Psyche
alle pijlers
depressief familielid weigert professionele hulp
woensdag 1 juli 2009 om 23:35
Wij zakken met onze familie steeds verder in de put. Een van ons (man, aangetrouwd) is sinds 1 jaar in een zware depressie beland. Dit heeft deels te maken met het feit dat hij zijn zaak in de modebranche heeft verkocht die hij in 35 jaar met veel liefde heeft opgebouwd. Het was tijd om te rentenieren en te genieten van het leven. Een depressie heeft hij er echter voor teruggekregen. Zijn werk was blijkbaar zijn leven en dat is hij kwijt. Hij stort zich nu 100% op zijn vrouw. Wil alleen haar om zich heen en niemand anders. Ze hebben altijd zo hard gewerkt (geen kinderen) en daardoor weinig hobby's. Hij wil geen professionele hulp en zakt steeds verder weg. Zijn vrouw (mijn zus) wordt meegetrokken in zijn ellende. Ik zal jullie de details besparen maar het is niet zomaar een dipje....
Wil op eigen kracht beter worden maar onderneemt hiertoe niks. Zit de hele dag voor zich uit te staren op de bank. Alle energie en levenlust is uit zijn lichaam verdwenen, 20 kilo afgevallen. Hij is een schim van zichzelf. Zijn vrouw is niet echt het type om hem te motiveren en staart dus maar een beetje mee. We hebben ze al zoveel adviezen aan de hand gedaan maar er wordt zeer reactief mee omgegaan. We zien het verslechteren en zijn bang voor een slechte afloop. Zelfmoord is zelfs al genoemd.
We hebben zelf contact opgenomen met zijn huisarts maar die kan niet veel voor ons doen. Hij beroept zich op zijn beroepsgeheim. Hij deelt wel onze zorgen maar doet geen uitspraken. Volgens hem moet onze zwager nl. zelf stappen ondernemen.
We willen ons enerzijds niet bemoeien.. blijkbaar staan ze er niet voor open. Aan de andere kant willen we niet lijdzaam toekijken hoe meneer zijn eigen leven en dat van mijn zus naar de knoppen helpt, met wellicht de dood als afloop.
Wie herkent dit Wat kunnen we doen? Wat ligt binnen onze mogelijkheden? We zijn ten einde raad.
Wil op eigen kracht beter worden maar onderneemt hiertoe niks. Zit de hele dag voor zich uit te staren op de bank. Alle energie en levenlust is uit zijn lichaam verdwenen, 20 kilo afgevallen. Hij is een schim van zichzelf. Zijn vrouw is niet echt het type om hem te motiveren en staart dus maar een beetje mee. We hebben ze al zoveel adviezen aan de hand gedaan maar er wordt zeer reactief mee omgegaan. We zien het verslechteren en zijn bang voor een slechte afloop. Zelfmoord is zelfs al genoemd.
We hebben zelf contact opgenomen met zijn huisarts maar die kan niet veel voor ons doen. Hij beroept zich op zijn beroepsgeheim. Hij deelt wel onze zorgen maar doet geen uitspraken. Volgens hem moet onze zwager nl. zelf stappen ondernemen.
We willen ons enerzijds niet bemoeien.. blijkbaar staan ze er niet voor open. Aan de andere kant willen we niet lijdzaam toekijken hoe meneer zijn eigen leven en dat van mijn zus naar de knoppen helpt, met wellicht de dood als afloop.
Wie herkent dit Wat kunnen we doen? Wat ligt binnen onze mogelijkheden? We zijn ten einde raad.
vrijdag 3 juli 2009 om 08:57
Het kan inderdaad best betuttelend overkomen wat ik schrijf. Ik denk dat het opschrijven door mij, en het lezen door jullie, ook veel uit zn context haalt. Wat de telefoontjes betreft: omdat ze alle hulp afslaan en nooit iets vragen, hebben wij aangeboden om eens per week te bellen. In dat gesprek mogen zij precies aangeven wat ze willen. Geen behoefte om te praten? Ook prima. We hopen op deze manier echter een beetje de vinger aan de pols te houden. Er zal maar een moment zijn dat het escaleert en wij zijn er niet. Ik zou het mezelf nooit vergeven.
Wat betreft het contact opnemen met de huisarts. dat hebben wij gedaan op advies van iemand die zelf uit een jarenlange depressie is gekomen. Haar omgeving heeft op een gegeven moment de huisarts ingeschakeld. Dat heeft geresulteerd in het oprichten van een crisisdienst en dat is haar redding geweest.
Weet je... je ziet het allemaal gebeuren en je mist alle grip en handvatten.
Ik heb mijn zus overigens al van alles voorgesteld. Weekendje samen weg, lekkere boswandeling maken, dagje naar de sauna/schoonheidpecialiste. Ze durft op dit moment nog geen brief te gaan posten.
Ik ga zometeen eens naar de bieb om wat informatie op doen...
Wat betreft het contact opnemen met de huisarts. dat hebben wij gedaan op advies van iemand die zelf uit een jarenlange depressie is gekomen. Haar omgeving heeft op een gegeven moment de huisarts ingeschakeld. Dat heeft geresulteerd in het oprichten van een crisisdienst en dat is haar redding geweest.
Weet je... je ziet het allemaal gebeuren en je mist alle grip en handvatten.
Ik heb mijn zus overigens al van alles voorgesteld. Weekendje samen weg, lekkere boswandeling maken, dagje naar de sauna/schoonheidpecialiste. Ze durft op dit moment nog geen brief te gaan posten.
Ik ga zometeen eens naar de bieb om wat informatie op doen...
vrijdag 3 juli 2009 om 09:16
@Belle
Fijn dat je naar de Bieb gaat, ik hoop dat je de juiste boeken kunt vinden en dat je daar wat handvatten uit kunt krijgen.
Voor wat betreft wat je schrijft over het bellen... het is niet jouw verantwoordelijkheid. Laat dat los, want je helpt er niemand mee. Hou contact en steun haar, maar doe dat niet omdat jij het jezelf nooit zou vergeven als er iets gebeurt. Zij zijn volwassen mensen en dragen hun eigenlijk verantwoordelijkheid, jij kunt er alleen voor hen zijn.
Als je zus de deur niet uit durft, dan kun je wellicht bij haar thuis langs gaan. Ook bezoek kan positief afleiden.
Fijn dat je naar de Bieb gaat, ik hoop dat je de juiste boeken kunt vinden en dat je daar wat handvatten uit kunt krijgen.
Voor wat betreft wat je schrijft over het bellen... het is niet jouw verantwoordelijkheid. Laat dat los, want je helpt er niemand mee. Hou contact en steun haar, maar doe dat niet omdat jij het jezelf nooit zou vergeven als er iets gebeurt. Zij zijn volwassen mensen en dragen hun eigenlijk verantwoordelijkheid, jij kunt er alleen voor hen zijn.
Als je zus de deur niet uit durft, dan kun je wellicht bij haar thuis langs gaan. Ook bezoek kan positief afleiden.
vrijdag 3 juli 2009 om 22:22
Hoi Belle,
Zoals je het nu beschrijft kan ik alleen maar zeggen: petje af.
Beter iets te veel betutteld dan te laat geweest. Het is voor je zus alleen maar fijn een steuntje in de rug te hebben en dat ze er van gebruik kán maken.
Verder hoop ik dat je het regelmatig ook van je af kan zetten het moet niet ten koste gaan van jou.
Groetjes Jane
Zoals je het nu beschrijft kan ik alleen maar zeggen: petje af.
Beter iets te veel betutteld dan te laat geweest. Het is voor je zus alleen maar fijn een steuntje in de rug te hebben en dat ze er van gebruik kán maken.
Verder hoop ik dat je het regelmatig ook van je af kan zetten het moet niet ten koste gaan van jou.
Groetjes Jane
vrijdag 3 juli 2009 om 22:49
quote:Belle63 schreef op 02 juli 2009 @ 00:11:
[...]
Mijn zus heeft nog nooit een beroep op mij/ons gedaan. Ze was vroeger al heel rustig en solitair en had niemand nodig. Dat was overigens geen houding maar werkelijkheid. Ze is vrij passief en afwachtend en dat doet haar nu de das om.
Ik zou willen dat ze eens in de auto zou stappen en een weekendje naar mij toe zou komen. Tegen haar man zeggen: toedeloe... ik denk dit weekend even aan mezelf! Hij is immers erg egoistisch bezig door alleen maar aan zichzelf te denken en haar daarin mee te slepen. Echter, ze doet het niet, ze kan het niet en ze durft het niet. Ze is bang om een stuk te rijden (afstand is 100 km) en om hem alleen te laten. Ze mist de voortvarendheid en is eigenlijk op dit moment niet de juiste partner voor hemquote:Belle63 schreef op 03 juli 2009 @ 08:57:
Het kan inderdaad best betuttelend overkomen wat ik schrijf. Ik denk dat het opschrijven door mij, en het lezen door jullie, ook veel uit zn context haalt. Wat de telefoontjes betreft: omdat ze alle hulp afslaan en nooit iets vragen, hebben wij aangeboden om eens per week te bellen. In dat gesprek mogen zij precies aangeven wat ze willen. Geen behoefte om te praten? Ook prima. We hopen op deze manier echter een beetje de vinger aan de pols te houden. Er zal maar een moment zijn dat het escaleert en wij zijn er niet. Ik zou het mezelf nooit vergeven.
Wat betreft het contact opnemen met de huisarts. dat hebben wij gedaan op advies van iemand die zelf uit een jarenlange depressie is gekomen. Haar omgeving heeft op een gegeven moment de huisarts ingeschakeld. Dat heeft geresulteerd in het oprichten van een crisisdienst en dat is haar redding geweest.
Weet je... je ziet het allemaal gebeuren en je mist alle grip en handvatten.
Ik heb mijn zus overigens al van alles voorgesteld. Weekendje samen weg, lekkere boswandeling maken, dagje naar de sauna/schoonheidpecialiste. Ze durft op dit moment nog geen brief te gaan posten.
Ik ga zometeen eens naar de bieb om wat informatie op doen...
Je maakt je eigen rol te groot en dat van je zus te klein. Als zij meekrijgt hoe jij over haar denkt kan ik me voorstellen dat zij geen zin in jouw hulp heeft, echt opbeurend of aanmoedigend is het namelijk niet om als passief en niet de juiste partner bestempeld te worden.
Ik begrijp echt dat je het goed bedoelt maar van goede bedoelingen is nog nooit iemand beter geworden. Onderschat haar niet, en vooral, overschat jezelf niet. Probeer je eens in te leven in hun situatie zonder te oordelen over hun gedrag of karakter en zonder aan te geven hoe het allemaal wel zou moeten. Voor mensen die depressief zijn is het namelijk killing om (indirect) te horen te krijgen dat ze niets goed doen en dat anderen het wel even op zullen lossen of bij zullen springen. Dat vergroot het gevoel van hulpeloosheid en minderwaardigheid en heeft meestal het tegenovergestelde effect.
Met je betrokkenheid is niets mis hoor, maar probeer ook naar je eigen gedrag te krijgen en daarbij niet alleen vanuit jezelf te redeneren.
[...]
Mijn zus heeft nog nooit een beroep op mij/ons gedaan. Ze was vroeger al heel rustig en solitair en had niemand nodig. Dat was overigens geen houding maar werkelijkheid. Ze is vrij passief en afwachtend en dat doet haar nu de das om.
Ik zou willen dat ze eens in de auto zou stappen en een weekendje naar mij toe zou komen. Tegen haar man zeggen: toedeloe... ik denk dit weekend even aan mezelf! Hij is immers erg egoistisch bezig door alleen maar aan zichzelf te denken en haar daarin mee te slepen. Echter, ze doet het niet, ze kan het niet en ze durft het niet. Ze is bang om een stuk te rijden (afstand is 100 km) en om hem alleen te laten. Ze mist de voortvarendheid en is eigenlijk op dit moment niet de juiste partner voor hemquote:Belle63 schreef op 03 juli 2009 @ 08:57:
Het kan inderdaad best betuttelend overkomen wat ik schrijf. Ik denk dat het opschrijven door mij, en het lezen door jullie, ook veel uit zn context haalt. Wat de telefoontjes betreft: omdat ze alle hulp afslaan en nooit iets vragen, hebben wij aangeboden om eens per week te bellen. In dat gesprek mogen zij precies aangeven wat ze willen. Geen behoefte om te praten? Ook prima. We hopen op deze manier echter een beetje de vinger aan de pols te houden. Er zal maar een moment zijn dat het escaleert en wij zijn er niet. Ik zou het mezelf nooit vergeven.
Wat betreft het contact opnemen met de huisarts. dat hebben wij gedaan op advies van iemand die zelf uit een jarenlange depressie is gekomen. Haar omgeving heeft op een gegeven moment de huisarts ingeschakeld. Dat heeft geresulteerd in het oprichten van een crisisdienst en dat is haar redding geweest.
Weet je... je ziet het allemaal gebeuren en je mist alle grip en handvatten.
Ik heb mijn zus overigens al van alles voorgesteld. Weekendje samen weg, lekkere boswandeling maken, dagje naar de sauna/schoonheidpecialiste. Ze durft op dit moment nog geen brief te gaan posten.
Ik ga zometeen eens naar de bieb om wat informatie op doen...
Je maakt je eigen rol te groot en dat van je zus te klein. Als zij meekrijgt hoe jij over haar denkt kan ik me voorstellen dat zij geen zin in jouw hulp heeft, echt opbeurend of aanmoedigend is het namelijk niet om als passief en niet de juiste partner bestempeld te worden.
Ik begrijp echt dat je het goed bedoelt maar van goede bedoelingen is nog nooit iemand beter geworden. Onderschat haar niet, en vooral, overschat jezelf niet. Probeer je eens in te leven in hun situatie zonder te oordelen over hun gedrag of karakter en zonder aan te geven hoe het allemaal wel zou moeten. Voor mensen die depressief zijn is het namelijk killing om (indirect) te horen te krijgen dat ze niets goed doen en dat anderen het wel even op zullen lossen of bij zullen springen. Dat vergroot het gevoel van hulpeloosheid en minderwaardigheid en heeft meestal het tegenovergestelde effect.
Met je betrokkenheid is niets mis hoor, maar probeer ook naar je eigen gedrag te krijgen en daarbij niet alleen vanuit jezelf te redeneren.
anoniem_88075 wijzigde dit bericht op 03-07-2009 22:53
Reden: onduidelijke quote
Reden: onduidelijke quote
% gewijzigd
zaterdag 4 juli 2009 om 17:45
Ik zit nu midden in een depressie, dus kan de reactie van je zwager heel goed voorstellen. Ook ik wil niet dat mensen zich niet met mijn depressie bemoeien. Dat is niet omdat ik de hulp niet waardeer, maar omdat je stuit op onbegrip. Ik hoop dat je je al een beetje georienteerd hebt op depressies en dat je inziet dat jouw plan van aanpak een averechtse werking heeft. Ik snap wat je wilt doen, het komt uit een goed hart, in mijn omgeving gebeurt hetzelfde. Mensen worden nu zelfs een beetje boos op me als ik niet op hun "goede" raad in ga. Wonderlijk hoeveel mensen er opeens verstand denken te hebben van wat er in mijn hoofd omgaat. Als je wilt helpen, neem dan afstand. Als je zwager je hulp wilt zal hij naar je toe komen. Je kan laten weten dat je er bent, onvoorwaardelijk, en dan ook echt doen. En niet afschrikken of teleurgesteld zijn als je een tijdje niks hoort. Een depressie is al zo een strijd met jezelf, jezelf ook nog eens moeten verantwoorden tegenover anderen, dat is gewoon teveel, en zorgt ervoor dat je die mensen minder opzoekt. Zorg dat je een schouder bent om op uit te huilen, zonder commentaar/meningh/oordeel te geven, daar heeft je zwager het meeste aan. Mijn ouders vonden de website www.depressie.nl heel nuttig, hier staat een stuk op over hoe goed bedoelde reacties van de buitenwereld op een depressief persoon over komen, en wat je beter zou kunnen zeggen of doen. Ik heb via deze website ook een fijne therapeut gevonden, maar wel nadat ik al 2 jaar thuis heb zitten sippen. Ik moest er zelf aan toe zijn, zelf zien dat het leven een stuk leuker kan zijn. Daar kan niemand in de buitenwereld mee helpen, hoe graag je dat ook wilt.
Wat betreft je zus, dat is een heel ander verhaal. Misschien kan zij zelf eens met een huisarts praten, want ze word wel heel erg meegesleurd in de depressie van haar man en dat lijkt me toch niet helemaal gezond. Misschien kan zij zelf een keer met de huisarts gaan praten??
Veel succes ermee in ieder geval!
Wat betreft je zus, dat is een heel ander verhaal. Misschien kan zij zelf eens met een huisarts praten, want ze word wel heel erg meegesleurd in de depressie van haar man en dat lijkt me toch niet helemaal gezond. Misschien kan zij zelf een keer met de huisarts gaan praten??
Veel succes ermee in ieder geval!
zaterdag 4 juli 2009 om 17:54
Aan adviezen heb je niet zoveel als je depressief bent, zo heb ik het ervaren. Ik had wel wat aan mensen waar ik altijd bij terecht kon (ook al deed ik dat niet). Als iemand mij 'egoïstisch' zou noemen dan zou ik daar alleen maar depressiever van worden en doodgaan lijkt dan alleen nog maar beter.
Hij moet niets. Het is wel heel erg voor hem, maar hij is niet schuldig aan het meeslepen van anderen. Hij heeft een probleem en dat is niet zijn schuld.
Dus wat kan je doen: veel luisteren en niet denken dat het wel even opgelost kan worden. In ieder geval, wat er ook gebeurt, bereid zijn om te 'helpen' en veroordeel niet dat geeft namelijk het grote gevoel van onbegrip dat toch al aanwezig is, de bevestiging: je snapt er geen biet van. Dat moet je niet willen.
Tip: ga veel lezen erover.
Erg voor jullie, maar voor hem het meest.
Sterkte
Hij moet niets. Het is wel heel erg voor hem, maar hij is niet schuldig aan het meeslepen van anderen. Hij heeft een probleem en dat is niet zijn schuld.
Dus wat kan je doen: veel luisteren en niet denken dat het wel even opgelost kan worden. In ieder geval, wat er ook gebeurt, bereid zijn om te 'helpen' en veroordeel niet dat geeft namelijk het grote gevoel van onbegrip dat toch al aanwezig is, de bevestiging: je snapt er geen biet van. Dat moet je niet willen.
Tip: ga veel lezen erover.
Erg voor jullie, maar voor hem het meest.
Sterkte
