar takenlijst doorgenomen en prioriteiten tot de kerst. Grotere klussen die onduidelijk zijn heb ik in stukjes opgehakt en per projekt/klus een afstemming ingepland met relevante personen, zodat ik niet zelf blijf zwemmen. Langere termijn: kinderen helpen met zelfstandiger worden (opstaan, douchen, ontbijt fixen, naar school). Andere weekverdeling co-ouderschap zodat ex en ik de kinderen langere tijd achter elkaar hebben en er minder onrust is dan twee keer per week wisselen.
Iets lucht dus, en struktuur. Hoewel het volgen van die structuur etc echt lastig is. Vooral met gierende paniek en buikpijn van de stress. SPV zei ook: geduld. Nu heb ik weer wat dingen in werking gezet die gaan helpen, dat heeft niet van de ene op de andere dag effect. Dus lief zijn voor mezelf.
Iets lucht dus, en struktuur. Hoewel het volgen van die structuur etc echt lastig is. Vooral met gierende paniek en buikpijn van de stress. SPV zei ook: geduld. Nu heb ik weer wat dingen in werking gezet die gaan helpen, dat heeft niet van de ene op de andere dag effect. Dus lief zijn voor mezelf.
dinsdag 6 december 2022 om 12:16
Super goed dat je actie onderneemt.
Natuurlijk is het echt lastig!
Als het makkelijk was, had je het al uit jezelf gedaan. Ik kan me voorstellen dat je hier alleen al je volledige focus voor nodig hebt. Nieuwe gewoontes aanleren kost tijd.
En al ga je ergens de mist in, je kan het altijd weer opnieuw oppakken.
Natuurlijk is het echt lastig!
Als het makkelijk was, had je het al uit jezelf gedaan. Ik kan me voorstellen dat je hier alleen al je volledige focus voor nodig hebt. Nieuwe gewoontes aanleren kost tijd.
En al ga je ergens de mist in, je kan het altijd weer opnieuw oppakken.
zondag 16 juni 2024 om 14:23
Update. Heb na hele lange tijd weer eens ingelogd. Intressant om te lezen waar ik 1,5 jaar geleden stond. De worsteling van balans zoeken en houden is er nog steeds, maar gaat wel iets beter. Inmiddels ben ik van baan gewisseld een jaar geleden en daar veel nieuwe energie van. Dat is ook wel een patroon- na max 5 jaar heb ik nieuwe uitdaging nodig. Ik werk nu 100% en dat is veel maar gaat op zich goed. Ik denk dat ik een keer per jaar een gesprek heb met mijn SPVer als ik het even niet meer weet en dat is dan eigenlijk genoeg. Mijn relatie heb ik afgesloten, nu wel heel rustig aan het daten met iemand waar ik me erg bij op mijn gemak voel en die niets eist of pusht, en die mij contactfrequentie laat bepalen. De niet- aflatende stressgevoelens zijn er nog wel steeds, moeilijk te doorbreken. Nu ik dit zo lees denk ik dat ik naar iets ga zoeken waarbij ik meer met mijn lijf bezig ben. Discipline opbrengen om regelmatig te wandelen ofzo. Of weer gaan zingen (hoewel ik niet zo goed weet hoe ik dat in vredesnaam in zou moeten plannen). Dank allen die gereageerd hebben in dit topic!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
