Psyche
alle pijlers
depressie of burnout
zondag 14 februari 2010 om 14:31
Ik weet eigenlijk niet hoe ik dit topic moet beginnen maar ik heb nu het gevoel dat ik niet meer kan, voel me zo ellendig.
Heb steeds huilbuien, maak ruzie met mijn partner, slaap slecht waardoor ik overdag doodmoe ben en mijn lichaam doet zeer.
Daarbij voel ik me een niksnut en stom.
Ik heb zoveel angst om weer naar mijn werk (in de zorg) te moeten dat ik soms hoop de volgende dag niet meer wakker te worden zodat ik daar niet meer naartoe hoef.
Het wordt me allemaal te veel, het gehol en gevlieg, steeds meer klanten in de thuissitutie waar je minimaal tijd voor hebt maar die veel zorg en aandacht vergen.
Vrijdagavond leek het alsof er iets brak, ik werd compleet hysterisch en kon niet stoppen met huilen, dit herhaalde zich vanmorgen weer omdat ik er morgen weer naartoe moet.
De weerzin tegen mijn werk speelt al langer, ik solliciteer me suf maar ben ruim boven de 40 en heb niet veel meer opleiding dan bejaardenverzorgende nivo 2.
Ik weet niet wat ik moet doen, ben ik nou depressief of burnout, of misschien wel een aanstelster.
Heb steeds huilbuien, maak ruzie met mijn partner, slaap slecht waardoor ik overdag doodmoe ben en mijn lichaam doet zeer.
Daarbij voel ik me een niksnut en stom.
Ik heb zoveel angst om weer naar mijn werk (in de zorg) te moeten dat ik soms hoop de volgende dag niet meer wakker te worden zodat ik daar niet meer naartoe hoef.
Het wordt me allemaal te veel, het gehol en gevlieg, steeds meer klanten in de thuissitutie waar je minimaal tijd voor hebt maar die veel zorg en aandacht vergen.
Vrijdagavond leek het alsof er iets brak, ik werd compleet hysterisch en kon niet stoppen met huilen, dit herhaalde zich vanmorgen weer omdat ik er morgen weer naartoe moet.
De weerzin tegen mijn werk speelt al langer, ik solliciteer me suf maar ben ruim boven de 40 en heb niet veel meer opleiding dan bejaardenverzorgende nivo 2.
Ik weet niet wat ik moet doen, ben ik nou depressief of burnout, of misschien wel een aanstelster.
maandag 15 februari 2010 om 18:58
Die paniekaanvallen gaan over, geloof me. Doe het rustig aan. Je hoeft niets. Doe dingen die je leuk vind als je daar de energie voor kunt vinden.
En probeer iets van een regelmaat in je dag te houden.
Desnoods ga je niet wekelijks je boodschappen doen maar dagelijks. En als boodschappen doen je niet lukt doe je ze lekker niet.
De concentratieproblemen zullen nog wel even duren. Je lichaam is nu met iets anders bezig. Dus het focussen op het klusje waarmee je bezig bent is voor je lichaam lastig.
Het lijkt misschien of je niet veel doet op een dag maar eigenlijk ben je heel hard aan het werk.
En probeer iets van een regelmaat in je dag te houden.
Desnoods ga je niet wekelijks je boodschappen doen maar dagelijks. En als boodschappen doen je niet lukt doe je ze lekker niet.
De concentratieproblemen zullen nog wel even duren. Je lichaam is nu met iets anders bezig. Dus het focussen op het klusje waarmee je bezig bent is voor je lichaam lastig.
Het lijkt misschien of je niet veel doet op een dag maar eigenlijk ben je heel hard aan het werk.
maandag 15 februari 2010 om 19:08
Jeetje Lammy,
Jouw huisarts doet er wel heel erg gemakkelijk over om je gelijk medicatie te geven!
Ik heb ook burnout en depressie gehad en ben nu herstellende ervan maar heb nooit aan de medicatie gezeten.
Ben in therapie gegaan. Je klachten komen vaak niet zo zeer door een stofje tekort in je hersenen maar door hele andere factoren, zoals je baan en de gedachten die je daar over hebt!
Ik zou vragen aan de huisarts of hij of zij jou kan doorverwijzen naar een psycholoog. om er over te praten en te onderzoeken wat de oorzaken zijn. en vanuit daar verder te gaan werken.
Echt hoor!
Medicatie is vaak niet de oplossing voor de gevoelens en de neerslachtigheid die je hebt!
Groetjes Emee
Jouw huisarts doet er wel heel erg gemakkelijk over om je gelijk medicatie te geven!
Ik heb ook burnout en depressie gehad en ben nu herstellende ervan maar heb nooit aan de medicatie gezeten.
Ben in therapie gegaan. Je klachten komen vaak niet zo zeer door een stofje tekort in je hersenen maar door hele andere factoren, zoals je baan en de gedachten die je daar over hebt!
Ik zou vragen aan de huisarts of hij of zij jou kan doorverwijzen naar een psycholoog. om er over te praten en te onderzoeken wat de oorzaken zijn. en vanuit daar verder te gaan werken.
Echt hoor!
Medicatie is vaak niet de oplossing voor de gevoelens en de neerslachtigheid die je hebt!
Groetjes Emee
maandag 15 februari 2010 om 22:08
quote:Nonix schreef op 15 februari 2010 @ 18:01:
[...]
Je doet net voorkomen of je altijd depressief moet zijn als je een burn-out hebt. Dit is niet het geval.
Dus het label maakt wel degelijk iets uit. De behandeling wordt daardoor anders.
Ah, ok, bedoel je zo.
In mijn geval maakt het niet meer uit of ik die eerste periode dat het niet meer ging een depressie of burn-out noemde.
Je hebt wel gelijk dat de behandeling anders zal zijn. Maar als de HA anti-depressiva geeft, gaat het waarschijnlijk niet alleen om burn-out? (of geven ze dan ook AD?)
Mijn advies blijft hetzelfde. Echt rust nemen nu en aan jezelf werken. En niet in deze toestand beslissingen nemen, die je misschien in gezonde doen niet zou nemen (omtrent werk bijvoorbeeld)
[...]
Je doet net voorkomen of je altijd depressief moet zijn als je een burn-out hebt. Dit is niet het geval.
Dus het label maakt wel degelijk iets uit. De behandeling wordt daardoor anders.
Ah, ok, bedoel je zo.
In mijn geval maakt het niet meer uit of ik die eerste periode dat het niet meer ging een depressie of burn-out noemde.
Je hebt wel gelijk dat de behandeling anders zal zijn. Maar als de HA anti-depressiva geeft, gaat het waarschijnlijk niet alleen om burn-out? (of geven ze dan ook AD?)
Mijn advies blijft hetzelfde. Echt rust nemen nu en aan jezelf werken. En niet in deze toestand beslissingen nemen, die je misschien in gezonde doen niet zou nemen (omtrent werk bijvoorbeeld)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 15 februari 2010 om 22:11
quote:lammy schreef op 15 februari 2010 @ 18:34:
Ook dat nog... het medicijn wat ik kreeg voorgeschreven mag ik niet hebben i.v.m. bloedingsgevaar. Ik gebruik al bloedverdunners. Huisarts gebeld en die zei dat ik dan een maagbeschermer kan nemen.
Ik vind dit een heel raar advies. Dat je bloedverdunners slikt, heeft toch niets met je maag te maken?
Je zou voor een extra advies hierover de apotheek kunnen vragen (als een soort second opinion). Verstandig dat je dit nagevraagd hebt.
Ook dat nog... het medicijn wat ik kreeg voorgeschreven mag ik niet hebben i.v.m. bloedingsgevaar. Ik gebruik al bloedverdunners. Huisarts gebeld en die zei dat ik dan een maagbeschermer kan nemen.
Ik vind dit een heel raar advies. Dat je bloedverdunners slikt, heeft toch niets met je maag te maken?
Je zou voor een extra advies hierover de apotheek kunnen vragen (als een soort second opinion). Verstandig dat je dit nagevraagd hebt.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 16 februari 2010 om 21:30
Hoi Bosaapje. Huisarts vind het onzin dat ik de AD niet ga proberen, maagbeschermer is voldoende. Maar ik heb het helemaal gehad, sta er toch al niet achter. Ik neem voor het slapen een halve bromazepam. Merk dat ik wel goed slaap nu ik weet dat ik de volgende dag niets hoef.
Er komt weinig uit mijn handen. Verder een enorm schuldgevoel want ik voel me nu niet ziek. Heb je griep dan is het zo tastbaar en nu niet. Ik zie het ook als een vorm van zwakte dat ik nu thuisben en mijn collega's opzadel met extra werk.
Er komt weinig uit mijn handen. Verder een enorm schuldgevoel want ik voel me nu niet ziek. Heb je griep dan is het zo tastbaar en nu niet. Ik zie het ook als een vorm van zwakte dat ik nu thuisben en mijn collega's opzadel met extra werk.
woensdag 17 februari 2010 om 10:37
Dit klinkt wel erg als een burn-out.
Misschien is het beter om gewoon eens naar een therapeut te gaan ipv steeds naar je huisarts.
Vind die huisarts ook niet echt oké hoor om zomaar ad voor te schrijven. Lekker de symptomen wegduwen en vooral maar doorgaan..
En dat hij het onzin vindt dat je het niet wilt proberen... dat mag hij vinden. Maar jij bent nog altijd baas over je eigen lijf!
Dus als je er niet achter staat, niet doen!
Wat het schuldgevoel betreft, dat is een typisch burnout verschijnsel. Burn-out is ook een ziekte meid. Je hebt dan weliswaar geen koorts, maar je geest en lijf is wel ziek. Is het misschien ook zo dat je een persoon bent die zichzelf vaak opoffert?
Misschien is het beter om gewoon eens naar een therapeut te gaan ipv steeds naar je huisarts.
Vind die huisarts ook niet echt oké hoor om zomaar ad voor te schrijven. Lekker de symptomen wegduwen en vooral maar doorgaan..
En dat hij het onzin vindt dat je het niet wilt proberen... dat mag hij vinden. Maar jij bent nog altijd baas over je eigen lijf!
Dus als je er niet achter staat, niet doen!
Wat het schuldgevoel betreft, dat is een typisch burnout verschijnsel. Burn-out is ook een ziekte meid. Je hebt dan weliswaar geen koorts, maar je geest en lijf is wel ziek. Is het misschien ook zo dat je een persoon bent die zichzelf vaak opoffert?
woensdag 17 februari 2010 om 11:07
Lammy, qua medicatie moet je doen waar jij je het beste bij voelt.
Dat schuldgevoel herken ik wel maar vergeet niet dat je goed voor jezelf moet zorgen en dat werken nu even niet kan.
Ik zou terug naar de huisarts gaan en me laten doorsturen naar een therapeut om eens te kijken waar de schoen precies wringt en gaan werken aan je psychisch herstel.
Als een collga van jou ziek is en jij daardoor extra werk krijgt baal jij dan ook?
Ziek is ziek Lammy ook al zie je aan de buitenkant niets.
Hoe gaat je partner er mee om dat je voor jezelf hebt gekozen en het duidelijk is dat het niet goed met je gaat?
Dat schuldgevoel herken ik wel maar vergeet niet dat je goed voor jezelf moet zorgen en dat werken nu even niet kan.
Ik zou terug naar de huisarts gaan en me laten doorsturen naar een therapeut om eens te kijken waar de schoen precies wringt en gaan werken aan je psychisch herstel.
Als een collga van jou ziek is en jij daardoor extra werk krijgt baal jij dan ook?
Ziek is ziek Lammy ook al zie je aan de buitenkant niets.
Hoe gaat je partner er mee om dat je voor jezelf hebt gekozen en het duidelijk is dat het niet goed met je gaat?
donderdag 18 februari 2010 om 09:04
Lammy je zal binnenkort een oproep krijgen van de bedrijfsarts. Aan deze arts heb je nog minder dan aan je huisarts waarschijnlijk. (deze arts zit er echt voor om je zo snel mogelijk aan het werk te krijgen).
Maar deze arts kan je wel doorverwijzen naar een psycholoog op kosten van de baas!
Ik heb het al eerder genoemd maar probeer bij HSK terecht te komen. Ik ken verschillende mensen die hier onder behandeling geweest zijn en er erg te spreken over zijn.
Zij hebben voor burn-out een protocol wat werkt. Ik ging ineens vooruit toen ik bij hen onder behandeling kwam.
Neem naar de bedrijfsarts desnoods je man, een vriend of vriendin mee. Dat mag! Dan voelt het misschien wat veiliger om daarheen te gaan.
Het is niet erg als je de komende weken nog even geen hulp krijgt van psychologen. Je bent ziek en moet dat eerst even realiseren. Ook dat schuldgevoel wordt minder.
Voor dat extra werk wordt een oplossing gevonden. Daar moet jij je niet druk overmaken! (maar dat vind je waarschijnlijk makkelijker gezegd als gedaan..).
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik ziek ben. En tot mijn grote verrassing bleken heel veel mensen hetzelfde gehad te hebben als ik waarvan ik het niet verwacht had.
Maar deze arts kan je wel doorverwijzen naar een psycholoog op kosten van de baas!
Ik heb het al eerder genoemd maar probeer bij HSK terecht te komen. Ik ken verschillende mensen die hier onder behandeling geweest zijn en er erg te spreken over zijn.
Zij hebben voor burn-out een protocol wat werkt. Ik ging ineens vooruit toen ik bij hen onder behandeling kwam.
Neem naar de bedrijfsarts desnoods je man, een vriend of vriendin mee. Dat mag! Dan voelt het misschien wat veiliger om daarheen te gaan.
Het is niet erg als je de komende weken nog even geen hulp krijgt van psychologen. Je bent ziek en moet dat eerst even realiseren. Ook dat schuldgevoel wordt minder.
Voor dat extra werk wordt een oplossing gevonden. Daar moet jij je niet druk overmaken! (maar dat vind je waarschijnlijk makkelijker gezegd als gedaan..).
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik ziek ben. En tot mijn grote verrassing bleken heel veel mensen hetzelfde gehad te hebben als ik waarvan ik het niet verwacht had.
donderdag 18 februari 2010 om 09:25
Wat een herkenbaar stukje. Ik schrijf hier al een tijdje af en aan over mijn problemen. Even in het kort: ik werk al drie jaar in een baan die eigenlijk niets is voor mij. Het is onder mijn niveau, er zit geen uitdaging in en ik heb totaal geen aansluiting bij mijn kamergenoten. Ik ben hier erg van geschrokken omdat ik mezelf altijd als een heel sociaal persoon heb gezien en ik nooit problemen heb gehad contact te maken met mensen. Buiten mijn werk heb ik een druk sociaal leven maar op het werk ben ik de 'kneus' om het maar oneerbiedig te zeggen. Ik ben altijd aardig gebleven, collegiaal, maar ik heb simpelweg het idee dat ze me niet 'moeten'. Een gesprek hierover aanknopen heef geen zin: elke poging die ik daartoe heb ondernomen wordt uitgespeeld in een 'het zit jouw hoofd, wij doen helemaal niets'. Maar door diverse gebeurtenissen worden mijn gevoelens telkens weer bevestigd.
Nu zou je zeggen: zoek dan een andere baan. Daar ben ik sinds september al mee bezig..het wil niet lukken. Het is natuurlijk niet de beste tijd om van baan te switchen, en ik merk ook dat ik steeds lustelozer wordt: het lukt toch niet, ik kan niets, niemand vindt me aardig. Ik slaap slecht, heb voortdurend nachtmerries, kan me slecht concentreren of ontspannen en ben voortdurend met de problemen bezig. Ook merk ik dat ik onzeker begin te worden: het ligt allemaal aan mij, ik ben verkeerd, ik zal nooit een leuke baan vinden waar ik mij gelukkig in voel.
Al een hele tijd twijfel ik of ik naar de ha moet stappen met dit verhaal. Ik ben iemand die zich nooit ziekmeldt, en altijd bang is dat mensen haar een overdrijver zullen vinden. Ik hou me altijd sterk, schouders eronder, niet zeuren. Maar ik merk dat ik steeds dieper wegzak, ik voel me gewoon echt depressief. Maar op sommige dagen is het wat lichter en dan denk ik weer: het gaat wel, je stelt je gewoon aan, tanden op elkaar en doorgaan maar weer. Maar op de donkere dagen is het echt heel donker.
Nu zou je zeggen: zoek dan een andere baan. Daar ben ik sinds september al mee bezig..het wil niet lukken. Het is natuurlijk niet de beste tijd om van baan te switchen, en ik merk ook dat ik steeds lustelozer wordt: het lukt toch niet, ik kan niets, niemand vindt me aardig. Ik slaap slecht, heb voortdurend nachtmerries, kan me slecht concentreren of ontspannen en ben voortdurend met de problemen bezig. Ook merk ik dat ik onzeker begin te worden: het ligt allemaal aan mij, ik ben verkeerd, ik zal nooit een leuke baan vinden waar ik mij gelukkig in voel.
Al een hele tijd twijfel ik of ik naar de ha moet stappen met dit verhaal. Ik ben iemand die zich nooit ziekmeldt, en altijd bang is dat mensen haar een overdrijver zullen vinden. Ik hou me altijd sterk, schouders eronder, niet zeuren. Maar ik merk dat ik steeds dieper wegzak, ik voel me gewoon echt depressief. Maar op sommige dagen is het wat lichter en dan denk ik weer: het gaat wel, je stelt je gewoon aan, tanden op elkaar en doorgaan maar weer. Maar op de donkere dagen is het echt heel donker.
donderdag 18 februari 2010 om 10:13
Hoi Emily,
Wat vreselijk naar voor je dat je je zo voelt!
Misschien is het toch verstandig om even naar je huisarts te gaan of naar een therapeut.
Hier kom je denk ik alleen niet uit..
Waarom denk je dat mensen jou een aansteller vinden?
Is dat niet wat je van jezelf vindt en dan ook automatisch denkt dat anderen dat denken/vinden?
En is het de waarheid?
En ook al zouden mensen dat vinden, dan is dat toch hun probleem?
Het is inderdaad niet leuk om onder je niveau te werken.
Heb je weleens van de term Bore-out gehoord? Dat is de tegenhanger van Burn out. http://www.sochicken.nl/j ... angen_in_een_boreout.html
Werken onder je niveau en werken op een plek die totaal niet bij je past is funest voor je zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Stel dat je een baan hebt waarin je wel je ei kwijt kan en met mensen werkt die je liggen, zou dat iets aan de situatie veranderen?
Wat vreselijk naar voor je dat je je zo voelt!
Misschien is het toch verstandig om even naar je huisarts te gaan of naar een therapeut.
Hier kom je denk ik alleen niet uit..
Waarom denk je dat mensen jou een aansteller vinden?
Is dat niet wat je van jezelf vindt en dan ook automatisch denkt dat anderen dat denken/vinden?
En is het de waarheid?
En ook al zouden mensen dat vinden, dan is dat toch hun probleem?
Het is inderdaad niet leuk om onder je niveau te werken.
Heb je weleens van de term Bore-out gehoord? Dat is de tegenhanger van Burn out. http://www.sochicken.nl/j ... angen_in_een_boreout.html
Werken onder je niveau en werken op een plek die totaal niet bij je past is funest voor je zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Stel dat je een baan hebt waarin je wel je ei kwijt kan en met mensen werkt die je liggen, zou dat iets aan de situatie veranderen?
donderdag 18 februari 2010 om 11:13
In het programma volgende keer beter werd aandacht besteed aan burn-out: http://player.omroep.nl/?aflID=10659373
Misschien ook handig om te laten zien aan mensen die dit niet hebben. Hopelijk snappen ze het na die uitzending wel.
Misschien ook handig om te laten zien aan mensen die dit niet hebben. Hopelijk snappen ze het na die uitzending wel.
