Psyche
alle pijlers
Depressie door eenzaamheid
zaterdag 13 februari 2010 om 22:08
Ik heb altijd problemen gehad om mij echt open te stellen voor mensen. Voor de buitenwereld ben ik altijd heel vrolijk en spontaan maar ondertussen blijven de contacten die ik met andere mensen heb erg oppervlakkig.
Hierdoor heb ik geen echte vrienden en kan ik nooit mijn gevoelens met andere mensen delen.
In mijn werk heb ik met zeer veel negativiteit te maken.
De laatste tijd kan ik er niet meer tegen dat ik op mijn werk de hele dag met negativiteit wordt geconfronteerd en regelmatig wordt uitgescholden of weer eens wat heftigs meemaak. Als ik dan thuis kom kan ik het met niemand delen.
Ik heb hier altijd goed mee kunnen omgaan maar laatst is er dus iets bij mij geknapt. Ik kan niet meer tegen de negativiteit en mis heel erg iemand om mijn gevoelens mee te delen (en dat voor een man )
Ik ben dan ook letterlijk ingestort en heb op dit moment dan ook geen klant contacten meer en werk ik op therapeutische basis achter de schermen. Ik merk alleen dat het grootste probleem is dat ik geen sociaal netwerk heb of gewoon 1 persoon met wie ik mijn gevoelens kan delen. Dit zorgt ervoor dat ik momenteel alleen maar verder in de war raak en merk dat ik depressief aan het worden ben. Ik kan er eigenlijk niet meer tegen om alleen maar te werken met negativiteit en in mijn vrije tijd geen menselijke contacten te hebben. Ik krijg hierdoor ook het gevoel dat het aan tal positieve ervaringen in mijn leven vele male minder zijn dan het negatieve om me heen. Deze optelsom maakt me dan ook zeer verdrietig. Het probleem is dat ik ook niet goed weet hoe ik dit moet doorbreken. Ik heb meerdere dingen geprobeerd zoals gaan sporten, activiteiten etc. Maar op de een of andere manier wil het mij maar niet lukken om echt in contact te komen met mensen. En dit terwijl ik dus echt geen kneus of zoiets ben.
Hierdoor heb ik geen echte vrienden en kan ik nooit mijn gevoelens met andere mensen delen.
In mijn werk heb ik met zeer veel negativiteit te maken.
De laatste tijd kan ik er niet meer tegen dat ik op mijn werk de hele dag met negativiteit wordt geconfronteerd en regelmatig wordt uitgescholden of weer eens wat heftigs meemaak. Als ik dan thuis kom kan ik het met niemand delen.
Ik heb hier altijd goed mee kunnen omgaan maar laatst is er dus iets bij mij geknapt. Ik kan niet meer tegen de negativiteit en mis heel erg iemand om mijn gevoelens mee te delen (en dat voor een man )
Ik ben dan ook letterlijk ingestort en heb op dit moment dan ook geen klant contacten meer en werk ik op therapeutische basis achter de schermen. Ik merk alleen dat het grootste probleem is dat ik geen sociaal netwerk heb of gewoon 1 persoon met wie ik mijn gevoelens kan delen. Dit zorgt ervoor dat ik momenteel alleen maar verder in de war raak en merk dat ik depressief aan het worden ben. Ik kan er eigenlijk niet meer tegen om alleen maar te werken met negativiteit en in mijn vrije tijd geen menselijke contacten te hebben. Ik krijg hierdoor ook het gevoel dat het aan tal positieve ervaringen in mijn leven vele male minder zijn dan het negatieve om me heen. Deze optelsom maakt me dan ook zeer verdrietig. Het probleem is dat ik ook niet goed weet hoe ik dit moet doorbreken. Ik heb meerdere dingen geprobeerd zoals gaan sporten, activiteiten etc. Maar op de een of andere manier wil het mij maar niet lukken om echt in contact te komen met mensen. En dit terwijl ik dus echt geen kneus of zoiets ben.
zaterdag 13 februari 2010 om 22:44
Hè bah, dat klinkt echt heel erg naar, dus eerst maar even een die kun je vast wel gebruiken ook al is ie virtueel .
Ik heb ook een periode gehad waarin ik me eenzaam en depressief voelde, dus ik kan me goed voorstellen dat je je nu erg leeg en alleen voelt, zeker met zo'n negatieve baan erbij die je niet echt met iemand kunt delen.
Het lijkt me net als mijn voorgangster zegt ook beter om naar een andere baan uit te kijken, want dit past duidelijk niet bij je en verder lijkt het me ook goed om eens met je huisarts te praten voor een korte (gedrags)therapie en eventueel kortstondige anti-depressiva, gewoon om je even uit dit dal te halen tot je het weer zelf kan. Daar is niets op tegen en ook niet iets om je voor te schamen.
Je netwerk zou je eventueel kunnen uitbreiden met een vriendenorganisatie, zoals www.nieuwemensenlerenkennen.nl, die allerlei dingen organiseren zodat je redelijk spontaan nieuwe contacten op doet. Dit is geen datingsite, want dat is wellicht niet zo'n goed idee als je niet lekker in je vel zit.
Ik heb ook een periode gehad waarin ik me eenzaam en depressief voelde, dus ik kan me goed voorstellen dat je je nu erg leeg en alleen voelt, zeker met zo'n negatieve baan erbij die je niet echt met iemand kunt delen.
Het lijkt me net als mijn voorgangster zegt ook beter om naar een andere baan uit te kijken, want dit past duidelijk niet bij je en verder lijkt het me ook goed om eens met je huisarts te praten voor een korte (gedrags)therapie en eventueel kortstondige anti-depressiva, gewoon om je even uit dit dal te halen tot je het weer zelf kan. Daar is niets op tegen en ook niet iets om je voor te schamen.
Je netwerk zou je eventueel kunnen uitbreiden met een vriendenorganisatie, zoals www.nieuwemensenlerenkennen.nl, die allerlei dingen organiseren zodat je redelijk spontaan nieuwe contacten op doet. Dit is geen datingsite, want dat is wellicht niet zo'n goed idee als je niet lekker in je vel zit.
zaterdag 13 februari 2010 om 22:54
quote:Stoeptegel schreef op 13 februari 2010 @ 22:35:
Is het dan niet tijd een vrolijkere baan te zoeken.
Heb je dan helemaal geen 1 vriend/leuke broer/neef ?Ik heb een squash maatje waar ik om de week een uurtje mee ga squashen. Helaas kan hij vanwege zijn gezin en drukke baan ook niet vaker afspreken.
Is het dan niet tijd een vrolijkere baan te zoeken.
Heb je dan helemaal geen 1 vriend/leuke broer/neef ?Ik heb een squash maatje waar ik om de week een uurtje mee ga squashen. Helaas kan hij vanwege zijn gezin en drukke baan ook niet vaker afspreken.
zaterdag 13 februari 2010 om 23:00
Wat een rotsituatie voor je. Een baan wat niet leuk is en thuis geen luisterend oor. Misschien is inderdaad een andere baan zoeken wel een goede optie, maar of dat in jouw branche makkelijk is..? Vind het niet normaal dat je wordt uitgescholden op je werk. Hoe ervaren je collega's de werksfeer? Of ben je de enige die dit zo ervaart? Misschien een gesprek met een leidinggevende?
En over je sport: Heb je dan wel een sport/activiteit uitgezocht waarbij je na afloop wat kan drinken in de kantine oid?? Meestal duurt het even voor je wat contacten hebt. Vaak wordt je bij een sportvereniging gewoon in de groep geaccepteerd als je je er voor opensteld.
En over je sport: Heb je dan wel een sport/activiteit uitgezocht waarbij je na afloop wat kan drinken in de kantine oid?? Meestal duurt het even voor je wat contacten hebt. Vaak wordt je bij een sportvereniging gewoon in de groep geaccepteerd als je je er voor opensteld.
zaterdag 13 februari 2010 om 23:07
Toen ik jonger was had ik drie hele goede vrienden. Helaas zijn deze in de loop der jaren uit mijn leven verdwenen. Na het uitgaan van mijn relaties zo'n 8 jaar geleden is het mij niet meer gelukt om nieuwe goede vriendschappen op te bouwen.
Het probleem is dat ik ook aardig wat verdriet in me heb, Wanneer ik me eenmaal bij iemand veilig voel en me durf open te stellen merk ik vaak dat mensen dan weer afstand gaan nemen. Blijkbaar ben ik leuk om me te lachen en gek te doen maar als het even wat serieuzer wordt haken ze af. Dit versterkt dan weer mijn gevoel van dat het niet goed is om me open te stellen.
Het probleem is dat ik ook aardig wat verdriet in me heb, Wanneer ik me eenmaal bij iemand veilig voel en me durf open te stellen merk ik vaak dat mensen dan weer afstand gaan nemen. Blijkbaar ben ik leuk om me te lachen en gek te doen maar als het even wat serieuzer wordt haken ze af. Dit versterkt dan weer mijn gevoel van dat het niet goed is om me open te stellen.
zaterdag 13 februari 2010 om 23:10
Toch kan ik me daar wel iets bij voorstellen, want als je net iemand leert kennen is zoveel verdriet vaak te veel om te handelen en doen mensen automatisch een stapje terug. Meestal is er pas ruimte voor dit soort dingen als je al echt vertrouwd met iemand bent, tot die tijd kun je het inderdaad beter wat luchtig (maar wel persoonlijk) houden.
zaterdag 13 februari 2010 om 23:15
quote:Burton73 schreef op 13 februari 2010 @ 23:07:
Wanneer ik me eenmaal bij iemand veilig voel en me durf open te stellen merk ik vaak dat mensen dan weer afstand gaan nemen. Blijkbaar ben ik leuk om me te lachen en gek te doen maar als het even wat serieuzer wordt haken ze af. Dit versterkt dan weer mijn gevoel van dat het niet goed is om me open te stellen.Ik denk dat je hier je probleem heel mooi weergeeft. Haken mensen ook écht af? Of heb je -wanneer je dan eindelijk je gevoelens vertelt aan mensen- al heel snel het gevoel dat mensen je afwijzen?
Wanneer ik me eenmaal bij iemand veilig voel en me durf open te stellen merk ik vaak dat mensen dan weer afstand gaan nemen. Blijkbaar ben ik leuk om me te lachen en gek te doen maar als het even wat serieuzer wordt haken ze af. Dit versterkt dan weer mijn gevoel van dat het niet goed is om me open te stellen.Ik denk dat je hier je probleem heel mooi weergeeft. Haken mensen ook écht af? Of heb je -wanneer je dan eindelijk je gevoelens vertelt aan mensen- al heel snel het gevoel dat mensen je afwijzen?
zaterdag 13 februari 2010 om 23:16
Ik hou het ook meestal luchtig en wil niet gelijk mensen overvallen met allemaal zware dingen.
Maar zo heb ik laatst een hele tijd met een vrouwelijke college zitten praten omdat het even niet goed ging met haar relatie. Een paar weken lang was ik het luisterende oor en heb ik haar advies gegeven. Nu ik zelf het niet meer trek en thuis zit hoor ik bijna niets meer van haar, Het gaat nu wat beter met haar relatie en daar wil ze haar energie in steken waardoor ze geen tijd voor mij heeft. Ik snap het wel maar aan de andere kant zou ik het gewoon fijn vinden als ze mij eens zou bellen om te vragen hoe het met mij gaat en gewoon te luisteren.
Maar zo heb ik laatst een hele tijd met een vrouwelijke college zitten praten omdat het even niet goed ging met haar relatie. Een paar weken lang was ik het luisterende oor en heb ik haar advies gegeven. Nu ik zelf het niet meer trek en thuis zit hoor ik bijna niets meer van haar, Het gaat nu wat beter met haar relatie en daar wil ze haar energie in steken waardoor ze geen tijd voor mij heeft. Ik snap het wel maar aan de andere kant zou ik het gewoon fijn vinden als ze mij eens zou bellen om te vragen hoe het met mij gaat en gewoon te luisteren.
zaterdag 13 februari 2010 om 23:20
quote:LaLotta schreef op 13 februari 2010 @ 23:16:
Waarop zijn je vroegere vriendschappen stuk gelopen?Eentje ging verhuizen naar de andere kant van het land. In het begin was er nog contact maar dat verwaterde. De andere is overleden en bij de derden zijn we als het ware uit elkaar gegroeid. Op een gegeven moment werden onze levens anders waardoor je elkaar steeds minder te vertellen hebt.
Waarop zijn je vroegere vriendschappen stuk gelopen?Eentje ging verhuizen naar de andere kant van het land. In het begin was er nog contact maar dat verwaterde. De andere is overleden en bij de derden zijn we als het ware uit elkaar gegroeid. Op een gegeven moment werden onze levens anders waardoor je elkaar steeds minder te vertellen hebt.
zaterdag 13 februari 2010 om 23:20
quote:LaLotta schreef op 13 februari 2010 @ 23:19:
Misschien moet je haar zelf even bellen. Misschien heeft ze wel tijd voor je, als jij maar aangeeft dat je haar steun nodig hebt. Niet iedereen weet dat vanzelf, soms moet je dat zelf aangeven. Het lijkt erop dat je heel gevoelig bent voor hoe mensen op jou reageren en met je omgaan.
Misschien moet je haar zelf even bellen. Misschien heeft ze wel tijd voor je, als jij maar aangeeft dat je haar steun nodig hebt. Niet iedereen weet dat vanzelf, soms moet je dat zelf aangeven. Het lijkt erop dat je heel gevoelig bent voor hoe mensen op jou reageren en met je omgaan.
zaterdag 13 februari 2010 om 23:22
quote:LaLotta schreef op 13 februari 2010 @ 23:19:
Misschien moet je haar zelf even bellen. Misschien heeft ze wel tijd voor je, als jij maar aangeeft dat je haar steun nodig hebt. Niet iedereen weet dat vanzelf, soms moet je erom vragen.Dat heb ik dus ook gedaan maar dan bel ik net op de momenten dat ze weinig tijd heeft en ze geeft dan ook aan dat ze momenteel meer tijd voor haar relatie wil maken en daardoor minder tijd voor mij heeft. En dit soort dingen raken mij dan echt. Als mensen problemen hebben kunnen ze mij dag en nacht bellen maar als ik opeens een luisterend oor nodig heb wordt er niet thuis gegeven.
Misschien moet je haar zelf even bellen. Misschien heeft ze wel tijd voor je, als jij maar aangeeft dat je haar steun nodig hebt. Niet iedereen weet dat vanzelf, soms moet je erom vragen.Dat heb ik dus ook gedaan maar dan bel ik net op de momenten dat ze weinig tijd heeft en ze geeft dan ook aan dat ze momenteel meer tijd voor haar relatie wil maken en daardoor minder tijd voor mij heeft. En dit soort dingen raken mij dan echt. Als mensen problemen hebben kunnen ze mij dag en nacht bellen maar als ik opeens een luisterend oor nodig heb wordt er niet thuis gegeven.
zaterdag 13 februari 2010 om 23:26
quote:Burton73 schreef op 13 februari 2010 @ 23:22:
[...]
Dat heb ik dus ook gedaan maar dan bel ik net op de momenten dat ze weinig tijd heeft en ze geeft dan ook aan dat ze momenteel meer tijd voor haar relatie wil maken en daardoor minder tijd voor mij heeft. En dit soort dingen raken mij dan echt. Als mensen problemen hebben kunnen ze mij dag en nacht bellen maar als ik opeens een luisterend oor nodig heb wordt er niet thuis gegeven.Kan me voorstellen dat dat je kwetst
[...]
Dat heb ik dus ook gedaan maar dan bel ik net op de momenten dat ze weinig tijd heeft en ze geeft dan ook aan dat ze momenteel meer tijd voor haar relatie wil maken en daardoor minder tijd voor mij heeft. En dit soort dingen raken mij dan echt. Als mensen problemen hebben kunnen ze mij dag en nacht bellen maar als ik opeens een luisterend oor nodig heb wordt er niet thuis gegeven.Kan me voorstellen dat dat je kwetst
zaterdag 13 februari 2010 om 23:28
Ik weet precies waar ik tegenaan loop. Ik weet alleen niet hoeik het moet doorbreken. Heb al een paar keer een single reis gedaan en dat soort dingen maar als ik dan op zo'n reis ook geen echte aansluiting kan vinden of de mensen die deelnemen zijn totaal anders dan ik dan raak ik daar nog meer van slag en vraag ik me steeds meer af of het ooit nog goed komt. En het gekke is, is dat ik gewoon een heel normaal persoon ben waarvan iedereen denkt dat ik alles voor elkaar heb en een leuk leven heb,
zaterdag 13 februari 2010 om 23:39
Arme Burton... ik denk dat veel mensen wel een keer in hun leven tegen zo'n periode aanlopen, vooral als je een poos singel bent. Echte vriendschappen zijn inderdaad héél zeldzaam. En ik herken wel wat je zegt: als je het zelf moeilijk hebt gehad, besef je hoe belangrijk het is om er te zijn en een luisterend oor te bieden voor wie het nodig heeft. Terwijl anderen die het een stuk makkelijker hebben niet snappen hoe belangrijk dat is, en als jij dan eens wil praten is er ineens niemand meer...
Ik hoop dat dit forum je al een beetje helpt om je minder alleen te voelen. En verder sluit ik me aan bij wat anderen zeggen: zoek een activiteit, een sport, een cursus... waar je andere mensen leert kennen. Niet dat je dan ineens stikt van de vrienden, want vriendschappen sluiten heeft tijd nodig. Maar je bent dan in ieder geval samen met anderen met iets opbouwends bezig en je kunt de ellende even van je afzetten... en zo ontmoet je vast ook mensen die je liggen en dezelfde interesses hebben als jij.
Hou de moed erin, je bent niet de enige die zich alleen en triest voelt (al lijkt dat soms wel zo...). En blijf vooral schrijven
Ik hoop dat dit forum je al een beetje helpt om je minder alleen te voelen. En verder sluit ik me aan bij wat anderen zeggen: zoek een activiteit, een sport, een cursus... waar je andere mensen leert kennen. Niet dat je dan ineens stikt van de vrienden, want vriendschappen sluiten heeft tijd nodig. Maar je bent dan in ieder geval samen met anderen met iets opbouwends bezig en je kunt de ellende even van je afzetten... en zo ontmoet je vast ook mensen die je liggen en dezelfde interesses hebben als jij.
Hou de moed erin, je bent niet de enige die zich alleen en triest voelt (al lijkt dat soms wel zo...). En blijf vooral schrijven
zondag 14 februari 2010 om 00:27
hey Burton, ik hoop dat je inderdaad een beetje kan slapen en niet blijft liggen malen. Ik herken wel wat je beschrijft, wel voor anderen klaarstaan maar als je zelf wat hebt tja...... Ook ik heb geen echte vrienden, wat me best enorm moedeloos maakt t gevoel alsof je er niet bij hoort, want iedereen heeft al zijn sociale netwerk en voor nieuwe mensen is vaak geen plaats...... Woont je familie in de buurt? Kan je met iemand van hen praten?
Wat ik je in elk geval aanraad is praten met je huisarts wie weet kan hij je doorverwijzen naar een psycholoog zodat je in elk geval over je gevoelens kan praten, en ik zou hoe moeilijk het ook is er op het werk met je leidinggevende over praten, wie weet heeft die oplossingen voor ander werk, ander team oid?
Van mij in elk geval dikke
Wat ik je in elk geval aanraad is praten met je huisarts wie weet kan hij je doorverwijzen naar een psycholoog zodat je in elk geval over je gevoelens kan praten, en ik zou hoe moeilijk het ook is er op het werk met je leidinggevende over praten, wie weet heeft die oplossingen voor ander werk, ander team oid?
Van mij in elk geval dikke
zondag 14 februari 2010 om 13:47
Hoi Burton,
Ik wil je ook even een geven. Ik ben het met mijn voorgangers eens om misschien te proberen een andere baan te zoeken. Een baan waar je meer voldoening uit haalt en niet het gevoel krijgt dat je er geen positiviteit uit haalt en elke dag dat je daar aan het werk bent een verspilde dag is.
Misschien is het een mogelijkheid om je om te laten scholen (ik weet natuurlijk niet wat voor werk je doet/ opleiding je hebt gevolgd), wat zijn je passies? Wat voor werk zou je het liefst willen doen?
Of is het misschien mogelijk om bijvoorbeeld vrijwilligerswerk te doen om op die manier wat voldoening te krijgen of mensen te leren kennen?
Ik wil je ook even een geven. Ik ben het met mijn voorgangers eens om misschien te proberen een andere baan te zoeken. Een baan waar je meer voldoening uit haalt en niet het gevoel krijgt dat je er geen positiviteit uit haalt en elke dag dat je daar aan het werk bent een verspilde dag is.
Misschien is het een mogelijkheid om je om te laten scholen (ik weet natuurlijk niet wat voor werk je doet/ opleiding je hebt gevolgd), wat zijn je passies? Wat voor werk zou je het liefst willen doen?
Of is het misschien mogelijk om bijvoorbeeld vrijwilligerswerk te doen om op die manier wat voldoening te krijgen of mensen te leren kennen?
zondag 14 februari 2010 om 16:29
Ik vraag me ook af hoe lang ik dit werk nog blijf doen. Alleen op dit moment heb ik even de energie niet om opzoek te gaan naar wat anders. Moet eerst weer goed in mijn vel komen en weer energie krijgen voordat ik dit soort beslissingen kan maken.
En ik sport 2 keer in de week. Ben ik er even lekker uit maar het is niet echt dat er na afloop nog wat gedronken wordt of zo. Helaas hou ik niet zo van teamsporten als voetbal.
Ik loop momenteel ook bij een therapeut. Maar met 1 keer in de week een uurtje praten heb ik het idee niet echt verder te komen. Soms heb ik gewoon hele weekenden dat ik dus geen woord met iemand heb gewisseld en totaal niet moet weten wat ik moet doen. Regelmatig ga ik maar naar de stad om wat winkels te kijken of ga ik een heel stuk fietsen maar dan nog hou ik een leeg gevoel over,
En ik sport 2 keer in de week. Ben ik er even lekker uit maar het is niet echt dat er na afloop nog wat gedronken wordt of zo. Helaas hou ik niet zo van teamsporten als voetbal.
Ik loop momenteel ook bij een therapeut. Maar met 1 keer in de week een uurtje praten heb ik het idee niet echt verder te komen. Soms heb ik gewoon hele weekenden dat ik dus geen woord met iemand heb gewisseld en totaal niet moet weten wat ik moet doen. Regelmatig ga ik maar naar de stad om wat winkels te kijken of ga ik een heel stuk fietsen maar dan nog hou ik een leeg gevoel over,
