Psyche
alle pijlers
Depressieve partner
zaterdag 28 december 2019 om 08:00
Sorry voor het zoveelste topic over dit onderwerp... Ik zit met m'n handen in het haar en heb geen idee meer wat ik moet doen.
M'n man zit geruime tijd thuis en heeft sinds driekwart jaar een depressie. Het leek redelijk te gaan, tot de laatste paar weken en zeker de laatste paar dagen: veel huilen, weinig praten, op bed blijven liggen, geen uitweg meer zien. Hij is nu boos op mij omdat hij vind dat ook ik hem laat barsten (volgens hem).
We hebben geen contact meer met zijn kant van de familie en de weinige vrienden die hij heeft, laten heel weinig of niks van zich horen, wat voor hem geen goed doet. Hij heeft psychologische hulp, althans: een gesprek eens in de zoveel weken. In mijn ogen veel te weinig en daarom ben ik blij dat er een verwijzing is voor verdere hulp bij een andere instantie. Gelukkig staat er al een intakegesprek gepland, alleen voor nu heb ik daar helemaal niets aan. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om m'n man te helpen. De pest is dat het zaterdag is, dus zijn reguliere behandelaar is afwezig (is er maandag weer hopelijk). Weet iemand wat ik kan doen?
M'n man zit geruime tijd thuis en heeft sinds driekwart jaar een depressie. Het leek redelijk te gaan, tot de laatste paar weken en zeker de laatste paar dagen: veel huilen, weinig praten, op bed blijven liggen, geen uitweg meer zien. Hij is nu boos op mij omdat hij vind dat ook ik hem laat barsten (volgens hem).
We hebben geen contact meer met zijn kant van de familie en de weinige vrienden die hij heeft, laten heel weinig of niks van zich horen, wat voor hem geen goed doet. Hij heeft psychologische hulp, althans: een gesprek eens in de zoveel weken. In mijn ogen veel te weinig en daarom ben ik blij dat er een verwijzing is voor verdere hulp bij een andere instantie. Gelukkig staat er al een intakegesprek gepland, alleen voor nu heb ik daar helemaal niets aan. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om m'n man te helpen. De pest is dat het zaterdag is, dus zijn reguliere behandelaar is afwezig (is er maandag weer hopelijk). Weet iemand wat ik kan doen?
In this mad house we must all survive
donderdag 23 april 2020 om 10:24
Over mijn gedachten en gevoelens praten hielp en helpt wel, maar niet altijd. En ook dat het serieus genomen werd wat ik dacht en voelde. Ik denk niet dat mijn man alles serieus heeft genomen wat ik zei, maar liet dat dan niet merken.
anoniem_63b69dd0648a4 wijzigde dit bericht op 23-04-2020 10:26
2.00% gewijzigd
donderdag 23 april 2020 om 10:26
Oh, wat is dit herkenbaar!starbright schreef: ↑23-04-2020 09:49Alles hieronder op basis van mijn eigen ervaring:
goedbedoelde gesprekken met vrienden en partner konden het soms alleen maar erger maken.
Ik haalde het voorbeeld van kaas of hagelslag aan. Keuzes maken zijn een helse taak als je een depressie hebt, zelfs op het simpele niveau van wat je op je brood wilt. Het had op zo’n moment geen enkele zin om met mij een gesprek aan te gaan over de voordelen van kaas vs hagelslag of zoiets. Wat hielp was herkennen dat ik vastliep en de gewoon de knoop voor me doorhakken.
Dat soort momenten gaan ook gepaard met allerlei gedachtes van schuld “ik kan nog niet eens mijn eigen boterham smeren” en wanhoop “ik word nooit meer normaal”. Dus het helpt om erkenning te krijgen dat je vastloopt, en dat die gedachtes bij je ziektebeeld horen en niet bij jou. Als je juist alle twijfel gaat uitspitten (“kaas is gezonder dan hagelslag”) dan versterkt dat juist die gevoelens van schaamte en schuld. “Zie je wel, zij denkt ook dat ik gek ben” of de zeer herkenbare “Niemand begrijpt me”. Ik had soms het gevoel dat ik chinees sprak: iedereen om me heen leek geen woord te begrijpen van wat ik zei.
In het voorbeeld “jij begrijpt me niet” zou ik dus de discussie niet aangaan.
Dat is best moeilijk en geeft ook spanning binnen je relatie. Daarom is het belangrijk dat die zieke professionele ondersteuning krijgt die hem (herhaaldelijk!) uitlegt hoe zijn ziektebeeld in elkaar steekt.
donderdag 23 april 2020 om 13:03
Starbrigt en Elfje, bedankt voor jullie verhelderende uitleg.
Ik snap je voorbeeld denk ik, geen keuze hoeven maken omdat de persoon daar zelf niet voor in staat is. Ik vroeg het omdat ik elke keer het gesprek met hem aanga, wat gaat er in je hoofd om en wat denk je dan etc. In de hoop dat dit verlichting geeft. Maar hij zei toen wat kwetsende dingen; twijfels of hij een relatie wel aan kan etc. Dit deed me heel veel pijn maar ik realiseer me ook dat hij in de depressie zit dus weet niet of ik het allemaal zo serieus moet opvatten. Omdat hij dit nog nóóit eerder heeft aangegeven. Hij zei dat ie niet weet wat hij met al zijn gevoelens moet en dat latten binnenshuis fijn zou zijn (dat ik m dan echt helemaal met rust laat).
Maar vind het dus lastig, omdat ik eigenlijk zeker weet, dat wanneer hij weer uit te depressie komt, andere (positieve) dingen zegt en dan excuses maakt voor alles wat hij heeft gezegd tijdens zijn depressie.
Jullie schuld en schaamte gevoelens herken ik ook erg bij hem! Zeggen dat het niet erg is, helpt dat voor jullie?
Ik heb veel aan jullie steun bedankt daarvoor!
Ik snap je voorbeeld denk ik, geen keuze hoeven maken omdat de persoon daar zelf niet voor in staat is. Ik vroeg het omdat ik elke keer het gesprek met hem aanga, wat gaat er in je hoofd om en wat denk je dan etc. In de hoop dat dit verlichting geeft. Maar hij zei toen wat kwetsende dingen; twijfels of hij een relatie wel aan kan etc. Dit deed me heel veel pijn maar ik realiseer me ook dat hij in de depressie zit dus weet niet of ik het allemaal zo serieus moet opvatten. Omdat hij dit nog nóóit eerder heeft aangegeven. Hij zei dat ie niet weet wat hij met al zijn gevoelens moet en dat latten binnenshuis fijn zou zijn (dat ik m dan echt helemaal met rust laat).
Maar vind het dus lastig, omdat ik eigenlijk zeker weet, dat wanneer hij weer uit te depressie komt, andere (positieve) dingen zegt en dan excuses maakt voor alles wat hij heeft gezegd tijdens zijn depressie.
Jullie schuld en schaamte gevoelens herken ik ook erg bij hem! Zeggen dat het niet erg is, helpt dat voor jullie?
Ik heb veel aan jullie steun bedankt daarvoor!
donderdag 23 april 2020 om 13:16
Het probleem van echt helemaal met rust worden gelaten is dat je je zo ver gaat afzonderen en nog dieper wegzakt. Dat is niet goed. Psychische hulp is echt belangrijk! Je moet niet in alles met hem meegaan, probeer in contact te blijven, hoe moeilijk ook.
Ik twijfelde aan alles en iedereen en vond dat de mensen in mijn omgeving beter af waren zonder mij. Het leven was echt zo enorm zwaar, zwart en uitzichtloos. Op YouTube staat een filmpje over de Black Dog. Bekijk dat eens.
Schaamte en schuld, jazeker. Zeggen dat dat niet erg is, was lief bedoeld, maar echt geloven deed ik dat niet. Blijf het wel zeggen. Ga niet overal in mee, maar luister wel.
Ik twijfelde aan alles en iedereen en vond dat de mensen in mijn omgeving beter af waren zonder mij. Het leven was echt zo enorm zwaar, zwart en uitzichtloos. Op YouTube staat een filmpje over de Black Dog. Bekijk dat eens.
Schaamte en schuld, jazeker. Zeggen dat dat niet erg is, was lief bedoeld, maar echt geloven deed ik dat niet. Blijf het wel zeggen. Ga niet overal in mee, maar luister wel.
donderdag 23 april 2020 om 13:21
Ja.. psychische hulp. Ik hoop dat ie zsm de juiste krijgt. Morgen belt de huisarts weer.Elfje* schreef: ↑23-04-2020 13:16Het probleem van echt helemaal met rust worden gelaten is dat je je zo ver gaat afzonderen en nog dieper wegzakt. Dat is niet goed. Psychische hulp is echt belangrijk! Je moet niet in alles met hem meegaan, probeer in contact te blijven, hoe moeilijk ook.
Ik twijfelde aan alles en iedereen en vond dat de mensen in mijn omgeving beter af waren zonder mij. Het leven was echt zo enorm zwaar, zwart en uitzichtloos. Op YouTube staat een filmpje over de Black Dog. Bekijk dat eens.
Schaamte en schuld, jazeker. Zeggen dat dat niet erg is, was lief bedoeld, maar echt geloven deed ik dat niet. Blijf het wel zeggen. Ga niet overal in mee, maar luister wel.
Hoe houd je gezond contact? Na gisteren heb ik geen eten meer gebracht maar dat mag ie nu zelf in de keuken komen halen. Stukje eigen verantwoordelijkheid (had dit besproken met een paar mensen die dichtbij hem staan). Ik ben nu al een paar uur uit huis om hem zo veel mogelijk rust te geven maar ook zodat ik zelf even op adem kan komen. Maar wat is gezond en gepast contact tijdens zulke dagen?
donderdag 23 april 2020 om 13:22
Lijkt me ook heel lastig dat je dat zo hebt gevoeld. Heb je het er later nog met hem over gehad?
donderdag 23 april 2020 om 13:36
Jezelf rust geven is heel belangrijk!Dammetje8 schreef: ↑23-04-2020 13:21Ja.. psychische hulp. Ik hoop dat ie zsm de juiste krijgt. Morgen belt de huisarts weer.
Hoe houd je gezond contact? Na gisteren heb ik geen eten meer gebracht maar dat mag ie nu zelf in de keuken komen halen. Stukje eigen verantwoordelijkheid (had dit besproken met een paar mensen die dichtbij hem staan). Ik ben nu al een paar uur uit huis om hem zo veel mogelijk rust te geven maar ook zodat ik zelf even op adem kan komen. Maar wat is gezond en gepast contact tijdens zulke dagen?
Ik heb helaas geen antwoord op de vraag wat gezond contact is. Ik heb dat met hulp weten uit te zoeken. Man was ook niet 24u bij me, die moest ook werken. Hij is thuis gaan werken toen ik heel erg suïcidaal was en niet alleen gelaten mocht worden en op de dagen dat hij niet thuis kon zijn, kwam een vriendin.
Ik weet niet hoe erg jouw man er nu aan toe is.
Goed dat de huisarts weer belt. Je kunt dit niet alleen.
donderdag 23 april 2020 om 13:52
Wat lief dat er zo voor je gezorgd is. Hij heeft wel eens suïcidale gedachte maar zegt dat ie er niet naar zal handelen. De crisisdienst heeft hem hierdoor ook afgewezen een paar maanden geleden. Niet zwaar genoeg. Maar hij geeft iedere dag aan dat het heel slecht met hem gaat en dat ie alle gevoelens en gedachten zwaar vindt en uit zn vel zou willen springen als dat kon.Elfje* schreef: ↑23-04-2020 13:36Jezelf rust geven is heel belangrijk!
Ik heb helaas geen antwoord op de vraag wat gezond contact is. Ik heb dat met hulp weten uit te zoeken. Man was ook niet 24u bij me, die moest ook werken. Hij is thuis gaan werken toen ik heel erg suïcidaal was en niet alleen gelaten mocht worden en op de dagen dat hij niet thuis kon zijn, kwam een vriendin.
Ik weet niet hoe erg jouw man er nu aan toe is.
Goed dat de huisarts weer belt. Je kunt dit niet alleen.
donderdag 23 april 2020 om 14:01
Dat laatste herken ik ook. Zwaar, voor jullie allebei.Dammetje8 schreef: ↑23-04-2020 13:52Wat lief dat er zo voor je gezorgd is. Hij heeft wel eens suïcidale gedachte maar zegt dat ie er niet naar zal handelen. De crisisdienst heeft hem hierdoor ook afgewezen een paar maanden geleden. Niet zwaar genoeg. Maar hij geeft iedere dag aan dat het heel slecht met hem gaat en dat ie alle gevoelens en gedachten zwaar vindt en uit zn vel zou willen springen als dat kon.
Wat doet hij nu, werkt hij nog of gaat dat niet meer?
donderdag 23 april 2020 om 16:16
Hij studeert nog maar ik denk dat dat ook wel de grootste trigger is voor de depressie. Hij is er nog steeds elke dag mee bezig (halfuur proberen te studeren), maar dat kost m ook heel veel energie.
Werk had ie al een tijdje niet meer omdat hij fulltime stage liep (gestopt)
donderdag 23 april 2020 om 17:31
Dat geeft dus geen verlichting en het heeft ook heel weinig zin. Maar dat had je zelf al gemerkt. Als hij er weer over begint zou ik dus kijken of je het kunt laten afvloeien met iets als “eerst maar eens zorgen dat je beter wordt”.Dammetje8 schreef: ↑23-04-2020 13:03Starbrigt en Elfje, bedankt voor jullie verhelderende uitleg.
Ik snap je voorbeeld denk ik, geen keuze hoeven maken omdat de persoon daar zelf niet voor in staat is. Ik vroeg het omdat ik elke keer het gesprek met hem aanga, wat gaat er in je hoofd om en wat denk je dan etc. In de hoop dat dit verlichting geeft. Maar hij zei toen wat kwetsende dingen; twijfels of hij een relatie wel aan kan etc. Dit deed me heel veel pijn maar ik realiseer me ook dat hij in de depressie zit dus weet niet of ik het allemaal zo serieus moet opvatten. Omdat hij dit nog nóóit eerder heeft aangegeven. Hij zei dat ie niet weet wat hij met al zijn gevoelens moet en dat latten binnenshuis fijn zou zijn (dat ik m dan echt helemaal met rust laat).
Ik heb nooit in de partner situatie gezeten maar het lijkt me loodzwaar. Ik had het geluk met een stel hele lieve vrienden die er ervaring mee hadden, dat heeft veel geholpen.
donderdag 23 april 2020 om 19:55
@Dammetje: Maar met een depressie ben je gewoon zoveel met jezelf bezig omdat je daar je handen al vol aan hebt, is een relatie soms heel lastig. Ik heb zelf ook een depressie en bij mijn ex had ik die twijfels ook. Want waarom zou hij bij me willen blijven met al deze problemen? Ik vond het zelf al moeilijk genoeg om de dag door te komen en dan moest ook nog rekening houden/praten/leuk doen tegen hem? Dus ja ik heb die twijfels ook wel eens uitgesproken terwijl het in mijn geval echt de depressie was die sprak. Ik ken je verhaal natuurlijk niet helemaal, maar als het hiervoor goed zat. Dan zou ik eerder denken dat het zijn depressie is die spreekt. Neemt niet weg dat het voor jou natuurlijk heel rot is om te horen.
Maar blijf vooral leuke dingen doen en laat je niet helemaal meetrekken in de negativiteit. Anders hou je het zelf ook niet vol.
Maar blijf vooral leuke dingen doen en laat je niet helemaal meetrekken in de negativiteit. Anders hou je het zelf ook niet vol.
donderdag 23 april 2020 om 21:51
Wat fijn om deze herkenning zo te horen. Ik herken het in hem. Maar ook wanneer je álle ruimte en tijd krijgt om je volledig terug te trekken en op jezelf te richten? Ik vraag niet aan hem om leuk te doen en vragen te stellen. En dit zeg ik hem ook steeds. Of zit het zo in je eigen verwachtingsbeeld van hoe je dan moet zijn?Shiverrr schreef: ↑23-04-2020 19:55@Dammetje: Maar met een depressie ben je gewoon zoveel met jezelf bezig omdat je daar je handen al vol aan hebt, is een relatie soms heel lastig. Ik heb zelf ook een depressie en bij mijn ex had ik die twijfels ook. Want waarom zou hij bij me willen blijven met al deze problemen? Ik vond het zelf al moeilijk genoeg om de dag door te komen en dan moest ook nog rekening houden/praten/leuk doen tegen hem? Dus ja ik heb die twijfels ook wel eens uitgesproken terwijl het in mijn geval echt de depressie was die sprak. Ik ken je verhaal natuurlijk niet helemaal, maar als het hiervoor goed zat. Dan zou ik eerder denken dat het zijn depressie is die spreekt. Neemt niet weg dat het voor jou natuurlijk heel rot is om te horen.
Maar blijf vooral leuke dingen doen en laat je niet helemaal meetrekken in de negativiteit. Anders hou je het zelf ook niet vol.
Ja, ik vind het heel lastig om nog energie te hebben op de dag. Ik huil ontzettend veel en vind het heel pijnlijk om aan te zien. Gelukkig krijg ik veel steun van vrienden en kan ik daar onbeperkt mijn hart luchten.
donderdag 23 april 2020 om 22:14
Verhelderende vergelijking, dank je. Maar de hersenen gebroken zijn voelt hij ook allemaal onrealistische emoties en gedachte. Dat maakt me aan het huilen. Dat hij dingen niet meer kan doet me niet op die manier pijn.starbright schreef: ↑23-04-2020 22:01als z’n been gebroken was zou hij ook van alles niet kunnen en sommige dingen nog wel. Zou je dan ook elke dag huilen? Nu zijn z’n hersens gebroken. Hij is ziek en je mag er ook gewoon vanuit gaan dat hij herstelt.
donderdag 23 april 2020 om 22:28
Het eerste klopt. Maar verder vind ik dat je er te makkelijk over denkt. Herstel duurt vaak vele malen langer en is vaak vele malen moeilijker dan met een gebroken been.starbright schreef: ↑23-04-2020 22:01als z’n been gebroken was zou hij ook van alles niet kunnen en sommige dingen nog wel. Zou je dan ook elke dag huilen? Nu zijn z’n hersens gebroken. Hij is ziek en je mag er ook gewoon vanuit gaan dat hij herstelt.
donderdag 23 april 2020 om 22:40
Maar je herstelt wel! Als de mensen om je heen al op eieren gaan lopen dan voel je je alleen maar nog beroerder en herstel je dus trager. Wat niet betekent dat het niet zwaar is voor de partner. En misschien wel te zwaar, dat kan de partner alleen zelf bepalen.
Maar door duidelijk te hebben dat het hier om een ziekte gaat (en geen karaktertrek), dat twijfel een symptoom is van de ziekte, en dat de zieke over het algemeen gewoon herstelt is het wel draaglijker voor beiden.
Maar door duidelijk te hebben dat het hier om een ziekte gaat (en geen karaktertrek), dat twijfel een symptoom is van de ziekte, en dat de zieke over het algemeen gewoon herstelt is het wel draaglijker voor beiden.
donderdag 23 april 2020 om 22:41
Ik kreeg ook de ruimte en tijd voor mezelf en er werd weinig van me gevraagd. Maar toch bleef die twijfel. Alleen ik twijfelde niet alleen over mn relatie maar over alles. Keuzes maken? Super moeilijk en dat is hier eerder ook al geschreven. En ergens vond ik ook dat ik een leukere vriendin moest zijn. Want hoe kut was dit wel niet voor hem? En waarom zou hij geen makkelijkere vriendin zoeken. Dus ik voelde me daarnaast ook weer schuldig. Persoonlijk vind ik een relatie hebben in een depressieve periode lastig. Hoe steunend een partner ook kan zijn. Dus dat hij twijfelt, ga niet aan jezelf twijfelen want je komt heel betrokken en meelevend over! Ik bleef het gevoel houden dat ik leuk moest zijn en dan baalde ik weer als het niet lukte. Beetje in een cirkeltje denken. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat hij het ook zo ervaart.Dammetje8 schreef: ↑23-04-2020 21:51Wat fijn om deze herkenning zo te horen. Ik herken het in hem. Maar ook wanneer je álle ruimte en tijd krijgt om je volledig terug te trekken en op jezelf te richten? Ik vraag niet aan hem om leuk te doen en vragen te stellen. En dit zeg ik hem ook steeds. Of zit het zo in je eigen verwachtingsbeeld van hoe je dan moet zijn?
Ja, ik vind het heel lastig om nog energie te hebben op de dag. Ik huil ontzettend veel en vind het heel pijnlijk om aan te zien. Gelukkig krijg ik veel steun van vrienden en kan ik daar onbeperkt mijn hart luchten.
Misschien is het voor jou ook fijn om eens met een maatschappelijk werkster of praktijkondersteuner te praten? Want dit heeft ook veel invloed op jouw leven. Logisch dat jij er ook last van hebt en dat moet niet vergeten worden vind ik. Fijn dat je iig wel steun krijgt van vrienden en dat je daar je verhaal kwijt kan! Maar andere kant wil ik ook zeggen, je kan je gedrag niet altijd goed praten door het op je depressie te steken. Want je zit nu eenmaal wel in een relatie en daar moet je soms ook wat voor doen. Dus ik weet niet of hij het ook wel eens op jou afreageert, maar dan mag je, vind ik, best aangeven dat je het heel vervelend voor hem vindt dat hij zich zo rot voelt. Maar dat het niet eerlijk naar jou toe is om zo te reageren.
donderdag 23 april 2020 om 22:43
Ja maar de vraag is wel wanneer herstel je? Herstel kan soms heel lang op zich laten wachten. Het is niet zoals bij een gebroken been, na 6 weken mag het gips eraf en nog even wat fysio en je bent beter. Bij een depressie ligt dat heel anders. Dus is het begrijpelijk dat je het lastig vindt om in te denken dat het goed komt. Want je weet niet wanneer het goed gaat komen.starbright schreef: ↑23-04-2020 22:40Maar je herstelt wel! Als de mensen om je heen al op eieren gaan lopen dan voel je je alleen maar nog beroerder en herstel je dus trager. Wat niet betekent dat het niet zwaar is voor de partner. En misschien wel te zwaar, dat kan de partner alleen zelf bepalen.
Maar door duidelijk te hebben dat het hier om een ziekte gaat (en geen karaktertrek), dat twijfel een symptoom is van de ziekte, en dat de zieke over het algemeen gewoon herstelt is het wel draaglijker voor beiden.
donderdag 23 april 2020 om 22:48
Niet iedereen herstelt van een depressie.starbright schreef: ↑23-04-2020 22:40Maar je herstelt wel! Als de mensen om je heen al op eieren gaan lopen dan voel je je alleen maar nog beroerder en herstel je dus trager. Wat niet betekent dat het niet zwaar is voor de partner. En misschien wel te zwaar, dat kan de partner alleen zelf bepalen.
Maar door duidelijk te hebben dat het hier om een ziekte gaat (en geen karaktertrek), dat twijfel een symptoom is van de ziekte, en dat de zieke over het algemeen gewoon herstelt is het wel draaglijker voor beiden.
vrijdag 24 april 2020 om 20:03
De meerderheid herstelt. Bij een eerste depressie mag je het echt zo benaderen. Het is echt niet zo dat iedereen met een depressie voorgoed afgeschreven is ofzo.
Ik heb er meerdere gehad inmiddels (en zal er dus nog wel eens een krijgen) maar functioneer nu gewoon 100%. Als je mij op m’n diepst hebt meegemaakt herken je me niet.
vrijdag 24 april 2020 om 20:15
Afgelopen dagen waren echt heel erg pittig. Man heeft een aantal dagen nagenoeg alleen maar op bed gelegen. Wilde ook niet meer praten, eten of wat dan ook.
Gisteravond gelukkig wel een en ander besproken. M’n man geeft aan dat hij onze relatie pittig vind. En dat dat komt door o.a. mijn psychische klachten. Ik vind het erg lastig om te praten, te delen wat er in me omgaat (vanwege autisme). Ik praat hier eigenlijk niet over en dat frustreert m’n man enorm. Begrijpelijk dat hij wil weten wat er in me omgaat, alleen ik kàn het niet uitleggen.
In de achterliggende tijd, zeg maar sinds dat m’n man thuis is komen te zitten, wil m’n man graag praten en het liefst met mij. Het ‘nadeel’ is dat als mijn man eenmaal bezig is met praten, het best wel lange gesprekken zijn en over zware onderwerpen gaat (althans, vooral sinds hij depressief is). En daar wringt de schoen. En afspraken daarover, tja, werkt ook niet voldoende.
En ik word vinnig van mezelf omdat ik niet altijd even geduldig ben, uit onmacht, frustratie of irritatie van me af bijt of trap (figuurlijk dan). Ik weet dat het niet goed is en ons beide niet helpt, maar toch...
Ik vind het erg lastig om in onze situatie te bekijken wat ik kan doen om hem te helpen. Ik merk bij mezelf dat ik zwart-wit denk: enerzijds begrijp ik dat hem ‘achter zijn broek aanzitten’ niet goed is, maar hem z’n gang laten gaan werkt ook niet. Het alternatief is praten, maar dan komen we aan bij wat ik in de vorige alinea al beschreef: mijn man wil praten, z’n verhaal kwijt kunnen, begrip voor zijn situatie, terwijl het praten mij alleen maar meer moeite kost, me tegen gaat staan.
Ik vind het fijn dat ik mijn werk (erg) leuk vind en dat het voor afleiding zorgt. Maar alles bij elkaar vind ik wel erg pittig: werk, huishouden, tuin, de depressie van m’n man en zo nu en dan sociale contacten. Ik merk al een heel tijdje dat ik dingen laat versloffen, m’n concentratie heel laag is, ’s nacht niet goed slaap.
Gisteravond gelukkig wel een en ander besproken. M’n man geeft aan dat hij onze relatie pittig vind. En dat dat komt door o.a. mijn psychische klachten. Ik vind het erg lastig om te praten, te delen wat er in me omgaat (vanwege autisme). Ik praat hier eigenlijk niet over en dat frustreert m’n man enorm. Begrijpelijk dat hij wil weten wat er in me omgaat, alleen ik kàn het niet uitleggen.
In de achterliggende tijd, zeg maar sinds dat m’n man thuis is komen te zitten, wil m’n man graag praten en het liefst met mij. Het ‘nadeel’ is dat als mijn man eenmaal bezig is met praten, het best wel lange gesprekken zijn en over zware onderwerpen gaat (althans, vooral sinds hij depressief is). En daar wringt de schoen. En afspraken daarover, tja, werkt ook niet voldoende.
En ik word vinnig van mezelf omdat ik niet altijd even geduldig ben, uit onmacht, frustratie of irritatie van me af bijt of trap (figuurlijk dan). Ik weet dat het niet goed is en ons beide niet helpt, maar toch...
Ik vind het erg lastig om in onze situatie te bekijken wat ik kan doen om hem te helpen. Ik merk bij mezelf dat ik zwart-wit denk: enerzijds begrijp ik dat hem ‘achter zijn broek aanzitten’ niet goed is, maar hem z’n gang laten gaan werkt ook niet. Het alternatief is praten, maar dan komen we aan bij wat ik in de vorige alinea al beschreef: mijn man wil praten, z’n verhaal kwijt kunnen, begrip voor zijn situatie, terwijl het praten mij alleen maar meer moeite kost, me tegen gaat staan.
Ik vind het fijn dat ik mijn werk (erg) leuk vind en dat het voor afleiding zorgt. Maar alles bij elkaar vind ik wel erg pittig: werk, huishouden, tuin, de depressie van m’n man en zo nu en dan sociale contacten. Ik merk al een heel tijdje dat ik dingen laat versloffen, m’n concentratie heel laag is, ’s nacht niet goed slaap.
In this mad house we must all survive
vrijdag 24 april 2020 om 21:01
Dat hoor je me ook niet zeggen.starbright schreef: ↑24-04-2020 20:03De meerderheid herstelt. Bij een eerste depressie mag je het echt zo benaderen. Het is echt niet zo dat iedereen met een depressie voorgoed afgeschreven is ofzo.
Ik heb er meerdere gehad inmiddels (en zal er dus nog wel eens een krijgen) maar functioneer nu gewoon 100%. Als je mij op m’n diepst hebt meegemaakt herken je me niet.
vrijdag 24 april 2020 om 21:30
@zijdehoentje: Wat een lastige situatie zit je in. Het lijkt mij niet makkelijk om zelf psychische problemen hebben en dan je man een depressie. Ik kan me wel voorstellen dat je niet altijd zin hebt in zware gesprekken die wss vaak ook wel negatief zijn ivm zijn depressie?
Als je merkt dat hij het weer doet, kan je het gesprek een andere wending geven? Hmm ik zou idd zeggen praat erover en maak eventueel afspraken, maar dat werkt dus niet.
Ik kan me wel goed voorstellen dat het heel zwaar voor je is allemaal. Heb jij zelf ook hulp hierbij? Die hebben misschien wel handvaten voor je of kunnen je beter advies geven. Sterkte
Als je merkt dat hij het weer doet, kan je het gesprek een andere wending geven? Hmm ik zou idd zeggen praat erover en maak eventueel afspraken, maar dat werkt dus niet.
Ik kan me wel goed voorstellen dat het heel zwaar voor je is allemaal. Heb jij zelf ook hulp hierbij? Die hebben misschien wel handvaten voor je of kunnen je beter advies geven. Sterkte
