Diagnoses

Lila-Linda schreef: ↑

03-01-2025 06:34

Misschien heb je iets aan een lotgenotengroep?

Hier denk ik dan ook aan. En wellicht zou je hiervoor wat ondersteunende taken kunnen verrichten.

Hey Mentalwarrior,
Ik denk dat niet kan worden uitgevlakt hoeveel mensen het confronterend vinden om te horen over mentale aandoeningen omdat het hun ergens confronteert met hun eigen issues die (wellicht op mentaal/ psychisch vlak) kunnen spelen.
Iets als beginnende depressie maar het liever niet onder ogen willen/ kunnen zien.
Of paniek ervaren, of het pas net beginnen te ervaren en het iemand verlamd als ze het woord paniek horen. Of persoonlijkheidsstoornis.

Zoveel mensen lopen rond met psychische problemen, die het of nog niet bewust herkennen/erkennen. Maar waar deze thema’s vermeden worden omdat het te oncomfortabel is.

Ik denk dat jouw kracht absoluut is dat je open bent, er open over wil zijn.
Als je uitgaande energie hebt naar andere mensen, je praat en niet bang bent om over jezelf te vertellen, wellicht met enige humor, dan is dat een heel sterk punt.
Dat is uitnodigend voor mensen. Een ingang om verder ergens over te praten.
Als je hoort over iemand die 5 diagnoses heeft kan dat ervaren worden als iets onbekends, geen hoogte kunnen krijgen, niet weten wat te verwachten of wellicht speelt hun ervaring mee van iemand anders met een diagnose.

Ik denk dus gewoon dat het enorm verschil zal maken als je extravert kunt zijn, makkelijk over jezelf kunt vertellen met een enigszins minder serieuze ondertoon.
Ook al speelt er natuurlijk veel, en dat heb je vertelt in je OP. Als mensen eens wisten wat je allemaal hebt meegemaakt dat ze achterover zouden vallen van hun stoel.
Als je met zelfhumor kan leren vertellen over jezelf, hoe ernstig of serieus dingen ook geweest zijn, dan heb je een enorme ingang bij mensen.
Het voelt luchtig, uitnodigend en mensen kunnen relateren naar je.

Mentalwarrior07 schreef: ↑

03-01-2025 01:08

Hoop dat je zelf nooit zo terecht komt

Dan praat je wel anders

Ik kon vroeger dezelfde post gepost hebben. Dus ik weet wat je bedoelt.
Ik beleef het nu gelukkig anders.

Aan de slag als ervaringsdeskundige is meestal een latere stap wanneer je zelf veel inzicht hebt in je eigen kwetsbaarheden en daar, over het algemeen, ook behandeling voor hebt gehad.
Het is namelijk best pittig en zelfinzicht en (langdurige) stabiliteit zijn echt een voorwaarde.

Ikzelf heb ook (veel) psychische klachten en diverse diagnoses gehad. Een paar die kloppend zijn en een aantal die aantoonbaar onjuist zijn geweest. Die onjuiste diagnose (borderline) was echt een nachtmerrie omdat ik behandelingen heb gevolgd die eerder tegen mij werkte dan meewerkte. Ook de bejegening naar mij toe zeker bij opnames waren het tegenovergestelde dan wat ik nodig had. Het heeft me echt jaren gekost heel pittig!
Zo werd er bij mij niet naar mijn jeugd gekeken want we moesten kijken naar het heden en de toekomst het verleden moest ik laten rusten.
Ze begonnen ook steeds over boosheid want ik zou echt heel veel boosheid in mij hebben die ik niet uitte. En ik maar schoppen tegen de bal en te horen krijgen dat ik mijn best niet deed. Inmiddels ben ik en mijn therapeute ervan overtuigd dat ik gewoonweg geen bozig persoon ben en dat is ook goed. En dat dit dus niet zegt over de inzet voor de therapie maar wel met verkeerde therapie die geboden werd.
Na 25 jaar GGZ ben ik eindelijk een therapeute tegengekomen die naar mij keek en niet naar de waslijst diagnoses. Ze keek alleen naar hoe ik reageerde op de behandeling en kon zo zien wat aansloeg en wat niet. Juist wel terug naar mijn jeugd hielp enorm.
Waar andere de therapie zo kort mogelijk wilde houden gaf zij mij juist ruimte. Ik hoefde mijn agenda niet op haar aan te passen maar zij haar agenda op mij.
Uiteindelijk nu ook voor het eerst een diagnostisch traject gehad waaruit bleek dat ik “alleen” depressies heb die opvallend snel kunnen optreden met gedrag wat alleen op die momenten kan lijken op persoonlijkheidsstoornis. En PTSS die in remissie is.

Maar goed ik ben er dus ook vrij open over maar alleen als mensen b.v. vragen wat voor werk ik doe (ik ben permanent 100% afgekeurd) ik meld dan dat ik afgekeurd ben op psychische gronden. en er zijn maar enkele mensen in mijn leven die er negatief op reageren denk aan steeds als ik ze zie vragen: “doe je nog altijd niks” maar die zie ik niet vaak gelukkig.

Echt begrip vragen en wellicht zelfs verwachten is wel veelgevraagd juist omdat dezelfde diagnoses zich op zoveel manier kunnen uitten heeft inlezen niet altijd heel veel zin.
Ik zou me alleen richten op mensen in je persoonlijke omgeving waar je ook echt voordeel in kan hebben als die meer inzicht hebben in jou en je kwetsbaarheden.
Bijvoorbeeld door je signaleringsplan met hen te bespreken als hij/zij ervoor open staat.
Het is ook wel hoe je dingen meldt en hoeveel je jezelf kan inleven in mensen die zelf geen ervaring hebben met dergelijke klachten.

Ik heb het idee dat het steeds minder een taboe is en er steeds meer aandacht is voor mentale problemen. Zowel in mijn eigen omgeving (op het werk, vriendenkring, bij de sportvereniging etc) als bij mijn kinderen (16 - 20 jaar) merk ik dat er openlijk gesproken wordt over psychische problemen, depressie, ADHD etc. Ook lijkt er vanuit werkgevers en op scholen meer aandacht voor mentale problemen.
Het thema lijkt dus niet echt meer een taboe of vreemd volgens mij. Ik denk wel dat mensen minder tijd en aandacht hebben voor anderen en de problemen die zij ervaren waardoor het voelt alsof er geen begrip is.

Mentalwarrior07 schreef: ↑

04-01-2025 22:54

Tips zijn welkom om
Iets te beginnen om het meer zichtbaarheid te geven

Groetjes

Je zou zelf een Youtube Channel kunnen beginnen of een andere social media die je ligt. Ik ben wat ouderwetser en begrijp Instagram, Tiktok enzo wat minder maar dat zijn misschien wel de channels waar veel leeftijsgroepen zitten.
Maar het moet ook een site zijn waar je zelf prettig op werkt.
Geef het een naam die je treffend vind ( vb je Viva naam, vind ik zelf een mooie naam die echt bij je past)
Je kunt misschien beginnen met een introduktie, waarom je een channel begint ( jouw doelstelling- meer openheid en inzicht geven in de belevingswereld van iemand met…..)
Wat vertellen over je jeugd, hoe symptomen begonnen. Wat je hebt doorgemaakt in de begintijd.

Ik heb zelf geen channel en weet niet hoe je het start maar het schijnt simpel te zijn.
Ik volg wel iemand en sommigen youtube hosts hebben veel interaktie met hun publiek. Je zou zelf misschien zo iets ook wel willen misschien. Dus hosts die reageren op opmerkingen van anderen.
Wel moet je rekening houden met kijkers die er niet met de juiste instelling zijn en misschien een vervelende opmerking kunnen maken.
Ik denk dat je dat op Social Media gewoon moet incalculeren, dat dat gebeurt.

Verder ben ik het met IBIopviva eens, dat spreker op scholen, bibliotheken en algemeen in het openbaar over je eigen diagnoses, ziektebeelden vooral een latere stap is (zie het stukje van IBIopviva)

Maar wekelijks bijvoorbeeld een post zetten op je youtube channel, of tiktok, instagram of wat je voorkeur heeft kan hartstikke goed.
Je zult wellicht bezocht worden door mensen met dezelfde diagnoses maar wellicht ook geinteresseerden.

Ik weet niet of je Jason kent? Dat is iemand die ik soms volg en die hele zinnige dingen zegt (meestal).

Of open een topic, waarin je mensen zoekt die vergelijkbare diagnoses hebben
En bespreek het samen

Bij het lezen van de OP denk ik: en hoeveel interesse toon jij naar andere mensen? Het is namelijk geen eenrichtingsverkeer en dat lees is toch wel een beetje in jouw posts.

Zelf heb ik weinig met DSM-diagnoses, omdat ze én subjectief zijn én enorme overlap hebben. Je hebt een diagnose nodig om behandeling vergoed te kunnen krijgen, maar verder zeggen die diagnoses op zich dus niks.
Interessanter is waar je last van hebt en de vraag waarom je diagnoses lijkt te verzamelen.

Mentalwarrior07 schreef: ↑

03-01-2025 01:08

Hoop dat je zelf nooit zo terecht komt

Dan praat je wel anders

Als dit ook de manier is waarop je irl reageert snap ik prima dat mensen daar geen zin in hebben.
Je bent niet de enige met problemen hè.

Solomio schreef: ↑

05-01-2025 07:00

Zelf heb ik weinig met DSM-diagnoses, omdat ze én subjectief zijn én enorme overlap hebben. Je hebt een diagnose nodig om behandeling vergoed te kunnen krijgen, maar verder zeggen die diagnoses op zich dus niks.
Interessanter is waar je last van hebt en de vraag waarom je diagnoses lijkt te verzamelen.

Hier wil ik even een kanttekening bij maken. Ik heb een diagnose waar ik zelf van wist dat ik dat probleem heb, maar het kostte me 10+ jaar om de diagnose ook echt te krijgen. Tot die tijd werd er geen behandeling voor mijn klachten gestart, want ik had die diagnose niet. Ik stelde me aan, het hoorde gewoon bij een andere diagnose, ik wilde gewoon aandacht, ik heb het allemaal gehoord. De officiele diagnose heeft dan ook voor zoveel verandering gezorgd in hoe de hulpverlening mij benaderde. Het gaat niet altijd alleen om de verzekering!

Celaena schreef: ↑

05-01-2025 09:30

Hier wil ik even een kanttekening bij maken. Ik heb een diagnose waar ik zelf van wist dat ik dat probleem heb, maar het kostte me 10+ jaar om de diagnose ook echt te krijgen. Tot die tijd werd er geen behandeling voor mijn klachten gestart, want ik had die diagnose niet. Ik stelde me aan, het hoorde gewoon bij een andere diagnose, ik wilde gewoon aandacht, ik heb het allemaal gehoord. De officiele diagnose heeft dan ook voor zoveel verandering gezorgd in hoe de hulpverlening mij benaderde. Het gaat niet altijd alleen om de verzekering!

Ja, daar heb je een punt.

Maar een goede behandelaar heeft geen diagnose nodig, die kijkt naar je klachten.

Aangezien een DSM-diagnose niets zegt over de oorzaak van je klachten is het absurd dat behandelaren doen alsof het wel zo is.

Tja, ik wilde wel graag behandeling dus ik heb gestreden voor de diagnose! Moet wel zeggen dat een behandeling voor mijn diagnose, terwijl iemand de diagnose niet heeft, echt wel schadelijk kan zijn. Maar dan nog is het debiel dat je daar voor moet vechten en dat er niet naar je geluisterd wordt als je deelt wat er aan de hand is.

Fijn dat je er wat mee gaat doen!
Het gaat je echt lukken om een modem te vinden om meer naar de buitenwereld te brengen