Psyche
alle pijlers
De valkuilen van het nu
dinsdag 9 januari 2018 om 21:59
Graag meningen over mijn visie en beeld van de maatschappij
Het gevoel alles te moeten. Goede baan krijgen, aan verwachtingen voldoen, altijd aan jezelf moeten werken en mensen om je heen niet teleurstellen. Het is allemaal veel. Zo zit de maatschappij tegenwoordig in elkaar. Mensen die niet aan deze verwachtingen kunnen voldoen worden door de maatschappij uitgespuugd. De maatschappij creëert een bepaalt beeld van hoe je zelf moet zijn en veel mensen proberen dat beeld onbewust na te leven. Voor een groot deel van de mensen lukt het niet om aan dat beeld te voldoen. Gevolg daarvan is dat mensen een laag zelfbeeld krijgen waarop depressies, burn-outs en sociale angst zich kunnen vormen.
Het gevoel hebben altijd ergens voor moeten werken, maar niet precies weten waarvoor. Ik probeer wel eens logisch na te denken waar je het allemaal voor moet doen. Je werkt hard om een baan te krijgen. Je studeert, doet kennis op en kunt uiteindelijk de baan uitvoeren. Er zijn mensen die geluk hebben en echt een baan hebben waar ze plezier uit halen, maar dat is lang niet voor ons allemaal weg gelegd. Voor de mensen die dit niet hebben, de stervers die nooit hebben kunnen bereiken wat ze willen, of de mensen die elke dag met een blanco mind en tegenzin weer naar hun werk gaan, die doelgroep, ik snap niet waar we het voor doen. Je studeert, werkt erbij om je studie maar te kunnen betalen en levert al een deel van je ‘vrije tijd’ in om uiteindelijk maar klaar te worden gestoofd voor het latere leven. Het latere leven? Vijf dagen per week werken. Moe zijn daarna. Uitkijken naar een kleine ontsnapping, het weekend. Hopen geluk te vinden in de liefde en samen met iemand anders dit al uitgestipte leven uit te kunnen zitten. Als je hier niet aan meewerkt kom je nergens. Geen baan, geen geld, geen ‘geluk’ en de mensen, de maatschappij, kijkt raar tegen je aan.
Hebben we nog een keuze, een vrije wil om hier niet aan mee te werken? Ik doe er zelf ook aan mee, de angst om mensen teleur te stellen is aanwezig. Soms helaas mijn grootste drijfveer. Dit klinkt nu depressief, maar mensen zien mij juist als een positief ingesteld persoon. Ik heb veel hechte vriendschappen waar ik energie uit haal. Maar weegt het allemaal op tegenover wat je allemaal moet in het leven? Ik weet het niet.
In de maatschappij hoe het zich nu vormt zullen deze ‘problemen’ bij mensen alleen maar toe nemen. Burn-out en depressie percentages waren nog nooit zo hoog. Steeds meer mensen met een slechte nachtrust door onrustige gedachten. Het komt allemaal voort uit een gevoel van alles moeten maar niet alles willen en verwachtingspatronen die onbewust niet nageleefd kunnen worden.
Het gevoel alles te moeten. Goede baan krijgen, aan verwachtingen voldoen, altijd aan jezelf moeten werken en mensen om je heen niet teleurstellen. Het is allemaal veel. Zo zit de maatschappij tegenwoordig in elkaar. Mensen die niet aan deze verwachtingen kunnen voldoen worden door de maatschappij uitgespuugd. De maatschappij creëert een bepaalt beeld van hoe je zelf moet zijn en veel mensen proberen dat beeld onbewust na te leven. Voor een groot deel van de mensen lukt het niet om aan dat beeld te voldoen. Gevolg daarvan is dat mensen een laag zelfbeeld krijgen waarop depressies, burn-outs en sociale angst zich kunnen vormen.
Het gevoel hebben altijd ergens voor moeten werken, maar niet precies weten waarvoor. Ik probeer wel eens logisch na te denken waar je het allemaal voor moet doen. Je werkt hard om een baan te krijgen. Je studeert, doet kennis op en kunt uiteindelijk de baan uitvoeren. Er zijn mensen die geluk hebben en echt een baan hebben waar ze plezier uit halen, maar dat is lang niet voor ons allemaal weg gelegd. Voor de mensen die dit niet hebben, de stervers die nooit hebben kunnen bereiken wat ze willen, of de mensen die elke dag met een blanco mind en tegenzin weer naar hun werk gaan, die doelgroep, ik snap niet waar we het voor doen. Je studeert, werkt erbij om je studie maar te kunnen betalen en levert al een deel van je ‘vrije tijd’ in om uiteindelijk maar klaar te worden gestoofd voor het latere leven. Het latere leven? Vijf dagen per week werken. Moe zijn daarna. Uitkijken naar een kleine ontsnapping, het weekend. Hopen geluk te vinden in de liefde en samen met iemand anders dit al uitgestipte leven uit te kunnen zitten. Als je hier niet aan meewerkt kom je nergens. Geen baan, geen geld, geen ‘geluk’ en de mensen, de maatschappij, kijkt raar tegen je aan.
Hebben we nog een keuze, een vrije wil om hier niet aan mee te werken? Ik doe er zelf ook aan mee, de angst om mensen teleur te stellen is aanwezig. Soms helaas mijn grootste drijfveer. Dit klinkt nu depressief, maar mensen zien mij juist als een positief ingesteld persoon. Ik heb veel hechte vriendschappen waar ik energie uit haal. Maar weegt het allemaal op tegenover wat je allemaal moet in het leven? Ik weet het niet.
In de maatschappij hoe het zich nu vormt zullen deze ‘problemen’ bij mensen alleen maar toe nemen. Burn-out en depressie percentages waren nog nooit zo hoog. Steeds meer mensen met een slechte nachtrust door onrustige gedachten. Het komt allemaal voort uit een gevoel van alles moeten maar niet alles willen en verwachtingspatronen die onbewust niet nageleefd kunnen worden.
dinsdag 9 januari 2018 om 22:26
Er zijn meer mensen die dit ervaren, in die zin is het wel iets wat nu speelt. Er zijn ook mensen die dit niet zo ervaren. Tegelijkertijd, WIJ zijn de maatschappij, dus als je iets anders wil in je leven is het ook aan jou om dat anders te doen. Daarmee veranderen we ook de normen in de maatschappij.
Zo lang je je slachtoffer blijft voelen van iets wat buiten je macht ligt zal er niks veranderen. Hoe meer je de macht buiten jezelf plaatst des te machtelozer je zult worden en des te meer last je zult ervaren van de problemen die je noemt. Maar JIJ kan dingen in jouw leven veranderen. JIJ kiest welke dingen belangrijk zijn voor jou in het leven en waar JIJ waarde aan hecht.
Volgens mij wordt het ook wel minder als je ouder wordt, maar dat is meer van alle tijd.
Zo lang je je slachtoffer blijft voelen van iets wat buiten je macht ligt zal er niks veranderen. Hoe meer je de macht buiten jezelf plaatst des te machtelozer je zult worden en des te meer last je zult ervaren van de problemen die je noemt. Maar JIJ kan dingen in jouw leven veranderen. JIJ kiest welke dingen belangrijk zijn voor jou in het leven en waar JIJ waarde aan hecht.
Volgens mij wordt het ook wel minder als je ouder wordt, maar dat is meer van alle tijd.
dinsdag 9 januari 2018 om 22:28
Ook niet iedereen voelt het zo, maar er zijn wel steeds meer mensen die er onbewust of bewust last van hebben.
Naar mijn mening word er op de nieuwe generatie een bepaalde druk en een te hoog verwachtingspatroon gelegd waar weinig tot niet van afgeweken kan worden. Natuurlijk zijn er mensen die daar mee om kunnen gaan, of die dit fijn vinden. Maar lang niet allemaal.
dinsdag 9 januari 2018 om 22:31
In je Op staat dat iedereen het zo voelt en dat de hele maatschappij zo in elkaar zit.HoeHetZit schreef: ↑09-01-2018 22:28Ook niet iedereen voelt het zo, maar er zijn wel steeds meer mensen die er onbewust of bewust last van hebben.
Naar mijn mening word er op de nieuwe generatie een bepaalde druk en een te hoog verwachtingspatroon gelegd waar weinig tot niet van afgeweken kan worden. Natuurlijk zijn er mensen die daar mee om kunnen gaan, of die dit fijn vinden. Maar lang niet allemaal.
En helemaal niet steeds meer mensen en tegenwoordig. Vroeger was er nog veel minder ruimte om je eigen pad te zoeken. Of eigenlijk helemaal niet.
dinsdag 9 januari 2018 om 22:32
dinsdag 9 januari 2018 om 22:32
Het is inderdaad iets wat nu speelt, maar ook iets wat denk ik steeds meer gaat spelen.KeaAlpine schreef: ↑09-01-2018 22:26Er zijn meer mensen die dit ervaren, in die zin is het wel iets wat nu speelt. Er zijn ook mensen die dit niet zo ervaren. Tegelijkertijd, WIJ zijn de maatschappij, dus als je iets anders wil in je leven is het ook aan jou om dat anders te doen. Daarmee veranderen we ook de normen in de maatschappij.
Zo lang je je slachtoffer blijft voelen van iets wat buiten je macht ligt zal er niks veranderen. Hoe meer je de macht buiten jezelf plaatst des te machtelozer je zult worden en des te meer last je zult ervaren van de problemen die je noemt. Maar JIJ kan dingen in jouw leven veranderen. JIJ kiest welke dingen belangrijk zijn voor jou in het leven en waar JIJ waarde aan hecht.
Volgens mij wordt het ook wel minder als je ouder wordt, maar dat is meer van alle tijd.
Ik voel mij misschien makkelijk omschreven inderdaad een soort slachtoffer, maar dit is niet iets wat je zomaar kan veranderen. Er blijft altijd een gevoel van het moeten voldoen aan een bepaald verwachtingspatroon waar je niet zomaar uit kan stappen. Ik zou niet weten hoe? Ik weet dat ik niet gelukkiger zou worden als ik voor een ander beroep zou kiezen. Het 'burgerlijke' en het uitgestippelde leven blijft gewoon.
dinsdag 9 januari 2018 om 22:34
Ik heb dat gevoel helemaal niet.
Natuurlijk wil ik niet door een bepaalde 'ondergrens' zakken, dus ook ik doe in een bepaalde mate mijn best om aan de 'verwachtingen' van de maatschappij te voldoen.
Maar ik laat mezelf daarbij écht niet gek maken. Wanneer ik merk dat mijn nachtrust te laag wordt of mijn stress te hoog, dan houd ik het gauw voor gezien.
Op een 'zuidas' achtige functie zal je mij daarom niet snel zien. Ik stel ook niet zulke achterlijke eisen aan mijzelf, en ik hoef al helemaal niet bij de 'high society' te horen.
Doe mij alles maar gewoon lekker normaal: een normaal huis, een normale auto, een normaal inkomen en normale kleding. Om dit te bereiken moet je hard werken, maar die gekkigheid zoals jij in je OP beschrijft blijft je dan bespaard.
Natuurlijk wil ik niet door een bepaalde 'ondergrens' zakken, dus ook ik doe in een bepaalde mate mijn best om aan de 'verwachtingen' van de maatschappij te voldoen.
Maar ik laat mezelf daarbij écht niet gek maken. Wanneer ik merk dat mijn nachtrust te laag wordt of mijn stress te hoog, dan houd ik het gauw voor gezien.
Op een 'zuidas' achtige functie zal je mij daarom niet snel zien. Ik stel ook niet zulke achterlijke eisen aan mijzelf, en ik hoef al helemaal niet bij de 'high society' te horen.
Doe mij alles maar gewoon lekker normaal: een normaal huis, een normale auto, een normaal inkomen en normale kleding. Om dit te bereiken moet je hard werken, maar die gekkigheid zoals jij in je OP beschrijft blijft je dan bespaard.
dinsdag 9 januari 2018 om 22:34
Nee hoor, dat gevoel heb ik helemaal niet.HoeHetZit schreef: ↑09-01-2018 22:32Het is inderdaad iets wat nu speelt, maar ook iets wat denk ik steeds meer gaat spelen.
Ik voel mij misschien makkelijk omschreven inderdaad een soort slachtoffer, maar dit is niet iets wat je zomaar kan veranderen. Er blijft altijd een gevoel van het moeten voldoen aan een bepaald verwachtingspatroon waar je niet zomaar uit kan stappen. Ik zou niet weten hoe? Ik weet dat ik niet gelukkiger zou worden als ik voor een ander beroep zou kiezen. Het 'burgerlijke' en het uitgestippelde leven blijft gewoon.
dinsdag 9 januari 2018 om 22:54
Ik herken het beeld dat geschetst wordt in de OP en heb er zelf veel moeite mee. Ik ben ook nog eens opgevoed door zeer perfectionistische ouders, waar ik nu veel last van heb. Ik leg de lat heel hoog voor mezelf en wil graag aan de verwachtingen van mijn omgeving voldoen. Mede hierdoor heb ik een angsstoornis ontwikkeld. Bij mij speelt ook genetische aanleg een rol.
Ik las onlangs een artikel dat ik heel treffend vond. Dit artikel gaat over het feit dat de druk die op ons wordt gelegd steeds hoger wordt, waardoor de huidige generatie steeds meer psychische stoornissen ondervindt. Lees maar eens, ik denk dat je jezelf er ook in herkent TO.
https://www.raadrvs.nl/uploads/docs/De_ ... r_2017.pdf
Ik las onlangs een artikel dat ik heel treffend vond. Dit artikel gaat over het feit dat de druk die op ons wordt gelegd steeds hoger wordt, waardoor de huidige generatie steeds meer psychische stoornissen ondervindt. Lees maar eens, ik denk dat je jezelf er ook in herkent TO.
https://www.raadrvs.nl/uploads/docs/De_ ... r_2017.pdf
dinsdag 9 januari 2018 om 22:56
Ik mis vooral wat nuance. Het is toch niet fulltime werken/ carrière maken en een burn-out, of anders niks en uitgespuugd door de maatschappij?
De meeste mensen in mijn omgeving werken tussen de 24 en 32 uur, hebben er nog één of meer hobby's naast, een gezellige koop of huurwoning en soms ook kinderen en/of huisdieren.
Nou ja en de maatschappij dat zijn wij allemaal samen, toch?
De meeste mensen in mijn omgeving werken tussen de 24 en 32 uur, hebben er nog één of meer hobby's naast, een gezellige koop of huurwoning en soms ook kinderen en/of huisdieren.
Nou ja en de maatschappij dat zijn wij allemaal samen, toch?
dinsdag 9 januari 2018 om 23:06
Voor mij is het best herkenbaar en daar heb ik nu problemen mee, maar dat hangt ook voor een deel af van mijn cultuur en hoe ik ben als persoon. Ik wil graag schijt hebben aan de wereld en mn eigen weg gaan, maar toch kijk ik om me heen en raak dan depressief omdat ik als 31 jarige nog bij mn eigen ouders woon, geen sociale contacten heb, geen partner, geen goedbetaalde baan, ben ook niet echt ambitieus in mn werk en zo kan ik die lijst langer maken.
dinsdag 9 januari 2018 om 23:08
dinsdag 9 januari 2018 om 23:09
Ik ook.Genialeforumnaam schreef: ↑09-01-2018 23:08Ik ervaar en zie en hoor om me heen dat er tegenwoordig inderdaad juist meer ruimte is om te leven zoals je wil.
dinsdag 9 januari 2018 om 23:15
Herkenbaar!
Ik lees hier zelf veel over en wat redbulletje zegt vind ik heel sterk: op het moment dat jij alles dat de maatschappij van je vindt loslaat en ECHT je eigen pad bewandelt, zou je veel meer rust ervaren.
Ik vind dit zelf ook heel moeilijk.
Ben begonnen met alle social media accounts te deleten. Likes boeien me niet meer. Sociale status, dure auto's en een bepaald uiterlijk dienen veelal je eigen ego, die behoefte heeft aan status en waardering van anderen (die je uiteindelijk nooit echt krijgt)
Je ego is echter niet hetzelfde als de persoon die jij bent.
Iemand ervaring met het boek de Logica van Geluk? Ik ben er nu mee bezig en vind het ontzettend verhelderend. Ik herken veel van de inhoud van bepaalde spirituele zienswijzen en boeken als The Secret maar de auteur is zelf Chief Business Officer geweest bij Google en legt alles heel logisch en nuchter uit. Ik heb er in ieder geval heel veel aan.
Ik lees hier zelf veel over en wat redbulletje zegt vind ik heel sterk: op het moment dat jij alles dat de maatschappij van je vindt loslaat en ECHT je eigen pad bewandelt, zou je veel meer rust ervaren.
Ik vind dit zelf ook heel moeilijk.
Ben begonnen met alle social media accounts te deleten. Likes boeien me niet meer. Sociale status, dure auto's en een bepaald uiterlijk dienen veelal je eigen ego, die behoefte heeft aan status en waardering van anderen (die je uiteindelijk nooit echt krijgt)
Je ego is echter niet hetzelfde als de persoon die jij bent.
Iemand ervaring met het boek de Logica van Geluk? Ik ben er nu mee bezig en vind het ontzettend verhelderend. Ik herken veel van de inhoud van bepaalde spirituele zienswijzen en boeken als The Secret maar de auteur is zelf Chief Business Officer geweest bij Google en legt alles heel logisch en nuchter uit. Ik heb er in ieder geval heel veel aan.
anoniem_63795ff1ef8d7 wijzigde dit bericht op 09-01-2018 23:17
Reden: Autocorrect corrigeren
Reden: Autocorrect corrigeren
0.16% gewijzigd
dinsdag 9 januari 2018 om 23:16
Zo lang jij denkt dat jij er niets aan kan veranderen en dat het je allemaal opgelegd wordt door DE maatschappij sta je redelijk machteloos inderdaad. Verantwoordelijkheid nemen over jouw leven en wat je wil is wel moeilijker. Ben je soms nog begin/midden 20? Ik kan me er wel wat bij voorstellen bij die leeftijd omdat je dan nog niet de levenservaring hebt om alles te overzien, álles lijkt dan belangrijk.HoeHetZit schreef: ↑09-01-2018 22:32Het is inderdaad iets wat nu speelt, maar ook iets wat denk ik steeds meer gaat spelen.
Ik voel mij misschien makkelijk omschreven inderdaad een soort slachtoffer, maar dit is niet iets wat je zomaar kan veranderen. Er blijft altijd een gevoel van het moeten voldoen aan een bepaald verwachtingspatroon waar je niet zomaar uit kan stappen. Ik zou niet weten hoe? Ik weet dat ik niet gelukkiger zou worden als ik voor een ander beroep zou kiezen. Het 'burgerlijke' en het uitgestippelde leven blijft gewoon.
Maar waarom zou je niet weten hoe? Tevreden zijn met wat je hebt kan bijvoorbeeld veel helpen. Voor jezelf bedenken wat JIJ belangrijk vindt in het leven en waar JIJ gelukkig van wordt. Als jij niet 5 dagen wil werken, dan werk je niet 5 dagen. Wat definieert een 'succesvol' leven voor jou? Vraag jezelf af wat JIJ van de dingen vindt die jij in je OP genoemd hebt, de dingen die jij ervaart als druk, wat vind jij er eigenlijk zelf van? Wat wil JIJ? Je hoeft geen burgerlijke, uitgestippeld leven.
De reden waarom je op mij een beetje als 'slachtoffer' overkomt is omdat je je OP niet voor jezelf schrijft, maar je scheert gelijk de hele maatschappij over één kam. Je schrijft jouw probleem alsof het voor zo veel mensen een probleem is, het ligt allemaal aan de maatschappij, iedereen heeft er last van, het gaat allemaal alleen maar erger worden. Daarmee neem je weinig verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Je schrijft ook steeds over 'je' in plaats van over 'mij'. En je lijkt weinig te kijken naar de factoren in jezelf die hier invloed op hebben, het is niet allemaal de maatschappij, waarschijnlijk draag jij zelf bij aan dat gevoel van moeten en al die verwachtingen die je ervaart.
anoniem_342341 wijzigde dit bericht op 09-01-2018 23:23
19.02% gewijzigd
dinsdag 9 januari 2018 om 23:21
Zijn dat de dingen die jou gelukkig zouden maken?AnSe schreef: ↑09-01-2018 23:06Voor mij is het best herkenbaar en daar heb ik nu problemen mee, maar dat hangt ook voor een deel af van mijn cultuur en hoe ik ben als persoon. Ik wil graag schijt hebben aan de wereld en mn eigen weg gaan, maar toch kijk ik om me heen en raak dan depressief omdat ik als 31 jarige nog bij mn eigen ouders woon, geen sociale contacten heb, geen partner, geen goedbetaalde baan, ben ook niet echt ambitieus in mn werk en zo kan ik die lijst langer maken.
dinsdag 9 januari 2018 om 23:41
woensdag 10 januari 2018 om 07:28
Nee, psychisch erop vastgelopen en in ziektewet beland. Maar het geeft me rust nu ik niet meer aan de maatschappelijke participatie mee hoef te doen.pinacolada- schreef: ↑09-01-2018 22:56Redbulletje, hoe bedoel je dat je er niet aan mee werkt? Heb je jezelf bewust losgemaakt van de maatschappij?
woensdag 10 januari 2018 om 08:17
Dat is het goed om te kijken wat nu haalbaar voor je is, niet te vergelijken en steeds stappen te zetten in de goede richting (en vaak gaat het in het leven toch met 2 stappen vooruit, 1 stap terug. Maar meestal nóg uitvergroter, dan ga je wat vooruit en dan kelder je terug en dat is heel demotiverend). Hoe kan je daar naartoe werken? En onderweg steeds bedenken, 'doe ik dit voor mezelf of voor een ander?' 'Is dit waar ik zelf gelukkig van word of voel ik druk omdat het 'hoort' of 'zou moeten'?'
woensdag 10 januari 2018 om 08:18
Misschien is het ook handig om te vermelden dat er bij jou óók persoonlijke factoren speelden.redbulletje schreef: ↑10-01-2018 07:28Nee, psychisch erop vastgelopen en in ziektewet beland. Maar het geeft me rust nu ik niet meer aan de maatschappelijke participatie mee hoef te doen.
woensdag 10 januari 2018 om 08:30
