Psyche
alle pijlers
Dochtertje overleden
donderdag 21 december 2017 om 11:23
Wat ik moet neertypen weet ik niet. Vorige week is mijn dochtertje plotseling overleden in haar slaap. Wiegendood. De wereld staat stil. Iedereen zegt dat tijd de pijn minder zal maken. Ik weet niets meer. Mijn hele wereld is opgehouden te bestaan. ik wil er zelf niet meer zijn. Ik weet niet meer wat ik moet. Hoe kan ik ooit nog leven zonder haar?
dinsdag 26 december 2017 om 23:21
Lief dat jullie reageren en dat er kaarsjes gebrand worden <3
Wat jullie vertellen betekent veel voor mij. Ik ben te kapot om uitgebreid te reageren nu, excuses.
Sterkt ieder van jullie die het nodig heeft. Ik reageer morgen weer. Ik hoop dat ik straks over haar mag dromen zodat het heel even weer is hoe het zou moeten zijn.
Wat jullie vertellen betekent veel voor mij. Ik ben te kapot om uitgebreid te reageren nu, excuses.
Sterkt ieder van jullie die het nodig heeft. Ik reageer morgen weer. Ik hoop dat ik straks over haar mag dromen zodat het heel even weer is hoe het zou moeten zijn.
dinsdag 26 december 2017 om 23:47
Wat verschrikkelijk onvoorstelbaar afschuwelijk! Mijn grootste angst vroeger omdat 3 van mijn vriendinnen /kennissen het meegemaakt hebben. Twee voor ik kinderen kreeg en 1 toen we beiden onze eerste baby hadden, half 84. Mijn dochter en haar zoon waren 7 maanden oud toen zij haar zoontje dood aantrof. We waren al extra bang en toen dit....
Hoevaak ik mijn baby's niet gecontroleerd heb met met een vinger of spiegeltje onder hun neus uit pure angst. Hoevaak ik niet de verloskundige/huisarts heb gebeld in pure paniek omdat ik niet eens meer durfde te controleren..Heb zelfs nog destijds met Justine Pardoen gebeld. Iedereen dacht aan een ppd. Maar het was puur angst. En jij hebt mijn en iedere moeders grootste nachtmerrie meegemaakt. Echt geen woorden voor!!
Wat zal je wereld nu klein, zwart en eenzaam zijn! Ook hier brand de komende dagen een kaarsje voor jou, je kleine meidje en je naasten.
Hoevaak ik mijn baby's niet gecontroleerd heb met met een vinger of spiegeltje onder hun neus uit pure angst. Hoevaak ik niet de verloskundige/huisarts heb gebeld in pure paniek omdat ik niet eens meer durfde te controleren..Heb zelfs nog destijds met Justine Pardoen gebeld. Iedereen dacht aan een ppd. Maar het was puur angst. En jij hebt mijn en iedere moeders grootste nachtmerrie meegemaakt. Echt geen woorden voor!!
Wat zal je wereld nu klein, zwart en eenzaam zijn! Ook hier brand de komende dagen een kaarsje voor jou, je kleine meidje en je naasten.
woensdag 27 december 2017 om 10:03
Ik wou dat ik iets kon doen om je pijn en verdriet weg te nemen maar dat gaat helaas niet.thistime schreef: ↑25-12-2017 02:47Lieve allemaal bedankt voor de reacties. Wat erg te lezen dat er best veel lotgenoten zijn:( Het is mega onwerkelijk allemaal. Iedereen om me heen is bezig met gezellig kerstfeest vieren en voor ons is alles betekenisloos geworden. Slapen lukt niet, alles spookt door m'n hoofd. Ik wil haar vasthouden en zeggen hoeveel ik van haar houd. Ik wil morgen foto s maken van onze eerste kerst als gezin. Maar het kan niet want zij is er niet meer en ik kan het maar niet geloven. Mijn mooie kleine meisje is er niet meerhoe kan dit nu waar zijn? Ik wil wakker worden. Dit moet een boze droom zijn want ik kan niet zonder haar. Ik weet dat het echt is maar ik wil het niet weten. Het mag niet.
woensdag 27 december 2017 om 14:55
Ik heb lang getwijfeld of ik moest reageren of niet.
Want je hebt er niets aan. En het is ook zo persoonlijk allemaal. Mijn ervaringen zeggen helemaal niets over de weg die jij nog moet afleggen.
Ik weet hoe het is om een kind (ook een dochtertje) te verliezen. En ik weet ook dat het beter wordt. Het verdriet verdwijnt niet, het gemis ook niet. Maar je leert hier wel mee leven en het leven wordt de moeite weer waard.
Maar daar heb jij nu helemaal niks aan, want nu is het gewoon allemaal ontzettend k*t en heel oneerlijk.
Ik wens jou en je partner ontzettend veel kracht en sterkte. Hou vol, probeer voor jezelf te zorgen en vergeet elkaar niet
Want je hebt er niets aan. En het is ook zo persoonlijk allemaal. Mijn ervaringen zeggen helemaal niets over de weg die jij nog moet afleggen.
Ik weet hoe het is om een kind (ook een dochtertje) te verliezen. En ik weet ook dat het beter wordt. Het verdriet verdwijnt niet, het gemis ook niet. Maar je leert hier wel mee leven en het leven wordt de moeite weer waard.
Maar daar heb jij nu helemaal niks aan, want nu is het gewoon allemaal ontzettend k*t en heel oneerlijk.
Ik wens jou en je partner ontzettend veel kracht en sterkte. Hou vol, probeer voor jezelf te zorgen en vergeet elkaar niet
woensdag 27 december 2017 om 15:44
Er is nog iemand om voor te blijven leven: je zoontje.thistime schreef: ↑26-12-2017 11:50Ik wist heus dat kerst voor sommige mensen geen fijne gebeurtenis was. Maar dat het zo zou zijn had ik in mijn ergste nachtmerries niet kunnen vermoeden. We hadden nu gezellig een kerstontbijt achter de rug moeten hebben, vol met gezelligheid. Een mooie kerstoutfit hadden we al klaar. Maar in plaats daarvan is het leeg. Zo ontzettend leeg. Familie en vrienden doen hun best om er voor ons iets van te maken deze dagen maar de leegte is zo overheersend aanwezig dat er niets anders is. Ik mis mijn meissie zo mega erg. Het voelt of als iedere reden om door te gaan is weggegaan met haar. Blijft dit altijd zo voelen? Hoe lukt het mensen om nog te blijven leven als alles waarvoor je leefde er niet meer is? Ik mis haar zo.
“Intelligentie zonder vriendelijkheid is een zeer gevaarlijk wapen”. (Francoise Sagan)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
woensdag 27 december 2017 om 20:28
Ik heb tranen in mn ogen nu ik dit topic lees. Wat moet het leven momenteel zwart zijn voor jullie. Als moeder kan ik me zo voorstellen dat je geen reden meer ziet om verder te willen leven.
Ik kan je niet meer dan enorm veel sterkte wensen. Het is zo'n standaard reactie, maar jee wat zou ik deze pijn graag bij je weg willen nemen.
Ik kan je niet meer dan enorm veel sterkte wensen. Het is zo'n standaard reactie, maar jee wat zou ik deze pijn graag bij je weg willen nemen.
zaterdag 30 december 2017 om 22:54
vrijdag 5 januari 2018 om 11:22
vrijdag 5 januari 2018 om 12:01
Lieve schat, het is ook zo onwerkelijk.thistime schreef: ↑05-01-2018 11:22Nu is het 2018 en mijn dochter heeft nooit in dit jaar geleefd. Dat is toch niet werkelijk? Ik mis haar zo mega mega erg
Ik zou wensen dat de wereld stopt met bestaan zodat ik deze pijn en gemis niet langer hoef te voelen. Gewoon dat alles er niet meer is en niet alleen mijn dochtertje niet meer.
Hoeveel ik ook van mijn overleden zoontje hou, ik wil hem niet de macht geven om mijn leven te verkloten. Dat doe ik zelf wel.
Je dochter zou echt niet willen dat jouw leven nu stopt. Dat jij niet meer geniet van je familie, vrienden, natuur. Je bent namelijk veel en veel meer dan alleen maar de moeder van je dochtertje. Je bent ook dochter, zus, partner, vriendin, collega, etc etc etc. Dit is nu nog moeilijk te bevatten, maar dat komt echt wel weer. Ook wanneer je zo iets hebt meegemaakt kan het leven weer gewoon hartstikke mooi en leuk worden.
je zult je dochtertje nooit maar dan ook nooit vergeten, en altijd van haar blijven houden.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
vrijdag 5 januari 2018 om 19:40
Wat vreselijk dat je hier doorheen moet. Ik zou je graag woorden van troost willen bieden maar die weet ik geen te bedenken. Dat zeggen ze inderdaad ja, dat pijn alle wonden heelt.
Maar in sommige gevallen, zoals het verlies van een kind (wat ik zelf gelukkig nooit heb hoeven te ondervinden, sterker, heb geen kinderen), denk ik dat het meer een kwestie is van "leren te leven met de pijn en de mooie dingen weer te gaan zien".
En dat heeft natuurlijk veel tijd nodig.
Ik weet dat er mensen die een kind verloren hebben, dat die toch uiteindelijk weer gelukkig geworden zijn. Na lange tijd. Ik hoop van harte dat dit ook met jou zo zal vergaan.
Maar in sommige gevallen, zoals het verlies van een kind (wat ik zelf gelukkig nooit heb hoeven te ondervinden, sterker, heb geen kinderen), denk ik dat het meer een kwestie is van "leren te leven met de pijn en de mooie dingen weer te gaan zien".
En dat heeft natuurlijk veel tijd nodig.
Ik weet dat er mensen die een kind verloren hebben, dat die toch uiteindelijk weer gelukkig geworden zijn. Na lange tijd. Ik hoop van harte dat dit ook met jou zo zal vergaan.
zaterdag 6 januari 2018 om 00:27
Het is ook onwerkelijk, helemaal omdat het nog zo kort geleden is. Die eerste weken herinner ik me nauwelijks. En persoonlijk, dat overgangsmoment met oud-en-nieuw blijf ik moeilijk vinden, al zolang als ik mijn oudste mis (16 jaarwisselingen inmiddels) en sinds mijn jongste overleden is vind ik het moment weer net zo scherp pijnlijk als in het begin, maar het is vooral het moment, het besef. Net als met alles er blijven uiterst pijnlijke momenten, momenten van verdriet en pijn en ongeloof en enorm gemis, maar het gaat bestaan naast al het andere en niet in plaats van. Naast het gemis en de pijn van het verdriet om mijn twee overleden kinderen is er ook vreugde en liefde voor mijn andere twee kinderen, is er vriendschap en liefde en ben ik allerlei andere dingen dan de moeder van twee dode kinderen.
Hoe onwerkelijk het nu ook is, er is licht aan het einde van deze tunnel. Iemand schreef hier dat je nog een kindje hebt, klopt dat? Als dat zo is, probeer je daarop te richten, probeer ook te zien hoe mooi het is dat je je andere kindje wel kunt knuffelen en probeer iets van ritme te houden voor jezelf. Met of zonder andere kinderen, dat was voor mij beide keren hetgene dat me op de been heeft gehouden, ritme. Hoe nutteloos ik het ook vond, hoezeer ik helemaal niet meer op wilde staan, dat toch doen, opstaan, iets eten, er zijn, de routine van het leven zelf heeft me uiteindelijk ook weer lichtpuntjes gegeven.
Je komt er wel
Hoe onwerkelijk het nu ook is, er is licht aan het einde van deze tunnel. Iemand schreef hier dat je nog een kindje hebt, klopt dat? Als dat zo is, probeer je daarop te richten, probeer ook te zien hoe mooi het is dat je je andere kindje wel kunt knuffelen en probeer iets van ritme te houden voor jezelf. Met of zonder andere kinderen, dat was voor mij beide keren hetgene dat me op de been heeft gehouden, ritme. Hoe nutteloos ik het ook vond, hoezeer ik helemaal niet meer op wilde staan, dat toch doen, opstaan, iets eten, er zijn, de routine van het leven zelf heeft me uiteindelijk ook weer lichtpuntjes gegeven.
Je komt er wel
Forever is a hell of a long time
zaterdag 6 januari 2018 om 18:13
TWEE kinderen verloren? Dat is te veel.... Alhoewel ik voorbeelden ken van meerdere mensen die dat overkomen is, waarvan één het niet te boven gekomen is.Selune schreef: ↑06-01-2018 00:27Het is ook onwerkelijk, helemaal omdat het nog zo kort geleden is. Die eerste weken herinner ik me nauwelijks. En persoonlijk, dat overgangsmoment met oud-en-nieuw blijf ik moeilijk vinden, al zolang als ik mijn oudste mis (16 jaarwisselingen inmiddels) en sinds mijn jongste overleden is vind ik het moment weer net zo scherp pijnlijk als in het begin, maar het is vooral het moment, het besef. Net als met alles er blijven uiterst pijnlijke momenten, momenten van verdriet en pijn en ongeloof en enorm gemis, maar het gaat bestaan naast al het andere en niet in plaats van. Naast het gemis en de pijn van het verdriet om mijn twee overleden kinderen is er ook vreugde en liefde voor mijn andere twee kinderen, is er vriendschap en liefde en ben ik allerlei andere dingen dan de moeder van twee dode kinderen.
Hoe onwerkelijk het nu ook is, er is licht aan het einde van deze tunnel. Iemand schreef hier dat je nog een kindje hebt, klopt dat? Als dat zo is, probeer je daarop te richten, probeer ook te zien hoe mooi het is dat je je andere kindje wel kunt knuffelen en probeer iets van ritme te houden voor jezelf. Met of zonder andere kinderen, dat was voor mij beide keren hetgene dat me op de been heeft gehouden, ritme. Hoe nutteloos ik het ook vond, hoezeer ik helemaal niet meer op wilde staan, dat toch doen, opstaan, iets eten, er zijn, de routine van het leven zelf heeft me uiteindelijk ook weer lichtpuntjes gegeven.
Je komt er wel
Gelukkig ben jij dat wel.
