Psyche
alle pijlers
De omgang met mensen moeilijk vinden de laatste tijd.
dinsdag 28 april 2009 om 22:40
Als eerste,sorry als ik onduidelijk overkom bij wat ik hier typ want ik weet niet goed hoe ik uit moet leggen hoe ik mij op dit moment voel.
Ik vindt het de laatste tijd moeilijk om met andere mensen om te gaan. Dat komt denk ik omdat mensen mij bewust of onbewust vaak pijn doen of kwetsen hoe je het ook wil noemen. Hierdoor heb ik erg de neiging om mensen heel erg op een afstand te houden maar dat gaat niet altijd.Ik heb het hier niet over een relatie met een partner maar over de omgang met mensen over het algemeen.
Normaal gesproken ben ik iemandt die met iedereen kan praten en open staat voor mensen. Ik hield er ook altijd van om met mensen om te gaan was geinterreseerd in ze enz. Nu is het zo dat ik niemandt meer vertrouw onderhand en dat ik iedereen dus heel erg op een afstand hou. Ik doe wel normaal maar ben erg stil vaak en ga niet meer zomaar uit mezelf bijv van alles vertellen. Ik heb niks ernstigs meegemaakt ofzo alleen is mijn vertrouwen vaak beschaamd zeg maar. Ik ben hier erg verdrietig door geworden en dit gevoel heb ik nu al een tijdje . Ik vraag me af wanneer dat gevoel weg zou gaan,.
Ik vindt het de laatste tijd moeilijk om met andere mensen om te gaan. Dat komt denk ik omdat mensen mij bewust of onbewust vaak pijn doen of kwetsen hoe je het ook wil noemen. Hierdoor heb ik erg de neiging om mensen heel erg op een afstand te houden maar dat gaat niet altijd.Ik heb het hier niet over een relatie met een partner maar over de omgang met mensen over het algemeen.
Normaal gesproken ben ik iemandt die met iedereen kan praten en open staat voor mensen. Ik hield er ook altijd van om met mensen om te gaan was geinterreseerd in ze enz. Nu is het zo dat ik niemandt meer vertrouw onderhand en dat ik iedereen dus heel erg op een afstand hou. Ik doe wel normaal maar ben erg stil vaak en ga niet meer zomaar uit mezelf bijv van alles vertellen. Ik heb niks ernstigs meegemaakt ofzo alleen is mijn vertrouwen vaak beschaamd zeg maar. Ik ben hier erg verdrietig door geworden en dit gevoel heb ik nu al een tijdje . Ik vraag me af wanneer dat gevoel weg zou gaan,.
woensdag 29 april 2009 om 20:55
Vaak is het zo dat je in je spontanitiet iets verteld tegen mensen wat dan weer doorverteld wordt aan anderen en dat het uiteindelijk weer bij jou ter sprake komt.... Logisch dat je niet weer weet tegen wie je iets wel en tegen wie je iets niet kunt vertellen. Dat is een leerproces en ik denk dat we het allemaal wel in meerdere of mindere mate herkennen.
Het is jammer dat sommige dingen je pijn doen en het klopt idd dat het je spontaniteit afremt.
Als ik mezelf vergelijk met zo'n 15 jaar geleden ben ik ook minder spontaan en veel wantrouwender geworden. In het begin deed het me, net als bij jou nu, verdriet maar op een gegeven moment werd het een automatisme.
Je kunt mensen gewoon aanspreken en er leuk mee omgaan maar let er op wat je wel en wat je niet kwijt wilt. Houd het, vooral in het begin oppervlakkig en als je echt iemand kunt vertrouwen na een tijdje gaan de gesprekken vanzelf dieper.
Het is jammer dat sommige dingen je pijn doen en het klopt idd dat het je spontaniteit afremt.
Als ik mezelf vergelijk met zo'n 15 jaar geleden ben ik ook minder spontaan en veel wantrouwender geworden. In het begin deed het me, net als bij jou nu, verdriet maar op een gegeven moment werd het een automatisme.
Je kunt mensen gewoon aanspreken en er leuk mee omgaan maar let er op wat je wel en wat je niet kwijt wilt. Houd het, vooral in het begin oppervlakkig en als je echt iemand kunt vertrouwen na een tijdje gaan de gesprekken vanzelf dieper.
woensdag 29 april 2009 om 22:42
Ik had net al even gereageerd op jouw reactie in een ander topic, maar hier ook even een reactie.
Ik denk dat wij allemaal vroeg of laat ervaren dat mensen je teleurstellen. Dat je denkt een bepaalde band met mensen te hebben en dat valt dan opeens toch tegen. Of dat je iemand vertrouwen geeft wat misbruikt wordt.
Ik denk zelf dat dit erg veel te maken heeft met verwachtingen. Ik heb net zo'n periode meegemaakt als jij en ik kwam er in elk geval voor mezelf achter dat ik erg hoge verwachtingen had ten opzichte van de mensen om mij heen. Dat komt doordat ik voor mezelf de lat erg hoog leg en eigenlijk van iedereen om mij heen verwachtte dat zij dat ook doen. Dat zij mijn normen en waarden deelden, op dezelfde manier met mij om zouden gaan als ik met hen, enz.
Toen ik mij dat eenmaal realiseerde, werd het voor mij opeens een stuk makkelijker om daar mee om te gaan. Dat ik die lat zo hoog leg, dat betekent nu eenmaal niet dat anderen dat ook doen. En als jij mensen daar wel op "beoordeeld", dan wordt je onherroepelijk teleurgesteld.
Voor mij was de oplossing om die lat dus een stukje lager te leggen. Niet iedereen vindt dezelfde dingen belangrijk of net zo vanzelfsprekend als ik. En wie weet gebeurt dat andersom ook wel? Dat ik per ongeluk iemand kwets omdat ik heel anders tegen een situatie aankijk dan een ander en daardoor verkeerd reageer. Of dat ik iemand pijn doe doordat ik een geheim niet als geheim herkend heb en er dus anders mee om ben gegaan. Of stoot ik iemand voor het hoofd door niet naar een verjaardag te gaan, omdat ik verjaardagen nu eenmaal niet zo belangrijk vind en er helemaal niet bij stil sta dat het voor een ander wel heel belangrijk kan zijn.
Ik weet niet of ik goed kan overbrengen wat ik bedoel, maar ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Ik denk dat wij allemaal vroeg of laat ervaren dat mensen je teleurstellen. Dat je denkt een bepaalde band met mensen te hebben en dat valt dan opeens toch tegen. Of dat je iemand vertrouwen geeft wat misbruikt wordt.
Ik denk zelf dat dit erg veel te maken heeft met verwachtingen. Ik heb net zo'n periode meegemaakt als jij en ik kwam er in elk geval voor mezelf achter dat ik erg hoge verwachtingen had ten opzichte van de mensen om mij heen. Dat komt doordat ik voor mezelf de lat erg hoog leg en eigenlijk van iedereen om mij heen verwachtte dat zij dat ook doen. Dat zij mijn normen en waarden deelden, op dezelfde manier met mij om zouden gaan als ik met hen, enz.
Toen ik mij dat eenmaal realiseerde, werd het voor mij opeens een stuk makkelijker om daar mee om te gaan. Dat ik die lat zo hoog leg, dat betekent nu eenmaal niet dat anderen dat ook doen. En als jij mensen daar wel op "beoordeeld", dan wordt je onherroepelijk teleurgesteld.
Voor mij was de oplossing om die lat dus een stukje lager te leggen. Niet iedereen vindt dezelfde dingen belangrijk of net zo vanzelfsprekend als ik. En wie weet gebeurt dat andersom ook wel? Dat ik per ongeluk iemand kwets omdat ik heel anders tegen een situatie aankijk dan een ander en daardoor verkeerd reageer. Of dat ik iemand pijn doe doordat ik een geheim niet als geheim herkend heb en er dus anders mee om ben gegaan. Of stoot ik iemand voor het hoofd door niet naar een verjaardag te gaan, omdat ik verjaardagen nu eenmaal niet zo belangrijk vind en er helemaal niet bij stil sta dat het voor een ander wel heel belangrijk kan zijn.
Ik weet niet of ik goed kan overbrengen wat ik bedoel, maar ik hoop dat je hier iets aan hebt.
