Psyche
alle pijlers
De pijn die blijft
donderdag 28 januari 2010 om 14:10
Dit is iets wat ik kwijt moet, en ik weet niet waar dat anders kan.
Het doet elke dag pijn, er gaat geen dag voorbij dat het niet door mijn hoofd spookt. Ik wil het niet meer weten, ik wil niet meer huilen en zulke verschrikkelijke pijn van binnen voelen. Waarom heeft dit moeten gebeuren. Het doet zo’n pijn en ik kan het niet vertellen. Ik wil mijn ouders en vrienden niet deze pijn aandoen. Ze kunnen er niets aan veranderen, het zou ze alleen maar pijn en verdriet doen. Toch zou ik af en toe graag even kunnen uithuilen, even iemand bij wie ik kan uithuilen. Maar niemand die dit niet heeft meegemaakt, zal het echt snappen. Ik kan zo er verdrietig van worden, degene die me dit heeft aangedaan weet niet wat het met iemand doet. Soms denk ik wel eens, het is beter om gewoon te stoppen. Niks meer, klaar. Geen pijn, geen verdriet. Maar ik ben dan de enige die dan geen pijn en verdriet meer heeft, want ik laat anderen achteren met enorme pijn. En dat wil ik niet. Maar ik weet ook niet meer hoe het verder moet. Want de tijd die alle wonden heelt, staat bij mij stil. Dit blijft altijd pijn doen ook al wil ik het niet. Als mensen is wisten, wat er in mijn hoofd omgaat, wat voor pijn ik voel. Waarom ik soms zo emotioneel kan zijn, zo kan huilen. Maar ik weet niet hoe ik dit ooit zou kunnen vertellen. Waarom stopt dit niet gewoon. Het is gebeurd, maar moet ik deze pijn en deze schaamte altijd blijven voelen. Het is wel over, maar nog niet voorbij. En over zal het ook nooit gaan. Gelukkig heb ik ook goede momenten, momenten waarop ik me gelukkig voel, kan lachen en blij ben met de lieve mensen om mij heen. Deze periodes overheersen nog, maar soms kan het opeens omslaan. Dan huil ik alleen maar, voel ik me zo eenzaam. En die verschrikkelijke pijn blijft maar. Ik zou tegen iemand mijn verhaal willen doen, maar voorlopig kan ik alleen dit nog maar opschrijven.
Vakantie in Frankrijk, het had zo leuk kunnen worden. Dat was het ook, tot die avond. Ik had nog niets gedronken, dus het kan niet zo zijn geweest dat ik dronken was en daardoor de controle verloor. Hij bestelde een wijntje voor me, ik had beter op moeten letten. Na dat eerste wijntje, weet ik alleen nog maar wat flarden. Ik zie mezelf daar liggen, in het gras, met iemand op me. Ik zie niet wat hij doet en ik wil het ook niet weten. Ik weet alleen nog maar dat ik het niet wilde maar niets kon. Vervolgens een flard dat ik door een hele diepe plas loop en dat de bomen zo verschrikkelijk hoog zijn. Ik weet dat dit niet kan, het was zomer, het regende niet. En bomen zijn niet zo hoog. Hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet. De volgende ochtend werd ik wakker, en ik wist dat er iemand in me geweest was. Dat voel je. Maar het drong nog niet tot me door, ik voelde me verdoofd. Het besef kwam pas later, veel later toen ik allang al weer thuis was. Hij heeft me gedrogeerd en daarna ben ik misbruikt. Maar hoe, dat weet ik niet. Ik wil het ook eigenlijk niet weten, bang voor de pijn. Maar nu is die pijn er ook, en hoe. In de tijd erna was ik in de war. Ik wilde weer zelf de controle. Die hij me had afgenomen. Ik heb me een tijdje verschrikkelijk gevoeld, was de controle kwijt, huilde veel. Heb zelfs lange tijd laxeerpillen genomen. Waarom weet ik niet, ik denk dat het een stukje controle was die ik toen weer had. Mijn moeder kwam er achter, toen ben ik gestopt. Maar ik heb nooit verteld waarom. We hebben het er niet meer over gehad. Misschien had ik het toen moeten vertellen, maar de schaamte was te groot. Het verdriet en de pijn waren te groot. Ik kroop verder weg in mijn schulp. Ik was ook boos, boos waarom iemand me dit kon aandoen. Seks met me kon hebben, zonder mijn toestemming. Ik was zo boos en verdrietig. Misschien had ik daardoor ook wel vrij snel seks met mannen, dan had ik de controle. Ik wilde het, en niet andersom. Maar nu twijfel ik of ik het wel wilde, of dat het was om de pijn te verzachten en de controle over te nemen. Nu drie-en-een-half jaar later, doet het nog steeds verschrikkelijk pijn. Ik weet af en toe niet hoe het verder moet. Dan denk ik aan mijn lieve vriendinnen, mijn beste vrienden en mijn familie. Die zijn er altijd voor me ook al weten ze dit niet. En dat is misschien maar beter ook.
Sorry voor het lange verhaal, voor degenen die de moeite hebben genomen het te lezen: bedankt. Het lucht op om het ergens kwijt te kunnen.
Het doet elke dag pijn, er gaat geen dag voorbij dat het niet door mijn hoofd spookt. Ik wil het niet meer weten, ik wil niet meer huilen en zulke verschrikkelijke pijn van binnen voelen. Waarom heeft dit moeten gebeuren. Het doet zo’n pijn en ik kan het niet vertellen. Ik wil mijn ouders en vrienden niet deze pijn aandoen. Ze kunnen er niets aan veranderen, het zou ze alleen maar pijn en verdriet doen. Toch zou ik af en toe graag even kunnen uithuilen, even iemand bij wie ik kan uithuilen. Maar niemand die dit niet heeft meegemaakt, zal het echt snappen. Ik kan zo er verdrietig van worden, degene die me dit heeft aangedaan weet niet wat het met iemand doet. Soms denk ik wel eens, het is beter om gewoon te stoppen. Niks meer, klaar. Geen pijn, geen verdriet. Maar ik ben dan de enige die dan geen pijn en verdriet meer heeft, want ik laat anderen achteren met enorme pijn. En dat wil ik niet. Maar ik weet ook niet meer hoe het verder moet. Want de tijd die alle wonden heelt, staat bij mij stil. Dit blijft altijd pijn doen ook al wil ik het niet. Als mensen is wisten, wat er in mijn hoofd omgaat, wat voor pijn ik voel. Waarom ik soms zo emotioneel kan zijn, zo kan huilen. Maar ik weet niet hoe ik dit ooit zou kunnen vertellen. Waarom stopt dit niet gewoon. Het is gebeurd, maar moet ik deze pijn en deze schaamte altijd blijven voelen. Het is wel over, maar nog niet voorbij. En over zal het ook nooit gaan. Gelukkig heb ik ook goede momenten, momenten waarop ik me gelukkig voel, kan lachen en blij ben met de lieve mensen om mij heen. Deze periodes overheersen nog, maar soms kan het opeens omslaan. Dan huil ik alleen maar, voel ik me zo eenzaam. En die verschrikkelijke pijn blijft maar. Ik zou tegen iemand mijn verhaal willen doen, maar voorlopig kan ik alleen dit nog maar opschrijven.
Vakantie in Frankrijk, het had zo leuk kunnen worden. Dat was het ook, tot die avond. Ik had nog niets gedronken, dus het kan niet zo zijn geweest dat ik dronken was en daardoor de controle verloor. Hij bestelde een wijntje voor me, ik had beter op moeten letten. Na dat eerste wijntje, weet ik alleen nog maar wat flarden. Ik zie mezelf daar liggen, in het gras, met iemand op me. Ik zie niet wat hij doet en ik wil het ook niet weten. Ik weet alleen nog maar dat ik het niet wilde maar niets kon. Vervolgens een flard dat ik door een hele diepe plas loop en dat de bomen zo verschrikkelijk hoog zijn. Ik weet dat dit niet kan, het was zomer, het regende niet. En bomen zijn niet zo hoog. Hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet. De volgende ochtend werd ik wakker, en ik wist dat er iemand in me geweest was. Dat voel je. Maar het drong nog niet tot me door, ik voelde me verdoofd. Het besef kwam pas later, veel later toen ik allang al weer thuis was. Hij heeft me gedrogeerd en daarna ben ik misbruikt. Maar hoe, dat weet ik niet. Ik wil het ook eigenlijk niet weten, bang voor de pijn. Maar nu is die pijn er ook, en hoe. In de tijd erna was ik in de war. Ik wilde weer zelf de controle. Die hij me had afgenomen. Ik heb me een tijdje verschrikkelijk gevoeld, was de controle kwijt, huilde veel. Heb zelfs lange tijd laxeerpillen genomen. Waarom weet ik niet, ik denk dat het een stukje controle was die ik toen weer had. Mijn moeder kwam er achter, toen ben ik gestopt. Maar ik heb nooit verteld waarom. We hebben het er niet meer over gehad. Misschien had ik het toen moeten vertellen, maar de schaamte was te groot. Het verdriet en de pijn waren te groot. Ik kroop verder weg in mijn schulp. Ik was ook boos, boos waarom iemand me dit kon aandoen. Seks met me kon hebben, zonder mijn toestemming. Ik was zo boos en verdrietig. Misschien had ik daardoor ook wel vrij snel seks met mannen, dan had ik de controle. Ik wilde het, en niet andersom. Maar nu twijfel ik of ik het wel wilde, of dat het was om de pijn te verzachten en de controle over te nemen. Nu drie-en-een-half jaar later, doet het nog steeds verschrikkelijk pijn. Ik weet af en toe niet hoe het verder moet. Dan denk ik aan mijn lieve vriendinnen, mijn beste vrienden en mijn familie. Die zijn er altijd voor me ook al weten ze dit niet. En dat is misschien maar beter ook.
Sorry voor het lange verhaal, voor degenen die de moeite hebben genomen het te lezen: bedankt. Het lucht op om het ergens kwijt te kunnen.
donderdag 28 januari 2010 om 21:38
Om jouw bericht heb ik net moeten huilen, omdat je zo goed lijkt te snappen wat er in me omgaat.
Als ik er aan terugdenk, word ik zo verdrietig, voel ik zo'n verschrikkelijke pijn dat ik niet eens meer uit m'n woorden zou komen als ik het probeerde te vertellen.
Ik ben op dit moment net verhuisd, dus ik moet nog een nieuwe huisarts zoeken. Eentje bij wie ik het vertrouwen voel om in ieder geval om hulp te vragen. Om in ieder geval, zoals je zegt, aan te geven dat er iets gebeurd is waar ik niet mee om kan gaan. Nu nog de moed verzamelen..
Ik voel me in in ieder geval wel sterker door iedereen reacties hier. De pijn is er niet minder om, maar het geeft troost.
Als ik er aan terugdenk, word ik zo verdrietig, voel ik zo'n verschrikkelijke pijn dat ik niet eens meer uit m'n woorden zou komen als ik het probeerde te vertellen.
Ik ben op dit moment net verhuisd, dus ik moet nog een nieuwe huisarts zoeken. Eentje bij wie ik het vertrouwen voel om in ieder geval om hulp te vragen. Om in ieder geval, zoals je zegt, aan te geven dat er iets gebeurd is waar ik niet mee om kan gaan. Nu nog de moed verzamelen..
Ik voel me in in ieder geval wel sterker door iedereen reacties hier. De pijn is er niet minder om, maar het geeft troost.
donderdag 28 januari 2010 om 22:50
Ik vind dat je al een hele moedige stap hebt genomen om het hier neer te schrijven. Dat zal je helpen om weer andere stappen te durven te nemen. Stapje voor stapje, precies zoals Meds het schrijft, wat goed voelt voor jou.
Ik heb er trouwens geen hulp voor gezocht, het is nu al lang geleden maar ik heb er achteraf toch wel spijt van. Het heeft me toch tegengehouden in mijn doen en laten. Ik vermeed feestjes als ik alleen terug naar huis moest fietsen of niet met iemand kon meerijden. Ik heb leuke dingen gemist omdat ik niet meer 's avonds op de fiets durfde.
Ook de schaamte die je voelt is heel herkenbaar, ik dacht voor die tijd dat ik het zou vertellen, meteen naar de politie zou gaan, maar ook ik heb het lang voor me gehouden en heb het pas 10 dagen later bij de politie aangegeven. En dat laatste eigenlijk meer omdat mijn zusje en haar vriendinnen dezelfde route fietsten als zij uit de stad kwamen. Je reageert heel anders dan je altijd had gedacht op dat soort trauma's.
Wat ik me trouwens afvraag, is of je misschien ook bang bent om naar een hulpverlener te gaan juist omdat je niet precies weet wat er is gebeurt en dat dit daar juist naar boven kan komen? Sorry, maar ik vroeg het me opeens af.
Ik heb er trouwens geen hulp voor gezocht, het is nu al lang geleden maar ik heb er achteraf toch wel spijt van. Het heeft me toch tegengehouden in mijn doen en laten. Ik vermeed feestjes als ik alleen terug naar huis moest fietsen of niet met iemand kon meerijden. Ik heb leuke dingen gemist omdat ik niet meer 's avonds op de fiets durfde.
Ook de schaamte die je voelt is heel herkenbaar, ik dacht voor die tijd dat ik het zou vertellen, meteen naar de politie zou gaan, maar ook ik heb het lang voor me gehouden en heb het pas 10 dagen later bij de politie aangegeven. En dat laatste eigenlijk meer omdat mijn zusje en haar vriendinnen dezelfde route fietsten als zij uit de stad kwamen. Je reageert heel anders dan je altijd had gedacht op dat soort trauma's.
Wat ik me trouwens afvraag, is of je misschien ook bang bent om naar een hulpverlener te gaan juist omdat je niet precies weet wat er is gebeurt en dat dit daar juist naar boven kan komen? Sorry, maar ik vroeg het me opeens af.
donderdag 28 januari 2010 om 22:52
Het erover hebben met een vriendin ís ook al een grote stap. Net als je verhaal hier op het forum zetten, wees trots op jezelf dat je een opening hebt gemaakt om er ergens over te beginnen. Dat is een stap vooruit. En als dit je al een positief gevoel geeft, kun je nagaan hoe fijn het is als je een nog grotere stap hebt gezet, namelijk naar de huisarts gaan.
Qwertu schrijft het heel treffend op. En ik herken je angst om naar de huisarts en/of een psycholoog te stappen. En ik hoop dat jij over een tijdje herkent wat ik hier heb geschreven: dat het je leven zoveel fijner maakt als je een professional hebt gevonden met wie het klikt. Lees de reacties terug als je er behoefte aan hebt, wellicht sterkt het je om je te openen naar de buitenwereld. Het idee om de stap te nemen is enger dan daadwerkelijk met de goede persoon erover praten.
Qwertu schrijft het heel treffend op. En ik herken je angst om naar de huisarts en/of een psycholoog te stappen. En ik hoop dat jij over een tijdje herkent wat ik hier heb geschreven: dat het je leven zoveel fijner maakt als je een professional hebt gevonden met wie het klikt. Lees de reacties terug als je er behoefte aan hebt, wellicht sterkt het je om je te openen naar de buitenwereld. Het idee om de stap te nemen is enger dan daadwerkelijk met de goede persoon erover praten.
vrijdag 29 januari 2010 om 13:05
Daar heb je een gevoelig punt, propje. Ik weet niet precies wat er gebeurd is en ik ben bang dat ik dat ergens heb weggestopt en dat het dan naar boven komt. Aan de ene kant misschien prettig om het te weten, maar aan de andere kant wil ik het absoluut niet weten. Bang voor de pijn.
Ik heb besloten het vanavond aan een goede vriendin te vertellen, nu ik het hier heb verteld kan ik maar beter de goede lijn doortrekken en het ook aan iemand anders vertellen. Door jullie reacties voel ik me sterker, omdat haar reactie waarschijnlijk net zo zal zijn. Dat ze me zal steunen en troosten. Ik laat morgen wel weten hoe het is gegaan.
Ik heb besloten het vanavond aan een goede vriendin te vertellen, nu ik het hier heb verteld kan ik maar beter de goede lijn doortrekken en het ook aan iemand anders vertellen. Door jullie reacties voel ik me sterker, omdat haar reactie waarschijnlijk net zo zal zijn. Dat ze me zal steunen en troosten. Ik laat morgen wel weten hoe het is gegaan.
