Psyche
alle pijlers
Daar zit je dan...
maandag 5 oktober 2009 om 09:43
Daar zit je dan...
Op bed.. Je voelt je kut, moe, verdrietig, boos.. Helemaal op.
Het is er even niet meer.. En naar de huisarts durf en wil je niet, omdat je bang bent dat die zegt dat je je aanstelt.
Terwijl jij jezelf zo klote voelt, en graag zou willen weten of er iets aan de hand is.
Naar je werk gaan kost je veel energie, je hobby kost je veel energie.
Je wilt wel, en je gaat ook wel, maar het gaat zo ontzettend moeilijk, met lood in je schoenen.
Het liefst zou je al het geld opnemen wat je had, en weg met de auto.
Gewoon rijden, door Europa, waar dan ook, zonder verplichtingen, zonder gezeur.
Gewoon rijden, verstand op nul, door de spoelende regen rijden, je gedachten van je loslaten.
Als je alleen was geweest had je het gedaan, vertrekken zonder iemand ook maar iets te vertellen van je plannen, en misschien wel nooit terug te gaan naar je ouders.
Maar je zou hem er zoveel pijn mee doen.
Hij vind het al zo moeilijk om een vriendin te hebben die flink met zichzelf in de knoop zit, dat hij eigenlijk niet eens weet of doorheeft dat je zo met jezelf in de knoop zit.
Hij vind het moeilijk, hij weet niet hoe hij er mee om moet gaan.
Durfde je maar te zeggen dat hij voor één keer eens goed naar je moet luisteren, en dan alles vertellen wat je dwars zit, wat er in je hoofd omgaat.
Maar dat lukt je niet.
Op het moment dat je de kans krijgt, lukt het je niet om alles eruit te krijgen, en daar baal je van.
Waarom is alles zo moeilijk? Waarom vind je het leven zo moeilijk?
Je bent nog zo jong.. Je zou een vrolijke spontane meid moeten zijn, met veel vriendinnen, een leuke opleiding, en een leuke baan.
Maar je bent niets van dat alles.
Het enige waar je leven om draait is je vriend en je hobby.
Je doet je wel voor als vrolijke spontane meid, maar van binnen ben je dat helemaal niet.
Veel vriendinnen heb je ook niet, omdat ze je niet begrijpen, omdat ze je raar vinden dat je niet van typische vrouwen dingen houd, en omdat je het moeilijk vind om vriendschappen te sluiten.
Een leuke opleiding heb je niet, en je baan vind je ook niet de leukste, maar het is in ieder geval iets.
Om je hobby te bekostigen.
Nu is het tijd om daar iets aan de veranderen, maar waar moet je beginnen?
Je vriend vertellen dat hij nu eens heel goed naar je moet luisteren? Als je hem vraagt of hij je wil helpen, weet hij niet hoe hij dat moet doen, en dat je dat helemaal zelf moet gaan doen.
Moet je naar de huisarts? En dan?
Je bent even helemaal de draad kwijt.
Geen idee wat ik hiermee wil... Even van me afschrijven.
Op bed.. Je voelt je kut, moe, verdrietig, boos.. Helemaal op.
Het is er even niet meer.. En naar de huisarts durf en wil je niet, omdat je bang bent dat die zegt dat je je aanstelt.
Terwijl jij jezelf zo klote voelt, en graag zou willen weten of er iets aan de hand is.
Naar je werk gaan kost je veel energie, je hobby kost je veel energie.
Je wilt wel, en je gaat ook wel, maar het gaat zo ontzettend moeilijk, met lood in je schoenen.
Het liefst zou je al het geld opnemen wat je had, en weg met de auto.
Gewoon rijden, door Europa, waar dan ook, zonder verplichtingen, zonder gezeur.
Gewoon rijden, verstand op nul, door de spoelende regen rijden, je gedachten van je loslaten.
Als je alleen was geweest had je het gedaan, vertrekken zonder iemand ook maar iets te vertellen van je plannen, en misschien wel nooit terug te gaan naar je ouders.
Maar je zou hem er zoveel pijn mee doen.
Hij vind het al zo moeilijk om een vriendin te hebben die flink met zichzelf in de knoop zit, dat hij eigenlijk niet eens weet of doorheeft dat je zo met jezelf in de knoop zit.
Hij vind het moeilijk, hij weet niet hoe hij er mee om moet gaan.
Durfde je maar te zeggen dat hij voor één keer eens goed naar je moet luisteren, en dan alles vertellen wat je dwars zit, wat er in je hoofd omgaat.
Maar dat lukt je niet.
Op het moment dat je de kans krijgt, lukt het je niet om alles eruit te krijgen, en daar baal je van.
Waarom is alles zo moeilijk? Waarom vind je het leven zo moeilijk?
Je bent nog zo jong.. Je zou een vrolijke spontane meid moeten zijn, met veel vriendinnen, een leuke opleiding, en een leuke baan.
Maar je bent niets van dat alles.
Het enige waar je leven om draait is je vriend en je hobby.
Je doet je wel voor als vrolijke spontane meid, maar van binnen ben je dat helemaal niet.
Veel vriendinnen heb je ook niet, omdat ze je niet begrijpen, omdat ze je raar vinden dat je niet van typische vrouwen dingen houd, en omdat je het moeilijk vind om vriendschappen te sluiten.
Een leuke opleiding heb je niet, en je baan vind je ook niet de leukste, maar het is in ieder geval iets.
Om je hobby te bekostigen.
Nu is het tijd om daar iets aan de veranderen, maar waar moet je beginnen?
Je vriend vertellen dat hij nu eens heel goed naar je moet luisteren? Als je hem vraagt of hij je wil helpen, weet hij niet hoe hij dat moet doen, en dat je dat helemaal zelf moet gaan doen.
Moet je naar de huisarts? En dan?
Je bent even helemaal de draad kwijt.
Geen idee wat ik hiermee wil... Even van me afschrijven.
maandag 5 oktober 2009 om 09:46
quote:Rozigst schreef op 05 oktober 2009 @ 09:43:
En naar de huisarts durf en wil je niet, omdat je bang bent dat die zegt dat je je aanstelt.
Terwijl jij jezelf zo klote voelt, en graag zou willen weten of er iets aan de hand is.
Ligt dat aan jou (en mogelijk een gevoel van falen of niet voor jezelf op kunnen komen) of ligt dat aan die huisarts?
In het eerste geval zou ik toch proberen om me over dat gevoel heen te zetten omdat je wel degelijk vindt dat je je niet aanstelt (anders zou je denk ik dit ook niet met ons delen) en terecht, en in het tweede geval zou ik gaan praten met je bedrijfsarts. Ook een arts, en ook zeer wel bekend met dit soort zaken.
Hoe dan ook: ga hulp zoeken. Hier kom je gewoon niet zelf zomaar uit.
Sterkte!
En naar de huisarts durf en wil je niet, omdat je bang bent dat die zegt dat je je aanstelt.
Terwijl jij jezelf zo klote voelt, en graag zou willen weten of er iets aan de hand is.
Ligt dat aan jou (en mogelijk een gevoel van falen of niet voor jezelf op kunnen komen) of ligt dat aan die huisarts?
In het eerste geval zou ik toch proberen om me over dat gevoel heen te zetten omdat je wel degelijk vindt dat je je niet aanstelt (anders zou je denk ik dit ook niet met ons delen) en terecht, en in het tweede geval zou ik gaan praten met je bedrijfsarts. Ook een arts, en ook zeer wel bekend met dit soort zaken.
Hoe dan ook: ga hulp zoeken. Hier kom je gewoon niet zelf zomaar uit.
Sterkte!
maandag 5 oktober 2009 om 09:48
Hoi Rozigst,
Erg naar dat je je zo rot voelt. Tja, toch tijd om actie te gaan ondernemen, als je nu niets doet, wordt het alleen maar erger. Dus toch maar naar de huisarts en hij zal je heus geen aansteller vinden. Ikzelf zit al een poos thuis met een burnout en vindt wel een hoop dingen herkenbaar.
Veel sterkte
Erg naar dat je je zo rot voelt. Tja, toch tijd om actie te gaan ondernemen, als je nu niets doet, wordt het alleen maar erger. Dus toch maar naar de huisarts en hij zal je heus geen aansteller vinden. Ikzelf zit al een poos thuis met een burnout en vindt wel een hoop dingen herkenbaar.
Veel sterkte
maandag 5 oktober 2009 om 09:51
Wat een rotgevoel! Delen ervan herken ik, maar ik weet niet of ik me helemaal in je in kan leven.
Ik ben van het praktisch denken en doen dus kan alleen maar komen met vragen als:
Wanneer is het 'mis' gegaan? Kun je geen carriere switch maken waar je gelukkig van wordt?
Welke dingen vind je nog wel leuk? Wíl je wel vriendinnen en een druk sociaal leven, of denk je alleen maar dat de wereld dat van je verwacht?
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoe dan ook, het lijkt mij geen aanstellerij om eens met je huisarts te gaan praten en kijken of je doorverwezen kunt worden, naar bijvoorbeeld een haptonoom.
Sterkte!
Ik ben van het praktisch denken en doen dus kan alleen maar komen met vragen als:
Wanneer is het 'mis' gegaan? Kun je geen carriere switch maken waar je gelukkig van wordt?
Welke dingen vind je nog wel leuk? Wíl je wel vriendinnen en een druk sociaal leven, of denk je alleen maar dat de wereld dat van je verwacht?
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoe dan ook, het lijkt mij geen aanstellerij om eens met je huisarts te gaan praten en kijken of je doorverwezen kunt worden, naar bijvoorbeeld een haptonoom.
Sterkte!
maandag 5 oktober 2009 om 09:51
Lieve Rozigst, allereerst een knuffel voor jou.
Wat ik nu ga zeggen, wil je misschien niet horen: ga alsjebllieft hulp zoeken!!! Je stelt je niet aan maar alleen ga je hier niet uitkomen.
Misschien lucht het ook op om je verhaal op papier te zetten en dat aan je partner te laten lezen? Niets is moeilijker dan over je gevoelens te praten maar als je niet praat, weet je vriend ook niet hoe hij je kan helpen en hoe je je voelt. Bedenk ook waarmee hij je zou kunnen helpen, zonder jou het gevoel te geven dat hij over je grenzen gaat. En bel alsjeblieft je huisarts. Deze persoon zal echt niet vreemd opkijken van je vraag om hulp en het feit dat je dat doet, maakt je niet zwak maar juist moedig omdat niets moeilijker is dan om hulp vragen.
Heel veel sterkte!
Wat ik nu ga zeggen, wil je misschien niet horen: ga alsjebllieft hulp zoeken!!! Je stelt je niet aan maar alleen ga je hier niet uitkomen.
Misschien lucht het ook op om je verhaal op papier te zetten en dat aan je partner te laten lezen? Niets is moeilijker dan over je gevoelens te praten maar als je niet praat, weet je vriend ook niet hoe hij je kan helpen en hoe je je voelt. Bedenk ook waarmee hij je zou kunnen helpen, zonder jou het gevoel te geven dat hij over je grenzen gaat. En bel alsjeblieft je huisarts. Deze persoon zal echt niet vreemd opkijken van je vraag om hulp en het feit dat je dat doet, maakt je niet zwak maar juist moedig omdat niets moeilijker is dan om hulp vragen.
Heel veel sterkte!
maandag 5 oktober 2009 om 09:51
Lieverd!
Schrik hier een beetje van.
Had geen idee dat je zo met jezelf in de knoop zat.
Ga samen met vriend of een vriendin naar je huisarts.
Als dit gevoel al maanden aanhoudt lijkt me het echt verstandig dat je er iets mee doet.
Als je van je af wilt praten of wat dan ook, je mag me mailen he.
Sterkte!
Liefs,
Ster.
Schrik hier een beetje van.
Had geen idee dat je zo met jezelf in de knoop zat.
Ga samen met vriend of een vriendin naar je huisarts.
Als dit gevoel al maanden aanhoudt lijkt me het echt verstandig dat je er iets mee doet.
Als je van je af wilt praten of wat dan ook, je mag me mailen he.
Sterkte!
Liefs,
Ster.
maandag 5 oktober 2009 om 09:52
quote:Tia Dalma schreef op 05 oktober 2009 @ 09:46:
[...]
Ligt dat aan jou (en mogelijk een gevoel van falen of niet voor jezelf op kunnen komen) of ligt dat aan die huisarts?
In het eerste geval zou ik toch proberen om me over dat gevoel heen te zetten omdat je wel degelijk vindt dat je je niet aanstelt (anders zou je denk ik dit ook niet met ons delen) en terecht, en in het tweede geval zou ik gaan praten met je bedrijfsarts. Ook een arts, en ook zeer wel bekend met dit soort zaken.
Hoe dan ook: ga hulp zoeken. Hier kom je gewoon niet zelf zomaar uit.
Sterkte!
Het ligt waarschijnlijk bij mijzelf.
Omdat het toch een soort van toegeven dat mijn leven niet (helemaal) perfect is, en dat het niet zo goed met me gaat.
En dat vind ik moeilijk.
Omdat niemand het weet, dat ik me zo voel.
Mijn vriend weet dat het even een zootje is qua hormonen, maar hij weet niet dat het voor mijn gevoel verder gaat dan dat.
[...]
Ligt dat aan jou (en mogelijk een gevoel van falen of niet voor jezelf op kunnen komen) of ligt dat aan die huisarts?
In het eerste geval zou ik toch proberen om me over dat gevoel heen te zetten omdat je wel degelijk vindt dat je je niet aanstelt (anders zou je denk ik dit ook niet met ons delen) en terecht, en in het tweede geval zou ik gaan praten met je bedrijfsarts. Ook een arts, en ook zeer wel bekend met dit soort zaken.
Hoe dan ook: ga hulp zoeken. Hier kom je gewoon niet zelf zomaar uit.
Sterkte!
Het ligt waarschijnlijk bij mijzelf.
Omdat het toch een soort van toegeven dat mijn leven niet (helemaal) perfect is, en dat het niet zo goed met me gaat.
En dat vind ik moeilijk.
Omdat niemand het weet, dat ik me zo voel.
Mijn vriend weet dat het even een zootje is qua hormonen, maar hij weet niet dat het voor mijn gevoel verder gaat dan dat.
maandag 5 oktober 2009 om 10:00
Ah lieve Roz, ik had geen idee dat je je zo voelt.
Meid, door al dat gedoe met je hormonen is het eigenlijk wel logisch dat je hartstikke moe bent en geen fut meer hebt.
Kom op, trek je vriend aan z'n jasje, geef aan dat je iets wilt vertellen en dat hij goed moet luisteren en ga daarna samen naar de huisarts.
En neem ondertussen alvast ook rust, tijd voor jezelf met een tijdschrift, boek en kop koffie of thee. Of een lekkere douche of baddersessie. Maar zoek wel hulp.
Heel veel sterkte!
Meid, door al dat gedoe met je hormonen is het eigenlijk wel logisch dat je hartstikke moe bent en geen fut meer hebt.
Kom op, trek je vriend aan z'n jasje, geef aan dat je iets wilt vertellen en dat hij goed moet luisteren en ga daarna samen naar de huisarts.
En neem ondertussen alvast ook rust, tijd voor jezelf met een tijdschrift, boek en kop koffie of thee. Of een lekkere douche of baddersessie. Maar zoek wel hulp.
Heel veel sterkte!
Those dresses and skirts make you look so gloriously girlie, my darlings.
maandag 5 oktober 2009 om 10:01
quote:Kastanjez schreef op 05 oktober 2009 @ 09:51:
Wat een rotgevoel! Delen ervan herken ik, maar ik weet niet of ik me helemaal in je in kan leven.
Ik ben van het praktisch denken en doen dus kan alleen maar komen met vragen als:
Wanneer is het 'mis' gegaan? Kun je geen carriere switch maken waar je gelukkig van wordt?
Welke dingen vind je nog wel leuk? Wíl je wel vriendinnen en een druk sociaal leven, of denk je alleen maar dat de wereld dat van je verwacht?
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoe dan ook, het lijkt mij geen aanstellerij om eens met je huisarts te gaan praten en kijken of je doorverwezen kunt worden, naar bijvoorbeeld een haptonoom.
Sterkte!
Een carriere switch zou kunnen, maar ik heb geen opleiding afgemaakt, omdat ik niet precies weet/wist wat ik wou/wil.
Hetgeen wat ik graag wil, is op dit moment nog niet mogelijk.
(Eigen bedrijf, iets met auto's.)
En ik hóef niet perse veel vriendinnen te hebben, ik hoef ook geen druk sociaal leven.
Ik wil graag weer plezier hebben in dingen die ik doe (auto's dus )
Maar wat jij zegt, voor mijn gevoel heeft iedereen veel vriendinnen waarmee ze leuke dingen doen, en ik heb dat niet. Dus misschien toch onbewust het gevoel dat iedereen van mij verwacht dat ik veel vriendinnen zou hebben.
Dingen die ik leuk vind, (hoe voorspelbaar) auto's.
Ster lieverd, ik was al een beetje bang dat jij (of anderen van het andere topic) dit zouden lezen, omdat ik de laatste dagen niet veel gepost heb.
Je hoeft niet bang te zijn dat ik echt wegga, want dat kan ik niet.
Wat een rotgevoel! Delen ervan herken ik, maar ik weet niet of ik me helemaal in je in kan leven.
Ik ben van het praktisch denken en doen dus kan alleen maar komen met vragen als:
Wanneer is het 'mis' gegaan? Kun je geen carriere switch maken waar je gelukkig van wordt?
Welke dingen vind je nog wel leuk? Wíl je wel vriendinnen en een druk sociaal leven, of denk je alleen maar dat de wereld dat van je verwacht?
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoe dan ook, het lijkt mij geen aanstellerij om eens met je huisarts te gaan praten en kijken of je doorverwezen kunt worden, naar bijvoorbeeld een haptonoom.
Sterkte!
Een carriere switch zou kunnen, maar ik heb geen opleiding afgemaakt, omdat ik niet precies weet/wist wat ik wou/wil.
Hetgeen wat ik graag wil, is op dit moment nog niet mogelijk.
(Eigen bedrijf, iets met auto's.)
En ik hóef niet perse veel vriendinnen te hebben, ik hoef ook geen druk sociaal leven.
Ik wil graag weer plezier hebben in dingen die ik doe (auto's dus )
Maar wat jij zegt, voor mijn gevoel heeft iedereen veel vriendinnen waarmee ze leuke dingen doen, en ik heb dat niet. Dus misschien toch onbewust het gevoel dat iedereen van mij verwacht dat ik veel vriendinnen zou hebben.
Dingen die ik leuk vind, (hoe voorspelbaar) auto's.
Ster lieverd, ik was al een beetje bang dat jij (of anderen van het andere topic) dit zouden lezen, omdat ik de laatste dagen niet veel gepost heb.
Je hoeft niet bang te zijn dat ik echt wegga, want dat kan ik niet.
maandag 5 oktober 2009 om 10:27
Heey Jas, jij hier ook al 
Morgen ben ik vrij, dus ik denk dat ik er aan moet geloven, morgen naar de huisarts dus.
Ben alleen bang dat ik niet goed uit mijn woorden kom, en dus niet goed kan omschrijven wat ik voel.
Is het ook handig om aan de HA te vermelden dat mijn vader (snel) last heeft van depressies?
Én, ik denk dat ik vanavond dit topic laat lezen aan vriend.
In mijn OP staat zo'n beetje precies beschreven hoe ik me voel, en als ik het hem vanavond zelf zou moeten vertellen, komt niet alles eruit, zoals al eens eerder gebeurd is.
Dankjewel voor jullie lieve reacties!
Morgen ben ik vrij, dus ik denk dat ik er aan moet geloven, morgen naar de huisarts dus.
Ben alleen bang dat ik niet goed uit mijn woorden kom, en dus niet goed kan omschrijven wat ik voel.
Is het ook handig om aan de HA te vermelden dat mijn vader (snel) last heeft van depressies?
Én, ik denk dat ik vanavond dit topic laat lezen aan vriend.
In mijn OP staat zo'n beetje precies beschreven hoe ik me voel, en als ik het hem vanavond zelf zou moeten vertellen, komt niet alles eruit, zoals al eens eerder gebeurd is.
Dankjewel voor jullie lieve reacties!
maandag 5 oktober 2009 om 10:37
Is het een idee om dan je openingspost ook uit te printen en mee te nemen naar de huisarts?
Is trouwens toeval dat ik je topic aanklikte..
(btw ik heb ook geen irl vriendinnen dichtbij wonen waar ik zo even naar toe kan gaan dus weet hoe dat gemis voelt, kan erg kut voelen en kan mij ook down maken )
Is trouwens toeval dat ik je topic aanklikte..
(btw ik heb ook geen irl vriendinnen dichtbij wonen waar ik zo even naar toe kan gaan dus weet hoe dat gemis voelt, kan erg kut voelen en kan mij ook down maken )
Those dresses and skirts make you look so gloriously girlie, my darlings.
maandag 5 oktober 2009 om 10:39
Lieve Rozigst,
het is vreselijk om zo in de knoop te zitten met jezelf en je leven.
Eigenlijk beschrijf je twee dingen voor mijn gevoel: dat je helemaal niet goed in je vel zit, onder andere denk ik door de hormoontoestanden (vertel mij niets, dat is ontzettend belangrijk voor je emoties), en ten tweede beschrijf je dat je het gevoel hebt dat je vriend niet naar je luistert.
Deze twee dingen lopen nu door elkaar heen: want je wil juist nu praten over dat jij je zo rot voelt.
Ik denk dat het belangrijk is dat je deze twee dingen van elkaar scheidt en met alle twee de dingen aan de slag gaat.
Een bezoekje aan de huisarts is helemaal geen slecht idee hoor: al was het alleen maar om het van je af te praten. Schrijf van tevoren alles op, over je lijf, die hormonen, je gemoedstoestand, het feit dat je geen plezier meer hebt in je leven. Praat daarover en kijk wat hij je aanraadt. Misschien een paar sessies met een psycholoog, dat kan hartstikke opluchten; maar misschien ook probeert hij eerst de hormoonspiegel weer normaal te krijgen. In ieder geval: eens gaan praten kan nooit kwaad, en je kunt aan de hand van zijn adviezen altijd nog kijken wat je ermee wilt.
Wat je vriend betreft: dat klinkt als een probleem dat al langer speelt dan je rotgevoel (maar dat natuurlijk wél bijdraagt aan je rotgevoel).
Ik vind het idee van LemonLime een héle goeie: schrijf je vriend een brief. Best eng om zo open en eerlijk te zijn, dat begrijp ik. Maar in een brief kun je tenminste nadenken over hoé je het wil zeggen, in een brief hoef je geen rekening te houden met zijn reacties, in een brief kun je het precies zo zeggen als jij het wilt.
Doen, dus. En op een rustig moment aan hem geven en zeggen: "lieverd, lees dit. Het is ontzettend belangrijk voor mij dat we hier samen uitkomen en dit is er aan de hand."
Tot slot: goed van je dat je een topic geopend hebt. Zo heb je tenminste één plek waar je jezelf kunt zijn en je problemen van je af kan schrijven zonder dat er geoordeeld wordt.
Ik hoop snel te kunnen lezen dat je een stap hebt gezet Rozigst.
Liefs en sterkte.
het is vreselijk om zo in de knoop te zitten met jezelf en je leven.
Eigenlijk beschrijf je twee dingen voor mijn gevoel: dat je helemaal niet goed in je vel zit, onder andere denk ik door de hormoontoestanden (vertel mij niets, dat is ontzettend belangrijk voor je emoties), en ten tweede beschrijf je dat je het gevoel hebt dat je vriend niet naar je luistert.
Deze twee dingen lopen nu door elkaar heen: want je wil juist nu praten over dat jij je zo rot voelt.
Ik denk dat het belangrijk is dat je deze twee dingen van elkaar scheidt en met alle twee de dingen aan de slag gaat.
Een bezoekje aan de huisarts is helemaal geen slecht idee hoor: al was het alleen maar om het van je af te praten. Schrijf van tevoren alles op, over je lijf, die hormonen, je gemoedstoestand, het feit dat je geen plezier meer hebt in je leven. Praat daarover en kijk wat hij je aanraadt. Misschien een paar sessies met een psycholoog, dat kan hartstikke opluchten; maar misschien ook probeert hij eerst de hormoonspiegel weer normaal te krijgen. In ieder geval: eens gaan praten kan nooit kwaad, en je kunt aan de hand van zijn adviezen altijd nog kijken wat je ermee wilt.
Wat je vriend betreft: dat klinkt als een probleem dat al langer speelt dan je rotgevoel (maar dat natuurlijk wél bijdraagt aan je rotgevoel).
Ik vind het idee van LemonLime een héle goeie: schrijf je vriend een brief. Best eng om zo open en eerlijk te zijn, dat begrijp ik. Maar in een brief kun je tenminste nadenken over hoé je het wil zeggen, in een brief hoef je geen rekening te houden met zijn reacties, in een brief kun je het precies zo zeggen als jij het wilt.
Doen, dus. En op een rustig moment aan hem geven en zeggen: "lieverd, lees dit. Het is ontzettend belangrijk voor mij dat we hier samen uitkomen en dit is er aan de hand."
Tot slot: goed van je dat je een topic geopend hebt. Zo heb je tenminste één plek waar je jezelf kunt zijn en je problemen van je af kan schrijven zonder dat er geoordeeld wordt.
Ik hoop snel te kunnen lezen dat je een stap hebt gezet Rozigst.
Liefs en sterkte.
maandag 5 oktober 2009 om 10:52
lieve rozigst, hopelijk vind je ergens de kracht om wel die stap te zetten om naar de huisarts te gaan.
ik heb ook ooit al m'n moed bij elkaar verzameld en het gedaan en dat was achteraf echt het juiste. je denkt nu waarschijnlijk: wat ga ik daar doen? hij/zij vindt het vast onzin, ik weet niet wat ik dan moet zeggen oid.
maar als je daar zit helpt je huisarts je zo doordat gesprek heen en hij/zij zal jou ook echt serieus nemen, en je bent niet de eerste die met dit soort problemen langskomt.
Heel veel sterkte!
ik heb ook ooit al m'n moed bij elkaar verzameld en het gedaan en dat was achteraf echt het juiste. je denkt nu waarschijnlijk: wat ga ik daar doen? hij/zij vindt het vast onzin, ik weet niet wat ik dan moet zeggen oid.
maar als je daar zit helpt je huisarts je zo doordat gesprek heen en hij/zij zal jou ook echt serieus nemen, en je bent niet de eerste die met dit soort problemen langskomt.
Heel veel sterkte!
maandag 5 oktober 2009 om 11:10
lieve rozigst,
ik sluit me aan bij mayls, ook ik moest al mijn moed en kracht verzamelen om naar de huisarts tegaan waar ik vervolgens 2 consulten lang overstuur heb zitten zijn.
Hoe moeilijk het is ook en lijkt nu, het kan een heel stuk beter worden als je wat steuntjes in de goede richting zoekt en vindt, hoe eng en akelig dat ook lijkt.
Zet hem op lieve rozigst, en wordt hopelijk snel weer beter.
ik sluit me aan bij mayls, ook ik moest al mijn moed en kracht verzamelen om naar de huisarts tegaan waar ik vervolgens 2 consulten lang overstuur heb zitten zijn.
Hoe moeilijk het is ook en lijkt nu, het kan een heel stuk beter worden als je wat steuntjes in de goede richting zoekt en vindt, hoe eng en akelig dat ook lijkt.
Zet hem op lieve rozigst, en wordt hopelijk snel weer beter.
maandag 5 oktober 2009 om 11:35
Lieve Rozigst, wat naar om te lezen dat je je zo rot voelt. Ik vind dat Robo wijze woorden heeft geschreven, sluit me daar bij aan. En je moet echt hulp zoeken! Dat is niet zwak, en ook niet raar. Dat heb je nodig. Ik weet uit ervaring wat een opluchting het kan zijn om met iemand te praten die erbuiten staat. Echt doen dus.
En als je geen zin hebt in 'ons' topic, dan neemt niemand dat je kwalijk. Wil je juist wel blijven komen, dan hoef je echt niet alleen maar vrolijk te doen, je mag best laten weten dat het niet goed gaat. Wij lopen niet weg hoor.
En als je geen zin hebt in 'ons' topic, dan neemt niemand dat je kwalijk. Wil je juist wel blijven komen, dan hoef je echt niet alleen maar vrolijk te doen, je mag best laten weten dat het niet goed gaat. Wij lopen niet weg hoor.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 5 oktober 2009 om 14:27
quote:qwertu schreef op 05 oktober 2009 @ 11:08:
[...]
Erken je het wel tegenover jezelf dan? Zou je het aandurven om de openingspost opnieuw te schrijven, maar dan zonder het buiten jezelf te plaatsen? Niet over "je", maar over "ik"? Over hoe moeilijk JIJ het vindt in plaats van over hoe moeilijk een niet nader benoemde "je" het heeft?
*knikt héél heftig ja* Dat zat ik me net ook te bedenken. Bij mij was het de sleutel om de sluizen open te kunnen zetten, te helen en te verwerken en door te gaan daarna. Daarvoor praatte ik er vaak over alsof het een ander overkwam, en kon ik heel rationeel blijven.
Het kan zijn dat je dit als mooie schrijfstijl hebt gekozen, Rozigst. Maar bedenk waarom je dat dan zo hebt gedaan...
[...]
Erken je het wel tegenover jezelf dan? Zou je het aandurven om de openingspost opnieuw te schrijven, maar dan zonder het buiten jezelf te plaatsen? Niet over "je", maar over "ik"? Over hoe moeilijk JIJ het vindt in plaats van over hoe moeilijk een niet nader benoemde "je" het heeft?
*knikt héél heftig ja* Dat zat ik me net ook te bedenken. Bij mij was het de sleutel om de sluizen open te kunnen zetten, te helen en te verwerken en door te gaan daarna. Daarvoor praatte ik er vaak over alsof het een ander overkwam, en kon ik heel rationeel blijven.
Het kan zijn dat je dit als mooie schrijfstijl hebt gekozen, Rozigst. Maar bedenk waarom je dat dan zo hebt gedaan...
maandag 5 oktober 2009 om 15:08
maandag 5 oktober 2009 om 19:23
Rozigst,
Ja je moet naar de huisarts, want alleen kom je hier blijkbaar niet uit. Je vriend kan je helpen door te luisteren maar niet meer dan dat, het is aan jou om die stap te zetten en er wat mee te gaan doen als je je leven een andere wending wilt geven. Ik herken het e.e.a. en ik heb zelf ook een tijd geleden die stap gezet en het is niet altijd even makkelijk en ook vaak confronterend maar ben wel blij dat ik het gedaan hebt. Het is heel belangrijk om hoop & vertrouwen te houden.
Veel sterkte
Ja je moet naar de huisarts, want alleen kom je hier blijkbaar niet uit. Je vriend kan je helpen door te luisteren maar niet meer dan dat, het is aan jou om die stap te zetten en er wat mee te gaan doen als je je leven een andere wending wilt geven. Ik herken het e.e.a. en ik heb zelf ook een tijd geleden die stap gezet en het is niet altijd even makkelijk en ook vaak confronterend maar ben wel blij dat ik het gedaan hebt. Het is heel belangrijk om hoop & vertrouwen te houden.
Veel sterkte
maandag 5 oktober 2009 om 20:09
quote:qwertu schreef op 05 oktober 2009 @ 11:08:
[...]
Erken je het wel tegenover jezelf dan? Zou je het aandurven om de openingspost opnieuw te schrijven, maar dan zonder het buiten jezelf te plaatsen? Niet over "je", maar over "ik"? Over hoe moeilijk JIJ het vindt in plaats van over hoe moeilijk een niet nader benoemde "je" het heeft?
Als je een eerlijk gesprek met je vriend aan wil gaan hierover, lijkt me de eerste stap om eerst eens tegenover jezelf te erkennen hoe je je voelt.
En zoek hulp inderdaad!
Ik erken het wel tegenover mezelf. En ik vind het ook niet ''eng'' om tegen mezelf te zeggen dat het even niet zo goed met me gaat, heb de OP zo geschreven omdat het anders zo '' ik ik en ik'' word. Dus niet omdat ik zelf niet onder ogen wil zien dat het niet zo goed met me gaat.
Maar het is weer een stap verder om ook aan anderen toe te geven dat het niet zo goed met me gaat, daarom heb ik dit topic geopend. Zodat het een beetje voelt alsof ik niet meer de enige ben die het weet, ook al zijn jullie allemaal digitale mensjes
Ik ga morgen sowieso de huisarts bellen, ivm hormonen.
Die zullen vast een rol spelen bij het gevoel wat ik nu heb.
(De gewone pil werkte niet echt voor mij, ben er toen mee gestopt, maar kreeg ontzettende pijn tijdens mijn menstruatie, dus ben ik de prikpil gaan gebruiken, omdat die mijn moeder ook beviel. Alleen mij dus niet, omdat ik 6 maanden lang non-stop ongesteld ben geweest. Nu slik ik Microgynon 20, de prikpil is al uitgewerkt, maar ik heb nog steeds last van vloeien, dagelijks, en darmproblemen en nu erger dan ooit te voren.)
Er is dus iets in mijn lichaam wat niet klopt, alles in mijn onderbuik voelt beurs aan, ontlasting is soms ver te zoeken, of het is er zomaar ineens, dus dat zit niet goed, vooral omdat ik deze klachten pas heb sinds ik de prikpil gebruik. Heb daardoor ook hormonenkuur gehad, en iets voor de ontlasting, maar dat heeft niet geholpen.
En ja, dat zal waarschijnlijk een rol spelen bij waarom ik me zo klote voel, dat ik er even doorheen zit, maar ik zal het sowieso aankaarten bij de huisarts morgen, dat ik op dit moment geen plezier meer beleef aan mijn leven, mijn hobby en mijn passie.
Terwijl ik dat voorheen juist wel had.
Allemaal bedankt voor jullie lieve reacties!
(En ik laat het natuurlijk weten hoe het is gegaan bij de huisarts.)
[...]
Erken je het wel tegenover jezelf dan? Zou je het aandurven om de openingspost opnieuw te schrijven, maar dan zonder het buiten jezelf te plaatsen? Niet over "je", maar over "ik"? Over hoe moeilijk JIJ het vindt in plaats van over hoe moeilijk een niet nader benoemde "je" het heeft?
Als je een eerlijk gesprek met je vriend aan wil gaan hierover, lijkt me de eerste stap om eerst eens tegenover jezelf te erkennen hoe je je voelt.
En zoek hulp inderdaad!
Ik erken het wel tegenover mezelf. En ik vind het ook niet ''eng'' om tegen mezelf te zeggen dat het even niet zo goed met me gaat, heb de OP zo geschreven omdat het anders zo '' ik ik en ik'' word. Dus niet omdat ik zelf niet onder ogen wil zien dat het niet zo goed met me gaat.
Maar het is weer een stap verder om ook aan anderen toe te geven dat het niet zo goed met me gaat, daarom heb ik dit topic geopend. Zodat het een beetje voelt alsof ik niet meer de enige ben die het weet, ook al zijn jullie allemaal digitale mensjes
Ik ga morgen sowieso de huisarts bellen, ivm hormonen.
Die zullen vast een rol spelen bij het gevoel wat ik nu heb.
(De gewone pil werkte niet echt voor mij, ben er toen mee gestopt, maar kreeg ontzettende pijn tijdens mijn menstruatie, dus ben ik de prikpil gaan gebruiken, omdat die mijn moeder ook beviel. Alleen mij dus niet, omdat ik 6 maanden lang non-stop ongesteld ben geweest. Nu slik ik Microgynon 20, de prikpil is al uitgewerkt, maar ik heb nog steeds last van vloeien, dagelijks, en darmproblemen en nu erger dan ooit te voren.)
Er is dus iets in mijn lichaam wat niet klopt, alles in mijn onderbuik voelt beurs aan, ontlasting is soms ver te zoeken, of het is er zomaar ineens, dus dat zit niet goed, vooral omdat ik deze klachten pas heb sinds ik de prikpil gebruik. Heb daardoor ook hormonenkuur gehad, en iets voor de ontlasting, maar dat heeft niet geholpen.
En ja, dat zal waarschijnlijk een rol spelen bij waarom ik me zo klote voel, dat ik er even doorheen zit, maar ik zal het sowieso aankaarten bij de huisarts morgen, dat ik op dit moment geen plezier meer beleef aan mijn leven, mijn hobby en mijn passie.
Terwijl ik dat voorheen juist wel had.
Allemaal bedankt voor jullie lieve reacties!
(En ik laat het natuurlijk weten hoe het is gegaan bij de huisarts.)
