Psyche
alle pijlers
Een klein lichtpuntje
zaterdag 24 oktober 2020 om 07:41
Vorige keer ook al de topic aangemaakt over g
Langdurige vermoeidheid en psychische klachten.
Afgelopen dinsdag eindelijk naar de huisarts geweest. In 1e instantie over een bultje boven mijn borst. Maar kreeg een heel andere wending.
Hij vroeg aan mij hoe het ging en wou mij nog bellen omdat Ik laatst ook al telefonisch contact gehad met de assistente en zou mij terugbellen maar door de vakantie was het wat druk.
Ik heb toen eerlijk alles verteld hoe ik mij voelde. Slecht en mijn gedachten over zelfmoord. Dat ik probeer om gelukkig te zijn maar het gewoon niet wil. Over psychische hulp, dat ik het gevoel heb dat ik nooit serieus werd genomen.
Of dat ik geen klik had met hun En dat het vaak snel voorbij was. Dat ik al moeite heb om mijn gevoelens te uiten, alles opkrop en noem maar op.
Bij die huisarts heeft het ook echt heel lang geduurd voordat ik hem verteld heb over mijn verkrachting en lichamelijk en geestelijk mishandeling door mijn ouders. Maar nu hij het weet begrijpt hij het ook beter. Dinsdag zei hij nog ik weet wat er heeft gespeeld. Ik zei ja maar ik merk soms nog dat het mij achtervolgt en onzeker ben en noem maar op. Dat ik vaak nog tegen dingen aan loop in het leven.
Hij vroeg ook over relaties etc. Ook dat wil niet zo om dat ik ergens toch nog bang om gekwetst te worden etc en dan wat claimerig wordt.
Hij Was echt begripvol. En heb hem ook verteld dat ik bij een diëtiste zit ook voor mijn eetstoornis en binnenkort begint net schema therapie. Deze diëtiste doet nog een opleiding tot integratief therapeut en kan dit ook geven.
Hij wil mij misschien doorverwijzen naar een goede psycholoog maar we hebben afgesproken dat we eerst dit afwachten.
En ik heb anti depressiva voorgeschreven gekregen. Al die jaren was ik er tegen en wou ik het niet maar nu dacht ik, ik ga het gewoon proberen voor mijn stemming.
Over 2 weken mag ik weer contact opnemen met de huisarts en langskomen. Hij wil mij af en toe zien. En ha ja dat voelt fijn dat ik nu weer alles tegen hem heb verteld. Want ik had vaak van gewoon doorgaan en was meer aan t overleven. En ja van binnen voel ik mij slecht maar aan de buitenkant zie je dat niet.
Misschien is er toch ergens een lichtpuntje en hoop ik dat ik mij ooit beter ga voelen.... Ik wil gewoon niet opgeven ook omdát ik vaak denk wat doe ik hier nog? En dan zie ik mijn tantezeggertje van 1.5 jaar en dan voel ik soms geluk en denk ik: ik wil haar zien opgroeien en wordt daar soms ecbt blij van omdat ze áltijd zo vrolijk is. Daar haal ik gewoon echt mijn kracht uit.
Ik weet ook dat er ooit een lichtpuntje komt en daar hou ik mij stellig aan vast, hoe moeilijk het soms ook is...
Ik wou dit gewoon even van mij afschrijven
Langdurige vermoeidheid en psychische klachten.
Afgelopen dinsdag eindelijk naar de huisarts geweest. In 1e instantie over een bultje boven mijn borst. Maar kreeg een heel andere wending.
Hij vroeg aan mij hoe het ging en wou mij nog bellen omdat Ik laatst ook al telefonisch contact gehad met de assistente en zou mij terugbellen maar door de vakantie was het wat druk.
Ik heb toen eerlijk alles verteld hoe ik mij voelde. Slecht en mijn gedachten over zelfmoord. Dat ik probeer om gelukkig te zijn maar het gewoon niet wil. Over psychische hulp, dat ik het gevoel heb dat ik nooit serieus werd genomen.
Of dat ik geen klik had met hun En dat het vaak snel voorbij was. Dat ik al moeite heb om mijn gevoelens te uiten, alles opkrop en noem maar op.
Bij die huisarts heeft het ook echt heel lang geduurd voordat ik hem verteld heb over mijn verkrachting en lichamelijk en geestelijk mishandeling door mijn ouders. Maar nu hij het weet begrijpt hij het ook beter. Dinsdag zei hij nog ik weet wat er heeft gespeeld. Ik zei ja maar ik merk soms nog dat het mij achtervolgt en onzeker ben en noem maar op. Dat ik vaak nog tegen dingen aan loop in het leven.
Hij vroeg ook over relaties etc. Ook dat wil niet zo om dat ik ergens toch nog bang om gekwetst te worden etc en dan wat claimerig wordt.
Hij Was echt begripvol. En heb hem ook verteld dat ik bij een diëtiste zit ook voor mijn eetstoornis en binnenkort begint net schema therapie. Deze diëtiste doet nog een opleiding tot integratief therapeut en kan dit ook geven.
Hij wil mij misschien doorverwijzen naar een goede psycholoog maar we hebben afgesproken dat we eerst dit afwachten.
En ik heb anti depressiva voorgeschreven gekregen. Al die jaren was ik er tegen en wou ik het niet maar nu dacht ik, ik ga het gewoon proberen voor mijn stemming.
Over 2 weken mag ik weer contact opnemen met de huisarts en langskomen. Hij wil mij af en toe zien. En ha ja dat voelt fijn dat ik nu weer alles tegen hem heb verteld. Want ik had vaak van gewoon doorgaan en was meer aan t overleven. En ja van binnen voel ik mij slecht maar aan de buitenkant zie je dat niet.
Misschien is er toch ergens een lichtpuntje en hoop ik dat ik mij ooit beter ga voelen.... Ik wil gewoon niet opgeven ook omdát ik vaak denk wat doe ik hier nog? En dan zie ik mijn tantezeggertje van 1.5 jaar en dan voel ik soms geluk en denk ik: ik wil haar zien opgroeien en wordt daar soms ecbt blij van omdat ze áltijd zo vrolijk is. Daar haal ik gewoon echt mijn kracht uit.
Ik weet ook dat er ooit een lichtpuntje komt en daar hou ik mij stellig aan vast, hoe moeilijk het soms ook is...
Ik wou dit gewoon even van mij afschrijven
zaterdag 24 oktober 2020 om 08:12
Met hulpverleners, psychiaters/psychologen etc., is het net als met normale mensen die je in het dagelijksleven ontmoet er is niet met iedereen een klik. En er zijn redelijk wat geestelijk dienstverleners die niet capabel zijn en niet begrijpen waar jij doorheen gaat, dit kan ook niet wanneer je alleen boekenwijsheid hebt en geen levenservaring.
Gelukkig heb je een fijn gesprek gehad waarin jij jezelf gehoord en erkent voelt.
Hoe cliché dit klinkt weet ik maar uiteindelijk gaat het ook beter en komt het ook weer goed. De tijd heelt alle wonden. Put je kracht uit je nichtje en leef met de dag. Veel succes.
Gelukkig heb je een fijn gesprek gehad waarin jij jezelf gehoord en erkent voelt.
Hoe cliché dit klinkt weet ik maar uiteindelijk gaat het ook beter en komt het ook weer goed. De tijd heelt alle wonden. Put je kracht uit je nichtje en leef met de dag. Veel succes.
