Depressie bij chronische ziekte

Wasknijper, waarom vraag je haar niet wat ze wil? Vast eng, maar dan weet jij dat je niet hoeft te gokken (goh, wil ze rust of meer tijd samen) en zij krijgt de gelegenheid om makkelijker aan te geven waar ze behoefte aan heeft.



Op zich is het niet erg maf waar ze nu doorheen gaat. Vergelijk het maar met rouwen. Ze rouwt om de gezondheid die ze niet meer heeft. Ze zal misschien angsten hebben, toekomstdromen kunnen in ene onmogelijk lijken of zijn, ziekte brengt sowieso niet leuke momenten met zich mee. Je moet als het ware jezelf en jouw leven 'herbeoordelen', als je zware woorden zou willen gebruiken.



Ik ben niet depressief geweest maar heb wel diep gezeten toen ik 2 jaar geleden op het punt belandde waar een elektrische rolstoel voor mij werkelijkheid werd. Dat ik chronisch ziek was (ben) was geen probleem, maar dit was voor mij een 'soft spot'. Ik was toen zeker niet de meest gezellige vriendin. Waar ik het meeste toen aan heb gehad? Aan die vriendin waar ik altijd mezelf mocht en kon zijn, onverwaardelijk. Was ik onrealistisch boos? Dan mocht ik dat zijn. Was ik mopperig? Joh, ga je gang. Wilde ik praten? Dan bomen we toch 2 uur. Wilde ik vooral alleen maar koetjes en kalfjes? Huppa, daar vlogen de oppervlakkige verhalen. Ze gaf me aan waar de grens lag maar heeft me altijd gerespecteerd voor hoe ik ook was.



Voorbeeldje; 'nou eh RV, je mag het oneens met me zijn, maar ik denk dat je nu meer woede laat spreken dan fair is'. Om me vervolgens rustig te laten razen en zélf tot de conclusie te komen dat ze hartstikke gelijk had).



Of het uiterlijk van die stoel. Ik ben erg geënt op een 'naar mijn zin' uiterlijk van mijn hulpmiddelen. Ik heb een zeer elegante verantwoord gestylde handbewogen stoel (al zeg ik het zelf, kuch ) en dan naar een draak van een stoel moeten. Pfoei, dat was een teer pijnlijk punt. Destijds vond ik het kreng dan ook nog lelijker dan hij IRL is. Vriendin kwam dus dan ook op een beste dag met de opmerking dat 'ie geen schoonheidsprijs verdiende, totaal verbleekte bij mijn handbewogen stoel, maar zó lelijk is 'ie nou ook weer niet. Haha, dat wilde ik helemaal niet horen. Mocht van haar, ik mocht de stoel al het lelijke in het woordenboek noemen zolang ik maar niet mijn mening aan haar zou opleggen.



Het zal voor jou niet even makkelijk zijn, ik kan slechts uit mijn ervaring vertellen dat je al veel bewerkstelligt door jouw wil om er voor haar te zijn. Ik vond (en vind!) zelf niets pijnlijker dan de mensen die me maar dood zwegen, want tja 'bang het verkeerd te doen'. Geef dat ook gerust bij haar aan als je daar bang voor bent. Dat je haar graag bij staat, maar hoe ziet zij dat? Trek je dingen niet meteen te erg aan, maar durf ook gerust aan te geven waar iets jouw echt te ver o.i.d. gaat.



Zo veel mensen, zo veel manieren. Iedereen gaat hier anders mee om en ze zal dan ook weer andere dingen verwachten, willen en/of hopen dan bijv. ik, Miep of Truus. Als ik jou zo lees wil je haar graag de ruimte geven waar ze behoefte aan hebt en dat is een groot goed. Wees niet bang om haar te vragen welke ruimte dat moet zijn.

Ze zal vanzelf weer bij je komen als ze het zelf ook een plekje kan geven.

Dat mag je ook, wasknijper. Het ís ook niet makkelijk. Durf je dat ook tegen haar uit te spreken? Sommige mensen zullen er wars van zijn (al dan niet uit zelfverdediging), maar dat merk je dan al snel genoeg. Gecombineerd met welgemeend overkomen met 'zeg aub wat ik wel of vooral niet moet doen' is dat voor haar hopelijk genoeg ruimte om je 'af te kappen' als zij dat niet zou willen horen. Maar wie weet is zij juist wel de persoon die wel wil horen wat dit ook met jou doet. Het kan een lastige zijn om te bewandelen (medelijden versus medeleven, dat werk) maar wel een waardevolle.



Het is toch een deel aftasten wat je nu doet en gaat doen en dat is hartstikke lastig als zij zelf misschien niet eens weet wat ze wel of niet wil. Pas wat dat betreft ook wel op jezelf. Iemand de ruimte geven is hierin nodig en mooi aan een vriendschap, maar dat moet wel op een manier gebeuren waar jij jezelf prettig bij blijft voelen. Je mag best nu wat meer geven of jezelf wegcijferen, maar ga daarin niet verder dan je zelf kunt opbrengen.

vlindertje1980 schreef op 04 maart 2008 @ 20:48:

Ze zal vanzelf weer bij je komen als ze het zelf ook een plekje kan geven.

Hmm, zou ik niet blind vanuit gaan. Dat is een stukje invullen voor de ander. Prettig als de vriendin van Wasknijper zo in elkaar steekt. Een stukje onhandiger als zij een persoon is die zich terugtrekt maar eigenlijk ook behoefte heeft aan een vriendin die haar daar af en toe even lekker uit komt sleuren. Of even te horen dat ze zich volop mag verstoppen, maar dat haar vriendin altijd voor haar klaar staat als ze daar behoefte aan heeft.

jeetje roosvrouw...wat een topvriendin heb jij....en ben jij... dat kan niet anders...blijft altijd een wisselwerking. Ook goed dat je haar hebt toegelaten...en dat ze er "gewoon" voor je is...je laat zijn.

en wasknijper...ook helemaal top dat je hier toch overna denkt!!