Psyche
alle pijlers
depressief?!
maandag 17 november 2008 om 21:54
Ik voel me al een tijdje erg somber.
Ik weet niet waar het precies vandaan komt. En weet ook niet wanneer het begonnen is. Het is geleidelijk gegaan.
Maar de laatste 3 maanden is het extreem. Voel me onrustig van binnen. Trek me terug van iedereen. Heb nergens zin in. Voel me lusteloos. Ben heel moe. Heb een periode gehad dat ik niet kon slapen, was bang voor het donker dus liet ik het licht aan waardoor ik zowiezo niet kon slapen. Gelukkig is dat wel na een tijdje overgegaan. Nu heb ik het tegenovergestelde. Ik ben zo moe en slaap heel veel.
Voorbeeld: Gisteren tot 14.00 in bed geslapen (terwijl ik de avond ervoor vroeg sliep.) Ik ben opgestaan om wat te eten. En ben daarna weer gaan slapen. Om 19.00 weer opgestaan om te eten en te douchen en daarna weer gaan slapen.
Vanochtend kon ik bijna niet uit bed komen. Was (weer) te laat werk. Alles wat ik doe kost moeite en gaat traag. Me douchen, aankleden, fietsen naar werk.
Ik heb totaal geen trek. Eet met mijn ' vertstand' omdat ik toch voor mezelf probeer te zorgen. Maar ik proef niets. Het eten smaakt me gewoon niet. Voel me soms heel duizelig, dat ik alles voor mij zie draaien.
Ik voel me gewoon ondankbaar. Ben een jonge meid van 26. Hoogopgeleid en een goede baan. Lieve familie en vrienden om heen en verder gezond. Dus ik zou toch gelukkig moeten zijn?
Ik snap het niet. Probeer mezelf te dwingen te genieten van de dingen, maar hoe harder ik ertegen vecht. Hoe kloter ik mij voel.
Stel ik mij? Ik denk weleens als ik nu kom te overlijden, zou ik het niet erg vinden. Dan zou ik van dit rotgevoel af zijn. Maar het is niet zo erg dat ik mezelf iets zou aandoen.
Wie herkent dit? Wat hebben jullie eraan gedaan om je beter te voelen? Wat kan ik doen om van dit gevoel af te komen? Ik functioneer gewoon niet meer. Voel me zo ellendig.
Ik weet niet waar het precies vandaan komt. En weet ook niet wanneer het begonnen is. Het is geleidelijk gegaan.
Maar de laatste 3 maanden is het extreem. Voel me onrustig van binnen. Trek me terug van iedereen. Heb nergens zin in. Voel me lusteloos. Ben heel moe. Heb een periode gehad dat ik niet kon slapen, was bang voor het donker dus liet ik het licht aan waardoor ik zowiezo niet kon slapen. Gelukkig is dat wel na een tijdje overgegaan. Nu heb ik het tegenovergestelde. Ik ben zo moe en slaap heel veel.
Voorbeeld: Gisteren tot 14.00 in bed geslapen (terwijl ik de avond ervoor vroeg sliep.) Ik ben opgestaan om wat te eten. En ben daarna weer gaan slapen. Om 19.00 weer opgestaan om te eten en te douchen en daarna weer gaan slapen.
Vanochtend kon ik bijna niet uit bed komen. Was (weer) te laat werk. Alles wat ik doe kost moeite en gaat traag. Me douchen, aankleden, fietsen naar werk.
Ik heb totaal geen trek. Eet met mijn ' vertstand' omdat ik toch voor mezelf probeer te zorgen. Maar ik proef niets. Het eten smaakt me gewoon niet. Voel me soms heel duizelig, dat ik alles voor mij zie draaien.
Ik voel me gewoon ondankbaar. Ben een jonge meid van 26. Hoogopgeleid en een goede baan. Lieve familie en vrienden om heen en verder gezond. Dus ik zou toch gelukkig moeten zijn?
Ik snap het niet. Probeer mezelf te dwingen te genieten van de dingen, maar hoe harder ik ertegen vecht. Hoe kloter ik mij voel.
Stel ik mij? Ik denk weleens als ik nu kom te overlijden, zou ik het niet erg vinden. Dan zou ik van dit rotgevoel af zijn. Maar het is niet zo erg dat ik mezelf iets zou aandoen.
Wie herkent dit? Wat hebben jullie eraan gedaan om je beter te voelen? Wat kan ik doen om van dit gevoel af te komen? Ik functioneer gewoon niet meer. Voel me zo ellendig.
woensdag 19 november 2008 om 13:07
Ik heb die enorme stap toch genomen om naar de dokter te gaan vanmorgen.
De dokter vond het 'vervelend' voor mij. Maar volgens haar heeft iedereen een periode waarin je niet lekker in je vel zit. M.a.w. niets aan te doen.
Heb wel verwijs brief gekregen om bloed te laten prikken, om lichamelijke oorzaken uit te sluiten. Maar volgens haar alleen voor de zekerheid, ze verwachtte niet dat daar iets uit zou komen??
Voel me echt heel erg afgescheept en niet serieus genomen. En weet nu totaal niet wat ik met dit gevoel aan moet. Een soort van paniekgevoel overheerst nu. Ik kom hier niet meer uit.
De dokter vond het 'vervelend' voor mij. Maar volgens haar heeft iedereen een periode waarin je niet lekker in je vel zit. M.a.w. niets aan te doen.
Heb wel verwijs brief gekregen om bloed te laten prikken, om lichamelijke oorzaken uit te sluiten. Maar volgens haar alleen voor de zekerheid, ze verwachtte niet dat daar iets uit zou komen??
Voel me echt heel erg afgescheept en niet serieus genomen. En weet nu totaal niet wat ik met dit gevoel aan moet. Een soort van paniekgevoel overheerst nu. Ik kom hier niet meer uit.
woensdag 19 november 2008 om 18:14
Jeetje wat rot om te horen dat je zo behandeld bent door je huisarts.
Ben je in staat om een second opinion aan te vragen?
Had je een lijstje gemaakt met punten die je wilde bespreken?
Lastige situatie dit. In ieder geval maar idd bloed laten prikken en wanneer er idd niets uitkomt terug naar de huisarts. Misschien iemand mee nemen. Tenslotte gaf de huisarts aan bloed te laten prikken om lichamelijke oorzaken uit te sluiten. Wanneer die zijn uitgesloten moet er gekeken worden naar andere oorzaken.
Je hebt recht op goede medische zorg sta op voor je rechten!
Heel veel sterkte.
Ben je in staat om een second opinion aan te vragen?
Had je een lijstje gemaakt met punten die je wilde bespreken?
Lastige situatie dit. In ieder geval maar idd bloed laten prikken en wanneer er idd niets uitkomt terug naar de huisarts. Misschien iemand mee nemen. Tenslotte gaf de huisarts aan bloed te laten prikken om lichamelijke oorzaken uit te sluiten. Wanneer die zijn uitgesloten moet er gekeken worden naar andere oorzaken.
Je hebt recht op goede medische zorg sta op voor je rechten!
Heel veel sterkte.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
woensdag 19 november 2008 om 18:25
heel fijn zo'n huisarts. Op zich heeft hij gelijk met eerst het lichamelijke uitsluiten. Rustig afwachten dan maar, en als er niets uitkomt letterlijk vragen om een verwijsbrief.
Eerstelijnspsycholoog kan je heen zonder verwijzing, weet alleen niet hoe het dan met de vergoeding vanuit de verzekering zit.
succes ermee
Eerstelijnspsycholoog kan je heen zonder verwijzing, weet alleen niet hoe het dan met de vergoeding vanuit de verzekering zit.
succes ermee
woensdag 19 november 2008 om 18:28
p.s. over het werk, ik heb het dus al wel verteld voordat het zo fout ging dat ik zelfs niet meer kon werken. Nu de depressie aan het terugkeren is zijn ze ook op de hoogte, vind ik zelf wel prettig. Zo weten ze wat er aan de hand is en als ik ze vraag om me tegemoet te komen qua werkzaamheden komt dat niet als donderslag bij heldere hemel. (hoop dat het niet nodig is, maar je weet nooit)
donderdag 20 november 2008 om 02:27
Bunout zou idd ook erg goed kunnen. Qua symptomen zitten burnout en depressie dicht bij elkaar. Alleen oorzaken zijn erg verschillend. Een burnout wordt vaak veroorzaak doordat je in werk en/of privésfeer je jezelf lange tijd voorbij gehold heb. Teveel hooi op je vork zowel lichamelijk als psychisch met veel te weinig tijd voor ontspanning. Dan raak je een keer uitgeblust.
Symptomen die ik had bij depressie (en blijf er gevoelig voor helaas)
- 's Nachts enorm slecht slapen
- Overdag juist te moe om op te staan
- Het liefst niemand willen zien. Had de neiging iedereen te ontwijken en zelfs voor een boodschapje de deur uit vond ik al vreselijk. Had daarbij tevens het gevoel dat anderen mijn stemming konden aflezen.
- Telefoon niet opnemen, ook niet voor vrienden en familie
- Jezelf en huis enigzins verwaarlozen.
- Had enorm plezier in sporten, toen niet meer. 't ontbrak me aan energie en moed en wou absoluut niemand tegen komen.
Ook andere dingen die bijna ieder mens leuk vind boeit je totaal niet meer.
Evt. feestjes en/of afspraken zeg je met een smoesje af of je neemt zelf de moeite niet meer op af te zeggen, je gaat gewoon niet en als ze bellen neem je niet op. Voorheen zou je het gezellig gevonden hebben en zou je opgemaakt en goed verzorgd de deur zijn uitgegaan nu ontwijk je alles en iedereen.
- 'Verder betrapte ik mezelf er naderhand op dat ik uren roerloos in één houding op de bank gezeten had met uitsluitend de radio aan en donker in de woonkamer. Als je dan ineens terugkeert in de realiteit ben je verstijft van de kou en ga je van narigheid je bed in maar duurt het ogenschijnlijk uren voordat je op temperatuur bent.
- dissociatie en derealisatie (beide best sterk op bep. momenten)
- Dagdromen en rare fantasieën (soort ontvluchting)
- Post ongeopend laten
- Dingen die je toch echt moet doen doe je nu met enorm veel moeite. Concentratieproblemen en een enorm loodzwaar gevoel in armen en benen spelen je parten.
- Moeite met uit je woorden komen wanneer je met anderen praat terwijl je daar normaal gesproken geen last van had.
Dit was zo e.e.a. waar ik mee te kampen had. Als het echt erg is zou ik toch terug naar de huisarts stappen en de aard van de klachten benadrukken. Neem desnoods een heel goede vriend/vriendin mee als je die hebt of iemand anders waarmee je een bijzondere/hechte band hebt.
Als je echt depressief bent kost werkelijk alles enorm veel moeite dus het kost veel meer zelfdicipline dan anders om je huisarts op te bellen, op de afspaak te verschijnen, het met je werkgever te bespreken etc. Dus hopelijk heb je minstens één heel goede vriend/vriendin die je in deze periode een beetje kan bijstaan anders is het echt erg zwaar.
Veel sterkte iig!!!
Symptomen die ik had bij depressie (en blijf er gevoelig voor helaas)
- 's Nachts enorm slecht slapen
- Overdag juist te moe om op te staan
- Het liefst niemand willen zien. Had de neiging iedereen te ontwijken en zelfs voor een boodschapje de deur uit vond ik al vreselijk. Had daarbij tevens het gevoel dat anderen mijn stemming konden aflezen.
- Telefoon niet opnemen, ook niet voor vrienden en familie
- Jezelf en huis enigzins verwaarlozen.
- Had enorm plezier in sporten, toen niet meer. 't ontbrak me aan energie en moed en wou absoluut niemand tegen komen.
Ook andere dingen die bijna ieder mens leuk vind boeit je totaal niet meer.
Evt. feestjes en/of afspraken zeg je met een smoesje af of je neemt zelf de moeite niet meer op af te zeggen, je gaat gewoon niet en als ze bellen neem je niet op. Voorheen zou je het gezellig gevonden hebben en zou je opgemaakt en goed verzorgd de deur zijn uitgegaan nu ontwijk je alles en iedereen.
- 'Verder betrapte ik mezelf er naderhand op dat ik uren roerloos in één houding op de bank gezeten had met uitsluitend de radio aan en donker in de woonkamer. Als je dan ineens terugkeert in de realiteit ben je verstijft van de kou en ga je van narigheid je bed in maar duurt het ogenschijnlijk uren voordat je op temperatuur bent.
- dissociatie en derealisatie (beide best sterk op bep. momenten)
- Dagdromen en rare fantasieën (soort ontvluchting)
- Post ongeopend laten
- Dingen die je toch echt moet doen doe je nu met enorm veel moeite. Concentratieproblemen en een enorm loodzwaar gevoel in armen en benen spelen je parten.
- Moeite met uit je woorden komen wanneer je met anderen praat terwijl je daar normaal gesproken geen last van had.
Dit was zo e.e.a. waar ik mee te kampen had. Als het echt erg is zou ik toch terug naar de huisarts stappen en de aard van de klachten benadrukken. Neem desnoods een heel goede vriend/vriendin mee als je die hebt of iemand anders waarmee je een bijzondere/hechte band hebt.
Als je echt depressief bent kost werkelijk alles enorm veel moeite dus het kost veel meer zelfdicipline dan anders om je huisarts op te bellen, op de afspaak te verschijnen, het met je werkgever te bespreken etc. Dus hopelijk heb je minstens één heel goede vriend/vriendin die je in deze periode een beetje kan bijstaan anders is het echt erg zwaar.
Veel sterkte iig!!!
donderdag 20 november 2008 om 08:58
Beste Milkshake,
Allereerst sterkte om door deze moeilijke tijd heen te komen. Het kan inderdaad lichamelijk zijn, maar anders heb je, zonder dat je het gemerkt hebt, niet goed voor je gevoel gezorgd. En dat gevoel protesteert. Te hard gestudeerd, of gewerkt, te weinig voor jezelf opgekomen, te weinig durven gaan voor wat jouw drive in het leven is. Maar nu, nu kun je dat al helemaal niet meer. Dit is een periode waar je doorheen moet. Maar het gaat over! Sta jezelf toe om alles te doen wat nodig is om te rusten, te ontspannen (yoga bijv.), en vooral trots en tevreden te zijn op wat je toch nog presteert, ondanks zo'n somber gevoel. Kijk niet naar wat je allemaal niet doet, en niet kunt, want daar zul je je gevoel niet mee opbeuren. Je bent kwetsbaar, eis dus niets. In de perioden die ik in het verleden (gelukkig) heb meegemaakt kon ik niet meer gefrusteerd raken dan als iemand zei: Ga genieten en leuke dingen doen. Aanvaard voor nu dat dat niet lukt, en het hoeft ook niet. En verder is het iets waar je persoonlijk mee verder moet, met iemand die je kunt vertrouwen, met een psycholoog, of met een dagboek. Wees lief voor jezelf!!
Allereerst sterkte om door deze moeilijke tijd heen te komen. Het kan inderdaad lichamelijk zijn, maar anders heb je, zonder dat je het gemerkt hebt, niet goed voor je gevoel gezorgd. En dat gevoel protesteert. Te hard gestudeerd, of gewerkt, te weinig voor jezelf opgekomen, te weinig durven gaan voor wat jouw drive in het leven is. Maar nu, nu kun je dat al helemaal niet meer. Dit is een periode waar je doorheen moet. Maar het gaat over! Sta jezelf toe om alles te doen wat nodig is om te rusten, te ontspannen (yoga bijv.), en vooral trots en tevreden te zijn op wat je toch nog presteert, ondanks zo'n somber gevoel. Kijk niet naar wat je allemaal niet doet, en niet kunt, want daar zul je je gevoel niet mee opbeuren. Je bent kwetsbaar, eis dus niets. In de perioden die ik in het verleden (gelukkig) heb meegemaakt kon ik niet meer gefrusteerd raken dan als iemand zei: Ga genieten en leuke dingen doen. Aanvaard voor nu dat dat niet lukt, en het hoeft ook niet. En verder is het iets waar je persoonlijk mee verder moet, met iemand die je kunt vertrouwen, met een psycholoog, of met een dagboek. Wees lief voor jezelf!!
donderdag 20 november 2008 om 09:36
Nalani: die sympthonen die jij noemt heb ik vrijwel allemaal.
Heb vannacht heel slecht geslapen, had een heel onrustig en angstig gevoel.
Gisteren nauwelijks gegeten. 2 boterhammen en 1 appel. Ik krijg simpelweg niet meer door mijn keel. Terwijl ik voorheen zo kon genieten van het eten. Hield van koken en lekker eten.
Sporten? Kan ik ook niet meer opbrengen om erheen te gaan. Zelfs onder de douche stappen is een enorme opgave.
Het allerliefste zit ik gewoon in mijn eentje zonder mensen om mij heen. Niets te doen.
Ik voel me op dit moment zo hulpeloos. Ik kan het leven niet meer opbrengen nu. En zie ook geen verlichting. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen en wat ik met mezelf aan moet.
Nogmaals naar de dokter kan ik niet opbrengen.
Heb vannacht heel slecht geslapen, had een heel onrustig en angstig gevoel.
Gisteren nauwelijks gegeten. 2 boterhammen en 1 appel. Ik krijg simpelweg niet meer door mijn keel. Terwijl ik voorheen zo kon genieten van het eten. Hield van koken en lekker eten.
Sporten? Kan ik ook niet meer opbrengen om erheen te gaan. Zelfs onder de douche stappen is een enorme opgave.
Het allerliefste zit ik gewoon in mijn eentje zonder mensen om mij heen. Niets te doen.
Ik voel me op dit moment zo hulpeloos. Ik kan het leven niet meer opbrengen nu. En zie ook geen verlichting. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen en wat ik met mezelf aan moet.
Nogmaals naar de dokter kan ik niet opbrengen.
donderdag 20 november 2008 om 10:36
Hey Milkshake,
Wat jij beschrijft heb ik ook, ik moet nog zoveel dingen doen, maar kan de energie er niet voor opbrengen. Toch moet het wel, want anders kom ik/je nog meer in de misere. Ook eten moet je zeker blijven doen, desnoods tegen je zin in hoor. Bij mij helpt het om steeds maar kleine dingetjes te eten, dus minder veel, maar wel wat vaker.
En echt, ik kan je zwemmen aanraden om te doen. Ok, het blijft een opgave om er naar toe te gaan, maar het kost echt niet veel inspanning hoor om te zwemmen. Daarna voel je je over het algemeen ook weer iets frisser, voor zover dat mogelijks is.
Slecht slapen is bij mij ook aan de orde, de 'vreemde' dromen beginnen weer. Haha, ik droomde dat ik geinaugereerd werd in een straatgang en dat ik dacht van shiiiit dit kan ik er nu echt niet bij hebben. De intrede ging gepaard met allemaal vreemde rituelen, zoals een brandstempel (ik dacht al, fijn nu ziet iedereen voor altijd dat ik bij die gang zit) in de vorm van een pijl naar rechts en wat andere rituelen (zal er maar niet op doorgaan). Pfff, ga echt offtopic..
Maar waar het wel op neerkomt is dat ik wel dingen zou blijven ondernemen, om alles bij de pakenier te zetten schiet denk ik niet op. En overweeg naar een psycholoog te gaan, zou hebben ervaring doordat ze meerdere gevallen zoals jij zijn tegengekomen en wellicht kun je wat met hun raad. Meld je gewoon aan.
Sterkte!
Wat jij beschrijft heb ik ook, ik moet nog zoveel dingen doen, maar kan de energie er niet voor opbrengen. Toch moet het wel, want anders kom ik/je nog meer in de misere. Ook eten moet je zeker blijven doen, desnoods tegen je zin in hoor. Bij mij helpt het om steeds maar kleine dingetjes te eten, dus minder veel, maar wel wat vaker.
En echt, ik kan je zwemmen aanraden om te doen. Ok, het blijft een opgave om er naar toe te gaan, maar het kost echt niet veel inspanning hoor om te zwemmen. Daarna voel je je over het algemeen ook weer iets frisser, voor zover dat mogelijks is.
Slecht slapen is bij mij ook aan de orde, de 'vreemde' dromen beginnen weer. Haha, ik droomde dat ik geinaugereerd werd in een straatgang en dat ik dacht van shiiiit dit kan ik er nu echt niet bij hebben. De intrede ging gepaard met allemaal vreemde rituelen, zoals een brandstempel (ik dacht al, fijn nu ziet iedereen voor altijd dat ik bij die gang zit) in de vorm van een pijl naar rechts en wat andere rituelen (zal er maar niet op doorgaan). Pfff, ga echt offtopic..
Maar waar het wel op neerkomt is dat ik wel dingen zou blijven ondernemen, om alles bij de pakenier te zetten schiet denk ik niet op. En overweeg naar een psycholoog te gaan, zou hebben ervaring doordat ze meerdere gevallen zoals jij zijn tegengekomen en wellicht kun je wat met hun raad. Meld je gewoon aan.
Sterkte!
donderdag 20 november 2008 om 10:54
Milkshake,
Kun je ook niet meer wandelen? Ga de bossen in, snuif wat frisse dennengeur of loofbomen geur op en geniet van de vogeltjes. Huil je vervolgens te pletter omdat je zo alleen daar bent, en zo intens rustig is daar. Misschien wat brood meenemen voor de eentjes. Echt probeer van heeeeele kleine dingen te genieten. Koop een lekker theetje en probeer de smaak zo optimaal en aandachtig te 'bestuderen.'
Kun je ook niet meer wandelen? Ga de bossen in, snuif wat frisse dennengeur of loofbomen geur op en geniet van de vogeltjes. Huil je vervolgens te pletter omdat je zo alleen daar bent, en zo intens rustig is daar. Misschien wat brood meenemen voor de eentjes. Echt probeer van heeeeele kleine dingen te genieten. Koop een lekker theetje en probeer de smaak zo optimaal en aandachtig te 'bestuderen.'
donderdag 20 november 2008 om 13:50
quote:
Het allerliefste zit ik gewoon in mijn eentje zonder mensen om mij heen. Niets te doen.
Ik voel me op dit moment zo hulpeloos. Ik kan het leven niet meer opbrengen nu. En zie ook geen verlichting. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen en wat ik met mezelf aan moet.
Nogmaals naar de dokter kan ik niet opbrengen.Je moet even niets, behalve dan dat je een lief iemand zoekt die je bijstaat, maar je ook durft te laten. Die je werk kan afbellen als dat niet meer lukt, die zorgt dat je de ruimte krijgt om even niets te doen. En geloof me, het kan lang duren, maar dan komt alle zin en lust weer terug. Je zult waarschijnlijk dan iets in je leven moeten gaan veranderen, maar niet nu. De tijd is je grootste vriend, al kan je gevoel op dit moment zelfs nog verslechteren. Ik voel met je mee vanuit mijn herinnering. Heb geduld.
Het allerliefste zit ik gewoon in mijn eentje zonder mensen om mij heen. Niets te doen.
Ik voel me op dit moment zo hulpeloos. Ik kan het leven niet meer opbrengen nu. En zie ook geen verlichting. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen en wat ik met mezelf aan moet.
Nogmaals naar de dokter kan ik niet opbrengen.Je moet even niets, behalve dan dat je een lief iemand zoekt die je bijstaat, maar je ook durft te laten. Die je werk kan afbellen als dat niet meer lukt, die zorgt dat je de ruimte krijgt om even niets te doen. En geloof me, het kan lang duren, maar dan komt alle zin en lust weer terug. Je zult waarschijnlijk dan iets in je leven moeten gaan veranderen, maar niet nu. De tijd is je grootste vriend, al kan je gevoel op dit moment zelfs nog verslechteren. Ik voel met je mee vanuit mijn herinnering. Heb geduld.
donderdag 20 november 2008 om 15:14
quote:milkshake schreef op 18 november 2008 @ 22:14:
nog een vraagje hoe hebben jullie het met werk gedaan? hebben jullie het je werkgever verteld? ik zie daar behoorlijk tegenop, maar ik denk als dit zo door blijft gaan ik er niet onder uit kan omdat het mijn functioneren kan beinvloeden. hoe reageren ze.
Hoe eerder je het aangeeft, des de beter lijkt me. Tijdens mijn stage kon ik ook niet aangeven dat het slecht met mij ging, omdat ik mij daardoor schuldig voelde tegenover het bedrijf. Ik heb mij om die reden heel sterk proberen te houden.
Ik sliep toen zo'n twee a drie uur per nacht en bleef doorgaan met werken. Het verbaasde mij eerlijk gezegd ook dat niemand het opviel, want ik was totaal niet meer productief. Achteraf gezien vond ik jammer dat ik niet eerder aan de bel drukte, want hoe eerder je het doet, des de minder lang de klachten zich kunnen gaan ontwikkelen.
nog een vraagje hoe hebben jullie het met werk gedaan? hebben jullie het je werkgever verteld? ik zie daar behoorlijk tegenop, maar ik denk als dit zo door blijft gaan ik er niet onder uit kan omdat het mijn functioneren kan beinvloeden. hoe reageren ze.
Hoe eerder je het aangeeft, des de beter lijkt me. Tijdens mijn stage kon ik ook niet aangeven dat het slecht met mij ging, omdat ik mij daardoor schuldig voelde tegenover het bedrijf. Ik heb mij om die reden heel sterk proberen te houden.
Ik sliep toen zo'n twee a drie uur per nacht en bleef doorgaan met werken. Het verbaasde mij eerlijk gezegd ook dat niemand het opviel, want ik was totaal niet meer productief. Achteraf gezien vond ik jammer dat ik niet eerder aan de bel drukte, want hoe eerder je het doet, des de minder lang de klachten zich kunnen gaan ontwikkelen.
donderdag 20 november 2008 om 17:19
quote:matamata schreef op 20 november 2008 @ 10:43:
[...]
Mag ik vragen wat je slikt en hoevaak? Hoeveel uur kun je er op slapen?Ik slik nu 2 mg lorametzepam sinds gisteren. Daarvoor 1 mg lorametazepam. Ik slaap hier ongeveer 8 uur bij door.
[...]
Mag ik vragen wat je slikt en hoevaak? Hoeveel uur kun je er op slapen?Ik slik nu 2 mg lorametzepam sinds gisteren. Daarvoor 1 mg lorametazepam. Ik slaap hier ongeveer 8 uur bij door.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 20 november 2008 om 17:20
ow en ik slik het elke dag, maar eigenlijk moet je het zn slikken. Bij mij is dit aangepast omdat ik anders gewoon niet slaap.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 20 november 2008 om 17:38
Excuses voor het offtopic gaan, dit zijn de laatste vragen over slaapmedicatie. Gebruik je allang slaapmedicatie? En wissel je bij tijd en wijlen ook weleens van medicatie? Ik zou het zelf niet elke dag durven te slikken, bang dat ik er dan teveel aan zou wennen. Moet wel zeggen dat het heel lastig is om het niet te doen.
donderdag 20 november 2008 om 19:05
Ik slik nu slaapmedicatie sinds juni. Vrijwel elke dag. Ik ben 1 maal overstapt en nu dan een verhoging. Ik ben wel bang om ermee te stoppen want lichaam is er nu echt aan gewend.
Tja wie dan leeft wie dan zorgt in dit geval.
Tja wie dan leeft wie dan zorgt in dit geval.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 20 november 2008 om 23:02
quote:ikbenikhetisnietanders schreef op 18 november 2008 @ 10:09:
[...]
Rot voor je dat jij je ook al zo voelt. Zijn er verder nog veranderingen in je gevoelsleven of gedrag? (verminder libido, meer of minder trek in eten, veranderd slaapritme enz enz)
Lijkt me wel heftig dat je even rustig een topic wilt lezen en jezelf dan ineens herkent in een ander. Kun jij met mensen bespreken hoe je je voelt. Lijkt me lastig wanneer mensen denken dat je ondankbaar bent terwijl je dat zeker niet bent.
Succes met alles en probeer te genieten wanneer het wel lukt.
Zodra ik me minder voel veranderd mijn slaapritme wel ja.
Het is zo raar, maar wat ik hier lees ik ben niet anders dan anderen, naar buiten ben ik ook heel vrolijk en is er weinig aan de hand. Maar soms ga ik van binnen kapot, maar ongetwijfeld zullen meer mensen dat hebben zonder dat je het weet.
Ieder huisje heeft zn kruisje en je weet het gewoon niet van iedereen.
[...]
Rot voor je dat jij je ook al zo voelt. Zijn er verder nog veranderingen in je gevoelsleven of gedrag? (verminder libido, meer of minder trek in eten, veranderd slaapritme enz enz)
Lijkt me wel heftig dat je even rustig een topic wilt lezen en jezelf dan ineens herkent in een ander. Kun jij met mensen bespreken hoe je je voelt. Lijkt me lastig wanneer mensen denken dat je ondankbaar bent terwijl je dat zeker niet bent.
Succes met alles en probeer te genieten wanneer het wel lukt.
Zodra ik me minder voel veranderd mijn slaapritme wel ja.
Het is zo raar, maar wat ik hier lees ik ben niet anders dan anderen, naar buiten ben ik ook heel vrolijk en is er weinig aan de hand. Maar soms ga ik van binnen kapot, maar ongetwijfeld zullen meer mensen dat hebben zonder dat je het weet.
Ieder huisje heeft zn kruisje en je weet het gewoon niet van iedereen.
vrijdag 21 november 2008 om 10:40
Hallo
Ik ben ook depressief geweest, dit tijdens en na de zwangerschap van mijn zoontje. (PPD gehad).
Wat hielp was de combinatie psychiater en psycholoog en AD.
Ik was eerst bang om AD te slikken, maar het heeft me echt geholpen.
Praat eens met je huisarts, hij/zij zal je doorverwijzen naar de geschikte persoon die je kan helpen.
Ik ben ook depressief geweest, dit tijdens en na de zwangerschap van mijn zoontje. (PPD gehad).
Wat hielp was de combinatie psychiater en psycholoog en AD.
Ik was eerst bang om AD te slikken, maar het heeft me echt geholpen.
Praat eens met je huisarts, hij/zij zal je doorverwijzen naar de geschikte persoon die je kan helpen.
