Psyche
alle pijlers
Dubbel, onbestemd gevoel.Weet niet wat te doen.
zondag 11 december 2016 om 21:20
Dag dames,
Ik zit met iets waarvan ik niet goed weet hoe ik hiermee om moet gaan, en zoek hierin bij jullie herkenning.
Ik ben gezegend met een lieve,leuke vriend, leuke schoonouders en een paar fijne vrienden, maar toch kijk ik met gemengde gevoelens, een dubbel gevoel naar de kerst uit.
Ik besef dat het alles met mijzelf te maken heeft, niet met mijn vriend en zijn ouders.
Het is namelijk zo dat ik enorm tegen de kerst op zie, omdat kerst voor mij nogal beladen is, gevoelsmatig nogal confronterend. De gezellige sfeer en taferelen bij bv schoonouders doen mij er gevoelsmatig aan herinneren dat dit iets is dat ik nooit bij mijn ouders heb beleefd.
Even ter info, mijn ouders zijn erg egocentrische mensen, zelfs op het egoïstische af. Zelfs toen ze nog getrouwd waren, waren ze erg op elkaar(helaas op een negatieve manier) en op de buitenwereld gericht, niet op het gezin, de kinderen dus. Ik heb in mijnjeugd geleerd om alles alleen op te knappen en alles op eigen kracht te doen, mede door deze houding, dit gedrag van mijn ouders.
Als ik met iets zat, of hulp nodig had, moest ik hemel,en aarde bewegen om iets van hen gedaan te krijgen, met name van mijn vader. Ook emotioneel waren ze niet of weinig beschikbaar. Ja, wanneer het hen uitkwam. Ze reageerden vanuit de basis afwijzend op mijn behoeften. Uit hun houding leek te spreken dat ze mij liever voor de leuk en niet voor de lasten hadden. Dat moest ik zelf dan maar opknappen. Ik werd dan letterlijk 'lastig' gevonden, terwijl ik niets abnormaals vroeg.
Hoe dan ook, dit heeft emotioneel z'n sporen nagelaten bij mij.
Ik weet niet hoe onvoorwaardelijke liefde voelt. Nooit ontvangen, dus weet ik niet beter dan dat er altijd voorwaardes aan het ontvangen van liefde zijn gebonden. Het lijkt mij een enorm mooi en fijn iets en ik krijg de indruk dat het o.a. daar ook mee samen hangt.
Eenzaamheid heeft dus altijd als een rode draad door mijn leven gelopen, hoe aardig andere mensen, vrienden en schoonouders ook waren. Het gevoel is nooit helemaal verdwenen, stak altijd op een bepaald moment de kop op. Zo ook in deze feestmaand.
Bij mijn ex schoonouders en mijn huidige schoonouders overheerst het 'wij-gevoel' heel erg, zoals het ook hoort. En ik voel mij er ook echt bij horen bij mijn schoonouders en vriend.
En toch lijk ik soms hartzeer te hebben, mis ik iets, daar bij mijn ouders, getrouwd of niet, nooit echt het 'wij-gevoel' heerste, maar het meer ieder voor zich was. Ik voelde mij daarom weinig geliefd.
Vandaag werd een gevoelige snaar ook weer onbedoeld geraakt bij mij, de zg. trigger.
Mijn schoonmoeder en ik kunnen erg goed met elkaar overweg en appen ook regelmatig met elkaar. Ze stuurde mij foto's van haar kerstboompjes en versieringen, waaronder een mooie kerststal en wat kerstballen en andere decoratie die mijn vriend als kind op de basisschool heet gemaakt voor hen. Schoonmoeder vermeldde erbij dat het een fijne herinnering is aan haar ouders en hun zoon en ze dit ieder jaar weer tevoorschijn haalde. Heel erg lief, maar op een bepaalde manier raakte mij dit enorm, werd ik ineens overvallen door een intens verdrietig gevoel, zo allesoverheersend, niet uit te leggen, dit...
Mijn vriend merkte even later dat er wat was en vroeg ernaar en ik barstte in een huilen uit en gooide mijn verdriet eruit, vertelde hoe ik mij voelde, wat er was....hij kon niets anders dan mij wat troosten. Tsja, wat kan hij anders.
'Je hebt mij toch, bij mij hoor je er altijd bij,' zei hij heel lief. Erg lief bedoeld, maar zo in deze maand word ik weer met dit 'verlies', deze leegte geconfronteerd, en dat is erg moeilijk. Elk jaar in december heb ik er last van, word ik overvallen door dit gevoel.
Ik wil mijn vriend hier verder niet mee belasten, omdat dit totaal geen betrekking heeft op de relatie, maar een dingetje is van mij. Hij is niet mijn psycholoog. Daarom schrijf ik het hier maar op in de hoop of iemand tips heeft of zich hier ook in herkent.
Wat ik dus met dit topic wil? Ik denk van mij afschrijven, een stukje interactie en wellicht meerdere mensen die zich in dit onbestemde gevoel herkennen....
Groetjes, een verdrietig mutsje
Ik zit met iets waarvan ik niet goed weet hoe ik hiermee om moet gaan, en zoek hierin bij jullie herkenning.
Ik ben gezegend met een lieve,leuke vriend, leuke schoonouders en een paar fijne vrienden, maar toch kijk ik met gemengde gevoelens, een dubbel gevoel naar de kerst uit.
Ik besef dat het alles met mijzelf te maken heeft, niet met mijn vriend en zijn ouders.
Het is namelijk zo dat ik enorm tegen de kerst op zie, omdat kerst voor mij nogal beladen is, gevoelsmatig nogal confronterend. De gezellige sfeer en taferelen bij bv schoonouders doen mij er gevoelsmatig aan herinneren dat dit iets is dat ik nooit bij mijn ouders heb beleefd.
Even ter info, mijn ouders zijn erg egocentrische mensen, zelfs op het egoïstische af. Zelfs toen ze nog getrouwd waren, waren ze erg op elkaar(helaas op een negatieve manier) en op de buitenwereld gericht, niet op het gezin, de kinderen dus. Ik heb in mijnjeugd geleerd om alles alleen op te knappen en alles op eigen kracht te doen, mede door deze houding, dit gedrag van mijn ouders.
Als ik met iets zat, of hulp nodig had, moest ik hemel,en aarde bewegen om iets van hen gedaan te krijgen, met name van mijn vader. Ook emotioneel waren ze niet of weinig beschikbaar. Ja, wanneer het hen uitkwam. Ze reageerden vanuit de basis afwijzend op mijn behoeften. Uit hun houding leek te spreken dat ze mij liever voor de leuk en niet voor de lasten hadden. Dat moest ik zelf dan maar opknappen. Ik werd dan letterlijk 'lastig' gevonden, terwijl ik niets abnormaals vroeg.
Hoe dan ook, dit heeft emotioneel z'n sporen nagelaten bij mij.
Ik weet niet hoe onvoorwaardelijke liefde voelt. Nooit ontvangen, dus weet ik niet beter dan dat er altijd voorwaardes aan het ontvangen van liefde zijn gebonden. Het lijkt mij een enorm mooi en fijn iets en ik krijg de indruk dat het o.a. daar ook mee samen hangt.
Eenzaamheid heeft dus altijd als een rode draad door mijn leven gelopen, hoe aardig andere mensen, vrienden en schoonouders ook waren. Het gevoel is nooit helemaal verdwenen, stak altijd op een bepaald moment de kop op. Zo ook in deze feestmaand.
Bij mijn ex schoonouders en mijn huidige schoonouders overheerst het 'wij-gevoel' heel erg, zoals het ook hoort. En ik voel mij er ook echt bij horen bij mijn schoonouders en vriend.
En toch lijk ik soms hartzeer te hebben, mis ik iets, daar bij mijn ouders, getrouwd of niet, nooit echt het 'wij-gevoel' heerste, maar het meer ieder voor zich was. Ik voelde mij daarom weinig geliefd.
Vandaag werd een gevoelige snaar ook weer onbedoeld geraakt bij mij, de zg. trigger.
Mijn schoonmoeder en ik kunnen erg goed met elkaar overweg en appen ook regelmatig met elkaar. Ze stuurde mij foto's van haar kerstboompjes en versieringen, waaronder een mooie kerststal en wat kerstballen en andere decoratie die mijn vriend als kind op de basisschool heet gemaakt voor hen. Schoonmoeder vermeldde erbij dat het een fijne herinnering is aan haar ouders en hun zoon en ze dit ieder jaar weer tevoorschijn haalde. Heel erg lief, maar op een bepaalde manier raakte mij dit enorm, werd ik ineens overvallen door een intens verdrietig gevoel, zo allesoverheersend, niet uit te leggen, dit...
Mijn vriend merkte even later dat er wat was en vroeg ernaar en ik barstte in een huilen uit en gooide mijn verdriet eruit, vertelde hoe ik mij voelde, wat er was....hij kon niets anders dan mij wat troosten. Tsja, wat kan hij anders.
'Je hebt mij toch, bij mij hoor je er altijd bij,' zei hij heel lief. Erg lief bedoeld, maar zo in deze maand word ik weer met dit 'verlies', deze leegte geconfronteerd, en dat is erg moeilijk. Elk jaar in december heb ik er last van, word ik overvallen door dit gevoel.
Ik wil mijn vriend hier verder niet mee belasten, omdat dit totaal geen betrekking heeft op de relatie, maar een dingetje is van mij. Hij is niet mijn psycholoog. Daarom schrijf ik het hier maar op in de hoop of iemand tips heeft of zich hier ook in herkent.
Wat ik dus met dit topic wil? Ik denk van mij afschrijven, een stukje interactie en wellicht meerdere mensen die zich in dit onbestemde gevoel herkennen....
Groetjes, een verdrietig mutsje
zondag 11 december 2016 om 21:30
Lijkt me een volkomen normale reactie.
Dikke knuffel....dat klinkt allemaal nogal koud.
Is het een optie iets van dit gevoel te delen, vooraf op een goed moment? Je schoonmoeder klinkt als een fijne vrouw en een warm nest. Niemand kan er iets aan doen en dat hoeft ook niet....het is gebeurd... ..je ouders hebben dat toen zo gedaan...kun je dat aanvaarden dat ze niet tot meer in staat waren? Kun je het los zien van je eigenwaarde? En de liefde van ne schoonouders nu toelaten? Wat je voelt is verdriet....geef er maar ruimte aan......
Dikke knuffel....dat klinkt allemaal nogal koud.
Is het een optie iets van dit gevoel te delen, vooraf op een goed moment? Je schoonmoeder klinkt als een fijne vrouw en een warm nest. Niemand kan er iets aan doen en dat hoeft ook niet....het is gebeurd... ..je ouders hebben dat toen zo gedaan...kun je dat aanvaarden dat ze niet tot meer in staat waren? Kun je het los zien van je eigenwaarde? En de liefde van ne schoonouders nu toelaten? Wat je voelt is verdriet....geef er maar ruimte aan......
--
zondag 11 december 2016 om 21:30
Je jeugd heeft je gevormd en juist op zulke dagen steekt dat oude gevoel de kop weer op.
Probeer te accepteren dat dit verdriet ook bij jou hoort, en verzet je er niet zo tegen.Het is volstrekt normaal dat je je soms zo voelt en een partner hoe lief ook , kan dit niet helemaal bij jou wegnemen.
Sterkte, ik heb ook op sommige momenten moeite met de kerstdagen
Probeer te accepteren dat dit verdriet ook bij jou hoort, en verzet je er niet zo tegen.Het is volstrekt normaal dat je je soms zo voelt en een partner hoe lief ook , kan dit niet helemaal bij jou wegnemen.
Sterkte, ik heb ook op sommige momenten moeite met de kerstdagen
zondag 11 december 2016 om 21:48
quote:miedo schreef op 11 december 2016 @ 21:30:
Je jeugd heeft je gevormd en juist op zulke dagen steekt dat oude gevoel de kop weer op.
Probeer te accepteren dat dit verdriet ook bij jou hoort, en verzet je er niet zo tegen.Het is volstrekt normaal dat je je soms zo voelt en een partner hoe lief ook , kan dit niet helemaal bij jou wegnemen.
Sterkte, ik heb ook op sommige momenten moeite met de kerstdagen
Ja, dat klopt. Het vormt je idd. Datzelfde hadden ze bij therapie ook gezegd.
Hoe ga jij hiermee om? Hoe laat jij het verdriet toe? Misschien wat rare vragen, maar ik ben mij er niet van bewust dat ik mij ertegen verzet. Ik had juist het idee, omdat ik in huilen uitbarstte bij mijn vriend, dat ik er openheid aan gaf...
Het is gecompliceerd en daarom weet ik het soms zelf niet...het voelt als een hele nare zielenpijn, moeilijk te beschrijven...
Je jeugd heeft je gevormd en juist op zulke dagen steekt dat oude gevoel de kop weer op.
Probeer te accepteren dat dit verdriet ook bij jou hoort, en verzet je er niet zo tegen.Het is volstrekt normaal dat je je soms zo voelt en een partner hoe lief ook , kan dit niet helemaal bij jou wegnemen.
Sterkte, ik heb ook op sommige momenten moeite met de kerstdagen
Ja, dat klopt. Het vormt je idd. Datzelfde hadden ze bij therapie ook gezegd.
Hoe ga jij hiermee om? Hoe laat jij het verdriet toe? Misschien wat rare vragen, maar ik ben mij er niet van bewust dat ik mij ertegen verzet. Ik had juist het idee, omdat ik in huilen uitbarstte bij mijn vriend, dat ik er openheid aan gaf...
Het is gecompliceerd en daarom weet ik het soms zelf niet...het voelt als een hele nare zielenpijn, moeilijk te beschrijven...
zondag 11 december 2016 om 21:59
zondag 11 december 2016 om 22:45
Ja, dit wordt mijn eerste kerst met schoonfamilie.
Ik deel mijn gevoelens wel met mijn vriend. Hij is ook van de situatie mbt mijn ouders op de hoogte en heeft begrip voor mij. Dat voelt dan wel weer fijn. Wij hebben het verder fijn samen.
Vorig jaar kerst was een kerst om te vergeten. Ik heb er toen niet veel aan gedaan, wel even bij mijn moeder en haar vriend geweest. Maar op de een of andere manier lijkt zij niet zo'n familiemens. Als ik niets zeg of doe, nodigt ze mij ook niet uit, het komt steeds van mijn kant. Lekker samen eten bv is haar vreemd...
Omdat ik gewend ben om alles zelf op te knappen en het niet gewend ben om wel echt bij mijn schoonouders en vriend te horen, weet ik hier soms noet goed mee om te gaan. Dan bedoel ik mbt het gevoelsmatige aspect. Ik geniet er enorm van, ben op ze gesteld, maar anderzijds steekt het mij dat mijn eigen ouders dit nooit bij mij hebben gedaan(het 'wij-gevoel, het de kinderen op de eerste plek zetten).
Dit is echt zo'n gevalletje van als je ziet en ervaart hoe het ook kan, voel je het gemis van wat je bij je eigen ouders altijd tot op heden hebt gemist en hakt dit er juist extra in met deze dagen.
Ik deel mijn gevoelens wel met mijn vriend. Hij is ook van de situatie mbt mijn ouders op de hoogte en heeft begrip voor mij. Dat voelt dan wel weer fijn. Wij hebben het verder fijn samen.
Vorig jaar kerst was een kerst om te vergeten. Ik heb er toen niet veel aan gedaan, wel even bij mijn moeder en haar vriend geweest. Maar op de een of andere manier lijkt zij niet zo'n familiemens. Als ik niets zeg of doe, nodigt ze mij ook niet uit, het komt steeds van mijn kant. Lekker samen eten bv is haar vreemd...
Omdat ik gewend ben om alles zelf op te knappen en het niet gewend ben om wel echt bij mijn schoonouders en vriend te horen, weet ik hier soms noet goed mee om te gaan. Dan bedoel ik mbt het gevoelsmatige aspect. Ik geniet er enorm van, ben op ze gesteld, maar anderzijds steekt het mij dat mijn eigen ouders dit nooit bij mij hebben gedaan(het 'wij-gevoel, het de kinderen op de eerste plek zetten).
Dit is echt zo'n gevalletje van als je ziet en ervaart hoe het ook kan, voel je het gemis van wat je bij je eigen ouders altijd tot op heden hebt gemist en hakt dit er juist extra in met deze dagen.
