Psyche
alle pijlers
Drukkend schuldgevoel en veel spijt
woensdag 7 augustus 2019 om 12:43
De laatste jaren heb ik erg veel last van gevoelens van schuld en spijt.
Dat is ontstaan na een heftige burn-out met depressie erachteraan.
Ik heb toen geprobeerd om mij vast te klampen (figuurlijk) aan onder andere mijn ouders en te praten over vroeger en wat er mis ging met mij, maar dat heeft hen veel verdriet en pijn gedaan.
De gesprekken liepen altijd verkeerd omdat ik alles alleen maar negatief kon zien toen en ook omdat mijn ouders zich enorm beschuldigd voelden en gekwetst.
Dat was niet mijn bedoeling, maar het is dus helaas al gebeurd.
Ik was altijd al een beetje hun zorgenkind, al wilde ik dat niet zijn en het is allemaal zo spijtig hoe het gelopen is.
Dat gevoel van spijt en schuld ervaar ik dageijks als enorm drukkend.
Natuurlijk heb ik al mijn oprechte excuses aangeboden en we hebben erover gepraat en het contact is op zich best redelijk, maar er is iets beschadigd in de band tussen mij en mijn ouders en nog wat familieleden.
Trouwens ook andere contacten zijn beschadigd geraakt door die depressieve periode zo'n 4 jaar geleden.
Ik weet dat ik het allemaal niet expres gedaan heb, maar het zorgt er toch voor dat ik mij een beetje schaam voor de persoon die ik ben (geworden/geweest).
Ik heb gisteren nog met mijn psycholoog gepraat, maar dat helpt niet echt merk ik, na al bijna een jaar daar gepraat te hebben.
Ik kan verder zo weinig met mijn schuldgevoelens.
Mijn ouders willen er liever niet meer over praten omdat dat negatieve associaties teweeg brengt en ze ook gewoon aan hun taks zitten, dus ik doe dat ook niet.
Ze willen graag rust en vrolijkheid en lekker genieten en dat begrijp ik wel.
Dus ik die al maanden extra mijn best om die lieve, vrolijke dichter te zijn over wie zij zich geen zorgen hoeven te maken.
Maar hoe kom ik van die schuldgevoelens af? want daar heeft niemand iets aan op deze manier.
En ze blijven maar knagen in de vorm van: ik ben een slechte, on-attente, onverantwoordelijke, ondankbare dochter, zus, nicht, tante, kleindochter en vriendin geweest, niet altijd, maar wél te vaak, misschien.
Misschien verdien ik die schuldgevoelens, denk ik soms...karma.
Maar het is zo weinig functioneel op deze manier en ik wil niet opnieuw depressief raken.
Omdat ik merk dat ik al even met mijn psycholoog niet verder kom in dit proces vraag ik jullie mening en nuchtere kijk op deze situatie.
Hoe kan ik hierover het beste denken, hoe moet ik hier in staan?
Hebben jullie misschien tips?
Wat zou een psycholoog mij nog kunnen bieden in dit geval?
Helpt emdr met zoiets?
Dat is ontstaan na een heftige burn-out met depressie erachteraan.
Ik heb toen geprobeerd om mij vast te klampen (figuurlijk) aan onder andere mijn ouders en te praten over vroeger en wat er mis ging met mij, maar dat heeft hen veel verdriet en pijn gedaan.
De gesprekken liepen altijd verkeerd omdat ik alles alleen maar negatief kon zien toen en ook omdat mijn ouders zich enorm beschuldigd voelden en gekwetst.
Dat was niet mijn bedoeling, maar het is dus helaas al gebeurd.
Ik was altijd al een beetje hun zorgenkind, al wilde ik dat niet zijn en het is allemaal zo spijtig hoe het gelopen is.
Dat gevoel van spijt en schuld ervaar ik dageijks als enorm drukkend.
Natuurlijk heb ik al mijn oprechte excuses aangeboden en we hebben erover gepraat en het contact is op zich best redelijk, maar er is iets beschadigd in de band tussen mij en mijn ouders en nog wat familieleden.
Trouwens ook andere contacten zijn beschadigd geraakt door die depressieve periode zo'n 4 jaar geleden.
Ik weet dat ik het allemaal niet expres gedaan heb, maar het zorgt er toch voor dat ik mij een beetje schaam voor de persoon die ik ben (geworden/geweest).
Ik heb gisteren nog met mijn psycholoog gepraat, maar dat helpt niet echt merk ik, na al bijna een jaar daar gepraat te hebben.
Ik kan verder zo weinig met mijn schuldgevoelens.
Mijn ouders willen er liever niet meer over praten omdat dat negatieve associaties teweeg brengt en ze ook gewoon aan hun taks zitten, dus ik doe dat ook niet.
Ze willen graag rust en vrolijkheid en lekker genieten en dat begrijp ik wel.
Dus ik die al maanden extra mijn best om die lieve, vrolijke dichter te zijn over wie zij zich geen zorgen hoeven te maken.
Maar hoe kom ik van die schuldgevoelens af? want daar heeft niemand iets aan op deze manier.
En ze blijven maar knagen in de vorm van: ik ben een slechte, on-attente, onverantwoordelijke, ondankbare dochter, zus, nicht, tante, kleindochter en vriendin geweest, niet altijd, maar wél te vaak, misschien.
Misschien verdien ik die schuldgevoelens, denk ik soms...karma.
Maar het is zo weinig functioneel op deze manier en ik wil niet opnieuw depressief raken.
Omdat ik merk dat ik al even met mijn psycholoog niet verder kom in dit proces vraag ik jullie mening en nuchtere kijk op deze situatie.
Hoe kan ik hierover het beste denken, hoe moet ik hier in staan?
Hebben jullie misschien tips?
Wat zou een psycholoog mij nog kunnen bieden in dit geval?
Helpt emdr met zoiets?
woensdag 7 augustus 2019 om 12:51
Probeer nu in elk geval positief te blijven zodat je niet in een eventuele 2 depressie zakt.
Accepteer hoe de zaken liggen en wees misschien eens iets extra attent, gewoon even tussendoor een doosje bonbons brengen ofzo.
Meer kun je niet doen en probeer niks te forceren. Het moet even wat tijd hebben om te helen. Geef het tijd!
Accepteer hoe de zaken liggen en wees misschien eens iets extra attent, gewoon even tussendoor een doosje bonbons brengen ofzo.
Meer kun je niet doen en probeer niks te forceren. Het moet even wat tijd hebben om te helen. Geef het tijd!
Gisteren paniek gezaaid, vandaag staat het al een meter hoog
woensdag 7 augustus 2019 om 12:57
Dat zou ik ook doen. Vergeef jezelf. Je deed het niet express en hebt excuses gemaakt. Laat het los...
woensdag 7 augustus 2019 om 13:02
De enige persoon die je van jouw schuldgevoelens af kan helpen ben je toch echt zelf.
Wat je ouders ook zeggen of doen, je vergeven of wat dan ook, je zult toch echt jezelf moeten vergeven.
Wat er in het verleden gebeurd is, dat kan je niet meer veranderen. Je hebt er van geleerd.
Wat wel gaat helpen is om te laten zien dat je veranderd bent. Dat je nu anders in het leven staat. Geef je ouders een compliment, vertel dat je van ze houdt, of bedank ze eens. Bouw nieuwe herinneringen. Nodig ze uit en ga samen wat leuks doen, een spelletje, naar de film, bos wandeling.
Zo lang jij je schuldig voelt en eigenlijk wel vindt dat je het verdient, dan bestaat de kans dat je er in blijft hangen.
Kom op, wees trots op jezelf, je bent door een zware periode heen gekomen. Je verdient het nu om weer leuke dingen te gaan doen en een leuk leven te hebben.
Geef het tijd en focus op de positieve dingen van het leven.
Wat je ouders ook zeggen of doen, je vergeven of wat dan ook, je zult toch echt jezelf moeten vergeven.
Wat er in het verleden gebeurd is, dat kan je niet meer veranderen. Je hebt er van geleerd.
Wat wel gaat helpen is om te laten zien dat je veranderd bent. Dat je nu anders in het leven staat. Geef je ouders een compliment, vertel dat je van ze houdt, of bedank ze eens. Bouw nieuwe herinneringen. Nodig ze uit en ga samen wat leuks doen, een spelletje, naar de film, bos wandeling.
Zo lang jij je schuldig voelt en eigenlijk wel vindt dat je het verdient, dan bestaat de kans dat je er in blijft hangen.
Kom op, wees trots op jezelf, je bent door een zware periode heen gekomen. Je verdient het nu om weer leuke dingen te gaan doen en een leuk leven te hebben.
Geef het tijd en focus op de positieve dingen van het leven.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
woensdag 7 augustus 2019 om 13:02
Spijt is een mechanisme dat de wens uit om de magische krachten te hebben het verleden te kunnen veranderen en zoals we allemaal weten is dat één van die dingen die absoluut onveranderlijk zijn. Daar kan je jezelf mee kapot maken als je het de kans geeft en dat is de meest nutteloze exercitie die je jezelf maar aan kunt doen.
Je was ziek, zwaar ziek en stond onder controle van gedachten, ideeën en gevoelens die niet de jouwe waren, maar die van de ziekte, dus in feite heb je jezelf niets kwalijk te nemen.
Zodra je beseft dat het niets te maken had met jouw gezonde manier van doen, zijn, en denken, is er de kans dat je het los kunt laten en vanaf nu de beste dochter, kleindochter enzovoort kunt zijn die je in jezelf verscholen houdt en dat verschuilen komt weer door al die spijt. Het is dus tijd voor een nieuw begin, dus koop een mooie bos bloemen en een appeltaart en ga naar je ouders en maak er iets gezelligs van en vergeet niet te vertellen hoeveel je van ze houdt.
Je ouders hebben je klappen gevangen, dus wees geduldig. Hoe meer positiviteit je toevoegt aan hun leven, hoe beter zij ervan herstellen en dat geldt ook van de andere mensen die je er tijdens je ziekte in hebt betrokken.
Het is moeilijk en niet iets waar je zomaar eventjes doorheen fietst, maar met het nodige geduld en positieve inzet, kan je heel ver komen.
Succes meid, ik weet wat depressie met je kan doen.
Je was ziek, zwaar ziek en stond onder controle van gedachten, ideeën en gevoelens die niet de jouwe waren, maar die van de ziekte, dus in feite heb je jezelf niets kwalijk te nemen.
Zodra je beseft dat het niets te maken had met jouw gezonde manier van doen, zijn, en denken, is er de kans dat je het los kunt laten en vanaf nu de beste dochter, kleindochter enzovoort kunt zijn die je in jezelf verscholen houdt en dat verschuilen komt weer door al die spijt. Het is dus tijd voor een nieuw begin, dus koop een mooie bos bloemen en een appeltaart en ga naar je ouders en maak er iets gezelligs van en vergeet niet te vertellen hoeveel je van ze houdt.
Je ouders hebben je klappen gevangen, dus wees geduldig. Hoe meer positiviteit je toevoegt aan hun leven, hoe beter zij ervan herstellen en dat geldt ook van de andere mensen die je er tijdens je ziekte in hebt betrokken.
Het is moeilijk en niet iets waar je zomaar eventjes doorheen fietst, maar met het nodige geduld en positieve inzet, kan je heel ver komen.
Succes meid, ik weet wat depressie met je kan doen.
woensdag 7 augustus 2019 om 13:17
Het eerste wat in mij opkomt is: acceptatie. Niemand is perfect en iedereen maakt fouten. Zo lang jij dit zelf niet accepteert, blijf je hangen in het negatieve.
Jij bent je bewust geworden van, jij hebt gepraat met en jij hebt je excuus aangeboden etc. Het verleden kan je niet veranderen.
Probeer te kijken wat je wel kan doen en waar je positieve energie in wil steken.
Misschien helpt het je om een brief te schrijven naar je ouders/tante/jezelf. Niet om te versturen, maar om van je af te schrijven of een ander inzicht te krijgen.
Bij je psycholoog zou je aan kunnen geven dat je meer nodig hebt. Hoe sta je nu in je depressie en burn out? Ben je daar al echt uit?
EMDR, overleg het met je psycholoog.
Ik mag geen medisch advies geven, maar ken je de termen: schematherapie en familieopstellingen?
Jij bent je bewust geworden van, jij hebt gepraat met en jij hebt je excuus aangeboden etc. Het verleden kan je niet veranderen.
Probeer te kijken wat je wel kan doen en waar je positieve energie in wil steken.
Misschien helpt het je om een brief te schrijven naar je ouders/tante/jezelf. Niet om te versturen, maar om van je af te schrijven of een ander inzicht te krijgen.
Bij je psycholoog zou je aan kunnen geven dat je meer nodig hebt. Hoe sta je nu in je depressie en burn out? Ben je daar al echt uit?
EMDR, overleg het met je psycholoog.
Ik mag geen medisch advies geven, maar ken je de termen: schematherapie en familieopstellingen?
woensdag 7 augustus 2019 om 13:22
Is dit niet de kern?Ik was altijd al een beetje hun zorgenkind, al wilde ik dat niet zijn en het is allemaal zo spijtig hoe het gelopen is
Ik herken het wel, schaamte is de allermoeilijkste emotie.
Schaamte over wie je bent (geworden) en wat je hebt gedaan.
Het enige wat mij heeft geholpen is echt inzicht waarom ik zo was, en dat ik als kind en puber niet anders kon. Ik moest mezelf redden.
En als je depressief bent, dan ben je echt ziek, het is geen fout in je gedrag.
Het komt allemaal aan op inzicht en zelfvergeving, niet omdat je dat graag wilt, dan wil je te snel, maar omdat je ziet dat je blijkbaar niet anders kon.
Mij is dat niet gelukt terwijl mijn ouders nog leefden, hopelijk lukt het jou wel.
nounou
woensdag 7 augustus 2019 om 14:01
Je was ziek. Daar kan jij niets aan doen en ook niet aan de gevolgen daarvan. Zou je iemand die lichamelijk ziek is en daarmee (tijdelijk) wat minder vrolijk is, of wat meer zorg nodig heeft, dat kwalijk nemen? Jij kon er niets aan doen, het is geweest. Het is heel knap van je dat je er nu weet bovenop bent gekomen. Ik zou zeggen, hou dat zo. Vergeef jezelf, kijk naar de toekomst en focus je op de positieve dingen in jouw leven.
woensdag 7 augustus 2019 om 14:33
Ik ben er erg onzeker van geworden
Ik heb soms moeite om mezelf nog te vertrouwen.
Bij de psycholoog heb ik aangegeven dat ik een vermoeden heb van iets als autisme bij mezelf.
Dingen blijven sowieso altijd erg lang in mijn hoofd hangen.
Ik heb vaak niet zo'n goed overzicht in de tijd en ruimte en kan daardoor moeilijk plannen zodra het ingewikkeld wordt.
Soms gaat het een periode beter, maar ik raak snel overprikkeld en daardoor volgt meestal een mindere periode.
Ik probeer dat te accepteren en geduldig te zijn met mezelf, de lat niet te hoog leggen.
Maar het valt soms niet mee.
Schuldgevoelens bekruipen me in het midden van de nacht bijvoorbeeld, dan ga ik soms piekeren.
Sinds de depressie ben ik niet meer helemaal dezelfde.
Misschien heb ik meer inzicht, maar dat is dus soms ook pijnlijk en ik moet nog steeds opletten dat ik niet overprikkeld raak.
Dat schuldgevoel helpt daar natuurlijk niet bij.
Ik probeer inderdaad extra lief te zijn voor mijn ouders.
Schema therapie en familie-opstellingen heb ik nooit gedaan, wel een beetje over gelezen.
Ik heb soms moeite om mezelf nog te vertrouwen.
Bij de psycholoog heb ik aangegeven dat ik een vermoeden heb van iets als autisme bij mezelf.
Dingen blijven sowieso altijd erg lang in mijn hoofd hangen.
Ik heb vaak niet zo'n goed overzicht in de tijd en ruimte en kan daardoor moeilijk plannen zodra het ingewikkeld wordt.
Soms gaat het een periode beter, maar ik raak snel overprikkeld en daardoor volgt meestal een mindere periode.
Ik probeer dat te accepteren en geduldig te zijn met mezelf, de lat niet te hoog leggen.
Maar het valt soms niet mee.
Schuldgevoelens bekruipen me in het midden van de nacht bijvoorbeeld, dan ga ik soms piekeren.
Sinds de depressie ben ik niet meer helemaal dezelfde.
Misschien heb ik meer inzicht, maar dat is dus soms ook pijnlijk en ik moet nog steeds opletten dat ik niet overprikkeld raak.
Dat schuldgevoel helpt daar natuurlijk niet bij.
Ik probeer inderdaad extra lief te zijn voor mijn ouders.
Schema therapie en familie-opstellingen heb ik nooit gedaan, wel een beetje over gelezen.
woensdag 7 augustus 2019 om 14:37
Hoihoi,
Je verhaal doet me erg aan dat van mijn broer denken; hij is door erg veel depressieve (soms haast psychotische) periodes gegaan de afgelopen jaren. Daar is hij inmiddels we uit, maar in die periodes heeft hij mij en mijn ouders enorm veel pijn gedaan (vreselijk lelijke ruzies, veel haat en nijd etc)
Ergens is dit natuurlijk te verklaren, maar het heeft ook voor jaren ellende gezorgd. Ik was een tiener in die tijd en wilde liever niet meer thuiskomen.
Lang verhaal kort; hij is daar inmiddels uit maar is nooit mij of mijn ouders een stukje tegemoet gekomen, of spijt getoond voor alle kwetsende dingen die gebeurd zijn. Terwijl mijn ouders enorm veel voor hem gedaan hebben in al die tijd, en nog steeds.
Ik vind dus dat jij al erg ver bent gekomen; ga jezelf niet extra straffen voor wat er in het verleden gebeurd is, je hebt je excuses aangeboden en dat betekent denk ik al enorm veel voor je ouders. Geniet ervan dat het beter met je gaat, werk rustig aan de band met je ouders en heel veel succes met alles!
Je verhaal doet me erg aan dat van mijn broer denken; hij is door erg veel depressieve (soms haast psychotische) periodes gegaan de afgelopen jaren. Daar is hij inmiddels we uit, maar in die periodes heeft hij mij en mijn ouders enorm veel pijn gedaan (vreselijk lelijke ruzies, veel haat en nijd etc)
Ergens is dit natuurlijk te verklaren, maar het heeft ook voor jaren ellende gezorgd. Ik was een tiener in die tijd en wilde liever niet meer thuiskomen.
Lang verhaal kort; hij is daar inmiddels uit maar is nooit mij of mijn ouders een stukje tegemoet gekomen, of spijt getoond voor alle kwetsende dingen die gebeurd zijn. Terwijl mijn ouders enorm veel voor hem gedaan hebben in al die tijd, en nog steeds.
Ik vind dus dat jij al erg ver bent gekomen; ga jezelf niet extra straffen voor wat er in het verleden gebeurd is, je hebt je excuses aangeboden en dat betekent denk ik al enorm veel voor je ouders. Geniet ervan dat het beter met je gaat, werk rustig aan de band met je ouders en heel veel succes met alles!
woensdag 7 augustus 2019 om 14:37
Maar zo werkt het toch niet? Vind je het niet raar dat TO zich zo schuldig voelt tegenover haar ouders. Je weet als ouder toch dat kinderen krijgen niet zorgeloos is. En daar ben je als kind toch niet verantwoordelijk voor?
En juist door er maar zand over te gooien en het er niet meer over te hebben... leert TO niet met haar emoties omgaan.
woensdag 7 augustus 2019 om 14:46
tantejans schreef: ↑07-08-2019 14:33Ik ben er erg onzeker van geworden
Ik heb soms moeite om mezelf nog te vertrouwen.
Bij de psycholoog heb ik aangegeven dat ik een vermoeden heb van iets als autisme bij mezelf.
Dingen blijven sowieso altijd erg lang in mijn hoofd hangen.
Ik heb vaak niet zo'n goed overzicht in de tijd en ruimte en kan daardoor moeilijk plannen zodra het ingewikkeld wordt.
Soms gaat het een periode beter, maar ik raak snel overprikkeld en daardoor volgt meestal een mindere periode.
Ik probeer dat te accepteren en geduldig te zijn met mezelf, de lat niet te hoog leggen.
Maar het valt soms niet mee.
Schuldgevoelens bekruipen me in het midden van de nacht bijvoorbeeld, dan ga ik soms piekeren.
Sinds de depressie ben ik niet meer helemaal dezelfde.
Misschien heb ik meer inzicht, maar dat is dus soms ook pijnlijk en ik moet nog steeds opletten dat ik niet overprikkeld raak.
Dat schuldgevoel helpt daar natuurlijk niet bij.
Ik probeer inderdaad extra lief te zijn voor mijn ouders.
Schema therapie en familie-opstellingen heb ik nooit gedaan, wel een beetje over gelezen.
Je bent nog aan het herstellen, dat kost echt veel tijd. Mensen na een depressie zijn in het begin nog heel snel overprikkeld en kunnen nog slecht overzicht houden. Daar moet niet direct een labeltje aan gehangen worden. Je bent echt goed zoals je bent, een mooi mens, niet iemand met een labeltje.
Het oude adagium; rust, regelmaat & reinheid werkt dan vaak het beste. Wees zuinig op je energie en plan hele kleine stapjes.
Iedereen heeft wel eens een pieker gedachte of denk over iets na, daarvoor ben je mens. Alleen wat doe je met die gedachte? Kan je er iets mee, hoort het bij jou, heeft het zin om je daar druk over te maken? Zo niet, probeer het los te laten, wanneer het niet iets is waar je wat aan kan doen of wanneer het niet jouw probleem is, dan moet je er verder geen energie in steken. Dus die gedachtes zijn echt niet erg, er in blijven hangen door piekeren is meestal niet zo verstandig.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
woensdag 7 augustus 2019 om 15:16
Zo werkt het wel met volwassenen. Je kunt de tijd niet meer terugdraaien of woorden inslikken. Je kunt niet pijn/verdriet weggummen. Daar kan alleen tijd overheen gaan en nieuwe, prettige of mooie ervaringen met elkaar iets aan doen, het evenwicht weer herstellen.YellowLemon schreef: ↑07-08-2019 14:37Maar zo werkt het toch niet? Vind je het niet raar dat TO zich zo schuldig voelt tegenover haar ouders. Je weet als ouder toch dat kinderen krijgen niet zorgeloos is. En daar ben je als kind toch niet verantwoordelijk voor?
En juist door er maar zand over te gooien en het er niet meer over te hebben... leert TO niet met haar emoties omgaan.
En zeker als het gaat om dingen die iemand heeft gezegd/gedaan onder invloed van een of andere substantie, aandoening of ziekte. Kun je blijven herkauwen en erin blijven hangen maar lost niets op. Dan blijf je krabben aan de korsten van een wond.
woensdag 7 augustus 2019 om 15:17
Dit. Je kunt erin blijven hangen of bedenken dat je met de kennis van nu de zaken in de toekomst anders aan zult pakken.Fransje-Noord schreef: ↑07-08-2019 15:15Fouten maak je om ervan te leren. Ik zou zeggen: begin opnieuw!
Voel je je rot om iets, dan zeg je tegen jezelf: "dat doe ik op die manier voortaan niet weer."
woensdag 7 augustus 2019 om 15:23
Voor sommige volwassenen misschien. Maar ik vind er niks volwassens aan om te doen alsof er niks aan de hand is. Of alsof er niks gebeurd is. Als iemand een fysieke ernstige ziekte heeft doe je dat ook niet.lemoos2 schreef: ↑07-08-2019 15:16Zo werkt het wel met volwassenen. Je kunt de tijd niet meer terugdraaien of woorden inslikken. Je kunt niet pijn/verdriet weggummen. Daar kan alleen tijd overheen gaan en nieuwe, prettige of mooie ervaringen met elkaar iets aan doen, het evenwicht weer herstellen.
En zeker als het gaat om dingen die iemand heeft gezegd/gedaan onder invloed van een of andere substantie, aandoening of ziekte. Kun je blijven herkauwen en erin blijven hangen maar lost niets op. Dan blijf je krabben aan de korsten van een wond.
woensdag 7 augustus 2019 om 15:31
lemoos2 schreef: ↑07-08-2019 15:16Zo werkt het wel met volwassenen. Je kunt de tijd niet meer terugdraaien of woorden inslikken. Je kunt niet pijn/verdriet weggummen. Daar kan alleen tijd overheen gaan en nieuwe, prettige of mooie ervaringen met elkaar iets aan doen, het evenwicht weer herstellen.
En zeker als het gaat om dingen die iemand heeft gezegd/gedaan onder invloed van een of andere substantie, aandoening of ziekte. Kun je blijven herkauwen en erin blijven hangen maar lost niets op. Dan blijf je krabben aan de korsten van een wond.
Dat ligt er denk ik helemaal aan wat er in je jeugd is voorgevallen, en ook aan je eigen karakter.
Inzicht kan pijn doen, maar het vermijden van die pijn uit verlangen om verder te gaan is niet altijd zo slim.
Dan moet je eerst weten of er nog iets ettert onder de oppervlakte van die wond, en daar kom je alleen maar achter door er goed naar te kijken en te voelen hoe het zit, niet door optimistisch verder te lopen en te glimlachen, hoe aanlokkelijk dat ook is.
nounou
woensdag 7 augustus 2019 om 15:44
In de OP staat dat het allemaal al besproken en herkauwd is. Dus in TO’s geval is er geen sprake van doen alsof er niets gebeurd is.YellowLemon schreef: ↑07-08-2019 15:23Voor sommige volwassenen misschien. Maar ik vind er niks volwassens aan om te doen alsof er niks aan de hand is. Of alsof er niks gebeurd is. Als iemand een fysieke ernstige ziekte heeft doe je dat ook niet.
Op een gegeven ogenblik ben je wel uitgepraat. Ieder mens heeft grenzen. Mijn schoonbroer is veertig en nog steeds grijpt ‘ie iedere gelegenheid aan om zich het achtergestelde kind te voelen en daarover te willen ‘praten’ met zijn broer (man), zus en ouders. Praten helpt hem schijnbaar niet van dat gevoel af anders was het in de afgelopen twintig jaar wel eens opgelost. Zijn broer en zus zijn er ver klaar mee en beëindigen dus het gesprek als het die kant opgaat.
woensdag 7 augustus 2019 om 15:51
Je doet ook niet net alsof er niets aan de hand is, je zegt gewoon tegen jezelf of tegen je ouders: "Ik wil mij voortaan anders gedragen." Daarmee is toch genoeg over het verleden gezegd? Daarmee doe je toch niet net alsof er niks aan de hand is. Je bevestigt hiermee juist dat je erkent dat het anders moet, of dat je het anders wilt aanpakken. Prima toch?YellowLemon schreef: ↑07-08-2019 15:23Voor sommige volwassenen misschien. Maar ik vind er niks volwassens aan om te doen alsof er niks aan de hand is. Of alsof er niks gebeurd is. Als iemand een fysieke ernstige ziekte heeft doe je dat ook niet.
