Psyche
alle pijlers
depressief familielid weigert professionele hulp
woensdag 1 juli 2009 om 23:35
Wij zakken met onze familie steeds verder in de put. Een van ons (man, aangetrouwd) is sinds 1 jaar in een zware depressie beland. Dit heeft deels te maken met het feit dat hij zijn zaak in de modebranche heeft verkocht die hij in 35 jaar met veel liefde heeft opgebouwd. Het was tijd om te rentenieren en te genieten van het leven. Een depressie heeft hij er echter voor teruggekregen. Zijn werk was blijkbaar zijn leven en dat is hij kwijt. Hij stort zich nu 100% op zijn vrouw. Wil alleen haar om zich heen en niemand anders. Ze hebben altijd zo hard gewerkt (geen kinderen) en daardoor weinig hobby's. Hij wil geen professionele hulp en zakt steeds verder weg. Zijn vrouw (mijn zus) wordt meegetrokken in zijn ellende. Ik zal jullie de details besparen maar het is niet zomaar een dipje....
Wil op eigen kracht beter worden maar onderneemt hiertoe niks. Zit de hele dag voor zich uit te staren op de bank. Alle energie en levenlust is uit zijn lichaam verdwenen, 20 kilo afgevallen. Hij is een schim van zichzelf. Zijn vrouw is niet echt het type om hem te motiveren en staart dus maar een beetje mee. We hebben ze al zoveel adviezen aan de hand gedaan maar er wordt zeer reactief mee omgegaan. We zien het verslechteren en zijn bang voor een slechte afloop. Zelfmoord is zelfs al genoemd.
We hebben zelf contact opgenomen met zijn huisarts maar die kan niet veel voor ons doen. Hij beroept zich op zijn beroepsgeheim. Hij deelt wel onze zorgen maar doet geen uitspraken. Volgens hem moet onze zwager nl. zelf stappen ondernemen.
We willen ons enerzijds niet bemoeien.. blijkbaar staan ze er niet voor open. Aan de andere kant willen we niet lijdzaam toekijken hoe meneer zijn eigen leven en dat van mijn zus naar de knoppen helpt, met wellicht de dood als afloop.
Wie herkent dit Wat kunnen we doen? Wat ligt binnen onze mogelijkheden? We zijn ten einde raad.
Wil op eigen kracht beter worden maar onderneemt hiertoe niks. Zit de hele dag voor zich uit te staren op de bank. Alle energie en levenlust is uit zijn lichaam verdwenen, 20 kilo afgevallen. Hij is een schim van zichzelf. Zijn vrouw is niet echt het type om hem te motiveren en staart dus maar een beetje mee. We hebben ze al zoveel adviezen aan de hand gedaan maar er wordt zeer reactief mee omgegaan. We zien het verslechteren en zijn bang voor een slechte afloop. Zelfmoord is zelfs al genoemd.
We hebben zelf contact opgenomen met zijn huisarts maar die kan niet veel voor ons doen. Hij beroept zich op zijn beroepsgeheim. Hij deelt wel onze zorgen maar doet geen uitspraken. Volgens hem moet onze zwager nl. zelf stappen ondernemen.
We willen ons enerzijds niet bemoeien.. blijkbaar staan ze er niet voor open. Aan de andere kant willen we niet lijdzaam toekijken hoe meneer zijn eigen leven en dat van mijn zus naar de knoppen helpt, met wellicht de dood als afloop.
Wie herkent dit Wat kunnen we doen? Wat ligt binnen onze mogelijkheden? We zijn ten einde raad.
woensdag 1 juli 2009 om 23:54
donderdag 2 juli 2009 om 00:01
De wet BOPZ heb je nu nog niks aan, dan moet er echt aantoonbaar gevaar zijn.
Ik denk dat je met je zus moet gaan praten. Wat wil ze en wat kunnen jullie daarbij betekenen? Je kan nog zoveel aanbieden, als zij daar niet voor open staan houdt het op. Daarom komt de huisarts ook niet zonder dat ze zelf om hulp vragen.
Doet je zus vaak een beroep op je, of bieden je de hulp en adviezen steeds uit jezelf aan?
Ik denk dat je met je zus moet gaan praten. Wat wil ze en wat kunnen jullie daarbij betekenen? Je kan nog zoveel aanbieden, als zij daar niet voor open staan houdt het op. Daarom komt de huisarts ook niet zonder dat ze zelf om hulp vragen.
Doet je zus vaak een beroep op je, of bieden je de hulp en adviezen steeds uit jezelf aan?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 2 juli 2009 om 00:03
Probeer na te gaan of er bemoeizorg is vanuit de ggz, maatschappelijk werk, of dit soort instanties in jouw regio.
Dat is een vorm van maatschappelijk werk die wordt aangeboden zonder dat degene waarvoor het bedoeld is erom vraagt. Die mensen hebben dus zat ervaring met onwillige clienten die wel degelijk aan hulpverlening toe zijn.
En of die voor jouw zwager en zus iets kunnen betekenen.
Dat is een vorm van maatschappelijk werk die wordt aangeboden zonder dat degene waarvoor het bedoeld is erom vraagt. Die mensen hebben dus zat ervaring met onwillige clienten die wel degelijk aan hulpverlening toe zijn.
En of die voor jouw zwager en zus iets kunnen betekenen.
donderdag 2 juli 2009 om 00:11
quote:Poezewoes schreef op 02 juli 2009 @ 00:01:
De wet BOPZ heb je nu nog niks aan, dan moet er echt aantoonbaar gevaar zijn.
Ik denk dat je met je zus moet gaan praten. Wat wil ze en wat kunnen jullie daarbij betekenen? Je kan nog zoveel aanbieden, als zij daar niet voor open staan houdt het op. Daarom komt de huisarts ook niet zonder dat ze zelf om hulp vragen.
Doet je zus vaak een beroep op je, of bieden je de hulp en adviezen steeds uit jezelf aan?
Mijn zus heeft nog nooit een beroep op mij/ons gedaan. Ze was vroeger al heel rustig en solitair en had niemand nodig. Dat was overigens geen houding maar werkelijkheid. Ze is vrij passief en afwachtend en dat doet haar nu de das om.
Ik zou willen dat ze eens in de auto zou stappen en een weekendje naar mij toe zou komen. Tegen haar man zeggen: toedeloe... ik denk dit weekend even aan mezelf! Hij is immers erg egoistisch bezig door alleen maar aan zichzelf te denken en haar daarin mee te slepen. Echter, ze doet het niet, ze kan het niet en ze durft het niet. Ze is bang om een stuk te rijden (afstand is 100 km) en om hem alleen te laten. Ze mist de voortvarendheid en is eigenlijk op dit moment niet de juiste partner voor hem
De wet BOPZ heb je nu nog niks aan, dan moet er echt aantoonbaar gevaar zijn.
Ik denk dat je met je zus moet gaan praten. Wat wil ze en wat kunnen jullie daarbij betekenen? Je kan nog zoveel aanbieden, als zij daar niet voor open staan houdt het op. Daarom komt de huisarts ook niet zonder dat ze zelf om hulp vragen.
Doet je zus vaak een beroep op je, of bieden je de hulp en adviezen steeds uit jezelf aan?
Mijn zus heeft nog nooit een beroep op mij/ons gedaan. Ze was vroeger al heel rustig en solitair en had niemand nodig. Dat was overigens geen houding maar werkelijkheid. Ze is vrij passief en afwachtend en dat doet haar nu de das om.
Ik zou willen dat ze eens in de auto zou stappen en een weekendje naar mij toe zou komen. Tegen haar man zeggen: toedeloe... ik denk dit weekend even aan mezelf! Hij is immers erg egoistisch bezig door alleen maar aan zichzelf te denken en haar daarin mee te slepen. Echter, ze doet het niet, ze kan het niet en ze durft het niet. Ze is bang om een stuk te rijden (afstand is 100 km) en om hem alleen te laten. Ze mist de voortvarendheid en is eigenlijk op dit moment niet de juiste partner voor hem
donderdag 2 juli 2009 om 08:15
Bemoeizorg heb je volgens mij ook niks aan, die zijn voor de echt zware gevallen (denk aan sterke verwaarlozing omgeving e.d.). Als je er met heel veel tact niet komt, vrees ik dat je het moet laten rusten. Misschien lukt het beter om zijn vrouw te bewerken. Daar zou ik me dan op richten. Sowieso kan zij zo te lezen ook wel extra steun gebruiken.
Dit zijn kl*te situaties, maar als iemand niet wil, kun je weinig doen.
Dit zijn kl*te situaties, maar als iemand niet wil, kun je weinig doen.
donderdag 2 juli 2009 om 09:05
Belle, vooropgesteld dat dit voor iedereen natuurlijk een heel nare situatie is (in de eerste plaats natuurlijk je zus en zwager en moeilijk voor jou om 'toe te kijken'), heb ik het idee dat je in een bekende valkuil bent gestapt van omstanders. Je doet een aantal aannames, die m.i. niet helemaal jouw plaats zijn.
In de eerste plaats -hoe rot ook, echt- is dit hun probleem. Dat zij het niet voldoende naar jou zin er mee om gaan, is jammer, maar kun je eenvoudigweg niets aan doen.
Enige wat je idd kunt doen is kijken wat jij daarwerkelijk kunt betekenen, zoals het al eerder voorgestelde ritje naar hun huis, ipv verwachten dat je zus naar jou toe komt.
Niet om je af te kammen, maar probeer wat afstand te nemen.
Been there, maar dan was het mijn moeder en vond ik dat haar man niet goed genoeg met de situatie om ging, vandaar..
In de eerste plaats -hoe rot ook, echt- is dit hun probleem. Dat zij het niet voldoende naar jou zin er mee om gaan, is jammer, maar kun je eenvoudigweg niets aan doen.
Enige wat je idd kunt doen is kijken wat jij daarwerkelijk kunt betekenen, zoals het al eerder voorgestelde ritje naar hun huis, ipv verwachten dat je zus naar jou toe komt.
Niet om je af te kammen, maar probeer wat afstand te nemen.
Been there, maar dan was het mijn moeder en vond ik dat haar man niet goed genoeg met de situatie om ging, vandaar..
Computer says nooooo
donderdag 2 juli 2009 om 09:19
Als ik je post zo lees, dan lijkt het alsof jij je zwager kwalijk neemt dat hij niets onderneemt om uit zijn depressie te komen. Maar dat is nu juist een van de kenmerken van een depressie, dat je passief bent en nergens meer fut voor hebt. De wil ontbreekt omdat de kracht ontbreekt. Hij kan het gewoon echt niet.
En ik vermoed zomaar dat dit voor jouw zus ook zo zal zijn. Haar levenslustige ondernemende man is opeens een schim van zichzelf geworden en zij heeft waarschijnlijk geen idee wat zij er mee aan moet. En kennelijk wordt zij ook deels gedreven door angst, want ze durft hem dus ook niet alleen te laten. (Wat al aangeeft dat de situatie idd ernstig is).
Maar de enige manier waarop dit ten goede gekeerd kan worden is als ze zelf willen. Hoe machteloos je daar als familie ook in staat, de oplossing ligt bij hen en niet bij jullie. Er is niets wat een dergelijk ziektebeeld kan verbeteren zonder uitdrukkelijke inzet van de betrokkene.
Het enige wat je zou kunnen doen is je zorgen met je zus en je zwager delen. Laat weten dat jullie je erg ongerust maken. En zorg ervoor dat iedereen die zorgen uit. Soms helpt het mensen om de ernst van de situatie te onderkennen als ze er direct op aangesproken worden door meerdere personen. Maar hou het bij het uiten van jullie bezorgdheid. Oordeel niet, vertel niet wat ze anders of beter zouden moeten doen, laat alleen weten dat je er voor ze bent als jij iets voor ze kunt betekenen. Als je ze gaat vertellen wat ze moeten doen, dan is de natuurlijke reactie dat mensen in de verdediging schieten in plaats van dat ze nadenken over wat nu eigenlijk echt de boodschap is.
Sterkte!
En ik vermoed zomaar dat dit voor jouw zus ook zo zal zijn. Haar levenslustige ondernemende man is opeens een schim van zichzelf geworden en zij heeft waarschijnlijk geen idee wat zij er mee aan moet. En kennelijk wordt zij ook deels gedreven door angst, want ze durft hem dus ook niet alleen te laten. (Wat al aangeeft dat de situatie idd ernstig is).
Maar de enige manier waarop dit ten goede gekeerd kan worden is als ze zelf willen. Hoe machteloos je daar als familie ook in staat, de oplossing ligt bij hen en niet bij jullie. Er is niets wat een dergelijk ziektebeeld kan verbeteren zonder uitdrukkelijke inzet van de betrokkene.
Het enige wat je zou kunnen doen is je zorgen met je zus en je zwager delen. Laat weten dat jullie je erg ongerust maken. En zorg ervoor dat iedereen die zorgen uit. Soms helpt het mensen om de ernst van de situatie te onderkennen als ze er direct op aangesproken worden door meerdere personen. Maar hou het bij het uiten van jullie bezorgdheid. Oordeel niet, vertel niet wat ze anders of beter zouden moeten doen, laat alleen weten dat je er voor ze bent als jij iets voor ze kunt betekenen. Als je ze gaat vertellen wat ze moeten doen, dan is de natuurlijke reactie dat mensen in de verdediging schieten in plaats van dat ze nadenken over wat nu eigenlijk echt de boodschap is.
Sterkte!
donderdag 2 juli 2009 om 11:04
Misschien kan je een boek vinden en aan hun geven waarin depressie en wat het zoal omvat wordt uitgelegd.
Dan komen ook de nieuwste behandel methodes aan de orde en misschien ziet je zwager dan in dat depressie ontzettend veel voor komt en niks is om je voor te schamen. Misschien dat hij dan zelf een behandeling onderneemt.
Schaamte is wel een heel groot onderdeel van depressie en dat samen met de ongelooflijke moeheid zorgt er voor dat mensen vaak geen hulp zoeken.
(ik kan het weten want ik heb zelf een depressie gehad)
Dan komen ook de nieuwste behandel methodes aan de orde en misschien ziet je zwager dan in dat depressie ontzettend veel voor komt en niks is om je voor te schamen. Misschien dat hij dan zelf een behandeling onderneemt.
Schaamte is wel een heel groot onderdeel van depressie en dat samen met de ongelooflijke moeheid zorgt er voor dat mensen vaak geen hulp zoeken.
(ik kan het weten want ik heb zelf een depressie gehad)
donderdag 2 juli 2009 om 12:35
Praat met ze, laat ze merken dat je van hen houd. Je schrijft nu dat hij de familie meetrekt maar waarom zou het niet andersom kunnen zijn. Het is hun probleem maar de makkelijkste manier om hulp te vragen is om het te vragen aan mensen bij wie je je veilig voelt en waarvan je merkt dat ze van je houden. Die man denkt misschien wel dat hij niks meer waard is, een kenmerk van depressie maar ook logisch. Voor mannen bestaat hun leven vaak uit werken en het geld binnen brengen. Dan is dat niet meer nodig en wat dan......
Wat me opvalt uit je bericht is dat hij de familie meetrekt en dat je er eigenlijk niet mee wilt bemoeien. Wat betreft familie meetrekken, daarbij denk je vooral aan hoe vervelend het is voor de familie maar hoe is dit voor hem, denk je daar ook aan?
Je er niet mee willen bemoeien.....hoezo bemoeien is jullie band zo slecht dat je ze niet kunt steunen?
Mijns inziens denk je nogal vanuit je zelf, hoe vervelend het voor jou/familie is je oordeelt over hem en over je zus. Zij doet niet wat jij vind dat ze moet. Zou je dat ook zo doen als hij lichamelijk invalide was geworden?
Je zwager is ziek, hij heeft een ziekte waarbij hij vooral zichzelf niet meer belangrijk vind en niks meer ziet zitten.
Je zus heeft een man die altijd naast haar stond en die nu niks meer zit zitten en ze heeft nu geen partner met wie ze haar zorgen als voorheen kon delen.
Hoe zou jij benaderd willen worden? Ik zou zeggen veel liefde en steun en laat ze merken dat ze beide de moeite waard zijn en dat ze juist daarom hulp en steun verdienen.
Afgezien van het hulpgebeuren, je kunt ze ook uitnodigen voor een weekendje bij jou logeren of daarheen gaan en lekker gaan eten en het dan niet meer over het depressie gebeuren hebben. Gewoon een zo'n ontspannen mogelijk avondje....
Veel succes hiermee
Wat me opvalt uit je bericht is dat hij de familie meetrekt en dat je er eigenlijk niet mee wilt bemoeien. Wat betreft familie meetrekken, daarbij denk je vooral aan hoe vervelend het is voor de familie maar hoe is dit voor hem, denk je daar ook aan?
Je er niet mee willen bemoeien.....hoezo bemoeien is jullie band zo slecht dat je ze niet kunt steunen?
Mijns inziens denk je nogal vanuit je zelf, hoe vervelend het voor jou/familie is je oordeelt over hem en over je zus. Zij doet niet wat jij vind dat ze moet. Zou je dat ook zo doen als hij lichamelijk invalide was geworden?
Je zwager is ziek, hij heeft een ziekte waarbij hij vooral zichzelf niet meer belangrijk vind en niks meer ziet zitten.
Je zus heeft een man die altijd naast haar stond en die nu niks meer zit zitten en ze heeft nu geen partner met wie ze haar zorgen als voorheen kon delen.
Hoe zou jij benaderd willen worden? Ik zou zeggen veel liefde en steun en laat ze merken dat ze beide de moeite waard zijn en dat ze juist daarom hulp en steun verdienen.
Afgezien van het hulpgebeuren, je kunt ze ook uitnodigen voor een weekendje bij jou logeren of daarheen gaan en lekker gaan eten en het dan niet meer over het depressie gebeuren hebben. Gewoon een zo'n ontspannen mogelijk avondje....
Veel succes hiermee
donderdag 2 juli 2009 om 18:21
Wij hebben ons tot nu toe op geen enkele manier bemoeizuchtig opgesteld. Zijn slechts geinteresseerd en hulpvaardig voor zover zij dat wensen. Alle uitnodigingen worden afgeslagen. Wij hebben nu beloofd 1x per week telefonisch contact op te nemen en hun aangeboden dat ze dat telefoongesprek mogen gebruiken om iets te vragen of iets te vertellen of whatever.
Alleen.... ze wensen helemaal niks. Ik vermoed zelfs dat ze liever helemaal geen bezoek/telefoon willen.
Ik ben zo bang voor een slecht bericht... als jullie begrijpen wat ik bedoel!
Alleen.... ze wensen helemaal niks. Ik vermoed zelfs dat ze liever helemaal geen bezoek/telefoon willen.
Ik ben zo bang voor een slecht bericht... als jullie begrijpen wat ik bedoel!
donderdag 2 juli 2009 om 20:24
De zin dat je niet lijdzaam wil toekijken hoe meneer zijn eigen leven naar de knoppen helpt en dat van jouw zus erbij, komt op mijn nogal negatief over.
Ik begrijp het wel..... dat het heel moeilijk is om dit aan te zien en dat je je machteloos voelt.
Maar dat ben je ook!
En zij voelen zich waarschijnlijk nog veel machtelozer.
Er zijn informatiefolders over depressie waarin kort en bondig staat beschreven dat er heel veel aan deze ziekte te doen valt. Dat zou je wellicht nog aan je zus kunnen geven.
In het boekje: ' de prozacmonologen' staat ook een kort interview met die zanger van de band 'Normaal' (naam vergeten... offe Benny Joling ofzo). Ik weet niet of je zus of zwager iets met die vent heeft, maar zowel: hij beschrijft heel duidelijk zijn depressie en dat hij het iets voor watjes vond maar het toch zelf meemaakte en aan de medicijnen moest en het zo heeft overleefd.
En wellicht zijn er wel meer voorbeelden van bekende en zelfs stoere mannen die te maken kregen met de ziekte. Dat kan de drempel soms wellicht verlagen voor patienten.
Ik begrijp het wel..... dat het heel moeilijk is om dit aan te zien en dat je je machteloos voelt.
Maar dat ben je ook!
En zij voelen zich waarschijnlijk nog veel machtelozer.
Er zijn informatiefolders over depressie waarin kort en bondig staat beschreven dat er heel veel aan deze ziekte te doen valt. Dat zou je wellicht nog aan je zus kunnen geven.
In het boekje: ' de prozacmonologen' staat ook een kort interview met die zanger van de band 'Normaal' (naam vergeten... offe Benny Joling ofzo). Ik weet niet of je zus of zwager iets met die vent heeft, maar zowel: hij beschrijft heel duidelijk zijn depressie en dat hij het iets voor watjes vond maar het toch zelf meemaakte en aan de medicijnen moest en het zo heeft overleefd.
En wellicht zijn er wel meer voorbeelden van bekende en zelfs stoere mannen die te maken kregen met de ziekte. Dat kan de drempel soms wellicht verlagen voor patienten.
donderdag 2 juli 2009 om 20:26
Belle, ik vind het jammer dat je niets met de reacties doet. Je schiet in de verdediging over dat je niet bemoeizuchtig bent, maar wat ga je verder doen? Ik denk bijv. dat het echt heel goed zou zijn als je dat boek zou lezen wat aangeraden wordt.
Wat je vertelt over dat telefoontje, dat komt op mij al behoorlijk betuttelend over, eerlijk gezegd. Vooropgesteld dat ik er 100% van overtuigd ben dat je het goed bedoelt, wil ik je toch graag uitleggen welk gevoel zo'n afspraak bij mij opwekt.
Als iemand met mij afspreekt om elke week te bellen en afspreekt dat ik dan iets mag zeggen of vragen, dan voel ik mij daar echt niet prettig bij. Ik zou denken dat het gesprek een verplicht nummer was. En ik zou me onder druk gezet voelen door het feit dat de ander kennelijk van mij verwacht dat ik iets vraag of vertel tijdens dat gesprek. Waarom bel je niet gewoon regelmatig zonder daar vooraf iets over af te spreken? Spontane gesprekken die gaan over wat er maar ter sprake komt. Kan een kort gesprekje zijn, kan een lang gesprek worden. Maar net hoe het uit komt. Op die manier krijgt zo'n telefoontje veel minder lading en komt het ook veel oprechter over.
Wat je vertelt over dat telefoontje, dat komt op mij al behoorlijk betuttelend over, eerlijk gezegd. Vooropgesteld dat ik er 100% van overtuigd ben dat je het goed bedoelt, wil ik je toch graag uitleggen welk gevoel zo'n afspraak bij mij opwekt.
Als iemand met mij afspreekt om elke week te bellen en afspreekt dat ik dan iets mag zeggen of vragen, dan voel ik mij daar echt niet prettig bij. Ik zou denken dat het gesprek een verplicht nummer was. En ik zou me onder druk gezet voelen door het feit dat de ander kennelijk van mij verwacht dat ik iets vraag of vertel tijdens dat gesprek. Waarom bel je niet gewoon regelmatig zonder daar vooraf iets over af te spreken? Spontane gesprekken die gaan over wat er maar ter sprake komt. Kan een kort gesprekje zijn, kan een lang gesprek worden. Maar net hoe het uit komt. Op die manier krijgt zo'n telefoontje veel minder lading en komt het ook veel oprechter over.
donderdag 2 juli 2009 om 21:06
Hoi Belle,
Je houd contact met ze en dat is goed. Bedenk wel dat ze wat moeten willen...wil je hulp aankomen.
Bovendien zo snel maakt iemand er ook weer geen eind aan. Kijk maar op dit forum, velen hebben een stevige depressie achter de rug en lopen nog steeds los rond Medicijnen, therapie, sport werkt allemaal. Daarnaast zorgzame familie.... komt vast wel goed met ze.
groet
Je houd contact met ze en dat is goed. Bedenk wel dat ze wat moeten willen...wil je hulp aankomen.
Bovendien zo snel maakt iemand er ook weer geen eind aan. Kijk maar op dit forum, velen hebben een stevige depressie achter de rug en lopen nog steeds los rond Medicijnen, therapie, sport werkt allemaal. Daarnaast zorgzame familie.... komt vast wel goed met ze.
groet
donderdag 2 juli 2009 om 21:53
quote:Belle63 schreef op 02 juli 2009 @ 18:22:
[...]
Uit welk deel van mijn bericht maak je dat op?
Wij hebben nu beloofd 1x per week telefonisch contact op te nemen en hun aangeboden dat ze dat telefoongesprek mogen gebruiken om iets te vragen of iets te vertellen of whatever.
Hier zou ik bijvoorbeeld persoonlijk jeuk van krijgen. Maar hey, dat is persoonlijk.
[...]
Uit welk deel van mijn bericht maak je dat op?
Wij hebben nu beloofd 1x per week telefonisch contact op te nemen en hun aangeboden dat ze dat telefoongesprek mogen gebruiken om iets te vragen of iets te vertellen of whatever.
Hier zou ik bijvoorbeeld persoonlijk jeuk van krijgen. Maar hey, dat is persoonlijk.
donderdag 2 juli 2009 om 21:54
quote:Belle63 schreef op 01 juli 2009 @ 23:35:
Wil op eigen kracht beter worden maar onderneemt hiertoe niks. Zit de hele dag voor zich uit te staren op de bank. Alle energie en levenlust is uit zijn lichaam verdwenen, 20 kilo afgevallen. Hij is een schim van zichzelf. Zijn vrouw is niet echt het type om hem te motiveren en staart dus maar een beetje mee. We hebben ze al zoveel adviezen aan de hand gedaan maar er wordt zeer reactief mee omgegaan. We zien het verslechteren en zijn bang voor een slechte afloop. Zelfmoord is zelfs al genoemd.
We hebben zelf contact opgenomen met zijn huisarts maar die kan niet veel voor ons doen. Hij beroept zich op zijn beroepsgeheim. Hij deelt wel onze zorgen maar doet geen uitspraken. Volgens hem moet onze zwager nl. zelf stappen ondernemen.
Wil op eigen kracht beter worden maar onderneemt hiertoe niks. Zit de hele dag voor zich uit te staren op de bank. Alle energie en levenlust is uit zijn lichaam verdwenen, 20 kilo afgevallen. Hij is een schim van zichzelf. Zijn vrouw is niet echt het type om hem te motiveren en staart dus maar een beetje mee. We hebben ze al zoveel adviezen aan de hand gedaan maar er wordt zeer reactief mee omgegaan. We zien het verslechteren en zijn bang voor een slechte afloop. Zelfmoord is zelfs al genoemd.
We hebben zelf contact opgenomen met zijn huisarts maar die kan niet veel voor ons doen. Hij beroept zich op zijn beroepsgeheim. Hij deelt wel onze zorgen maar doet geen uitspraken. Volgens hem moet onze zwager nl. zelf stappen ondernemen.
donderdag 2 juli 2009 om 21:55
quote:Belle63 schreef op 02 juli 2009 @ 00:11:
[...]
Mijn zus heeft nog nooit een beroep op mij/ons gedaan. Ze was vroeger al heel rustig en solitair en had niemand nodig. Dat was overigens geen houding maar werkelijkheid. Ze is vrij passief en afwachtend en dat doet haar nu de das om.
Ik zou willen dat ze eens in de auto zou stappen en een weekendje naar mij toe zou komen. Tegen haar man zeggen: toedeloe... ik denk dit weekend even aan mezelf! Hij is immers erg egoistisch bezig door alleen maar aan zichzelf te denken en haar daarin mee te slepen. Echter, ze doet het niet, ze kan het niet en ze durft het niet. Ze is bang om een stuk te rijden (afstand is 100 km) en om hem alleen te laten. Ze mist de voortvarendheid en is eigenlijk op dit moment niet de juiste partner voor hem
[...]
Mijn zus heeft nog nooit een beroep op mij/ons gedaan. Ze was vroeger al heel rustig en solitair en had niemand nodig. Dat was overigens geen houding maar werkelijkheid. Ze is vrij passief en afwachtend en dat doet haar nu de das om.
Ik zou willen dat ze eens in de auto zou stappen en een weekendje naar mij toe zou komen. Tegen haar man zeggen: toedeloe... ik denk dit weekend even aan mezelf! Hij is immers erg egoistisch bezig door alleen maar aan zichzelf te denken en haar daarin mee te slepen. Echter, ze doet het niet, ze kan het niet en ze durft het niet. Ze is bang om een stuk te rijden (afstand is 100 km) en om hem alleen te laten. Ze mist de voortvarendheid en is eigenlijk op dit moment niet de juiste partner voor hem
