Psyche
alle pijlers
Dochter met tics
maandag 3 juli 2017 om 08:59
Zoals de titel het al zegt, mijn dochter van 9 heeft last van tics.
Het wordt nu zo erg dat ik een afspraak heb gemaakt bij de huisarts omdat het haar nu echt in de weg gaat zitten.
Wat begon met trekken met haar mond is nu dat ze heel vaak schudt met haar hoofd, snuift met haar neus, haar tong uitsteekt, knippert met haar ogen en steeds haar middelvingers opsteekt. Het valt ook behoorlijk op wat het allemaal nog vervelender maakt. En zoals het vaak werkt met tics, hoe meer de aandacht erop gevestigd is, hoe erger het wordt. Probeer er daardoor luchtig mee om te gaan, gelukkig is het hierdoor wel goed bespreekbaar en durft ze thuis zichzelf te zijn. Maar dat doet me vaak wel zeer te zien hoe erg het is. Het maakt haar verdrietig en ze zei gisteren dat ze zich zo schaamt. Gisteren was ze leuk aan het spelen met een paar meiden en dan zie ik hoe ze bezig is met die tics. Eerder leek ze het nog een beetje in te kunnen houden, maar dat lukt nu niet meer.
Het is zelfs zodanig dat ze nu opziet tegen bezoekjes naar de kapper of tandarts. Stil liggen lijkt onmogelijk
Weet niet zo goed wat te verwachten van de huisarts.
Heb gelezen dat er een behandeling is met medicatie maar dat er erge bijwerkingen zijn.
Heeft er iemand ervaring mee, met tics, en/of de behandeling ervan?
Het wordt nu zo erg dat ik een afspraak heb gemaakt bij de huisarts omdat het haar nu echt in de weg gaat zitten.
Wat begon met trekken met haar mond is nu dat ze heel vaak schudt met haar hoofd, snuift met haar neus, haar tong uitsteekt, knippert met haar ogen en steeds haar middelvingers opsteekt. Het valt ook behoorlijk op wat het allemaal nog vervelender maakt. En zoals het vaak werkt met tics, hoe meer de aandacht erop gevestigd is, hoe erger het wordt. Probeer er daardoor luchtig mee om te gaan, gelukkig is het hierdoor wel goed bespreekbaar en durft ze thuis zichzelf te zijn. Maar dat doet me vaak wel zeer te zien hoe erg het is. Het maakt haar verdrietig en ze zei gisteren dat ze zich zo schaamt. Gisteren was ze leuk aan het spelen met een paar meiden en dan zie ik hoe ze bezig is met die tics. Eerder leek ze het nog een beetje in te kunnen houden, maar dat lukt nu niet meer.
Het is zelfs zodanig dat ze nu opziet tegen bezoekjes naar de kapper of tandarts. Stil liggen lijkt onmogelijk
Weet niet zo goed wat te verwachten van de huisarts.
Heb gelezen dat er een behandeling is met medicatie maar dat er erge bijwerkingen zijn.
Heeft er iemand ervaring mee, met tics, en/of de behandeling ervan?
maandag 3 juli 2017 om 10:58
Zo zeg; zeven regels heb je ervoor over met een hoog subjectief en opgeklopt gehalte.hannaeva schreef: ↑03-07-2017 10:39Het is geen mening. Dit is de richtlijn die artsen/medische wereld aanhouden. Gebaseerd op ervaring en onderzoek. Dat hier mensen over Tourette beginnen is dus onterecht en kan tot onnodige zorgen bij TO leiden. Daarom vind ik het belangrijk om aan te geven dat daar geen aanwijzing voor is.
Ik vind het gevaarlijk en onnodig om te beginnen over Tourette terwijl die aanwijzingen er (volgens de wetenschappelijke consensus) niet zijn.
Het is wel belangrijk dat To weet (en dat wist ze ook al volgens mij) dat tics heel veel voorkomen bij kinderen en meestal vanzelf overgaan.
Slechts zeer zelden is het Tourette en daar is hier geen aanwijzing voor.
Van mij krijg je toch geen gelijk; dus je zal het zonder deze kennelijk voor jou broodnodige oppepper van je dag moeten doen.
Ik blijf erbij dat men niet te snel mogelijkheden uit het oog moet verliezen, tenzij je liever struisvogel speelt. Voor sommigen past dat. Over en sluiten en hopelijk valt het verloop mee, TO.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 3 juli 2017 om 13:47
Je hebt de waarheid niet in pacht. Vind het heel bijzonder dat jij op basis van dit topic al een diagnose kunt stellen. En dat Tourette iets is wat alleen verbaal is dat kan ook naar het land der fabelen gestuurd worden.
maandag 3 juli 2017 om 13:51
Mijn dochter van 8 heeft een dwangstoornis.
Dit uit zich in het dwangmatig handelingen moeten doen om spanning te onderdrukken. (Waarna je in een visuele cirkel komt en zowel de spanning als de dwanghandelingen stijgen).
Bij haar helpt haar therapie goed. Therapie richt zich op het verminderen van spanning en het aanpakken van de dwang.
Maar, ik moet wel zeggen dat dit niet specifiek tiks zijn zoals jij die beschrijft.
Het is het aanraken van dingen of het gevoel hebben dingen te moeten controleren of opnieuw te doen.
Dit uit zich in het dwangmatig handelingen moeten doen om spanning te onderdrukken. (Waarna je in een visuele cirkel komt en zowel de spanning als de dwanghandelingen stijgen).
Bij haar helpt haar therapie goed. Therapie richt zich op het verminderen van spanning en het aanpakken van de dwang.
Maar, ik moet wel zeggen dat dit niet specifiek tiks zijn zoals jij die beschrijft.
Het is het aanraken van dingen of het gevoel hebben dingen te moeten controleren of opnieuw te doen.
maandag 3 juli 2017 om 13:52
Dit. Mijn nichtje van 8 had/heeft dit ook. Werden steeds meer tics. Op een gegeven ogenblik leek het wel of ze epileptische aanvallen had (ogen wegdraaien). Ze heeft nu een soort ontspanningscursus gedaan voor jonge kinderen. En altijd een Tangle of fidgetding bij de hand. Nu zie ik het alleen nog aan haar mond als het echt spannend is (stress maar ook bij leuke dingen).
maandag 3 juli 2017 om 14:47
Ik heb al van kleuterleeftijd tics: Met mijn hoofd schudden, gekke bekken trekken, piepgeluidjes maken, keelschrapen. Later kwam daar ook nog rollen met de maag bij. Al zie ik dat als buikademhaling. Nu kan ik het in gezelschap redelijk onderdrukken. Vroeger niet, dan kreeg ik nogal eens commentaar van mijn ouders. "Wat doe je toch? Dat staat zo stom." Heel vervelend vond ik dat. Ik hoorde dat wel, maar kon het niet laten. De tics zijn nog altijd aanwezig, maar doe ze als ik alleen ben. Ik woon alleen en dat heb ik ook nodig. Dan kan ik echt mezelf zijn. Niet alleen op dat gebied. Ik heb het vrienden of kennissen nooit durven vertellen. Ik ken verder niemand die het ook heeft. Alleen op TV gezien. Als ik het lang moet onderdrukken wordt ik onrustig. Op Tourette ben ik nooit getest. Wel heb ik ASS.
maandag 3 juli 2017 om 14:55
Wat een hoop reacties! Fijn, bedankt!
Het klopt idd dat het is begonnen in een hele stressvolle periode waarin een paar heftige gebeurtenissen waren. Het begon in de tijd dat haar vader en ik het besluit namen uit elkaar te gaan. Precies in diezelfde periode kreeg mijn dochter de diagnose ADHD. Hiervoor hebben wij besloten medicatie te geven tijdens schooltijden. Deze medicatie (methylfenidaat) kan als bijwerking tics uitlokken óf versterken. Toen is het langzaamaan begonnen.
Inmiddels is de thuissituatie weer goed. Alles op de rit en ze lijkt tevreden te zijn met de nieuwe situatie zoals die nu is. Ook de medicatie is afgebouwd, dit krijgt ze nog sporadisch. Maar dit heeft de tics niet verminderd. Integendeel. Het wordt steeds erger, dwz opvallender.
Hier thuis wordt er begripvol mee omgegaan. Het is gelukkig bespreekbaar, ondanks dat ze zich er (voor anderen) voor schaamt. Ik vertel haar regelmatig dat het vrij "normaal" is, in de zin van dat het veel meer voorkomt dan je zou denken maar dat de meeste mensen er niet gauw over praten en het zoveel mogelijk verbergen.
De tip van het verplaatsen van de tic hebben we al geprobeerd. Dat hoofdschudden is natuurlijk behoorlijk opvallend dus heb haar gevraagd als ze de behoefte voelt aankomen om dan bijvoorbeeld haar buik aan te spannen ipv haar hoofd te schudden. Maar dat werkt niet. Ze krijgt er zo juist nóg een tic bij. Ook als ze hoort van andere tics kan ze deze vrij makkelijk overnemen.
Natuurlijk is Gilles de la Tourette ook iets wat bij mij opkwam en heb er uiteraard het eea over opgezocht, gelezen en bekeken. Sommige dingen zijn herkenbaar. Opvallend is dat er vaak naar voren komt dat mensen met Tourette vaak ook ADHD hebben.
Maar ik dacht dat je dan ook tenminste 3 tics moest hebben waarvan 2 lichamelijke en tenminste 1 "geluidstic". Lichamelijke heeft ze wel, maar de geluidstics niet.
Maar goed, moet ook niet zelf gaan "dokteren" en stempels plakken dus vandaar de eerste stap richting de huisarts gezet.
Ben heel benieuwd wat de huisarts hiermee gaat doen. Ik hoop dat hij ons doorstuurt. Ik heb gelezen dat gedragstherapie wel kan helpen. Wil alles doen dat ze maar gauw weer lekker in haar vel zit.
Het klopt idd dat het is begonnen in een hele stressvolle periode waarin een paar heftige gebeurtenissen waren. Het begon in de tijd dat haar vader en ik het besluit namen uit elkaar te gaan. Precies in diezelfde periode kreeg mijn dochter de diagnose ADHD. Hiervoor hebben wij besloten medicatie te geven tijdens schooltijden. Deze medicatie (methylfenidaat) kan als bijwerking tics uitlokken óf versterken. Toen is het langzaamaan begonnen.
Inmiddels is de thuissituatie weer goed. Alles op de rit en ze lijkt tevreden te zijn met de nieuwe situatie zoals die nu is. Ook de medicatie is afgebouwd, dit krijgt ze nog sporadisch. Maar dit heeft de tics niet verminderd. Integendeel. Het wordt steeds erger, dwz opvallender.
Hier thuis wordt er begripvol mee omgegaan. Het is gelukkig bespreekbaar, ondanks dat ze zich er (voor anderen) voor schaamt. Ik vertel haar regelmatig dat het vrij "normaal" is, in de zin van dat het veel meer voorkomt dan je zou denken maar dat de meeste mensen er niet gauw over praten en het zoveel mogelijk verbergen.
De tip van het verplaatsen van de tic hebben we al geprobeerd. Dat hoofdschudden is natuurlijk behoorlijk opvallend dus heb haar gevraagd als ze de behoefte voelt aankomen om dan bijvoorbeeld haar buik aan te spannen ipv haar hoofd te schudden. Maar dat werkt niet. Ze krijgt er zo juist nóg een tic bij. Ook als ze hoort van andere tics kan ze deze vrij makkelijk overnemen.
Natuurlijk is Gilles de la Tourette ook iets wat bij mij opkwam en heb er uiteraard het eea over opgezocht, gelezen en bekeken. Sommige dingen zijn herkenbaar. Opvallend is dat er vaak naar voren komt dat mensen met Tourette vaak ook ADHD hebben.
Maar ik dacht dat je dan ook tenminste 3 tics moest hebben waarvan 2 lichamelijke en tenminste 1 "geluidstic". Lichamelijke heeft ze wel, maar de geluidstics niet.
Maar goed, moet ook niet zelf gaan "dokteren" en stempels plakken dus vandaar de eerste stap richting de huisarts gezet.
Ben heel benieuwd wat de huisarts hiermee gaat doen. Ik hoop dat hij ons doorstuurt. Ik heb gelezen dat gedragstherapie wel kan helpen. Wil alles doen dat ze maar gauw weer lekker in haar vel zit.
maandag 3 juli 2017 om 14:59
Wat voor therapie volgt zij?mammavanmeisje schreef: ↑03-07-2017 13:51Mijn dochter van 8 heeft een dwangstoornis.
Dit uit zich in het dwangmatig handelingen moeten doen om spanning te onderdrukken. (Waarna je in een visuele cirkel komt en zowel de spanning als de dwanghandelingen stijgen).
Bij haar helpt haar therapie goed. Therapie richt zich op het verminderen van spanning en het aanpakken van de dwang.
Maar, ik moet wel zeggen dat dit niet specifiek tiks zijn zoals jij die beschrijft.
Het is het aanraken van dingen of het gevoel hebben dingen te moeten controleren of opnieuw te doen.
Was de eerste stap ook de huisarts die jullie heeft doorverwezen naar een psycholoog?
Het aanraken van dingen doet ze ook wel. Lastig boodschappen halen met haar soms. Als ze in zo'n bui zit moet alles even aangeraakt worden én omhoog gegooid... Zelfs haar eten wordt soms 3 x omhoog gegooid voor ze het eet.
Dus dwang handelingen zijn er ook nog eens
maandag 3 juli 2017 om 15:25
Bedankt voor je verhaal. Fijn dat het inmiddels te handelen is. Jij bent er dus nooit voor in behandeling geweest?Zeekraal schreef: ↑03-07-2017 09:26Ik had vroeger zelf een aantal tics. Ze begonnen toen ik 7 was en een aantal zijn gebleven tot ik een jaar of 11 was. De tics bestonden uit trekken met mijn mond zodat mijn ooghoek omlaag ging (vergelijkbaar met vrouwen die mascara opdoen), mijn keel schrapen en kraakjes vanuit mijn keel maken. Soms moest ik een bepaald plekje op het schoolbord aanraken omdat ik anders niet rustig naar huis kon en was ik dus de hele dag bezig met wanneer ik naar het bord toe zou kunnen lopen. In groep 7 begon ik met mijn knokkels te kraken en dat doe ik tot op de dag van vandaag nog steeds, maar alle andere tics zijn verdwenen (ook al moet ik toegeven dat ik wel weer de aandrang voel keelkraakjes te maken nu ik erover schrijf).
Mijn ouders namen mij destijds mee naar de dokter en die zei daar het waarschijnlijk vanzelf weer over zou gaan. Helaas reageerden zowel mijn juf in groep 4 als mijn ouders er nogal boos op, alsof het iets was wat ik doelbewust deed en waar ik nu maar even mee op moest houden. Daardoor was ik vaak zo gefocust op het inhouden van mijn tics dat als ze eenmaal begonnen ik ook een tijdje niet op kon houden.
Als ik volledig op iets gefocust was, verdwenen de tics vaak een tijdje. Zo kon ik helemaal opgaan in tekenen destijds, en ook tijdens de balletles kon ik me vaak voldoende focussen om ze niet te hebben.
Inderdaad lastig dat de tics van je dochter zo zichtbaar zijn! De mijne waren irritant maar niet aanstootgevend. Ik kan me voorstellen dat mensen die haar niet kennen weleens boos op je dochter worden vanwege het opsteken van haar middelvingers, wat dan voor haar weer meer druk legt op het inhouden. Leeftijdsgenootjes vinden er vaak niet zoveel van, althans bij mij was dat zo. Het was gewoon een feit: o Zeekraal doet haar kraakjes en kucheltjes weer.
Ik denkt dat tics te maken hebben met impulsbeheersing: inmiddels kan ik eraan denken zonder het te moeten doen, maar destijds was dat ondenkbaar.
Heeft je dochter momenten dat ze ergens zo in opgaat dat de tics naar de achtergrond verdwijnen? Sport, hobby? Hoe gaat haar docent ermee om?
Vindt je dochter geheugenspelletjes leuk? Bv allemaal dingen op tafel leggen, goed naar kijken, ogen dicht en dat jij dan 1 ding weghaalt, waarna zij moet zeggen wat er volgens haar niet meer op tafel ligt.
Veel succes en een knuffel, want ik snap dat het vervelend is om je dochter zo te zien worstelen!
Mij is het ook niet geheel vreemd. Heb er zelf ook wel last van gehad. Al dan wel in mindere mate dan mijn dochter, of ik kon het beter verbergen.
Ik denk wel dat bijna iedereen wel zoiets heeft eigenlijk. In mijn omgeving maak ik het nu bespreekbaar. Met mijn dochter en mij als voorbeeld heb ik een hoop mensen gevraagd of zij iets vreemd hadden in die richting qua tic of dwanghandeling. Van de mensen die ik dat vroeg was er zeker 75% bekend mee! Bevestigde wel wat ik al dacht dat het gewoon veel voorkomt maar niemand daar over praat. Heb het dan wel over dingen die een normaal leven niet in de weg staan.
Heb documentaires gezien over Tourette, daar schrik ik wel van. Dat kan in zo'n mate zijn dat het werken onmogelijk maakt.
Op school heb ik het nog niet aangekaart. De juf is er nog niet zelf mee gekomen en ik wil de aandacht er nog niet op vestigen. Kinderen in de klas hebben haar al wel gevraagd waarom ze zo schud met haar hoofd.
Wat betreft de focus, volgens mij is het er altijd, wat ze ook doet. Gisteren hadden we zo'n leuke dag. Allemaal dingen die ze leuk vindt. Maar heb haar nog nooit zoveel zien schudden als toen. Dat was wel de druppel dat ik vanochtend de huisarts maar heb gebeld. Was zo sneu om te zien hoe overheersend het is.
Wat zouden geheugenspelletjes kunnen helpen?
maandag 3 juli 2017 om 15:33
Ik vind het goed dat je regelmatig zegt dat meer mensen hier last van hebben. Hoewel ik een fijne jeugd bij mijn ouders had, voelde ik me daarin nooit echt begrepen. Alleen maar zeggen dat ik het gewoon niet moest doen. Omdat het voor anderen raar staat. Dat gaf mij het gevoel dat het een taboe is.
Het is dat een einzelgänger ben en niet zo'n behoefte heb aan een relatie. Maar zou mede om deze reden niet willen samenwonen en eigenlijk ook liever niet samen in een bed slapen.
Het is dat een einzelgänger ben en niet zo'n behoefte heb aan een relatie. Maar zou mede om deze reden niet willen samenwonen en eigenlijk ook liever niet samen in een bed slapen.
maandag 3 juli 2017 om 15:53
Het is ook een taboe. Vandaar dat ik het bespreekbaar wil maken. En verrassend genoeg hoor ik dus vaak wat ik al dacht. Heel veel mensen hebben het er in meer of mindere mate last van.hondenmens schreef: ↑03-07-2017 15:33Ik vind het goed dat je regelmatig zegt dat meer mensen hier last van hebben. Hoewel ik een fijne jeugd bij mijn ouders had, voelde ik me daarin nooit echt begrepen. Alleen maar zeggen dat ik het gewoon niet moest doen. Omdat het voor anderen raar staat. Dat gaf mij het gevoel dat het een taboe is.
Het is dat een einzelgänger ben en niet zo'n behoefte heb aan een relatie. Maar zou mede om deze reden niet willen samenwonen en eigenlijk ook liever niet samen in een bed slapen.
Zoals gezegd had ik het ook. Maar uit schaamte ook nooit met iemand over gepraat. Ook met mijn ouders niet, al viel het hen natuurlijk wel op en maakten ze er opmerkingen over. Maar ik schaamde me kapot en voelde me idd niet goed wijs.
Jouw laatste zin vind ik erg om te lezen. Je zegt dat je om die reden liever geen relatie hebt. Dan zit het je toch wel erg in de weg? Het staat een "normaal" leven in de weg! Doordat je een einzelgänger bent heb je er niet zo'n behoefte aan, maar ben je misschien om deze reden een einzelgänger geworden?
Heel erg dat je bepaalde dingen niet kunt of wilt doen door zoiets. Is het dan geen goed idee er alsnog iets mee te doen, een therapie oid te proberen?
maandag 3 juli 2017 om 16:15
@blond009: Ik was altijd al graag op mezelf. Als peuter kon ik al urenlang op mijn eentje met hetzelfde speelgoed spelen. Ondanks dat had ik als basisschoolkind toch aardig wat vriendinnen Vanaf mijn puberteit werd ik meer een einzelgänger doordat ik sociaal niet meer meekon met leeftijdsgenoten. Ik had hele andere interesses en begreep niet waar ze het over hadden. Dan was het voor mij kiezen uit of me vervelen bij andere jongeren of doen wat ik leuk vind, maar alleen. Dan koos ik maar dat laatste.
Wat een relatie betreft, ik heb veel tijd voor mezelf nodig en vind het vermoeiend om elke dag te moeten overleggen. Wat we gaan eten, hoe laat we dit en dat. Ook heb ik geen zin in schoonfamilieverplichtingen. De tics helpen wel aan het graag alleen zijn mee, maar zijn zeker niet de enige reden.
Wat voor therapie bestaat ervoor?
Wat een relatie betreft, ik heb veel tijd voor mezelf nodig en vind het vermoeiend om elke dag te moeten overleggen. Wat we gaan eten, hoe laat we dit en dat. Ook heb ik geen zin in schoonfamilieverplichtingen. De tics helpen wel aan het graag alleen zijn mee, maar zijn zeker niet de enige reden.
Wat voor therapie bestaat ervoor?
maandag 3 juli 2017 om 16:33
Jouw laatste vraag is mijn reden van het openen van dit topichondenmens schreef: ↑03-07-2017 16:15@blond009: Ik was altijd al graag op mezelf. Als peuter kon ik al urenlang op mijn eentje met hetzelfde speelgoed spelen. Ondanks dat had ik als basisschoolkind toch aardig wat vriendinnen Vanaf mijn puberteit werd ik meer een einzelgänger doordat ik sociaal niet meer meekon met leeftijdsgenoten. Ik had hele andere interesses en begreep niet waar ze het over hadden. Dan was het voor mij kiezen uit of me vervelen bij andere jongeren of doen wat ik leuk vind, maar alleen. Dan koos ik maar dat laatste.
Wat een relatie betreft, ik heb veel tijd voor mezelf nodig en vind het vermoeiend om elke dag te moeten overleggen. Wat we gaan eten, hoe laat we dit en dat. Ook heb ik geen zin in schoonfamilieverplichtingen. De tics helpen wel aan het graag alleen zijn mee, maar zijn zeker niet de enige reden.
Wat voor therapie bestaat ervoor?
Oké, ik kreeg een beetje de indruk dat juist door de tics je een relatie niet zag zitten. Fijn dat dat niet de hoofdreden is. Ondanks dat ik het zou snappen dat je zoiets niet aan zou durven, weet ik ook dat er mensen zijn die er mee om zouden kunnen gaan, het accepteren. En juist die acceptatie kan er ook aan helpen dat de tics misschien minder worden als je je eenmaal op je gemak voelt.
Maar ik begrijp heel goed dat het niet jezelf kunnen zijn (je gaat toch de tics proberen te verbergen) nogal een schrikbeeld is.
maandag 3 juli 2017 om 19:01
Mijn dochter van 14 heeft ook dwanghandelingen en tics. Ze heeft ADHD, daar heeft ze een aantal jaren ritalin en vervolgens concerta voor gebruikt. Dat werkte goed, en gaf veel rust maar na een paar jaar werd ze er depressief van. Ook andere medicatie voor de adhd (dexamfetamine en strattera) gaf zodanige ernstige bijwerkingen dat het niet te doen was voor haar.
Het begon zo'n anderhalf jaar geleden met een depressie, bijna een jaar later werd duidelijk dat er een angststoornis speelde, veroorzaakt door trauma en daarnaast kwamen de dwang en tics. Traumabehandeling heeft wel geholpen voor de ergste angsten. De verwachting was dat daarmee ook de tics en dwangen zouden verdwijnen. Dat gebeurde niet, het werd zelfs eerst erger. Er kwam ook misofonie bij.
Inmiddels zijn we een half jaar na de traumabehandeling en beginnen de dwangen wel wat minder te worden. Bij vermoeidheid en stress loopt het weer op.
Ook gebruikt ze sinds ruim een half jaar een antidepressivum, dat werkt goed tegen de depressiviteit. Het helpt niet voor de concentratie of tegen dwang, tics en misofonie. Maar als ze zich beter voelt nemen die wel af.
We doen er hier thuis niet ingewikkeld over, het is er en hoort voor nu gewoon bij haar. Ze vindt het zelf soms wel genant, als ze bij voorbeeld naar school loopt en het is weer 1 stap vooruit, 2 achteruit of ze moet dingen aanraken. Maar niet doen geeft een heel ongemakkelijk gevoel, dat is nog erger voor haar.
Het begon zo'n anderhalf jaar geleden met een depressie, bijna een jaar later werd duidelijk dat er een angststoornis speelde, veroorzaakt door trauma en daarnaast kwamen de dwang en tics. Traumabehandeling heeft wel geholpen voor de ergste angsten. De verwachting was dat daarmee ook de tics en dwangen zouden verdwijnen. Dat gebeurde niet, het werd zelfs eerst erger. Er kwam ook misofonie bij.
Inmiddels zijn we een half jaar na de traumabehandeling en beginnen de dwangen wel wat minder te worden. Bij vermoeidheid en stress loopt het weer op.
Ook gebruikt ze sinds ruim een half jaar een antidepressivum, dat werkt goed tegen de depressiviteit. Het helpt niet voor de concentratie of tegen dwang, tics en misofonie. Maar als ze zich beter voelt nemen die wel af.
We doen er hier thuis niet ingewikkeld over, het is er en hoort voor nu gewoon bij haar. Ze vindt het zelf soms wel genant, als ze bij voorbeeld naar school loopt en het is weer 1 stap vooruit, 2 achteruit of ze moet dingen aanraken. Maar niet doen geeft een heel ongemakkelijk gevoel, dat is nog erger voor haar.
maandag 3 juli 2017 om 20:21
@lientjes, heftig verhaal!
Begin me nu af te vragen wat die adhd medicatie allemaal doet... heb jij het idee dat dit het getriggerd heeft?
Jouw dochter is er dus ook nog eens depressief van geworden, of had dat te maken met dat trauma waar ook een angststoornis uit is voort gekomen?
Hoe gaat het met haar qua adhd nu ze gestopt is met medicatie?
Mijn dochter heeft het een goede 2 jaar gebruikt, in een redelijk lage dosering wat we later hebben afgebouwd naar nog lager. En nu dus steeds minder vaak. Moet zeggen dat ik eigenlijk weinig verschil merk. Of de dosering was te laag dat het te weinig deed, maar als ik haar meer gaf leek het wel eens teveel te zijn dat dat ook niet goed voelde.
Hoop dat het gauw beter gaat met je dochter! Fijn dat de medicatie helpt tegen de depressie. Als ze zich fijner voelt heeft dat overal wel zijn weerslag op uiteindelijk. Klinkt als een heel heftige tijd, met dat trauma etc...
Begin me nu af te vragen wat die adhd medicatie allemaal doet... heb jij het idee dat dit het getriggerd heeft?
Jouw dochter is er dus ook nog eens depressief van geworden, of had dat te maken met dat trauma waar ook een angststoornis uit is voort gekomen?
Hoe gaat het met haar qua adhd nu ze gestopt is met medicatie?
Mijn dochter heeft het een goede 2 jaar gebruikt, in een redelijk lage dosering wat we later hebben afgebouwd naar nog lager. En nu dus steeds minder vaak. Moet zeggen dat ik eigenlijk weinig verschil merk. Of de dosering was te laag dat het te weinig deed, maar als ik haar meer gaf leek het wel eens teveel te zijn dat dat ook niet goed voelde.
Hoop dat het gauw beter gaat met je dochter! Fijn dat de medicatie helpt tegen de depressie. Als ze zich fijner voelt heeft dat overal wel zijn weerslag op uiteindelijk. Klinkt als een heel heftige tijd, met dat trauma etc...
maandag 3 juli 2017 om 23:01
De medicatie heeft wel de depressie veroorzaakt. Er wordt wel gezegd dat dit met name kan gebeuren als je aanleg voor depressiviteit hebt, dat zou kunnen natuurlijk.
Het lijkt er ook op dat ze aanleg heeft voor hypochondrie en misofonie, is er altijd wel in lichte mate geweest maar niet problematisch. Gewoon een kind dat bij elk pijntje dacht dat ze naar de dokter moest en elke blauwe plek een zware kneuzing was. En dat er slecht tegen kon als andere mensen smakken of andere geluiden maken bij het eten.
De adhd medicatIe hielp op school echt heel goed, gaf meer overzicht en minder gevoeligheid voor prikkels. Sinds ze daar niets meer voor gebruikt is concentratie echt heel moeilijk voor haar. Thuis merkte ik eerder weinig van de adhd, ze gebruikte in het weekend geen medicatie maar dat was geen probleem. Nu is ze thuis soms ook heel druk en stuiterig.
Het trauma was veroorzaakt door de ziekte van haar vader, dat zijn dingen die bij een kind met haar aanleg heel hard en bedreigend aankomen. De angst dat haar vader of ik ziek kan worden of dood kan gaan (of zijzelf) was heel groot.
Gelukkig is ze naar mij toe heel open over alles, waardoor ik haar ook vrij goed kan helpen alles wat te relativeren.
Het is een spannende en zware tijd geweest, vooral de beginperiode met antidepressiva omdat dat in het begin de klachten kan verergeren, dat is behoorlijk riskant, dan moet je er echt bovenop zitten.
Ook de traumabehandeling was heftig.
Er is nu nog van alles aan de hand maar het is een stuk beter hanteerbaar en ik hoef er niet meer 24 uur per dag mee bezig te zijn.
Dat is winst.
Je moet bij de hulpverlening zelf wel zorgen dat je de regie houdt en als niet goed voelt of niet aansluit, gewoon niet doen. En blijven vragen tot je gevonden hebt wat wel werkt.
Het lijkt er ook op dat ze aanleg heeft voor hypochondrie en misofonie, is er altijd wel in lichte mate geweest maar niet problematisch. Gewoon een kind dat bij elk pijntje dacht dat ze naar de dokter moest en elke blauwe plek een zware kneuzing was. En dat er slecht tegen kon als andere mensen smakken of andere geluiden maken bij het eten.
De adhd medicatIe hielp op school echt heel goed, gaf meer overzicht en minder gevoeligheid voor prikkels. Sinds ze daar niets meer voor gebruikt is concentratie echt heel moeilijk voor haar. Thuis merkte ik eerder weinig van de adhd, ze gebruikte in het weekend geen medicatie maar dat was geen probleem. Nu is ze thuis soms ook heel druk en stuiterig.
Het trauma was veroorzaakt door de ziekte van haar vader, dat zijn dingen die bij een kind met haar aanleg heel hard en bedreigend aankomen. De angst dat haar vader of ik ziek kan worden of dood kan gaan (of zijzelf) was heel groot.
Gelukkig is ze naar mij toe heel open over alles, waardoor ik haar ook vrij goed kan helpen alles wat te relativeren.
Het is een spannende en zware tijd geweest, vooral de beginperiode met antidepressiva omdat dat in het begin de klachten kan verergeren, dat is behoorlijk riskant, dan moet je er echt bovenop zitten.
Ook de traumabehandeling was heftig.
Er is nu nog van alles aan de hand maar het is een stuk beter hanteerbaar en ik hoef er niet meer 24 uur per dag mee bezig te zijn.
Dat is winst.
Je moet bij de hulpverlening zelf wel zorgen dat je de regie houdt en als niet goed voelt of niet aansluit, gewoon niet doen. En blijven vragen tot je gevonden hebt wat wel werkt.
woensdag 5 juli 2017 om 11:58
Jeetje...
Is alles weer goed gekomen met haar vader?
Moest misofinie even opzoeken, dat is dus wat je al schreef, het ergeren aan de geluiden van het eten van anderen.
Je hebt er nogal wat mee te stellen gehad zeg! Fijn dat het de goede kant opgaat. Gaan de schoolresultaten nu wat achteruit nu ze gestopt is met de adhd medicijnen?
Daar was/ben ik wel bang voor. Mijn dochter is blijven zitten en na het gebruiken van medicatie ging het beter. Niet zo goed als je zou verwachten als je een jaar overdoet, maar op school zat ze zoveel beter in haar vel. Hoop dat dat nu zo blijft.
Kon je dochter überhaupt wel naar school? Als ik het zo lees kon dat misschien niet eens...
Wat je zegt over die hulpverlening klopt. Heb al wel wat psychologen, orthopedagogen en een psychiater bezocht door haar en vaak kwamen we daar niks verder mee. Er was er maar één die feilloos de vinger op de plek kon leggen. Hoop dat we, mochten we om de tics weer iemand moeten bezoeken weer zo iemand vinden bij wie ze zo op haar gemak is.
Is alles weer goed gekomen met haar vader?
Moest misofinie even opzoeken, dat is dus wat je al schreef, het ergeren aan de geluiden van het eten van anderen.
Je hebt er nogal wat mee te stellen gehad zeg! Fijn dat het de goede kant opgaat. Gaan de schoolresultaten nu wat achteruit nu ze gestopt is met de adhd medicijnen?
Daar was/ben ik wel bang voor. Mijn dochter is blijven zitten en na het gebruiken van medicatie ging het beter. Niet zo goed als je zou verwachten als je een jaar overdoet, maar op school zat ze zoveel beter in haar vel. Hoop dat dat nu zo blijft.
Kon je dochter überhaupt wel naar school? Als ik het zo lees kon dat misschien niet eens...
Wat je zegt over die hulpverlening klopt. Heb al wel wat psychologen, orthopedagogen en een psychiater bezocht door haar en vaak kwamen we daar niks verder mee. Er was er maar één die feilloos de vinger op de plek kon leggen. Hoop dat we, mochten we om de tics weer iemand moeten bezoeken weer zo iemand vinden bij wie ze zo op haar gemak is.
woensdag 5 juli 2017 om 20:52
Met haar vader komt het niet meer echt goed, hij heeft een flinke hersenbeschadiging waardoor hij een fysieke beperking heeft (eenzijdig verlamd en rolstoelgebonden) en ook qua gedrag nogal veranderd is. Hij is erg egocentrisch geworden en wat ontremd in zijn reacties. Haar vader zoals ze die kende is ze gewoon kwijt.
Dit jaar blijft ze zitten, ze is ook vrij weinig op school geweest. Wel zo veel mogelijk elke dag maar vaak maar een paar uren. En tijdens de traumatherapie een maand helemaal niet. Volgend schooljaar gaat ze een stapje lager proberen, hopen dat het dan weer een beetje lukt.
Fijn dat jouw dochter weer beter in haar vel zit, daar gaat het uiteindelijk om.
En jammer dat ook jullie van die weinig positieve ervaringen hebben met de hulpverlening. Dat maakt ook dat je er tegenop ziet om weer hulp te vragen.
Dit jaar blijft ze zitten, ze is ook vrij weinig op school geweest. Wel zo veel mogelijk elke dag maar vaak maar een paar uren. En tijdens de traumatherapie een maand helemaal niet. Volgend schooljaar gaat ze een stapje lager proberen, hopen dat het dan weer een beetje lukt.
Fijn dat jouw dochter weer beter in haar vel zit, daar gaat het uiteindelijk om.
En jammer dat ook jullie van die weinig positieve ervaringen hebben met de hulpverlening. Dat maakt ook dat je er tegenop ziet om weer hulp te vragen.
