Psyche
alle pijlers
Depressieve partner
zaterdag 28 december 2019 om 08:00
Sorry voor het zoveelste topic over dit onderwerp... Ik zit met m'n handen in het haar en heb geen idee meer wat ik moet doen.
M'n man zit geruime tijd thuis en heeft sinds driekwart jaar een depressie. Het leek redelijk te gaan, tot de laatste paar weken en zeker de laatste paar dagen: veel huilen, weinig praten, op bed blijven liggen, geen uitweg meer zien. Hij is nu boos op mij omdat hij vind dat ook ik hem laat barsten (volgens hem).
We hebben geen contact meer met zijn kant van de familie en de weinige vrienden die hij heeft, laten heel weinig of niks van zich horen, wat voor hem geen goed doet. Hij heeft psychologische hulp, althans: een gesprek eens in de zoveel weken. In mijn ogen veel te weinig en daarom ben ik blij dat er een verwijzing is voor verdere hulp bij een andere instantie. Gelukkig staat er al een intakegesprek gepland, alleen voor nu heb ik daar helemaal niets aan. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om m'n man te helpen. De pest is dat het zaterdag is, dus zijn reguliere behandelaar is afwezig (is er maandag weer hopelijk). Weet iemand wat ik kan doen?
M'n man zit geruime tijd thuis en heeft sinds driekwart jaar een depressie. Het leek redelijk te gaan, tot de laatste paar weken en zeker de laatste paar dagen: veel huilen, weinig praten, op bed blijven liggen, geen uitweg meer zien. Hij is nu boos op mij omdat hij vind dat ook ik hem laat barsten (volgens hem).
We hebben geen contact meer met zijn kant van de familie en de weinige vrienden die hij heeft, laten heel weinig of niks van zich horen, wat voor hem geen goed doet. Hij heeft psychologische hulp, althans: een gesprek eens in de zoveel weken. In mijn ogen veel te weinig en daarom ben ik blij dat er een verwijzing is voor verdere hulp bij een andere instantie. Gelukkig staat er al een intakegesprek gepland, alleen voor nu heb ik daar helemaal niets aan. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om m'n man te helpen. De pest is dat het zaterdag is, dus zijn reguliere behandelaar is afwezig (is er maandag weer hopelijk). Weet iemand wat ik kan doen?
In this mad house we must all survive
zondag 26 april 2020 om 08:09
Ik was even offline, vandaar de late reactie.Zijdehoentje schreef: ↑13-04-2020 20:02Saray01, dank je wel voor je knuffel. Hoe is het voor jou om met deze situatie om te gaan? Het lijkt me enerzijds pittig om partner in diens eigen huis te 'moeten' achterlaten, maar anderzijds voor jezelf ook fijn om even letterlijk afstand te nemen van de situatie om lucht te krijgen / op adem te komen. Heb jij concrete handvatten die je toepast om jezelf staande te houden en/of je partner te steunen? Krijg je hulp van naasten? Een hele dikke knuffel voor jou!
Tja, ik vind het af en toe heel fijn alleen te zijn. Echte handvatten heb ik niet, ik probeer m’n eigen dingen te doen en soms gaat dat goed en soms niet. Ik begin er steeds meer moeite mee te krijgen om eerlijk te zijn. Er zijn meerdere dingen die mee spelen inmiddels.
Door de weeks zien we elkaar niet zo veel, en dan merk ik aan zijn gedrag dat hij weer in z’n eigen bubbel komt. En dat triggert bij mijn wel mijn eigen onzekerheid. Hij heeft een vriendin, al jaren, en daar is hij de laatste tijd best close mee. Ze stuurt hem ook kaartjes tegenwoordig en ze zien elkaar bijna elke week, bellen veel. Ik merk dat dat steekt hij mij. Zij mag wel langskomen als hij zich kloten voelt en mij snauwt ie af en ik mag thuis blijven. Moet er wel bij zeggen dat zij verliefd op hem is geweest en dat er tweemaal gezoend is, dus puur platonisch is het niet altijd geweest.
Dus op het moment zijn er meerdere dingen die spelen waarom het bij mij niet helemaal lekker gaat.
zondag 26 april 2020 om 12:17
Ik denk dat je jezelf te veel verantwoordelijkheid oplegt over zijn gezondheid. Hij moet zich concentreren op zichzelf, het enige wat jij kan doen is er voor hem zijn denk ik. Op deze manier twijfel je dus ook aan jezelf, wat zonde is. Want zo te horen doe jij ontzettend je best.Zijdehoentje schreef: ↑24-04-2020 20:15Afgelopen dagen waren echt heel erg pittig. Man heeft een aantal dagen nagenoeg alleen maar op bed gelegen. Wilde ook niet meer praten, eten of wat dan ook.
Gisteravond gelukkig wel een en ander besproken. M’n man geeft aan dat hij onze relatie pittig vind. En dat dat komt door o.a. mijn psychische klachten. Ik vind het erg lastig om te praten, te delen wat er in me omgaat (vanwege autisme). Ik praat hier eigenlijk niet over en dat frustreert m’n man enorm. Begrijpelijk dat hij wil weten wat er in me omgaat, alleen ik kàn het niet uitleggen.
In de achterliggende tijd, zeg maar sinds dat m’n man thuis is komen te zitten, wil m’n man graag praten en het liefst met mij. Het ‘nadeel’ is dat als mijn man eenmaal bezig is met praten, het best wel lange gesprekken zijn en over zware onderwerpen gaat (althans, vooral sinds hij depressief is). En daar wringt de schoen. En afspraken daarover, tja, werkt ook niet voldoende.
En ik word vinnig van mezelf omdat ik niet altijd even geduldig ben, uit onmacht, frustratie of irritatie van me af bijt of trap (figuurlijk dan). Ik weet dat het niet goed is en ons beide niet helpt, maar toch...
Ik vind het erg lastig om in onze situatie te bekijken wat ik kan doen om hem te helpen. Ik merk bij mezelf dat ik zwart-wit denk: enerzijds begrijp ik dat hem ‘achter zijn broek aanzitten’ niet goed is, maar hem z’n gang laten gaan werkt ook niet. Het alternatief is praten, maar dan komen we aan bij wat ik in de vorige alinea al beschreef: mijn man wil praten, z’n verhaal kwijt kunnen, begrip voor zijn situatie, terwijl het praten mij alleen maar meer moeite kost, me tegen gaat staan.
Ik vind het fijn dat ik mijn werk (erg) leuk vind en dat het voor afleiding zorgt. Maar alles bij elkaar vind ik wel erg pittig: werk, huishouden, tuin, de depressie van m’n man en zo nu en dan sociale contacten. Ik merk al een heel tijdje dat ik dingen laat versloffen, m’n concentratie heel laag is, ’s nacht niet goed slaap.
Ik heb wel alles gelezen maar misschien vergeten, heeft hij op dit moment een hulpverlener die hij kan bellen of waar hij zijn hart mag luchten? Zo dat jij niet zijn enige aanspreekpunt bent?
zondag 26 april 2020 om 12:44
Die situatie lijkt me heel lastig. Vergeet je niet dat jij er ook gewoon nog bent? Ik denk dat je best je grenzen aan mag geven hoor. Dat hij ergens behoefte aan heeft betekent niet dat hij ook zo met jou mag omgaan.Saray01 schreef: ↑26-04-2020 08:09Ik was even offline, vandaar de late reactie.
Tja, ik vind het af en toe heel fijn alleen te zijn. Echte handvatten heb ik niet, ik probeer m’n eigen dingen te doen en soms gaat dat goed en soms niet. Ik begin er steeds meer moeite mee te krijgen om eerlijk te zijn. Er zijn meerdere dingen die mee spelen inmiddels.
Door de weeks zien we elkaar niet zo veel, en dan merk ik aan zijn gedrag dat hij weer in z’n eigen bubbel komt. En dat triggert bij mijn wel mijn eigen onzekerheid. Hij heeft een vriendin, al jaren, en daar is hij de laatste tijd best close mee. Ze stuurt hem ook kaartjes tegenwoordig en ze zien elkaar bijna elke week, bellen veel. Ik merk dat dat steekt hij mij. Zij mag wel langskomen als hij zich kloten voelt en mij snauwt ie af en ik mag thuis blijven. Moet er wel bij zeggen dat zij verliefd op hem is geweest en dat er tweemaal gezoend is, dus puur platonisch is het niet altijd geweest.
Dus op het moment zijn er meerdere dingen die spelen waarom het bij mij niet helemaal lekker gaat.
Staat ie open voor een gesprek? Desnoods via een brief?
zondag 26 april 2020 om 12:48
Hier gaat t alweer wat beter gelukkig.
Wat mij heel erg heeft geholpen (Misschien dat jullie er ook nog iets aan hebben), is duidelijker luisteren naar mijn gevoel en deze grenzen ook aangeven. Voor hem is het dan ook duidelijker.
Zo breng ik geen eten en drinken meer naar zijn kamer, maar kan hij dit zelf in de keuken ophalen. Het avondeten kook ik wel maar staat dan in de keuken. Ontbijt en lunch maakt hij zelf.
Ook gezegd dat ik geen pijn wil van de woorden die hij zegt, dus dat we het er gewoon niet over hebben op dit moment. Hij kan dit bij zijn hulpverlener(s) kwijt.
Ik heb ook gemerkt dat we de laatste dagen niet hebben gesproken over wat er in hem omgaat, dit werkt een stuk beter. Het blijft zwaar en moeilijk om te zien maar het besef dat we ieder ons eigen 'trauma' hebben en deze los van elkaar moeten verwerken en behandelen, zorgt er voor dat ik begrijp dat ik zijn pijn niet hoef te dragen. Ieder draagt zijn eigen pijn, en we zijn er voor elkaar maar hoeven niets zelf te doen met andermans pijn.
Wat mij heel erg heeft geholpen (Misschien dat jullie er ook nog iets aan hebben), is duidelijker luisteren naar mijn gevoel en deze grenzen ook aangeven. Voor hem is het dan ook duidelijker.
Zo breng ik geen eten en drinken meer naar zijn kamer, maar kan hij dit zelf in de keuken ophalen. Het avondeten kook ik wel maar staat dan in de keuken. Ontbijt en lunch maakt hij zelf.
Ook gezegd dat ik geen pijn wil van de woorden die hij zegt, dus dat we het er gewoon niet over hebben op dit moment. Hij kan dit bij zijn hulpverlener(s) kwijt.
Ik heb ook gemerkt dat we de laatste dagen niet hebben gesproken over wat er in hem omgaat, dit werkt een stuk beter. Het blijft zwaar en moeilijk om te zien maar het besef dat we ieder ons eigen 'trauma' hebben en deze los van elkaar moeten verwerken en behandelen, zorgt er voor dat ik begrijp dat ik zijn pijn niet hoef te dragen. Ieder draagt zijn eigen pijn, en we zijn er voor elkaar maar hoeven niets zelf te doen met andermans pijn.
zondag 26 april 2020 om 12:54
Zijdehoentje, kun je niet opperen dat je man zijn lange gesprekken met iemand anders voert? Ook in een toprelatie met 100% gezonde partners hoef je niet alles altijd maar aan te horen. Sommige dingen kun je beter met iemand anders delen. Is er iemand in jullie omgeving die op zulke momenten naar jouw partner zou kunnen luisteren? Ook om wat meer last van jouw schouders te nemen? 
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
maandag 4 mei 2020 om 14:38
Sorry voor mijn (enorm) late reactie.
Hier gaat het erg wisselend. Mijn man heeft een aantal dagen stilzwijgend en erg verdrietig op bed gelegen. Er was geen mogelijkheid om met hem te praten. Gelukkig was er op gegeven moment een ingangetje, waardoor ik hem aan het praten kreeg. Maar ik vind de gesprekken zwaar, langdradig. Sinds een paar dagen komt hij uit bed en probeert hij dingen op te pakken. Het stimuleren probeer ik zo veel mogelijk achterwege te laten, al probeer ik wel te peilen wat hij die dag wil doen, of er nog bijzonderheden zijn, zonder er te veel bovenop te zitten.
Wat ik in de vorige alinea al een beetje aangaf: ik vind de gesprekken zwaar en langdradig. Heb dit ook aangegeven en gezegd dat ik best wil luisteren, maar dat op gegeven moment er voor mij een grens is. Ik geef nu op tijd aan wanneer voor mij de grens bereikt is. Dit wil nog niet altijd lukken, ook omdat ik het eigenlijk best zat ben om telkens mijn grens aan te moeten geven. Ik heb het idee dat ik tegen de bierkaai aan het vechten ben en dat put mij uit. Gister had ik enorm veel last van mijn lichaam: hoofdpijn, vastzittende spieren in mijn nek, spierpijn in mijn armen, een pijnlijke rug en last van mijn benen / voeten, en vanmorgen stond ik als een oude dame op (stijf en pijnlijke gewrichten). Volgens mij komt dit vooral door de enorme stress. Ik had eigenlijk een aantal dingen op de planning om vandaag te doen, maar dat doe ik maar een andere keer. Ik baal er wel van, maar het is even niet anders.
Ik vraag me wel eens af hoe lang deze situatie nog moet duren.
Hier gaat het erg wisselend. Mijn man heeft een aantal dagen stilzwijgend en erg verdrietig op bed gelegen. Er was geen mogelijkheid om met hem te praten. Gelukkig was er op gegeven moment een ingangetje, waardoor ik hem aan het praten kreeg. Maar ik vind de gesprekken zwaar, langdradig. Sinds een paar dagen komt hij uit bed en probeert hij dingen op te pakken. Het stimuleren probeer ik zo veel mogelijk achterwege te laten, al probeer ik wel te peilen wat hij die dag wil doen, of er nog bijzonderheden zijn, zonder er te veel bovenop te zitten.
Wat ik in de vorige alinea al een beetje aangaf: ik vind de gesprekken zwaar en langdradig. Heb dit ook aangegeven en gezegd dat ik best wil luisteren, maar dat op gegeven moment er voor mij een grens is. Ik geef nu op tijd aan wanneer voor mij de grens bereikt is. Dit wil nog niet altijd lukken, ook omdat ik het eigenlijk best zat ben om telkens mijn grens aan te moeten geven. Ik heb het idee dat ik tegen de bierkaai aan het vechten ben en dat put mij uit. Gister had ik enorm veel last van mijn lichaam: hoofdpijn, vastzittende spieren in mijn nek, spierpijn in mijn armen, een pijnlijke rug en last van mijn benen / voeten, en vanmorgen stond ik als een oude dame op (stijf en pijnlijke gewrichten). Volgens mij komt dit vooral door de enorme stress. Ik had eigenlijk een aantal dingen op de planning om vandaag te doen, maar dat doe ik maar een andere keer. Ik baal er wel van, maar het is even niet anders.
Ik vraag me wel eens af hoe lang deze situatie nog moet duren.
In this mad house we must all survive
maandag 4 mei 2020 om 16:14
Online peut, POH_GGZ werkt ook gewoon. Bel jij anders voor hem of jezelf even de huisarts, leg je verhaal uit en vraag of ze jou en liefst ook hem dus kunnen helpen.
En ik weet wat een depressie doet maar hij kan echt wel anders, als hij maar wil. En dan bedoel ik niet de depressie, zo werkt dat niet inderdaad... maar hoe hij er mee omgaat.
En jij kan er ook wat mee, voor jezelf. Ga op je strepen staan. Weet dat een depressie niet betekend dat dat niet mag of dat geen hulp willen zoeken en kutgedrag per se een symptoom is van een depressie. Dat is ook vooral een karakterding.
En ik weet wat een depressie doet maar hij kan echt wel anders, als hij maar wil. En dan bedoel ik niet de depressie, zo werkt dat niet inderdaad... maar hoe hij er mee omgaat.
En jij kan er ook wat mee, voor jezelf. Ga op je strepen staan. Weet dat een depressie niet betekend dat dat niet mag of dat geen hulp willen zoeken en kutgedrag per se een symptoom is van een depressie. Dat is ook vooral een karakterding.
maandag 4 mei 2020 om 16:33
Het lijkt me voor jou ook niet gezond om elke dag het gesprek te moeten aangaan en daar iets mee te moeten. Kan je niet aangeven dat jij ook even voor jezelf moet zorgen en dat hij iemand belt (vriend (heeft hij die nog?) Of therapeut idd)?
Heb je het idee dat die gesprekken hem wel helpen? Ik denk dat je echt op je eigen grenzen moet letten. Je lichamelijke klachten klinken idd als stress. Heb je een plek om jezelf terug te trekken of een nachtje weg te kunnen?
Het gaat hier ook erg wisselend, maar merk wel vooruitgang. Hele kleine stapjes maar ze zijn er iig wel.
Ik heb heel hard lopen trekken bij zijn hulpverleners voor meer hulp, maar ze ondernemen geen echte actie. Ze zeggen dat ze dat ook vinden, maar wijzen vooral naar elkaar. Heel vermoeiend.
Ik begin steeds meer mijn weg te vinden, eigen dag structuur en laat hem vooral doen wat ie kan. Maar ook wel met sommige eisen en ik laat dingen los. Het blijft pijnlijk om aan te zien, maar hij moet hier zelf doorheen.
Heb je het idee dat die gesprekken hem wel helpen? Ik denk dat je echt op je eigen grenzen moet letten. Je lichamelijke klachten klinken idd als stress. Heb je een plek om jezelf terug te trekken of een nachtje weg te kunnen?
Het gaat hier ook erg wisselend, maar merk wel vooruitgang. Hele kleine stapjes maar ze zijn er iig wel.
Ik heb heel hard lopen trekken bij zijn hulpverleners voor meer hulp, maar ze ondernemen geen echte actie. Ze zeggen dat ze dat ook vinden, maar wijzen vooral naar elkaar. Heel vermoeiend.
Ik begin steeds meer mijn weg te vinden, eigen dag structuur en laat hem vooral doen wat ie kan. Maar ook wel met sommige eisen en ik laat dingen los. Het blijft pijnlijk om aan te zien, maar hij moet hier zelf doorheen.
dinsdag 5 mei 2020 om 12:43
Gister nog gehad over online hulp / andere therapeut en andere oplossingen, maar 'zij kunnen het niet voor hem oplossen'. Nee, maar wel hem helpen bij het oplossen. Hij zal het zelf moeten doen en zij kunnen hem helpen.
Af en toe is hij ook gewoon best een tikkie eigenwijs. Ik heb het er met hem al vaker over gehad en blijf het ook zeker benoemen dat hij therapie nodig heeft of in ieder geval eens met een ander die hij vertrouwt hierover moet praten.
Ik probeer voor mezelf ook momenten in te lassen om op adem te komen. Ik heb de logeerkamer als eigen ruimte 'opgeëist', ook al was man het daar niet echt mee eens. Maar ik blijf benoemen dat ik ook m'n rust nodig heb, op adem moet komen. Ik ga af en toe de deur uit: even een stukje fietsen of zo. Met mooi weer wil ik nog eens echt een paar uur de deur uit: heerlijk fietsen, drinken / broodjes mee en evt. boek en plaid en dan de hort op.
Af en toe is hij ook gewoon best een tikkie eigenwijs. Ik heb het er met hem al vaker over gehad en blijf het ook zeker benoemen dat hij therapie nodig heeft of in ieder geval eens met een ander die hij vertrouwt hierover moet praten.
Ik probeer voor mezelf ook momenten in te lassen om op adem te komen. Ik heb de logeerkamer als eigen ruimte 'opgeëist', ook al was man het daar niet echt mee eens. Maar ik blijf benoemen dat ik ook m'n rust nodig heb, op adem moet komen. Ik ga af en toe de deur uit: even een stukje fietsen of zo. Met mooi weer wil ik nog eens echt een paar uur de deur uit: heerlijk fietsen, drinken / broodjes mee en evt. boek en plaid en dan de hort op.
In this mad house we must all survive
dinsdag 5 mei 2020 om 12:57
Therapeuten kunnen het inderdaad niet oplossen. Zij kunnen helpen, maar hij is degene die eraan moet werken om beter te worden. Ik heb van mijn therapeuten gehoord dat hulp niet willen accepteren ook bij een depressie kan horen. Dat kan het extra lastig maken. Het is zwaar, eraan werken. En het kan heel lang duren. Ik ben nu anderhalf jaar bezig en het einde is nog niet in zicht. De depressie is minder aan het worden, maar ik kamp nog altijd met suïcidale gedachten en ben nog (lang) niet waar ik wil zijn.Zijdehoentje schreef: ↑05-05-2020 12:43Gister nog gehad over online hulp / andere therapeut en andere oplossingen, maar 'zij kunnen het niet voor hem oplossen'. Nee, maar wel hem helpen bij het oplossen. Hij zal het zelf moeten doen en zij kunnen hem helpen.
Af en toe is hij ook gewoon best een tikkie eigenwijs. Ik heb het er met hem al vaker over gehad en blijf het ook zeker benoemen dat hij therapie nodig heeft of in ieder geval eens met een ander die hij vertrouwt hierover moet praten.
Ik probeer voor mezelf ook momenten in te lassen om op adem te komen. Ik heb de logeerkamer als eigen ruimte 'opgeëist', ook al was man het daar niet echt mee eens. Maar ik blijf benoemen dat ik ook m'n rust nodig heb, op adem moet komen. Ik ga af en toe de deur uit: even een stukje fietsen of zo. Met mooi weer wil ik nog eens echt een paar uur de deur uit: heerlijk fietsen, drinken / broodjes mee en evt. boek en plaid en dan de hort op.
Hij zal hulp moeten accepteren om beter te kunnen worden.
Heel goed dat je die kamer 'opgeëist' hebt en lekker de deur uit gaat. Je eigen ding blijven doen, aan je eigen behoeften blijven denken is heel goed. Jij moet ook overeind blijven en leven.
dinsdag 5 mei 2020 om 13:24
Ik weet echt hoe zwaar een depressie is incl. met suicidale gedachten, want deze heb ik al 14 jaar. Maar je kan er ook anders mee omgaan. Ik krijg het idee uit je verhalen dat je man jou als therapeut ziet. En hij zou eigenlijk moeten inzien dat het niet jou rol is, maar dat er daarvoor hulpverleners zijn. Natuurlijk kan je heus wel een keer een 'zwaar' gesprek voeren. Maar niet elke dag opnieuw, dat haalt ook het evenwicht uit de relatie.
Maar heeft hij dus geen therapeut? Staat hij wel op de wachtlijst daarvoor? Het komt over alsof je man zich een beetje als slachtoffer opstelt en er niet voor wil vechten om eruit te komen. Want op bed blijven liggen is gewoon niet de oplossing, dat is de makkelijke weg kiezen. Gewoon op normale tijd uit bed, structuur en weer op normale tijd naar bed. En ja, dat is echt lastig soms. Maar je moet het wel doen. Want hoe ziet hij zichzelf anders beter worden? Hij zal moeten vechten ervoor, een ander gaat dat niet voor hem doen. Want ook een psycholoog gaat echt niet tegen hem zeggen dat hij maar in bed moet gaan liggen als hij zich rot voelt. Die hameren ook op structuur.
Dat zou mij het meeste storen als mijn partner dat zou doen. Er niet voor willen vechten, maar op bed blijven liggen. Maar dan wel "klagen" dat hij zich zo rot voelt. Dus het lijkt me voor jou zo'n rot situatie en dan "eis" je wat voor jezelf op en dat er dan ook nog moeilijk over wordt gedaan. Ik vind het knap hoe je dit volhoud.
Maar heeft hij dus geen therapeut? Staat hij wel op de wachtlijst daarvoor? Het komt over alsof je man zich een beetje als slachtoffer opstelt en er niet voor wil vechten om eruit te komen. Want op bed blijven liggen is gewoon niet de oplossing, dat is de makkelijke weg kiezen. Gewoon op normale tijd uit bed, structuur en weer op normale tijd naar bed. En ja, dat is echt lastig soms. Maar je moet het wel doen. Want hoe ziet hij zichzelf anders beter worden? Hij zal moeten vechten ervoor, een ander gaat dat niet voor hem doen. Want ook een psycholoog gaat echt niet tegen hem zeggen dat hij maar in bed moet gaan liggen als hij zich rot voelt. Die hameren ook op structuur.
Dat zou mij het meeste storen als mijn partner dat zou doen. Er niet voor willen vechten, maar op bed blijven liggen. Maar dan wel "klagen" dat hij zich zo rot voelt. Dus het lijkt me voor jou zo'n rot situatie en dan "eis" je wat voor jezelf op en dat er dan ook nog moeilijk over wordt gedaan. Ik vind het knap hoe je dit volhoud.
dinsdag 5 mei 2020 om 15:32
Mijn man probeerde me zoveel mogelijk beneden te krijgen, me te laten eten en er voor me te zijn, naar me te luisteren en samen wat te doen. Maar hij waakte ook voor zijn eigen rust en tijd. Jezelf niet vergeten is belangrijk. Hij is niet boos geweest, niet gefrustreerd of wat dan ook. Hij was en is er voor me en ik knok om beter te worden. Hij zag en ziet mijn gevecht. En nee, het is niet makkelijk voor hem en hij heeft ook wel eens met de handen in het haar gestaan. Toch redden we het samen. Hij stelt grenzen aan zichzel en probeert dat ook voorzichtig bij mij te doen. Hij heeft ook regelmatig contact gehad met mijn behandelaren.
dinsdag 5 mei 2020 om 17:45
dinsdag 5 mei 2020 om 20:15
Dat denk ik ook. Ook van de therapeuten kreeg ik te horen dat ik niet in bed moest blijven liggen en mijn man hielp me daarbij. Ze vonden het al heel wat als ik uit bed kwan om vervolgens de hele dag op de bank door te brengen. Soms stond ik mezelf toe om terug naar bed te gaan als het echt niet ging of in bed te blijven, maar ik probeerde het altijd wel. Maar dat vechten heb ik pas echt geleerd door de therapie. Te leren hoe voor mezelf te zorgen tijdens de depressie.Shiverrr schreef: ↑05-05-2020 17:45Maar jij was knokte om beter te worden. Je deed echt je best om er weer bovenop te komen. En logisch dat het voor hem ook moeilijk is. Maar ik denk dat het verschil is, de partner van TO blijft in bed liggen en dat deed jij niet. Dat lijkt me voor een partner ook een groot verschil.
Ik knok trouwens nog steeds, ben helaas nog niet beter.
dinsdag 5 mei 2020 om 20:32
@elfje op een dag is het voorbij en dan is het of iemand de stolp over je hoofd heeft weggenomen.
@zijdehoentje: ik zou paal en perk stellen aan de verwachting dat jij de therapeut en motivator van je man zou moeten zijn. Hij kan hulp zoeken en jij bent er om hem te ondersteunen in de dagelijkse sores, maar je bent niet zijn praatpaal. Ik zou ook stoppen met dat lospeuteren van gesprekken. Hij moet het echt zelf doen. Zet die boterham voor hem klaar en zet een wasmand voor hem neer en laat hem ook 3 sokken opvouwen.
@zijdehoentje: ik zou paal en perk stellen aan de verwachting dat jij de therapeut en motivator van je man zou moeten zijn. Hij kan hulp zoeken en jij bent er om hem te ondersteunen in de dagelijkse sores, maar je bent niet zijn praatpaal. Ik zou ook stoppen met dat lospeuteren van gesprekken. Hij moet het echt zelf doen. Zet die boterham voor hem klaar en zet een wasmand voor hem neer en laat hem ook 3 sokken opvouwen.
dinsdag 5 mei 2020 om 20:43
Maar op die manier als partner helpen vind ik totaal anders. En dat herken ik helemaal hoor, van je bed naar de bank verhuizen en daar vervolgens alleen af te komen voor eten en naar de wc te gaan. Vroeger echt toen ik het net had, lag ik soms ook tot half 2 in bed omdat ik er niet uit wilde. Maar ik heb ook geleerd dat zoiets niet goed is en niet werkt. Nu kom ik eruit, hoe rot ik me voel en mag als het even kan qua energie niet meer vanaf 10.00 op de bank tot 17.00. Dan moet ik aan tafel zitten van mezelf. Wat ik doe boeit dan niet, zolang ik maar van de bank af ben. Al deed ik wel een dutje soms als dat nodig was.Elfje* schreef: ↑05-05-2020 20:15Dat denk ik ook. Ook van de therapeuten kreeg ik te horen dat ik niet in bed moest blijven liggen en mijn man hielp me daarbij. Ze vonden het al heel wat als ik uit bed kwan om vervolgens de hele dag op de bank door te brengen. Soms stond ik mezelf toe om terug naar bed te gaan als het echt niet ging of in bed te blijven, maar ik probeerde het altijd wel. Maar dat vechten heb ik pas echt geleerd door de therapie. Te leren hoe voor mezelf te zorgen tijdens de depressie.
Ik knok trouwens nog steeds, ben helaas nog niet beter.
Wel heel vervelend dat je nog steeds moet vechten ervoor. Merk je wel dat je een beetje vooruit gaat?
Het is zo vermoeiend om een depressie te hebben. Altijd moeten vechten om de dag door te komen. Nu zit ik zelf in een hele goede periode wat weer beetje doorslaat naar een hypomanie, maar daarna val ik vaak keihard terug in een depressie. Daar ben ik nu al bang voor. Want zonder depressie is het leven gewoon leuk. Energie hebben en niet hoeven vechten.
Maar uiteindelijk kom je er wel, vooral als je zo hard ervoor vecht als jij. Het duurt misschien even, maar je zult er uiteindelijk wel komen. Al is dat misschien lastig voor te stellen
dinsdag 5 mei 2020 om 20:57
dinsdag 5 mei 2020 om 21:38
dinsdag 5 mei 2020 om 22:19
@ Elfje
Het is ook heel pittig, al sta ik aan de zijlijn en krijg ik niet alles mee van hoe hij zich voelt en wat er verder in z'n hoofd om gaat. De suïcidale gedachten van mijn man zijn gelukkig minder vaak aanwezig. Gisteravond had hij het er nog over en 'gelukkig' konden we er over praten. En dat hij hulp zal moeten accepteren om beter te worden klopt als een bus. Het lukt hem niet alleen. Zo jammer dat hij zichzelf hiermee in de weg zit, al heb ik hoop dat het goed komt.
Wat naar om te lezen dat jij er zo diep in zat. Wat goed dat je bezig bent met therapie en dat het langzaamaan beter gaat, hoe heftig ook en hoe lang het traject ook duurt. Wat fijn dat je een lieve, begripvolle partner hebt die je steunt!
Ik ben inderdaad blij met mijn 'eigen' ruimte. Vanmorgen er nog even gelezen en muziek geluisterd. Heerlijk, mag van mij vaker, al vind ik het lastig om het in te plannen, bewust er tijd voor te nemen.
@ Shiverrr
Officieel heeft mijn partner een therapeut, alleen hebben ze geen contact (meer) met elkaar. Het is een beste man, alleen mijn man komt geen stap vooruit met de handvatten die de therapeut biedt. Ik ben een aantal keer mee geweest en kan dit beamen. En niet dat die therapeut zo slecht was dat mijn man er slechter van werd, maar het hielp gewoon niet. Waar ik het eerder al over had, m'n man wil liever geen gebruik maken van andere hulpverleners (huisarts, POH, online, noem maar op). Te onbekend, te veel aversie tegen. Ik geloof dat in juli het volgende traject start, daar wil man wel heen, al is het met wat tegenzin (ik snap ook wel dat hij niet staat te juichen hoor).
@ Starbright
Daar heb je een punt (over dat lospeuteren van gesprekken en zijn motivator cq praatpaal willen / moeten zijn). Vind het lastig, omdat ik hem zie worstelen.
Een goed punt om hem een simpel klusje te geven. Nou snap ik dat sokken opvouwen een voorbeeld is, dus ik ga andere klusjes voorstellen / opperen. Ik ga 'm meenemen. Op goede dagen staat hij beter open voor dit soort dingen dan op slechte dagen, logisch ook. Ik verwacht ook geen grote dingen, dat hij veel doet en dat verwoord ik ook. Dat een klein stapje vooruit al heel wat is en dat het tijd en heel veel moeite kost en dat ik blij ben met wat hij doet.
Even wat positieve dingen:
- Mijn man was gister zo lief om beide banden van mijn fiets op te pompen. Had er van het weekend over zitten mopperen dat beide banden lek waren en toen ik vroeg of hij ze wilde plakken, doet hij vaker als mijn fiets een lekke band heeft, vond hij het prima. Ik gaf al wel aan dat hij een aantal dagen de tijd had om de banden te plakken, dus niet echt haast, maar wel fijn als het op tijd af was.
- Gister hebben we een heel lief kaartje van iemand uit de buurt gekregen.
- Vandaag zijn we samen bij een goede kennis op de koffie geweest, was erg gezellig. Wel een keer over een gevoelig onderwerp gehad, maar toch goed doorgepakt. Had nog gevraagd of hij er over door wilde praten of niet. Nog er even over doorgepraat en toen weer over naar iets luchtigers.
Het is ook heel pittig, al sta ik aan de zijlijn en krijg ik niet alles mee van hoe hij zich voelt en wat er verder in z'n hoofd om gaat. De suïcidale gedachten van mijn man zijn gelukkig minder vaak aanwezig. Gisteravond had hij het er nog over en 'gelukkig' konden we er over praten. En dat hij hulp zal moeten accepteren om beter te worden klopt als een bus. Het lukt hem niet alleen. Zo jammer dat hij zichzelf hiermee in de weg zit, al heb ik hoop dat het goed komt.
Wat naar om te lezen dat jij er zo diep in zat. Wat goed dat je bezig bent met therapie en dat het langzaamaan beter gaat, hoe heftig ook en hoe lang het traject ook duurt. Wat fijn dat je een lieve, begripvolle partner hebt die je steunt!
Ik ben inderdaad blij met mijn 'eigen' ruimte. Vanmorgen er nog even gelezen en muziek geluisterd. Heerlijk, mag van mij vaker, al vind ik het lastig om het in te plannen, bewust er tijd voor te nemen.
@ Shiverrr
Officieel heeft mijn partner een therapeut, alleen hebben ze geen contact (meer) met elkaar. Het is een beste man, alleen mijn man komt geen stap vooruit met de handvatten die de therapeut biedt. Ik ben een aantal keer mee geweest en kan dit beamen. En niet dat die therapeut zo slecht was dat mijn man er slechter van werd, maar het hielp gewoon niet. Waar ik het eerder al over had, m'n man wil liever geen gebruik maken van andere hulpverleners (huisarts, POH, online, noem maar op). Te onbekend, te veel aversie tegen. Ik geloof dat in juli het volgende traject start, daar wil man wel heen, al is het met wat tegenzin (ik snap ook wel dat hij niet staat te juichen hoor).
@ Starbright
Daar heb je een punt (over dat lospeuteren van gesprekken en zijn motivator cq praatpaal willen / moeten zijn). Vind het lastig, omdat ik hem zie worstelen.
Een goed punt om hem een simpel klusje te geven. Nou snap ik dat sokken opvouwen een voorbeeld is, dus ik ga andere klusjes voorstellen / opperen. Ik ga 'm meenemen. Op goede dagen staat hij beter open voor dit soort dingen dan op slechte dagen, logisch ook. Ik verwacht ook geen grote dingen, dat hij veel doet en dat verwoord ik ook. Dat een klein stapje vooruit al heel wat is en dat het tijd en heel veel moeite kost en dat ik blij ben met wat hij doet.
Even wat positieve dingen:
- Mijn man was gister zo lief om beide banden van mijn fiets op te pompen. Had er van het weekend over zitten mopperen dat beide banden lek waren en toen ik vroeg of hij ze wilde plakken, doet hij vaker als mijn fiets een lekke band heeft, vond hij het prima. Ik gaf al wel aan dat hij een aantal dagen de tijd had om de banden te plakken, dus niet echt haast, maar wel fijn als het op tijd af was.
- Gister hebben we een heel lief kaartje van iemand uit de buurt gekregen.
- Vandaag zijn we samen bij een goede kennis op de koffie geweest, was erg gezellig. Wel een keer over een gevoelig onderwerp gehad, maar toch goed doorgepakt. Had nog gevraagd of hij er over door wilde praten of niet. Nog er even over doorgepraat en toen weer over naar iets luchtigers.
In this mad house we must all survive
zondag 7 juni 2020 om 16:37
Lijkt me erg pittig, nu drank een grote(re) rol speelt.
Gaat hij (nog) naar een psycholoog? Heeft hij daar baat bij? Weten z'n ouders van z'n alcoholgebruik af? Hoe gaan zij er mee om? En hoe is het voor jou? Kan jij je ei kwijt bij vriendinnen?
Hier gaat het heel wisselend. Soms even iets te vrolijk, soms weer heel erg neerslachtig. Ik vind dat best lastig om mee om te gaan en eigenlijk lukt het me niet meer zo goed om die 'klappen' op te vangen. Ik ben echt verrot en moe, humeurig, heb veel / vaak last van pijn in m'n hoofd en romp. 't Werkt ook niet echt mee dat ik net in die ene periode van de maand zit...
M'n man heeft nog wel eens de neiging veel te praten (hier een opmerking, daar een verhaal, vraag zus en zo). Ook moet niesen / hoesten op standje voluit en eten gebeurt ook nog wel eens op standje 'Neanderthaler in oorlogstijd' (met het bestek op het bord meppen en eetgeluiden maken). Ik merk bij mezelf dat door mijn vermoeidheid en pijn geluiden harder bij me binnen komen en ik de geluiden alleen nog maar meer irritant vind. Ik zeg er op een rustig moment nog wel eens wat van (op het moment zelf zit de irritatie me te hoog).
Vorige week een paar dagen op vakantie geweest in eigen land, samen met m'n moeder. Dat was erg gezellig! Er heerlijk op uit geweest. Eigenlijk zouden we elders naartoe gaan, maar die vakantie is geannuleerd vanwege het Corona-virus, dus die vakantie houden we nog tegoed. Gelukkig mogen we op vakantie in eigen land en dat was dus goed bevallen! We zaten in een leuke, gemoedelijke B&B in de Betuwe en we hadden enorm geluk met het weer.
Gaat hij (nog) naar een psycholoog? Heeft hij daar baat bij? Weten z'n ouders van z'n alcoholgebruik af? Hoe gaan zij er mee om? En hoe is het voor jou? Kan jij je ei kwijt bij vriendinnen?
Hier gaat het heel wisselend. Soms even iets te vrolijk, soms weer heel erg neerslachtig. Ik vind dat best lastig om mee om te gaan en eigenlijk lukt het me niet meer zo goed om die 'klappen' op te vangen. Ik ben echt verrot en moe, humeurig, heb veel / vaak last van pijn in m'n hoofd en romp. 't Werkt ook niet echt mee dat ik net in die ene periode van de maand zit...
M'n man heeft nog wel eens de neiging veel te praten (hier een opmerking, daar een verhaal, vraag zus en zo). Ook moet niesen / hoesten op standje voluit en eten gebeurt ook nog wel eens op standje 'Neanderthaler in oorlogstijd' (met het bestek op het bord meppen en eetgeluiden maken). Ik merk bij mezelf dat door mijn vermoeidheid en pijn geluiden harder bij me binnen komen en ik de geluiden alleen nog maar meer irritant vind. Ik zeg er op een rustig moment nog wel eens wat van (op het moment zelf zit de irritatie me te hoog).
Vorige week een paar dagen op vakantie geweest in eigen land, samen met m'n moeder. Dat was erg gezellig! Er heerlijk op uit geweest. Eigenlijk zouden we elders naartoe gaan, maar die vakantie is geannuleerd vanwege het Corona-virus, dus die vakantie houden we nog tegoed. Gelukkig mogen we op vakantie in eigen land en dat was dus goed bevallen! We zaten in een leuke, gemoedelijke B&B in de Betuwe en we hadden enorm geluk met het weer.
In this mad house we must all survive
