Psyche
alle pijlers
De brief naar mijn moeder
zaterdag 22 april 2017 om 09:08
Beste allen,
Naar aanleiding van de drie maanden gebroken contact tussen mij en mijn moeder heb ik besloten om haar een brief te schrijven. In de brief heb ik aangegeven wat ik vanuit mijn jeugd en heden allemaal heb gemist en waar ik bij haar tegenaanloop. Het geschreeuw, de vernederingen, de kleineringen en slechte opvoeding. Ook uitspraken over de adoptie van mij en mijn zusje heb ik besproken.
In de eerste instantie had zij aangegeven de brief te hebben gelezen en vroeg om vergiffenis. Het speet haar en ze accepteerde alles wat ik had aangegeven. an mij houd en dat zij mij snel weer wilde zien. Daarnaast vroeg ze of ik en mijn vriend (die ze nog nooit heeft ontmoet) snel een keer langskomen. Ik had het idee dat ze het eindelijk had begrepen. Tot gisteravond.
Na het werk kreeg ik een bericht via Messanger dat zij mijn brief nogmaals goed had gelezen en alles wat ik daarin benoemde één grote leugen was. En hoe durfde ik te zeggen dat ik het contact wil verbreken. Ik moest mij schamen en mij niet gedragen als een klein kind. Wat mijn zusje mij vertelt heeft wat mijn moeder over onze adoptie heeft gezegd "Klopt geen donder van". Het was een retorische vraag, maar ik gebruikte de zin: 'Ik weet niet wat er in het verleden is gebeurd, maar je moet stoppen jouw ongenoegen op mij te projecteren'. Haar antwoord hierop was: "Mijn leven gaat jou GEEN DONDER aan. Daarnaast had ze nog andere dingen gezegd als "Dit is al de derde vent die jij hebt, twee keer is het misgegaan, je kletst uit je nek, ect, ect".
Ik ben op dit moment gewoon weer in hetzelfde schuitje beland. Blijkbaar hadden de drie maanden afwezigheid geen effect gehad en zal zij nooit veranderen.
Denken jullie dat ik haar nu voldoende kans heb gegeven en moet ik het helemaal loslaten?
Alvast bedankt.
Naar aanleiding van de drie maanden gebroken contact tussen mij en mijn moeder heb ik besloten om haar een brief te schrijven. In de brief heb ik aangegeven wat ik vanuit mijn jeugd en heden allemaal heb gemist en waar ik bij haar tegenaanloop. Het geschreeuw, de vernederingen, de kleineringen en slechte opvoeding. Ook uitspraken over de adoptie van mij en mijn zusje heb ik besproken.
In de eerste instantie had zij aangegeven de brief te hebben gelezen en vroeg om vergiffenis. Het speet haar en ze accepteerde alles wat ik had aangegeven. an mij houd en dat zij mij snel weer wilde zien. Daarnaast vroeg ze of ik en mijn vriend (die ze nog nooit heeft ontmoet) snel een keer langskomen. Ik had het idee dat ze het eindelijk had begrepen. Tot gisteravond.
Na het werk kreeg ik een bericht via Messanger dat zij mijn brief nogmaals goed had gelezen en alles wat ik daarin benoemde één grote leugen was. En hoe durfde ik te zeggen dat ik het contact wil verbreken. Ik moest mij schamen en mij niet gedragen als een klein kind. Wat mijn zusje mij vertelt heeft wat mijn moeder over onze adoptie heeft gezegd "Klopt geen donder van". Het was een retorische vraag, maar ik gebruikte de zin: 'Ik weet niet wat er in het verleden is gebeurd, maar je moet stoppen jouw ongenoegen op mij te projecteren'. Haar antwoord hierop was: "Mijn leven gaat jou GEEN DONDER aan. Daarnaast had ze nog andere dingen gezegd als "Dit is al de derde vent die jij hebt, twee keer is het misgegaan, je kletst uit je nek, ect, ect".
Ik ben op dit moment gewoon weer in hetzelfde schuitje beland. Blijkbaar hadden de drie maanden afwezigheid geen effect gehad en zal zij nooit veranderen.
Denken jullie dat ik haar nu voldoende kans heb gegeven en moet ik het helemaal loslaten?
Alvast bedankt.
It's better to end things and start over than to imprison youself and hope for the impossible
zaterdag 22 april 2017 om 12:21
zaterdag 22 april 2017 om 12:36
quote:BunnyLover87 schreef op 22 april 2017 @ 11:18:
Iedereen bedankt voor de reacties. Even voor de helderheid. Het was niet alleen een brief vol verwijten met "jij dit en jij dat". Ik heb voornamelijk over mijn gevoelens gehad en hoe bepaalde reacties bij mij zijn overgekomen.
Ik heb de brief geschreven omdat ik weer dat mijn moeder bij alles wat ik zeg in der verdediging schiet. Ze kan namelijk niet op een normale manier een discussie voeren. Ze wordt direct emotioneel, waarna ze begint te schreeuwen en/of te schelden. Ze kan niet omgaan met kritiek in welke vorm dan ook. Een brief was voor mij de enige manier om mijn zegje te kunnen doen zonder meteen aangevallen te worden. Zij heeft hierop een terugkoppeling geven, maar zoals boven te lezen is, kan ze ook geen gerelativeerde reactie geven. Ze weet dat ze bepaalde dingen heeft gezegd, maar ook een "Sorry" of "We spreken een keer af en dan praten wij erover" kan er niet af.
Uit deze post spreekt dat je nog steeds bepaalde verwachtingen koestert. En dat je nog steeds denkt "als ik maar..." Je zult moeten (leren) je verwachtingen los te laten. Je verwacht namelijk iets dat nooit zal gaan gebeuren. En al schrijf je honderd brieven, er zal bij je moeder niets veranderen. Geloof me.
Richt je op jezelf, op het herstellen van de schade die is aangericht. En dan niet alleen bij jezelf, maar (als je er aan toe bent) ook op de manier waarop je met anderen omgaat. Ook daar zal namelijk "restschade" in doorklinken. Stop daar al je aandacht en energie in. Niet in het proberen te herstellen van iets wat alleen in jouw hoopvolle beleving bestaat.
Iedereen bedankt voor de reacties. Even voor de helderheid. Het was niet alleen een brief vol verwijten met "jij dit en jij dat". Ik heb voornamelijk over mijn gevoelens gehad en hoe bepaalde reacties bij mij zijn overgekomen.
Ik heb de brief geschreven omdat ik weer dat mijn moeder bij alles wat ik zeg in der verdediging schiet. Ze kan namelijk niet op een normale manier een discussie voeren. Ze wordt direct emotioneel, waarna ze begint te schreeuwen en/of te schelden. Ze kan niet omgaan met kritiek in welke vorm dan ook. Een brief was voor mij de enige manier om mijn zegje te kunnen doen zonder meteen aangevallen te worden. Zij heeft hierop een terugkoppeling geven, maar zoals boven te lezen is, kan ze ook geen gerelativeerde reactie geven. Ze weet dat ze bepaalde dingen heeft gezegd, maar ook een "Sorry" of "We spreken een keer af en dan praten wij erover" kan er niet af.
Uit deze post spreekt dat je nog steeds bepaalde verwachtingen koestert. En dat je nog steeds denkt "als ik maar..." Je zult moeten (leren) je verwachtingen los te laten. Je verwacht namelijk iets dat nooit zal gaan gebeuren. En al schrijf je honderd brieven, er zal bij je moeder niets veranderen. Geloof me.
Richt je op jezelf, op het herstellen van de schade die is aangericht. En dan niet alleen bij jezelf, maar (als je er aan toe bent) ook op de manier waarop je met anderen omgaat. Ook daar zal namelijk "restschade" in doorklinken. Stop daar al je aandacht en energie in. Niet in het proberen te herstellen van iets wat alleen in jouw hoopvolle beleving bestaat.
zaterdag 22 april 2017 om 12:50
quote:Ana_Isabel_ schreef op 22 april 2017 @ 09:22:
Jouw moeder komt over als een beschadigde vrouw, die de cirkel helaas niet heeft kunnen doorbreken. Wees voor jezelf de eerste die dit negatieve patroon doorbreekt. Je geeft jezelf daarmee het grootste cadeau ooit.
Helemaal mee eens. Ik zou het voor nu loslaten en je op je eigen leven richten. Mocht ze er later nog een keer op een normale manier over willen praten kan je altijd de keuze maken om in gesprek te gaan. Veel sterkte want het is een rotsituatie!
Jouw moeder komt over als een beschadigde vrouw, die de cirkel helaas niet heeft kunnen doorbreken. Wees voor jezelf de eerste die dit negatieve patroon doorbreekt. Je geeft jezelf daarmee het grootste cadeau ooit.
Helemaal mee eens. Ik zou het voor nu loslaten en je op je eigen leven richten. Mocht ze er later nog een keer op een normale manier over willen praten kan je altijd de keuze maken om in gesprek te gaan. Veel sterkte want het is een rotsituatie!
zaterdag 22 april 2017 om 12:57
Helemaal mee eens!
Mooi omschreven, ik neem hm zelf ook mee;)
quote:Ana_Isabel_ schreef op 22 april 2017 @ 09:22:
Jouw moeder komt over als een beschadigde vrouw, die de cirkel helaas niet heeft kunnen doorbreken. Wees voor jezelf de eerste die dit negatieve patroon doorbreekt. Je geeft jezelf daarmee het grootste cadeau ooit.
Mooi omschreven, ik neem hm zelf ook mee;)
quote:Ana_Isabel_ schreef op 22 april 2017 @ 09:22:
Jouw moeder komt over als een beschadigde vrouw, die de cirkel helaas niet heeft kunnen doorbreken. Wees voor jezelf de eerste die dit negatieve patroon doorbreekt. Je geeft jezelf daarmee het grootste cadeau ooit.
zaterdag 22 april 2017 om 13:31
To ik heb even geloept. Ik denk dat jij intussen goed weet dat er inderdaad iets mis is met je moeder en je weet zelfs wat. Er zal nooit een officiële diagnose komen omdat zulke mensen nooit zullen erkennen dat ze een probleem hebben. Het is altijd de ander die "niet spoort". Jij hebt vast ook al alles gelezen dat hierover te lezen valt. (Indien niet: doen!)
Kortom, stiekem weet jij echt wel dat jij de juiste keuze hebt gemaakt door afstand te nemen. Maar omdat het gaat om je moeder is dat moeilijker om te aanvaarden. Dat gaat, naarmate de tijd verstrijkt, steeds beter lukken. Wees sterk voor jezelf en hou dit vol. Je zal echt gelukkiger worden zonder je moeder in je leven.
Dat je nog een brief hebt geschreven begrijp ik. Haar reactie was natuurlijk te voorspellen gezien haar stoornis, maar jij kon even je ei kwijt. Hopelijk heeft dat toch een beetje opgelucht.
Hoe langer je je moeder niet spreekt, hoe beter je je zal voelen. Zo iemand kan namelijk als geen ander al je energie weg zuigen.
Het kan je trouwens heel goed doen om even hulp te zoeken. Jij hebt hier psychisch namelijk wel wat schade door opgelopen vermoed ik.
Zorg goed voor jezelf. Ik wens je heel veel liefde toe de rest van je leven.
Kortom, stiekem weet jij echt wel dat jij de juiste keuze hebt gemaakt door afstand te nemen. Maar omdat het gaat om je moeder is dat moeilijker om te aanvaarden. Dat gaat, naarmate de tijd verstrijkt, steeds beter lukken. Wees sterk voor jezelf en hou dit vol. Je zal echt gelukkiger worden zonder je moeder in je leven.
Dat je nog een brief hebt geschreven begrijp ik. Haar reactie was natuurlijk te voorspellen gezien haar stoornis, maar jij kon even je ei kwijt. Hopelijk heeft dat toch een beetje opgelucht.
Hoe langer je je moeder niet spreekt, hoe beter je je zal voelen. Zo iemand kan namelijk als geen ander al je energie weg zuigen.
Het kan je trouwens heel goed doen om even hulp te zoeken. Jij hebt hier psychisch namelijk wel wat schade door opgelopen vermoed ik.
Zorg goed voor jezelf. Ik wens je heel veel liefde toe de rest van je leven.
zaterdag 22 april 2017 om 18:33
Lijkt me niet abnormaal hoor. In het begin was ze overdonderd omdat het als een donderslag bij heldere hemel kwam, daarna begon ze na te denken en voelde zich onheus bejegend.
Ik denk dat de waarheid in het midden ligt. Ik zou geen ruzie meer maken maar gewoon van gedachten wisselen. Wacht hier enkele maanden mee totdat alles wat bezonken is.
Ik denk dat de waarheid in het midden ligt. Ik zou geen ruzie meer maken maar gewoon van gedachten wisselen. Wacht hier enkele maanden mee totdat alles wat bezonken is.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 22 april 2017 om 18:35
quote:_Marana_ schreef op 22 april 2017 @ 09:14:
Wat dacht je te bereiken met een brief vol verwijten aan haar? Hoe zou je zelf reageren als iemand jou een brief zou sturen waarin staat dat jij altijd alles fout hebt gedaan en het leven van die ander hebt verpest?Ja precies. Het is gewoon een heel slechte strategie.
Wat dacht je te bereiken met een brief vol verwijten aan haar? Hoe zou je zelf reageren als iemand jou een brief zou sturen waarin staat dat jij altijd alles fout hebt gedaan en het leven van die ander hebt verpest?Ja precies. Het is gewoon een heel slechte strategie.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 22 april 2017 om 18:40
quote:retrostar schreef op 22 april 2017 @ 18:33:
Lijkt me niet abnormaal hoor. In het begin was ze overdonderd omdat het als een donderslag bij heldere hemel kwam, daarna begon ze na te denken en voelde zich onheus bejegend.
Ik denk dat de waarheid in het midden ligt. Ik zou geen ruzie meer maken maar gewoon van gedachten wisselen. Wacht hier enkele maanden mee totdat alles wat bezonken is.Ik vrees dat je wat kennis over de materie ontbeert...
Lijkt me niet abnormaal hoor. In het begin was ze overdonderd omdat het als een donderslag bij heldere hemel kwam, daarna begon ze na te denken en voelde zich onheus bejegend.
Ik denk dat de waarheid in het midden ligt. Ik zou geen ruzie meer maken maar gewoon van gedachten wisselen. Wacht hier enkele maanden mee totdat alles wat bezonken is.Ik vrees dat je wat kennis over de materie ontbeert...
zaterdag 22 april 2017 om 18:48
quote:Dymphnatam schreef op 22 april 2017 @ 18:40:
[...]
Ik vrees dat je wat kennis over de materie ontbeert...
Dat zou geen rare mening zijn als jij ongeveer hetzelfde hebt meegemaakt, maar dat wil niet zeggen dat je gelijk hebt.
In feite komt een meningsverschil zoals verwoord in de openingspost, heel vaak voor. Op een bepaald moment in hun leven gaan heel veel kinderen hun ouders van alles verwijten. Het is totaal vruchteloos. Een ouder geeft wat hij/zij te geven heeft en niet meer. Al ga je op je hoofd staan.
[...]
Ik vrees dat je wat kennis over de materie ontbeert...
Dat zou geen rare mening zijn als jij ongeveer hetzelfde hebt meegemaakt, maar dat wil niet zeggen dat je gelijk hebt.
In feite komt een meningsverschil zoals verwoord in de openingspost, heel vaak voor. Op een bepaald moment in hun leven gaan heel veel kinderen hun ouders van alles verwijten. Het is totaal vruchteloos. Een ouder geeft wat hij/zij te geven heeft en niet meer. Al ga je op je hoofd staan.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 22 april 2017 om 18:52
quote:retrostar schreef op 22 april 2017 @ 18:33:
Lijkt me niet abnormaal hoor. In het begin was ze overdonderd omdat het als een donderslag bij heldere hemel kwam, daarna begon ze na te denken en voelde zich onheus bejegend.
Ik denk dat de waarheid in het midden ligt. Ik zou geen ruzie meer maken maar gewoon van gedachten wisselen. Wacht hier enkele maanden mee totdat alles wat bezonken is.
Nee, zo werkt het meestal niet in dit soort gevallen.
Ik zit natuurlijk niet in het hoofd van TO's moeder, maar herken veel en heb al best veel over dit soort dingen gelezen. Vaak is het zo dat hun eerste reactie de 'juiste' is: ze zijn verrast, en ego speelt daardoor nog niet op. Dan kunnen ze wel hand in eigen boezem steken, zelfreflectie ad dag leggen enz. Daarna neemt het ego het over. Dat is nl enorm gekwetst en onbewust gaan er allerlei afweermechanismen aan het werk: splitsing (de ander is helemaal slecht en jijzelf helemaal goed), projectie (de andere beschuldigen van wat je zelf doet), jezelf idealiseren, de dingen rationaliseren, ontkennen en verdringen enz. Dit zijn allemaal onbewuste mechanismen om je zelfbeeld te beschermen of om te sterke emoties op afstand te houden.
Lijkt me niet abnormaal hoor. In het begin was ze overdonderd omdat het als een donderslag bij heldere hemel kwam, daarna begon ze na te denken en voelde zich onheus bejegend.
Ik denk dat de waarheid in het midden ligt. Ik zou geen ruzie meer maken maar gewoon van gedachten wisselen. Wacht hier enkele maanden mee totdat alles wat bezonken is.
Nee, zo werkt het meestal niet in dit soort gevallen.
Ik zit natuurlijk niet in het hoofd van TO's moeder, maar herken veel en heb al best veel over dit soort dingen gelezen. Vaak is het zo dat hun eerste reactie de 'juiste' is: ze zijn verrast, en ego speelt daardoor nog niet op. Dan kunnen ze wel hand in eigen boezem steken, zelfreflectie ad dag leggen enz. Daarna neemt het ego het over. Dat is nl enorm gekwetst en onbewust gaan er allerlei afweermechanismen aan het werk: splitsing (de ander is helemaal slecht en jijzelf helemaal goed), projectie (de andere beschuldigen van wat je zelf doet), jezelf idealiseren, de dingen rationaliseren, ontkennen en verdringen enz. Dit zijn allemaal onbewuste mechanismen om je zelfbeeld te beschermen of om te sterke emoties op afstand te houden.
zaterdag 22 april 2017 om 19:01
Wel ben ik het met Retrostar eens dat een ouder meestal geeft wat hij te geven heeft. Sommige mensen hebben nu eenmaal weinig talent voor ouderschap, of hebben zelf ook ellendige dingen meegemaakt en zijn er niet in geslaagd om dit te boven te komen en/of beter te doen, of om oog te hebben voor de behoeften van hun kinderen etc. Mij helpt dat besef wel om milder te zijn: hoe rot het allemaal was, dit is wel alles wat van hen verwacht kon worden. Er was gewoon geen kans op beter. En op hun manier hebben ze wel hun best gedaan.
Door een gesprek met mijn moeder een jaar geleden (dat helemaal niet open of vlot verliep hoor, was heel moeilijk, maar heb er wel voor mezelf een paar dingen uitgehaald) besefte ik dat pas echt. Terwijl ik jaren bitter en boos geweest ben, en ook jaren in therapie ben geweest omwille van die rotjeugd. Echt vrede krijg je er volgens mij nooit mee, maar ik ben nu wel een stuk milder tegenover haar en tegenover het verleden...
Maar die dingen hebben tijd nodig TO... Ik ben volgens mij heel wat ouder dan jij en die processen zijn niet makkelijk en vragen veel tijd...
Door een gesprek met mijn moeder een jaar geleden (dat helemaal niet open of vlot verliep hoor, was heel moeilijk, maar heb er wel voor mezelf een paar dingen uitgehaald) besefte ik dat pas echt. Terwijl ik jaren bitter en boos geweest ben, en ook jaren in therapie ben geweest omwille van die rotjeugd. Echt vrede krijg je er volgens mij nooit mee, maar ik ben nu wel een stuk milder tegenover haar en tegenover het verleden...
Maar die dingen hebben tijd nodig TO... Ik ben volgens mij heel wat ouder dan jij en die processen zijn niet makkelijk en vragen veel tijd...
zaterdag 22 april 2017 om 19:04
quote:tove82 schreef op 22 april 2017 @ 18:52:
[...]
Nee, zo werkt het meestal niet in dit soort gevallen.
Ik zit natuurlijk niet in het hoofd van TO's moeder, maar herken veel en heb al best veel over dit soort dingen gelezen. Vaak is het zo dat hun eerste reactie de 'juiste' is: ze zijn verrast, en ego speelt daardoor nog niet op. Dan kunnen ze wel hand in eigen boezem steken, zelfreflectie ad dag leggen enz. Daarna neemt het ego het over. Dat is nl enorm gekwetst en onbewust gaan er allerlei afweermechanismen aan het werk: splitsing (de ander is helemaal slecht en jijzelf helemaal goed), projectie (de andere beschuldigen van wat je zelf doet), jezelf idealiseren, de dingen rationaliseren, ontkennen en verdringen enz. Dit zijn allemaal onbewuste mechanismen om je zelfbeeld te beschermen of om te sterke emoties op afstand te houden.Dat is een hoop gepsychologiseer maar alles wat ingewikkeld klinkt hoeft nog niet waar te zijn. Bovendien doet een plompverloren stroom van verwijten niets constructiefs voor de relatie. Er gaat alleen nóg meer kapot. Het voordeel is dat de verwijter zich in haar grote gelijk kan wentelen. Dus dat voelt even als een opluchting. Maar wat je wil, een betere relatie, ga je daarmee niet bereiken.
[...]
Nee, zo werkt het meestal niet in dit soort gevallen.
Ik zit natuurlijk niet in het hoofd van TO's moeder, maar herken veel en heb al best veel over dit soort dingen gelezen. Vaak is het zo dat hun eerste reactie de 'juiste' is: ze zijn verrast, en ego speelt daardoor nog niet op. Dan kunnen ze wel hand in eigen boezem steken, zelfreflectie ad dag leggen enz. Daarna neemt het ego het over. Dat is nl enorm gekwetst en onbewust gaan er allerlei afweermechanismen aan het werk: splitsing (de ander is helemaal slecht en jijzelf helemaal goed), projectie (de andere beschuldigen van wat je zelf doet), jezelf idealiseren, de dingen rationaliseren, ontkennen en verdringen enz. Dit zijn allemaal onbewuste mechanismen om je zelfbeeld te beschermen of om te sterke emoties op afstand te houden.Dat is een hoop gepsychologiseer maar alles wat ingewikkeld klinkt hoeft nog niet waar te zijn. Bovendien doet een plompverloren stroom van verwijten niets constructiefs voor de relatie. Er gaat alleen nóg meer kapot. Het voordeel is dat de verwijter zich in haar grote gelijk kan wentelen. Dus dat voelt even als een opluchting. Maar wat je wil, een betere relatie, ga je daarmee niet bereiken.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 22 april 2017 om 19:20
Goh, "een hoop gepsychologiseer": het is gewoon psychologie, punt. Google maar eens op primitieve afweermechanismen.
Maar zoals ik al schreef: ik weet natuurlijk niet of dat ook is wat gebeurt bij de moeder van TO. Dat kan ik niet beoordelen. Maar met wat ze schrijft, in dit topic en eerdere topics, is het zeker een mogelijkheid. En het lijkt me interessant voor TO om dat eens te bekijken. Omdat het je dingen doet begrijpen die anders raar en onbegrjipelijk lijken.
Enkel TO kan beoordelen of zo'n brief een goed idee was of niet. Soms zijn dingen al zo kapot dat het nog weinig zin heeft om een betere relatie uit de brand te slepen. En dringen zich andere dingen op om mee te dealen.
Je weet ook nooit hoe een ander zal reageren. Ik heb ook ooit, meer dan tien jaar geleden, een brief aan mijn moeder geschreven. Dit gebeurde met begeleiding van een therapeute. Ook mijn moeder is niet iemand die haar eigen aandeel graag ziet of erkent, maar ze heeft me toen wel meteen opgebeld. En bij mij leidde het wel tot een (kleine en tijdelijke) verbetering van de relatie.
Ik krijg uit de posts niet het idee dat het TO om haar grote gelijk oid te doen is. Ook niet dat ze een "plompverloren stroom van verwijten" gestuurd heeft. Dat lijkt me een aanname van jou.
Ik heb de brief niet gelezen, maar jij ook niet.
Maar zoals ik al schreef: ik weet natuurlijk niet of dat ook is wat gebeurt bij de moeder van TO. Dat kan ik niet beoordelen. Maar met wat ze schrijft, in dit topic en eerdere topics, is het zeker een mogelijkheid. En het lijkt me interessant voor TO om dat eens te bekijken. Omdat het je dingen doet begrijpen die anders raar en onbegrjipelijk lijken.
Enkel TO kan beoordelen of zo'n brief een goed idee was of niet. Soms zijn dingen al zo kapot dat het nog weinig zin heeft om een betere relatie uit de brand te slepen. En dringen zich andere dingen op om mee te dealen.
Je weet ook nooit hoe een ander zal reageren. Ik heb ook ooit, meer dan tien jaar geleden, een brief aan mijn moeder geschreven. Dit gebeurde met begeleiding van een therapeute. Ook mijn moeder is niet iemand die haar eigen aandeel graag ziet of erkent, maar ze heeft me toen wel meteen opgebeld. En bij mij leidde het wel tot een (kleine en tijdelijke) verbetering van de relatie.
Ik krijg uit de posts niet het idee dat het TO om haar grote gelijk oid te doen is. Ook niet dat ze een "plompverloren stroom van verwijten" gestuurd heeft. Dat lijkt me een aanname van jou.
Ik heb de brief niet gelezen, maar jij ook niet.
zaterdag 22 april 2017 om 20:45
quote:retrostar schreef op 22 april 2017 @ 18:48:
[...]
Dat zou geen rare mening zijn als jij ongeveer hetzelfde hebt meegemaakt, maar dat wil niet zeggen dat je gelijk hebt.
In feite komt een meningsverschil zoals verwoord in de openingspost, heel vaak voor. Op een bepaald moment in hun leven gaan heel veel kinderen hun ouders van alles verwijten. Het is totaal vruchteloos. Een ouder geeft wat hij/zij te geven heeft en niet meer. Al ga je op je hoofd staan.
Nee, ik pretendeer niet gelijk te hebben. Maar wat ik bedoelde was dat voor een goed gesprek (zoals jij opperde) twee gelijkwaardige gesprekspartners nodig hebt met voldoende empathie naar elkaar en voldoende inzicht naar zichzelf. En ik vrees als ik TO lees, dat het aan beide ontbreekt.
En dan heb je dus ook niks meer aan een "goed gesprek" anders dan dat het nog meer hoop doet vervliegen en nog meer kapot maakt dan dat het tot nu toe gedaan heeft.
[...]
Dat zou geen rare mening zijn als jij ongeveer hetzelfde hebt meegemaakt, maar dat wil niet zeggen dat je gelijk hebt.
In feite komt een meningsverschil zoals verwoord in de openingspost, heel vaak voor. Op een bepaald moment in hun leven gaan heel veel kinderen hun ouders van alles verwijten. Het is totaal vruchteloos. Een ouder geeft wat hij/zij te geven heeft en niet meer. Al ga je op je hoofd staan.
Nee, ik pretendeer niet gelijk te hebben. Maar wat ik bedoelde was dat voor een goed gesprek (zoals jij opperde) twee gelijkwaardige gesprekspartners nodig hebt met voldoende empathie naar elkaar en voldoende inzicht naar zichzelf. En ik vrees als ik TO lees, dat het aan beide ontbreekt.
En dan heb je dus ook niks meer aan een "goed gesprek" anders dan dat het nog meer hoop doet vervliegen en nog meer kapot maakt dan dat het tot nu toe gedaan heeft.
zondag 23 april 2017 om 06:24
Mijn moeder is altijd heel erg primitief geweest in haar reacties. Zo primitief dat het overkomt als zeer kinderlijk. Huilend en stampvoeten waarbij "Nee, nee, nee!" wordt geschreeuwd. Ik heb mij altijd verbaast hoe zij ooit kinderen heeft grootgebracht. Ik begrijp dat ze veel hulp heeft gehad van haar zussen anders kon ze het niet bolwerken. Lees: Ze had naast haar kinderen niets om handen. Dat betekent dat haar snel iets te veel wordt. Mijn moeder is een verwend en doorgedraaid persoon waarbij alles om haarzelf draaid. Gisterochtend kreeg ik nog een bericht van haar met de tekst: Goedemorgen [mijn naam]. En nog een fijne mooie dag... Groetjes. Blijkbaar is ze geschrokken van haar eigen reactie en weet dat haar reactie ervoor gezorgd heeft dat ik wederom niet op haar reageer. Ze is namelijk nooit inhoudelijk op mijn brief ingegaan. Ze begint over mijn exen en dat ik altijd mijn relaties verpest. Iets wat niets te maken heeft met onze relatie onderling. Ik laat inderdaad mijn hoop en verwachtingen varen, aangezien ik nooit een sorry of een "Wij gaan erover praten" van haar zal krijgen.
It's better to end things and start over than to imprison youself and hope for the impossible
zondag 23 april 2017 om 07:15
zondag 23 april 2017 om 08:24
Absoluut. Mijn moeder is inderdaad een aangetaste oude vrouw die zelf denkt dat alles oké is altijd denkt dat het aan anderen ligt. Ik heb mijn best gedaan al die jaren en zal vanaf nu de afstand blijven behouden die zij voor ons gecreëerd heeft.
It's better to end things and start over than to imprison youself and hope for the impossible
