Psyche
alle pijlers
Depressieve partner
zaterdag 28 december 2019 om 08:00
Sorry voor het zoveelste topic over dit onderwerp... Ik zit met m'n handen in het haar en heb geen idee meer wat ik moet doen.
M'n man zit geruime tijd thuis en heeft sinds driekwart jaar een depressie. Het leek redelijk te gaan, tot de laatste paar weken en zeker de laatste paar dagen: veel huilen, weinig praten, op bed blijven liggen, geen uitweg meer zien. Hij is nu boos op mij omdat hij vind dat ook ik hem laat barsten (volgens hem).
We hebben geen contact meer met zijn kant van de familie en de weinige vrienden die hij heeft, laten heel weinig of niks van zich horen, wat voor hem geen goed doet. Hij heeft psychologische hulp, althans: een gesprek eens in de zoveel weken. In mijn ogen veel te weinig en daarom ben ik blij dat er een verwijzing is voor verdere hulp bij een andere instantie. Gelukkig staat er al een intakegesprek gepland, alleen voor nu heb ik daar helemaal niets aan. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om m'n man te helpen. De pest is dat het zaterdag is, dus zijn reguliere behandelaar is afwezig (is er maandag weer hopelijk). Weet iemand wat ik kan doen?
M'n man zit geruime tijd thuis en heeft sinds driekwart jaar een depressie. Het leek redelijk te gaan, tot de laatste paar weken en zeker de laatste paar dagen: veel huilen, weinig praten, op bed blijven liggen, geen uitweg meer zien. Hij is nu boos op mij omdat hij vind dat ook ik hem laat barsten (volgens hem).
We hebben geen contact meer met zijn kant van de familie en de weinige vrienden die hij heeft, laten heel weinig of niks van zich horen, wat voor hem geen goed doet. Hij heeft psychologische hulp, althans: een gesprek eens in de zoveel weken. In mijn ogen veel te weinig en daarom ben ik blij dat er een verwijzing is voor verdere hulp bij een andere instantie. Gelukkig staat er al een intakegesprek gepland, alleen voor nu heb ik daar helemaal niets aan. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om m'n man te helpen. De pest is dat het zaterdag is, dus zijn reguliere behandelaar is afwezig (is er maandag weer hopelijk). Weet iemand wat ik kan doen?
In this mad house we must all survive
zondag 7 juni 2020 om 16:42
Onlangs heeft hij een gesprek gehad met de psycholoog die met hem gaan kijken wat wat zijn psychische belastbaarheid is. Op basis van dit gesprek volgt er een advies, alleen heb ik even geen idee hoe dan verder, maar goed, dat horen we vanzelf. Het belangrijkste is dat dit dus is geweest en dat het balletje rolt.
In this mad house we must all survive
zondag 14 juni 2020 om 15:09
Die geluiden lijken mij sowieso vervelend. Deed hij dat vroeger ook al? Denk dat je best mag vragen of hij daarin rekening kan houden met jou. Jij levert ook veel in voor hem!
Heb je de mogelijkheid om wat vaker weg te gaan? Ik zag betaalbare strandhuisjes voor een weekend, ik denk er zelf ook overna om zo iets in te plannen. Of een nachtje naar je moeder/vriendinnen?
Vakantie in eigen land is best leuk. Fijn om te horen dat je het zo leuk hebt gehad met je moeder. Dat is weer even een oplaad momentje.
Ik heb gelukkig een fijn netwerk en kan bij veel mensen mijn ei kwijt. Sommige hebben ook gelijksoortige partners dus dat is ook fijn voor de herkenning.
Zijn familie weet er enigszins vanaf maar zij sluiten liever hun ogen, helaas. Maar gelukkig heeft hij het licht (voor nu) ook gezien en is weer terug naar zijn normale hoeveelheid. Hij heeft nog veel contact met hulpverleners en nieuwe medicatie. Dat slaat voor nu aan, hopelijk blijft dat zo.
Wat goed dat jouw man nu ook open staat voor een psycholoog. Hoe is dat gegaan? Hij wilde het eerder helemaal niet, toch? Dat zou voor jou ook een beetje verlichting kunnen geven, en misschien dat jij dan ook kan overleggen met zijn psycholoog voor jezelf.
vrijdag 26 juni 2020 om 17:18
Heerlijk, zo'n netwerk. Fijn dat er herkenning is, praat toch wat makkelijker denk ik. Wat jammer dat z'n familie liever de ogen sluit voor het drankgebruik / de situatie van je man. Heb je dan het idee min of meer alleen te staan? Hoe gaat het verder met je vriend en met jou?
Soms spreek ik even met een vriendin af om er even uit te zijn. Ik kan dan gelukkig m'n ei kwijt, maar het lukt me niet om echt te ontspannen. Ik denk dat dat lukt als ik een dag of meerdere dagen alleen weg ga. Ik ben al een beetje aan het oriënteren waar ik naartoe wil gaan. Heb nog een sauna bon liggen en denk erover om één of meer nachtjes weg eraan vast te plakken.
Die geluiden waren eerder - voor zijn depressie - minder en lijkt nu dus meer versterkt te zijn. Daarbij helpt het ook niet dat ik tegenwoordig minder geluid verdragen kan en ik heb het idee dat dit elkaar versterkt (dus hoe meer geluid hij maakt, hoe minder ik het kan verdragen en andersom). Ik heb wel eens aangegeven dat ik het echt heel vervelend vind. De ene keer pakt hij het goed op en snapt hij ook dat het voor mij vervelend is; op andere momenten vindt hij dat ik me niet zo moet aanstellen... Ik had van de week een afspraak met mijn eigen therapeut. Toen ik aangaf af en toe helemaal knettergek te worden van de gesprekken, de geluiden en de situatie in z'n geheel, stelde ze medicatie voor. Gelijk de koe bij de hoorns gevat en een afspraak bij de psychiater ingepland. Ben benieuwd wat daar uit gaat komen.
Hij vond / vind het best lastig en vermoeiend. Het klopt inderdaad dat hij eerst niet (echt) wilde. Ik probeer alleen maar op een positieve manier met hem over therapie te praten, zodat hopelijk zijn blik ten opzichte van therapie niet (nog) negatiever wordt. Hij heeft nu alleen nog maar een onderzoek gehad en ergens in juli staat nog een afspraak, al ben ik even kwijt om wat voor soort afspraak dat gaat. Ik ben op dit moment eigenlijk een beetje het overzicht kwijt van wat er aan afspraken is geweest, wat er nog moet komen en wanneer dat is. Er gebeurt de laatste tijd / maanden zo veel, dat ik dit soort dingen gewoon vergeet.
Soms spreek ik even met een vriendin af om er even uit te zijn. Ik kan dan gelukkig m'n ei kwijt, maar het lukt me niet om echt te ontspannen. Ik denk dat dat lukt als ik een dag of meerdere dagen alleen weg ga. Ik ben al een beetje aan het oriënteren waar ik naartoe wil gaan. Heb nog een sauna bon liggen en denk erover om één of meer nachtjes weg eraan vast te plakken.
Die geluiden waren eerder - voor zijn depressie - minder en lijkt nu dus meer versterkt te zijn. Daarbij helpt het ook niet dat ik tegenwoordig minder geluid verdragen kan en ik heb het idee dat dit elkaar versterkt (dus hoe meer geluid hij maakt, hoe minder ik het kan verdragen en andersom). Ik heb wel eens aangegeven dat ik het echt heel vervelend vind. De ene keer pakt hij het goed op en snapt hij ook dat het voor mij vervelend is; op andere momenten vindt hij dat ik me niet zo moet aanstellen... Ik had van de week een afspraak met mijn eigen therapeut. Toen ik aangaf af en toe helemaal knettergek te worden van de gesprekken, de geluiden en de situatie in z'n geheel, stelde ze medicatie voor. Gelijk de koe bij de hoorns gevat en een afspraak bij de psychiater ingepland. Ben benieuwd wat daar uit gaat komen.
Hij vond / vind het best lastig en vermoeiend. Het klopt inderdaad dat hij eerst niet (echt) wilde. Ik probeer alleen maar op een positieve manier met hem over therapie te praten, zodat hopelijk zijn blik ten opzichte van therapie niet (nog) negatiever wordt. Hij heeft nu alleen nog maar een onderzoek gehad en ergens in juli staat nog een afspraak, al ben ik even kwijt om wat voor soort afspraak dat gaat. Ik ben op dit moment eigenlijk een beetje het overzicht kwijt van wat er aan afspraken is geweest, wat er nog moet komen en wanneer dat is. Er gebeurt de laatste tijd / maanden zo veel, dat ik dit soort dingen gewoon vergeet.
In this mad house we must all survive
zaterdag 27 juni 2020 om 12:04
Vind het voor jou ook heel rot OP. 
Als iemand die zelf meerdere depressies heeft meegemaakt, ben ik blij dat ik in die periode geen partner had. Ik zou dat iemand niet aan willen doen om zo lang naast te leven. Ik hoop ook dat je je niet al te schuldig voelt tov je man want het heeft geen zin om jezelf verwijten te maken. Zelfredzaamheid is het belangrijkste medicijn voor een depressie, iemand anders kan je niet beter maken. Wellicht is het inderdaad een optie om tijdelijk even apart te wonen.
Als iemand die zelf meerdere depressies heeft meegemaakt, ben ik blij dat ik in die periode geen partner had. Ik zou dat iemand niet aan willen doen om zo lang naast te leven. Ik hoop ook dat je je niet al te schuldig voelt tov je man want het heeft geen zin om jezelf verwijten te maken. Zelfredzaamheid is het belangrijkste medicijn voor een depressie, iemand anders kan je niet beter maken. Wellicht is het inderdaad een optie om tijdelijk even apart te wonen.
anoniem_398316 wijzigde dit bericht op 29-06-2020 12:43
Reden: Ik had over je laatste post heen gelezen, bericht aangepast nav laatste post
Reden: Ik had over je laatste post heen gelezen, bericht aangepast nav laatste post
57.78% gewijzigd
maandag 6 juli 2020 om 11:54
De medicatie is niet 'alleen maar' vanwege zijn problemen, meer omdat ik de vele prikkels niet meer (goed) kan verwerken en soms het idee had gillend gek te worden. Het is een grijs gebied en niet zozeer te wijten aan één iemand. Ik merk dat ik het lastig vind om dingen goed / duidelijk uit te leggen. Afgelopen zaterdag met deze medicatie begonnen, dus ben benieuwd hoe het gaat.
En qua uit elkaar gaan, al is het tijdelijk. Ik heb daar regelmatig over nagedacht. Uiteindelijk, met alle voors en tegens, blijf ik het liefst bij elkaar, ook al is de situatie nu ***. Het is niet dat mijn man een botte hark is, maar nu vanwege zijn depressie bepaalde gedragingen laat zien. Ik vraag me wel eens af hoe lang dit nog gaat duren; ik houd mezelf voor dat er ongetwijfeld betere tijden aankomen.
En qua uit elkaar gaan, al is het tijdelijk. Ik heb daar regelmatig over nagedacht. Uiteindelijk, met alle voors en tegens, blijf ik het liefst bij elkaar, ook al is de situatie nu ***. Het is niet dat mijn man een botte hark is, maar nu vanwege zijn depressie bepaalde gedragingen laat zien. Ik vraag me wel eens af hoe lang dit nog gaat duren; ik houd mezelf voor dat er ongetwijfeld betere tijden aankomen.
In this mad house we must all survive
maandag 6 juli 2020 om 15:38
Nacht(jes) weg klinkt als een goed idee! Ook minder prikkels om je heen en net zo veel als je zelf aan kan.Zijdehoentje schreef: ↑26-06-2020 17:18Heerlijk, zo'n netwerk. Fijn dat er herkenning is, praat toch wat makkelijker denk ik. Wat jammer dat z'n familie liever de ogen sluit voor het drankgebruik / de situatie van je man. Heb je dan het idee min of meer alleen te staan? Hoe gaat het verder met je vriend en met jou?
Soms spreek ik even met een vriendin af om er even uit te zijn. Ik kan dan gelukkig m'n ei kwijt, maar het lukt me niet om echt te ontspannen. Ik denk dat dat lukt als ik een dag of meerdere dagen alleen weg ga. Ik ben al een beetje aan het oriënteren waar ik naartoe wil gaan. Heb nog een sauna bon liggen en denk erover om één of meer nachtjes weg eraan vast te plakken.
Die geluiden waren eerder - voor zijn depressie - minder en lijkt nu dus meer versterkt te zijn. Daarbij helpt het ook niet dat ik tegenwoordig minder geluid verdragen kan en ik heb het idee dat dit elkaar versterkt (dus hoe meer geluid hij maakt, hoe minder ik het kan verdragen en andersom). Ik heb wel eens aangegeven dat ik het echt heel vervelend vind. De ene keer pakt hij het goed op en snapt hij ook dat het voor mij vervelend is; op andere momenten vindt hij dat ik me niet zo moet aanstellen... Ik had van de week een afspraak met mijn eigen therapeut. Toen ik aangaf af en toe helemaal knettergek te worden van de gesprekken, de geluiden en de situatie in z'n geheel, stelde ze medicatie voor. Gelijk de koe bij de hoorns gevat en een afspraak bij de psychiater ingepland. Ben benieuwd wat daar uit gaat komen.
Hij vond / vind het best lastig en vermoeiend. Het klopt inderdaad dat hij eerst niet (echt) wilde. Ik probeer alleen maar op een positieve manier met hem over therapie te praten, zodat hopelijk zijn blik ten opzichte van therapie niet (nog) negatiever wordt. Hij heeft nu alleen nog maar een onderzoek gehad en ergens in juli staat nog een afspraak, al ben ik even kwijt om wat voor soort afspraak dat gaat. Ik ben op dit moment eigenlijk een beetje het overzicht kwijt van wat er aan afspraken is geweest, wat er nog moet komen en wanneer dat is. Er gebeurt de laatste tijd / maanden zo veel, dat ik dit soort dingen gewoon vergeet.
Je hoeft al die afspraken ook niet te onthouden als ze maar ergens opgeschreven zijn:)
Met mij gaat het heel goed, ik heb mijn eigen energie weer terug gevonden en heb wat vakantieplannen staan (1 vakantie in het buitenland, voor het eerst alleen), spannend maar kijk er ook naar uit! Mijn vriend vindt het dapper dat ik het ga doen maar vindt het ook heel jammer dat hij niet mee kan, maar snapt zijn eigen situatie gelukkig ook. Hij gaat heel goed op de medicatie en helpt dagelijks weer met de normale dingen gelukkig.
dammetje8 wijzigde dit bericht op 06-07-2020 15:43
0.02% gewijzigd
maandag 6 juli 2020 om 15:42
Ben benieuwd wat voor medicatie je hebt. Wil je dat delen? Is het een soort antidepressiva voor de prikkelvermindering?Zijdehoentje schreef: ↑06-07-2020 11:54De medicatie is niet 'alleen maar' vanwege zijn problemen, meer omdat ik de vele prikkels niet meer (goed) kan verwerken en soms het idee had gillend gek te worden. Het is een grijs gebied en niet zozeer te wijten aan één iemand. Ik merk dat ik het lastig vind om dingen goed / duidelijk uit te leggen. Afgelopen zaterdag met deze medicatie begonnen, dus ben benieuwd hoe het gaat.
En qua uit elkaar gaan, al is het tijdelijk. Ik heb daar regelmatig over nagedacht. Uiteindelijk, met alle voors en tegens, blijf ik het liefst bij elkaar, ook al is de situatie nu ***. Het is niet dat mijn man een botte hark is, maar nu vanwege zijn depressie bepaalde gedragingen laat zien. Ik vraag me wel eens af hoe lang dit nog gaat duren; ik houd mezelf voor dat er ongetwijfeld betere tijden aankomen.
Ik vind dat je je goed uit hoor, maar medicatie klinkt soms heftig en omdat je klachten ook te maken hebben met je man denk ik dat er daarom naar gevraagd werd.
En ik denk zeker dat er ook weer goede en mooie periodes aan komen voor jullie. Hoe was het voordat hij depressief werd? Hadden jullie het toen fijn samen? Ik kan me voorstellen dat het eng is om (tijdelijk) uit elkaar te gaan. Maar misschien is dat soms even nodig om allebei op adem te komen en er dan weer volle energie samen tegen aan te gaan. Staat hij open voor medicatie? Denk dat hij het nog harder nodig heeft dan jij. Hopelijk is zijn volgende afspraak ook effectief en worden er echte stappen gezet.
vrijdag 10 juli 2020 om 16:47
Wat heerlijk dat het goed gaat. Stoer dat je alleen op vakantie gaat. Waar ga je heen op vakantie? Fijn dat het beter gaat met je vriend en dat hij mee helpt met de dagelijkse dingen. Dat scheelt denk ik een hoop (iets om handen hebben, een doel hebben).
Ik heb aripiprazol. Het wordt voorgeschreven bij psychoses, depressies en/of manies. De psychiater heeft het voorgeschreven omdat de prikkels voor mij te veel waren en ik ze niet meer goed kon verwerken, vooral de laatste tijd had ik het idee soms gillend gek te worden.
Sinds ik de medicatie slik, was ik vooral de eerste dagen best wel suf en had ik hoofdpijn. Gelukkig wordt dat geleidelijk aan minder. Eindelijk afgelopen nacht eens een keer doorgeslapen in plaats van om de paar uur wakker worden. De prikkels komen minder hard binnen en ik merk dat ik in mijn hoofd rustiger ben.
Het lost ook niet de problemen van mijn man op en de problemen tussen mijn man en mij. Zoals ik zei, ik merk dat ik rustiger ben en minder prikkelbaar. Het is niet dat ik nu gelijk 180 graden gedraaid ben, het gaat in kleine stapjes.
Thuis geef ik nu wel eens aan wanneer ik tijd voor mezelf nodig heb. Het levert nog wel eens een (in mijn ogen) negatieve opmerking op. Dat geef ik ook wel eens aan. We zitten al zo lang op elkaars lip en dan vind ik het niet gek om eens even een adempauze in te lassen, als in dat ik ook even ongestoord wat wil lezen, muziek wil luisteren of op de computer wil werken.
Vorige week is één van onze katten overleden. Hij was bijna 20 en best wel ziek. We hielden er vorig jaar al rekening mee dat hij niet lang meer zou leven, maar heeft het toch nog een tijdje volgehouden. Tot hij vorige week ineens wel heel moe was en niet meer op z'n pootjes kon staan. M'n man had nog een beetje natvoer voor z'n neus gezet, maar zelfs dat kon hij niet meer op. Een paar uur later is hij in de armen van m'n man overleden. Ik had eerlijk gezegd dat mijn man een soort terugval zou hebben, maar het valt mee. Hij heeft het er wel moeilijk mee, maar kan zich goed uiten zonder terug te vallen in z'n depressie.
Ik heb aripiprazol. Het wordt voorgeschreven bij psychoses, depressies en/of manies. De psychiater heeft het voorgeschreven omdat de prikkels voor mij te veel waren en ik ze niet meer goed kon verwerken, vooral de laatste tijd had ik het idee soms gillend gek te worden.
Sinds ik de medicatie slik, was ik vooral de eerste dagen best wel suf en had ik hoofdpijn. Gelukkig wordt dat geleidelijk aan minder. Eindelijk afgelopen nacht eens een keer doorgeslapen in plaats van om de paar uur wakker worden. De prikkels komen minder hard binnen en ik merk dat ik in mijn hoofd rustiger ben.
Het lost ook niet de problemen van mijn man op en de problemen tussen mijn man en mij. Zoals ik zei, ik merk dat ik rustiger ben en minder prikkelbaar. Het is niet dat ik nu gelijk 180 graden gedraaid ben, het gaat in kleine stapjes.
Thuis geef ik nu wel eens aan wanneer ik tijd voor mezelf nodig heb. Het levert nog wel eens een (in mijn ogen) negatieve opmerking op. Dat geef ik ook wel eens aan. We zitten al zo lang op elkaars lip en dan vind ik het niet gek om eens even een adempauze in te lassen, als in dat ik ook even ongestoord wat wil lezen, muziek wil luisteren of op de computer wil werken.
Vorige week is één van onze katten overleden. Hij was bijna 20 en best wel ziek. We hielden er vorig jaar al rekening mee dat hij niet lang meer zou leven, maar heeft het toch nog een tijdje volgehouden. Tot hij vorige week ineens wel heel moe was en niet meer op z'n pootjes kon staan. M'n man had nog een beetje natvoer voor z'n neus gezet, maar zelfs dat kon hij niet meer op. Een paar uur later is hij in de armen van m'n man overleden. Ik had eerlijk gezegd dat mijn man een soort terugval zou hebben, maar het valt mee. Hij heeft het er wel moeilijk mee, maar kan zich goed uiten zonder terug te vallen in z'n depressie.
In this mad house we must all survive
maandag 13 juli 2020 om 20:45
Ja, klopt, het geeft me rust in mijn hoofd. Vooral vorige week had ik last van wat bijwerkingen, maar dat is ook logisch. Nu gaat het al beter, en dat is fijn. Ik zit nog wel met een aantal vragen over de bijwerkingen, het medicijn en zo, dus die vragen ga ik stellen wanneer ik binnenkort een gesprek heb met de psychiater.
In this mad house we must all survive
maandag 10 augustus 2020 om 00:24
Hoe gaat het nu? Werkt de medicatie nog steeds naar wens?Zijdehoentje schreef: ↑13-07-2020 20:45Ja, klopt, het geeft me rust in mijn hoofd. Vooral vorige week had ik last van wat bijwerkingen, maar dat is ook logisch. Nu gaat het al beter, en dat is fijn. Ik zit nog wel met een aantal vragen over de bijwerkingen, het medicijn en zo, dus die vragen ga ik stellen wanneer ik binnenkort een gesprek heb met de psychiater.
Ik ben naar het buitenland op vakantie geweest. Ben volledig opgeladen en goede energie weer teruggekeerd! Was echt heerlijk. Komende week weer beginnen met werken, zie er een beetje tegenop. Vakantie kan nooit lang genoeg duren haha.
Met vriend ging het tot 2 dagen geleden goed. Hij lijkt weer een beetje terug bij af en ik twijfel nu erg om voor mezelf te kiezen. Kijk wel even hoe het loopt.
dinsdag 11 augustus 2020 om 21:43
Wat fijn dat je vakantie zo goed bevallen is en dat je uitgerust en wel weer terug bent. Kan me voorstellen dat je geen zin hebt om aan het werk te gaan.
Tjee, wat een ellende dat het niet zo goed gaat met je vriend. Kan je er met iemand over praten? Knuffel en sterkte voor jou.
Hier gaat het met ups en downs. De medicatie werkt nog steeds prima. Al merk ik wel dat ik op (heel) pittige dagen nog moeite heb met bepaalde prikkels. Niet gek overigens, gezien de situatie en medicatie is ook niet HET antwoord op alles.
Lang verhaal kort: soms heb ik op het punt gestaan om een punt achter onze relatie te zetten en de scheiding aan te vragen. Aan de andere kant kan ik het niet over m'n hart verkrijgen om hem in deze situatie alleen te laten. Dan houd ik me eraan vast dat we er 'gewoon' samen uitkomen, een soort van 'hoop doet leven'.
Tjee, wat een ellende dat het niet zo goed gaat met je vriend. Kan je er met iemand over praten? Knuffel en sterkte voor jou.
Hier gaat het met ups en downs. De medicatie werkt nog steeds prima. Al merk ik wel dat ik op (heel) pittige dagen nog moeite heb met bepaalde prikkels. Niet gek overigens, gezien de situatie en medicatie is ook niet HET antwoord op alles.
Lang verhaal kort: soms heb ik op het punt gestaan om een punt achter onze relatie te zetten en de scheiding aan te vragen. Aan de andere kant kan ik het niet over m'n hart verkrijgen om hem in deze situatie alleen te laten. Dan houd ik me eraan vast dat we er 'gewoon' samen uitkomen, een soort van 'hoop doet leven'.
In this mad house we must all survive
woensdag 28 oktober 2020 om 11:57
Hoe gaat het nu Zijdehoentje? Ik ben een tijdje afwezig geweest en helemaal vergeten te antwoorden. Werkt je medicatie nog steeds naar wens?Zijdehoentje schreef: ↑11-08-2020 21:43Wat fijn dat je vakantie zo goed bevallen is en dat je uitgerust en wel weer terug bent. Kan me voorstellen dat je geen zin hebt om aan het werk te gaan.
Tjee, wat een ellende dat het niet zo goed gaat met je vriend. Kan je er met iemand over praten? Knuffel en sterkte voor jou.
Hier gaat het met ups en downs. De medicatie werkt nog steeds prima. Al merk ik wel dat ik op (heel) pittige dagen nog moeite heb met bepaalde prikkels. Niet gek overigens, gezien de situatie en medicatie is ook niet HET antwoord op alles.
Lang verhaal kort: soms heb ik op het punt gestaan om een punt achter onze relatie te zetten en de scheiding aan te vragen. Aan de andere kant kan ik het niet over m'n hart verkrijgen om hem in deze situatie alleen te laten. Dan houd ik me eraan vast dat we er 'gewoon' samen uitkomen, een soort van 'hoop doet leven'.
De tweestrijd van uit elkaar gaan of niet kan ik me heel goed voorstellen. Daar worstel ik soms ook nog mee. Ik denk dat de tijd vanzelf wel uitwijst wat de beste stap zou zijn. Hoe ga je er nu mee om?
Bij ons gaat het ook wisselend maar de laatste weken positief stabiel. Ik hou mijn hart wel vast, want weet dat het een weer een keer minder zal zijn. Verder lukt het me ook steeds beter om rustige momenten voor mezelf te plannen en te kiezen zonder me daar schuldig om te voelen. Heb behoefte om weer op vakantie te gaan, maar dat gaat helaas niet.
woensdag 28 oktober 2020 om 14:41
Fijn dat het bij jullie de laatste weken positief stabiel is en fijn om te horen dat je momenten voor jezelf kan inplannen zonder je schuldig te voelen. Jammer zeg, dat je momenteel niet op vakantie kan. Wat lastig dat je zo twijfelt over het wel of niet bij elkaar blijven. Soms schiet die gedachte bij mij ook wel eens door m'n hoofd, maar dan houd ik mezelf voor dat er betere tijden komen en dat we ons er vast wel doorheen kunnen slaan.
Ik herken wel de ‘angst’ dat het een keer weer minder zal gaan. Daar loop ik zelf ook tegenaan. Nou ja, het gaat momenteel erg wisselend met m’n man. De therapie van m’n man is een aantal weken geleden begonnen, maar m’n man kon helaas een paar keer niet gaan omdat we in quarantaine zitten. Onlangs heeft m’n man contact gehad met iemand die Corona had en vervolgens bleek ik zelf Corona te hebben.
Met m’n man gaat het wisselend. Ik merk dat hij de laatste tijd wat meer neerslachtig is. Ik denk dat aan de ene kant het gure weer en de kortere dagen een negatieve invloed hebben op z’n gemoedstoestand. Wat man ook aangeeft, is dat hij zo tegen de Corona-maatregelen opziet. Ook zijn we bang voor een (totale) lockdown en dat een mondkapje verplicht zal worden. En wat hebben de maatregelen voor invloed op de therapie, gaat therapie dan nog door? Tuurlijk, we begrijpen waarom de maatregelen er zijn, maar het heeft zo’n negatieve impact op de gesteldheid van m’n man.
Ik heb nog steeds het beeld van vorig jaar op m’n netvlies staan en ik ben bang dat het (weer) die kant op gaat.
Gelukkig zijn er ook dagen dat het beter met ‘m gaat en dat er momenten zijn waarop we kunnen praten en dat hij aangeeft waarom hij zo verdrietig en neerslachtig is.
Met mij gaat het qua Corona gelukkig de goede kant op. Ik hoop gewoon heel erg op korte termijn weer aan het werk te kunnen.
Sinds kort heb ik extra werk erbij (binnen dezelfde organisatie), eigenlijk zou dat vorige week starten, maar vanwege m’n ziek zijn heb ik nog niet kunnen beginnen en dat vind ik lastig, naar mijn idee maak ik een valse start zo.
Tegelijkertijd heb ik last van doemdenken, ik zie vooral beren en wolven op de weg (in december is het op m’n werk altijd erg druk en daar zie ik best wel tegenop, vrij nemen is nagenoeg niet mogelijk). Hier had ik het met mijn therapeut over en ik ben bezig om dit te kunnen relativeren. En ik ben blij dat mijn medicatie verder nog prima werkt.
Ik herken wel de ‘angst’ dat het een keer weer minder zal gaan. Daar loop ik zelf ook tegenaan. Nou ja, het gaat momenteel erg wisselend met m’n man. De therapie van m’n man is een aantal weken geleden begonnen, maar m’n man kon helaas een paar keer niet gaan omdat we in quarantaine zitten. Onlangs heeft m’n man contact gehad met iemand die Corona had en vervolgens bleek ik zelf Corona te hebben.
Met m’n man gaat het wisselend. Ik merk dat hij de laatste tijd wat meer neerslachtig is. Ik denk dat aan de ene kant het gure weer en de kortere dagen een negatieve invloed hebben op z’n gemoedstoestand. Wat man ook aangeeft, is dat hij zo tegen de Corona-maatregelen opziet. Ook zijn we bang voor een (totale) lockdown en dat een mondkapje verplicht zal worden. En wat hebben de maatregelen voor invloed op de therapie, gaat therapie dan nog door? Tuurlijk, we begrijpen waarom de maatregelen er zijn, maar het heeft zo’n negatieve impact op de gesteldheid van m’n man.
Ik heb nog steeds het beeld van vorig jaar op m’n netvlies staan en ik ben bang dat het (weer) die kant op gaat.
Gelukkig zijn er ook dagen dat het beter met ‘m gaat en dat er momenten zijn waarop we kunnen praten en dat hij aangeeft waarom hij zo verdrietig en neerslachtig is.
Met mij gaat het qua Corona gelukkig de goede kant op. Ik hoop gewoon heel erg op korte termijn weer aan het werk te kunnen.
Sinds kort heb ik extra werk erbij (binnen dezelfde organisatie), eigenlijk zou dat vorige week starten, maar vanwege m’n ziek zijn heb ik nog niet kunnen beginnen en dat vind ik lastig, naar mijn idee maak ik een valse start zo.
Tegelijkertijd heb ik last van doemdenken, ik zie vooral beren en wolven op de weg (in december is het op m’n werk altijd erg druk en daar zie ik best wel tegenop, vrij nemen is nagenoeg niet mogelijk). Hier had ik het met mijn therapeut over en ik ben bezig om dit te kunnen relativeren. En ik ben blij dat mijn medicatie verder nog prima werkt.
In this mad house we must all survive
