Psyche
alle pijlers
De pijn die blijft
donderdag 28 januari 2010 om 14:10
Dit is iets wat ik kwijt moet, en ik weet niet waar dat anders kan.
Het doet elke dag pijn, er gaat geen dag voorbij dat het niet door mijn hoofd spookt. Ik wil het niet meer weten, ik wil niet meer huilen en zulke verschrikkelijke pijn van binnen voelen. Waarom heeft dit moeten gebeuren. Het doet zo’n pijn en ik kan het niet vertellen. Ik wil mijn ouders en vrienden niet deze pijn aandoen. Ze kunnen er niets aan veranderen, het zou ze alleen maar pijn en verdriet doen. Toch zou ik af en toe graag even kunnen uithuilen, even iemand bij wie ik kan uithuilen. Maar niemand die dit niet heeft meegemaakt, zal het echt snappen. Ik kan zo er verdrietig van worden, degene die me dit heeft aangedaan weet niet wat het met iemand doet. Soms denk ik wel eens, het is beter om gewoon te stoppen. Niks meer, klaar. Geen pijn, geen verdriet. Maar ik ben dan de enige die dan geen pijn en verdriet meer heeft, want ik laat anderen achteren met enorme pijn. En dat wil ik niet. Maar ik weet ook niet meer hoe het verder moet. Want de tijd die alle wonden heelt, staat bij mij stil. Dit blijft altijd pijn doen ook al wil ik het niet. Als mensen is wisten, wat er in mijn hoofd omgaat, wat voor pijn ik voel. Waarom ik soms zo emotioneel kan zijn, zo kan huilen. Maar ik weet niet hoe ik dit ooit zou kunnen vertellen. Waarom stopt dit niet gewoon. Het is gebeurd, maar moet ik deze pijn en deze schaamte altijd blijven voelen. Het is wel over, maar nog niet voorbij. En over zal het ook nooit gaan. Gelukkig heb ik ook goede momenten, momenten waarop ik me gelukkig voel, kan lachen en blij ben met de lieve mensen om mij heen. Deze periodes overheersen nog, maar soms kan het opeens omslaan. Dan huil ik alleen maar, voel ik me zo eenzaam. En die verschrikkelijke pijn blijft maar. Ik zou tegen iemand mijn verhaal willen doen, maar voorlopig kan ik alleen dit nog maar opschrijven.
Vakantie in Frankrijk, het had zo leuk kunnen worden. Dat was het ook, tot die avond. Ik had nog niets gedronken, dus het kan niet zo zijn geweest dat ik dronken was en daardoor de controle verloor. Hij bestelde een wijntje voor me, ik had beter op moeten letten. Na dat eerste wijntje, weet ik alleen nog maar wat flarden. Ik zie mezelf daar liggen, in het gras, met iemand op me. Ik zie niet wat hij doet en ik wil het ook niet weten. Ik weet alleen nog maar dat ik het niet wilde maar niets kon. Vervolgens een flard dat ik door een hele diepe plas loop en dat de bomen zo verschrikkelijk hoog zijn. Ik weet dat dit niet kan, het was zomer, het regende niet. En bomen zijn niet zo hoog. Hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet. De volgende ochtend werd ik wakker, en ik wist dat er iemand in me geweest was. Dat voel je. Maar het drong nog niet tot me door, ik voelde me verdoofd. Het besef kwam pas later, veel later toen ik allang al weer thuis was. Hij heeft me gedrogeerd en daarna ben ik misbruikt. Maar hoe, dat weet ik niet. Ik wil het ook eigenlijk niet weten, bang voor de pijn. Maar nu is die pijn er ook, en hoe. In de tijd erna was ik in de war. Ik wilde weer zelf de controle. Die hij me had afgenomen. Ik heb me een tijdje verschrikkelijk gevoeld, was de controle kwijt, huilde veel. Heb zelfs lange tijd laxeerpillen genomen. Waarom weet ik niet, ik denk dat het een stukje controle was die ik toen weer had. Mijn moeder kwam er achter, toen ben ik gestopt. Maar ik heb nooit verteld waarom. We hebben het er niet meer over gehad. Misschien had ik het toen moeten vertellen, maar de schaamte was te groot. Het verdriet en de pijn waren te groot. Ik kroop verder weg in mijn schulp. Ik was ook boos, boos waarom iemand me dit kon aandoen. Seks met me kon hebben, zonder mijn toestemming. Ik was zo boos en verdrietig. Misschien had ik daardoor ook wel vrij snel seks met mannen, dan had ik de controle. Ik wilde het, en niet andersom. Maar nu twijfel ik of ik het wel wilde, of dat het was om de pijn te verzachten en de controle over te nemen. Nu drie-en-een-half jaar later, doet het nog steeds verschrikkelijk pijn. Ik weet af en toe niet hoe het verder moet. Dan denk ik aan mijn lieve vriendinnen, mijn beste vrienden en mijn familie. Die zijn er altijd voor me ook al weten ze dit niet. En dat is misschien maar beter ook.
Sorry voor het lange verhaal, voor degenen die de moeite hebben genomen het te lezen: bedankt. Het lucht op om het ergens kwijt te kunnen.
Het doet elke dag pijn, er gaat geen dag voorbij dat het niet door mijn hoofd spookt. Ik wil het niet meer weten, ik wil niet meer huilen en zulke verschrikkelijke pijn van binnen voelen. Waarom heeft dit moeten gebeuren. Het doet zo’n pijn en ik kan het niet vertellen. Ik wil mijn ouders en vrienden niet deze pijn aandoen. Ze kunnen er niets aan veranderen, het zou ze alleen maar pijn en verdriet doen. Toch zou ik af en toe graag even kunnen uithuilen, even iemand bij wie ik kan uithuilen. Maar niemand die dit niet heeft meegemaakt, zal het echt snappen. Ik kan zo er verdrietig van worden, degene die me dit heeft aangedaan weet niet wat het met iemand doet. Soms denk ik wel eens, het is beter om gewoon te stoppen. Niks meer, klaar. Geen pijn, geen verdriet. Maar ik ben dan de enige die dan geen pijn en verdriet meer heeft, want ik laat anderen achteren met enorme pijn. En dat wil ik niet. Maar ik weet ook niet meer hoe het verder moet. Want de tijd die alle wonden heelt, staat bij mij stil. Dit blijft altijd pijn doen ook al wil ik het niet. Als mensen is wisten, wat er in mijn hoofd omgaat, wat voor pijn ik voel. Waarom ik soms zo emotioneel kan zijn, zo kan huilen. Maar ik weet niet hoe ik dit ooit zou kunnen vertellen. Waarom stopt dit niet gewoon. Het is gebeurd, maar moet ik deze pijn en deze schaamte altijd blijven voelen. Het is wel over, maar nog niet voorbij. En over zal het ook nooit gaan. Gelukkig heb ik ook goede momenten, momenten waarop ik me gelukkig voel, kan lachen en blij ben met de lieve mensen om mij heen. Deze periodes overheersen nog, maar soms kan het opeens omslaan. Dan huil ik alleen maar, voel ik me zo eenzaam. En die verschrikkelijke pijn blijft maar. Ik zou tegen iemand mijn verhaal willen doen, maar voorlopig kan ik alleen dit nog maar opschrijven.
Vakantie in Frankrijk, het had zo leuk kunnen worden. Dat was het ook, tot die avond. Ik had nog niets gedronken, dus het kan niet zo zijn geweest dat ik dronken was en daardoor de controle verloor. Hij bestelde een wijntje voor me, ik had beter op moeten letten. Na dat eerste wijntje, weet ik alleen nog maar wat flarden. Ik zie mezelf daar liggen, in het gras, met iemand op me. Ik zie niet wat hij doet en ik wil het ook niet weten. Ik weet alleen nog maar dat ik het niet wilde maar niets kon. Vervolgens een flard dat ik door een hele diepe plas loop en dat de bomen zo verschrikkelijk hoog zijn. Ik weet dat dit niet kan, het was zomer, het regende niet. En bomen zijn niet zo hoog. Hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet. De volgende ochtend werd ik wakker, en ik wist dat er iemand in me geweest was. Dat voel je. Maar het drong nog niet tot me door, ik voelde me verdoofd. Het besef kwam pas later, veel later toen ik allang al weer thuis was. Hij heeft me gedrogeerd en daarna ben ik misbruikt. Maar hoe, dat weet ik niet. Ik wil het ook eigenlijk niet weten, bang voor de pijn. Maar nu is die pijn er ook, en hoe. In de tijd erna was ik in de war. Ik wilde weer zelf de controle. Die hij me had afgenomen. Ik heb me een tijdje verschrikkelijk gevoeld, was de controle kwijt, huilde veel. Heb zelfs lange tijd laxeerpillen genomen. Waarom weet ik niet, ik denk dat het een stukje controle was die ik toen weer had. Mijn moeder kwam er achter, toen ben ik gestopt. Maar ik heb nooit verteld waarom. We hebben het er niet meer over gehad. Misschien had ik het toen moeten vertellen, maar de schaamte was te groot. Het verdriet en de pijn waren te groot. Ik kroop verder weg in mijn schulp. Ik was ook boos, boos waarom iemand me dit kon aandoen. Seks met me kon hebben, zonder mijn toestemming. Ik was zo boos en verdrietig. Misschien had ik daardoor ook wel vrij snel seks met mannen, dan had ik de controle. Ik wilde het, en niet andersom. Maar nu twijfel ik of ik het wel wilde, of dat het was om de pijn te verzachten en de controle over te nemen. Nu drie-en-een-half jaar later, doet het nog steeds verschrikkelijk pijn. Ik weet af en toe niet hoe het verder moet. Dan denk ik aan mijn lieve vriendinnen, mijn beste vrienden en mijn familie. Die zijn er altijd voor me ook al weten ze dit niet. En dat is misschien maar beter ook.
Sorry voor het lange verhaal, voor degenen die de moeite hebben genomen het te lezen: bedankt. Het lucht op om het ergens kwijt te kunnen.
donderdag 28 januari 2010 om 14:43
Schaamte is hier erg misplaatst, en diep van binnen hoop ik dat je dat zelf ook beseft. Je hebt niks gedaan om je voor te hoeven schamen.
Je hoeft dit niet meegemaakt te hebben om te kunnen begrijpen.
De reden dat je pijn en verdriet niet slijten is omdat je er zelf aan vast houd, dat klinkt harder dan ik bedoel! Maar door het zo voor jezelf te houden, nooit er over te praten of hulp te zoeken bij de verwerking er van ben je ook nog steeds niet beginnen met je verwerkings procces. De eerste stap hiet opschrijven heb je genomen, de tweede stap is iemand vertellen wat er gebeurd is, je moeder een goede vriendin maar ook de huisarts is hier voor!
Gun jezelf die verwerking, zet door naar stap 2!
Je hoeft dit niet meegemaakt te hebben om te kunnen begrijpen.
De reden dat je pijn en verdriet niet slijten is omdat je er zelf aan vast houd, dat klinkt harder dan ik bedoel! Maar door het zo voor jezelf te houden, nooit er over te praten of hulp te zoeken bij de verwerking er van ben je ook nog steeds niet beginnen met je verwerkings procces. De eerste stap hiet opschrijven heb je genomen, de tweede stap is iemand vertellen wat er gebeurd is, je moeder een goede vriendin maar ook de huisarts is hier voor!
Gun jezelf die verwerking, zet door naar stap 2!
donderdag 28 januari 2010 om 14:50
Ik snap ook ergens wel dat ik me er niet voor hoef te schamen maar toch. Juist het feit dat ik niks heb gedaan, zorgt voor die schaamte. Maar eigenlijk kon ik ook niks doen, tja behalve misschien beter op mn drankje letten.
Dit lucht allemaal meer op dan ik had verwacht. Misschien dat ik het binnenkort met iemand irl kan delen.
Dit lucht allemaal meer op dan ik had verwacht. Misschien dat ik het binnenkort met iemand irl kan delen.
donderdag 28 januari 2010 om 14:57
Llewellyn, hier kun je toch zelf niets aan doen. De schoft die je dit heeft aangedaan, daarvan hoop ik dat hij het zich nog erger herinnert dan jij. Dat hij rond loopt met een verschrikkelijk groot schuldgevoel wat hem zijn hele leven bij blijft.
Het is vreselijk wat je is overkomen, misschien kun je het inderdaad beter een psycholoog vertellen, of een maatschappelijk werkster. Die kan je dan verder helpen. En zij hebben beroepsgeheim. Dit is niet iets om alleen mee rond te blijven lopen.
Meis vraag hulp, je verhaal vertellen lucht al heel veel op. Schaam je niet, hier kun je niets aan doen.
Het is vreselijk wat je is overkomen, misschien kun je het inderdaad beter een psycholoog vertellen, of een maatschappelijk werkster. Die kan je dan verder helpen. En zij hebben beroepsgeheim. Dit is niet iets om alleen mee rond te blijven lopen.
Meis vraag hulp, je verhaal vertellen lucht al heel veel op. Schaam je niet, hier kun je niets aan doen.
donderdag 28 januari 2010 om 15:56
Mijn god wat een verhaal, zo heftig, de rillingen lopen langs me rug.
Ik ben 15 jaar geleden op een hele geweldadige manier aangerand en het duurt echt een tijd voordat je dat verwerkt, voordat je je niet meer schaamt of zo vreselijk kwaad bent. Het ging er nogal geweldadig aan toe en de schrik zat een jaar later nog in mijn lijf, die kon ik gewoon oproepen door er aan te denken.
Maar wat jij hebt meegemaakt lijkt me zo vreselijk, dat je er niet helemaal bent bijgeweest, verdoofd was, dat iemand maar zijn gang kon gaan terwijl jij nog geen eens kon terugvechten, iets wat ik tenminste nog heb kunnen doen. Het machteloze gevoel, vreselijk.
Zoek hulp, asjeblieft zoek hier hulp voor, praat, jank en stamp maar een eind weg.
Hoe langer jij hier alleen mee blijft zitten hoe langer die klootzak jouw een slachtoffer maakt. Neem wraak en wordt weer langzaam beter.
Ik ben 15 jaar geleden op een hele geweldadige manier aangerand en het duurt echt een tijd voordat je dat verwerkt, voordat je je niet meer schaamt of zo vreselijk kwaad bent. Het ging er nogal geweldadig aan toe en de schrik zat een jaar later nog in mijn lijf, die kon ik gewoon oproepen door er aan te denken.
Maar wat jij hebt meegemaakt lijkt me zo vreselijk, dat je er niet helemaal bent bijgeweest, verdoofd was, dat iemand maar zijn gang kon gaan terwijl jij nog geen eens kon terugvechten, iets wat ik tenminste nog heb kunnen doen. Het machteloze gevoel, vreselijk.
Zoek hulp, asjeblieft zoek hier hulp voor, praat, jank en stamp maar een eind weg.
Hoe langer jij hier alleen mee blijft zitten hoe langer die klootzak jouw een slachtoffer maakt. Neem wraak en wordt weer langzaam beter.
donderdag 28 januari 2010 om 17:13
Ja inderdaad, het doet heel veel pijn maar ik ben ook verschrikkelijk kwaad. Kwaad dat iemand het in z'n hoofd haalt dit te doen..
Propje39 wat jij hebt meegemaakt lijkt me ook vreselijk, jij snapt dus zeker wel wat het is. Hulp zoeken kan ik alleen nog niet, ook al is het alweer zo'n tijd terug. Het doet me nog teveel pijn en verdriet om er echt over te praten.
Om op Noreen terug te komen: ik voel me verdrietig, maar al jullie berichtjes doen me goed. Ik heb wel weer de hele middag gehuild, ben net maar even buiten een rondje gaan lopen weer even rustig te worden.
Propje39 wat jij hebt meegemaakt lijkt me ook vreselijk, jij snapt dus zeker wel wat het is. Hulp zoeken kan ik alleen nog niet, ook al is het alweer zo'n tijd terug. Het doet me nog teveel pijn en verdriet om er echt over te praten.
Om op Noreen terug te komen: ik voel me verdrietig, maar al jullie berichtjes doen me goed. Ik heb wel weer de hele middag gehuild, ben net maar even buiten een rondje gaan lopen weer even rustig te worden.
donderdag 28 januari 2010 om 18:08
Dapper dat je hier alvast een eerste stap hebt gedaan met het delen van je verhaal. Jij kon hier niets aan doen en je hoeft jezelf niets te verwijten. Als ik je iets mag aanraden: zoek professionele hulp. Heel veel sterkte. Blijf er niet alleen mee zitten!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 28 januari 2010 om 18:15
quote:Llewellyn schreef op 28 januari 2010 @ 17:13:
Ja inderdaad, het doet heel veel pijn maar ik ben ook verschrikkelijk kwaad. Kwaad dat iemand het in z'n hoofd haalt dit te doen..
Propje39 wat jij hebt meegemaakt lijkt me ook vreselijk, jij snapt dus zeker wel wat het is. Hulp zoeken kan ik alleen nog niet, ook al is het alweer zo'n tijd terug. Het doet me nog teveel pijn en verdriet om er echt over te praten.
Bekijk het eens van de andere kant: als het niet zoveel pijn doet en je niet zoveel verdriet doet dan zou hulp ook minder nodig zijn, toch? Andere forummers hebben het al geschreven, in andere woorden maar hij verdient het niet dat jij je schaamt. Híj zou zich moeten schamen. Jij bent nergens in getrapt, je bent een slachtoffer. En dat blijft pijnlijk, vooral als jij het binnenhoudt. Als ik familie van je was, of een vriendin, zou ik erg dankbaar zijn als je dit met me zou delen. Juist omdat ik er voor jou zou willen zijn. Ik kan je uit eigen ervaring wel vertellen dat het inschakelen van een professional een verademing kan zijn. Iemand die objectief naar je kijkt en naar je luistert, iemand die weet hoe hij/zij je verder kan helpen en iemand die nooit over jou zou oordelen. Gun jezelf dit.
Sterkte!
Ja inderdaad, het doet heel veel pijn maar ik ben ook verschrikkelijk kwaad. Kwaad dat iemand het in z'n hoofd haalt dit te doen..
Propje39 wat jij hebt meegemaakt lijkt me ook vreselijk, jij snapt dus zeker wel wat het is. Hulp zoeken kan ik alleen nog niet, ook al is het alweer zo'n tijd terug. Het doet me nog teveel pijn en verdriet om er echt over te praten.
Bekijk het eens van de andere kant: als het niet zoveel pijn doet en je niet zoveel verdriet doet dan zou hulp ook minder nodig zijn, toch? Andere forummers hebben het al geschreven, in andere woorden maar hij verdient het niet dat jij je schaamt. Híj zou zich moeten schamen. Jij bent nergens in getrapt, je bent een slachtoffer. En dat blijft pijnlijk, vooral als jij het binnenhoudt. Als ik familie van je was, of een vriendin, zou ik erg dankbaar zijn als je dit met me zou delen. Juist omdat ik er voor jou zou willen zijn. Ik kan je uit eigen ervaring wel vertellen dat het inschakelen van een professional een verademing kan zijn. Iemand die objectief naar je kijkt en naar je luistert, iemand die weet hoe hij/zij je verder kan helpen en iemand die nooit over jou zou oordelen. Gun jezelf dit.
Sterkte!
donderdag 28 januari 2010 om 18:17
Jemig wat een verhaal. En zoals mijn voorgangers ook zeggen, jij kon hier niets aan doen. Ik hoop dat je op korte termijn iemand, je moeder bijvoorbeeld, toch het verhaal te vertellen. Je zadelt ze niet "nodeloos" op met jouw verhaal. Door dit te delen kunnen ze je steunen. De mensen die je lief hebben zullen liever in je verdriet willen delen, dan je dit in je uppie te laten doorstaan.
donderdag 28 januari 2010 om 20:15
Bedankt allemaal voor jullie berichtjes.
@Ann liv: dit is echt een eye-opener. En misschien moet ik ook wel professionele hulp zoeken, maar dat zie ik nu nog niet echt zitten. Ik vind het echt een grote stap. Op de een of andere manier voelt een goede vriendin dan toch makkelijker
@paris_rose: door jou besef ik dat als een goede vriendin verdrietig is, ook liever heeft dat ze dat met me deelt. Andersom zal dat dus ook vast zijn. Toch gaat het vertellen voor mij nu nog even te ver.
Na 3,5 jaar heb ik het voor het eerst op kunnen schrijven. Het echt vertellen zie ik nog even niet zitten. Allemaal sowieso bedankt voor jullie steun, door jullie reacties besef ik dat vrienden me waarschijnlijk net zo zullen steunen en troosten.
@Ann liv: dit is echt een eye-opener. En misschien moet ik ook wel professionele hulp zoeken, maar dat zie ik nu nog niet echt zitten. Ik vind het echt een grote stap. Op de een of andere manier voelt een goede vriendin dan toch makkelijker
@paris_rose: door jou besef ik dat als een goede vriendin verdrietig is, ook liever heeft dat ze dat met me deelt. Andersom zal dat dus ook vast zijn. Toch gaat het vertellen voor mij nu nog even te ver.
Na 3,5 jaar heb ik het voor het eerst op kunnen schrijven. Het echt vertellen zie ik nog even niet zitten. Allemaal sowieso bedankt voor jullie steun, door jullie reacties besef ik dat vrienden me waarschijnlijk net zo zullen steunen en troosten.
donderdag 28 januari 2010 om 20:45
Llewellyn, ik heb je verhaal gelezen. Heel erg dapper dat je het hier durft te delen. Dapper en goed voor jou!
Ik hoop dat de reacties je zullen sterken in de volgende stap: het delen met anderen in jouw leven en mogelijk daarna het zoeken van hulp bij de verwerking.
Want meis, je hoeft dit niet alleen te dragen. Je hoeft dit niet als een geheim mee te zeulen en je te schamen over wat gebeurd is en wat jij, in jouw ogen, nagelaten hebt. Jij kon er niets aan doen!!
Deel het, vertel het en ervaar dat je gesteund zult worden!
Echt Llewellyn, gun jezelf die steun....
Sterkte hoor!
Ik hoop dat de reacties je zullen sterken in de volgende stap: het delen met anderen in jouw leven en mogelijk daarna het zoeken van hulp bij de verwerking.
Want meis, je hoeft dit niet alleen te dragen. Je hoeft dit niet als een geheim mee te zeulen en je te schamen over wat gebeurd is en wat jij, in jouw ogen, nagelaten hebt. Jij kon er niets aan doen!!
Deel het, vertel het en ervaar dat je gesteund zult worden!
Echt Llewellyn, gun jezelf die steun....
Sterkte hoor!
