Dertig in aantocht....overdenk het leven

Ik ben 26 en ik heb er nu al last van! (of moet ik t dan een quarterlife crisis noemen?(of is dat alweer uit de mode?))



Nee serieus: ik heb nu t gevoel dat ik NU aan een HBO opleiding moet beginnen want ik heb nog maar 4 jaar om studiefinanciering te krijgen, maar het kan nu niet want... en de kinderen worden ook al zo groot (oudste is 6) en ik wil nog zoveel... en.. en.. en...



En aan de andere kant kan ik daar ook allemaal nog mee beginnen als ik 40 ben. Die kids heb ik al binnen en als ik 40 ben is mijn jongste al 18, die zal zich dan toch wel even kunnen vermaken terwijl moeders een studie volgt/op de bar staat te dansen/een wereldreis maakt/vul maar in...



Dus ja, aan de ene kant begrijp ik je, aan de andere kant ben ik erg van het relativeren.

Och, ik heb dat boekje het dertigers dilemma gelezen. Van die jonge meid die er op gepromoveerd is.



En ik vond het echt een interessant boekje. De schrijfster promoot het ook helemaal niet als een groot probleem of een nieuwe ziekte. En dat er inderdaad anderen en tijdschriften mee aan de haal zijn gegaan en het hebben gecommercialiseerd, ach...



Ik geloof wel in de tendens dat een bepaald deel van de huidige generatie van 25-35 jaar enorm veel keuzes heeft en ook in een omgeving leeft waarbij het meer-meer-meer moet zijn. En dat je je dan eens gaat afvragen wat je nou eigenlijk echt wil. Of dat je je zelf echt doelloos en ontevreden gaat voelen.



Dat is geen groot maatschappelijk probleem en er zijn legio ergere dingen. Maar je zult er intussen maar mooi mee zitten. Dan kan het geen kwaad om je leven eens onder de loep te nemen en dan vervolgens of je leven om te gooien of om ferm te besluiten dat je tevreden bent met wat je hebt en achter je eerdere keuzes te blijven staan.

Ben nog "maar" 24 en ben totaal niet bang om ouder te worden. Wellicht praat ik er over 6 jaar wel anders over maar ik betwijfel het.



Je leven zal continu blijven veranderen of je nu wilt of niet. Je leef omgeving, Je manier van denken, Je manier van doen en je manier van leven.



Maar al om al... "What doesn't kill you only makes you stronger".



Leven is het meervoud van lef.



En als je hier niet in geloofd kun je altijd voor je motor rijbewijs gaan en op je motor crossen

Ik herken het wel! Leeftijdgenoten beginnen te trouwen, kinderen te krijgen, echte carrieres te krijgen, huizen te kopen, auto's te kopen...



En dan ben ik er nog, een ongeleid projectiel die nog steeds geen enkel idee heeft wat ze met haar leven wilt..

quote:quattro35 schreef op 08 maart 2010 @ 02:26:



[...]







Mensen en ronde getallen: je krijgt 't er met geen mogelijkheid uitgeramd. (Ook ik voel het effect hoor, tijdsdruk, nadenken wat ik nog graag wil, of dat kan, en hoe).



Vraagje: zouden er ook samenlevingen zijn, ergens in donker Afrika, of in 't Amazone gebied, waar ze geen leeftijden bijhouden?

Hebben zij er dan een alternatief voor?

Ze hoeven zich dan iig niet druk te maken om 20 - 30 - -40 - 50 etc.



Ik ben natuurlijk geen antropoloog, maar zou me zomaar voor kunnen stellen dat bij sommige samenlevingen de patronen veel meer vast liggen. In de laatste 100 jaar is er voor vrouwen (mannen denk ik ook) als ik, ontzettend veel meer keus en mogelijkheid gekomen. Mijn oma bijvoorbeeld, daar werd van verwacht dat ze bepaalde dingen wel of niet deed (niet studeren, wel jong trouwen en werken in de winkel van haar broer). Aan de ene kant misschien frustrrerend, maar aan de andere kant ook iets waar ze zelf niet zoveel aan kon doen (uiteraard had ze kunnen rebelleren, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel).



Mijn zus en ik daarentegen konden studeren, konden wat betreft studie al kiezen wat we wilden, waar we wilden etc. Nu is het voor mij heel fijn dat ik al die mogelijkheden wel heb, maar dat betekent ook dat ik mijn omgeving niet meer 'de schuld' kan geven van wat ik niet leuk vind aan mijn leven. We moeten het allemaal zelf beslissen en dat is soms moeilijk. (Combinatie van 'keusestress en dus een hoop verantwoordelijkheid). Als je niet het uiterste uit je leven hebt gehaald, is het zeg maar je eigen schuld.



Daarbij vind ik persoonlijk dat er ook wel heel veel nadruk in de samenleving wordt gelegd op 'succes hebben' en de dingen voor mekaar hebben en weet ik veel. Jezelf minder met anderen vergelijken, maar doen wat je leuk vind engewoon genieten lijkt me vele beter.

Ik had het al op mn 24ste! Serieus ook. Ik zat vast in mijn baan en woonde ergens waar ik niet wilde wonen. Van tevoren had ik bedacht wat ik al allemaal bereikt had willen hebben rond mijn 24/25ste. Dit was echter niet gelukt en dat voelde als falen. Dus tja, volgens mij is he tniet echt aan leeftijd gebonden.

Het probleem is alleen, wanneer ga je een nieuwe stap maken?

Ik had het ook al op mijn 24e. Dertigersdilemma, quarterlifecrisis, algehele malaise, net hoe je het wilt noemen.Vooral toen ik 25 werd raakte ik in paniek: er is nog zoveel wat ik moet doen voordat ik dertig word en er is nog maar zo weinig tijd! Nu ben ik net 26 en de hysterie is er af. Alhoewel ik nog wel worstel met wat ik dan precies wil, kan ik nu langzaam loslaten wat ik volgens mezelf allemaal moest.

Het is inderdaad de hoeveelheid aan mogelijkheden en de daar bijbehorende keuzes en het idee dat je aan bepaalde dingen moet voldoen.

quote:heejhallo schreef op 08 maart 2010 @ 13:45:

[...]



Ik ben natuurlijk geen antropoloog, maar zou me zomaar voor kunnen stellen dat bij sommige samenlevingen de patronen veel meer vast liggen. In de laatste 100 jaar is er voor vrouwen (mannen denk ik ook) als ik, ontzettend veel meer keus en mogelijkheid gekomen. Mijn oma bijvoorbeeld, daar werd van verwacht dat ze bepaalde dingen wel of niet deed (niet studeren, wel jong trouwen en werken in de winkel van haar broer). Aan de ene kant misschien frustrrerend, maar aan de andere kant ook iets waar ze zelf niet zoveel aan kon doen (uiteraard had ze kunnen rebelleren, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel).



Mijn zus en ik daarentegen konden studeren, konden wat betreft studie al kiezen wat we wilden, waar we wilden etc. Nu is het voor mij heel fijn dat ik al die mogelijkheden wel heb, maar dat betekent ook dat ik mijn omgeving niet meer 'de schuld' kan geven van wat ik niet leuk vind aan mijn leven. We moeten het allemaal zelf beslissen en dat is soms moeilijk. (Combinatie van 'keusestress en dus een hoop verantwoordelijkheid). Als je niet het uiterste uit je leven hebt gehaald, is het zeg maar je eigen schuld.



Daarbij vind ik persoonlijk dat er ook wel heel veel nadruk in de samenleving wordt gelegd op 'succes hebben' en de dingen voor mekaar hebben en weet ik veel. Jezelf minder met anderen vergelijken, maar doen wat je leuk vind engewoon genieten lijkt me vele beter.



Meer keus maakt niet per se gelukkiger, maar dat geldt voor veel dingen.



Wat je schrijft deed me hieraan denken: ik had gelezen over het verlangen van sommige (best veel geloof ik) voormalige DDR burgers naar de oude situatie, juist omdat het ondanks alle tekortkomingen rust, duidelijkheid en zekerheid gaf.

Heejhallo; dat is precies wat in het boek 'dertigersdilemma' wordt beschreven. Een levensfase die wat meer vaste vormen gaat krijgen. Baan, relatie en kinderen: het kan allemaal definitief worden of je rent nog een keer weg en doet alles anders. Keuzes in overvloed en daarmee ook de volledige verantwoordelijkheid voor keuzes.



En dat teveel keuzes voor stress zorgt is wel wetenschappelijk bewezen. Leuk experiment (omdat ik het me zo voor kan stellen) is de jamkeuze.



Laat mensen tussen 4 verschillende jamsoorten kiezen en ze vinden het een luxe en worden blij. Zet 12 verschillende soorten neer en het wordt stress.

Het omslagpunt lag geloof ik bij 6 soorten.

Ik herken het ook wel een beetje. Man en ik worden allebei 30 dit jaar en laatst hadden we het er wel over, wat onze verwachtingen waren 10 jaar geleden, of dat is uitgekomen. Wat we willen bereiken in de komende 10 jaar. Ik moet eerlijk zeggen dat er van mijn verwachtingen niet altijd evenveel terecht is gekomen, vooral op werkgebied niet. Privé gelukkig wel, ik heb 2 leuke kinderen gekregen, we wonen in het huis dat we toen al als droomhuis zagen. Maar ik doe nog steeds hetzelfde werk als 10 jaar geleden, ben nog steeds vreselijk verlegen en onzeker erover, ik ben wel beter in mijn vak geworden maar nog lang niet zo goed als ik had gehoopt.



Wij hebben tegenover elkaar wel gezegd wat we voor de komende 10 jaar hopen te bereiken. Mijn man wil over een jaar of 8 een andere functie in zijn vakgebied, ik wil doorgaan met mijn werk, maar er wel nog een stuk beter in worden. We hopen dat we misschien over een paar jaar nog een kindje erbij mogen krijgen. En dat we heel veel leuke vakantiereizen kunnen maken En dan hebben we het er over 10 jaar nog wel eens een keer over.

quote:hiltje schreef op 14 maart 2010 @ 00:13:

Heejhallo; dat is precies wat in het boek 'dertigersdilemma' wordt beschreven. Een levensfase die wat meer vaste vormen gaat krijgen. Baan, relatie en kinderen: het kan allemaal definitief worden of je rent nog een keer weg en doet alles anders. Keuzes in overvloed en daarmee ook de volledige verantwoordelijkheid voor keuzes.



En dat teveel keuzes voor stress zorgt is wel wetenschappelijk bewezen. Leuk experiment (omdat ik het me zo voor kan stellen) is de jamkeuze.



Laat mensen tussen 4 verschillende jamsoorten kiezen en ze vinden het een luxe en worden blij. Zet 12 verschillende soorten neer en het wordt stress.

Het omslagpunt lag geloof ik bij 6 soorten.Dat dertigersdilemma boek heb ik nooit gelezen, maar dat jam vooreeld ken ik wel. Ik ken wel 'The paradox of choice' van Barry Schwartz