Psyche
alle pijlers
De toekomst: keuzes, idealen en geluk
vrijdag 26 februari 2010 om 11:07
Hey Kym
Ik ken je niet zo goed, zie je reacties wel eens voorbij komen maar weet dus niet het hoe en waarom je de keuze hebt gemaakt om deze missie uit te voeren. Wil allereerst beginnen dat ik het heel moedig van je vind om zo midden in de bush die missie te voltooien.
De reactie van het thuisfront op jouw keuze wel of niet in het buitenland te blijven vind ik niet terecht. Het is jouw leven en niet die van iemand anders. Jij hebt de verantwoordelijk voor je eigen geluk en niet voor het geluk van iemand anders. Klinkt hard voor de thuisblijvers maar ik vind dat hoe moeilijk het ook voor hun is jou te moeten missen, zij moeten je je vrijheid gunnen.
Ik ben 3 jaar geleden ook weggegaan uit Nederland. Ik was helemaal klaar hier en zag geen reden om te blijven. Ik had al jaren een droom om mijn leven ergens anders (aan de andere kant van de wereld) op te bouwen. Dus weggegaan met de insteek nooit meer terug te komen. Na een klein jaar toch besloten terug te gaan naar Nederland. Hier aangekomen heb ik echt beseft wat een mooi land dit is, zoveel mogelijkheden, ik weet hier hoe het werkt. Ik heb me echt gerealiseerd dat dit is waar ik thuis hoor, de kneuterigheid en het klimaat neem ik op de koop toe.
Wat ik wil zeggen is op een gegeven moment zie je het licht, valt het kwartje. Tot die tijd zou ik me vooral niet druk maken wat iedereen er “thuis” van vind. Doe wat jij wilt daar wordt je het gelukkigst van. Die hersenspinsels worden vanzelf minder en alles wordt duidelijker.
Succes en geniet van alle mooie dingen die het leven en jouw keuzes brengen.
Kapara
Ik ken je niet zo goed, zie je reacties wel eens voorbij komen maar weet dus niet het hoe en waarom je de keuze hebt gemaakt om deze missie uit te voeren. Wil allereerst beginnen dat ik het heel moedig van je vind om zo midden in de bush die missie te voltooien.
De reactie van het thuisfront op jouw keuze wel of niet in het buitenland te blijven vind ik niet terecht. Het is jouw leven en niet die van iemand anders. Jij hebt de verantwoordelijk voor je eigen geluk en niet voor het geluk van iemand anders. Klinkt hard voor de thuisblijvers maar ik vind dat hoe moeilijk het ook voor hun is jou te moeten missen, zij moeten je je vrijheid gunnen.
Ik ben 3 jaar geleden ook weggegaan uit Nederland. Ik was helemaal klaar hier en zag geen reden om te blijven. Ik had al jaren een droom om mijn leven ergens anders (aan de andere kant van de wereld) op te bouwen. Dus weggegaan met de insteek nooit meer terug te komen. Na een klein jaar toch besloten terug te gaan naar Nederland. Hier aangekomen heb ik echt beseft wat een mooi land dit is, zoveel mogelijkheden, ik weet hier hoe het werkt. Ik heb me echt gerealiseerd dat dit is waar ik thuis hoor, de kneuterigheid en het klimaat neem ik op de koop toe.
Wat ik wil zeggen is op een gegeven moment zie je het licht, valt het kwartje. Tot die tijd zou ik me vooral niet druk maken wat iedereen er “thuis” van vind. Doe wat jij wilt daar wordt je het gelukkigst van. Die hersenspinsels worden vanzelf minder en alles wordt duidelijker.
Succes en geniet van alle mooie dingen die het leven en jouw keuzes brengen.
Kapara
vrijdag 26 februari 2010 om 10:46
Niet geheel anoniem, aangezien ik inmiddels best een aantal mensen ken hier op dit forum, maar wat maakt het uit? Ik voel de drang van me af te schrijven en het voelt veilig genoeg dat hier te doen.
Ik ben vorige zomer vertrokken voor een buitenlandse missie voor een functie binnen mijn vakgebied (psychiatrie). Iets wat ik altijd al heel erg graag wilde en waarvan ik dolblij was dat het dan eindelijk realiteit zou worden: het is een unieke ervaring en bovendien wilde ik al lange tijd weg uit Nederland, de verdere wereld ontdekken.
Helaas is zo'n missie niet alleen maar leuk, het is namelijk ook zwaar, ingewikkeld, frustrerend en in het land waar ik ben maakt dit alles misschien nog wel extra heftig, aangezien hier werkelijk niets te doen valt. Waar ik het in de eerste maanden nog het einde van de wereld vond, voel ik me nu vooral opgesloten (weinig vrijheid, stricte veiligheidsregels en werkelijk nul komma nul privacy). Natuurlijk wist ik van tevoren waar ik heen ging, maar als het moment daar is, dan valt het misschien toch zwaarder. Mijn hele team heeft dezelfde last overigens, terwijl er ook mensen bij zitten die al jarenlang in dit 'wereldje' vertoeven.
Ik heb nog vier maanden te gaan, dan loopt mijn contract officieel af. In deze maanden heb ik nog een hoop te doen, ik hoef me werkgerelateerd absoluut niet te vervelen.
Mijn vrienden en familie thuis komen steeds meer met de vraag wat mijn plan is na mijn contract en elke keer als me zo'n vraag gesteld wordt, dan heb weet ik er simpelweg geen antwoord op te geven. Ik wist ook van tevoren dat deze missie mijn leven waarschijnlijk een andere richting op zou sturen, en dat voel ik nu heel sterk, alleen: welke richting? Terug naar Nederland kan, maar ik zie mezelf daar niet weer mijn oude leventje oppakken. Ik denk dat dat me niet voldoende zal bevredigen (had immers ook niet voor niets de drang om elders te gaan werken/wonen). Dan is er de optie om hier te blijven. Blijven werken voor dezelfde missie zie ik echter niet zitten, om verschillende redenen; ik zit regelrecht in de bush en voor een tijdelijke periode is dat prima, maar op den duur verlang ik ook wel naar wat civilisatie. En daar komt bij dat mijn vriend (die ik heb ontmoet) in die civilisatie zit (stel je je er niet teveel bij voor, maar het is in elk geval geen bush) en ik het elke week op en neer gereis (wat ook weer energie vreet) ook niet echt geweldig vind.
Kortom: mijn toekomst, mijn keuzes, mijn idealen, mijn geluk... ik vind geen antwoorden. Thuis noemt iemand me egoistisch als ik besluit voorlopig niet naar Nederland terug te keren. Dat is niet leuk om te horen, want als ik daarvoor kies, dan zal het nooit mijn intentie zijn anderen te kwetsen.
Misschien maak ik me druk om niets en 'zal de tijd het wel leren' en valt er helemaal niets te plannen. Ik weet het niet.
Wat is het moment in je leven waarop je weet dat het goed zit, dat je je neer kunt leggen bij de situatie, dat je een soort van rust vindt?
Stiekem vrees ik dat ik dat de komende jaren niet zal vinden. En is dat een probleem of maak ik er nu een probleem van?
Hersenspinsels!
Ik ben vorige zomer vertrokken voor een buitenlandse missie voor een functie binnen mijn vakgebied (psychiatrie). Iets wat ik altijd al heel erg graag wilde en waarvan ik dolblij was dat het dan eindelijk realiteit zou worden: het is een unieke ervaring en bovendien wilde ik al lange tijd weg uit Nederland, de verdere wereld ontdekken.
Helaas is zo'n missie niet alleen maar leuk, het is namelijk ook zwaar, ingewikkeld, frustrerend en in het land waar ik ben maakt dit alles misschien nog wel extra heftig, aangezien hier werkelijk niets te doen valt. Waar ik het in de eerste maanden nog het einde van de wereld vond, voel ik me nu vooral opgesloten (weinig vrijheid, stricte veiligheidsregels en werkelijk nul komma nul privacy). Natuurlijk wist ik van tevoren waar ik heen ging, maar als het moment daar is, dan valt het misschien toch zwaarder. Mijn hele team heeft dezelfde last overigens, terwijl er ook mensen bij zitten die al jarenlang in dit 'wereldje' vertoeven.
Ik heb nog vier maanden te gaan, dan loopt mijn contract officieel af. In deze maanden heb ik nog een hoop te doen, ik hoef me werkgerelateerd absoluut niet te vervelen.
Mijn vrienden en familie thuis komen steeds meer met de vraag wat mijn plan is na mijn contract en elke keer als me zo'n vraag gesteld wordt, dan heb weet ik er simpelweg geen antwoord op te geven. Ik wist ook van tevoren dat deze missie mijn leven waarschijnlijk een andere richting op zou sturen, en dat voel ik nu heel sterk, alleen: welke richting? Terug naar Nederland kan, maar ik zie mezelf daar niet weer mijn oude leventje oppakken. Ik denk dat dat me niet voldoende zal bevredigen (had immers ook niet voor niets de drang om elders te gaan werken/wonen). Dan is er de optie om hier te blijven. Blijven werken voor dezelfde missie zie ik echter niet zitten, om verschillende redenen; ik zit regelrecht in de bush en voor een tijdelijke periode is dat prima, maar op den duur verlang ik ook wel naar wat civilisatie. En daar komt bij dat mijn vriend (die ik heb ontmoet) in die civilisatie zit (stel je je er niet teveel bij voor, maar het is in elk geval geen bush) en ik het elke week op en neer gereis (wat ook weer energie vreet) ook niet echt geweldig vind.
Kortom: mijn toekomst, mijn keuzes, mijn idealen, mijn geluk... ik vind geen antwoorden. Thuis noemt iemand me egoistisch als ik besluit voorlopig niet naar Nederland terug te keren. Dat is niet leuk om te horen, want als ik daarvoor kies, dan zal het nooit mijn intentie zijn anderen te kwetsen.
Misschien maak ik me druk om niets en 'zal de tijd het wel leren' en valt er helemaal niets te plannen. Ik weet het niet.
Wat is het moment in je leven waarop je weet dat het goed zit, dat je je neer kunt leggen bij de situatie, dat je een soort van rust vindt?
Stiekem vrees ik dat ik dat de komende jaren niet zal vinden. En is dat een probleem of maak ik er nu een probleem van?
Hersenspinsels!
vrijdag 26 februari 2010 om 11:09
Kymm, moet je 'nu' beslissen? Je kan toch terug gaan naar Nederland, een maandje (of evt. zelfs langer) een break nemen? Ik heb zelf nooit zoiets heftigs gedaan maar ik vond toen ik zelf een jaar naar het buitenland was geweest dat mijn verstand vanzelf weer terugkwam . Je moet gewoon effe eruit zijn, rustig niks doen, en dan zie je daarna 'vanzelf' wat je daarna wilt doen. Die keus nu maken lijkt me heel moeilijk.
vrijdag 26 februari 2010 om 11:16
Net als Kapara ben ik ook ooit naar het buitenland gegaan om mijn geluk te zoeken en mijn droom te volgen (Oerang Oetangs bestuderen in de bush van Sumatra). Uiteindelijk bleek dit voor mij echt te primitief te zijn en de verveling te groot (er is daar echt niets te doen en Oerang Oetangs bewegen soms uren nauwelijks ).
Toch heb ik er geen spijt van dat ik het heb geprobeerd, want anders was het altijd een droom gebleven en had ik wellicht spijtgevoelens gehad.
Nu is bij mij het kwartje helaas nog steeds niet gevallen en weet ik nog steeds niet precies wat ik wil (wel iets met dieren), dus dat is ook nog mogelijk. Ik herken jouw vrees daarin dus goed.
Toch heb ik er geen spijt van dat ik het heb geprobeerd, want anders was het altijd een droom gebleven en had ik wellicht spijtgevoelens gehad.
Nu is bij mij het kwartje helaas nog steeds niet gevallen en weet ik nog steeds niet precies wat ik wil (wel iets met dieren), dus dat is ook nog mogelijk. Ik herken jouw vrees daarin dus goed.
vrijdag 26 februari 2010 om 11:20
Kapara, dank je wel voor je steunende woorden. Ik schrok er echt van toen hoe iemand thuis reageerde. Ik snap het gewoon niet zo goed. Ook weer wel, want die persoon en ik zijn compleet anders. Zij is ontzettend burgerlijk en ik...nou ja, niet bepaald.
Maar ze maakt zich bijvoorbeeld nu al zorgen over haar toekomstige kinderen, dat ik er dan niet voor ze ben. Jeetje, dat gaat wel ver, hoor.
Natuurlijk zal ik voor mijn eigen geluk moeten gaan, en het klinkt misschien hard, maar echt missen doe ik niemand van thuis. Ik heb ontzettend goede vrienden en een fijne familie, maar hen spreken via de telefoon en het internet en elkaar bijvoorbeeld een paar keer per jaar zien...volgens mij kan ik daar prima mee leven. Is dat egoistisch?
Margaretha, ik hoef niet nu te beslissen, en toch zegt iets in me dat ik al wel een bepaalde kant op moet gaan denken: mijn huis is verhuurd thuis, wat me de vrijheid geeft aan het einde van mijn missie (zoals ik wilde, omdat ik niet wist welke kant ik op zou gaan). Betekent dus eigenlijk dat ik geen maandenlang terug kan naar Nederland. Een break, dat is zeker wel noodzakelijk ja. Dat zal ook wel gebeuren in de zomer, maar dan? Vriend wil dat ik terugkom naar hier en bij hem ga wonen en een andere baan zoek (buiten de bush). Ik vind dat best heftig denk ik. Geen idee of het goed is voor me te lang in dit land te zijn. Maar aan de andere kant; in het kader van onze relatie heb ik dan weinig keus, zeg maar.
Hmm, nou ja, hersenspinsels duren nog even voort in elk geval. Vertrouw er ook wel op dat alles uiteindelijk 'goed komt', maar nu: chaos!
Maar ze maakt zich bijvoorbeeld nu al zorgen over haar toekomstige kinderen, dat ik er dan niet voor ze ben. Jeetje, dat gaat wel ver, hoor.
Natuurlijk zal ik voor mijn eigen geluk moeten gaan, en het klinkt misschien hard, maar echt missen doe ik niemand van thuis. Ik heb ontzettend goede vrienden en een fijne familie, maar hen spreken via de telefoon en het internet en elkaar bijvoorbeeld een paar keer per jaar zien...volgens mij kan ik daar prima mee leven. Is dat egoistisch?
Margaretha, ik hoef niet nu te beslissen, en toch zegt iets in me dat ik al wel een bepaalde kant op moet gaan denken: mijn huis is verhuurd thuis, wat me de vrijheid geeft aan het einde van mijn missie (zoals ik wilde, omdat ik niet wist welke kant ik op zou gaan). Betekent dus eigenlijk dat ik geen maandenlang terug kan naar Nederland. Een break, dat is zeker wel noodzakelijk ja. Dat zal ook wel gebeuren in de zomer, maar dan? Vriend wil dat ik terugkom naar hier en bij hem ga wonen en een andere baan zoek (buiten de bush). Ik vind dat best heftig denk ik. Geen idee of het goed is voor me te lang in dit land te zijn. Maar aan de andere kant; in het kader van onze relatie heb ik dan weinig keus, zeg maar.
Hmm, nou ja, hersenspinsels duren nog even voort in elk geval. Vertrouw er ook wel op dat alles uiteindelijk 'goed komt', maar nu: chaos!
vrijdag 26 februari 2010 om 11:20
Lijkt me erg moeilijk. Kan me voorstellen dat het thuisfront je liever niet zo ver/lang weg heeft, maar da's geen reden om terug te komen als je zelf liever in 't buitenland blijft.
Is het de bedoeling dat je vriendje met je mee gaat als je 'n andere buitenlandse missie aan wil gaan of is hij tijdelijk tijdverdrijf tijdens je missie hier? Wil je in 'n primitieve cultuur blijven of trekt 'n westers continent je ook om daar te gaan werken/wonen?
Is het de bedoeling dat je vriendje met je mee gaat als je 'n andere buitenlandse missie aan wil gaan of is hij tijdelijk tijdverdrijf tijdens je missie hier? Wil je in 'n primitieve cultuur blijven of trekt 'n westers continent je ook om daar te gaan werken/wonen?
vrijdag 26 februari 2010 om 11:32
Ik herken ook best veel in je verhaal, dus dan heb ik sneller wat meer input te geven
Dat gaat inderdaad wat ver... Ik heb ook zo'n zus (er van uitgaande dat het je zus is ) en zij had al 3 kinderen toen ik weg ging. Geen support voor ik weg ging, tranen met tuiten, lange emails van haar. Ik was juist blij dat ik weg was, laat me lekker!
Ik ben naar huis gegaan toen ik voor mezelf bewezen had dat ik een leven op kon bouwen en niemand van thuis nodig had om gelukkig te zijn. Daarna begon het missen pas, toen mijn missie voltooidt was.
Als je een break hebt gehad en even uit het leven bent dat je nu leidt kom je weer tot nieuwe ideeen, wat nu en wanneer en waarheen. Je vriendje kan bijvoorbeeld wel graag willen dat je met hem gaat wonen, maar zoals ik je nu hoor ben jij helemaal niet toe aan een gesetteld leven. Als ik jou was zou ik lekker nog wat rondfladderen! Een gesetteld leven kan altijd nog - later - als je groot bent (ik blijf dat zeggen, ben 33 maar nog lang niet groot) Als de liefde sterk genoeg is dan word je vanzelf zijn kant weer opgetrokken of hij jouw kant.
Niet te veel naar de toekomst kijken, lekker met de dag leven en wat dan gebeurd zie je daaar wel weer!
Dat gaat inderdaad wat ver... Ik heb ook zo'n zus (er van uitgaande dat het je zus is ) en zij had al 3 kinderen toen ik weg ging. Geen support voor ik weg ging, tranen met tuiten, lange emails van haar. Ik was juist blij dat ik weg was, laat me lekker!
Ik ben naar huis gegaan toen ik voor mezelf bewezen had dat ik een leven op kon bouwen en niemand van thuis nodig had om gelukkig te zijn. Daarna begon het missen pas, toen mijn missie voltooidt was.
Als je een break hebt gehad en even uit het leven bent dat je nu leidt kom je weer tot nieuwe ideeen, wat nu en wanneer en waarheen. Je vriendje kan bijvoorbeeld wel graag willen dat je met hem gaat wonen, maar zoals ik je nu hoor ben jij helemaal niet toe aan een gesetteld leven. Als ik jou was zou ik lekker nog wat rondfladderen! Een gesetteld leven kan altijd nog - later - als je groot bent (ik blijf dat zeggen, ben 33 maar nog lang niet groot) Als de liefde sterk genoeg is dan word je vanzelf zijn kant weer opgetrokken of hij jouw kant.
Niet te veel naar de toekomst kijken, lekker met de dag leven en wat dan gebeurd zie je daaar wel weer!
vrijdag 26 februari 2010 om 11:36
Ik vraag me af in hoeverre de liefde voor dat vriendje echt is. Is het niet gewoon 'n stukje tijdverdrijf omdat er verder niet veel te beleven is? Zou dat aspect ook eerst onderzoeken door een paar maanden elders iets te gaan doen. Dan krijg je wellicht ook duidelijk of je hem en jullie relatie gaat missen of dat 't snel verwatert als je 'n hoop nieuwe boeiende ervaringen tegemoet gaat.
vrijdag 26 februari 2010 om 11:42
Ja, zus. Een erg burgerlijke zus. Die werkelijk niet begrijpt waarom ik uberhaupt heb gekozen voor dit werk en nog minder begrijpt wat mij allemaal bezighoudt en hoe ik in elkaar steek. Zij is de enige persoon met wie ik binnen een minuut onenigheid heb.
Vriendje is eigenlijk vriend (..) en heeft het goed voor elkaar. Hij is onafhankelijk, alhoewel hij het komende jaar wel tijd moet steken in zijn bedrijf in dit land (welke hij niet lang geleden gestart is). Verder is hij nu vrij om te gaan en staan waar hij wilt. Samenzijn betekent niet zozeer settelen (wat de definitie hiervan ook mag zijn), maar meer samenzijn, waar dan ook in de wereld. Hij heeft die mogelijkheid en ik eigenlijk ook. Maar voor het komende jaar dus nog wel hier, dat is een must, voor de opbouw van zijn bedrijf.
Ik zou zelfs niet eens hoeven te werken als ik besluit hier te blijven, maar dat vind ik een beetje kansloos.
Ach..en misschien is alles weer anders in een paar maanden, natuurlijk kan dat ook het geval zijn. Alhoewel die paar maanden ook snel voorbij zullen gaan, dus hoeveel kan er veranderen he?
Vriendje is eigenlijk vriend (..) en heeft het goed voor elkaar. Hij is onafhankelijk, alhoewel hij het komende jaar wel tijd moet steken in zijn bedrijf in dit land (welke hij niet lang geleden gestart is). Verder is hij nu vrij om te gaan en staan waar hij wilt. Samenzijn betekent niet zozeer settelen (wat de definitie hiervan ook mag zijn), maar meer samenzijn, waar dan ook in de wereld. Hij heeft die mogelijkheid en ik eigenlijk ook. Maar voor het komende jaar dus nog wel hier, dat is een must, voor de opbouw van zijn bedrijf.
Ik zou zelfs niet eens hoeven te werken als ik besluit hier te blijven, maar dat vind ik een beetje kansloos.
Ach..en misschien is alles weer anders in een paar maanden, natuurlijk kan dat ook het geval zijn. Alhoewel die paar maanden ook snel voorbij zullen gaan, dus hoeveel kan er veranderen he?
vrijdag 26 februari 2010 om 11:43
quote:elninjoo schreef op 26 februari 2010 @ 11:36:
Ik vraag me af in hoeverre de liefde voor dat vriendje echt is. Is het niet gewoon 'n stukje tijdverdrijf omdat er verder niet veel te beleven is? Zou dat aspect ook eerst onderzoeken door een paar maanden elders iets te gaan doen. Dan krijg je wellicht ook duidelijk of je hem en jullie relatie gaat missen of dat 't snel verwatert als je 'n hoop nieuwe boeiende ervaringen tegemoet gaat.Helemaal niet aan gedacht, maar wel een interessante invalshoek.
Ik vraag me af in hoeverre de liefde voor dat vriendje echt is. Is het niet gewoon 'n stukje tijdverdrijf omdat er verder niet veel te beleven is? Zou dat aspect ook eerst onderzoeken door een paar maanden elders iets te gaan doen. Dan krijg je wellicht ook duidelijk of je hem en jullie relatie gaat missen of dat 't snel verwatert als je 'n hoop nieuwe boeiende ervaringen tegemoet gaat.Helemaal niet aan gedacht, maar wel een interessante invalshoek.
vrijdag 26 februari 2010 om 11:49
quote:elninjoo schreef op 26 februari 2010 @ 11:36:
Ik vraag me af in hoeverre de liefde voor dat vriendje echt is. Is het niet gewoon 'n stukje tijdverdrijf omdat er verder niet veel te beleven is? Zou dat aspect ook eerst onderzoeken door een paar maanden elders iets te gaan doen. Dan krijg je wellicht ook duidelijk of je hem en jullie relatie gaat missen of dat 't snel verwatert als je 'n hoop nieuwe boeiende ervaringen tegemoet gaat.
Snap dat je je dit afvraagt Elnin, een hele logische gedachtengang ook. En het lijkt nog meer voor de hand te liggen als ik je vertel dat deze relatie nog maar heel pril is. Pril, maar wel iemand die ik al langer ken.
En nee, het hebben van een relatie in dit land voelt niet als het doden van mijn tijd. Ik heb hier ook vriendschappen gesloten die heel waardevol zijn en waar ik veel leuke momenten uithaal.
Wel weet ik dat ik na vijf jaar single te zijn geweest toe ben aan een relatie. Langzaamaan heb ik geleerd wat voor een relatie ik zou willen, wat voor een man bij me past. En diegene met wie ik nu ben maakt me zo blij, dat ik dat niet zomaar op zou geven. Het is geen fling. Het is iets waar ik in zou willen investeren.
Ik vraag me af in hoeverre de liefde voor dat vriendje echt is. Is het niet gewoon 'n stukje tijdverdrijf omdat er verder niet veel te beleven is? Zou dat aspect ook eerst onderzoeken door een paar maanden elders iets te gaan doen. Dan krijg je wellicht ook duidelijk of je hem en jullie relatie gaat missen of dat 't snel verwatert als je 'n hoop nieuwe boeiende ervaringen tegemoet gaat.
Snap dat je je dit afvraagt Elnin, een hele logische gedachtengang ook. En het lijkt nog meer voor de hand te liggen als ik je vertel dat deze relatie nog maar heel pril is. Pril, maar wel iemand die ik al langer ken.
En nee, het hebben van een relatie in dit land voelt niet als het doden van mijn tijd. Ik heb hier ook vriendschappen gesloten die heel waardevol zijn en waar ik veel leuke momenten uithaal.
Wel weet ik dat ik na vijf jaar single te zijn geweest toe ben aan een relatie. Langzaamaan heb ik geleerd wat voor een relatie ik zou willen, wat voor een man bij me past. En diegene met wie ik nu ben maakt me zo blij, dat ik dat niet zomaar op zou geven. Het is geen fling. Het is iets waar ik in zou willen investeren.
vrijdag 26 februari 2010 om 11:58
Onder barre omstandigheden worden vriendschappen vaak dieper en ik denk dat jouw werkland wel onder barre omstandigheden valt. Daarom vraag ik me dus af of zo'n liefde nog net zoveel betekent als je eenmaal weer terug in de beschaving woont. Ik geloof namelijk best dat het nu heel heftig en intens voelt, maar hoe zou het op termijn gaan zijn en dan met name de cultuurverschillen die gaan opspelen?
vrijdag 26 februari 2010 om 12:02
Dat het nu allemaal zo intens voelt snap ik helemaal. Je zult er achter komen als je een break hebt gehad. Echte liefde zal naar elkaar toegetrokken worden. Kom je pas achter in je break en met de keuzes die je maakt over de toekomst. Nu gewoon lekker van elkaar genieten en doen alsof er geen morgen is waar je over na moet denken. Chill... het komt allemaal vanzelf goed!
vrijdag 26 februari 2010 om 12:15
Daar hebben jullie gelijk in en de tijd zal dat moeten leren; wat bepaalde contacten betekenen en wat niet. En de cultuurverschillen, tja, tot op heden alleen nog maar positief, maar ook dat valt in dit stadium misschien niet adequaat te beoordelen.
Ik weet wel dat ik er nu van geniet, dat het goed voelt en dat ik hem mis. Oh, maar belangrijker nog; dat hij iets toevoegt aan mij, mij als persoon. En dat is vrij uniek, waar je dat dan ook treft in de wereld. En dat unieke gevoel maakt me hoopvol.
Ik weet wel dat ik er nu van geniet, dat het goed voelt en dat ik hem mis. Oh, maar belangrijker nog; dat hij iets toevoegt aan mij, mij als persoon. En dat is vrij uniek, waar je dat dan ook treft in de wereld. En dat unieke gevoel maakt me hoopvol.
vrijdag 26 februari 2010 om 13:55
Zoals je hem en jullie relatie beschrijft klinkt het allemaal positief!! Ik heb de "mijne" hier in NL ontmoet maar komt ook uit een ver land. Ik zie wel degelijk cultuur verschillen, maar die zie ik (tot nu toe) alleen maar als leuk, interessant, uitdagend en ik kan heel veel van hem leren. Veel plezier nog de laatste maanden Kym!!
zaterdag 27 februari 2010 om 18:13
Blehh, even klagen. Zit met mijn deur op slot op mijn kamer een beetje films te kijken en te internetten. Verveel me stierlijk!
Er werd me dit weekend niet toegestaan om naar de stad te gaan, wat betekent dat ik geforceerd een beetje uit mijn neus zit te vreten in de hitte in de bush. Met veel te veel huisgenoten waarbij ik ook steeds minder de behoefte voel constant met ze om de tafel te zitten e.d. Merk nu pas hoezeer ik aan mijn privacy gehecht ben en hoe minimaal ik dat hier heb. Zelfs een telefoongesprek voeren vanuit je kamer kan niet op een ontspannen manier, iedereen hoort letterlijk wat je zegt. En daar zit natuurlijk geen hond op te wachten als je met je lief praat.
Mijn gedachten gaan alle kanten op, heb er koppijn van. Ze gaan naar de komende maanden in combinatie met mijn gemoedstoestand. Is dit wel goed voor me? Heb ik er goed aan gedaan 'ja' te zeggen toen mij min of meer werd opgelegd deze missie langer te laten duren dan ik in mijn hoofd had?
Ik ben geen opgever en ik wil geen opgever zijn, maar het lijkt nu haast wel alsof ik aan het aftellen ben. Aftellen tot het moment dat ik weer nieuwe plannen kan maken.
Doodvermoeiend.
Er werd me dit weekend niet toegestaan om naar de stad te gaan, wat betekent dat ik geforceerd een beetje uit mijn neus zit te vreten in de hitte in de bush. Met veel te veel huisgenoten waarbij ik ook steeds minder de behoefte voel constant met ze om de tafel te zitten e.d. Merk nu pas hoezeer ik aan mijn privacy gehecht ben en hoe minimaal ik dat hier heb. Zelfs een telefoongesprek voeren vanuit je kamer kan niet op een ontspannen manier, iedereen hoort letterlijk wat je zegt. En daar zit natuurlijk geen hond op te wachten als je met je lief praat.
Mijn gedachten gaan alle kanten op, heb er koppijn van. Ze gaan naar de komende maanden in combinatie met mijn gemoedstoestand. Is dit wel goed voor me? Heb ik er goed aan gedaan 'ja' te zeggen toen mij min of meer werd opgelegd deze missie langer te laten duren dan ik in mijn hoofd had?
Ik ben geen opgever en ik wil geen opgever zijn, maar het lijkt nu haast wel alsof ik aan het aftellen ben. Aftellen tot het moment dat ik weer nieuwe plannen kan maken.
Doodvermoeiend.
maandag 1 maart 2010 om 14:10
Hey Kym! Wat vervelend dat je je zo ongemakkelijk voelt bij de situatie waar je in zit. Geen privacy is k*t. Waarom kon je niet naar de stad toe gaan? Was het te gevaarlijk oid? Als een keuze je opgelegd wordt is het altijd moeilijk om daar voor 100% achter te staan. En dat je je huisgenoten een beetje zat bent is toch oke? Ik zou daar ook niet altijd zin in hebben hoor!! Soms is het ff Kapara tijd. Komt vanzelf wel weer hoor.
Ik herken het gevoel opgesloten te zitten. Het enige dat je kunt doen is accepteren en dat is niet altijd makkelijk. Was het maar zover dat je weer verder kunt. Tijd gaat vanzelf voorbij chick, het is wat je er van maakt.
Zet m op meis, het laatste loodjes verhaal. Komt helemaal goed!!
Ik herken het gevoel opgesloten te zitten. Het enige dat je kunt doen is accepteren en dat is niet altijd makkelijk. Was het maar zover dat je weer verder kunt. Tijd gaat vanzelf voorbij chick, het is wat je er van maakt.
Zet m op meis, het laatste loodjes verhaal. Komt helemaal goed!!
maandag 1 maart 2010 om 15:17
Hey Kapara, dank je wel voor je lieve reactie. Ik heb me het hele weekend behoorlijk kuttig gevoeld, en kleine dingen maken dat ik me in no-time weer zo kan voelen.
Zoals vandaag; best redelijk de dag gestart, maar heb mezelf er echt toe moeten zetten om wat positiever te zijn (gaat me erg slecht af momenteel). Het lukte aardig, tot een opmerking van een collega (werkgerelateerd); ik schiet weer compleet in de stress en opnieuw voel ik me weer net zo naar.
Steeds meer vraag ik me af of het goed is wat ik hier doe, of ik er zelf goed aan doe en anderen er mee help. Ik kan het onderste niet (meer) uit de kan halen en dat maakt me echt erg onzeker. Ik vind heb haast het gevoel alsof ik niet meer geschikt ben (of misschien wel nooit geweest) en zit erover te denken dit open te gaan gooien naar mijn leidinggevenden.
Het kost me bakken met energie op deze manier en ik zou niet weten hoe het verder moet. Ik zie gewoon even geen uitweg, ook al zijn het 'de laatste loodjes', hoe zwaar mogen die wegen?
Zal ik het doen, een persoonlijke mail versturen naar mijn collega's? Misschien neemt het een last weg.
Zoals vandaag; best redelijk de dag gestart, maar heb mezelf er echt toe moeten zetten om wat positiever te zijn (gaat me erg slecht af momenteel). Het lukte aardig, tot een opmerking van een collega (werkgerelateerd); ik schiet weer compleet in de stress en opnieuw voel ik me weer net zo naar.
Steeds meer vraag ik me af of het goed is wat ik hier doe, of ik er zelf goed aan doe en anderen er mee help. Ik kan het onderste niet (meer) uit de kan halen en dat maakt me echt erg onzeker. Ik vind heb haast het gevoel alsof ik niet meer geschikt ben (of misschien wel nooit geweest) en zit erover te denken dit open te gaan gooien naar mijn leidinggevenden.
Het kost me bakken met energie op deze manier en ik zou niet weten hoe het verder moet. Ik zie gewoon even geen uitweg, ook al zijn het 'de laatste loodjes', hoe zwaar mogen die wegen?
Zal ik het doen, een persoonlijke mail versturen naar mijn collega's? Misschien neemt het een last weg.
dinsdag 2 maart 2010 om 11:01
Hey Kym, ik denk dat het geen kwaad kan open te zijn over je gevoelens en je twijfels. Dat zal inderdaad wat druk van de ketel nemen! Als je zelf het gevoel hebt er niet meer voor 100% in te zitten lijkt het me ook heel moeilijk om de tijd nog door te komen. Misschien ben je er niet geschikt voor, so what? Dit was een droom van je en je moet je droom leven. Door uit te vinden hoe het is kom je weer dichter bij jezelf en wie je bent als mens. Zie het dus niet als een mislukking! Ik heb zelf ook een droom waarvan ik bijjjjjjjna zeker weet dat ik er niet geschikt voor ben, maar toch ga ik alles op alles zetten om uit te vinden hoe ik me ga voelen in die situatie. Succes met de mail!! Laat je even weten hoe ze reageren?
PS waarom zeg je het niet face to face?
PS waarom zeg je het niet face to face?
dinsdag 2 maart 2010 om 21:15
quote:Kym schreef op 01 maart 2010 @ 15:17:
Ik vind heb haast het gevoel alsof ik niet meer geschikt ben (of misschien wel nooit geweest) en zit erover te denken dit open te gaan gooien naar mijn leidinggevenden.Klinkt alsof je een beetje burnout aan het raken bent.. (wat mij niet gek lijkt in zulke omstandigheden)
Ik vind heb haast het gevoel alsof ik niet meer geschikt ben (of misschien wel nooit geweest) en zit erover te denken dit open te gaan gooien naar mijn leidinggevenden.Klinkt alsof je een beetje burnout aan het raken bent.. (wat mij niet gek lijkt in zulke omstandigheden)
vrijdag 5 maart 2010 om 17:01
Inmiddels een vrij productieve week achter de rug, wat mijn stemming ook weer wat opkrikt. Voelt stukken beter, maar tegelijkertijd ook de angst dat hetzelfde gevoel op den duur toch weer terugkeert.
En omdat mijn gevoel weer wat positiever werd, heb ik het ook niet meer gedeeld met mijn collega's, wat mij betreft prima voor nu.
Het staat absoluut vast dat ik mijn contract niet verleng binnen deze organisatie, het is tegen die tijd wel even mooi geweest. Ik probeer er nog het beste van te maken, maar kijk uit naar de tijd die erna volgt. Ik heb alle vrijheid te gaan en staan waar ik op dat moment zou willen, aangezien mijn huis verhuurd is het hele verdere jaar. Ik heb de optie in dit land te blijven en te gaan werken in een compleet ander werkveld. Het opstarten van een eigen bedrijfje, samen met anderen. Klinkt heel erg aantrekkelijk, maar ook voor nu; er valt nog niets te beslissen.
De tijd zal het leren (goh, wat een originele).
En omdat mijn gevoel weer wat positiever werd, heb ik het ook niet meer gedeeld met mijn collega's, wat mij betreft prima voor nu.
Het staat absoluut vast dat ik mijn contract niet verleng binnen deze organisatie, het is tegen die tijd wel even mooi geweest. Ik probeer er nog het beste van te maken, maar kijk uit naar de tijd die erna volgt. Ik heb alle vrijheid te gaan en staan waar ik op dat moment zou willen, aangezien mijn huis verhuurd is het hele verdere jaar. Ik heb de optie in dit land te blijven en te gaan werken in een compleet ander werkveld. Het opstarten van een eigen bedrijfje, samen met anderen. Klinkt heel erg aantrekkelijk, maar ook voor nu; er valt nog niets te beslissen.
De tijd zal het leren (goh, wat een originele).
zaterdag 6 maart 2010 om 14:12
Ha Kym,
Ik heb niet zoveel tijd nu, dus probeer het kort te houden en heb ook nog niet alles gelezen.
Ben je wel van plan sowieso even naar Nederland te gaan als je termijn erop zit? Om mensen te zien enzo, of hangt dat er ook nog vanaf?
Mijn ervaring is dat het soms gewoon heel moeilijk is om op een bepaald moment, in een bepaalde situatie na te denken over de toekomst. Tenminste, ik ben er niet goed in. Als ik ergens helemaal in op ga (een baan, mijn sociale leven, het toewerken naar een reis, bijvoorbeeld) kan ik moeilijk nu bedenken wat ik over vier maanden zou willen. Heb jij ook niets aan misschien, maargoed, je bent dus niet de enige daarin.
Het klinkt alsof kiezen voor Nederland zou betekenen dat je het meer voor anderen doet dan voor jezelf.
En het lijkt me ook belangrijk dat je bedenkt hoe zwaar je relatie weegt hierin. Wil je alles op alles zetten om met hem verder te kunnen? Hoe ziet hij het, als iets 'voor nu' of iets 'voor langer'?
Wil je zekerheid? Wil je geluk? Wil je geld?
Je zou na je termijn een aantal weken Nederland kunnen plannen 'vakantie' en misschien kun je dan je gedachten en gevoelens op een rij krijgen. Vergelijken hoe het leven hier is vergeleken met daar. Of je hier in de psychiatrie zou willen werken, of juist niet.
Etc.
Ik worstel over het algemeen redelijk vaak met vragen zoals jij ze nu schrijft dus dé oplossing heb ik niet voor je.
Misschien is er voor sommige mensen niet zoiets simpels als een 'eindbestemming'.
Sommige meisjes willen kapper worden en moeder, en het liefst in hun geboortedorp. En als ze 25 zijn, zijn ze kapper en moeder en dan is het goed.
Anderen blijven eigenlijk altijd zoeken (maar tijdens de (zoek)tocht maak je onvergetelijke dingen mee.)
Ik heb niet zoveel tijd nu, dus probeer het kort te houden en heb ook nog niet alles gelezen.
Ben je wel van plan sowieso even naar Nederland te gaan als je termijn erop zit? Om mensen te zien enzo, of hangt dat er ook nog vanaf?
Mijn ervaring is dat het soms gewoon heel moeilijk is om op een bepaald moment, in een bepaalde situatie na te denken over de toekomst. Tenminste, ik ben er niet goed in. Als ik ergens helemaal in op ga (een baan, mijn sociale leven, het toewerken naar een reis, bijvoorbeeld) kan ik moeilijk nu bedenken wat ik over vier maanden zou willen. Heb jij ook niets aan misschien, maargoed, je bent dus niet de enige daarin.
Het klinkt alsof kiezen voor Nederland zou betekenen dat je het meer voor anderen doet dan voor jezelf.
En het lijkt me ook belangrijk dat je bedenkt hoe zwaar je relatie weegt hierin. Wil je alles op alles zetten om met hem verder te kunnen? Hoe ziet hij het, als iets 'voor nu' of iets 'voor langer'?
Wil je zekerheid? Wil je geluk? Wil je geld?
Je zou na je termijn een aantal weken Nederland kunnen plannen 'vakantie' en misschien kun je dan je gedachten en gevoelens op een rij krijgen. Vergelijken hoe het leven hier is vergeleken met daar. Of je hier in de psychiatrie zou willen werken, of juist niet.
Etc.
Ik worstel over het algemeen redelijk vaak met vragen zoals jij ze nu schrijft dus dé oplossing heb ik niet voor je.
Misschien is er voor sommige mensen niet zoiets simpels als een 'eindbestemming'.
Sommige meisjes willen kapper worden en moeder, en het liefst in hun geboortedorp. En als ze 25 zijn, zijn ze kapper en moeder en dan is het goed.
Anderen blijven eigenlijk altijd zoeken (maar tijdens de (zoek)tocht maak je onvergetelijke dingen mee.)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
