Psyche
alle pijlers
Dissociatie - tips om er vanaf te komen?
vrijdag 26 juni 2009 om 16:43
Ik ken het wel, als ik bijv. in een warenhuis ben en ik zie mijn man ineens nergens meer. Dan is het net of ik in een soort vacuüm val (terwijl ik echt niet bang ben om alleen te winkelen of zo!) en kan ik ook ineens helemaal niet helder meer denken. Dan ben ik, zoals jij het omschrijft, inderdaad echt even helemaal 'weg'. Ik ben dan alleen lichamelijk nog aanwezig.
Hoe ik ermee om moet gaan weet ik eigenlijk niet, maar daarvoor overkomt het me (gelukkig) niet vaak genoeg.
Ik hoop dat je bruikbare tips krijgt.
Hoe ik ermee om moet gaan weet ik eigenlijk niet, maar daarvoor overkomt het me (gelukkig) niet vaak genoeg.
Ik hoop dat je bruikbare tips krijgt.
vrijdag 26 juni 2009 om 17:07
Dit zijn dingen die gebruikt worden in therapieën voor mensen met een dissociatieve stoornis. Waarmee ik niet wil zeggen dat je dat hebt. Mensen dissociëren in vele vormen en mate.
probeer te aarden en oriënteren in plaats tijd en ruimte. Oefenen als je je goed voelt en regelmatig zodat als je je voelt wegraken het een makkelijke oefening is.
Het voelt stom om te doen maar t werkt wel.
Ga zitten op een stoel. Kont naar achter en rug recht. Voeten op de grond en armen op de leuning (of op schoot)
Als je thuis bent kun je je schoenen uit doen.
Voel de grond. Letterlijk. Voel dat je handen de leuning raken en voel dat je kont de zitting raakt.
Kijk om je heen, wat zie je. De muur, wat voor kleur heeft t, welke structuur, wat hangt eraan.
Wat ruik je.
Wat proef je. Zoet zuur zout bitter.
Wat voel je, is het hard, zacht, geribbeld of glad. Misschien wel koud of warm.
Doe het objectief. Niet het is vies of lelijk. Dat zijn dingen waar je in kunt verzuipen.
Je kunt ook rondlopen en stampen op de vloer. Aarden daarin. Voelen hoe hard de grond is onder je voeten. Het gras tussen je tenen.
Iets in je hand houden waarmee je kunt frummelen werkt soms ook. Een stukje fumo klei. of een klein balletje.
Het is echt uitproberen en veel oefenen. Het is niet iets uitproberen 1 of 2 keer. maar misschien wel 3 maanden uitproberen en oefenen en oefenen en daarna denken mmm, misschien kan ik iets anders proberen of misschien werkt een combinatie van iets wel.
probeer te aarden en oriënteren in plaats tijd en ruimte. Oefenen als je je goed voelt en regelmatig zodat als je je voelt wegraken het een makkelijke oefening is.
Het voelt stom om te doen maar t werkt wel.
Ga zitten op een stoel. Kont naar achter en rug recht. Voeten op de grond en armen op de leuning (of op schoot)
Als je thuis bent kun je je schoenen uit doen.
Voel de grond. Letterlijk. Voel dat je handen de leuning raken en voel dat je kont de zitting raakt.
Kijk om je heen, wat zie je. De muur, wat voor kleur heeft t, welke structuur, wat hangt eraan.
Wat ruik je.
Wat proef je. Zoet zuur zout bitter.
Wat voel je, is het hard, zacht, geribbeld of glad. Misschien wel koud of warm.
Doe het objectief. Niet het is vies of lelijk. Dat zijn dingen waar je in kunt verzuipen.
Je kunt ook rondlopen en stampen op de vloer. Aarden daarin. Voelen hoe hard de grond is onder je voeten. Het gras tussen je tenen.
Iets in je hand houden waarmee je kunt frummelen werkt soms ook. Een stukje fumo klei. of een klein balletje.
Het is echt uitproberen en veel oefenen. Het is niet iets uitproberen 1 of 2 keer. maar misschien wel 3 maanden uitproberen en oefenen en oefenen en daarna denken mmm, misschien kan ik iets anders proberen of misschien werkt een combinatie van iets wel.
vrijdag 26 juni 2009 om 17:29
@diva: Bedankt voor je reactie! Ik denk idd ook niet dat ik echt een dissociatieve stoornis heb, maar dat ik wel af en toe dissocieer. Je oefening klinkt 'logisch'. Ik kan me in ieder geval voorstellen dat dat proberen te aarden een goede manier is om in het hier en nu te blijven.
Vind het vaak zo moeilijk om rustig te blijven en de angst (voor het ik-weet-niet-wat) niet te laten overwinnen.
Vind het vaak zo moeilijk om rustig te blijven en de angst (voor het ik-weet-niet-wat) niet te laten overwinnen.
vrijdag 26 juni 2009 om 21:58
vrijdag 26 juni 2009 om 22:24
vrijdag 26 juni 2009 om 22:37
Ja praten werkt voor mij ook wel eens, maar soms vind ik het moeilijk om me hiertoe te zetten. Het voelt dan een beetje alsof ik niet kan praten, alsof mijn keel dicht zit.
Of dan ben ik bang dat ik er niks normaals uit kan krijgen, dat ik dan keihard ga schreeuwen ofzo.
@ziba: loop trouwens al de hele avond op blote voeten. Fijn!
Of dan ben ik bang dat ik er niks normaals uit kan krijgen, dat ik dan keihard ga schreeuwen ofzo.
@ziba: loop trouwens al de hele avond op blote voeten. Fijn!
zaterdag 27 juni 2009 om 09:08
zaterdag 27 juni 2009 om 10:27
quote:vaire schreef op 26 juni 2009 @ 22:19:
En als je met iemand praat? Al is het maar een heel lullig praatje - vraag iemand hoe laat het is of zo. Bij mij verdwijnt de bubbel dan automatisch, waarschijnlijk omdat het me dwingt om me op iemand anders te concentreren i.p.v. op mezelf.Ik ervaar het juist sterker in contact met anderen. Ben dan liever alleen om mezelf weer te vinden zeg maar. Een ander voelt dan vreemd/eng, omdat ik me dan overbewust ben dat ik dat contact met mezelf kwijt ben en dan bang ben dat ik "raar" overkom. Dat iemand het kan merken aan mij dat ik er niet helemaal bij ben.
En als je met iemand praat? Al is het maar een heel lullig praatje - vraag iemand hoe laat het is of zo. Bij mij verdwijnt de bubbel dan automatisch, waarschijnlijk omdat het me dwingt om me op iemand anders te concentreren i.p.v. op mezelf.Ik ervaar het juist sterker in contact met anderen. Ben dan liever alleen om mezelf weer te vinden zeg maar. Een ander voelt dan vreemd/eng, omdat ik me dan overbewust ben dat ik dat contact met mezelf kwijt ben en dan bang ben dat ik "raar" overkom. Dat iemand het kan merken aan mij dat ik er niet helemaal bij ben.
zaterdag 27 juni 2009 om 10:29
Wat mij heel erg helpt (ben er voor een groot deel vanaf trouwens) is heel erg zintuigelijk bezig te zijn. Wat iemand anders al schreef: wat zie je, wat voel je, wat ruik je, wat proef je. Door te "voelen" wat mijn lichaam ervaart, ben ik weer makkelijker terug bij mezelf. Heeft veel oefenen gekost, maar het heeft me dichter bij mezelf gebracht.
Succes!
Succes!
maandag 29 juni 2009 om 15:32
Hoi Caroo,
Ik heb het ook, je hebt verschillende vormen, één waarin de omgeving als "vreemd"overkomt en één waarin je jezelf kwijt bent a.h.w. Ik heb dat laatste, dat heet depersonalisatie (google maar eens, is ook een webgroep van). Ik heb het ook vooral in situaties van angst. Dan ben ik duizelig/bang dat ik niet goed word en vervolgens raak ik gedepersonaliseerd. Ik herken mezelf dat niet meer in de spiegel en als ik praat is het net of ik iemand anders hoor praten. De wereld komt over als een 'film'. Volgens mijn psychiater (toen) hangt het dus vaak samen met een angststoornis, wat in mijn geval wel klopt.
Een belangrijk verschil met bijv. een psychose is dat je realiteitszin intact is. Ik kan ook gewoon voor mijn dochter zorgen etc. Maar je functioneert dan op ruggemergniveau als een 'robot'. Bij mij varieert de duur van een paar minuten tot een paar dagen. Bij jou?
Bij mij speelt vermoeidheid overigens ook een erg grote rol. Zolang ik regelmatig leef, gezond eet, voldoende slaap gaat het goed.
Als ik zo'n aanval heb probeer ik rustig te blijven, controle te houden. Vervolgens praat ik met mijn man of iemand die in de buurt is om "contact te houden'. Omdat ik het nu al een aantal jaren regelmatig heb ben ik er wat rustiger onder en laat het maar over me heen komen, ik weet toch dat het weer over gaat.
Ik denk dat je hersenen op zo'n moment blokkeren om je te beschermen bij een teveel aan prikkels. Bij mij heeft therapie hiervoor niet geholpen (wel op andere vlakken) en medicatie ben ik mee gestopt, had meer na- dan voordelen.
Misschien herken je er wat in. In ieder geval veel succes!! (f)
Ik heb het ook, je hebt verschillende vormen, één waarin de omgeving als "vreemd"overkomt en één waarin je jezelf kwijt bent a.h.w. Ik heb dat laatste, dat heet depersonalisatie (google maar eens, is ook een webgroep van). Ik heb het ook vooral in situaties van angst. Dan ben ik duizelig/bang dat ik niet goed word en vervolgens raak ik gedepersonaliseerd. Ik herken mezelf dat niet meer in de spiegel en als ik praat is het net of ik iemand anders hoor praten. De wereld komt over als een 'film'. Volgens mijn psychiater (toen) hangt het dus vaak samen met een angststoornis, wat in mijn geval wel klopt.
Een belangrijk verschil met bijv. een psychose is dat je realiteitszin intact is. Ik kan ook gewoon voor mijn dochter zorgen etc. Maar je functioneert dan op ruggemergniveau als een 'robot'. Bij mij varieert de duur van een paar minuten tot een paar dagen. Bij jou?
Bij mij speelt vermoeidheid overigens ook een erg grote rol. Zolang ik regelmatig leef, gezond eet, voldoende slaap gaat het goed.
Als ik zo'n aanval heb probeer ik rustig te blijven, controle te houden. Vervolgens praat ik met mijn man of iemand die in de buurt is om "contact te houden'. Omdat ik het nu al een aantal jaren regelmatig heb ben ik er wat rustiger onder en laat het maar over me heen komen, ik weet toch dat het weer over gaat.
Ik denk dat je hersenen op zo'n moment blokkeren om je te beschermen bij een teveel aan prikkels. Bij mij heeft therapie hiervoor niet geholpen (wel op andere vlakken) en medicatie ben ik mee gestopt, had meer na- dan voordelen.
Misschien herken je er wat in. In ieder geval veel succes!! (f)
maandag 29 juni 2009 om 23:16
Hey Luzzeke, bedankt voor je reactie. Ik herken veel van wat je zegt. Met name dat je duizelig/bang dat je niet goed wordt, dat is precies wat ik ook voel op zo'n moment! Bij mij hangt het ook voornamelijk samen met angst. Angst voor de meest debiele dingen. En als die angst opkomt ben ik bang voor een angst-/paniekaanval, waardoor de angst zichzelf voedt. Ook dat robot-gevoel ken ik enigszins. Zal eens googlen op dat depersonalisatie.
Bij mij duurt het een paar minuten tot een paar uur. Paar dagen lijkt me wel heel eng zeg! Merken anderen dat ook aan jou of ben jij de enige die het ervaart?
update: heb net gegoogled. Holymoly! Die symptomen depersonalisatie/derealisatie komen me wel héél bekend voor....
Bij mij duurt het een paar minuten tot een paar uur. Paar dagen lijkt me wel heel eng zeg! Merken anderen dat ook aan jou of ben jij de enige die het ervaart?
update: heb net gegoogled. Holymoly! Die symptomen depersonalisatie/derealisatie komen me wel héél bekend voor....
