Psyche
alle pijlers
Depressieve partner
zaterdag 28 december 2019 om 08:00
Sorry voor het zoveelste topic over dit onderwerp... Ik zit met m'n handen in het haar en heb geen idee meer wat ik moet doen.
M'n man zit geruime tijd thuis en heeft sinds driekwart jaar een depressie. Het leek redelijk te gaan, tot de laatste paar weken en zeker de laatste paar dagen: veel huilen, weinig praten, op bed blijven liggen, geen uitweg meer zien. Hij is nu boos op mij omdat hij vind dat ook ik hem laat barsten (volgens hem).
We hebben geen contact meer met zijn kant van de familie en de weinige vrienden die hij heeft, laten heel weinig of niks van zich horen, wat voor hem geen goed doet. Hij heeft psychologische hulp, althans: een gesprek eens in de zoveel weken. In mijn ogen veel te weinig en daarom ben ik blij dat er een verwijzing is voor verdere hulp bij een andere instantie. Gelukkig staat er al een intakegesprek gepland, alleen voor nu heb ik daar helemaal niets aan. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om m'n man te helpen. De pest is dat het zaterdag is, dus zijn reguliere behandelaar is afwezig (is er maandag weer hopelijk). Weet iemand wat ik kan doen?
M'n man zit geruime tijd thuis en heeft sinds driekwart jaar een depressie. Het leek redelijk te gaan, tot de laatste paar weken en zeker de laatste paar dagen: veel huilen, weinig praten, op bed blijven liggen, geen uitweg meer zien. Hij is nu boos op mij omdat hij vind dat ook ik hem laat barsten (volgens hem).
We hebben geen contact meer met zijn kant van de familie en de weinige vrienden die hij heeft, laten heel weinig of niks van zich horen, wat voor hem geen goed doet. Hij heeft psychologische hulp, althans: een gesprek eens in de zoveel weken. In mijn ogen veel te weinig en daarom ben ik blij dat er een verwijzing is voor verdere hulp bij een andere instantie. Gelukkig staat er al een intakegesprek gepland, alleen voor nu heb ik daar helemaal niets aan. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om m'n man te helpen. De pest is dat het zaterdag is, dus zijn reguliere behandelaar is afwezig (is er maandag weer hopelijk). Weet iemand wat ik kan doen?
In this mad house we must all survive
zaterdag 28 december 2019 om 22:31
Wat ontzettend moeilijk Zijdehoentje.
Wat in mij opkomt; als je op een gegeven moment weer een beetje met man kan praten c.q. hij weer een beetje in 'gewone doen' is, hier afspraken over proberen te maken. Dat hij, als hij zo diep zit, tóch op één of andere manier het communicatielijntje open houdt. Misschien is dit iets om met psycholoog te bespreken. Wat kan jij doen om dat lijntje open te houden (en wat doet wellicht de deur dicht bij hem), en wat kan híj doen om het lijntje open te houden. Misschien iets simpels als: elke 4 uur even een teken van leven of een kopje thee accepteren zonder dat er iets gezegd wordt.
Voor jou moet het ook leefbaar blijven namelijk. Ik kan me indenken dat de stress over of hij zichzelf iets aan doet, voor jou het ergste is en dat kan je hiermee misschien verminderen.
Wat in mij opkomt; als je op een gegeven moment weer een beetje met man kan praten c.q. hij weer een beetje in 'gewone doen' is, hier afspraken over proberen te maken. Dat hij, als hij zo diep zit, tóch op één of andere manier het communicatielijntje open houdt. Misschien is dit iets om met psycholoog te bespreken. Wat kan jij doen om dat lijntje open te houden (en wat doet wellicht de deur dicht bij hem), en wat kan híj doen om het lijntje open te houden. Misschien iets simpels als: elke 4 uur even een teken van leven of een kopje thee accepteren zonder dat er iets gezegd wordt.
Voor jou moet het ook leefbaar blijven namelijk. Ik kan me indenken dat de stress over of hij zichzelf iets aan doet, voor jou het ergste is en dat kan je hiermee misschien verminderen.
Een theorie stelt dat, als iemand ooit ontdekt waar het Universum precies voor dient en waarom het er is, het meteen zal verdwijnen en vervangen zal worden door iets dat nog bizarder en onbegrijpelijker is. Een andere theorie stelt dat dit al gebeurd is.
zaterdag 28 december 2019 om 23:44
Jemig joh, wat moet jij in dubio staan. Ik zou wel de sleutel van die inpikken, je begrijpt dat hij depressief is maar je moet grenzen stellen en dat is dat hij zich niet mag opsluiten. Ik denk trouwens dat je man iets meer zijn best zal doen om zich te gedragen, hij is waarschijnlijk boos omdat hij geschrokken is wat de gevolgen zijn als zich te veel laat gaan. Het feit dat zij spoedmedicatie niet nodig vonden zegt echt wel wat want we leven in een samenleving waar we dol zijn op alles wat kalmeert en onderdrukt.
Ik zeg niet dat je man zich aanstelt maar weet dat iemand heel erg in zichzelf opgaat en de zwaarte en de pijn van een depressie maakt mensen niet aardiger. Dat klinkt raar maar je voelt je zo ellendig, dat je onbegrip voelt bij mensen die depressie niet kennen. Dat maakt ook dat veel depressieve mensen diepe onvrede voelen, de wereld gaat door en jij doet niet meer mee, en dat frustreert. En zo kan iemand die zwaar depressief is een enorme last worden voor de partner, ze worden beledigend, bepalen de sfeer, wat er gegeten wordt, hoe hard de tv staat enz. Dat hij zich heeft opgesloten om dat je toch bent gaan werken past er wel in, je wordt gestraft omdat hij wil dat je thuis blijft, ook als dit totaal niet redelijk is.
Daarom zegt hier ook iedereen dat je door moet gaan met je leven, ergens moet hij ook zelf kiezen om aan zijn depressie te werken. Tegen alles in toch een dagritme en fysieke en creatieve activiteiten en op een normale tijd naar bed en de afspraken flink opschroeven bij de therapeut. Het is een hele lange weg, als je er teveel in mee gaat blijft er niets van jou en je eigen leven over en redden jullie het sowieso niet. Enorm veel sterkte
Ik zeg niet dat je man zich aanstelt maar weet dat iemand heel erg in zichzelf opgaat en de zwaarte en de pijn van een depressie maakt mensen niet aardiger. Dat klinkt raar maar je voelt je zo ellendig, dat je onbegrip voelt bij mensen die depressie niet kennen. Dat maakt ook dat veel depressieve mensen diepe onvrede voelen, de wereld gaat door en jij doet niet meer mee, en dat frustreert. En zo kan iemand die zwaar depressief is een enorme last worden voor de partner, ze worden beledigend, bepalen de sfeer, wat er gegeten wordt, hoe hard de tv staat enz. Dat hij zich heeft opgesloten om dat je toch bent gaan werken past er wel in, je wordt gestraft omdat hij wil dat je thuis blijft, ook als dit totaal niet redelijk is.
Daarom zegt hier ook iedereen dat je door moet gaan met je leven, ergens moet hij ook zelf kiezen om aan zijn depressie te werken. Tegen alles in toch een dagritme en fysieke en creatieve activiteiten en op een normale tijd naar bed en de afspraken flink opschroeven bij de therapeut. Het is een hele lange weg, als je er teveel in mee gaat blijft er niets van jou en je eigen leven over en redden jullie het sowieso niet. Enorm veel sterkte
zondag 29 december 2019 om 08:03
Wat een nare trekjes heeft je man. Kies voor jezelf ipv trekken aan een dood paard. Als hij de hele dag wil sippen in bed en jou daar ook nog de schuld van geven( geen signalen geven en op het moment suprême Kuchen en de tv aanzetten, hoe krijg je het bedacht) ipv wat aan zijn toestand te doen zou ik er snel klaar mee zijn.
Je hebt alles wel zo’n beetje geprobeerd. Nu is hij aan zet.
Je hebt alles wel zo’n beetje geprobeerd. Nu is hij aan zet.
zondag 29 december 2019 om 08:34
Nadat de crisisdienst weg was gegaan, zaten m'n moeder en ik elkaar aan te kijken: zijn ze echt weggegaan met 'alleen maar' een gesprek? Ok, toegegeven, had ook gezegd tegen ze dat ik het fijn zou vinden als ze met hem konden praten en z'n ergste sombere gedachtes weg konden nemen. Na het gesprek gaf hij bij de crisisdienst aan rust te willen, waar ik begip voor heb. Ik heb wel hem gevraagd dat als hij iets van me nodig heeft, of hij dat tegen me wil zeggen. M'n moeder probeerde nog wel het gesprek kort aan te gaan, maar of dat nou zo verstandig was... Hij heeft niks mer tegen (één van) ons gezegd en op gegeven moment had hij de deur weer op slot gedaan... Een van de agenten zei nog dat ze in zulke situaties zien dat (soms) mensen mooi weer spelen, en hij kreeg nog gelijk ook nog...
Toen ik gister m'n update typte / postte, lagen we in bed (ik in eigen bed, moedr op logeerkamer) en wilde ik heel graag slapen. Heel stom misschien, maar had m n slaapkamerdeur op slot gedaan. Ik kreeg zo'n onbestemd gevoel alsof m'n man boos naast m'n bed zou staan. De kans dat hij me wat aan zou doen acht ik klein. Ik hoorde wat geritsel beneden, voetstappen naar boven (gewoon, zachtjes) en even daarna dat iemand de slaapkamerdeur open wilde doen. Op mijn vraag wie daar was kreeg ik geen antwoord, dus ik wist dat het m'n man was. Hij heeft boos een andere broek aan getrokken, beneden z'n jas en schoenen aan gedaan en is vertrokken. Ik heb alleen gevraagd waar hij heen ging, maar dat wilde hij niet zeggen.
Hem tegenhouden zou averechts werken. Hij appte dat hij ons als verraders ziet.
Ik heb de crisisdienst gebeld voor advies. Het was beter hem met rust te laten, daarom ook besloten om met m'n moeder mee te gaan naar m'n ouderlijk huis om daar een nachtje te slapen. Dit heb ik hem geappt in de hoop dat ie naar huis zou komen.
En nu? Geen idee. Geen idee of man thuis is, geen idee wat te doen.
Ik maak me druk om kleine dingen, ik maak me druk om stomme dingen en ik heb geen idee wat ik wil, wat ik moet doen of wat dan ook.
Toen ik gister m'n update typte / postte, lagen we in bed (ik in eigen bed, moedr op logeerkamer) en wilde ik heel graag slapen. Heel stom misschien, maar had m n slaapkamerdeur op slot gedaan. Ik kreeg zo'n onbestemd gevoel alsof m'n man boos naast m'n bed zou staan. De kans dat hij me wat aan zou doen acht ik klein. Ik hoorde wat geritsel beneden, voetstappen naar boven (gewoon, zachtjes) en even daarna dat iemand de slaapkamerdeur open wilde doen. Op mijn vraag wie daar was kreeg ik geen antwoord, dus ik wist dat het m'n man was. Hij heeft boos een andere broek aan getrokken, beneden z'n jas en schoenen aan gedaan en is vertrokken. Ik heb alleen gevraagd waar hij heen ging, maar dat wilde hij niet zeggen.
Hem tegenhouden zou averechts werken. Hij appte dat hij ons als verraders ziet.
Ik heb de crisisdienst gebeld voor advies. Het was beter hem met rust te laten, daarom ook besloten om met m'n moeder mee te gaan naar m'n ouderlijk huis om daar een nachtje te slapen. Dit heb ik hem geappt in de hoop dat ie naar huis zou komen.
En nu? Geen idee. Geen idee of man thuis is, geen idee wat te doen.
Ik maak me druk om kleine dingen, ik maak me druk om stomme dingen en ik heb geen idee wat ik wil, wat ik moet doen of wat dan ook.
In this mad house we must all survive
zondag 29 december 2019 om 08:39
Wat een onzekerheid zeg! Jij hebt (meer dan) gedaan wat je kunt. Als de crisisdienst inschat dat hij geen gekke dingen gaat doen, kun je eigenlijk niets anders dan daar op vertrouwen. Hij zit in de fuik van de depressie en daar kom je niet zomaar weer uit. Jij blijkt niet echt de persoon te zijn die hem eruit kan halen.
Komt de crisisdienst vandaag weer?
Komt de crisisdienst vandaag weer?
Zonder oorzaak geen gevolg
zondag 29 december 2019 om 08:39
Joh ga lekker met de moeder mee een paar dagen om zelf een beetje uit te rusten. Ik vind het wel een beetje manipulatief klinken van man hoor. Laat hem maar rust nemen. Jij hebt je best gedaan, gevraagd wat hij nodig heeft. Hij regeert nergens op, dus de bal ligt nu even bij hem.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
zondag 29 december 2019 om 08:55
To, ik lees dat je je soms schuldig voelt of je afvraagt of je wel goed handelt, dat je bang bent dat je faalt in je hulp en niet weet of je ook soms voor jezelf mag kiezen.
Een depressie is heel moeilijk, voor degene die depressief is, maar ook voor de omgeving. Probeer zacht te zijn voor jezelf, je komt over als een hele lieve, betrokken vrouw die doet wat binnen haar macht ligt,
Een depressie is heel moeilijk, voor degene die depressief is, maar ook voor de omgeving. Probeer zacht te zijn voor jezelf, je komt over als een hele lieve, betrokken vrouw die doet wat binnen haar macht ligt,
zondag 29 december 2019 om 09:14
Och zijdehoentje toch. Je hebt echt het goede gedaan; je hebt je man rust gegeven en op het moment dat het echt niet goed met hem ging, hulp gehaald. Maar daarboven heb je voor jezelf gezorgd door je te beschermen. Dat hij de keuze heeft gemaakt om zich eerst af te sluiten, dan aandacht te vragen op een raar moment en dan maar weg te gaan; dat is aan hem. Of dat nou ingegeven is door zijn ziekte, er een andere ziekte is of door karakter; dat maakt niet uit. Je mag er zeker van zijn dat niets wat jij doet of gedaan hebt, zijn ingrijpende keuzes hadden kunnen veranderen.
Kan het zijn dat je je druk maakt om kleine dingen, omdat het ‘grote te groot’ is? De zorg voor je man is nu zo overheersend, dat je op kleine dingen focussen je helpt om overeind te blijven.
Dat is eigenlijk echt de enige tip die ik je voor je heb; zorg voor jezelf. Als werk afleiding is; ga werken. Als je je niet veilig voelt; luister daarnaar en ga uit de situatie. Zoek zelf contact met de huisarts voor ondersteuning.
En voor je man; Hij weet dat je hem serieus neemt, maar niet meer alles op zijn beloop laat. Dat je je echt zorgen maakt en daar hulp bij vraagt, omdat jij hem niet meer kan helpen. Elke keuze die hij vanaf nu maakt, is de zijne. Dat was al zo, maar probeer dat echt jezelf continue voor te houden. Een depressie of andere psychiatrische ziekte is echt heel naar, en je wil er zeker voor hem zijn. Maar wel binnen je grenzen, en daar ging hij gisteren ver overheen.
Sterkte.
Kan het zijn dat je je druk maakt om kleine dingen, omdat het ‘grote te groot’ is? De zorg voor je man is nu zo overheersend, dat je op kleine dingen focussen je helpt om overeind te blijven.
Dat is eigenlijk echt de enige tip die ik je voor je heb; zorg voor jezelf. Als werk afleiding is; ga werken. Als je je niet veilig voelt; luister daarnaar en ga uit de situatie. Zoek zelf contact met de huisarts voor ondersteuning.
En voor je man; Hij weet dat je hem serieus neemt, maar niet meer alles op zijn beloop laat. Dat je je echt zorgen maakt en daar hulp bij vraagt, omdat jij hem niet meer kan helpen. Elke keuze die hij vanaf nu maakt, is de zijne. Dat was al zo, maar probeer dat echt jezelf continue voor te houden. Een depressie of andere psychiatrische ziekte is echt heel naar, en je wil er zeker voor hem zijn. Maar wel binnen je grenzen, en daar ging hij gisteren ver overheen.
Sterkte.
zondag 29 december 2019 om 11:13
Ik kan me alleen maar aansluiten bij eerdere reacties hier. Je hebt alles gedaan wat binnen je macht lag, en de juiste instanties ingeschakeld voor hulp voor je man.
Het helpt hem niet, dus nu is het tijd om voor jezelf te zorgen, en voor jezelf hulp in te schakelen.
Sterkte TO, je kunt altijd hier je hart luchten
Het helpt hem niet, dus nu is het tijd om voor jezelf te zorgen, en voor jezelf hulp in te schakelen.
Sterkte TO, je kunt altijd hier je hart luchten
zondag 29 december 2019 om 11:29
Ook ik sluit me aan bij wat gezegd is. Jouw man is verantwoordelijk voor zijn eigen gezondheid, óók als hij ziek is. Je hebt nu gedaan wat je kan, maar door je positie als partner-van kan je niet meer dan dat.
Zorg vooral goed voor jezelf en laat je door hem geen (verder) schuldgevoel aanpraten. Straks is er de intake en hopelijk een vervolgtraject.
Wanneer ongeveer is het intakegesprek?
Zorg vooral goed voor jezelf en laat je door hem geen (verder) schuldgevoel aanpraten. Straks is er de intake en hopelijk een vervolgtraject.
Wanneer ongeveer is het intakegesprek?
Een theorie stelt dat, als iemand ooit ontdekt waar het Universum precies voor dient en waarom het er is, het meteen zal verdwijnen en vervangen zal worden door iets dat nog bizarder en onbegrijpelijker is. Een andere theorie stelt dat dit al gebeurd is.
zondag 29 december 2019 om 14:40
Zo, even de tijd om wat rustiger op dingen in te gaan.
Ik ben erg blij dat m'n man nauwelijks drinkt. Hooguit een paar keer per jaar een biertje. Medicijnen is hij in principe op tegen en slikt die alleen wanneer het ècht nodig is. Drugs is hij faliekant op tegen. Met die zaken kan hij zich zeer goed beheersen en daarom vertrouw ik hem dat hij geen (verborgen) drank-, drugs- en/of medicatieverslaving heeft - ik merk ook geen signalen dat hij wel verslaafd zou zijn. Ik vind het al heel wat dat hij destijds hulp van de huisarts wilde en naar een therapeut wilde gaan.
Man kan nog wel eens koppig wezen en dat lijkt nu te worden / zijn versterkt. Waar ik voorheen er nog (redelijk) mee kon leven, is het nu wel heel erg lastig. Te lastig. Hij voelt zich - denk ik - te veel verraden door mensen om zich heen. Familie waar we geen contact meer mee hebben, vrienden weg of laten weinig van zich horen, werk kwijt en nu ik gister de huisartsenpost heb gebeld en de crisisdienst is geweest, kan ik me heel goed voorstellen dat hij teleurgesteld / boos op me is. Niet dat ik het accepteer overigens of goedkeur overigens. Ik twijfel of ik twee vrienden zal benaderen die tot nog toe het dichtst bij hem staan.
Afleiding en ontspanning... Een heikel punt. Ik merk heel erg dat mijn netwerk/kring heel klein is: wel een grote familie, maar ik vind het lastig om hen om hulp te vragen. M'n familie woont ook niet in de buurt. In situaties als deze vind ik dat wel heel lastig. In de buurt ken ik wel mensen, maar staan niet dicht genoeg bij me om hulp te vragen. Dat is van mijn kant uit ook een ding. Ik heb geen idee hoe ik goed relaties kan onderhouden. Ik heb gelukkig wel een goede vriendin waarmee ik kan praten. Zij heeft ook een depressie gehad en kan daardoor mij een spiegel voorhouden. Ik vind het hierdoor wel lastig om mijn frustratie te uiten over partner en zijn situatie.
Ik vind het lastig om te bedenken wat ik leuk vind om te doen. Ik ben vrij snel overprikkeld (heb autisme), dus ik probeer dingen te bedenken die me rust geven. Bijvoorbeeld een dagje sauna lijkt me een goed idee, dus dat wil ik binnenkort gaan doen.
Mijn man vind het zo af en toe leuk om een stukje te wandelen of te fietsen, maar sinds zijn depressie is hij daar (zeer) slecht toe te porren. Naar zijn therapeut ging/gaat hij wel en gaat dan lopend of met de fiets. Maar verder is het heel veel tv kijken, lezen, bank hangen en slapen. Passief dus en daar baal ik van. Net zo goed dat ik baal van de therapeut dat hij daar niet meer bovenop zit. Niet dat bewegen zaligmakend is, maar kan in mijn beleving een hele hoop schelen.
De crisisdienst had me als tip gegeven om m'n man met rust te laten. Ik heb de neiging om juist dan toenadering te zoeken, al weet ik dat dit bij hem averechts werkt. Daarom zit ik momenteel nog bij mijn ouders en blijf ik daar wellicht tot en met nieuwjaarsdag. Voor werk en om spullen te halen zal ik wel weer even terug moeten. Daarna is het een optie om of terug naar huis te gaan om of in een hotel in de buurt te blijven (een paar nachtjes of zo). Het is aankijken hoe het loopt en wat de mogelijkheden zijn. Morgen wil ik zijn therapeut bellen voor tips en kijken wat de mogelijkheden zijn op korte en lange termijn. De crisisdienst zal morgen de nodige informatie overdragen.
Ook bij mijn moeder zie ik het verdriet, de zorgen en dat doet me pijn. Gister gelukkig steun van mijn moeder gekregen en over dingen kunnen praten, al vind ik dat erg lastig. Ik ben zelf een binnenvetter en geen prater, heb ook psychische klachten waardoor ik bij een psycholoog loop. Althans, een tijdje geleden een laatste gesprek gehad met mijn psycholoog en 'binnenkort' (maart 2020) de eerste gesprekken bij een andere instantie. Als ik wil, kan ik mijn 'huidige' psycholoog bellen voor een gesprek en ik denk dat dat geen slecht idee is.
Ik vond het wel heel heftig gisteren en daarom was ik blij dat mijn moeder erbij was. Het moment dat de crisisdienst kwam. Het eerste moment dat ze met hem in contact probeerde te komen (ik vond het best wel 'fel' en ik denk dat dit bij hem averechts heeft gewerkt). Het moment dat ze na een kwartier zich terugtrokken voor overleg en om de politie in te schakelen; het wachten op de politie en dat de politie vol ornaat bij ons kwam. Ik zag het al helemaal voor me dat ze de deur moesten forceren en dat de situatie zou escaleren, omdat mijn man uit boosheid of omdat hij zich in een hoek gedrukt voelde finaal uit zijn plaat zou gaan. Het wachten duurde gevoelsmatig lang en heb dit als zenuwslopend ervaren. Ik heb dikwijls gedacht om alles stop te zetten, maar ben wel blij dat ik heb doorgezet.
En inderdaad, zo aan het eind van een jaar, vooral rondom de feestdagen, zijn er velen die in geestelijke nood zitten. Lang niet altijd zijn we op de hoogte van andermans verdriet. Hoe hopeloos is het om alleen met verdriet om te gaan. Gister hoorde ik ook van de politie dat ze ontzettend veel meldingen binnenkrijgen van bijvoorbeeld springers.
Voor mij voelt het inderdaad alsof het grote geheel te groot is en dat ik (bijna) erin verzuip. Of misschien zoek ik nu iets kleins waar ik nog vat op heb. Ik vind het fijn om op deze manier van me af te praten. Niet alleen om mijn ei kwijt te kunnen en goede adviezen en knuffels van jullie te krijgen. Maar ik hoop ook, dat als iemand in een vergelijkbare situatie zit, niet het idee heeft alleen te zijn en dat hij/zij weet dat er mogelijkheden zijn qua hulp.
Ik ben erg blij dat m'n man nauwelijks drinkt. Hooguit een paar keer per jaar een biertje. Medicijnen is hij in principe op tegen en slikt die alleen wanneer het ècht nodig is. Drugs is hij faliekant op tegen. Met die zaken kan hij zich zeer goed beheersen en daarom vertrouw ik hem dat hij geen (verborgen) drank-, drugs- en/of medicatieverslaving heeft - ik merk ook geen signalen dat hij wel verslaafd zou zijn. Ik vind het al heel wat dat hij destijds hulp van de huisarts wilde en naar een therapeut wilde gaan.
Man kan nog wel eens koppig wezen en dat lijkt nu te worden / zijn versterkt. Waar ik voorheen er nog (redelijk) mee kon leven, is het nu wel heel erg lastig. Te lastig. Hij voelt zich - denk ik - te veel verraden door mensen om zich heen. Familie waar we geen contact meer mee hebben, vrienden weg of laten weinig van zich horen, werk kwijt en nu ik gister de huisartsenpost heb gebeld en de crisisdienst is geweest, kan ik me heel goed voorstellen dat hij teleurgesteld / boos op me is. Niet dat ik het accepteer overigens of goedkeur overigens. Ik twijfel of ik twee vrienden zal benaderen die tot nog toe het dichtst bij hem staan.
Afleiding en ontspanning... Een heikel punt. Ik merk heel erg dat mijn netwerk/kring heel klein is: wel een grote familie, maar ik vind het lastig om hen om hulp te vragen. M'n familie woont ook niet in de buurt. In situaties als deze vind ik dat wel heel lastig. In de buurt ken ik wel mensen, maar staan niet dicht genoeg bij me om hulp te vragen. Dat is van mijn kant uit ook een ding. Ik heb geen idee hoe ik goed relaties kan onderhouden. Ik heb gelukkig wel een goede vriendin waarmee ik kan praten. Zij heeft ook een depressie gehad en kan daardoor mij een spiegel voorhouden. Ik vind het hierdoor wel lastig om mijn frustratie te uiten over partner en zijn situatie.
Ik vind het lastig om te bedenken wat ik leuk vind om te doen. Ik ben vrij snel overprikkeld (heb autisme), dus ik probeer dingen te bedenken die me rust geven. Bijvoorbeeld een dagje sauna lijkt me een goed idee, dus dat wil ik binnenkort gaan doen.
Mijn man vind het zo af en toe leuk om een stukje te wandelen of te fietsen, maar sinds zijn depressie is hij daar (zeer) slecht toe te porren. Naar zijn therapeut ging/gaat hij wel en gaat dan lopend of met de fiets. Maar verder is het heel veel tv kijken, lezen, bank hangen en slapen. Passief dus en daar baal ik van. Net zo goed dat ik baal van de therapeut dat hij daar niet meer bovenop zit. Niet dat bewegen zaligmakend is, maar kan in mijn beleving een hele hoop schelen.
De crisisdienst had me als tip gegeven om m'n man met rust te laten. Ik heb de neiging om juist dan toenadering te zoeken, al weet ik dat dit bij hem averechts werkt. Daarom zit ik momenteel nog bij mijn ouders en blijf ik daar wellicht tot en met nieuwjaarsdag. Voor werk en om spullen te halen zal ik wel weer even terug moeten. Daarna is het een optie om of terug naar huis te gaan om of in een hotel in de buurt te blijven (een paar nachtjes of zo). Het is aankijken hoe het loopt en wat de mogelijkheden zijn. Morgen wil ik zijn therapeut bellen voor tips en kijken wat de mogelijkheden zijn op korte en lange termijn. De crisisdienst zal morgen de nodige informatie overdragen.
Ook bij mijn moeder zie ik het verdriet, de zorgen en dat doet me pijn. Gister gelukkig steun van mijn moeder gekregen en over dingen kunnen praten, al vind ik dat erg lastig. Ik ben zelf een binnenvetter en geen prater, heb ook psychische klachten waardoor ik bij een psycholoog loop. Althans, een tijdje geleden een laatste gesprek gehad met mijn psycholoog en 'binnenkort' (maart 2020) de eerste gesprekken bij een andere instantie. Als ik wil, kan ik mijn 'huidige' psycholoog bellen voor een gesprek en ik denk dat dat geen slecht idee is.
Ik vond het wel heel heftig gisteren en daarom was ik blij dat mijn moeder erbij was. Het moment dat de crisisdienst kwam. Het eerste moment dat ze met hem in contact probeerde te komen (ik vond het best wel 'fel' en ik denk dat dit bij hem averechts heeft gewerkt). Het moment dat ze na een kwartier zich terugtrokken voor overleg en om de politie in te schakelen; het wachten op de politie en dat de politie vol ornaat bij ons kwam. Ik zag het al helemaal voor me dat ze de deur moesten forceren en dat de situatie zou escaleren, omdat mijn man uit boosheid of omdat hij zich in een hoek gedrukt voelde finaal uit zijn plaat zou gaan. Het wachten duurde gevoelsmatig lang en heb dit als zenuwslopend ervaren. Ik heb dikwijls gedacht om alles stop te zetten, maar ben wel blij dat ik heb doorgezet.
En inderdaad, zo aan het eind van een jaar, vooral rondom de feestdagen, zijn er velen die in geestelijke nood zitten. Lang niet altijd zijn we op de hoogte van andermans verdriet. Hoe hopeloos is het om alleen met verdriet om te gaan. Gister hoorde ik ook van de politie dat ze ontzettend veel meldingen binnenkrijgen van bijvoorbeeld springers.
Voor mij voelt het inderdaad alsof het grote geheel te groot is en dat ik (bijna) erin verzuip. Of misschien zoek ik nu iets kleins waar ik nog vat op heb. Ik vind het fijn om op deze manier van me af te praten. Niet alleen om mijn ei kwijt te kunnen en goede adviezen en knuffels van jullie te krijgen. Maar ik hoop ook, dat als iemand in een vergelijkbare situatie zit, niet het idee heeft alleen te zijn en dat hij/zij weet dat er mogelijkheden zijn qua hulp.
In this mad house we must all survive
zondag 29 december 2019 om 15:13
Ik hoor een heleboel 'schuldbesef' doorklinken in je relaas. Dat is fnuikend, daar 'moet' je echt iets aan doen. Ik herken veel in je verhaal - weet dat!
De les voor mij was, wat jij ook al aanvoelt, om mijn netwerk te verstevigen en vooral ook te herontdekken wat ík leuk vind, waar ík van geniet, waar ík blij van word. Er is er maar één depressief, en dat is hij. Je kan hem steunen, maar je hoeft de depressie niet voor hem te dragen. Dat is zijn taak.
En inderdaad: niet aan hem trekken als je weet dat dat averechts werkt. Je kan hem wél op andere manieren steunen. In mijn situatie was dat bijvoorbeeld een tijdlang zorgen voor warm eten. Het toenadering willen zoeken komt voort uit je eigen stress en verlangen naar enige geruststelling en waarschijnlijk ook nog een sprankje bevestiging dat jullie 'een team' zijn. Maar dat is niet de manier om dat gevoel te krijgen. Bij mij hielp het juist om een stap terug te doen en de verantwoordelijkheid voor ziekte en herstel bij mijn partner te laten. De balans werd daardoor beter en de situatie dragelijker voor mij.
De les voor mij was, wat jij ook al aanvoelt, om mijn netwerk te verstevigen en vooral ook te herontdekken wat ík leuk vind, waar ík van geniet, waar ík blij van word. Er is er maar één depressief, en dat is hij. Je kan hem steunen, maar je hoeft de depressie niet voor hem te dragen. Dat is zijn taak.
En inderdaad: niet aan hem trekken als je weet dat dat averechts werkt. Je kan hem wél op andere manieren steunen. In mijn situatie was dat bijvoorbeeld een tijdlang zorgen voor warm eten. Het toenadering willen zoeken komt voort uit je eigen stress en verlangen naar enige geruststelling en waarschijnlijk ook nog een sprankje bevestiging dat jullie 'een team' zijn. Maar dat is niet de manier om dat gevoel te krijgen. Bij mij hielp het juist om een stap terug te doen en de verantwoordelijkheid voor ziekte en herstel bij mijn partner te laten. De balans werd daardoor beter en de situatie dragelijker voor mij.
Een theorie stelt dat, als iemand ooit ontdekt waar het Universum precies voor dient en waarom het er is, het meteen zal verdwijnen en vervangen zal worden door iets dat nog bizarder en onbegrijpelijker is. Een andere theorie stelt dat dit al gebeurd is.
maandag 30 december 2019 om 12:17
Dank je wel Coerage.
Ik ben veel aan het nadenken de laatste tijd. Niet alleen over de situatie van man, maar ook mijn eigen aandeel in dingen, mijn eigen welzijn (omdat ik zelf met psychische klachten rondloop). Misschien zit ik er gewoon te diep in, overzie ik het allemaal niet meer. Ik weet ook gewoon echt niet wat ik wil en wie me daarbij kan helpen. M'n psycholoog en/of huisarts is een optie denk ik.
Vanavond ga ik terug naar huis. Geen idee wat ik kan verwachten, wat ik aantref thuis (klinkt ernstiger dan het is). Een stap terugdoen is een hele goede, hoe lastig ik dat ook vind. Ik geef bij hem aan dat als ie wil praten, ik dat prima vind, maar dat de bal bij hem ligt. Ook verder hulp zoeken. Mijn moeder - hoe lief ze ook is - stuurt dikwijls aan op een scheiding, maar geen idee of dat een goede beslissing is. Soms zie ik dat wel zitten, al vraag ik me af of ik het dan wel om de juiste reden zou doen. Stel dat we gaan scheiden, dan vind ik het heel erg lastig om de stap te nemen. Geen idee hoe het aan te pakken, wat de mogelijkheden zijn en zo.
Vanmorgen nog geprobeerd zijn therapeut te benaderen, maar die is op vakantie en volgende week terug, degene die ik gesproken heb, gaf als tip de huisarts te bellen, dus heb ik dat gelijk gedaan. De assistente gaat in overleg met de huisarts welke opties er nog zijn. Maar goed, man moet zelf ook willen en dingen zelf doen.
Ik ben veel aan het nadenken de laatste tijd. Niet alleen over de situatie van man, maar ook mijn eigen aandeel in dingen, mijn eigen welzijn (omdat ik zelf met psychische klachten rondloop). Misschien zit ik er gewoon te diep in, overzie ik het allemaal niet meer. Ik weet ook gewoon echt niet wat ik wil en wie me daarbij kan helpen. M'n psycholoog en/of huisarts is een optie denk ik.
Vanavond ga ik terug naar huis. Geen idee wat ik kan verwachten, wat ik aantref thuis (klinkt ernstiger dan het is). Een stap terugdoen is een hele goede, hoe lastig ik dat ook vind. Ik geef bij hem aan dat als ie wil praten, ik dat prima vind, maar dat de bal bij hem ligt. Ook verder hulp zoeken. Mijn moeder - hoe lief ze ook is - stuurt dikwijls aan op een scheiding, maar geen idee of dat een goede beslissing is. Soms zie ik dat wel zitten, al vraag ik me af of ik het dan wel om de juiste reden zou doen. Stel dat we gaan scheiden, dan vind ik het heel erg lastig om de stap te nemen. Geen idee hoe het aan te pakken, wat de mogelijkheden zijn en zo.
Vanmorgen nog geprobeerd zijn therapeut te benaderen, maar die is op vakantie en volgende week terug, degene die ik gesproken heb, gaf als tip de huisarts te bellen, dus heb ik dat gelijk gedaan. De assistente gaat in overleg met de huisarts welke opties er nog zijn. Maar goed, man moet zelf ook willen en dingen zelf doen.
In this mad house we must all survive
maandag 30 december 2019 om 12:26
Zijdehoentje schreef: ↑30-12-2019 12:17Vanmorgen nog geprobeerd zijn therapeut te benaderen, maar die is op vakantie en volgende week terug, degene die ik gesproken heb, gaf als tip de huisarts te bellen, dus heb ik dat gelijk gedaan. De assistente gaat in overleg met de huisarts welke opties er nog zijn. Maar goed, man moet zelf ook willen en dingen zelf doen.
Wat was je gedachtegang erachter om therapeut en huisarts te benaderen? Wat wil je van hen?
Wanneer (ongeveer) staat de intake van man gepland?
Een theorie stelt dat, als iemand ooit ontdekt waar het Universum precies voor dient en waarom het er is, het meteen zal verdwijnen en vervangen zal worden door iets dat nog bizarder en onbegrijpelijker is. Een andere theorie stelt dat dit al gebeurd is.
maandag 30 december 2019 om 12:29
maandag 30 december 2019 om 12:31
Ik weet niet of Chrys het als kritiek bedoelde of als vraag om over na te denken.
Laten we proberen om niet te bekvechten in dit topic - als daar al sprake van was.
Ik snap gevoelsmatig wel dat je (sneller) naar huis wil. Soms geeft het meer stress om weg te blijven en te piekeren hoe het thuis gaat. Misschien had Zijdehoentje een andere reden. Laten we even haar input afwachten.
Laten we proberen om niet te bekvechten in dit topic - als daar al sprake van was.
Ik snap gevoelsmatig wel dat je (sneller) naar huis wil. Soms geeft het meer stress om weg te blijven en te piekeren hoe het thuis gaat. Misschien had Zijdehoentje een andere reden. Laten we even haar input afwachten.
Een theorie stelt dat, als iemand ooit ontdekt waar het Universum precies voor dient en waarom het er is, het meteen zal verdwijnen en vervangen zal worden door iets dat nog bizarder en onbegrijpelijker is. Een andere theorie stelt dat dit al gebeurd is.
maandag 30 december 2019 om 12:33
daar gaat het niet om
maandag 30 december 2019 om 12:35
Jawel, (ook), hij neemt al zo ongelooflijk veel ruimte in dat er nauwelijks plek voor TO is.
Plus, ik kan me voorstellen dat ze ook gewoon graag even thuis is.
Hij kan ook naar een hotel als hij de hele dag op bed wil liggen zonder dat zij in de buurt is.
anoniem_370114 wijzigde dit bericht op 30-12-2019 12:43
1.01% gewijzigd
maandag 30 december 2019 om 12:41
Daarbij kan ik me ook voorstellen dat ze bang is voor nieuwe verwijten, want aan de ene kant wil hij met rust gelaten worden, aan de andere kant roept hij dat zij hem laat barsten. Dus hoewel ik het heel begrijpelijk vindt als ze een paar dagen rust neemt, kan ik me ook indenken dat ze benauwd is voor de reactie die dat dan weer oproept.
Ik krijg het idee dat ze het niet gauw goed doet.
Ik krijg het idee dat ze het niet gauw goed doet.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 30 december 2019 om 12:42
Dat ook inderdaad. Dus dan maar doen wat je zelf prettig vindt.Susan schreef: ↑30-12-2019 12:41Daarbij kan ik me ook voorstellen dat ze bang is voor nieuwe verwijten, want aan de ene kant wil hij met rust gelaten worden, aan de andere kant roept hij dat zij hem laat barsten. Dus hoewel ik het heel begrijpelijk vindt als ze een paar dagen rust neemt, kan ik me ook indenken dat ze benauwd is voor de reactie die dat dan weer oproept.
Ik krijg het idee dat ze het niet gauw goed doet.
maandag 30 december 2019 om 12:45
Nou idd, wat een jankbal, daar zou ik echt geen zin in hebben.Reficul schreef: ↑29-12-2019 08:03Wat een nare trekjes heeft je man. Kies voor jezelf ipv trekken aan een dood paard. Als hij de hele dag wil sippen in bed en jou daar ook nog de schuld van geven( geen signalen geven en op het moment suprême Kuchen en de tv aanzetten, hoe krijg je het bedacht) ipv wat aan zijn toestand te doen zou ik er snel klaar mee zijn.
Je hebt alles wel zo’n beetje geprobeerd. Nu is hij aan zet.
maandag 30 december 2019 om 13:40
Sommige reacties zijn echt des Viva's 
Klopt dat ik eerder schreef om ook met Oud & Nieuw bij mijn ouders te blijven. Heb meerdere redenen om naar huis te gaan. Het is dubbel dat mijn man enerzijds mij verwijt dat ik er niet voor hem ben (hij omschreef het anders, maar hem kennende wil hij wel dat er iemand voor hem is), maar anderzijds rust wil. Ik denk dat ik er verstandig aan doe om naar huis te gaan, zodat - wanneer hij daar behoefte aan heeft - kan praten. Hij zal zelf dingen op moeten pakken, stappen moeten zetten. Als hij dat nu überhaupt wil en bedoelde het meer om hem daarin niet alleen te laten. Daarnaast liggen de meeste spullen nog thuis, kleding en dan soort zaken. Logisch, heb alleen het hoogst noodzakelijke meegenomen. Morgen moet ik werken en ik vind het niet handig / fijn om bij mijn ouders vandaan naar m'n werk te moeten. Ik vind het lastig, het voelt dubbel. Ik weet dat de thuissituatie niet 1, 2, 3 opgelost zal zijn / kan worden, maar het geeft me in zekere zin rust om weer thuis te zijn. Door bij mijn ouders te zijn, heb ik even afstand genomen van de situatie - wat ook nodig was. Piekeren wil ik het niet noemen, al grijpt de situatie me nog wel eens naar de keel, of ik nou thuis ben of bij mijn ouders.
De reden waarom ik contact op heb genomen met zijn therapeut (althans, de instantie waar hij werkt), is om de situatie te bespreken, kijken wat er nog gedaan kan worden. Maar de dame die ik sprak, gaf al aan dat ze op dit moment weinig konden doen. Huisarts idem dito (even kort samengevat).
Klopt dat ik eerder schreef om ook met Oud & Nieuw bij mijn ouders te blijven. Heb meerdere redenen om naar huis te gaan. Het is dubbel dat mijn man enerzijds mij verwijt dat ik er niet voor hem ben (hij omschreef het anders, maar hem kennende wil hij wel dat er iemand voor hem is), maar anderzijds rust wil. Ik denk dat ik er verstandig aan doe om naar huis te gaan, zodat - wanneer hij daar behoefte aan heeft - kan praten. Hij zal zelf dingen op moeten pakken, stappen moeten zetten. Als hij dat nu überhaupt wil en bedoelde het meer om hem daarin niet alleen te laten. Daarnaast liggen de meeste spullen nog thuis, kleding en dan soort zaken. Logisch, heb alleen het hoogst noodzakelijke meegenomen. Morgen moet ik werken en ik vind het niet handig / fijn om bij mijn ouders vandaan naar m'n werk te moeten. Ik vind het lastig, het voelt dubbel. Ik weet dat de thuissituatie niet 1, 2, 3 opgelost zal zijn / kan worden, maar het geeft me in zekere zin rust om weer thuis te zijn. Door bij mijn ouders te zijn, heb ik even afstand genomen van de situatie - wat ook nodig was. Piekeren wil ik het niet noemen, al grijpt de situatie me nog wel eens naar de keel, of ik nou thuis ben of bij mijn ouders.
De reden waarom ik contact op heb genomen met zijn therapeut (althans, de instantie waar hij werkt), is om de situatie te bespreken, kijken wat er nog gedaan kan worden. Maar de dame die ik sprak, gaf al aan dat ze op dit moment weinig konden doen. Huisarts idem dito (even kort samengevat).
In this mad house we must all survive
