depressie of burnout

Ga ander werk zoeken,denk dat dat je grootste probleem is......Je kan altijd een opleiding volgen he,zelfs een BBL opleiding,dan werk je met een minimum loon...Ben zelf op mijn 42 nog aan een opleiding begonnen,en zus op haar 36,vriendin met haar 40,dus kan makkelijk.Geen reden om te blijven hangen in een baan waar je het niet naar je zin hebt.



Bespreek je gevoel met je werkgever ,neem een week vrij of meld je ziek,ga op vakantie,maar ga iets anders doen even als werken...



En ik zou hulp zoeken als ik jou was.....en jezelf zeker niet een BURNOUT of DEPRESSIE aanpraten,omdat je het even niet ziet zitten....

Ga hulp zoeken! Het maakt niet uit welk labeltje je hebt, je hebt hulp nodig. Ga naar je huisarts en bespreek daar de situatie.



Ikzelf loop met een burn-out. Ben eerst naar de huisarts geweest omdat ik die wel vertrouw. Uiteindelijk naar de bedrijfsarts omdat die me kon doorverwijzen naar een arbeidsgerelateerde psycholoog.

Let op de bedrijfsarts is er alleen om je aan het werk te houden of te krijgen. Verwacht daar niet te veel steun.



Succes ermee.



Neem de tijd om beter te worden!

Hé Lammy, rot om te lezen dat het steeds slechter met je gaat ipv beter. Het wordt toch eens tijd dat je naar de huisarts gaat..

Je schreef eerder een keer dat je niet vlug naar de ha gaat maar nu wordt het echt wel tijd. De klachten die jij hierboven beschrijft is een signaal van jouw lichaam die je zeker serieus moet nemen.

Nu moet je tijd voor jezelf en je herstel gaan nemen en ik zou me zeker een week ziek melden en morgen naar de ha gaan.



Even pas op de plaats maken en goed voor jezelf zijn. Sterkte

Ik heb zoveel angst om weer naar mijn werk (in de zorg) te moeten dat ik soms hoop de volgende dag niet meer wakker te worden zodat ik daar niet meer naartoe hoef.



Op een dag nu een paar jaar geleden stond ik bij een bushalte op weg naar mijn werk, en dacht: ik wordt nog liever door die bus aangereden dan dat ik er in stap. Als ik dood ben heb ik in ieder geval even rust.



Ik heb me omgedraaid, heb me ziekgemeld en ben die dag nog naar de dokter gegaan, die me heeft doorverwezen naar de psycholoog. Het heeft een half jaar geduurd voordat ik weer een beetje functioneerde.



Bij mij ging er ook een periode aan vooraf dat ik zó moe was, maar nooit eens goed kon slapen. Dat ik paniekaanvallen kreeg, absoluut niet naar mijn werk of de uni wilde, niet meer naar de supermarkt durfde en geen telefoon meer op nam. Ik voelde me dom, dik en mislukt. Achteraf signalen dat ik al veel eerder aan de bel had moeten trekken. Ik ben al lang blij dat ik mezelf toen niks heb aangedaan (was een reëel risico, de bushalte was niet de eerste keer dat ik bedacht dat een ongelukje me wat rust zou 'kopen'. Mijn angst voor bloed had me tot dan toe behoed voor domme dingen. De bushalte was de eerste keer dat ik dacht dat ik beter dood kon zijn. Dat was wel een eng moment, en voor mij voldoende om in te grijpen.)



Begrijp me goed, ik probeer je absoluut niks aan te praten. Maar je lichaam en je geest geven je nu duidelijk aan dat er iets niet goed is. Als je op vrijdag al paniekerig bent omdat je maandag moet werken dan is er iets niet goed. Dat lijkt me voldoende reden om hulp te vragen. Je huisarts of een psycholoog kunnen je misschien heel goed helpen, voordat het zo erg wordt dat je een tijdje uitgeschakeld bent. Hulp vragen is geen schande, het is juist een teken van kracht. Je merkt dat het niet goed gaat, en je hebt zelf de kracht om er iets aan te doen!



Je moet in ieder geval ophouden met zo negatief naar je zelf te kijken. Ha, dat is makkelijk gezegd natuurlijk! Maar je bent niet dom, je bent geen niksnut. Je werkt immers heel hard in een zwaar beroep! Je stelt je niet aan! Je hebt duidelijke klachten waar je wat aan wil en kan doen. Dat je dit topic durft te openen geeft dat al aan. Dat vind ik al heel sterk van je! Ik hoop dat je ook de volgende stap durft te nemen en om hulp durft te vragen bij professionals, zoals de eerder genoemde bedrijfsarts, huisarts of psycholoog.



@Daffyduck: ik weet dat je het goed bedoelt, en je hebt ook helemaal gelijk dat je op je 40ste nog best aan iets nieuws kan beginnen. Maar ik weet nog dat ik bij die bushalte op mijn 25e al vond dat ik oud en mislukt was, en dat het echt nooit meer goed zou komen met mij... Nog steeds niet afgestudeerd, makkelijk baantje, ruzie met mijn scriptiebegeleider, relatie die niet op schoot. En al mijn oud klasgenootjes die al van alles hadden bereikt. Nu weet ik dat het onzin was, maar toen voelde het zó echt, en zo zwart en onoverkomelijk, dat ik echt dacht dat het beter was als ik er nu maar mee ophield dan nog 50 jaar zo door te ploeteren. Als het echt mis is dan is positief denken niet meer voldoende, dan moet je er (met professionele hulp) zelf doorheen.



Nu ben ik trouwens wel het bewijs dat het weer helemaal goed kan komen. Ben nu bijna 28, heel gelukkig in mijn relatie (met vriend die tijdens de depressie bij mij is gebleven!), ben afgestudeerd, heb een leuke baan en ben aan een tweede master begonnen. Ik ben nog steeds niet zo succesvol als mijn oud klasgenoten, maar ik ben wel walgelijk gelukkig. Ik heb de keuze gemaakt om 'maar' 36 uur te werken, en daarnaast tijd te hebben voor andere dingen, en daar word ik gelukkig van. Maar om er achter te komen dat mijn keuzes ook 'goed genoeg' waren heeft wel heel wat strijd gekost.



Zo, uhm, lang verhaal. In samenvatting: zoek hulp! Of het nou een burn out is of een depressie, of iets totaal anders, je geeft nu duidelijk aan dat er iets mis is wat je niet alleen kan oplossen. Hulp vragen is dan juist een teken van kracht! Je bent zeker geen aansteller. Ik wens je heel veel sterkte

Hulp vragen is geen schande, het is juist een teken van kracht. Je merkt dat het niet goed gaat, en je hebt zelf de kracht om er iets aan te doen! (Madieken)



Lees dit eens goed Lammy want wat Madieken schrijft is ozo waar.

Lammy, het is niet voor het eerst dat je zo loopt te worstelen met je baan, toch?



Zoek hulp!



En ik begrijp dat het moeilijk is om een andere baan te vinden en dat dat frustrerend is.

Maar is er geen mogelijkheid om verder te denken dan de zorg. Kun je een tijdje zonder werken en op het salaris van je partner leven?



En wat zou je verdienen als je bijvoorbeeld in een winkel (supermarkt) zou werken, of productiewerk? Of een hondenuitlaatservice of misschien ben je goed met kinderen en kun je oppassen in een gezin. Of wellicht kun je verdienen met huishoudelijk werk bij verschillende adressen.



En wellicht heb je ook nog uitgaven waar je op kunt besparen.



Ik heb nu zelf een topic lopen en heb net moeten beslissen dat mijn functie ook niet goed is voor mijn gezondheid. Dat heeft erg veel rust gegeven en vanuit die rust ga ik vanuit een positieve situatie op zoek naar iets dat beter bij me past.

Ik wilde me ook niet ziek melden. Maar toen in de vakantie de paniekaanvallen bleven komen als het over werk ging was er eigenlijk geen andere keuze.

Soms heb je even de tijd nodig om alles op een rijtje te krijgen.

Lammy, je doet jezelf tekort als je je niet ziek meldt. Doordat jejezelf tekort doet als jij je niet ziek meldt doe je ook je clienten tekort.

Eerst goed voor jezelf zorgen en dan ben je in staat goed voor de ander te zijn, zorgen.

Niert schuldig voelen, je neemt jezelf in ook en ook de mensen die je verzorgt in bescherming, voordat er onherstelbare fouten zijn gemaakt door jou.

Je zegt gewoon wat je voelt tegen de huisarts tegen de leiding alleen dat je ziek bent en niet komt, hoe moeilijk het ook is voor je.



Sterkte de komende weken, het is een rottijd waar je door heen moet.

quote:lammy schreef op 15 februari 2010 @ 06:01:

Na een onrustige nacht heb ik besloten me toch ziek te melden. Ik voel me hier vreselijk schuldig over, wat moet ik in hemelsnaam zeggen. Het is voor mezelf moeilijk te bevatten dat ik mijn werk wat maar 25 uur per week is niet aan kan.



25 uur per week werken in een baan die je vreselijk vind en waar je heel veel stress van krijgt is heel veel.



Give yourself a break. Het is nu eenmaal zo, vergelijk je niet met andere mensen, dit is jouw grens!



Wat mij op een gegeven hielp was de constatering van mijn coach dat als ik het wel kon, of als ik het op een andere manier kon, ik het allang had gedaan. Het heeft geen zin om dingen te willen die je niet kunt!



Ga je richten op wat je wel kan en doe dat met een positieve instelling. Orienteer je eens op heel ander werk, zoals ik al aangaf. Ook met schoonmaken bij particulieren kun je best verdienen en hoef je waarschijnlijk niet eens heel veel in inkomen achteruit.

Misschien niet ideaal, maar wel zonder stress. Muziekje aan en lekker de huiskamer van een ander stoffen, zelf je tempo bepalen en geen druk vanuit een organisatie/werkgever.

Lammy, goed dat je je ziek gemeldt hebt. Ik hoop echt dat je vandaag een afspraak met je ha maakt.



Ga je niet schuldig voelen Lammy. Dit kost alleen maar negatieve energie. Je bent juist goed voor jezelf (eindelijk) dat je naar je lijf luistert.

Ik heb hetzelfde gehad. Mijn man heeft me ziekgemeld. Ik dacht toen een weekje bijtanken en ik ben er wel weer. Is uiteindelijk een half jaar, antidepressiva en hulp van een maatschappelijk werker geworden. Geef er aan toe meid, en zorg er nu voor dat je langzaam uit die spiraal omhoog komt. Zoek iets waar je je tijd mee kunt vullen wat je leuk vind. Ga praten. Maar probeer niet verder weg te zakken.



Er komt een dag, dat je "blij" bent dat dit je is overkomen. Omdat je er sterker door bent geworden. Het is nooit zo donker of het wordt wel weer licht.....



Veel succes!

Ehm... had de huisarts niet iets meer voor je kunnen doen?



Ik vind dat hij / zij er nogal makkelijk vanaf komt zo. Zijn er geen gesprekken aangeraden?



En ben je nu ziekgemeld op het werk?



Is het verstandig om nu ander werk te zoeken, nu je ziek bent?



Ik heb meerdere depressies achter de rug. Weet daarom dat je soms gewoon tijd nodig hebt om beter te worden.



Wat was er eigenlijk zo erg op het werk? De bejaarden, collega's, de werkdruk? Lijkt me goed om dat wel te weten, dan weet je ook wat je eventueel over een tijd WEL voor werk wilt.

By the way: gaat je huisarts je begeleiden bij de antidepressiva?



Dat is echt heel belangrijk. Het kan even duren voordat je het goede medicijn gevonden hebt. (En ik denk dat alleen medicijnen niet helpen als je niet meer gaat doen op therapie-vlak).

Als je begint met antidepressiva, kunnen de klachten eerst verergeren. Dit MOET je echt weten, want als het bij jou ook eerst erger wordt, weet dan dat dat door de medicijnen komt. En dat het goed is dit aan je arts te melden.



Ik snap werkelijk niet dat iemand je na 5 minuten wegstuurt met AD. Hoe heet je medicijn eigenlijk?



Heb het idee dat ik nu aan het vertellen ben wat een arts had moeten vertellen. En ik ben dus geen arts, niks wat daarop lijkt ook.



Let goed op jezelf he. En probeer te genieten van je rust. Zie het niet als nutteloze tijd, maar als tijd die je nodig hebt om aan te sterken.

He-le-maal eens met Moonlight. Dit is wel erg gemakkelijk van je huisarts. Hij/zij maakt zich er erg makkelijk van af... Sjeee



Je kunt wel rustig aan doen zoals de huisarts voorschrijft maar daar ben jij niet mee gebaat. Jij moet jezelf eens belangrijk vinden, werken aan je schuldgevoel, je zelfvertrouwen...

Kortom gesprekken met een psycholoog. Dit is pappen en nat houden wat er nu gebeurd.



Lammy laat je ook niet gek maken door je werk dat ze niet blij zijn met je ziekmelding. Nogmaals neem jezelf eens serieus en zorg eens goed voor een ander.

Vraag bij je bedrijfsarts om HSK. Zij zijn hierin gespecialiseerd. (Ze zitten door het hele land en bestaan uit een groep van psychologen).

Ga er niet uit jezelf heen. De kosten zijn nogal hoog van deze dienst en anders krijg je er ook nog geldzorgen bij. Dat is niet handig.

Een andere psycholoog kan natuurlijk ook. Het is wel handig als deze gespecialiseerd is in arbeidsgerelateerde klachten.



De ba zal proberen om je bij bedrijfsmaatschappelijk werk te krijgen. Bij mij heeft dat echt niet geholpen.



Verder is het misschien wel het lastigste om te accepteren dat je ziek bent. Dus ook stoppen met het schuldig voelen over het feit dat je ziek bent.

Jij kunt nu niets aan meer aan doen!!!!

Stop dus ook met het kijken naar een nieuwe baan.

Je bent ziek en zal eerst moeten herstellen om verder te kunnen.



Heel veel succes!!!

Ik heb er nog eens over nagedacht. Ik herinner me weer mijn eerste depressie of burnout (het stickertje of naampje dat je erop plakt maakt in mijn ogen niet zoveel uit).



Ik wist gewoon niet wat het was, wat ik had. Vond het wel best als mensen het een depressie noemden, maar ik wist bijvoorbeeld niet wat daar de symptomen van waren. Ik snapte zelf de ziekte niet.



Voorbeeldje: normaal houd ik van lezen, maar dat lukte niet zo goed. Ik kwam niet door boeken heen of beleefde geen plezier aan het lezen. Of pakte liever een kinderboek.

Het blijkt bij depressie te horen dat concentratie en dus lezen een probleem is. Wist ik niet.



Ik kon ook niet inzien dat ik 'ziek' was. Ik voelde me enorm schuldig naar werk, vrienden, familie etc dat ik niet mezelf was. Nu - nu ik weet wat een depressie is - heb ik dat schuldgevoel minder (ben dus helaas nog af en toe depressief).



Dat zijn dingen, die moeten je uitgelegd worden. Door een arts of psycholoog.

En dat je niet de tijd als nutteloos moet zien, ook al voelt het zo.



En dat het niet goed is - terwijl je rust moet nemen - om nieuw werk te zoeken. Want dat is geen rust.



Sterkte.

Bij burn-out of overspannenheid heb je hetzelfde probleem hoor.

Geen zin hebben hoort erbij.

En nee ik ben niet depressief. Van de lijst van symptomen is dat het enige wat ik niet heb.

quote:Nonix schreef op 15 februari 2010 @ 17:47:

Bij burn-out of overspannenheid heb je hetzelfde probleem hoor.

Geen zin hebben hoort erbij.

En nee ik ben niet depressief. Van de lijst van symptomen is dat het enige wat ik niet heb.Ik snap deze post niet echt.

quote:Moonlight82 schreef op 15 februari 2010 @ 17:54:

[...]



Ik snap deze post niet echt.



Je doet net voorkomen of je altijd depressief moet zijn als je een burn-out hebt. Dit is niet het geval.

Dus het label maakt wel degelijk iets uit. De behandeling wordt daardoor anders.