Psyche
alle pijlers
Deukje gekregen
dinsdag 21 november 2017 om 10:51
Hoi allemaal,
Ik moet even van me afschrijven dus ik heb een nieuw ongekend account aangemaakt. Deze post kan eigenlijk ook in de peiler 'Relaties' staan, maar ik hoop zo wat onnodig 'Maak het uit!' commentaren te vermijden.
Ik heb een relatie van 3.5 jaar ondertussen, waarvan al bijna 2 jaar mijn vriend in een depressie zit. Sinds zijn medicatie is het ergste weg, maar de depressie blijkt toch nog erg aanwezig na een jaar medicatie. Hij doet zijn best om dingen te ondernemen en hem positief op te stellen, maar als ik echt vraag hoe het gaat hoe hij zich voelt krijg ik steeds dezelfde antwoorden. Hij voelt niets, heeft geen plezier, geen zin in seks "want het werkt toch niet" e.d.
In het begin, toen het beestje nog geen naam had, had ik er wel wat moeite mee maar laatste anderhalf jaar kon ik er goed mee om. Ik pushte niets, liet hem zijn gang gaan als het nodig was, probeerde dingen met hem te doen als hij er zin in had,..
Afgelopen week is hij kwaad geworden, hij had artikels gelezen met tips hoe het te verbeteren en dat maakte hem boos. Ik heb hem de rest van die avond niet meer gehoord. Dit veroorzaakte mijn knikje. Een knik in de kabel, een barst in mijn immers positieve zelve. Ik ben mijn positiviteit kwijt geraakt en vind hem niet meer terug, ik voel me moe terwijl ik minder slaap en voel me gestresseerd. Heeft zijn depressie mij in gehaald, heb ik mijn klopje gehad?
Sinds dien kan ik mijn hoofd niet leeg maken. Het is al twee jaar zo, gaat dit altijd zo blijven? Wat als het niet betert? Wil ik zo kindjes in de toekomst en een huisje kopen? Stel ik het me nu slechter voor omdat ik mijn positiviteit kwijt ben? Kunnen we zo überhaupt kindjes krijgen, want dat vereist seks en dat hebben we al ruim anderhalf jaar niet meer?
Wat als ik seksuele gevoelens krijg bij een andere man?
Ik dacht dat ik het wel kon en dat ondanks de depressieve gevoelens wel een leuke toekomst zouden kunnen hebben, maar daar ben ik plots niet meer zo zeker van.
Ik hoop dat er wat reactie op komt zodat ik misschien (terug) vanuit een andere blik kan kijken of iets dergelijk. Ik weet dat zo'n post vrij oppervlakkig is en dat het moeilijk te beoordelen valt. Uiteindelijk is het sinds zijn medicatie niet zo slecht om met hem samen te leven, maar zijn depressieve gevoelens hangen vaak wel als een schaduw over alles. Zoals bv onze vakantie dit jaar heb ik een aantal keer alleen dingen moeten ondernemen omdat hij geen zin had erin of om uit bed te komen.
Toch bedankt als je dit alles al gelezen hebt,
RozePost-It
Ik moet even van me afschrijven dus ik heb een nieuw ongekend account aangemaakt. Deze post kan eigenlijk ook in de peiler 'Relaties' staan, maar ik hoop zo wat onnodig 'Maak het uit!' commentaren te vermijden.
Ik heb een relatie van 3.5 jaar ondertussen, waarvan al bijna 2 jaar mijn vriend in een depressie zit. Sinds zijn medicatie is het ergste weg, maar de depressie blijkt toch nog erg aanwezig na een jaar medicatie. Hij doet zijn best om dingen te ondernemen en hem positief op te stellen, maar als ik echt vraag hoe het gaat hoe hij zich voelt krijg ik steeds dezelfde antwoorden. Hij voelt niets, heeft geen plezier, geen zin in seks "want het werkt toch niet" e.d.
In het begin, toen het beestje nog geen naam had, had ik er wel wat moeite mee maar laatste anderhalf jaar kon ik er goed mee om. Ik pushte niets, liet hem zijn gang gaan als het nodig was, probeerde dingen met hem te doen als hij er zin in had,..
Afgelopen week is hij kwaad geworden, hij had artikels gelezen met tips hoe het te verbeteren en dat maakte hem boos. Ik heb hem de rest van die avond niet meer gehoord. Dit veroorzaakte mijn knikje. Een knik in de kabel, een barst in mijn immers positieve zelve. Ik ben mijn positiviteit kwijt geraakt en vind hem niet meer terug, ik voel me moe terwijl ik minder slaap en voel me gestresseerd. Heeft zijn depressie mij in gehaald, heb ik mijn klopje gehad?
Sinds dien kan ik mijn hoofd niet leeg maken. Het is al twee jaar zo, gaat dit altijd zo blijven? Wat als het niet betert? Wil ik zo kindjes in de toekomst en een huisje kopen? Stel ik het me nu slechter voor omdat ik mijn positiviteit kwijt ben? Kunnen we zo überhaupt kindjes krijgen, want dat vereist seks en dat hebben we al ruim anderhalf jaar niet meer?
Wat als ik seksuele gevoelens krijg bij een andere man?
Ik dacht dat ik het wel kon en dat ondanks de depressieve gevoelens wel een leuke toekomst zouden kunnen hebben, maar daar ben ik plots niet meer zo zeker van.
Ik hoop dat er wat reactie op komt zodat ik misschien (terug) vanuit een andere blik kan kijken of iets dergelijk. Ik weet dat zo'n post vrij oppervlakkig is en dat het moeilijk te beoordelen valt. Uiteindelijk is het sinds zijn medicatie niet zo slecht om met hem samen te leven, maar zijn depressieve gevoelens hangen vaak wel als een schaduw over alles. Zoals bv onze vakantie dit jaar heb ik een aantal keer alleen dingen moeten ondernemen omdat hij geen zin had erin of om uit bed te komen.
Toch bedankt als je dit alles al gelezen hebt,
RozePost-It
dinsdag 21 november 2017 om 10:54
Ik denk niet dat ik je een goede tip kan geven over hoe je met een andere blik naar de situatie kunt kijken, maar ik vind dat je het al heel lang vol houdt. Knap en vaak vanzelfsprekend omdat je dat doet voor je partner, maar jij bent er ook nog. Hij vraagt hier niet om, maar jij natuurlijk ook niet. M.a.w. ook jij mag het (af en toe) niet zien zitten.
dinsdag 21 november 2017 om 10:57
Het is behoorlijk zwaar om partner te zijn van een depressief iemand. Je zou voor jezelf ook hulp kunnen zoeken, vraag bij de HA naar een verwijzing voor een psycholoog. Ik woon al 3,5 jaar samen met een zwaar depressief kind, zonder hulp voor mezelf had ik het ook niet gered tot nu toe. Wat Toffifee zegt: jij bent er ook nog. Zorg goed voor jezelf, en begin alsjeblieft niet aan een gezamenlijk huis of kinderen zolang hij er nog niet bovenop is. En niemand weet hoelang dat gaat duren.
Ik heb baat bij gesprekken met de psych, maar ook bij dingen voor mezelf doen. Ik heb de neiging mezelf weg te cijferen, maar merk nu dat het juist heel belangrijk is om mijn eigen hobby's op te pakken. Dat was best een drempel, maar het is nodig om jezelf niet te verliezen. Want wat je zegt klopt, er hangt op den duur overal een schaduw overheen. Probeer dingen te doen waar je altijd veel plezier in had, die je energie geven.
Ik heb baat bij gesprekken met de psych, maar ook bij dingen voor mezelf doen. Ik heb de neiging mezelf weg te cijferen, maar merk nu dat het juist heel belangrijk is om mijn eigen hobby's op te pakken. Dat was best een drempel, maar het is nodig om jezelf niet te verliezen. Want wat je zegt klopt, er hangt op den duur overal een schaduw overheen. Probeer dingen te doen waar je altijd veel plezier in had, die je energie geven.
dinsdag 21 november 2017 om 11:04
Jij hoeft niet op zijn niveau te gaan leven.
Waarmee ik bedoel te zeggen: jij moet juist wel leuke dingen blijven doen. Waar jij energie van krijgt, blij van wordt.
Leef jóuw leven.
Ik zou het knap vinden als je dat met hem kan volhouden.
Ik zou het knap vinden als je voor jezelf durft te kiezen.
Zoek hulp, voor jezelf....praat erover met iemand (hulpverlener?) want dit hoef je niet alleen te dragen!
En een heel sterke neiging om te zeggen: wil je een kindje dit aandoen? Het leven zoals het nu samen met hem is?
Waarmee ik bedoel te zeggen: jij moet juist wel leuke dingen blijven doen. Waar jij energie van krijgt, blij van wordt.
Leef jóuw leven.
Ik zou het knap vinden als je dat met hem kan volhouden.
Ik zou het knap vinden als je voor jezelf durft te kiezen.
Zoek hulp, voor jezelf....praat erover met iemand (hulpverlener?) want dit hoef je niet alleen te dragen!
En een heel sterke neiging om te zeggen: wil je een kindje dit aandoen? Het leven zoals het nu samen met hem is?
dinsdag 21 november 2017 om 11:16
Hoi allemaal,
bedankt al voor de reacties.
Ik besef dat ik het ook af en toe moeilijk mag hebben met de situatie zoals ze is, maar ik voel me hier ook schuldig over tegenover hem. Ik wil hem hier niet extra door belasten of slecht laten voelen hierdoor terwijl ik anders zo positief ben.
Ik ben sinds een paar maanden beginnen zwemmen met mijn halfzus, 1x in de week en dat doet me wel goed om er even van tussen te kunnen zijn. Voor de rest heb ik eigenlijk geen hobbies, nooit echt gehad eigenlijk. Zou wel eens kunnen zoeken om wat te doen, maar weet niet meteen goed waar te beginnen.
Voor de rest leefden we voor de depressie al op hetzelfde niveau, we zijn best huismussen en genieten ervan om samen gezellig films en series te kijken e.d.
En om te zeggen dat dit een situatie is dat ik een kindje zou 'aandoen'.. kinderen zullen dit misschien wel anders aanvoelen maar praktisch niemand in zijn omgeving heeft door wat er om gaat. Hij kan dit heel goed wegsteken, ook tegenover mij. Ik voel het aan als hij even terug wat dieper zakt doordat hij meer tijd voor zichzelf nodig heeft en sneller moe wordt. Maar voor de rest is er geen teken aan de wand. Dus dat vind ik ook een moeilijke beslissing.
Ik ga binnenkort ook eens naar de HA om hierover te spreken. Ook over de seksuele situatie e.d. Dit (eerst) zonder hem, want hij zet die stap echt moeilijk. Het heeft zo een jaar geduurd voor hij de eerste stap richting hulp gezet heeft.
bedankt al voor de reacties.
Ik besef dat ik het ook af en toe moeilijk mag hebben met de situatie zoals ze is, maar ik voel me hier ook schuldig over tegenover hem. Ik wil hem hier niet extra door belasten of slecht laten voelen hierdoor terwijl ik anders zo positief ben.
Ik ben sinds een paar maanden beginnen zwemmen met mijn halfzus, 1x in de week en dat doet me wel goed om er even van tussen te kunnen zijn. Voor de rest heb ik eigenlijk geen hobbies, nooit echt gehad eigenlijk. Zou wel eens kunnen zoeken om wat te doen, maar weet niet meteen goed waar te beginnen.
Voor de rest leefden we voor de depressie al op hetzelfde niveau, we zijn best huismussen en genieten ervan om samen gezellig films en series te kijken e.d.
En om te zeggen dat dit een situatie is dat ik een kindje zou 'aandoen'.. kinderen zullen dit misschien wel anders aanvoelen maar praktisch niemand in zijn omgeving heeft door wat er om gaat. Hij kan dit heel goed wegsteken, ook tegenover mij. Ik voel het aan als hij even terug wat dieper zakt doordat hij meer tijd voor zichzelf nodig heeft en sneller moe wordt. Maar voor de rest is er geen teken aan de wand. Dus dat vind ik ook een moeilijke beslissing.
Ik ga binnenkort ook eens naar de HA om hierover te spreken. Ook over de seksuele situatie e.d. Dit (eerst) zonder hem, want hij zet die stap echt moeilijk. Het heeft zo een jaar geduurd voor hij de eerste stap richting hulp gezet heeft.
dinsdag 21 november 2017 om 11:16
Dat hij boos wordt over iets is misschien wel een goed teken, aangezien je schrijft dat hij zo lang gevoelloos is geweest.
Nu gaat hij zich eindelijk weer uiten en hij is niet boos op jou, maar op iets depressie gerelateerd.
Soms zitten de goede gevoelens bedolven onder een laag frustratie en verdriet en boosheid.
Laagje voor laagje wordt het afgepeld, totdat daar het fijne gevoel weer onderuit komt.
Dus misschien is het wel een goed idee om samen met hem te mopperen en boos te zijn op een stom artikel, kunnen jullie samen jullie frustraties uiten ten aanzien van de depressie en lekker ontladen.
Nu gaat hij zich eindelijk weer uiten en hij is niet boos op jou, maar op iets depressie gerelateerd.
Soms zitten de goede gevoelens bedolven onder een laag frustratie en verdriet en boosheid.
Laagje voor laagje wordt het afgepeld, totdat daar het fijne gevoel weer onderuit komt.
Dus misschien is het wel een goed idee om samen met hem te mopperen en boos te zijn op een stom artikel, kunnen jullie samen jullie frustraties uiten ten aanzien van de depressie en lekker ontladen.
dinsdag 21 november 2017 om 11:26
Iemand met depressie kan heus wel boos worden en gevoelens hebben en uiten. Het is vaak eerder frustratie, veel meer willen dat dat je kunt, wat boos maakt. Wel goed dat hij zelf ook therapie heeft (althans, hij heeft hulp gezocht, dus ik neem aan dat hij regelmatig met iemand praat).
Realiseer je wel dat een kind krijgen sowieso een aanslag op je relatie is. Dat moet je echt niet te licht opvatten. Ik zou dit geen fijne basis vinden voor een kind, denk daar goed over na.
Realiseer je wel dat een kind krijgen sowieso een aanslag op je relatie is. Dat moet je echt niet te licht opvatten. Ik zou dit geen fijne basis vinden voor een kind, denk daar goed over na.
dinsdag 21 november 2017 om 11:30
.RozePost-it schreef: ↑21-11-2017 10:51Dit veroorzaakte mijn knikje. Een knik in de kabel, een barst in mijn immers positieve zelve. Ik ben mijn positiviteit kwijt geraakt en vind hem niet meer terug, ik voel me moe terwijl ik minder slaap en voel me gestresseerd. Heeft zijn depressie mij in gehaald, heb ik mijn klopje gehad?
Sinds dien kan ik mijn hoofd niet leeg maken.
.
Dit klinkt alsof je depressief begint te worden, ga eens langs de huisarts.
Niet geschoten is altijd mis
dinsdag 21 november 2017 om 11:39
Hij heeft inderdaad hulp gehad bij een psycholoog. Het vervelende aan zijn depressie is dat die niet door iets veroorzaakt wordt. Hij is dus niet depressief door een situatie die echt aangepakt kan worden door te praten want er is niets mis. Dat zegt hij zelf ook en dat kan ik best beamen. Hij heeft voordat wij samen waren ook al sombere periodes gehad, maar ik denk nog nooit zo lang als deze keer. Hij dealde hier toen mee, zat dit uit en er waren toen geen relaties waardoor hij dit op zijn gemak alleen en zonder druk kon uitzitten.
Hij is ook een aantal jaar geleden gediagnosticeerd met ADD. Ik heb me hier onlangs over ingelezen en heb wat de indruk dat dit wel eens hand in hand kan gaan met zijn depressieve gevoelens aangezien ADD zorgt voor een dopamine tekort e.d.
Ik moet ook wel zeggen dat die psycholoog een rare snuiter was, kwam altijd af met oefeningetjes voor het zelfbeeld te verbeteren e.d. terwijl hij goed weet wat anderen van hem denken/verwachten en dus geen illusie heeft dat hij minderwaardig is e.d. wat vaak wel het geval is in een depressie. (Psycholoog ging hem ook even beschuldigen van een drank probleem terwijl dit niet het geval was). Nodeloos om te zeggen dat ik psychologische begeleiding ook niet meer aan hem moet voorstellen, want hij wou dit eerst ook niet.
Hij heeft wel goed meegewerkt en zijn best gedaan want ik voel ook echt dat hij deze situatie niet wil voor mij.
Ik realiseer me inderdaad dat kinderen krijgen geen rozengeur en maneschijn is. Door mijn positiviteit door dacht ik ook nog altijd wel dat ik het aan zou kunnen en dat het wel zou meevallen hoewel waarschijnlijk veel op mij zou vallen. Ik denk dat hij het ook wel aan zou kunnen, maar hij zal eerder een papa zijn die gewoon af en toe wat rust nodig heeft en alleen moet zijn. Maar goed, kinderen krijgen is sowieso nog geen nabije toekomst in deze situatie (ook gezien mijn vagina zo droog staat als de Sahara).
Hij is ook een aantal jaar geleden gediagnosticeerd met ADD. Ik heb me hier onlangs over ingelezen en heb wat de indruk dat dit wel eens hand in hand kan gaan met zijn depressieve gevoelens aangezien ADD zorgt voor een dopamine tekort e.d.
Ik moet ook wel zeggen dat die psycholoog een rare snuiter was, kwam altijd af met oefeningetjes voor het zelfbeeld te verbeteren e.d. terwijl hij goed weet wat anderen van hem denken/verwachten en dus geen illusie heeft dat hij minderwaardig is e.d. wat vaak wel het geval is in een depressie. (Psycholoog ging hem ook even beschuldigen van een drank probleem terwijl dit niet het geval was). Nodeloos om te zeggen dat ik psychologische begeleiding ook niet meer aan hem moet voorstellen, want hij wou dit eerst ook niet.
Hij heeft wel goed meegewerkt en zijn best gedaan want ik voel ook echt dat hij deze situatie niet wil voor mij.
Ik realiseer me inderdaad dat kinderen krijgen geen rozengeur en maneschijn is. Door mijn positiviteit door dacht ik ook nog altijd wel dat ik het aan zou kunnen en dat het wel zou meevallen hoewel waarschijnlijk veel op mij zou vallen. Ik denk dat hij het ook wel aan zou kunnen, maar hij zal eerder een papa zijn die gewoon af en toe wat rust nodig heeft en alleen moet zijn. Maar goed, kinderen krijgen is sowieso nog geen nabije toekomst in deze situatie (ook gezien mijn vagina zo droog staat als de Sahara).
dinsdag 21 november 2017 om 11:59
Dus van de 3,5 jaar is het eigenlijk maar 1,5 jaar echt leuk geweest?
Ik zou er mee stoppen. Een relatie moet een leuke aanvulling zijn, geen invulling. Maar ik ben dan ook iemand die prima alleen kan zijn en echt geen vent nodig heeft om een fijn en rijk leven te hebben.
En ik zou echt nevernooit een kind nemen met een labiele man, gezien een kind wel zo'n enorme verandering in je leven teweeg brengt dat zelfs de meest nuchtere persoon er compleet van de leg van kan zijn. Hoe moet dat dan met iemand die niet uit een depressie-zonder-reden komt?
Ik zou er mee stoppen. Een relatie moet een leuke aanvulling zijn, geen invulling. Maar ik ben dan ook iemand die prima alleen kan zijn en echt geen vent nodig heeft om een fijn en rijk leven te hebben.
En ik zou echt nevernooit een kind nemen met een labiele man, gezien een kind wel zo'n enorme verandering in je leven teweeg brengt dat zelfs de meest nuchtere persoon er compleet van de leg van kan zijn. Hoe moet dat dan met iemand die niet uit een depressie-zonder-reden komt?
dinsdag 21 november 2017 om 12:13
Door mijn positiviteit door dacht ik ook nog altijd wel dat ik het aan zou kunnen en dat het wel zou meevallen hoewel waarschijnlijk veel op mij zou vallen.
Ik wil hem hier niet extra door belasten of slecht laten voelen hierdoor terwijl ik anders zo positief ben.
Een knik in de kabel, een barst in mijn immers positieve zelve. Ik ben mijn positiviteit kwijt geraakt en vind hem niet meer terug,
Stel ik het me nu slechter voor omdat ik mijn positiviteit kwijt ben?
Hou eens op met jezelf verplichten positief te zijn. Ja, je bent van nature positief ingesteld, maar het lijkt wel alsof je er nu een druk op legt. Je bent immers positief, dus moet je dit altijd zijn? Zoiets? Nee, zo werkt het niet. Ook positieve mensen zijn wel eens negatief. En dat verandert niet ineens helemaal wie jij bent, jij blijft gewoon je positieve zelf. Je bent het alleen eventjes niet. En dat mag je ook best laten merken aan hem, want anders doe je je voor als iemand die je niet bent. En in een relatie moet ook jij jezelf kunnen zijn.
Ik wil hem hier niet extra door belasten of slecht laten voelen hierdoor terwijl ik anders zo positief ben.
Een knik in de kabel, een barst in mijn immers positieve zelve. Ik ben mijn positiviteit kwijt geraakt en vind hem niet meer terug,
Stel ik het me nu slechter voor omdat ik mijn positiviteit kwijt ben?
Hou eens op met jezelf verplichten positief te zijn. Ja, je bent van nature positief ingesteld, maar het lijkt wel alsof je er nu een druk op legt. Je bent immers positief, dus moet je dit altijd zijn? Zoiets? Nee, zo werkt het niet. Ook positieve mensen zijn wel eens negatief. En dat verandert niet ineens helemaal wie jij bent, jij blijft gewoon je positieve zelf. Je bent het alleen eventjes niet. En dat mag je ook best laten merken aan hem, want anders doe je je voor als iemand die je niet bent. En in een relatie moet ook jij jezelf kunnen zijn.
dinsdag 21 november 2017 om 12:28
Als ik het goed begrijp heeft je vriend nu geen therapie , ik denk dat het echt heel lastig is om op eigen kracht uit deze situatie te komen. Twee jaar is echt wel heel lang.
Dat een therapeut 'niet past', dingen vraagt die voor je gevoel geen doel dienen , een methodiek die je niet ligt dat kan allemaal en komt vaker voor.
Dan is het de kunst om toch weer moed te verzamelen en te zoeken naar een nieuwe invalshoek. Wellicht is een focus op ADD prettiger ( ik noem maar een dwarsstraat)
Je schrijft dat jullie heel erg genieten van knus 'huismussen' , jij gaat 1× in de week zwemmen en hij... ?
Het is een enorme open deur maar sporten doet heel veel goeds bij depressies (en nee daar heb je echt geen zin in, geen behoefte aan enzenz).
Als blijkt dat hij inderdaad niks aan de depressie kan veranderen ( ennik vind dat na 1 poging wel wat makkelijk) dan rest jullie alleen nog eenleefbaar evenwicht te vinden waarbij er ook voor jou voldoende ruimte is voor een eigen leven, groei en ontspanning.
Dat een therapeut 'niet past', dingen vraagt die voor je gevoel geen doel dienen , een methodiek die je niet ligt dat kan allemaal en komt vaker voor.
Dan is het de kunst om toch weer moed te verzamelen en te zoeken naar een nieuwe invalshoek. Wellicht is een focus op ADD prettiger ( ik noem maar een dwarsstraat)
Je schrijft dat jullie heel erg genieten van knus 'huismussen' , jij gaat 1× in de week zwemmen en hij... ?
Het is een enorme open deur maar sporten doet heel veel goeds bij depressies (en nee daar heb je echt geen zin in, geen behoefte aan enzenz).
Als blijkt dat hij inderdaad niks aan de depressie kan veranderen ( ennik vind dat na 1 poging wel wat makkelijk) dan rest jullie alleen nog eenleefbaar evenwicht te vinden waarbij er ook voor jou voldoende ruimte is voor een eigen leven, groei en ontspanning.
dinsdag 21 november 2017 om 12:57
@ thee_leutje101: Het is nog altijd leuk hoor, gewoon wat overschaduwd soms. Op goede dagen gaan we nog altijd een filmpje pakken of iets anders doen.
Ik probeer ook om zoveel mogelijk op zondag naar zijn ouders te gaan eten (zij wonen op een uur rijden) en op zaterdag avond gaan we vaak samen ook bij mijn ouders een keertje langs. Zo probeer ik hem ook uit onze "situatie" te halen even zodat hij daar ook wat energie vandaan kan halen.
Verder zie ik hem nog altijd graag, wat natuurlijk de reden is dat we na al deze tijd nog samen zijn. Ik ga niet iemand dumpen omdat hij zich "even" niet goed voelt in zijn vel. Dit zal misschien pas gebeuren als ik echt het gevoel heb alles gedaan te hebben.
@toffifee: momenteel ben ik inderdaad niet zo positief. Ik probeer het inderdaad wel nog wat te zijn omdat ik zo hoop om mijn vibe terug op te pikken, maar ik kan ook laten zien dat ik me zwaar en somber voel door dit deukje. Hij voelt ook aan hoe ik mij voel natuurlijk, onbewust word / werd ik een beetje afstandelijker sinds vorige week daardoor.
@Teaus: Hij heeft inderdaad nu geen therapie, maar ik wil dit ook niet opdringen. Ik vind niet dat ik het een verplichting moet maken om hem hiernaar toe te sturen als hij dat echt niet wil. Ik heb ook al een keer geopperd om nogmaals met de HA te gaan praten en eventueel een seksuoloog die ons op dat gebied kan helpen.. Maar daar komt niets van in huis en zal ook niet snel gebeuren denk ik. Hij heeft deze week wel al vermeld dat hij een seksuoloog zal zoeken, maar denk dat dit eerder was om me wat moed in te praten.
Ik ga sporten en hij doet inderdaad niets. Hij speelt spelletjes op zijn PC want hij is altijd al een gamer geweest (en nee hij heeft geen verslaving). Dit biedt hem wat rust en afleiding als hij thuis komt van zijn werk e.d. Ik heb ook al een aantal maanden geleden moeite gedaan om hem terug aan het sporten te krijgen. Ik heb hem op dieet gezet (WeightWatchers) waardoor hij wel wat kilo's af is gevallen die er door de depressie bij waren gekomen. Hierdoor voelt hij zich wel wat beter, en in de zomer had hij het gedacht om te beginnen met lopen en dat terug op te bouwen. We zijn samen nieuwe sportkledij gaan kopen, maar sinds dien is er nog niets van gekomen. Hij kan het niet opbrengen om de stap te zetten en dwingen gaat dit natuurlijk geen leuke hobby maken voor hem. Ik krijg hem er gewoon jammer genoeg niet toe.
Ik zou natuurlijk ook graag hebben dat er iemand anders is waar hij nog eens mee kan praten, die eventueel een andere inkijk geeft. Heb al meermaals gezegd dat het vaak even duurt voor je een psycholoog vindt waarmee het klikt.
Het is deze week echt een opgave om uit mijn auto te komen en het appartement binnen te gaan als ik van mijn werk kom en dat vind ik zo jammer. Ik kan hem niet dwingen om al die dingen te doen, of hem dwingen om beter te worden. Maar kan ik dit mijn hele leven aan? Wat als ik hier 10 jaar later nog mee zit.
Ik vind het een heel moeilijke oefening. Onze relatie en situatie is bijlange zo slecht niet als het volgens mij klinkt hier op forum hoor, maar voel me zo zwaar en weemoedig.
Ik probeer ook om zoveel mogelijk op zondag naar zijn ouders te gaan eten (zij wonen op een uur rijden) en op zaterdag avond gaan we vaak samen ook bij mijn ouders een keertje langs. Zo probeer ik hem ook uit onze "situatie" te halen even zodat hij daar ook wat energie vandaan kan halen.
Verder zie ik hem nog altijd graag, wat natuurlijk de reden is dat we na al deze tijd nog samen zijn. Ik ga niet iemand dumpen omdat hij zich "even" niet goed voelt in zijn vel. Dit zal misschien pas gebeuren als ik echt het gevoel heb alles gedaan te hebben.
@toffifee: momenteel ben ik inderdaad niet zo positief. Ik probeer het inderdaad wel nog wat te zijn omdat ik zo hoop om mijn vibe terug op te pikken, maar ik kan ook laten zien dat ik me zwaar en somber voel door dit deukje. Hij voelt ook aan hoe ik mij voel natuurlijk, onbewust word / werd ik een beetje afstandelijker sinds vorige week daardoor.
@Teaus: Hij heeft inderdaad nu geen therapie, maar ik wil dit ook niet opdringen. Ik vind niet dat ik het een verplichting moet maken om hem hiernaar toe te sturen als hij dat echt niet wil. Ik heb ook al een keer geopperd om nogmaals met de HA te gaan praten en eventueel een seksuoloog die ons op dat gebied kan helpen.. Maar daar komt niets van in huis en zal ook niet snel gebeuren denk ik. Hij heeft deze week wel al vermeld dat hij een seksuoloog zal zoeken, maar denk dat dit eerder was om me wat moed in te praten.
Ik ga sporten en hij doet inderdaad niets. Hij speelt spelletjes op zijn PC want hij is altijd al een gamer geweest (en nee hij heeft geen verslaving). Dit biedt hem wat rust en afleiding als hij thuis komt van zijn werk e.d. Ik heb ook al een aantal maanden geleden moeite gedaan om hem terug aan het sporten te krijgen. Ik heb hem op dieet gezet (WeightWatchers) waardoor hij wel wat kilo's af is gevallen die er door de depressie bij waren gekomen. Hierdoor voelt hij zich wel wat beter, en in de zomer had hij het gedacht om te beginnen met lopen en dat terug op te bouwen. We zijn samen nieuwe sportkledij gaan kopen, maar sinds dien is er nog niets van gekomen. Hij kan het niet opbrengen om de stap te zetten en dwingen gaat dit natuurlijk geen leuke hobby maken voor hem. Ik krijg hem er gewoon jammer genoeg niet toe.
Ik zou natuurlijk ook graag hebben dat er iemand anders is waar hij nog eens mee kan praten, die eventueel een andere inkijk geeft. Heb al meermaals gezegd dat het vaak even duurt voor je een psycholoog vindt waarmee het klikt.
Het is deze week echt een opgave om uit mijn auto te komen en het appartement binnen te gaan als ik van mijn werk kom en dat vind ik zo jammer. Ik kan hem niet dwingen om al die dingen te doen, of hem dwingen om beter te worden. Maar kan ik dit mijn hele leven aan? Wat als ik hier 10 jaar later nog mee zit.
Ik vind het een heel moeilijke oefening. Onze relatie en situatie is bijlange zo slecht niet als het volgens mij klinkt hier op forum hoor, maar voel me zo zwaar en weemoedig.
dinsdag 21 november 2017 om 12:59
Zou je wel kindjes willen krijgen met iemand die zo in het leven staat?
Depressie is een soort van chronische ziekte. Dat gaat niet over. Het kan betere en slechtere periodes hebben. Jij moet bepalen of je daarmee kunt leven of niet. Ik denk dat de meeste mensen het niet kunnen. Zeker niet als ze ooit iets op willen bouwen zoals een gezin. Wees eerlijk naar jezelf. Je kunt je vriend niet helpen, maar jezelf wel.
Depressie is een soort van chronische ziekte. Dat gaat niet over. Het kan betere en slechtere periodes hebben. Jij moet bepalen of je daarmee kunt leven of niet. Ik denk dat de meeste mensen het niet kunnen. Zeker niet als ze ooit iets op willen bouwen zoals een gezin. Wees eerlijk naar jezelf. Je kunt je vriend niet helpen, maar jezelf wel.
dinsdag 21 november 2017 om 13:07
Klinkt heftig, TO. Slikt hij nu een jaar lang dezelfde antidepressiva? En is het dan niet eens tijd om terug te gaan naar de dokter en te kijken of een andere antidepressiva hem misschien vefrder kan helpen? Is het voorgeschreven door de huisarts of door een psychiater?
Als er echt niets is wat de depressie veroorzaakt dan kan het echt een kwestie zijn van een ontbrekend stofje. Hier is in enige mate wel wat aan te doen met antidepressiva, maar het is dan ook wel zaak dat je vriend zelf 'vecht' tegen de depressie. Want wat ie tot nu toe doet helpt blijkbaar niet voldoende.
Het is dan echt een kwestie van weerstand bieden tegen de stemmen die zeggen dat alles te zwaar is. Vaak is het helemaal niet zo zwaar of moeilijk als je het in je hoofd maakt, maar als je jezelf door die gedachten laat tegenhouden kom je daar natuurlijk niet achter. Tijd voor hem dus om daar toch ook mee aan de slag te gaan, lijkt mij. Therapie kan echt wonderen verrichten, als je de juiste therapeut treft!
Als er echt niets is wat de depressie veroorzaakt dan kan het echt een kwestie zijn van een ontbrekend stofje. Hier is in enige mate wel wat aan te doen met antidepressiva, maar het is dan ook wel zaak dat je vriend zelf 'vecht' tegen de depressie. Want wat ie tot nu toe doet helpt blijkbaar niet voldoende.
Het is dan echt een kwestie van weerstand bieden tegen de stemmen die zeggen dat alles te zwaar is. Vaak is het helemaal niet zo zwaar of moeilijk als je het in je hoofd maakt, maar als je jezelf door die gedachten laat tegenhouden kom je daar natuurlijk niet achter. Tijd voor hem dus om daar toch ook mee aan de slag te gaan, lijkt mij. Therapie kan echt wonderen verrichten, als je de juiste therapeut treft!
dinsdag 21 november 2017 om 13:35
Hoi Bumba1985, hij slikt al een jaar dezelfde medicatie. Mijn plan was ook dit te bespreken bij de HA binnenkort, of er eventueel een aanvulling of verandering o.i.d. nodig/mogelijk is.
Ik vind het moeilijk om te beoordelen in hoeverre hij zelf tegen de depressieve gevoelens vecht. Het lijkt natuurlijk als of er niets gebeurt en niets veranderd, maar ik kan niet beoordelen wat er vanbinnen omgaat. Als ik hier naar vraag zegt hij altijd dat hij er mee bezig is en zijn best doet om positief te zijn.
Verder heeft hij ook al iet of wat aangegeven zelf ok te zijn met onze relatie situatie zoals ze is, weet niet of dat invloed heeft op zijn gevecht met de depressie.
Ik vind het moeilijk om te beoordelen in hoeverre hij zelf tegen de depressieve gevoelens vecht. Het lijkt natuurlijk als of er niets gebeurt en niets veranderd, maar ik kan niet beoordelen wat er vanbinnen omgaat. Als ik hier naar vraag zegt hij altijd dat hij er mee bezig is en zijn best doet om positief te zijn.
Verder heeft hij ook al iet of wat aangegeven zelf ok te zijn met onze relatie situatie zoals ze is, weet niet of dat invloed heeft op zijn gevecht met de depressie.
dinsdag 21 november 2017 om 13:46
Ben je wel eerlijk tegen jezelf over de ernst van de situatie, TO? Met 'een deukje gekregen' zwak je het volgens mij wel heel erg af. Al anderhalf jaar geen seks meer. Niet naar huis willen na je werk. Je zwaar en somber voelen. Dat klinkt niet best, hoor.
Je zegt dat je hem niet kan dwingen maar als ik jou was zou ik toch eens met mijn vuist op tafel slaan dat hij meer moet ondernemen om beter te worden, want anders zit je inderdaad over 10 jaar nog zo.
Zorg alsjeblieft goed voor jezelf. Als je niet oppast zit je straks zelf ook met een depressie.
Je zegt dat je hem niet kan dwingen maar als ik jou was zou ik toch eens met mijn vuist op tafel slaan dat hij meer moet ondernemen om beter te worden, want anders zit je inderdaad over 10 jaar nog zo.
Zorg alsjeblieft goed voor jezelf. Als je niet oppast zit je straks zelf ook met een depressie.
dinsdag 21 november 2017 om 13:56
Roggenbrood, hij is steeds fulltime blijven werken met uitzondering van een paar afzonderlijke dagen/weken dat hij eens ziek thuis is geweest.
Oakes, negatieve reacties zijn ook reacties. Alles is welkom want ik wel alles een kans geven en misschien komen daar ook onrechtstreeks tips uit. Of ik dit de rest van mijn leven wil? Die vraag stel ik me ook en weet ik jammer genoeg momenteel nog geen antwoord op.
Ik vind het nu al soms zwaar en eenzaam en ik weet natuurlijk niet of dit nog beter wordt of juist verergerd. Een echt dilemma, want ergens wil ik het natuurlijk wel volhouden voor ons.
Misschien dat ik wel wat als zijn moeder klink, oeps, maar we doen enkel dingen als hij die ook ziet zitten natuurlijk. Ik kom af en toe met tips en dingetjes die misschien wel iets kunnen uithalen. Dat dieet was ook maar omdat hij zich al maanden neerslachtig en te min vond voor mij omdat hij zich dik en lelijk vond. "Hoe kan je dit nu aantrekkelijk vinden" kwam er dan o.a. uit en hij werd boos als hij zich helemaal in de spiegel bekeek. Daarom had ik hem die tip gegeven en hij is hier wel mee aan de slag gegaan, een proefperiode van 3 maanden genomen. Hij heeft dit mooi 2 maanden vol gehouden, toen begon het weer te slabakken. Maar ben toch al trots op die twee maanden en de kilootjes dat weg zijn. Hij lijkt zich op dat vlak wel beter te voelen. Dat geeft/gaf natuurlijk ook weer wat hoop.
Ik voel me soms wel een beetje als een soort levenscoach, maar als ik dat niet doe dan voel ik me sowieso al nutteloos en ben bang dat het dan nog meer blijft hangen. Iemand moet toch de beer blijven porren?
Oakes, negatieve reacties zijn ook reacties. Alles is welkom want ik wel alles een kans geven en misschien komen daar ook onrechtstreeks tips uit. Of ik dit de rest van mijn leven wil? Die vraag stel ik me ook en weet ik jammer genoeg momenteel nog geen antwoord op.
Ik vind het nu al soms zwaar en eenzaam en ik weet natuurlijk niet of dit nog beter wordt of juist verergerd. Een echt dilemma, want ergens wil ik het natuurlijk wel volhouden voor ons.Misschien dat ik wel wat als zijn moeder klink, oeps, maar we doen enkel dingen als hij die ook ziet zitten natuurlijk. Ik kom af en toe met tips en dingetjes die misschien wel iets kunnen uithalen. Dat dieet was ook maar omdat hij zich al maanden neerslachtig en te min vond voor mij omdat hij zich dik en lelijk vond. "Hoe kan je dit nu aantrekkelijk vinden" kwam er dan o.a. uit en hij werd boos als hij zich helemaal in de spiegel bekeek. Daarom had ik hem die tip gegeven en hij is hier wel mee aan de slag gegaan, een proefperiode van 3 maanden genomen. Hij heeft dit mooi 2 maanden vol gehouden, toen begon het weer te slabakken. Maar ben toch al trots op die twee maanden en de kilootjes dat weg zijn. Hij lijkt zich op dat vlak wel beter te voelen. Dat geeft/gaf natuurlijk ook weer wat hoop.
Ik voel me soms wel een beetje als een soort levenscoach, maar als ik dat niet doe dan voel ik me sowieso al nutteloos en ben bang dat het dan nog meer blijft hangen. Iemand moet toch de beer blijven porren?
dinsdag 21 november 2017 om 14:05
Zoek iemand die beter bij je past, dan zul je dat nutteloze gevoel ook niet hebben. Jij bent niet degene die steeds hoeft te blijven porren.RozePost-it schreef: ↑21-11-2017 13:56Roggenbrood, hij is steeds fulltime blijven werken met uitzondering van een paar afzonderlijke dagen/weken dat hij eens ziek thuis is geweest.
Oakes, negatieve reacties zijn ook reacties. Alles is welkom want ik wel alles een kans geven en misschien komen daar ook onrechtstreeks tips uit. Of ik dit de rest van mijn leven wil? Die vraag stel ik me ook en weet ik jammer genoeg momenteel nog geen antwoord op.
Misschien dat ik wel wat als zijn moeder klink, oeps, maar we doen enkel dingen als hij die ook ziet zitten natuurlijk. Ik kom af en toe met tips en dingetjes die misschien wel iets kunnen uithalen. Dat dieet was ook maar omdat hij zich al maanden neerslachtig en te min vond voor mij omdat hij zich dik en lelijk vond. "Hoe kan je dit nu aantrekkelijk vinden" kwam er dan o.a. uit en hij werd boos als hij zich helemaal in de spiegel bekeek. Daarom had ik hem die tip gegeven en hij is hier wel mee aan de slag gegaan, een proefperiode van 3 maanden genomen. Hij heeft dit mooi 2 maanden vol gehouden, toen begon het weer te slabakken. Maar ben toch al trots op die twee maanden en de kilootjes dat weg zijn. Hij lijkt zich op dat vlak wel beter te voelen. Dat geeft/gaf natuurlijk ook weer wat hoop.
Ik voel me soms wel een beetje als een soort levenscoach, maar als ik dat niet doe dan voel ik me sowieso al nutteloos en ben bang dat het dan nog meer blijft hangen. Iemand moet toch de beer blijven porren?
dinsdag 21 november 2017 om 14:12
Dat is het moeilijke wel. Ik heb echt het gevoel dat we goed matchen, we doen o.a. dezelfde dingen graag en hechten belang aan dezelfde waarden. We staan ongeveer hetzelfde in het leven. Enige verschil is die depressie, waar ik natuurlijk niets aan kan doen waardoor ik me daarin nutteloos voel. Ik kan het natuurlijk niet voor hem bestrijden, anders had ik dat al lang gedaan.
Ik wil dit gewoon ook nog niet het einde laten zijn, nu.. op dit moment.. Ik heb altijd het gevoel gehad dat dit hét was. De relaties der relaties bij wijze van spreken. Had die depressie er niet geweest dan was het haast perfect, voor zover iets dat kan zijn.
