Een muur om me heen

Ik vind het als eerste erg dapper dat je dit hier durft te vertellen, je stelt je kwetsbaar op en ook wil je bewust jezelf dat 'muuroptrek-gedrag' afleren. Goed van je! Het is niet iets waar ik zelf mee te maken heb, maar ik denk dat het je erg goed zal doen dit met een psycholoog verder te ontwikkelen. Hij/zij kan je helpen eventuele valkuilen voor je te herkennen, bepaalde situaties waarin je je automatisch terugtrekt en zo. Je bent al op de goede weg doordat je het zelf erkent dat je dit doet, de volgende stap is dat je daadwerkelijk een afspraak met zo'n iemand maakt. Stapje voor stapje kom je zo steeds verder. Je kunt het, echt waar ! Geloof in je zelf en je zult versteld staan wat je allemaal kunt!

Je hoeft jezelf helemaal niet te veranderen...Als je jezelf maar gewoon toestaat te zijn wie je bent. Klinkt heel simpel, maar je bent een hele grote mevrouw als je dat voor elkaar krijgt.

Ik heb het afgelopen jaar geleerd hoe ik die muur neer moet halen en dit was de meest waardevolle tip. En hij werkt.

Om een voorbeeld te noemen: ik lachte altijd heel hard mee met mensen als er grappen werden gemaakt over anderen en dus ook over mij. Hoe zeer ze ook deden. Maar eigenlijk wilde ik dat niet. Sinds ik dat (heel netjes) zeg, houden mensen daar rekening mee. En het gaat niet altijd meer 'goed' als mensen er naar vragen.

En ook belangrijk: zorg dat je mensen om je heen hebt die waardevol voor je zijn en die je vertrouwt. Dat helpt. Want het is bést eng, jezelf zijn....

Succes!

Dat is iets waar ik ook nog steeds mee aan het worstelen ben en ik vind het moeilijk. Bij mij komt het o.a. doordat vroeger alles wat maar op emotie leek, tegen je gebruikt werd, of belachelijk gemaakt, het mocht er niet zijn. En ik heb dingen zo ver weggestopt dat ze er ook gewoon heel lang niet meer waren.

Gelukkig kan ik nu steeds minder goed mijn emoties bedwingen (blij om eindelijk weer te voelen..), en komt er weleens wat uit... om vervolgens te merken dat mensen daar goed, met gevoel dus, op reageren. En dat geeft me toch wel weer een beetje vertrouwen dat niet iedereen zo reageert als hoe ik het als het ware thuis heb geleerd en afgeleerd.

En eerlijk gezegd koester ik dat soort momenten, want ik blijk het heel waardevol te vinden om zoiets met iemand te delen.. brengt je dichterbij elkaar en dat is toch wat ik wil, echt kontakt en echte betrokkenheid.



Maar ik lees graag mee, misschien heeft iemand goede tips. Mezelf zijn mag nog heel veel meer worden van mij.

Elmervrouw schreef op 21 juni 2008 @ 20:32:

Dat is iets waar ik ook nog steeds mee aan het worstelen ben en ik vind het moeilijk. Bij mij komt het o.a. doordat vroeger alles wat maar op emotie leek, tegen je gebruikt werd, of belachelijk gemaakt, het mocht er niet zijn. En ik heb dingen zo ver weggestopt dat ze er ook gewoon heel lang niet meer waren.

Gelukkig kan ik nu steeds minder goed mijn emoties bedwingen (blij om eindelijk weer te voelen..), en komt er weleens wat uit... om vervolgens te merken dat mensen daar goed, met gevoel dus, op reageren. En dat geeft me toch wel weer een beetje vertrouwen dat niet iedereen zo reageert als hoe ik het als het ware thuis heb geleerd en afgeleerd.

En eerlijk gezegd koester ik dat soort momenten, want ik blijk het heel waardevol te vinden om zoiets met iemand te delen.. brengt je dichterbij elkaar en dat is toch wat ik wil, echt kontakt en echte betrokkenheid.



Maar ik lees graag mee, misschien heeft iemand goede tips. Mezelf zijn mag nog heel veel meer worden van mij.

1000% herkenbaar dit! Ook ik ben opgevoed met de gedachte dat emoties lastig zijn en ten koste van alles verborgen moeten worden. Ik paste mijn gedrag ook aan op wat mensen van mij dachten. Op een gegeven moment was ik dus écht die keiharde, die echt álles aankon. Combineer dat met een baan die emotioneel zwaar belastend is en je hebt een ideale combi voor een burn-out. Van de één op de andere dag ging het lampje uit. Ik kon letterlijk níks meer. Ik raaskalde maar wat en was zo moe, niet normaal meer. Slapen kon ik niet, maar eten des te beter!

En toen kwam ik erachter dat ik al die jaren mezelf had geprobeerd te vormen naar een beeld waarvan ik dacht dat de buitenwereld dat had van mij. Een zakelijke, hardwerkende, spontane en cynische vrouw. Ik was het helemaal. Maar dat was ik dus niet. Toen ik voor mijn gevoel op de bodem van een eindeloze put zat en door mijn directe collega's genegeerd werd (want Tien was een slapjanus, wat moeten we daar mee), leerde ik mezelf pas kennen. Want wat vind ik belangrijk als dat wat ik tot dan toe het belangrijkst vond (werk) wegvalt? Ik had geen energie meer om te bitchen en ik, die nooit hulp vroeg, moest hulp aanvaarden. Dat koste veel bloed, zweet en tranen. Wat ik het allerergste vond, was dat ik totaal geen controle meer had over mijn emoties. Ik jankte al als iemand oprecht geinteresseerd vroeg hoe het met me ging.

Gedurende dat hele proces kreeg ik hulp van een schat van een bedrijfsmaatschappelijk werkster die me continue een spiegel voorhield. Zij leerde me dat emoties hebben normaal is, en dat mijn 'emotionele incontinentie' zo heftig was omdat ik jarenlang aan het blocken geweest was. Ik wilde zo graag die zijn die succesvol werd en gewaardeerd worden vanwege mijn sterke persoonlijkheid dat ik helemaal negeerde dat de manier waarop ik dat poogde te bereiken, helemaal niet bij mij paste.

In die tijd leerde ik ook mijn echte vrienden kennen. Mensen bij wie ik eindelijk emo kon zijn. Leerde ik dat er heel veel collega's waren die me gewoon een lief, leuk mens vonden, maar dat nooit hebben durven zeggen omdat ik het niet op waarde zou kunnen/willen schatten. Ik wuifde immers alle vriendelijkheden weg, liet ze niet 'binnen komen'. Maar na mijn breakdown, was elke bescherming weg. En móest ik mezelf wel zijn, ik had geen energie meer om een ander te zijn. Omdat ik daar echt ontzettend lieve reacties op kreeg, heb ik stukje bij beetje geleerd te accepteren dat ik geen zakelijke tante ben. Eigenlijk gaan mensen bij mij vóór zaken. En wat ik het fijnst vind: ik kan oprecht genieten van een compliment. Nog steeds is mijn eerste instinctieve reactie om het weg te wuiven of te bagetaliseren. Maar steeds meer leer ik ze te horen en 'binnen te laten komen'. En ik merk dat ik veel makkelijker contact maak. Nu was ik daar nooit slecht in - maar nu vinden mensen me niet langer een ondoorgrondelijk type. Ik ben écht 'what you see is what you get'. Het beste bewijs kreeg ik vorige week. Ik had een teamdag op mijn net nieuwe werk. Eén van de opdrachten was om ieder teamlid complimenten te geven. De dingen die ik daar terugkreeg deden me beseffen dat ik echt goed bezig ben. Mensen vinden me nog steeds een slimme meid (joepie!) maar vooral een echt, spontaan en betrokken mens. Geloof me, een jaar geleden had ik die kwalificaties écht niet gekregen van relatief onbekenden. Ik heb mijn gedrag niet aangepast, heb slechts de kunstgrepen in mijn gedrag weggehaald.

Ik ben er nog lang niet hoor, maar het is wel een goed begin. Ik hoop oprecht dat jullie niet dat punt van volledige uitputting hoeven te bereiken om dit te kunnen doen en hoop dat jullie iets hebben aan mijn ervaringen!

[quote]JBA schreef op 21 juni 2008 @ 21:19:

[...]





Daar zit inderdaad de moeilijkheid! Iemand wees mij er laatst op dat ik een stuk leuker ben als ik mezelf ben dan dat ik (een stoer) iemand probeer te zijn.

Maar hoe voorkom ik dat ik steeds weer 'terugval' in een rol?

Het zit zo in me om mezelf te beschermen en ik vind het ontzettend moeilijk om me kwetsbaar op te stellen.

Hoe doorbreek ik dat patroon?[/quote



Hoe vaker je jezelf kwetsbaarder durft op te stellen, dus jezelf zijn, hoe vaker je deze reacties zal krijgen. Want mensen voelen en zien het als je je zelf bent en reageren daar vaak positief op. Dus moeilijk maar wel het snelste resultaat voor het doorbreken van dit patroon: blijf jezelf iedere dag in de spiegel zeggen : Ik mag mezelf zijn, ik mag zijn wie ik ben met mijn emoties , ik ben ik !, en durf dan ook jezelf te zijn. Dit zal positieve reacties opleveren dat vind je prettig en hierdoor zal het je waarschijnlijk steeds makkelijker vergaan om jezelf te zijn.

Ik heb dit niet uit het luchtledige maar heb zelf ook een dikke muur moeten afbreken en voel me veel prettiger nu ik mezelf kan zijn en straal dat ook uit.

Veel succes ermee!

2 grote tips,benoem je gevoel, en geef complimenten vanuit een ik-boodschap.

als je je kwetsbaar durft op te stellen zullen mensen niet het idee hebben dat je een muur om je heen hebt.

ik zeg vaak dingen als: het maakt me onzeker dat... ik vind het moeilijk dat... ik voel me fijn omdat...., ik hou ervan dat dit...., wat fijn dat dat...., ik voel me nu zo omdat...., ik vind het lastig dat...

laat dus weten aan mensen wat je voelt.

verder als je complimenten aan anderen geeft over hoe ze iets bij jou hebben gedaan: ik vond het zo fijn dat je even zei dit en dat..., het gaf me een goed gevoel dat je me toen even bijsprong in die vergadering omdat...., ik vond het lief dat je dit en dat deed omdat....



en verder... probeer mensen wat meer aan te raken... tijdens gesprekken even je hand op hun schouders of armen ter ondersteunig van je boodschap.



maar kwetsbaar opstellen is echt DE boodschap. je kan ook aangeven van, ik ben iemand die altijd een muurtje om me heen heeft, en ik probeer daar wat mee te doen. hoe zou ik daar naar jou toe dingen over kunnen veranderen....

JBA+ een stage is een leerperiode en je gaat een proces aan. Doe er je voordeel mee.

Rary geeft konkrete aanwijzingen hoe je je kunt opstellen in het contact met anderen. Hou de oefenpunten voor jezelf overzichtelijk en stel ze in overleg met je stagebegeleider op. Succes!

Tientje, dank je voor het delen van je bemoedigend verhaal.

Interessant onderwerp.

Ik schijn ook wel eens een muur om me heen te hebben. Had al begrepen dat dat komt doordat ik op momenten dat ik niet durf te zeggen wat ik voel, voor de ander onpeilbaar ben. Ik denk vaak dat het raar is wat ik voel en wil de ander daar dan niet mee lastigvallen. Het hangt er ook vanaf wie ik tegenover me heb, bij sommige mensen heb ik wel het idee dat ik (bijna) helemaal mezelf kan/mag zijn.

Ook ik schijn leuker te zijn als ik gewoon mezelf ben



voor JBA en de anderen die hiermee kampen (ook voor mezelf dus )

Ik houd dit topic in de gaten.

Rary schreef op 22 juni 2008 @ 05:33:

en verder... probeer mensen wat meer aan te raken... tijdens gesprekken even je hand op hun schouders of armen ter ondersteunig van je boodschap...

Dit zou ik dus niet doen als dit niet bij je past, dan kan het namelijk voor jezelf als voor de ander heel ongemakkelijk worden juist.



x suuz

suuz1981 schreef op 23 juni 2008 @ 14:46:

[...]





Dit zou ik dus niet doen als dit niet bij je past, dan kan het namelijk voor jezelf als voor de ander heel ongemakkelijk worden juist.



x suuz

dit past in principe ook niet bij me. ik ben totaal niet lichamelijk ingesteld. maar ik forceer mezelf gewoon even, als ik toevallig naast iemand sta en ik heb een leuk gesprek met diegene en ik maak een grapje ofzo, dan raak ik de ander vaak even aan bij zijn arm of schouder, of soms als iemand zit en ik wil zijn aandacht, even zijn been aanraken.

en als ik eenmaal die drempel over ben gaat dat eigenlijk vanzelf.

het zorgt er wel voor dat je letterlijk en figuurlijk wat dichter bij de ander komt te staan...

@JBA Mag ik vragen waarin je dan jezelf niet bent naar anderen, terwijl je dat wel zou willen zijn?

Je bent nog jong en nu je er bewust van bent heb je de eerste stap al gezet.

Jezelf laten zien is je mening durven geven ookal is die anders dan de mening van een ander. Vertellen aan mensen wat je bezig houdt, dus niet 'meepraten' met de rest.

Wat ik het moeilijkst vind is aangeven waar ik onzeker over ben en welke problemen ik heb. Ik ben heel erg gewend mn eigen problemen op te lossen en het dan te delen met vrienden. Heb gemerkt als ik vrienden laat delen in mn gevoelens, zij dat fijn vinden. Dat ik niet telkens die stoere meid uithang die alles alleen wilt oplossen. Maar ik moet er wel telkens bij stil staan dit te doen.

En ik heb geaccepteerd dat dit bij mij hoort het maakt mij wel zelfstandig.

Ik zou als ik jou was het eerst zelf proberen te veranderen en als het echt niet gaat kun je alsnog in therapy.



Suc6

Rary schreef op 23 juni 2008 @ 18:20:

[...]





dit past in principe ook niet bij me. ik ben totaal niet lichamelijk ingesteld. maar ik forceer mezelf gewoon even, als ik toevallig naast iemand sta en ik heb een leuk gesprek met diegene en ik maak een grapje ofzo, dan raak ik de ander vaak even aan bij zijn arm of schouder, of soms als iemand zit en ik wil zijn aandacht, even zijn been aanraken.

en als ik eenmaal die drempel over ben gaat dat eigenlijk vanzelf.

het zorgt er wel voor dat je letterlijk en figuurlijk wat dichter bij de ander komt te staan...

Helemaal eens. Ik ben ook niet zo'n fysiek type, maar ik probeer het bewust wel te doen, binnen mijn grenzen dan he... En dat werkt wel. Voel me nu zelfs niet meer ongemakkelijk als ik een knuffel krijg, dus het werkt écht wel! Maar wel babysteps he, ineens iedereen om de nek vallen is misschien wel een beetje too much

Elmervrouw schreef op 22 juni 2008 @ 10:43:

Tientje, dank je voor het delen van je bemoedigend verhaal.

Wat een lieve reactie!

Ik herken dan weer het op jonge leeftijd op jezelf teruggeworpen zijn, en daardoor het besluit te hebben genomen je moeilijkheden in je eentje te dragen. Ik heb periodes gehad dat ik liever mijn tong afbeet dan dat ik tegen iemand zou zeggen dat ik wel wat steun zou kunnen gebruiken. En o, wat had ik het graag anders gewild.

JBA schreef op 23 juni 2008 @ 22:46:

[...]



Net als Arline wil ik de stoere meid uithangen die zelf de problemen oplost. En dat wil ik kwijt!



.

Ik lees in deze kwoot direct een tegenstelling. Je wilt de stoere meid uithangen die zelf de problemen oplost én je wilt die houding kwijt. Het is moeilijk beide tegelijkertijd te willen, mi.

Een alternatief is, zoals Tientje (volgens mij) noemde: babysteps. De redelijk stoere, maar op zijn tijd kwetsbare meid uithangen die voor een groot deel haar eigen problemen oplost. Ofzo.



Ik heb ontdekt dat het moeilijk is iets te veranderen als je tegelijkertijd een emotie hebt die die verandering tegengaat. In jouw geval: je bent pas stoer als je al je problemen zelf oplost en het is heel erg nodig om stoer te zijn. Je raakt in gevecht met jezelf als je je met die onderliggende overtuiging kwetsbaar probeert op te stellen.

Misschien moet je je eens serieus afvragen waaróm je stoer gevonden wil worden. Waarom wil je altijd de sterkste zijn? Bij mij bleek het te liggen aan een idee dat ik van jongs af aan ingeprent gekregen heb: sterk blijven, geen emoties tonen, dán ben je een brave meid. En dat wilde ik graag. Aardig gevonden worden. Maar nu blijkt dat dat allemaal wel leuk en aardig is, maar dat die gedachte rechtstreeks in conflict is met mijn emoties, die óók wel eens naar buiten willen. En ik heb behoefte aan contact, écht contact. En dat gaat pas als je elkaars sterke en zwakke kanten kent en volledig accepteert. In mijn opvoeding heb ik geleerd dat zwakte niet mág. Waardoor ik nooit tevreden of trots kon zijn. Dat beeld probeer ik nu dus een beetje recht te zetten. Maar da's lastig hoor!

Ik heb een heel goede psycholoog gevonden die me helpt dat soort vragen te bedenken en daar ook nog een antwoord op te vinden. Misschien ook iets voor jou/jullie?

En inderdaad, kleine stapjes!

Ben je soms ook de oudste thuis, Tientje? Want dit is precies hoe het bij ons ook ging. Ik moest verstandig zijn, het voorbeeld geven, sterk zijn, voor alles zorgen, enzovoort.

En ik voldeed keurig aan de verwachtingen. Zo keurig dat ik daar maar moeizaam vanaf kom. Mijn emoties zitten binnen en blijven meestal binnen. Terwijl ik zo opgelucht ben als ik een keer echt iets met iemand kan delen, durf te delen, als er door een aanleiding eens iets uitkomt.. want ook ik wil écht kontakt.

Goede vragen!

Met alles wat er in mijn leven gebeurd is, word ik nu ook 'een sterke vrouw' gevonden. Eigenlijk nog steeds hetzelfde; een beeld wat anderen van mij hebben. Het klopt vast ook wel, maar die andere kant is er óók. Alleen wordt de drempel zo hoog om die ook te laten zien. Of is dit iets wat zich alleen in mijn hoofd afspeelt, klampt mijn ego zich aan dit imago vast of zo? vraag ik me nu af.

Maar waarom zou een sterke vrouw niet haar emoties mogen tonen? Ik begrijp wel dat het er met de opvoeding is ingeprent. Maar misschien kwam het jullie ouders gewoon ook goed uit?



Ik moest bij pleegmams altijd sterk zijn. Ik mocht niet zeggen dat ik niet aan de irreële eisen kon voldoen, ook al zouden er 36 uur in een dag hebben moeten zitten om alle taken die ze me opgaf af te ronden. Als ik mijn mond open deed noemde ze me een aanstelster. Ik mocht ook niet zeggen dat ik bang was voor de mannen die ze 's nachts binnenliet. Dat was belachelijk als ik er iets over zei. Maar ik besef nu dat het in haar eigenbelang was en kan het loslaten. Ik hoef niet aan irreële eisen te voldoen, en dan kan ik evengoed nog een sterke vrouw zijn. Wat een opluchting :-)



Voor mij is sterk zijn niet automatisch verbonden aan geen emotie tonen. Ik zou juist willen dat ik zo stoer was om gewoon te zeggen wat er in me omgaat, en te zeggen waarnaar ik verlang!

Elmervrouw schreef op 24 juni 2008 @ 19:05:

Ben je soms ook de oudste thuis, Tientje?

Hoe raad je het zo!