Psyche
alle pijlers
De hele dag stilstaan bij mijn sterfelijkheid.
donderdag 25 april 2019 om 21:20
Ooit ga ik dood. Dan ben ik er niet meer. Dan hou ik op te bestaan. Ik ben nu een twintiger.
Mijn bewustzijn is er dan niet meer.
En die gedachte maakt me helemaal GEK.
Dat je dus ooit gewoon ophoudt met bestaan......
Dat alles wat je nu hebt... er dan niet meer is. Dat is zó facking raar. Je hebt gewoon maar één leven en dan is het klaar.
Ik ben niet nu bang voor de dood maar het feit dat we allemaal ooit dood gaan, beheerst even mijn dagen de laatste tijd.
Ik dacht misschien kan iemand even een beetje relativeren
.
Mijn bewustzijn is er dan niet meer.
En die gedachte maakt me helemaal GEK.
Dat je dus ooit gewoon ophoudt met bestaan......
Dat alles wat je nu hebt... er dan niet meer is. Dat is zó facking raar. Je hebt gewoon maar één leven en dan is het klaar.
Ik ben niet nu bang voor de dood maar het feit dat we allemaal ooit dood gaan, beheerst even mijn dagen de laatste tijd.
Ik dacht misschien kan iemand even een beetje relativeren
.
dinsdag 14 mei 2019 om 20:41
Dat hangt een beetje van het geloof in kwestie af. De meeste christelijke kerken en de islam geloven in een hel voor zondaars en een hemel voor rechtvaardigen. Bij orthodox calvinisten is al voor je geboorte besloten of je in de hemel of de hel komt, ongeacht je levenswijze. In het jodendom is het hiernamaals irrelevant en gaat het om het leven nu. Hindoe’s geloven weer in reïncarnatie. In het Germaanse heidendom was de dood het einde, alleen strijders kwamen in het Walhalla, maar ook zij zouden daar uiteindelijk ten onder gaan in een eindstrijd.Valdemar_II schreef: ↑13-05-2019 00:31Leuk inzicht.
@SjaanRoeispaan: niet helemaal zeker, maar is er bij sommige zoogdieren niet het gedrag dat oudere/verzwakte dieren zich afscheiden van de groep?
@Oudebaas: welke rol speelde het geloof in het hiernamaals in vroegere maatschappijen? Is het eenvoudiger voor mensen om zich te schikken naar de regels van een samenleving, om zich te onderwerpen als een volgend leven in het vooruitzicht ligt?
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
dinsdag 14 mei 2019 om 20:50
Of juist wel. Ik vind juist de kinderen doel geven aan mijn leven. Maar ik herken het gevoel van TO wel. Als ik deze gedachten krijg, moet ik van mezelf stoppen en ga ik snel ergens anders aan denken.impala schreef: ↑12-05-2019 11:24Ik vind het ook maar moeilijk te verteren dat je wordt geboren om weer te sterven. En ook dat het vanaf een bepaald moment alleen maar bergafwaarts gaat.
Net als dat je als mens, en de hele aarde, niks voorstelt in het heelal. Op die schaal zijn wij niks meer dan een molecuul ofzo.
Het hele leven is een zinloze exercitie.
Maar wat doe je eraan? Proberen niet aan te denken...
Edit :
En geen kinderen nemen, zie onder.
woensdag 15 mei 2019 om 18:32
Als jouw leven zonder kinderen doelloos voelt, dan lijkt het mij dat je je eigen leven niet goed ingericht hebt.
En lullig voor mensen die geen kinderen hebben/willen en-of niet kunnen krijgen.
TO
als je zo heftig over t leven denkt dan ben je nog niet stabiel genoeg om kinderen te krijgen. Maar ik snap je gedachten wel. Een van mn ouders is vorig jaar overleden en sindsdien denk ik ook veel na over de dood. Hoe zit dan dan, lichamelijk gezien, dat je hart stopt en je hersenen stoppen met nadenken? Wanneer ga ik bepaalde dingen (zoals stem of geur) vergeten? En wanneer is "iedereen" die dierbare vergeten?
Erover denken mag.. het wordt pas zorgwekkend als het je dagelijkse leven gaat beïnvloeden denk ik.
woensdag 15 mei 2019 om 19:50
woensdag 15 mei 2019 om 19:50
Ik ookhondenmens schreef: ↑14-05-2019 22:56Die hele aftakeling en hulpbehoevend worden, daar zie ik het meest tegenop.
vrijdag 17 mei 2019 om 21:09
Voor mij is de angst voor de dood vrij irrationeel, de angst voor de lijdensweg die hieraan vooraf gaat vind ik echter compleet begrijpelijk.hondenmens schreef: ↑14-05-2019 22:56Die hele aftakeling en hulpbehoevend worden, daar zie ik het meest tegenop.
Deze week liep ik het zoontje van een ex tegen het lijf. Enfin zoontje, hij is ondertussen 21 en zelfs al hadden we elkaar al acht jaar niet gezien, toch kwam hij met me praten en me bedanken. Het was een vreemd gevoel om te ervaren dat je iemands leven mee vorm hebt gegeven, ook al was de gezamenlijke tijd beperkt. Waarschijnlijk is het beter om niet te lang stil te staan bij je eigen sterfelijkheid, maar kun je beter bekijken hoe je kunt bijdragen aan anderen hun leven.
zondag 26 mei 2019 om 13:12
Bedankt nog allemaal voor jullie reacties.
Ik moet zeggen dat dit gevoel wat ik had vanzelf is weggeëbd. (en ja, ik heb moeten googelen hoe je weggeëbd schrijft).
Op de één of andere manier heb ik er nu vele meer vrede mee, en denk ik er minder over na. Ik ben ook weer het Christelijk geloof gaan ontdekken en dat helpt ook wel.
En het kan ook super relativerend werken. Deze wereld waarin wij leven is eigenlijk super raar. Aan de ene kant doen we er álles aan om alles uit het leven te halen, we sloven ons vreselijk uit, we vinden alles zó ontzettend belangrijk. Terwijl, als je erover nadenkt, dan is eigenlijk niks belangrijk omdat het allemaal vergankelijk is. Of nouja, dat betekend niet dat het niet belangrijk is, maar het is een rare gedachte dat alles ook weer overgaat. Je moet echt leren om het 'nu' te waarderen, maar dat vind ik nog weleens moeilijk.
Maar, die nare gedachtes dat is wel weg, gelukkig Mede dankzij jullie reacties. Bedankt!
Ik moet zeggen dat dit gevoel wat ik had vanzelf is weggeëbd. (en ja, ik heb moeten googelen hoe je weggeëbd schrijft).
Op de één of andere manier heb ik er nu vele meer vrede mee, en denk ik er minder over na. Ik ben ook weer het Christelijk geloof gaan ontdekken en dat helpt ook wel.
En het kan ook super relativerend werken. Deze wereld waarin wij leven is eigenlijk super raar. Aan de ene kant doen we er álles aan om alles uit het leven te halen, we sloven ons vreselijk uit, we vinden alles zó ontzettend belangrijk. Terwijl, als je erover nadenkt, dan is eigenlijk niks belangrijk omdat het allemaal vergankelijk is. Of nouja, dat betekend niet dat het niet belangrijk is, maar het is een rare gedachte dat alles ook weer overgaat. Je moet echt leren om het 'nu' te waarderen, maar dat vind ik nog weleens moeilijk.
Maar, die nare gedachtes dat is wel weg, gelukkig
Mede dankzij jullie reacties. Bedankt!
