Psyche
alle pijlers
De brief naar mijn moeder
zaterdag 22 april 2017 om 09:08
Beste allen,
Naar aanleiding van de drie maanden gebroken contact tussen mij en mijn moeder heb ik besloten om haar een brief te schrijven. In de brief heb ik aangegeven wat ik vanuit mijn jeugd en heden allemaal heb gemist en waar ik bij haar tegenaanloop. Het geschreeuw, de vernederingen, de kleineringen en slechte opvoeding. Ook uitspraken over de adoptie van mij en mijn zusje heb ik besproken.
In de eerste instantie had zij aangegeven de brief te hebben gelezen en vroeg om vergiffenis. Het speet haar en ze accepteerde alles wat ik had aangegeven. an mij houd en dat zij mij snel weer wilde zien. Daarnaast vroeg ze of ik en mijn vriend (die ze nog nooit heeft ontmoet) snel een keer langskomen. Ik had het idee dat ze het eindelijk had begrepen. Tot gisteravond.
Na het werk kreeg ik een bericht via Messanger dat zij mijn brief nogmaals goed had gelezen en alles wat ik daarin benoemde één grote leugen was. En hoe durfde ik te zeggen dat ik het contact wil verbreken. Ik moest mij schamen en mij niet gedragen als een klein kind. Wat mijn zusje mij vertelt heeft wat mijn moeder over onze adoptie heeft gezegd "Klopt geen donder van". Het was een retorische vraag, maar ik gebruikte de zin: 'Ik weet niet wat er in het verleden is gebeurd, maar je moet stoppen jouw ongenoegen op mij te projecteren'. Haar antwoord hierop was: "Mijn leven gaat jou GEEN DONDER aan. Daarnaast had ze nog andere dingen gezegd als "Dit is al de derde vent die jij hebt, twee keer is het misgegaan, je kletst uit je nek, ect, ect".
Ik ben op dit moment gewoon weer in hetzelfde schuitje beland. Blijkbaar hadden de drie maanden afwezigheid geen effect gehad en zal zij nooit veranderen.
Denken jullie dat ik haar nu voldoende kans heb gegeven en moet ik het helemaal loslaten?
Alvast bedankt.
Naar aanleiding van de drie maanden gebroken contact tussen mij en mijn moeder heb ik besloten om haar een brief te schrijven. In de brief heb ik aangegeven wat ik vanuit mijn jeugd en heden allemaal heb gemist en waar ik bij haar tegenaanloop. Het geschreeuw, de vernederingen, de kleineringen en slechte opvoeding. Ook uitspraken over de adoptie van mij en mijn zusje heb ik besproken.
In de eerste instantie had zij aangegeven de brief te hebben gelezen en vroeg om vergiffenis. Het speet haar en ze accepteerde alles wat ik had aangegeven. an mij houd en dat zij mij snel weer wilde zien. Daarnaast vroeg ze of ik en mijn vriend (die ze nog nooit heeft ontmoet) snel een keer langskomen. Ik had het idee dat ze het eindelijk had begrepen. Tot gisteravond.
Na het werk kreeg ik een bericht via Messanger dat zij mijn brief nogmaals goed had gelezen en alles wat ik daarin benoemde één grote leugen was. En hoe durfde ik te zeggen dat ik het contact wil verbreken. Ik moest mij schamen en mij niet gedragen als een klein kind. Wat mijn zusje mij vertelt heeft wat mijn moeder over onze adoptie heeft gezegd "Klopt geen donder van". Het was een retorische vraag, maar ik gebruikte de zin: 'Ik weet niet wat er in het verleden is gebeurd, maar je moet stoppen jouw ongenoegen op mij te projecteren'. Haar antwoord hierop was: "Mijn leven gaat jou GEEN DONDER aan. Daarnaast had ze nog andere dingen gezegd als "Dit is al de derde vent die jij hebt, twee keer is het misgegaan, je kletst uit je nek, ect, ect".
Ik ben op dit moment gewoon weer in hetzelfde schuitje beland. Blijkbaar hadden de drie maanden afwezigheid geen effect gehad en zal zij nooit veranderen.
Denken jullie dat ik haar nu voldoende kans heb gegeven en moet ik het helemaal loslaten?
Alvast bedankt.
It's better to end things and start over than to imprison youself and hope for the impossible
zaterdag 22 april 2017 om 09:29
Wat rot voor je dat de band met je moeder zo slecht is. Wat had je zelf verwacht van deze brief? Als ik snel even wat van je berichten doorlees komt je moeder niet over als iemand die goed met kritiek kan omgaan en berijd is tot een goed gesprek over har gedrag. Dan is deze reactie wel te verwachten na een brief vol verwijten, daar reageren veel mensen niet zo goed op. Het blijft heel rot voor jou maar je kunt er niets aan veranderen, ze is zoals ze is. Als zij het wil veranderen moet zij eraan werken maar het komt op mij niet over alsof ze zelf doorheeft dat ze een probleem heeft dus zal ze ook niet veranderen. Het enige wat jij kunt doen is kiezen voor jezelf en jouw geluk. Als je het moeilijk hebt met de situatie is praten met een professional misschien wel een goed idee om je te helpen het te accepteren. Sterkte.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
zaterdag 22 april 2017 om 09:41
Ik begrijp niet zo goed wat je moeder dan heeft gedaan. Of ik begrijp wel wat ze gedaan heeft maar iemand (ook moeders) maken fouten.
Ik heb ook niet de gelukkigste jeugd gehad, herken wel wat je schrijft over bv schreeuwen en weet ook wel hoe dat als kind echt veel indruk heeft gemaakt. Ik heb ook het idee dat mijn moeder mij af en toe (expres of niet) gekleineerd heeft. Ik heb daar ook heus wel (net als vele andere) beschadigingen van opgelopen. Maar geen enkele ouder is perfect. Ik weet niet hoe oud je bent? Maar ik heb zelf gemerkt dat ik met de tijd wat beter alles ben gaan begrijpen. Het leven is voor iedereen af en toe moeilijk, ook voor ouders. Ik durf zeker wel te zegggen dat mijn moeder zich soms afgereageerd heeft op mij. Niet eerlijk natuurlijk maar wel menselijk.
Ik weet niet wat je moeder echt heeft gedaan, natuurlijk en het is niet bedoeld om jouw gevoel te ontkennen. Misschien kan het je ander inzicht geven. Ik heb er veel aan gehad, juist voor mezelf, om mijn ouders realistisch te zien. They mess up sometimes en het is niet altijd mijn schuld of dat ik iets mee moet.
Maar als je moeder je echt alleen maar vreselijk laat voelen en dat je niks waard ben dan zou ik het contact verbreken. Ik zou dan ook geen brief meer sturen. Ik denk ook dat dat niet zo handig is geweest. Je bent zelf dan ook onduidelijk. Eerst hou je afstand en ziet ze je niet meer. Dan stuur je (onverwachts?) een brief met heel veel verwijten. Ook al is het misschien in jouw ogen totaal rechtvaardig om dat te doen omdat je je moeder een kreng vindt maar iemand mag natuurlijk wel zoiets niet echt leuk vinden en er óók wat van zeggen.
Ik heb ook niet de gelukkigste jeugd gehad, herken wel wat je schrijft over bv schreeuwen en weet ook wel hoe dat als kind echt veel indruk heeft gemaakt. Ik heb ook het idee dat mijn moeder mij af en toe (expres of niet) gekleineerd heeft. Ik heb daar ook heus wel (net als vele andere) beschadigingen van opgelopen. Maar geen enkele ouder is perfect. Ik weet niet hoe oud je bent? Maar ik heb zelf gemerkt dat ik met de tijd wat beter alles ben gaan begrijpen. Het leven is voor iedereen af en toe moeilijk, ook voor ouders. Ik durf zeker wel te zegggen dat mijn moeder zich soms afgereageerd heeft op mij. Niet eerlijk natuurlijk maar wel menselijk.
Ik weet niet wat je moeder echt heeft gedaan, natuurlijk en het is niet bedoeld om jouw gevoel te ontkennen. Misschien kan het je ander inzicht geven. Ik heb er veel aan gehad, juist voor mezelf, om mijn ouders realistisch te zien. They mess up sometimes en het is niet altijd mijn schuld of dat ik iets mee moet.
Maar als je moeder je echt alleen maar vreselijk laat voelen en dat je niks waard ben dan zou ik het contact verbreken. Ik zou dan ook geen brief meer sturen. Ik denk ook dat dat niet zo handig is geweest. Je bent zelf dan ook onduidelijk. Eerst hou je afstand en ziet ze je niet meer. Dan stuur je (onverwachts?) een brief met heel veel verwijten. Ook al is het misschien in jouw ogen totaal rechtvaardig om dat te doen omdat je je moeder een kreng vindt maar iemand mag natuurlijk wel zoiets niet echt leuk vinden en er óók wat van zeggen.
zaterdag 22 april 2017 om 09:44
quote:_Marana_ schreef op 22 april 2017 @ 09:14:
Wat dacht je te bereiken met een brief vol verwijten aan haar? Hoe zou je zelf reageren als iemand jou een brief zou sturen waarin staat dat jij altijd alles fout hebt gedaan en het leven van die ander hebt verpest?Dit inderdaad. Hoezeer je misschien ook gelijk hebt, iemand op schrift vertellen wat hij of zij allemaal heeft misdaan is vrijwel nooit een goed idee.
Wat dacht je te bereiken met een brief vol verwijten aan haar? Hoe zou je zelf reageren als iemand jou een brief zou sturen waarin staat dat jij altijd alles fout hebt gedaan en het leven van die ander hebt verpest?Dit inderdaad. Hoezeer je misschien ook gelijk hebt, iemand op schrift vertellen wat hij of zij allemaal heeft misdaan is vrijwel nooit een goed idee.
zaterdag 22 april 2017 om 09:46
quote:Liez12 schreef op 22 april 2017 @ 09:41:
Ik begrijp niet zo goed wat je moeder dan heeft gedaan. Of ik begrijp wel wat ze gedaan heeft maar iemand (ook moeders) maken fouten.
Ik heb ook niet de gelukkigste jeugd gehad, herken wel wat je schrijft over bv schreeuwen en weet ook wel hoe dat als kind echt veel indruk heeft gemaakt. Ik heb ook het idee dat mijn moeder mij af en toe (expres of niet) gekleineerd heeft. Ik heb daar ook heus wel (net als vele andere) beschadigingen van opgelopen. Maar geen enkele ouder is perfect. Ik weet niet hoe oud je bent? Maar ik heb zelf gemerkt dat ik met de tijd wat beter alles ben gaan begrijpen. Het leven is voor iedereen af en toe moeilijk, ook voor ouders. Ik durf zeker wel te zegggen dat mijn moeder zich soms afgereageerd heeft op mij. Niet eerlijk natuurlijk maar wel menselijk.
Ik weet niet wat je moeder echt heeft gedaan, natuurlijk en het is niet bedoeld om jouw gevoel te ontkennen. Misschien kan het je ander inzicht geven. Ik heb er veel aan gehad, juist voor mezelf, om mijn ouders realistisch te zien. They mess up sometimes en het is niet altijd mijn schuld of dat ik iets mee moet.
Maar als je moeder je echt alleen maar vreselijk laat voelen en dat je niks waard ben dan zou ik het contact verbreken. Ik zou dan ook geen brief meer sturen. Ik denk ook dat dat niet zo handig is geweest. Je bent zelf dan ook onduidelijk. Eerst hou je afstand en ziet ze je niet meer. Dan stuur je (onverwachts?) een brief met heel veel verwijten. Ook al is het misschien in jouw ogen totaal rechtvaardig om dat te doen omdat je je moeder een kreng vindt maar iemand mag natuurlijk wel zoiets niet echt leuk vinden en er óók wat van zeggen.Loep even voor het totaalplaatje.
Ik begrijp niet zo goed wat je moeder dan heeft gedaan. Of ik begrijp wel wat ze gedaan heeft maar iemand (ook moeders) maken fouten.
Ik heb ook niet de gelukkigste jeugd gehad, herken wel wat je schrijft over bv schreeuwen en weet ook wel hoe dat als kind echt veel indruk heeft gemaakt. Ik heb ook het idee dat mijn moeder mij af en toe (expres of niet) gekleineerd heeft. Ik heb daar ook heus wel (net als vele andere) beschadigingen van opgelopen. Maar geen enkele ouder is perfect. Ik weet niet hoe oud je bent? Maar ik heb zelf gemerkt dat ik met de tijd wat beter alles ben gaan begrijpen. Het leven is voor iedereen af en toe moeilijk, ook voor ouders. Ik durf zeker wel te zegggen dat mijn moeder zich soms afgereageerd heeft op mij. Niet eerlijk natuurlijk maar wel menselijk.
Ik weet niet wat je moeder echt heeft gedaan, natuurlijk en het is niet bedoeld om jouw gevoel te ontkennen. Misschien kan het je ander inzicht geven. Ik heb er veel aan gehad, juist voor mezelf, om mijn ouders realistisch te zien. They mess up sometimes en het is niet altijd mijn schuld of dat ik iets mee moet.
Maar als je moeder je echt alleen maar vreselijk laat voelen en dat je niks waard ben dan zou ik het contact verbreken. Ik zou dan ook geen brief meer sturen. Ik denk ook dat dat niet zo handig is geweest. Je bent zelf dan ook onduidelijk. Eerst hou je afstand en ziet ze je niet meer. Dan stuur je (onverwachts?) een brief met heel veel verwijten. Ook al is het misschien in jouw ogen totaal rechtvaardig om dat te doen omdat je je moeder een kreng vindt maar iemand mag natuurlijk wel zoiets niet echt leuk vinden en er óók wat van zeggen.Loep even voor het totaalplaatje.
zaterdag 22 april 2017 om 09:47
Ik snap wel dat je die brief voor jezelf hebt geschreven om het op een rijtje te zetten en het kwijt te zijn. Met die brief leg je ook de verantwoordelijkheid voor wat je als kind hebt meegemaakt bij haar. Jij had als kind namelijk geen keuze.
Nu heb je wel alle keuze vrijheid om te doen met je leven wat je wil. Wanneer je moeder daar nu even niet in past dan is dat zo.
Nu heb je wel alle keuze vrijheid om te doen met je leven wat je wil. Wanneer je moeder daar nu even niet in past dan is dat zo.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 22 april 2017 om 09:51
quote:Star schreef op 22 april 2017 @ 09:46:
[...]
Loep even voor het totaalplaatje.
Ben ik aan het doen. Dacht er pas later aan, sorry.
TO, ik zou het opgeven met je moeder!
Al die jaren verspilde tijd en moeite, ik vind dat het ergste voor je. Ik heb net gelezen hoe jullie relatie is, en dat is inderdaad geen vergelijking! Sorry voor mijn post!
[...]
Loep even voor het totaalplaatje.
Ben ik aan het doen. Dacht er pas later aan, sorry.
TO, ik zou het opgeven met je moeder!
Al die jaren verspilde tijd en moeite, ik vind dat het ergste voor je. Ik heb net gelezen hoe jullie relatie is, en dat is inderdaad geen vergelijking! Sorry voor mijn post!
zaterdag 22 april 2017 om 10:21
Allereerst: Ik vind het heel erg voor je dat je zo'n nare jeugd hebt gehad. En jammer dat je moeder eerst wel luisterde en bereid was om kritisch hand in eigen boezem te steken, en erna 180 graden keerde. Ik denk dat dat laatste een afweermechanisme is om haar zelfbeeld te beschermen en om felle en moeilijke emoties te vermijden. Voor jezelf zou ik haar eerste reactie meenemen en te proberen daar iets van heling uit te halen.
Voor nu zou ik het contact ook laten rusten. Aan haar trekken gaat nu niks opleveren.
En als ik jou was zou ik zelf in therapie gaan om te proberen meer vrede met het verleden te krijgen en om bepaalde dingen van jezelf in het hier en nu aan te pakken.
Ik vind het juist knap van je dat je zo'n brief hebt durven schrijven ( ervan uitgaande dat je het volgens de 'regels' gedaan hebt: ik -boodschappen enz, geen rollercoaster v emotionele verwijten). Maar het ding is: zoiets wordt meestal aangeraden om het voor jezelf te doen, ter closure of om je hart te luchten enz. Je hebt geen controle over iemand anders en hoe die reageert.
Maar ik hoop wel dat het opschrijven en versturen jou een beetje heling gebracht heeft...
Voor nu zou ik het contact ook laten rusten. Aan haar trekken gaat nu niks opleveren.
En als ik jou was zou ik zelf in therapie gaan om te proberen meer vrede met het verleden te krijgen en om bepaalde dingen van jezelf in het hier en nu aan te pakken.
Ik vind het juist knap van je dat je zo'n brief hebt durven schrijven ( ervan uitgaande dat je het volgens de 'regels' gedaan hebt: ik -boodschappen enz, geen rollercoaster v emotionele verwijten). Maar het ding is: zoiets wordt meestal aangeraden om het voor jezelf te doen, ter closure of om je hart te luchten enz. Je hebt geen controle over iemand anders en hoe die reageert.
Maar ik hoop wel dat het opschrijven en versturen jou een beetje heling gebracht heeft...
zaterdag 22 april 2017 om 11:18
Iedereen bedankt voor de reacties. Even voor de helderheid. Het was niet alleen een brief vol verwijten met "jij dit en jij dat". Ik heb voornamelijk over mijn gevoelens gehad en hoe bepaalde reacties bij mij zijn overgekomen.
Ik heb de brief geschreven omdat ik weer dat mijn moeder bij alles wat ik zeg in der verdediging schiet. Ze kan namelijk niet op een normale manier een discussie voeren. Ze wordt direct emotioneel, waarna ze begint te schreeuwen en/of te schelden. Ze kan niet omgaan met kritiek in welke vorm dan ook. Een brief was voor mij de enige manier om mijn zegje te kunnen doen zonder meteen aangevallen te worden. Zij heeft hierop een terugkoppeling geven, maar zoals boven te lezen is, kan ze ook geen gerelativeerde reactie geven. Ze weet dat ze bepaalde dingen heeft gezegd, maar ook een "Sorry" of "We spreken een keer af en dan praten wij erover" kan er niet af.
Ik heb de brief geschreven omdat ik weer dat mijn moeder bij alles wat ik zeg in der verdediging schiet. Ze kan namelijk niet op een normale manier een discussie voeren. Ze wordt direct emotioneel, waarna ze begint te schreeuwen en/of te schelden. Ze kan niet omgaan met kritiek in welke vorm dan ook. Een brief was voor mij de enige manier om mijn zegje te kunnen doen zonder meteen aangevallen te worden. Zij heeft hierop een terugkoppeling geven, maar zoals boven te lezen is, kan ze ook geen gerelativeerde reactie geven. Ze weet dat ze bepaalde dingen heeft gezegd, maar ook een "Sorry" of "We spreken een keer af en dan praten wij erover" kan er niet af.
It's better to end things and start over than to imprison youself and hope for the impossible
zaterdag 22 april 2017 om 11:41
Het versturen van zo een brief gaat erom dat jij het kwijt bent en niet alleen met de frustraties rondloopt en opkropt. Zij moet weten wat ze fout gedaan heeft in jouw ogen anders blijft het altijd tussen jullie instaan en kun jij het nooit een plekje geven. Wat zij ervan vind boeit niet. Het gaat nu om jou en het is belangrijk dat je tijd en ruimte voor jezelf neemt. Zou haar brieven dus niet meer openmaken voorlopig. Dat doe je pas wanneer jij het een plekje hebt gegeven en toe bent aan contact met haar.
zaterdag 22 april 2017 om 11:54
TO, je moet mij niet verkeerd begrijpen want het komt uit een goed hart. Maar je kan ook niet van iemand iets verwachten wat er niet is. Daar ga je zelf aan onder door. Jij denkt dat je moeder het weigert om jou. Dat ze jou heel graag pijn doet. Maar dat is niet zo. Je moeder klinkt beschadigd en ik denk als jij nog langer 'wacht' op wat je zooo graag van haar wil horen, dat jij dan nooit echt de kans krijgt om te leven. Hurt people hurt people.
Ik heb in een relatie gezeten waarin mishandeld ben en ik herken hier wel wat in. Steeds blijven terugkomen naar iets om te 'fixen' en elke keer weer de deksel op je neus. Je wilt het oplossen met je moeder, wat hartstikke mooi van jou is, maar als de ander dat niet kan/wil dan ben je alsnog degene die inlevert op iets. Dat verdien JIJ niet. Nog los van de littekens die je hebt maar je 'doel' in je leven is niet alleen de relatie met je moeder. Ik begrijp je pijn omdat je ergens misschien ook wel denkt van: ach ma, alsjeblieft werk mee dan kunnen we hierna 'verder'. 'Erken - vul in scheldwoord- nou gewoon eens wat je wél doet'. Dat snap ik maar je schiet er zelf niks mee op. Sommige mensen kunnen dat zelf gewoon niet aan om naar zichzelf te kijken. Om talloze redenen en ik weet bijna zeker dat jouw moeder zo is. Verspil je tijd niet met het proberen op te lossen wat onoplosbaar is. Sterkte TO!
Ik heb in een relatie gezeten waarin mishandeld ben en ik herken hier wel wat in. Steeds blijven terugkomen naar iets om te 'fixen' en elke keer weer de deksel op je neus. Je wilt het oplossen met je moeder, wat hartstikke mooi van jou is, maar als de ander dat niet kan/wil dan ben je alsnog degene die inlevert op iets. Dat verdien JIJ niet. Nog los van de littekens die je hebt maar je 'doel' in je leven is niet alleen de relatie met je moeder. Ik begrijp je pijn omdat je ergens misschien ook wel denkt van: ach ma, alsjeblieft werk mee dan kunnen we hierna 'verder'. 'Erken - vul in scheldwoord- nou gewoon eens wat je wél doet'. Dat snap ik maar je schiet er zelf niks mee op. Sommige mensen kunnen dat zelf gewoon niet aan om naar zichzelf te kijken. Om talloze redenen en ik weet bijna zeker dat jouw moeder zo is. Verspil je tijd niet met het proberen op te lossen wat onoplosbaar is. Sterkte TO!
zaterdag 22 april 2017 om 12:07
quote:BunnyLover87 schreef op 22 april 2017 @ 11:18:
Iedereen bedankt voor de reacties. Even voor de helderheid. Het was niet alleen een brief vol verwijten met "jij dit en jij dat". Ik heb voornamelijk over mijn gevoelens gehad en hoe bepaalde reacties bij mij zijn overgekomen.
Ik heb de brief geschreven omdat ik weer dat mijn moeder bij alles wat ik zeg in der verdediging schiet. Ze kan namelijk niet op een normale manier een discussie voeren. Ze wordt direct emotioneel, waarna ze begint te schreeuwen en/of te schelden. Ze kan niet omgaan met kritiek in welke vorm dan ook. Een brief was voor mij de enige manier om mijn zegje te kunnen doen zonder meteen aangevallen te worden. Zij heeft hierop een terugkoppeling geven, maar zoals boven te lezen is, kan ze ook geen gerelativeerde reactie geven. Ze weet dat ze bepaalde dingen heeft gezegd, maar ook een "Sorry" of "We spreken een keer af en dan praten wij erover" kan er niet af.
Schrijven over hoe het voor jou voelt kan op een ander al snel verwijtend overkomen, maar goed.
Blijft mijn vraag: wat had je verwacht dan? Je kent haar, je weet dat ze snel emotioneel wordt en niet kan omgaan met kritiek. Wat had jij voor reactie verwacht van jouw moeder?
Iedereen bedankt voor de reacties. Even voor de helderheid. Het was niet alleen een brief vol verwijten met "jij dit en jij dat". Ik heb voornamelijk over mijn gevoelens gehad en hoe bepaalde reacties bij mij zijn overgekomen.
Ik heb de brief geschreven omdat ik weer dat mijn moeder bij alles wat ik zeg in der verdediging schiet. Ze kan namelijk niet op een normale manier een discussie voeren. Ze wordt direct emotioneel, waarna ze begint te schreeuwen en/of te schelden. Ze kan niet omgaan met kritiek in welke vorm dan ook. Een brief was voor mij de enige manier om mijn zegje te kunnen doen zonder meteen aangevallen te worden. Zij heeft hierop een terugkoppeling geven, maar zoals boven te lezen is, kan ze ook geen gerelativeerde reactie geven. Ze weet dat ze bepaalde dingen heeft gezegd, maar ook een "Sorry" of "We spreken een keer af en dan praten wij erover" kan er niet af.
Schrijven over hoe het voor jou voelt kan op een ander al snel verwijtend overkomen, maar goed.
Blijft mijn vraag: wat had je verwacht dan? Je kent haar, je weet dat ze snel emotioneel wordt en niet kan omgaan met kritiek. Wat had jij voor reactie verwacht van jouw moeder?
zaterdag 22 april 2017 om 12:16
Eigenlijk totaal geen verwachtingen, maar ik heb nu wel mijn gevoelens kunnen uiten en nu weet zij hoe ík tegen bepaalde zaken aankeek. Ik was eerder verbaast over het feit dat ze vroeg om vergeving dan om haar verwijtende reactie.
Dus nee, had niet anders verwacht, maar voor mij een bepaalde mate van opluchting.
Dus nee, had niet anders verwacht, maar voor mij een bepaalde mate van opluchting.
It's better to end things and start over than to imprison youself and hope for the impossible
zaterdag 22 april 2017 om 12:20
Hoi to.
Jouw verhaal is heel herkenbaar. Ik heb zelf twee jaar geleden het contact verbroken. Ook zij kan geen kritiek dulden en elke opening tot een gesprek werd steevast beantwoord met: "ja maar jij was een onhandelbaar kind". Klaar, einde discussie.
Ik vind het knap dat jij een brief hebt geschreven. Ik ben daar nog niet toe in staat. Ik kan mij ook nog niet vinden in het meisje van toen. Het voelt als een boek dat ik ooit heb gelezen of een film die ik ooit heb gezien. Herkenbaar maar ik was het niet.
Dus die brief wil ik ook graag schrijven maar straks. Nu nog niet.
Het enige verschil is dat ik hem mijn moeder niet zal sturen. Het heeft namelijk totaal geen meerwaarde. Ze heeft mij zo beschadigd dat het voor mij te kapot is, onze band. Ook verwacht ik niets meer van haar, juist de constante verwachting dat ze wel onvoorwaardelijk van mij zal houden zorgden ervoor dat ik in constante angst hen geleefd. Constant proberen ergens aan te voldoen om haar goedkeuring te krijgen. Dit heeft ertoe geleid dat ik nu een diploma en een baan heb waar mijn hart niet ligt, op een plek woon waar ik mij niet thuis voel etc....
Ik moet nu leren voor mezelf te leven, keuzes te maken omdat ik er zelf gelukkig van word. Dat is moeilijk als je het kind in je wegstopt. Maar ik kom er wel.
Leef voor jezelf to. Laat je moeder los. Verwacht niets meer, verwacht alleen dingen van jezelf.
en een dikke knuffel. Het is ook moeilijk!
Jouw verhaal is heel herkenbaar. Ik heb zelf twee jaar geleden het contact verbroken. Ook zij kan geen kritiek dulden en elke opening tot een gesprek werd steevast beantwoord met: "ja maar jij was een onhandelbaar kind". Klaar, einde discussie.
Ik vind het knap dat jij een brief hebt geschreven. Ik ben daar nog niet toe in staat. Ik kan mij ook nog niet vinden in het meisje van toen. Het voelt als een boek dat ik ooit heb gelezen of een film die ik ooit heb gezien. Herkenbaar maar ik was het niet.
Dus die brief wil ik ook graag schrijven maar straks. Nu nog niet.
Het enige verschil is dat ik hem mijn moeder niet zal sturen. Het heeft namelijk totaal geen meerwaarde. Ze heeft mij zo beschadigd dat het voor mij te kapot is, onze band. Ook verwacht ik niets meer van haar, juist de constante verwachting dat ze wel onvoorwaardelijk van mij zal houden zorgden ervoor dat ik in constante angst hen geleefd. Constant proberen ergens aan te voldoen om haar goedkeuring te krijgen. Dit heeft ertoe geleid dat ik nu een diploma en een baan heb waar mijn hart niet ligt, op een plek woon waar ik mij niet thuis voel etc....
Ik moet nu leren voor mezelf te leven, keuzes te maken omdat ik er zelf gelukkig van word. Dat is moeilijk als je het kind in je wegstopt. Maar ik kom er wel.
Leef voor jezelf to. Laat je moeder los. Verwacht niets meer, verwacht alleen dingen van jezelf.
en een dikke knuffel. Het is ook moeilijk!
