Psyche
alle pijlers
Depressie of toch wat anders?
maandag 1 december 2008 om 09:51
Ik kamp al lange tijd met wisselende stemmingen. Zo voel ik me een paar dagen wel redelijk goed en dan ineens kan de stemming weer omslaan en voel ik me waardeloos en gewoon ongelukkig van binnen.
Nu heb ik wel dingen waardoor het kan komen; slechte jeugd gehad en het contact met mijn ouders verloopt vaak nogal gespannen. En ook mijn relatie loopt niet echt soepel.
Verder ben ik mijn baan verloren anderhalf jaar terug en kom ik nog weinig onder de mensen.
Ook vanwege sociale angst. en hoe langer je dat niet meer doet hoe moeilijker het wordt.
Maar goed over die wisselende stemmingen. Ik voel me vaak leeg en eenzaam van binnen. Een naar gevoel. Ik ben eigenlijk nooit echt lang gelukkig. Het kan soms ook zomaar omslaan, juist nadat ik me gelukkig voelde. Dus een kwestie van uren.
En voel veel verdriet van binnen af en toe.
Wie herkent dit en wil er over meepraten?
Want dat is het ook he, iedereen lijkt het maar leuk te hebben en het leven te leven en lijkt het makkelijk af te gaan terwijl ik het idee heb aan de zijlijn te staan. Ik probeer het wel maar ben dus nooit lang gelukkig.
Sinds kort ben ik in therapie maar door drukte zitten er nu weer drie weken tussen. Ik merk wel dat het me helpt, eindelijk een goede therapeute gevonden waar het mee klikt.
Een tijdje geleden heb ik een topic geopend over depersonalisatie maar hier heb ik nu al twee of drie weken geen last meer van gehad.
Toch voel ik me nooit echt normaal. Ik voel me anders dan anderen.
Nu heb ik wel dingen waardoor het kan komen; slechte jeugd gehad en het contact met mijn ouders verloopt vaak nogal gespannen. En ook mijn relatie loopt niet echt soepel.
Verder ben ik mijn baan verloren anderhalf jaar terug en kom ik nog weinig onder de mensen.
Ook vanwege sociale angst. en hoe langer je dat niet meer doet hoe moeilijker het wordt.
Maar goed over die wisselende stemmingen. Ik voel me vaak leeg en eenzaam van binnen. Een naar gevoel. Ik ben eigenlijk nooit echt lang gelukkig. Het kan soms ook zomaar omslaan, juist nadat ik me gelukkig voelde. Dus een kwestie van uren.
En voel veel verdriet van binnen af en toe.
Wie herkent dit en wil er over meepraten?
Want dat is het ook he, iedereen lijkt het maar leuk te hebben en het leven te leven en lijkt het makkelijk af te gaan terwijl ik het idee heb aan de zijlijn te staan. Ik probeer het wel maar ben dus nooit lang gelukkig.
Sinds kort ben ik in therapie maar door drukte zitten er nu weer drie weken tussen. Ik merk wel dat het me helpt, eindelijk een goede therapeute gevonden waar het mee klikt.
Een tijdje geleden heb ik een topic geopend over depersonalisatie maar hier heb ik nu al twee of drie weken geen last meer van gehad.
Toch voel ik me nooit echt normaal. Ik voel me anders dan anderen.
maandag 1 december 2008 om 12:35
quote:dania1980 schreef op 01 december 2008 @ 09:51:
Maar goed over die wisselende stemmingen. Ik voel me vaak leeg en eenzaam van binnen. Een naar gevoel. Ik ben eigenlijk nooit echt lang gelukkig. Het kan soms ook zomaar omslaan, juist nadat ik me gelukkig voelde. Dus een kwestie van uren.
En voel veel verdriet van binnen af en toe.
Wie herkent dit en wil er over meepraten?
Je bent niet de enige die dit heeft...
Ik heb deze gevoelens ook ook al gaat alles goed in mijn leven
(vaste goede baan, vriend, nieuwe huis, ouders leven nog, redelijke jeugd gehad etc)
Ik moet soms huilen om het lege gevoel wat ik dan van binnen heb,het lijkt of ik iets mis....
Ik kan het ook niet uit leggen wat er dan met mij is.
Het zijn echte ''aanvallen'' van enkele uren tot dagen en dan is het ineens over.
Mijn vriend denkt dan dat het aan hem ligt.
En wordt er verdrietig van als ik weer zn 'aanval' heb.
Hij betrekt dit heel erg op zichzelf,en denkt dat hij de oorzaak is.
Wat niet zo is, het is echt mijn gevoel, hij is juist te goed voor me af en toe.
ik heb er net als jij aangedacht om daarmee naar de psycholoog te gaan om te praten over hoe het komt.
Ik merk dat in sommige seizoenen zoals de winter en herfst, de 'aanvallen' erger zijn en langer duren.
Bij mij is het denk ik ook het gemis van een kleine/baby om voor te zorgen, ik heb hier heel erg aan toe, en vind het heel erg dat ik merk dat vele oud-klasgenoten/vriendinnen mij zijn voor gegaan.
Dan heb ik na een babyshower of fotos van de kleine weer een paar uren een lege koude gevoel.
Ik heb 7 jaar geleden een miskraam gehad van mijn toemalige vriend, sindsdien heb ik vaker die 'aanvallen'
(Ik heb ze als kind al gehad, maar dat reageerde ik vaak af met agressie/boosheid)
Dit zal waarschijnlijk ook wel de redenen zijn voor die aanvallen, maar ik wil er net als jij graag van af.
Ik kan je geen tips geven over wat je moet doen met je vriend/man.
Wel dat je echte een leuke baan moet gaan zoeken, dit geeft je zelfvertrouwen en sociale contacten
xx Queenfan
Maar goed over die wisselende stemmingen. Ik voel me vaak leeg en eenzaam van binnen. Een naar gevoel. Ik ben eigenlijk nooit echt lang gelukkig. Het kan soms ook zomaar omslaan, juist nadat ik me gelukkig voelde. Dus een kwestie van uren.
En voel veel verdriet van binnen af en toe.
Wie herkent dit en wil er over meepraten?
Je bent niet de enige die dit heeft...
Ik heb deze gevoelens ook ook al gaat alles goed in mijn leven
(vaste goede baan, vriend, nieuwe huis, ouders leven nog, redelijke jeugd gehad etc)
Ik moet soms huilen om het lege gevoel wat ik dan van binnen heb,het lijkt of ik iets mis....
Ik kan het ook niet uit leggen wat er dan met mij is.
Het zijn echte ''aanvallen'' van enkele uren tot dagen en dan is het ineens over.
Mijn vriend denkt dan dat het aan hem ligt.
En wordt er verdrietig van als ik weer zn 'aanval' heb.
Hij betrekt dit heel erg op zichzelf,en denkt dat hij de oorzaak is.
Wat niet zo is, het is echt mijn gevoel, hij is juist te goed voor me af en toe.
ik heb er net als jij aangedacht om daarmee naar de psycholoog te gaan om te praten over hoe het komt.
Ik merk dat in sommige seizoenen zoals de winter en herfst, de 'aanvallen' erger zijn en langer duren.
Bij mij is het denk ik ook het gemis van een kleine/baby om voor te zorgen, ik heb hier heel erg aan toe, en vind het heel erg dat ik merk dat vele oud-klasgenoten/vriendinnen mij zijn voor gegaan.
Dan heb ik na een babyshower of fotos van de kleine weer een paar uren een lege koude gevoel.
Ik heb 7 jaar geleden een miskraam gehad van mijn toemalige vriend, sindsdien heb ik vaker die 'aanvallen'
(Ik heb ze als kind al gehad, maar dat reageerde ik vaak af met agressie/boosheid)
Dit zal waarschijnlijk ook wel de redenen zijn voor die aanvallen, maar ik wil er net als jij graag van af.
Ik kan je geen tips geven over wat je moet doen met je vriend/man.
Wel dat je echte een leuke baan moet gaan zoeken, dit geeft je zelfvertrouwen en sociale contacten
xx Queenfan
maandag 1 december 2008 om 12:55
Wat naar voor je dat je een miskraam hebt gehad. Heb je met je huidige vriend ook babyplannen of ben je al een tijdje bezig?
Ik heb dus wel een kindje om voor te zorgen en dat maakt me op sommige momenten echt gelukkig.
Maar het echte geluk moet gewoon van binnen komen.
In het najaar heb ik idd ook meer van die aanvallen.
Sowieso had ik het op zondagavond ook vaak als er weer een nieuwe week voor de deur stond. Net of ik dan moeite had weer om te schakelen (toen ik nog een baan had dus).
Ik weet wel van mezelf dat ik erg gevoelig ben dus sowieso moeite met veranderingen.
Nu ook, mijn buren zijn pas verhuisd. We hadden helemaal niet veel contact maar toch word ik er dan verdrietig van.
Wat ik wel merk is dat een voorval vaak zorgt dat ik dat ongelukkige gevoel krijg. Zoals gister, dat mijn moeder weer iets zei wat ik vervelend vond. Dan klap ik gelijk dicht en later voel ik me ellendig.
Terwijl ik zo'n opmerking dan gewoon naast me neer moet leggen. Daarvoor wil ik dus in therapie, anders gaan denken.
Ik weet dus niet of ik die buien had gehad als ik een goede jeugd e.d. had gehad.
Dat kan ik je niet vertellen
Ik heb dus wel een kindje om voor te zorgen en dat maakt me op sommige momenten echt gelukkig.
Maar het echte geluk moet gewoon van binnen komen.
In het najaar heb ik idd ook meer van die aanvallen.
Sowieso had ik het op zondagavond ook vaak als er weer een nieuwe week voor de deur stond. Net of ik dan moeite had weer om te schakelen (toen ik nog een baan had dus).
Ik weet wel van mezelf dat ik erg gevoelig ben dus sowieso moeite met veranderingen.
Nu ook, mijn buren zijn pas verhuisd. We hadden helemaal niet veel contact maar toch word ik er dan verdrietig van.
Wat ik wel merk is dat een voorval vaak zorgt dat ik dat ongelukkige gevoel krijg. Zoals gister, dat mijn moeder weer iets zei wat ik vervelend vond. Dan klap ik gelijk dicht en later voel ik me ellendig.
Terwijl ik zo'n opmerking dan gewoon naast me neer moet leggen. Daarvoor wil ik dus in therapie, anders gaan denken.
Ik weet dus niet of ik die buien had gehad als ik een goede jeugd e.d. had gehad.
Dat kan ik je niet vertellen
maandag 1 december 2008 om 13:14
Hoi Dania
Ja, dat gelukkig wel we gaan in Maart 2009 beginnen met een kleine en we praten er dus al veel over wat ook wel een beetje het gemis verzacht (namen zijn al uitgezocht )
Waarom neem je niet gewoon contact op met de verhuisde buren om naar hun nieuwe huis te komen kijken of stel je zelf voor bij je nieuwe buren mischien kun je wel een fijne contact met hen/hun krijgen.
Dat met de moeder daar kan ik ook goed in komen, mijn moeder en ik hebben ook oppervlakkige contact sinds mijn jeugd.
Ze kan af en toe ook raar reageren en *** opmerkingen maken.
Je moet daar idd overheen stappen ook al is het moeilijk.
Ik vertel het dan tegen mijn vriend en we praten erover.
Als ik er mee blijf zitten kom ik er op terug met mijn moeder.
Ik zeg dan meestal zoiets van: die opmerking die heeft mij erg gekwetst of wat bedoelde je er eigenlijk mee?
Heb je vriendinnen / nichtjes of zussen waar je ook je ei bij kwijt kan.
Dit is erg belangrijk dat je met hun je banden aanhaald, alleen met een psycholoog is niet voldoende.(die kan je niet troosten)
Tuurlijk mag je ook met mij hier mailen
En hoe zit het met je relatie? is er nog liefde of staan jullie op het punt om te breken met elkaar?
xxx
Ja, dat gelukkig wel we gaan in Maart 2009 beginnen met een kleine en we praten er dus al veel over wat ook wel een beetje het gemis verzacht (namen zijn al uitgezocht )
Waarom neem je niet gewoon contact op met de verhuisde buren om naar hun nieuwe huis te komen kijken of stel je zelf voor bij je nieuwe buren mischien kun je wel een fijne contact met hen/hun krijgen.
Dat met de moeder daar kan ik ook goed in komen, mijn moeder en ik hebben ook oppervlakkige contact sinds mijn jeugd.
Ze kan af en toe ook raar reageren en *** opmerkingen maken.
Je moet daar idd overheen stappen ook al is het moeilijk.
Ik vertel het dan tegen mijn vriend en we praten erover.
Als ik er mee blijf zitten kom ik er op terug met mijn moeder.
Ik zeg dan meestal zoiets van: die opmerking die heeft mij erg gekwetst of wat bedoelde je er eigenlijk mee?
Heb je vriendinnen / nichtjes of zussen waar je ook je ei bij kwijt kan.
Dit is erg belangrijk dat je met hun je banden aanhaald, alleen met een psycholoog is niet voldoende.(die kan je niet troosten)
Tuurlijk mag je ook met mij hier mailen
En hoe zit het met je relatie? is er nog liefde of staan jullie op het punt om te breken met elkaar?
xxx
maandag 1 december 2008 om 13:17
Beste Dania,
Mooi dat je een goede therapeute hebt gevonden, dat is al heel belangrijk. En ja, ik herken zeker veel in je verhaal, vooral uit het verleden. Ik ga proberen iets over je te schrijven, vanuit mijn eigen beleving, en je moet zelf maar kijken in hoeverre je je daar in herkent.
Je beseft vast wel hoe belangrijk een goede jeugd en fijne ouders zijn voor de (emotionele) ontwikkeling van een kind. Dus misschien is het wel heel "normaal" dat je last bent gaan krijgen van deze stemmingswisselingen. Probeer daar niet voor weg te lopen, maar aanvaard het als deel van jezelf. Je gevoel is nu nog klein, angstig. Welk mens wil geen sociaal zelfvertrouwen, waardering en liefde ontvangen? Het zou vreemd zijn als je gevoel echt gelukkig was op dit moment.
Als het merkt dat er iets fijns gebeurt schreeuwt het hard hoe fijn het is, om later weer te voelen dat er veel onverwerkt verdriet zit. En door je alleen zijn blijft het nare gevoel waarschijnlijk meer gevoed worden dan het fijne gevoel.
Als eerste zou je denk ik moeten proberen van jezelf te houden. Zie je gevoel als een klein kindje, dat als eerste aan jou vraagt: Help me, help me om het leven te leren, hou van me, begrijp hoe verdrietig ik geweest ben. Iets wat je als kind niet mocht uiten. Praat, schrijf, uit, uit alles wat er dwars zit, maar ervaar ook wat je gelukkig maakt. Aanvaard dat dit kleine kind nog de bocht uitschiet, soms in downgevoel, soms in geluksgevoel. Maar dit kind mag er zijn, je gevoel dat is wie je echt bent, dat unieke mens dat in jou verborgen zit, dat vooral jouw onvoorwaardelijke liefde nodig heeft.
Pas als je jezelf kent, van jezelf houdt zul je weer kunnen geven. Dan is een relatie met anderen ook makkelijker goed te houden. Vanuit je eigen waardering en zelfvertrouwen kun je er weer op uit. En als je jezelf durft te zijn en te laten zien blijkt dat er ook mensen zijn die je waarderen en houden van het uniek mens dat jij bent.
Praktisch heb ik zelf een positieve indruk van yoga om met je gevoel te leren omgaan. Gevoel ervaren en niet oordelen.
Het is niet makkelijk maar een moeilijke route in het leven is vaak veel boeiender en intenser dan een normale. Kortom "normaal", zo het al bestaat is ook niet alles. Leef je eigen leven, en geniet daar van.
Ben benieuwd of je er wat mee kunt.
Mooi dat je een goede therapeute hebt gevonden, dat is al heel belangrijk. En ja, ik herken zeker veel in je verhaal, vooral uit het verleden. Ik ga proberen iets over je te schrijven, vanuit mijn eigen beleving, en je moet zelf maar kijken in hoeverre je je daar in herkent.
Je beseft vast wel hoe belangrijk een goede jeugd en fijne ouders zijn voor de (emotionele) ontwikkeling van een kind. Dus misschien is het wel heel "normaal" dat je last bent gaan krijgen van deze stemmingswisselingen. Probeer daar niet voor weg te lopen, maar aanvaard het als deel van jezelf. Je gevoel is nu nog klein, angstig. Welk mens wil geen sociaal zelfvertrouwen, waardering en liefde ontvangen? Het zou vreemd zijn als je gevoel echt gelukkig was op dit moment.
Als het merkt dat er iets fijns gebeurt schreeuwt het hard hoe fijn het is, om later weer te voelen dat er veel onverwerkt verdriet zit. En door je alleen zijn blijft het nare gevoel waarschijnlijk meer gevoed worden dan het fijne gevoel.
Als eerste zou je denk ik moeten proberen van jezelf te houden. Zie je gevoel als een klein kindje, dat als eerste aan jou vraagt: Help me, help me om het leven te leren, hou van me, begrijp hoe verdrietig ik geweest ben. Iets wat je als kind niet mocht uiten. Praat, schrijf, uit, uit alles wat er dwars zit, maar ervaar ook wat je gelukkig maakt. Aanvaard dat dit kleine kind nog de bocht uitschiet, soms in downgevoel, soms in geluksgevoel. Maar dit kind mag er zijn, je gevoel dat is wie je echt bent, dat unieke mens dat in jou verborgen zit, dat vooral jouw onvoorwaardelijke liefde nodig heeft.
Pas als je jezelf kent, van jezelf houdt zul je weer kunnen geven. Dan is een relatie met anderen ook makkelijker goed te houden. Vanuit je eigen waardering en zelfvertrouwen kun je er weer op uit. En als je jezelf durft te zijn en te laten zien blijkt dat er ook mensen zijn die je waarderen en houden van het uniek mens dat jij bent.
Praktisch heb ik zelf een positieve indruk van yoga om met je gevoel te leren omgaan. Gevoel ervaren en niet oordelen.
Het is niet makkelijk maar een moeilijke route in het leven is vaak veel boeiender en intenser dan een normale. Kortom "normaal", zo het al bestaat is ook niet alles. Leef je eigen leven, en geniet daar van.
Ben benieuwd of je er wat mee kunt.
maandag 1 december 2008 om 13:22
Ja er is nog wel liefde maar op sommige momenten wil ik met alles en iedereen breken om juist tot mezelf te komen.
Mijn relatie gaat namelijk ook niet geweldig.
Gelukkig hebben we wel een fijn weekend gehad.
Ik merk dat ik gewoon het beste in mijn vel zit als dat ook lekker loopt.
Wat jij zegt over je moeder, bij mij werkt dat niet. Als ik aangeef dat ik iets vervelend vind dan "stel ik me aan". Zij heeft nog nooit haar excuses aangeboden voor haar gedrag dus dat vind ik zo moeilijk accepteren.
En dat maakt me zo verdrietig.
De nieuwe buren, tsja het is een alleenstaande jongen geloof ik en voorlopig woont ie er nog niet. De oude buren heb ik vast nog wel eens contact mee maar het is nooit intensief geweest.
Als ze er nog bleven wonen was het wel tot meer contact gekomen denk ik want zij hadden een kindje dat wat ouder was. En dan kom je elkaar in het voorjaar toch meer tegen als je naar buiten gaat.
Verder heb ik nog weinig vriendinnen. Ik ben een beetje vereenzaamd de laatste jaren.
Werken zou misschien wel goed voor me zijn maar vanwege slechte ervaringen en niet meer geloven in eigen kunnen is het een grote stap voor me.
Ik ga begin volgend jaar solliciteren. Ik zit nog tot half januari in de ziektewet.
Gelukkig had ik een arts waarmee ik er goed over kon praten.
Voor het eerst in mijn leven dat dat me eens meezit.
En de therapeute is ook erg fijn. Ik kan niet wachten er weer heen te gaan.
Ik denk er nog over na of ik eventueel medicijnen ga nemen tijdelijk om me weer wat op gang te helpen. Straks met een baan ook.
Mijn relatie gaat namelijk ook niet geweldig.
Gelukkig hebben we wel een fijn weekend gehad.
Ik merk dat ik gewoon het beste in mijn vel zit als dat ook lekker loopt.
Wat jij zegt over je moeder, bij mij werkt dat niet. Als ik aangeef dat ik iets vervelend vind dan "stel ik me aan". Zij heeft nog nooit haar excuses aangeboden voor haar gedrag dus dat vind ik zo moeilijk accepteren.
En dat maakt me zo verdrietig.
De nieuwe buren, tsja het is een alleenstaande jongen geloof ik en voorlopig woont ie er nog niet. De oude buren heb ik vast nog wel eens contact mee maar het is nooit intensief geweest.
Als ze er nog bleven wonen was het wel tot meer contact gekomen denk ik want zij hadden een kindje dat wat ouder was. En dan kom je elkaar in het voorjaar toch meer tegen als je naar buiten gaat.
Verder heb ik nog weinig vriendinnen. Ik ben een beetje vereenzaamd de laatste jaren.
Werken zou misschien wel goed voor me zijn maar vanwege slechte ervaringen en niet meer geloven in eigen kunnen is het een grote stap voor me.
Ik ga begin volgend jaar solliciteren. Ik zit nog tot half januari in de ziektewet.
Gelukkig had ik een arts waarmee ik er goed over kon praten.
Voor het eerst in mijn leven dat dat me eens meezit.
En de therapeute is ook erg fijn. Ik kan niet wachten er weer heen te gaan.
Ik denk er nog over na of ik eventueel medicijnen ga nemen tijdelijk om me weer wat op gang te helpen. Straks met een baan ook.
maandag 1 december 2008 om 13:27
@univerzicht: ja heel herkenbaar! Het raakte me echt. Ik merk wel dat ik momenteel weer veel sneller kan huilen. Ik heb wel periodes dat ik me wat afgevlakt voel maar momenteel voel ik juist wel weer vandaar dat het verdriet weer boven komt.
Ik weet dat ik van mezelf moet houden en het kind in mezelf liefde moet geven maar het is zo verdomde moeilijk.
Ik hoop dat de therapie me er bij helpen gaat. Ik ben er denk ik voorlopig nog niet klaar mee.
Ik was er altijd bang voor, bang om weer in mijn gevoelens te duiken. Ik denk ook niet dat ik er ook weer helemaal bij kan.
Maar ik wil me wel weer gelukkig voelen.
hoe is het jou gelukt? Kan je je ooit weer helemaal goed voelen of moet je het idd accepteren als een deel van jezelf wat je altijd mist. Zo gaf ik het bij de therapeute ook aan. Dat verdriet, het gevoel dat ik de basis mis, het vertrouwen in de mens wat bij mij is weggezakt.
Ik weet dat ik van mezelf moet houden en het kind in mezelf liefde moet geven maar het is zo verdomde moeilijk.
Ik hoop dat de therapie me er bij helpen gaat. Ik ben er denk ik voorlopig nog niet klaar mee.
Ik was er altijd bang voor, bang om weer in mijn gevoelens te duiken. Ik denk ook niet dat ik er ook weer helemaal bij kan.
Maar ik wil me wel weer gelukkig voelen.
hoe is het jou gelukt? Kan je je ooit weer helemaal goed voelen of moet je het idd accepteren als een deel van jezelf wat je altijd mist. Zo gaf ik het bij de therapeute ook aan. Dat verdriet, het gevoel dat ik de basis mis, het vertrouwen in de mens wat bij mij is weggezakt.
maandag 1 december 2008 om 13:49
He Dania
Het gaat erom dat jij je mening kunt uiten tegen je moeder, en dat je het gevoel kwijt ben.
Wat zij er mee doet moet ze zelf weten.
Dat ze zo reageert kan een kwestie zijn van haar eigen onkunde in gevoelens of een strenge opvoeding en heeft dus niets met jouw te maken.
Je zal merken dat het oplucht en helpt je zelfvertrouwen op te bouwen.
Maar de relatie van je jouw en je vader? heb je daar een beetje contact mee?
En zussen/broers?
Heb je ook een aanmaakte site zoals Hyves waarmee je meer in contact kan komen met oude klasgenoten/ vriendinnen?
Weet je waarop je kan solliciteren? welke opleiding heb je genoten?
Je kan / mag al solliciteren! dat is niet verboden tijdens je ziektewet.
Medicijnen kunnen je idd een zetje geven die je nodig hebt om je lekkerder te voelen in je vel.
Maar zijn nooit DE oplossing,
Zoek een leuke hobby waarmee je gedachten kan verzetten
Ga veel wandelen met de kleine, blijf niet thuis zitten en mischien ontmoet je dan ook een (jonge) moeder.
Ga leuke dingen met zijn 3tjes doen het hoeft niet duur te zijn gewoon lekker wandelen,zwemmen of een bezoek aan een dierentuin/ kinderboerderij.
En vooral blijf praten met je man/vriend!
xxx
Het gaat erom dat jij je mening kunt uiten tegen je moeder, en dat je het gevoel kwijt ben.
Wat zij er mee doet moet ze zelf weten.
Dat ze zo reageert kan een kwestie zijn van haar eigen onkunde in gevoelens of een strenge opvoeding en heeft dus niets met jouw te maken.
Je zal merken dat het oplucht en helpt je zelfvertrouwen op te bouwen.
Maar de relatie van je jouw en je vader? heb je daar een beetje contact mee?
En zussen/broers?
Heb je ook een aanmaakte site zoals Hyves waarmee je meer in contact kan komen met oude klasgenoten/ vriendinnen?
Weet je waarop je kan solliciteren? welke opleiding heb je genoten?
Je kan / mag al solliciteren! dat is niet verboden tijdens je ziektewet.
Medicijnen kunnen je idd een zetje geven die je nodig hebt om je lekkerder te voelen in je vel.
Maar zijn nooit DE oplossing,
Zoek een leuke hobby waarmee je gedachten kan verzetten
Ga veel wandelen met de kleine, blijf niet thuis zitten en mischien ontmoet je dan ook een (jonge) moeder.
Ga leuke dingen met zijn 3tjes doen het hoeft niet duur te zijn gewoon lekker wandelen,zwemmen of een bezoek aan een dierentuin/ kinderboerderij.
En vooral blijf praten met je man/vriend!
xxx
maandag 1 december 2008 om 15:40
quote:dania1980 schreef op 01 december 2008 @ 13:27:
hoe is het jou gelukt? Kan je je ooit weer helemaal goed voelen of moet je het idd accepteren als een deel van jezelf wat je altijd mist. Zo gaf ik het bij de therapeute ook aan. Dat verdriet, het gevoel dat ik de basis mis, het vertrouwen in de mens wat bij mij is weggezakt.
Natuurlijk kan ik mezelf niet helemaal goed voelen. Wie kan dat wel? Zou dat je streven moeten zijn? Leg je de lat dan bij voorbaat niet te hoog, zodat je alleen teleurstellingen van de realiteit kunt verwachten? Je vraagt hoe het mij gelukt is. Nu één van de eerste dingen die dan bij mij opkomt: wat is gelukt, en wat is mislukt. Mislukt bestaat niet. De realiteit is zoals je je nu voelt en met je kracht en verstand kun je sturen naar een situatie waarin je je beter voelt. Het lot kan daarnaast meezitten en tegenzitten, maar goed.
Het voorgaande is een beetje flauw, want ik begrijp best wat je wilt vragen.
Allereerst was het voor mij belangrijk om egoÏstisch te zijn. Van nature wil ik er zelf niet zo nadrukkelijk zijn, en veel aan anderen denken en geven. Er wordt altijd meer gevraagd dan je met al je energie kan geven. Dat houdt niemand vol. Zorg eerst voor jezelf en voor je eigen grenzen, want dan hebben anderen uiteindelijk juist meer aan je. Klinkt krom, maar is het echt niet.
Met mijn gevoel had ik geen keus, ik moest het wel toelaten (en gelukkig maar, wat een rijkdom!).
Voor mij is het nodig om mijn angsten toe te laten als signaal. De meeste kan ik overwinnen, sommige situaties zal ik vermijden. Namelijk als ik er niet mee geconfronteerd wil worden en vermijden niet zo grote gevolgen heeft.
Voor mij is het nodig om mijn woede te ontvangen als signaal dat mijn grenzen overschreden worden. Als je jezelf klein maakt is het maar wat makkelijk voor anderen die ruimte in te nemen.
Voor mij is het nodig om blijdschap en vreugde voluit te beleven als energie om zin in de dag te hebben. Heerlijk die momenten!
Voor mij is nodig om verdriet te zien als de meest intense vorm van liefde. Je huilt alleen voor iets wat het waard is om voor te huilen.
Door er op die manier naar te kijken zijn alle gevoelens eigenlijk positief, zolang je maar je verstand gebruikt om jezelf er mee vooruit te helpen. Dus je mag ook angstig en verdrietig zijn, je bent ook maar een mens!
En ja, natuurlijk blijf je een slechte basis altijd meedragen. Mijn ouders zullen geen sorry zeggen. Ik begrijp dat zij vanuit hun mogelijkheden hun best hebben gedaan. Zij zullen mij nooit (willen) begrijpen. Ze vinden het te pijnlijk om te horen dat ze fouten hebben gemaakt. Jammer, maar een realiteit waar ik niet tegen wil vechten.
Mijn begrip voor hen is belangrijk, het blijven je ouders, en ondanks dat mijn contact met hen oppervlakkig is ben ik voor mezelf blij dat het contact er is.
Maatschappelijk heb ik me niet kunnen handhaven in een positie passend bij mijn opleiding. Wel 14 jaar, maar toen ik tot 2 keer toe een periode mee moest maken waarin ik me erg ongelukkig voelde heb ik een slecht verdienende baan genomen. Ik moet iets doen dat mij rechtstreeks voldoening geeft. Eerlijk naar mezelf betekende in dit geval: een zware baan met veel geestelijke belasting en sociale competitie maakt me ongelukkig, het eenvoudiger werk dat ik nu doe maakt me gelukkig. Moeilijk uit te leggen aan de buitenwereld, niet aan mezelf. Zo heb ik vanuit mijn gevoel wel meer keuzes gemaakt die niet zijn wat je zou verwachten maar die vanuit mezelf wel goed voelen.
Ik heb mijn verhaal hier wat algemeen gehouden. Mijn persoonlijke en lange weg is niet de jouwe en is wellicht niet zo belangrijk. Bovendien vind ik het niet nodig dat iedereen dat leest. Het gaat nu vooral om jou. Als je wel meer concreet wilt weten dan graag in een onderling emailcontact. Het is fijn als ik vanuit mijn ervaringen je mede op weg kan helpen. Zal in ieder geval de ontwikkelingen volgen.
Wees lief voor en geef ruimte aan jezelf!
hoe is het jou gelukt? Kan je je ooit weer helemaal goed voelen of moet je het idd accepteren als een deel van jezelf wat je altijd mist. Zo gaf ik het bij de therapeute ook aan. Dat verdriet, het gevoel dat ik de basis mis, het vertrouwen in de mens wat bij mij is weggezakt.
Natuurlijk kan ik mezelf niet helemaal goed voelen. Wie kan dat wel? Zou dat je streven moeten zijn? Leg je de lat dan bij voorbaat niet te hoog, zodat je alleen teleurstellingen van de realiteit kunt verwachten? Je vraagt hoe het mij gelukt is. Nu één van de eerste dingen die dan bij mij opkomt: wat is gelukt, en wat is mislukt. Mislukt bestaat niet. De realiteit is zoals je je nu voelt en met je kracht en verstand kun je sturen naar een situatie waarin je je beter voelt. Het lot kan daarnaast meezitten en tegenzitten, maar goed.
Het voorgaande is een beetje flauw, want ik begrijp best wat je wilt vragen.
Allereerst was het voor mij belangrijk om egoÏstisch te zijn. Van nature wil ik er zelf niet zo nadrukkelijk zijn, en veel aan anderen denken en geven. Er wordt altijd meer gevraagd dan je met al je energie kan geven. Dat houdt niemand vol. Zorg eerst voor jezelf en voor je eigen grenzen, want dan hebben anderen uiteindelijk juist meer aan je. Klinkt krom, maar is het echt niet.
Met mijn gevoel had ik geen keus, ik moest het wel toelaten (en gelukkig maar, wat een rijkdom!).
Voor mij is het nodig om mijn angsten toe te laten als signaal. De meeste kan ik overwinnen, sommige situaties zal ik vermijden. Namelijk als ik er niet mee geconfronteerd wil worden en vermijden niet zo grote gevolgen heeft.
Voor mij is het nodig om mijn woede te ontvangen als signaal dat mijn grenzen overschreden worden. Als je jezelf klein maakt is het maar wat makkelijk voor anderen die ruimte in te nemen.
Voor mij is het nodig om blijdschap en vreugde voluit te beleven als energie om zin in de dag te hebben. Heerlijk die momenten!
Voor mij is nodig om verdriet te zien als de meest intense vorm van liefde. Je huilt alleen voor iets wat het waard is om voor te huilen.
Door er op die manier naar te kijken zijn alle gevoelens eigenlijk positief, zolang je maar je verstand gebruikt om jezelf er mee vooruit te helpen. Dus je mag ook angstig en verdrietig zijn, je bent ook maar een mens!
En ja, natuurlijk blijf je een slechte basis altijd meedragen. Mijn ouders zullen geen sorry zeggen. Ik begrijp dat zij vanuit hun mogelijkheden hun best hebben gedaan. Zij zullen mij nooit (willen) begrijpen. Ze vinden het te pijnlijk om te horen dat ze fouten hebben gemaakt. Jammer, maar een realiteit waar ik niet tegen wil vechten.
Mijn begrip voor hen is belangrijk, het blijven je ouders, en ondanks dat mijn contact met hen oppervlakkig is ben ik voor mezelf blij dat het contact er is.
Maatschappelijk heb ik me niet kunnen handhaven in een positie passend bij mijn opleiding. Wel 14 jaar, maar toen ik tot 2 keer toe een periode mee moest maken waarin ik me erg ongelukkig voelde heb ik een slecht verdienende baan genomen. Ik moet iets doen dat mij rechtstreeks voldoening geeft. Eerlijk naar mezelf betekende in dit geval: een zware baan met veel geestelijke belasting en sociale competitie maakt me ongelukkig, het eenvoudiger werk dat ik nu doe maakt me gelukkig. Moeilijk uit te leggen aan de buitenwereld, niet aan mezelf. Zo heb ik vanuit mijn gevoel wel meer keuzes gemaakt die niet zijn wat je zou verwachten maar die vanuit mezelf wel goed voelen.
Ik heb mijn verhaal hier wat algemeen gehouden. Mijn persoonlijke en lange weg is niet de jouwe en is wellicht niet zo belangrijk. Bovendien vind ik het niet nodig dat iedereen dat leest. Het gaat nu vooral om jou. Als je wel meer concreet wilt weten dan graag in een onderling emailcontact. Het is fijn als ik vanuit mijn ervaringen je mede op weg kan helpen. Zal in ieder geval de ontwikkelingen volgen.
Wees lief voor en geef ruimte aan jezelf!
dinsdag 2 december 2008 om 09:40
Ik merk gewoon dat ik de therapie nu wel mis. Er zit mij te lang tussen. En daarbij zit ik er ook nog mee dat ik maar (zoals iedereen) 8 keer vergoed krijg maar weet niet of dat per kalenderjaar is....
Want ik denk niet dat ik dan al klaar ben. Nu pas vier keer geweest en het komt nu pas op gang. Alleen jammer dat er dus ineens bijna 4 weken tussen zitten
Ik uit mijn woede dus niet (meer) richting mijn ouders want dat werkte totaal niet. Ja voor mij maar daarna had ik het gedaan en was het contact helemaal slecht. En dan stoken ze weer iedereen tegen me op. Ik zit soms in een onmogelijke positie. Het kan me zo gefrustreerd maken soms.
Het lijkt wel of ik tegen een muur praat.
Met mijn ouders er gewoon over praten helpt niet. Ik krijg dan te horen: en jij dan, kijk naar jezelf enz.
Ze draaien het dan gelijk om en dat vind ik zo gemeen!
Helaas kan ik er met mijn vriend ook niet goed over praten. Hij maakt dit al 8 jaar met mij mee en weet er dan ook niet meer goed mee om te gaan. Vind dat ik me er maar overheen moet zetten.
Dus de relatie betwijfel ik ook want ik krijg gewoon geen 100% steun. En dan voel ik me extra verdrietig want in mijn ogen is een partner iemand bij wie je jezelf kan zijn, je altijd kan uiten enz. Maar de realiteit is helaas anders.
Soms denk ik er wel eens over om ergens anders opnieuw te beginnen. Omdat het in mijn huidige omgeving gewoon onmogelijk lijkt.
Wat ook zo is als ik bij mijn ouders ben is het net of ik er niet ben. Ze praten nooit echt met me. Meer tegen me (of als ik er niet ben over me). Ik voel me niet gehoord en niet gewaardeerd.
Eigenlijk door niemand en dat maakt dat ik me heel eenzaam voel.
Ik heb altijd nog de wil en zin gehad om te leven, ook nu nog. Maar vaak lijkt het of ik niet echt kan genieten van het leven omdat het allemaal zo moeilijk gaat!
Ik wil liefde om me heen, niet alleen van mezelf maar ook van anderen.
En dat dat er bijna niet is valt voor mij moeilijk te accepteren.
Mocht mijn relatie uitgaan dan heb ik helemaal niemand meer.
Als ik een goede jeugd had gehad en liefhebbende familie waar ik op terug kon vallen dan had ik het niet zover laten komen.
want er zijn gewoon dingen gebeurd die niet door de beugel konden.
Mijn vriend zit in een machtspositie en dat weet ie. In een ruzie zei hij wel eens: waar zou je dan heen moeten?! En dat doet pijn. Ik wil niet meer genoegen nemen met de kruimels. Ik wil gelukkig zijn.
Het contact met mijn ouders gaat dus wel. Zolang ik me op de vlakte hou en geen commentaar heb. En vooral niet over vroeger begin.
Alleen over oppervlakkigheden heb ik wat aan ze.
Dat heb ik nu eenmaal te accepteren maar dat vind ik zwaar!
Want ik denk niet dat ik dan al klaar ben. Nu pas vier keer geweest en het komt nu pas op gang. Alleen jammer dat er dus ineens bijna 4 weken tussen zitten
Ik uit mijn woede dus niet (meer) richting mijn ouders want dat werkte totaal niet. Ja voor mij maar daarna had ik het gedaan en was het contact helemaal slecht. En dan stoken ze weer iedereen tegen me op. Ik zit soms in een onmogelijke positie. Het kan me zo gefrustreerd maken soms.
Het lijkt wel of ik tegen een muur praat.
Met mijn ouders er gewoon over praten helpt niet. Ik krijg dan te horen: en jij dan, kijk naar jezelf enz.
Ze draaien het dan gelijk om en dat vind ik zo gemeen!
Helaas kan ik er met mijn vriend ook niet goed over praten. Hij maakt dit al 8 jaar met mij mee en weet er dan ook niet meer goed mee om te gaan. Vind dat ik me er maar overheen moet zetten.
Dus de relatie betwijfel ik ook want ik krijg gewoon geen 100% steun. En dan voel ik me extra verdrietig want in mijn ogen is een partner iemand bij wie je jezelf kan zijn, je altijd kan uiten enz. Maar de realiteit is helaas anders.
Soms denk ik er wel eens over om ergens anders opnieuw te beginnen. Omdat het in mijn huidige omgeving gewoon onmogelijk lijkt.
Wat ook zo is als ik bij mijn ouders ben is het net of ik er niet ben. Ze praten nooit echt met me. Meer tegen me (of als ik er niet ben over me). Ik voel me niet gehoord en niet gewaardeerd.
Eigenlijk door niemand en dat maakt dat ik me heel eenzaam voel.
Ik heb altijd nog de wil en zin gehad om te leven, ook nu nog. Maar vaak lijkt het of ik niet echt kan genieten van het leven omdat het allemaal zo moeilijk gaat!
Ik wil liefde om me heen, niet alleen van mezelf maar ook van anderen.
En dat dat er bijna niet is valt voor mij moeilijk te accepteren.
Mocht mijn relatie uitgaan dan heb ik helemaal niemand meer.
Als ik een goede jeugd had gehad en liefhebbende familie waar ik op terug kon vallen dan had ik het niet zover laten komen.
want er zijn gewoon dingen gebeurd die niet door de beugel konden.
Mijn vriend zit in een machtspositie en dat weet ie. In een ruzie zei hij wel eens: waar zou je dan heen moeten?! En dat doet pijn. Ik wil niet meer genoegen nemen met de kruimels. Ik wil gelukkig zijn.
Het contact met mijn ouders gaat dus wel. Zolang ik me op de vlakte hou en geen commentaar heb. En vooral niet over vroeger begin.
Alleen over oppervlakkigheden heb ik wat aan ze.
Dat heb ik nu eenmaal te accepteren maar dat vind ik zwaar!
dinsdag 2 december 2008 om 10:17
Vecht niet tegen de realiteit. Dat is zo'n verspilling van je energie. Je ouders zijn zoals ze zijn. Van je vriend weet je wat je kunt verwachten. Hij heeft natuurlijk ook liever een vrouw die goed in haar vel zit, dus ook voor hem begrip.
In een ander onderwerp las ik dat je net moeder bent. Dat geeft ook veel inspiratie en kracht toch? Denk eraan dat, door jouw bewustzijn nu, je straks een veel hechter contact op kan bouwen dan dat jij met je ouders hebt. Aanvaard de realiteit nu, zoals hij is. Daar iedere keer over oordelen en teleurgesteld door raken kan niet goed zijn voor je toch? Probeer kleine stappen te zetten. Probeer de momenten van geluk, die er ook zijn te koesteren, daar je aandacht op te leggen. En te bouwen aan wat je nodig hebt. Zoals gezegd, zo'n proces heb ik achter de rug, en ik zal je via dit forum steunen. Misschien is het nuttig om dieper te gaan zoals je in therapie al doet. Dat kan via email zoals gezegd. Meer dan een anoniem emailcontact zal ik niet worden, dus uiteindelijk heb je anderen nodig om minder eenzaam te worden, maar voor nu zou het de eerste stap kunnen zijn. Wees niet bang voor een zware tijd, daar wordt je sterk van!
In een ander onderwerp las ik dat je net moeder bent. Dat geeft ook veel inspiratie en kracht toch? Denk eraan dat, door jouw bewustzijn nu, je straks een veel hechter contact op kan bouwen dan dat jij met je ouders hebt. Aanvaard de realiteit nu, zoals hij is. Daar iedere keer over oordelen en teleurgesteld door raken kan niet goed zijn voor je toch? Probeer kleine stappen te zetten. Probeer de momenten van geluk, die er ook zijn te koesteren, daar je aandacht op te leggen. En te bouwen aan wat je nodig hebt. Zoals gezegd, zo'n proces heb ik achter de rug, en ik zal je via dit forum steunen. Misschien is het nuttig om dieper te gaan zoals je in therapie al doet. Dat kan via email zoals gezegd. Meer dan een anoniem emailcontact zal ik niet worden, dus uiteindelijk heb je anderen nodig om minder eenzaam te worden, maar voor nu zou het de eerste stap kunnen zijn. Wees niet bang voor een zware tijd, daar wordt je sterk van!
dinsdag 2 december 2008 om 12:27
Ja dat is zeker erg mooi om moeder te zijn. Maar ik kan soms niet bij mijn gevoel. Dan wil ik me zo graag gelukkig voelen maar lukt dat niet.
Maar ik heb heel veel liefde voor mijn kindje alleen op slechte dagen voel ik me afgevlakt.
Ik wil er juist zo graag van genieten dat het me soms niet lukt.
Maar hij kan me soms echt aan het lachen maken en het is een heerlijk ventje.
Ik ben echt dol op hem. En we hebben zeker ook gelukkige momenten als gezin.
De relatie met mijn vriend heeft altijd vele downs gekend vandaar dat ik het er ook moeilijk mee heb. Ik kan het hier ook niet allemaal neerzetten, bang dat iemand het herkent.
Maar laten we het er op houden dat hij mij dingen heeft geflikt waar ik het nu nog moeilijk mee heb.
En daardoor vind ik het moeilijk hem weer te vertrouwen.
En beide hebben we soms onze twijfels bij de relatie, deze ook uitgesproken. We kunnen niet met en niet zonder elkaar.
Hoe het ook gaat lopen, hij zal altijd belangrijk voor mij blijven, niet alleen omdat hij de vader van mijn kindje is.
Maar ik heb heel veel liefde voor mijn kindje alleen op slechte dagen voel ik me afgevlakt.
Ik wil er juist zo graag van genieten dat het me soms niet lukt.
Maar hij kan me soms echt aan het lachen maken en het is een heerlijk ventje.
Ik ben echt dol op hem. En we hebben zeker ook gelukkige momenten als gezin.
De relatie met mijn vriend heeft altijd vele downs gekend vandaar dat ik het er ook moeilijk mee heb. Ik kan het hier ook niet allemaal neerzetten, bang dat iemand het herkent.
Maar laten we het er op houden dat hij mij dingen heeft geflikt waar ik het nu nog moeilijk mee heb.
En daardoor vind ik het moeilijk hem weer te vertrouwen.
En beide hebben we soms onze twijfels bij de relatie, deze ook uitgesproken. We kunnen niet met en niet zonder elkaar.
Hoe het ook gaat lopen, hij zal altijd belangrijk voor mij blijven, niet alleen omdat hij de vader van mijn kindje is.
dinsdag 2 december 2008 om 13:52
quote:dania1980 schreef op 02 december 2008 @ 12:27:
Ja dat is zeker erg mooi om moeder te zijn. Maar ik kan soms niet bij mijn gevoel. Dan wil ik me zo graag gelukkig voelen maar lukt dat niet.
Valt het je niet op dat je je gevoel steeds maar wil sturen. De enige manier om ontspannen met je gevoel om te gaan is alleen te ervaren en het de ruimte te geven om te zijn. Het is juist heerlijk om het binnen te laten. Daar hoef je niet aan te denken.
Maar ik heb heel veel liefde voor mijn kindje alleen op slechte dagen voel ik me afgevlakt.
Dat kan toch, wees dan gewoon vlak, er komen weer goede dagen ook.
Ik wil er juist zo graag van genieten dat het me soms niet lukt.
Zie je zelf het oordeel hierin? Van je ouders mocht je niet zijn wie je bent en nu mag je het van jezelf niet. Je gevoel is een kind in jezelf. Als het geniet mag het bij je komen, als het somber is dan druk je het weg, wijs je het af. Niet doen! Jij bent toch de moeder die onvoorwaardelijk van je kind wilt houden?
Maar hij kan me soms echt aan het lachen maken en het is een heerlijk ventje.
Ik ben echt dol op hem. En we hebben zeker ook gelukkige momenten als gezin.
Geniet er van!
De relatie met mijn vriend heeft altijd vele downs gekend vandaar dat ik het er ook moeilijk mee heb. Ik kan het hier ook niet allemaal neerzetten, bang dat iemand het herkent.
Als je het bij mij kwijt wil kan het buiten het forum, maar dat blijf ik niet aangeven. Je hoeft ook niet terughoudend te zijn als je dit af wil wijzen hoor! Als je daar iemand anders voor zoekt, ga ervoor. Als je dit voor binnen de therapie wil houden ook prima. Kies in ieder geval wat voor jezelf het beste is (lijkt).
Maar laten we het er op houden dat hij mij dingen heeft geflikt waar ik het nu nog moeilijk mee heb.
En daardoor vind ik het moeilijk hem weer te vertrouwen.
En beide hebben we soms onze twijfels bij de relatie, deze ook uitgesproken. We kunnen niet met en niet zonder elkaar.
Hoe het ook gaat lopen, hij zal altijd belangrijk voor mij blijven, niet alleen omdat hij de vader van mijn kindje is.Zoals je het beschrijft is je relatie nu eerder een houvast dan een belemmering. Lijkt me dat je dat houvast maar moet benutten, nu je naar een beter fundament voor je persoonlijkheid zoekt.
Vergeet alleen niet te zoeken naar wat je nodig hebt. Welke stappen zou je zelf als eerste willen nemen. Yoga lijkt me echt iets waar je veel baat bij kan hebben, maar goed, het gaat om wat je zelf wilt.
Ja dat is zeker erg mooi om moeder te zijn. Maar ik kan soms niet bij mijn gevoel. Dan wil ik me zo graag gelukkig voelen maar lukt dat niet.
Valt het je niet op dat je je gevoel steeds maar wil sturen. De enige manier om ontspannen met je gevoel om te gaan is alleen te ervaren en het de ruimte te geven om te zijn. Het is juist heerlijk om het binnen te laten. Daar hoef je niet aan te denken.
Maar ik heb heel veel liefde voor mijn kindje alleen op slechte dagen voel ik me afgevlakt.
Dat kan toch, wees dan gewoon vlak, er komen weer goede dagen ook.
Ik wil er juist zo graag van genieten dat het me soms niet lukt.
Zie je zelf het oordeel hierin? Van je ouders mocht je niet zijn wie je bent en nu mag je het van jezelf niet. Je gevoel is een kind in jezelf. Als het geniet mag het bij je komen, als het somber is dan druk je het weg, wijs je het af. Niet doen! Jij bent toch de moeder die onvoorwaardelijk van je kind wilt houden?
Maar hij kan me soms echt aan het lachen maken en het is een heerlijk ventje.
Ik ben echt dol op hem. En we hebben zeker ook gelukkige momenten als gezin.
Geniet er van!
De relatie met mijn vriend heeft altijd vele downs gekend vandaar dat ik het er ook moeilijk mee heb. Ik kan het hier ook niet allemaal neerzetten, bang dat iemand het herkent.
Als je het bij mij kwijt wil kan het buiten het forum, maar dat blijf ik niet aangeven. Je hoeft ook niet terughoudend te zijn als je dit af wil wijzen hoor! Als je daar iemand anders voor zoekt, ga ervoor. Als je dit voor binnen de therapie wil houden ook prima. Kies in ieder geval wat voor jezelf het beste is (lijkt).
Maar laten we het er op houden dat hij mij dingen heeft geflikt waar ik het nu nog moeilijk mee heb.
En daardoor vind ik het moeilijk hem weer te vertrouwen.
En beide hebben we soms onze twijfels bij de relatie, deze ook uitgesproken. We kunnen niet met en niet zonder elkaar.
Hoe het ook gaat lopen, hij zal altijd belangrijk voor mij blijven, niet alleen omdat hij de vader van mijn kindje is.Zoals je het beschrijft is je relatie nu eerder een houvast dan een belemmering. Lijkt me dat je dat houvast maar moet benutten, nu je naar een beter fundament voor je persoonlijkheid zoekt.
Vergeet alleen niet te zoeken naar wat je nodig hebt. Welke stappen zou je zelf als eerste willen nemen. Yoga lijkt me echt iets waar je veel baat bij kan hebben, maar goed, het gaat om wat je zelf wilt.
dinsdag 2 december 2008 om 15:17
Ik wil best mailen maar heb weinig tijd en ben soms nogal wisselvallig 
Je schrijft wel lekker duidelijk, klinkt allemaal zo wijs.
Vind dan weer van mezelf dat ik dat niet ben of klink.
Op zich mag ik wel van mezelf genieten maar vind het moeilijk.
Net zoals dat ik niet heel spontaan ben ook al vind ik iets leuk. Ik kan positieve gevoelens slecht uiten.
Ik laat de somberheid wel toe maar als ik het altijd toelaat voel ik me dagelijks ellendig. Want dat gevoel zit er altijd wel diep van binnen. Juist nadat ik me gelukkig voel komt het vaak weer opzetten.
Je schrijft wel lekker duidelijk, klinkt allemaal zo wijs.
Vind dan weer van mezelf dat ik dat niet ben of klink.
Op zich mag ik wel van mezelf genieten maar vind het moeilijk.
Net zoals dat ik niet heel spontaan ben ook al vind ik iets leuk. Ik kan positieve gevoelens slecht uiten.
Ik laat de somberheid wel toe maar als ik het altijd toelaat voel ik me dagelijks ellendig. Want dat gevoel zit er altijd wel diep van binnen. Juist nadat ik me gelukkig voel komt het vaak weer opzetten.
dinsdag 2 december 2008 om 20:27
Helaas heb ik zelf ook last van stemmingswisselingen en dat ik me vaak erg negatief voel. Ook in ben in therapie en volg daarbij de cursus "cognitieve gedragstherapie". In die cursus leer je goed kijken naar situaties waarin je negatieve gedachten ontstaan, (bijv voorval op je werk, ruzie met je ouders) en leer je er mee omgaan. En ik moet zeggen dat die cursus goed helpt! Als het goed is wordt de cursus ook door de verzekering vergoed.
Misschien een tip?
Helen
Misschien een tip?
Helen
woensdag 3 december 2008 om 12:33
woensdag 3 december 2008 om 12:35
Oh ja voor iedereen als tip: het boek van Louise Hay, je kunt je leven helen. Als je van spiritualiteit houdt.
Ik heb zelf nog geen tijd gehad om het goed door te lezen.
Maar het is wel een goed boek.
Het gaat erom om je gedachtes te veranderen zodat de goede dingen naar je toe komen.
Tegen mij is gezegd om af en toe een hoofdstuk te lezen.
Helaas met een baby niet zoveel tijd
Ik heb zelf nog geen tijd gehad om het goed door te lezen.
Maar het is wel een goed boek.
Het gaat erom om je gedachtes te veranderen zodat de goede dingen naar je toe komen.
Tegen mij is gezegd om af en toe een hoofdstuk te lezen.
Helaas met een baby niet zoveel tijd
donderdag 4 december 2008 om 18:11
http://www.amc.uva.nl/index.cfm?pid=112
ik kom uit regio amsterdam, vandaar dat ik hier terecht ben gekomen. Ik heb hier veel aan gehad, er staat ook veel info voor patienten, niet alleen nuttig als je uit deze regio komt.
ik kom uit regio amsterdam, vandaar dat ik hier terecht ben gekomen. Ik heb hier veel aan gehad, er staat ook veel info voor patienten, niet alleen nuttig als je uit deze regio komt.
donderdag 4 december 2008 om 21:12
Hoi dames...
Ik zie zoveel herkenning in jullie verhalen..
Ook ik heb erg veel last van stemmingswisselingen...
Ik kan huilen om niets, pieker veel.
En dat maakt me dan weer zo somber.
Als ik maar bezig ben heb ik nergens last van, maar zodra ik alleen ben komt dat nare gevoel weer naar boven!!
GEK WORD IK ERVAN...
Ik zie zoveel herkenning in jullie verhalen..
Ook ik heb erg veel last van stemmingswisselingen...
Ik kan huilen om niets, pieker veel.
En dat maakt me dan weer zo somber.
Als ik maar bezig ben heb ik nergens last van, maar zodra ik alleen ben komt dat nare gevoel weer naar boven!!
GEK WORD IK ERVAN...
vrijdag 5 december 2008 om 00:14
vrijdag 5 december 2008 om 13:12
quote:Univerzicht schreef op 05 december 2008 @ 00:14:
[...]
Jammer, maar goed, ik heb het nog een keer geprobeerd. Als je klikt op Mijn Viva en profiel bekijken moet je het nu zien. Anders kun je proberen om mij uit te nodigen vriend te worden en dan komt het ook goed denk ik.Ik heb je toegevoegd en een berichtje gestuurd.
[...]
Jammer, maar goed, ik heb het nog een keer geprobeerd. Als je klikt op Mijn Viva en profiel bekijken moet je het nu zien. Anders kun je proberen om mij uit te nodigen vriend te worden en dan komt het ook goed denk ik.Ik heb je toegevoegd en een berichtje gestuurd.
vrijdag 5 december 2008 om 21:07
Nou is Viva natuurlijk een vrouwenblad maar ik mag als man zijnde toch ook wel reageren op dit "fijne" onderwerp
Ik heb de diverse berichten hier gelezen en dan vooral die van jou Dania en ik herken er zelf heel veel in zeg. Sinds enkele
maanden heb ik heel erg veel last van wisselende stemmeingen, sociale angst en mezelf gewoon heel erg rot voelen. Ik ben nog maar net begonnen met therapie en ga over 2 weken ook starten met cognitieve thrapie en ik hoop echt dat dit enigzins gaat helpen want dit is in de dagelijkse gang van zaken geen doen meer. Mede door de sociale angsten zoek je ook geen gelegenheid op waar je even alles van je af kan zetten waardoor je toch weer op het punt uitkomt dat je zo fijn gaat zitten piekeren. Zie op internet ook maar een plekken te vinden waar je met andere mensen kan praten. Ik zou graag met meerdere mensen ervaringen uit willen wissellen omdat ik nu toch wel heel duidelijk zie dat het heel vaak voorkomt. Mede ook omdat ik niet precies weet wat ik allemaal ervaar. En of de klachten die ik heb ook typisch hiervan afkomen. Er spookt en maalt nu zoeveel door mijn hoofd dat ik af en toe gewoon even echt de raad kwijt ben. Ik zal eens kijken of ik mijn mailadres in mijn profiel weg kan zetten.
Groetjes Marcel
Ik heb de diverse berichten hier gelezen en dan vooral die van jou Dania en ik herken er zelf heel veel in zeg. Sinds enkele
maanden heb ik heel erg veel last van wisselende stemmeingen, sociale angst en mezelf gewoon heel erg rot voelen. Ik ben nog maar net begonnen met therapie en ga over 2 weken ook starten met cognitieve thrapie en ik hoop echt dat dit enigzins gaat helpen want dit is in de dagelijkse gang van zaken geen doen meer. Mede door de sociale angsten zoek je ook geen gelegenheid op waar je even alles van je af kan zetten waardoor je toch weer op het punt uitkomt dat je zo fijn gaat zitten piekeren. Zie op internet ook maar een plekken te vinden waar je met andere mensen kan praten. Ik zou graag met meerdere mensen ervaringen uit willen wissellen omdat ik nu toch wel heel duidelijk zie dat het heel vaak voorkomt. Mede ook omdat ik niet precies weet wat ik allemaal ervaar. En of de klachten die ik heb ook typisch hiervan afkomen. Er spookt en maalt nu zoeveel door mijn hoofd dat ik af en toe gewoon even echt de raad kwijt ben. Ik zal eens kijken of ik mijn mailadres in mijn profiel weg kan zetten.
Groetjes Marcel
