Psyche
alle pijlers
Een jaar na het overlijden van mijn moeder
vrijdag 6 oktober 2017 om 10:51
Dag viva-forummers, ik start een topic om van me af te schrijven en misschien ervaringen uit te wisselen met mensen die ook één van hun ouders zijn verloren.
Vorig jaar in oktober is mijn moeder overleden. Zij was pas 66 jaar oud. Ze leed aan de ziekte van Alzheimer in een beginnend stadium en sinds die diagnose gesteld was, was ik eigenlijk al aan het afscheid nemen. Omdat zij niet meer de persoon was om een echt gesprek mee te voeren of om advies aan te vragen.
Vorig jaar is mijn moeder op een maandag thuis van de trap gevallen. Zij slikte bloedverdunners vanwege hartfalen en heeft of een hersenbloeding gekregen en is van de trap gevallen of is gevallen en heeft daardoor een hersenbloeding gekregen. Vanwege de bloedverdunners was de hersenschade erg groot en die maandag hoorden we dat de artsen niets meer voor haar konden doen en dat zij zou komen te overlijden. Mijn moeder is in dezelfde week op zaterdag overleden zonder bij kennis te zijn geweest.
De dagen tussen haar val en haar overlijden waren zwaar, verdrietig en onwerkelijk. Ik was die maandag gewoon aan het werk, werd daar gebeld dat mijn moeder is gevallen en dezelfde dag wisten we dat het niet meer goed zou komen. Daarna het regelen van de begrafenis, gelukkig in goede harmonie met mijn vader en zus. Het afstemmen van alle praktische dingen rond de kinderen, waar mijn man heel veel in heeft gedaan. Het omgaan met het verdriet van mijn kinderen.
Na de begrafenis die op een vrijdag was, ben ik op maandag weer gaan werken. Vooral omdat ik niet wist wat ik met mezelf aan moest als ik thuis zou blijven en het in het gezin waar ik uitkwam ook heel normaal was om door te gaan.
In de periode tussen de val van mijn moeder en de begrafenis heb ik best veel gehuild. Ik heb gesproken op de begrafenis wat heel goed ging en waar ik trots op ben. Maar daarna is het leven gewoon weer doorgegaan. De kinderen gingen Sint Maarten lopen, Sinterklaas kwam aan, de drukke decembermaand was gezellig. We hebben verjaardagen gevierd, zijn op vakanties gegaan, hebben veel tijd doorgebracht met mijn vader. Waar we ook vaak zeiden dat we niet weten hoe het nu met mijn moeder zou zijn gegaan. Hoe ver zou de ziekte van Alzheimer zijn gevorderd? Zou mijn vader nog voor haar kunnen zorgen? Een rationele gedachte dat het zo ook beter was voor haar, overheerste vaak. Alles ging gewoon door, terwijl mijn moeder er niet meer bij was.
Ik hikte enorm aan tegen de maand oktober. En nu het zover is loop ik een beetje met mijn ziel onder de arm. Alsof ik niet goed weet wat ik met mezelf aan moet. Ik kan niet echt blij zijn, niet echt genieten, ik voel me vaak somber. Vanmorgen heb ik heel hard onder de douche gehuild omdat ik op de radio hoorde dat Eberhard van der Laan is overleden. Alsof doodgaan een enorm zwakke plek is die opeens geraakt wordt.
Wat ook meespeelt is dat de collega's die ik had erg betrokken waren bij de ziekte en het overlijden van mijn moeder. Ze informeerden ook regelmatig hoe het ging met mijn vader, met mij, dat het nu alweer zoveel maanden geleden was, etc. Echt een fijne betrokkenheid. Op 1 september ben ik begonnen met een nieuwe baan en een nieuwe opleiding en het is zo gek dat alle mensen daar niet weten dat dit in mijn leven is gebeurd. Dat het me zo bezig houdt en ik met vlagen zo verdrietig ben. Toch weet ik niet of ik het hen wil vertellen. Ik ben echt nog de nieuwe, moet nog ingewerkt worden en wil niet dat er anders naar mij gekeken wordt.
Dat was mijn verhaal. Willen jullie me vertellen hoe jullie de maand van het overlijden beleefden toen het een jaar geleden was, of jullie het herkennen dat je gewoon bent doorgegaan en het besef dan opeens zo hard binnenkomt? En zal ik het toch delen op mijn werk?
En natuurlijk praat ik hier ook over met mijn man en met vriendinnen, maar ik heb zo vaak het gevoel dat ze me vooral praktisch willen helpen, wat natuurlijk lief is maar wat mijn gevoel niet wegneemt.
Dank vast!
Vorig jaar in oktober is mijn moeder overleden. Zij was pas 66 jaar oud. Ze leed aan de ziekte van Alzheimer in een beginnend stadium en sinds die diagnose gesteld was, was ik eigenlijk al aan het afscheid nemen. Omdat zij niet meer de persoon was om een echt gesprek mee te voeren of om advies aan te vragen.
Vorig jaar is mijn moeder op een maandag thuis van de trap gevallen. Zij slikte bloedverdunners vanwege hartfalen en heeft of een hersenbloeding gekregen en is van de trap gevallen of is gevallen en heeft daardoor een hersenbloeding gekregen. Vanwege de bloedverdunners was de hersenschade erg groot en die maandag hoorden we dat de artsen niets meer voor haar konden doen en dat zij zou komen te overlijden. Mijn moeder is in dezelfde week op zaterdag overleden zonder bij kennis te zijn geweest.
De dagen tussen haar val en haar overlijden waren zwaar, verdrietig en onwerkelijk. Ik was die maandag gewoon aan het werk, werd daar gebeld dat mijn moeder is gevallen en dezelfde dag wisten we dat het niet meer goed zou komen. Daarna het regelen van de begrafenis, gelukkig in goede harmonie met mijn vader en zus. Het afstemmen van alle praktische dingen rond de kinderen, waar mijn man heel veel in heeft gedaan. Het omgaan met het verdriet van mijn kinderen.
Na de begrafenis die op een vrijdag was, ben ik op maandag weer gaan werken. Vooral omdat ik niet wist wat ik met mezelf aan moest als ik thuis zou blijven en het in het gezin waar ik uitkwam ook heel normaal was om door te gaan.
In de periode tussen de val van mijn moeder en de begrafenis heb ik best veel gehuild. Ik heb gesproken op de begrafenis wat heel goed ging en waar ik trots op ben. Maar daarna is het leven gewoon weer doorgegaan. De kinderen gingen Sint Maarten lopen, Sinterklaas kwam aan, de drukke decembermaand was gezellig. We hebben verjaardagen gevierd, zijn op vakanties gegaan, hebben veel tijd doorgebracht met mijn vader. Waar we ook vaak zeiden dat we niet weten hoe het nu met mijn moeder zou zijn gegaan. Hoe ver zou de ziekte van Alzheimer zijn gevorderd? Zou mijn vader nog voor haar kunnen zorgen? Een rationele gedachte dat het zo ook beter was voor haar, overheerste vaak. Alles ging gewoon door, terwijl mijn moeder er niet meer bij was.
Ik hikte enorm aan tegen de maand oktober. En nu het zover is loop ik een beetje met mijn ziel onder de arm. Alsof ik niet goed weet wat ik met mezelf aan moet. Ik kan niet echt blij zijn, niet echt genieten, ik voel me vaak somber. Vanmorgen heb ik heel hard onder de douche gehuild omdat ik op de radio hoorde dat Eberhard van der Laan is overleden. Alsof doodgaan een enorm zwakke plek is die opeens geraakt wordt.
Wat ook meespeelt is dat de collega's die ik had erg betrokken waren bij de ziekte en het overlijden van mijn moeder. Ze informeerden ook regelmatig hoe het ging met mijn vader, met mij, dat het nu alweer zoveel maanden geleden was, etc. Echt een fijne betrokkenheid. Op 1 september ben ik begonnen met een nieuwe baan en een nieuwe opleiding en het is zo gek dat alle mensen daar niet weten dat dit in mijn leven is gebeurd. Dat het me zo bezig houdt en ik met vlagen zo verdrietig ben. Toch weet ik niet of ik het hen wil vertellen. Ik ben echt nog de nieuwe, moet nog ingewerkt worden en wil niet dat er anders naar mij gekeken wordt.
Dat was mijn verhaal. Willen jullie me vertellen hoe jullie de maand van het overlijden beleefden toen het een jaar geleden was, of jullie het herkennen dat je gewoon bent doorgegaan en het besef dan opeens zo hard binnenkomt? En zal ik het toch delen op mijn werk?
En natuurlijk praat ik hier ook over met mijn man en met vriendinnen, maar ik heb zo vaak het gevoel dat ze me vooral praktisch willen helpen, wat natuurlijk lief is maar wat mijn gevoel niet wegneemt.
Dank vast!
vrijdag 6 oktober 2017 om 10:59
Het is en blijft gewoon verdrietig, maar het wordt echt wel minder en zachter. Mijn beide ouders zijn inmiddels overleden (overigens niet tegelijk) en ik moet zeggen dat ik het tweede jaar zwaarder vond dan het eerste jaar bij allebei.
In het eerste jaar ben je nog bezig met de 'regeldingen' die afgehandeld moeten worden en ben je (ik in elk geval) meer voorbereid op de moeilijke momenten (eerste kerst zonder, eerste verjaardag zonder etc). Je weet dat dat je gewoon moet doorgaan. Het tweede jaar denk je dat je het min of meer wel onder de knie hebt en dan komt het onverwacht toch binnen. Praktische hulp is het eerste jaar heel fijn, maar heb je het tweede jaar ook niet meer nodig, dus het heeft weinig toegevoegde waarde, hoe lief bedoelt het ook is. Mijn ervaring is dat anderen je ook niet echt kunnen steunen, wat ze ook doen, het werkt niet. Na een tijdje is het wel fijn de leuke anecdotes te vertellen, dat helpt ook en vinden mensen ook makkelijker om mee om te gaan, maar pas als jij daar ook aan toe bent.
Het hoort erbij denk ik, dat is niet leuk maar volgens mij is het helemaal normaal wat jij nou voelt.
Wat betreft vertellen, ik zou het niet doen, maar dat is primair omdat het ook gewoon niet bij mij zou passen om het wel te doen. Ik zou doen waar jij je fijn bij voelt. Mijn ervaring is wel dat als je niets zegt het onderwerp 'overlijden' meestal wel vrij snel ergens aan de orde komt, iedereen heeft wel overlijdens in zijn of haar familie, je kunt er dan op inhaken.
In het eerste jaar ben je nog bezig met de 'regeldingen' die afgehandeld moeten worden en ben je (ik in elk geval) meer voorbereid op de moeilijke momenten (eerste kerst zonder, eerste verjaardag zonder etc). Je weet dat dat je gewoon moet doorgaan. Het tweede jaar denk je dat je het min of meer wel onder de knie hebt en dan komt het onverwacht toch binnen. Praktische hulp is het eerste jaar heel fijn, maar heb je het tweede jaar ook niet meer nodig, dus het heeft weinig toegevoegde waarde, hoe lief bedoelt het ook is. Mijn ervaring is dat anderen je ook niet echt kunnen steunen, wat ze ook doen, het werkt niet. Na een tijdje is het wel fijn de leuke anecdotes te vertellen, dat helpt ook en vinden mensen ook makkelijker om mee om te gaan, maar pas als jij daar ook aan toe bent.
Het hoort erbij denk ik, dat is niet leuk maar volgens mij is het helemaal normaal wat jij nou voelt.
Wat betreft vertellen, ik zou het niet doen, maar dat is primair omdat het ook gewoon niet bij mij zou passen om het wel te doen. Ik zou doen waar jij je fijn bij voelt. Mijn ervaring is wel dat als je niets zegt het onderwerp 'overlijden' meestal wel vrij snel ergens aan de orde komt, iedereen heeft wel overlijdens in zijn of haar familie, je kunt er dan op inhaken.
vrijdag 6 oktober 2017 om 11:23
Het missen blijft, vooral op speciale dagen....
Lijkt wel of het missen erger wordt na dat eerste jaar. Dus wat dat betreft snap ik je wel. En huil maar gewoon onder die douche, mag toch. Niks mis mee. Ik huil nog regelmatig, ik meestal in de auto of op de fiets. En proberen de leuke dingen te herinneren, voor de ziekte en de periode rondom het sterven. Wanneer die gedachten de overhand nemen gaat het de goede kant op. Al mag je dan alsnog af en toe huilen om het gemis.
Lijkt wel of het missen erger wordt na dat eerste jaar. Dus wat dat betreft snap ik je wel. En huil maar gewoon onder die douche, mag toch. Niks mis mee. Ik huil nog regelmatig, ik meestal in de auto of op de fiets. En proberen de leuke dingen te herinneren, voor de ziekte en de periode rondom het sterven. Wanneer die gedachten de overhand nemen gaat het de goede kant op. Al mag je dan alsnog af en toe huilen om het gemis.
Geniet!
vrijdag 6 oktober 2017 om 11:59
Dank Isabelles en Sempie voor de reactie.
Isabelle, mooi wat je schrijft over dat anderen uiteindelijk niets voor je kunnen betekenen. Het is ergens of ik teleurgesteld ben in de mensen om me heen, terwijl ik ook niet weet wat ik van hen verwacht en zij, behalve belangstellend zijn, niets voor me kunnen doen. Omdat het mijn verdriet is.
En geruststellend dat het tweede jaar misschien moeilijker is dan het eerste jaar. Dan voel ik me niet zo afwijkend dat het nu opeens weer moeilijk wordt. Wat denk ik ook meespeelt is dat de verjaardag van mijn oudste zoon nadert en dat is vorig jaar de laatste keer geweest dat ik mijn moeder bij bewustzijn zag. Ze was toen heel enthousiast met zoon zijn lego cadeaus in elkaar aan het zetten. Waarbij ze op hetzelfde niveau aan het werk waren. Ik zie ze nog zitten aan de keukentafel.
Ik zal proberen met mijn vader en mijn zus en gezin vooral de leuke dingen meer te bespreken de komende tijd. Dat helpt misschien wel.
Isabelle, mooi wat je schrijft over dat anderen uiteindelijk niets voor je kunnen betekenen. Het is ergens of ik teleurgesteld ben in de mensen om me heen, terwijl ik ook niet weet wat ik van hen verwacht en zij, behalve belangstellend zijn, niets voor me kunnen doen. Omdat het mijn verdriet is.
En geruststellend dat het tweede jaar misschien moeilijker is dan het eerste jaar. Dan voel ik me niet zo afwijkend dat het nu opeens weer moeilijk wordt. Wat denk ik ook meespeelt is dat de verjaardag van mijn oudste zoon nadert en dat is vorig jaar de laatste keer geweest dat ik mijn moeder bij bewustzijn zag. Ze was toen heel enthousiast met zoon zijn lego cadeaus in elkaar aan het zetten. Waarbij ze op hetzelfde niveau aan het werk waren. Ik zie ze nog zitten aan de keukentafel.
Ik zal proberen met mijn vader en mijn zus en gezin vooral de leuke dingen meer te bespreken de komende tijd. Dat helpt misschien wel.
vrijdag 6 oktober 2017 om 12:05
het is ook allemaal gewoon shit, zo'n overlijden, beter kan ik het niet maken. En ik heb dat inderdaad zo ervaren van die andere mensen, dat ze zich moeite doen doet je goed, maar helpen met het echte verdriet kunnen ze niet. Het is een enorm cliché, maar tijd maakt het echt beter. Ik heb dat met mijn ouders ook, het randje is eraf, natuurlijk vind ik het heel erg dat ze er niet meer zijn en zeker op bepaalde momenten maar over het algemeen is het gevoel van gemis er niet meer zo op de voorgrond en als ik aan ze denk denk ik niet meteen meer aan het gemis of het overlijden zelf, maar maar aan de momenten dat ze er wel nog waren. Op de een of andere manier gebeurt dat vanzelf
vrijdag 6 oktober 2017 om 14:43
Ik herken veel van wat je schrijft samarkand. Mijn ouders zijn afgelopen jaar op jonge leeftijd (54 en 51) overleden. Beiden aan kanker en (vooral mijn vader) snel en onverwachts. Ik had zelf net een kindje, mijn dochter was 4 maanden toen mijn moeder (weer) ziek werd en 5 maanden toen ze overleed. Dat was vorig jaar augustus... Ik ben het eerste jaar eigenlijk ook vrij makkelijk doorgekomen. Ik moest wel. Feestdagen, haar verjaardag, extra werken, het ging allemaal. Toen mijn vader daarna overleed (maart) heb ik dat er ook maar bij gedaan. Je moet toch door... Het overviel mij dan ook enorm dat ik in juli ineens helemaal van de kaart was. Ik herkende mezelf en mijn emoties niet meer. Ik heb hier toen ook een topic geopend (psyche/rouwen-hoort-dit-er-bij/list_mes ... #p27358761) en was vooral op zoek naar de bevestiging dat ik niet gek aan het worden was ofzo.
Na een jaar was de sterfdag van mijn moeder eigenlijk de eerste dag dat ik echt van de kaart was. De eerste keer dat ik huilend op de bank heb gezeten.
Het 'gewoon maar doorgaan' heeft mij uiteindelijk fysiek genekt. Ik heb een extreme spit aanval gehad waardoor ik twee weken amper heb kunnen bewegen (ambulance, morfine, een hoop narigheid) en waar ik nu, 6 weken later, nog van aan het herstellen ben. Mijn lijf heeft dus aan de noodrem getrokken. Ik heb inmiddels ook gesprekken gevoerd met een psycholoog en heb acupunctuur behandelingen voor mijn rug. Hij prikt ook op stress/emotionele rust en ik voel me inmiddels echt een stuk rustiger en stabieler. Hopelijk ga jij ook een manier vinden die jou rust geeft. Gun jezelf de ruimte om te voelen wat je voelt, ook nu het leven om je heen gewoon weer doorgaat... Sterkte!
Na een jaar was de sterfdag van mijn moeder eigenlijk de eerste dag dat ik echt van de kaart was. De eerste keer dat ik huilend op de bank heb gezeten.
Het 'gewoon maar doorgaan' heeft mij uiteindelijk fysiek genekt. Ik heb een extreme spit aanval gehad waardoor ik twee weken amper heb kunnen bewegen (ambulance, morfine, een hoop narigheid) en waar ik nu, 6 weken later, nog van aan het herstellen ben. Mijn lijf heeft dus aan de noodrem getrokken. Ik heb inmiddels ook gesprekken gevoerd met een psycholoog en heb acupunctuur behandelingen voor mijn rug. Hij prikt ook op stress/emotionele rust en ik voel me inmiddels echt een stuk rustiger en stabieler. Hopelijk ga jij ook een manier vinden die jou rust geeft. Gun jezelf de ruimte om te voelen wat je voelt, ook nu het leven om je heen gewoon weer doorgaat... Sterkte!
vrijdag 6 oktober 2017 om 14:47
Bij mij wordt a.s. december het eerste jaar. Extra klote wegens de kerst e.d.
Gelukkig heb ik wel 10 maanden naar 't afscheid toe kunnen leven door veel qualitytime samen door te brengen. Dat heeft voor mij de scherpe kantjes van de rouw afgehaald. Maar ik had altijd al 'n hekel aan de donkere maanden van 't jaar, dus dat zal er niet op beteren. Ik probeer een operatie die ik moet ondergaan in die periode te plannen.
Gelukkig heb ik wel 10 maanden naar 't afscheid toe kunnen leven door veel qualitytime samen door te brengen. Dat heeft voor mij de scherpe kantjes van de rouw afgehaald. Maar ik had altijd al 'n hekel aan de donkere maanden van 't jaar, dus dat zal er niet op beteren. Ik probeer een operatie die ik moet ondergaan in die periode te plannen.
vrijdag 6 oktober 2017 om 15:18
Ach gsleutel, wat een heftig verhaal van het overlijden van allebei je ouders op zo'n jonge leeftijd. Afschuwelijk zeg!
Ik ga je topic lezen en vind er vast veel herkenning. Ik heb vaak het gevoel dat ik op het randje ben van een enorme inzinking. En dat het allemaal maar net goed gaat omdat mijn vader wel doorhobbelt, het met man en kinderen goed gaat. Maar het is een wankel evenwicht. Bedankt voor je verhaal!
Redbulletje, fijn dat je wel op een goede manier afscheid hebt kunnen nemen, maar daardoor niet minder verdrietig. Kan me voorstellen dat de decembermaand nu nog minder iets is om zin in te hebben. Heb je een zware operatie te gaan?
Ik ga je topic lezen en vind er vast veel herkenning. Ik heb vaak het gevoel dat ik op het randje ben van een enorme inzinking. En dat het allemaal maar net goed gaat omdat mijn vader wel doorhobbelt, het met man en kinderen goed gaat. Maar het is een wankel evenwicht. Bedankt voor je verhaal!
Redbulletje, fijn dat je wel op een goede manier afscheid hebt kunnen nemen, maar daardoor niet minder verdrietig. Kan me voorstellen dat de decembermaand nu nog minder iets is om zin in te hebben. Heb je een zware operatie te gaan?
vrijdag 6 oktober 2017 om 15:37
Ik heb zelf nog niet zo lang geleden een topic over rouw geopend, maar dat was vooral omdat ik , na de dood van mijn moeder, lang niet zo veel verdriet had/heb gehad, als ik verwacht had.
Bij mij scheelt het wel dat het helemaal gegaan is zoals mijn moeder wilde, ze was "op" en ze wilde er zelf mee stoppen.
Het was goed zo. Sterkte.
Bij mij scheelt het wel dat het helemaal gegaan is zoals mijn moeder wilde, ze was "op" en ze wilde er zelf mee stoppen.
Het was goed zo. Sterkte.
die ik wilde bestaat al...
vrijdag 6 oktober 2017 om 16:34
Ruim 5 jaar geleden is mijn vader plotseling overleden. Ik heb geen broer of zus en mijn moeder was al jaren uit beeld. Dat gaf mij het gevoel toch echt wees te zijn (en nog steeds)
Het moeilijkste vond ik dat alles op mij neer kwam. Ik had nog erg weinig uitvaarten meegemaakt toch moest ik alle beslissingen nemen. Dat was pittig.
Na de uitvaart kwam er veel op me af. Het huis moest worden leeggemaakt. Waar laat je alle spullen? Wat doe je weg? Waar wil je (nog) geen afstand van nemen? De laatste keer het huis van je vader dicht doen, er nooit meer komen, geen thuis meer. Heftig vond ik het.
Daarna het afwikkelen van de nalatenschap, dat heeft een jaar geduurd. Iets wat ik ook nooit eerder had gedaan.
Nu zoveel jaar later kan ik zeggen dat ik het nog steeds moeilijk vind. Het moeilijkste en ergste vind ik mijn familie (ooms tantes enz) Van de meeste mensen hebben ik nooit meer iets gehoord. Ik heb me daardoor erg verloren gevoeld en nog steeds.
Het vanzelfsprekend ergens bijhoren, samen dingen delen, ouders die er onvoorwaardelijk voor je zijn,in 1 klap weg. De feestdagen brengen wij altijd als gezin met zn 3en Door, nooit met anderen samen. Speciale dagen bv sterfdag, zet ik altijd iets op fb erover. Ik doe dit eigenlijk omdat als ik dat niet doe veel mensen niet eens weten dat het de sterfdag of bv verjaardag van mijn vader is. De zwangerschap heb ik niet kunnen delen met ouders enz. Toen ons kindje werd geboren kwam de klap voor de 2e keer hard aan. Waar anderen hun ouders/broer/zus op kraambezoek krijgen had ik dat niet. Alle dingen die ons kindje kan/leert kan ik niet vertellen. Wat moet je op het inschrijfformulier invullen bij bv nieuwe school bij noodgevallen? Zoveel meer van dit soort dingen. Teveel om op te noemen.
Ik was nog geen 30 jaar toen mijn vader overleed. De meeste mensen can die leeftijd hebben meestal beiden ouders nog, of 1 waar ze op terug kunnen vallen. Soms een broer of zus. Ik heb dat niet. Wat niet te begrijpen is voor mensen die dit niet hebben meegemaakt. Hoe vaak ik mijn verdriet probeer uit te leggen,het wordt meestal niet begrepen. "Ja maar ik zie mijn ouders ook niet vaak" is 1 van de vele pareltjes die mij keer op keer kwetsen. Het is niet te bevatten voor mensen Hoe het is om echt geen directe familie te hebben om op terug te vallen.
Natuurlijk hebben wij ook vrienden. Maar ik merk dat zij niet de onvoorwaardelijk steun en interesse geven die mijn vader vanzelfsprekend gaf. Het is een harde les dat die vlieger niet voor iedereen opgaat. Soms spreek je elkaar zomaar een paar weken/maanden niet. Wat ons kindje dan meemaakt krijgen zij niet mee. Mensen die niet meer vragen hoe het was afgelopen in het ziekenhuis. Dat was ondenkbaar voor mij vader. Hij was altijd geinterresseerd.
Iedereen heeft zijn eigen leven en druk daarmee. Geen dochter of zus zijn,dan ben je meestal niet 1e prioriteit.
Geen directe familie hebben ervaar ik als keihard. Gelukkige heb ik dan nog een eigen gezin. Daar heb ik geluk mee.
Ik heb wel schoonfamilie maar zij hebben me nooit geaccepteerd. Nu ons kindje geboren is is het duidelijk dat ze ons kindje wel accepteren maar mij nog altijd niet. Als je zelf geen familie hebt is dit heel moeilijk.
Naar zoveel jaar voel ik mij vooral vaak eenzaam en verloren. Het is erg moeilijk zonder onvoorwaardelijk steun en interesse te zijn.
Het moeilijkste vond ik dat alles op mij neer kwam. Ik had nog erg weinig uitvaarten meegemaakt toch moest ik alle beslissingen nemen. Dat was pittig.
Na de uitvaart kwam er veel op me af. Het huis moest worden leeggemaakt. Waar laat je alle spullen? Wat doe je weg? Waar wil je (nog) geen afstand van nemen? De laatste keer het huis van je vader dicht doen, er nooit meer komen, geen thuis meer. Heftig vond ik het.
Daarna het afwikkelen van de nalatenschap, dat heeft een jaar geduurd. Iets wat ik ook nooit eerder had gedaan.
Nu zoveel jaar later kan ik zeggen dat ik het nog steeds moeilijk vind. Het moeilijkste en ergste vind ik mijn familie (ooms tantes enz) Van de meeste mensen hebben ik nooit meer iets gehoord. Ik heb me daardoor erg verloren gevoeld en nog steeds.
Het vanzelfsprekend ergens bijhoren, samen dingen delen, ouders die er onvoorwaardelijk voor je zijn,in 1 klap weg. De feestdagen brengen wij altijd als gezin met zn 3en Door, nooit met anderen samen. Speciale dagen bv sterfdag, zet ik altijd iets op fb erover. Ik doe dit eigenlijk omdat als ik dat niet doe veel mensen niet eens weten dat het de sterfdag of bv verjaardag van mijn vader is. De zwangerschap heb ik niet kunnen delen met ouders enz. Toen ons kindje werd geboren kwam de klap voor de 2e keer hard aan. Waar anderen hun ouders/broer/zus op kraambezoek krijgen had ik dat niet. Alle dingen die ons kindje kan/leert kan ik niet vertellen. Wat moet je op het inschrijfformulier invullen bij bv nieuwe school bij noodgevallen? Zoveel meer van dit soort dingen. Teveel om op te noemen.
Ik was nog geen 30 jaar toen mijn vader overleed. De meeste mensen can die leeftijd hebben meestal beiden ouders nog, of 1 waar ze op terug kunnen vallen. Soms een broer of zus. Ik heb dat niet. Wat niet te begrijpen is voor mensen die dit niet hebben meegemaakt. Hoe vaak ik mijn verdriet probeer uit te leggen,het wordt meestal niet begrepen. "Ja maar ik zie mijn ouders ook niet vaak" is 1 van de vele pareltjes die mij keer op keer kwetsen. Het is niet te bevatten voor mensen Hoe het is om echt geen directe familie te hebben om op terug te vallen.
Natuurlijk hebben wij ook vrienden. Maar ik merk dat zij niet de onvoorwaardelijk steun en interesse geven die mijn vader vanzelfsprekend gaf. Het is een harde les dat die vlieger niet voor iedereen opgaat. Soms spreek je elkaar zomaar een paar weken/maanden niet. Wat ons kindje dan meemaakt krijgen zij niet mee. Mensen die niet meer vragen hoe het was afgelopen in het ziekenhuis. Dat was ondenkbaar voor mij vader. Hij was altijd geinterresseerd.
Iedereen heeft zijn eigen leven en druk daarmee. Geen dochter of zus zijn,dan ben je meestal niet 1e prioriteit.
Geen directe familie hebben ervaar ik als keihard. Gelukkige heb ik dan nog een eigen gezin. Daar heb ik geluk mee.
Ik heb wel schoonfamilie maar zij hebben me nooit geaccepteerd. Nu ons kindje geboren is is het duidelijk dat ze ons kindje wel accepteren maar mij nog altijd niet. Als je zelf geen familie hebt is dit heel moeilijk.
Naar zoveel jaar voel ik mij vooral vaak eenzaam en verloren. Het is erg moeilijk zonder onvoorwaardelijk steun en interesse te zijn.
vrijdag 6 oktober 2017 om 20:01
Hoi TO. Over vijf maanden is het alweer drie jaar geleden dat mijn vader plotseling overleed. Ik vond en vind het soms moeilijk maar ik heb maar besloten om het te nemen zoals het komt (iets anders kun je ook niet doen maar goed, schijnbaar heb ik dat nodig ofzo). Dat betekent voor mij dat ik soms nog mijzelf verras door in een seconde van blij, trots naar 'wat verdrietig dat pap dit niet meer kan meemaken' ga. Dat had ik vandaag nog. Mijn vader heeft destijds een racefietsje voor zoon gekocht, daar zou hij vanzelf 'ingroeien'. Want dan konden ze samen gaan fietsen. En vandaag reed zoon voor het eerst rond op die fiets, so far so good. Bracht warme en leuke herinneringen naar boven. Een uur later komt mijn schoonvader zoon ophalen en ik kijk hen na als ze de straat uit fietsen. En toen trok mijn maag samen en dacht ik:"Dat is niet de juiste opa". Niets tegen mijn schoonvader, maar mijn pa hoorde daar eigenlijk naast zoon te fietsen. Toen ben ik maar de voegen van de badkamer gaan schrobben omdat ik dan lekker ongegeneerd kan janken.
Mensen zijn wel lief en betrokken. Maar je moet er zelf doorheen, zo'n rouwproces. Dat maakt het heel eenzaam.
Mensen zijn wel lief en betrokken. Maar je moet er zelf doorheen, zo'n rouwproces. Dat maakt het heel eenzaam.
dinsdag 10 oktober 2017 om 10:06
Wat misschien helpt is de volgende gedachte: jouw relatie met haar was speciaal, niemand had een dergelijke relatie met haar, daardoor kan ook niemand dit met je samen doen. Bij vrienden is het anders, als een vriend of vriendin zijn er andere vrienden of vriendinnen die exact hetzelfde voelen en doormaken, bij je moeder ben jij de enige, dat maakt dat jij een unieke relatie had met haar.
