Een muur om me heen

Elmervrouw schreef op 24 juni 2008 @ 19:08:

Met alles wat er in mijn leven gebeurd is, word ik nu ook 'een sterke vrouw' gevonden. Eigenlijk nog steeds hetzelfde; een beeld wat anderen van mij hebben. Het klopt vast ook wel, maar die andere kant is er óók. Alleen wordt de drempel zo hoog om die ook te laten zien. Of is dit iets wat zich alleen in mijn hoofd afspeelt, klampt mijn ego zich aan dit imago vast of zo? vraag ik me nu af.

Ik denk dat jouw verhaal tot op zekere hoogte wel vergelijkbaar is met het mijne, ook jij bent in een positie terecht gekomen dat mensen het helemaal niet raar vinden dat je het af en toe niet meer ziet zitten. En logisch ook!

Mensen verwachten emoties van je, het zou pas echt raar zijn als je je dan nog steeds als een ijskouwe zou gedragen. Er is niks mis mee om af en toe eens een flink potje te huilen en zeggen dat je het ook even niet meer weet. Als je daarna jezelf maar weer bijeen raapt en wel doorgaat. Want in zelfmedelijden blijven steken heeft nog nooit iemand geholpen. Mijn ervaring is dat heel veel mensen je nog meer gaan waarderen als je af en toe laat zien dat je ook maar een gewoon mens bent.

En dan kunnen ze je nog steeds wel stoer vinden. Bijvoorbeeld omdat je niet gillend gek geworden bent. Je leven zo goed en kwaad als het kan, opgepikt hebt. Een sociaal mens blijft. En gewoon omdat je bent wie je bent he.



Weet je dat jezelf vaak je grootste criticaster bent? Bij mij gaat dat in ieder geval wel op. Ik bleek mezelf zó anders te beoordelen dan anderen dat doen. Die waren veel milder en zagen een heleboel dingen niet, die mij juist enorm stoorden. Bijzonder om te ontdekken hoor! Nu nog geloven. Tja, die babysteps he

pink11 schreef op 24 juni 2008 @ 20:08:

Maar waarom zou een sterke vrouw niet haar emoties mogen tonen? Ik begrijp wel dat het er met de opvoeding is ingeprent. Maar misschien kwam het jullie ouders gewoon ook goed uit?



Ik moest bij pleegmams altijd sterk zijn. Ik mocht niet zeggen dat ik niet aan de irreële eisen kon voldoen, ook al zouden er 36 uur in een dag hebben moeten zitten om alle taken die ze me opgaf af te ronden. Als ik mijn mond open deed noemde ze me een aanstelster. Ik mocht ook niet zeggen dat ik bang was voor de mannen die ze 's nachts binnenliet. Dat was belachelijk als ik er iets over zei. Maar ik besef nu dat het in haar eigenbelang was en kan het loslaten. Ik hoef niet aan irreële eisen te voldoen, en dan kan ik evengoed nog een sterke vrouw zijn. Wat een opluchting :-)



Voor mij is sterk zijn niet automatisch verbonden aan geen emotie tonen. Ik zou juist willen dat ik zo stoer was om gewoon te zeggen wat er in me omgaat, en te zeggen waarnaar ik verlang!

Wat ben jij goed bezig Pink!

En ja, ieders' definitie over sterk zijn is anders, dat is nu eenmaal zo. Ik had er dankzij jarenlange onderdrukking van emoties moeite mee om mijn gevoel te benoemen. Vaak ook omdat ik het niet herkende. Angst kende ik heel goed, verdriet ook, maar blijdschap? Of dankbaarheid? Dat niet! Maar je kunt het leren. En het zeggen is dan een kleine stap. Ik heb het eerst voor mijzelf uitgeprobeerd. Ik ben verdrietig. Ik ben boos. Ik ben blij. Daarna ben ik begonnen dat te vertellen aan mensen die me vroegen hoe het met mij ging. Dus niet zeggen 'goed' (deed ik altijd) maar 'ik ben echt blij' en dan vragen mensen wel verder en dan kun je vertellen waarom. Klinkt heel stom misschien, maar voor mij werkte het wel.

En ik word nog steeds serieus genomen

Tientje79 schreef op 24 juni 2008 @ 20:35:

[...]





Wat ben jij goed bezig Pink!

En ja, ieders' definitie over sterk zijn is anders, dat is nu eenmaal zo. Ik had er dankzij jarenlange onderdrukking van emoties moeite mee om mijn gevoel te benoemen. Vaak ook omdat ik het niet herkende. Angst kende ik heel goed, verdriet ook, maar blijdschap? Of dankbaarheid? Dat niet! Maar je kunt het leren. En het zeggen is dan een kleine stap. Ik heb het eerst voor mijzelf uitgeprobeerd. Ik ben verdrietig. Ik ben boos. Ik ben blij. Daarna ben ik begonnen dat te vertellen aan mensen die me vroegen hoe het met mij ging. Dus niet zeggen 'goed' (deed ik altijd) maar 'ik ben echt blij' en dan vragen mensen wel verder en dan kun je vertellen waarom. Klinkt heel stom misschien, maar voor mij werkte het wel.

En ik word nog steeds serieus genomen

Dankje Tientje, je compliment doet me echt goed.

Ik heb zelf ook het idee dat het nu razendsnel gaat met me, wat inzichten betreft en het toepassen ervan.



Wat jij zegt over alleen bepaalde emoties herkennen - dus de negatieve - maar de positieve niet, ken ik ook enigszins. Nou ja, ik herken ze wel, maar durf positieve emoties niet uit te spreken! Wat ik wel steeds beter heb geleerd is zeggen wat ik NIET wil. Soms zeg ik, als iemand plotseling te dichtbij kom: "Ho!! Grens!!"



Het werkt wel in ieder geval. Er wordt me dan wel eens een meewarige blik toegeworpen, maar daarna veel rekening mee gehouden. Het kan me eigenlijk niet eens zoveel schelen wat mensen er dan van vinden. En dat is heel wat voor mij, geloof me.

Dus dát kan ik sinds een paar jaar.



Maar dingen uitspreken als: "ik vind je zo ontzettend lief" of "wat vind ik het fijn je weer eens te zien" oid, lukt me niet. Het ligt wel op het puntje van mijn tong als ik zoiets voel, maar daar blijft het dan liggen.

Vorige week had ik het er aan de telefoon met een goede vriend over. Ik zei dat ik in sommige situaties best goed ben in zeggen wat ik niet wil, maar niet in wat ik wél wil. Hij vroeg: "Probeer het eens, wat wil je nu?" Doodse stilte. Terwijl ik heel goed wist wat ik allemaal wilde En ik heb met hem vaak zulke persoonlijke gesprekken en ik weet dat hij veel om me geeft. De situatie zou perfect zijn geweest om te oefenen.

Na die pijnlijke stilte vroeg hij wat ik met mijn leven wilde, en ja, dat kon ik dan weer wel zeggen. Blijven schrijven, schilderen, mijn aanvullende uitkering kwijtraken en weer helemaal gezond worden. Om dat te vertellen is weinig lef nodig.



Hmz, misschien heb ik ergens het idee "dat ik niks te willen heb", bedenk ik me nu. En dat ik het bij voorbaat verwacht genegeerd te worden als ik mijn wens uitspreek. Ik heb weer iets om over na te denken.

Pink, er spreekt zoveel kracht uit je posting! Jij komt er wel, laat jezelf maar stukje bij beetje zien. En het is helemaal niet erg om ook een stukje voor jezelf te houden....

Kijk eens waar je vandaan komt! Dan mag je best een beetje trots zijn op jezelf. Wat zeg ik? Een beetje? Een boel bedoel ik!

Hallo...



Het is net of ik hier mijn eigen verhaal lees...zo herkenbaar allemaal!

Ik zit al (met tussenpozen) 4 jaar thuis met een paniekstoornis omdat ook ik al mijn emoties binnenhoud. Allerlei therapieen gehad, maar nog steeds merk ik dat ik steeds weer in alle valkuilen stap. Ik gedraag me stoer en zelfverzekerd, maar ondertussen... En ALS ik m'n emoties uit, dan is dat naar de mensen die het dichtst bij me staan en omdat alles in mezelf dan al zo hoog is opgelopen gooi ik daar een hele emmer boosheid en frustratie overheen. Waarop ik me vervolgens weer schuldig voel.

Ik wil gewoon leren om m'n emoties te doseren....maar HOE...



Nu is 2 weken terug m'n moeder overleden en raast de spanning helemaal door m'n lijf heen. Durf haast niets meer omdat ik zelfs in gesprek met m'n beste vrienden al zwaar in paniek schiet.



Heb al wel een paar goede tips gelezen hier, zal zeker proberen om daar wat mee te gaan doen. Want dit is niet vol te houden



Liefs Susanne

girl_22 schreef op 24 juni 2008 @ 22:17:

Hallo...



Het is net of ik hier mijn eigen verhaal lees...zo herkenbaar allemaal!

Ik zit al (met tussenpozen) 4 jaar thuis met een paniekstoornis omdat ook ik al mijn emoties binnenhoud. Allerlei therapieen gehad, maar nog steeds merk ik dat ik steeds weer in alle valkuilen stap. Ik gedraag me stoer en zelfverzekerd, maar ondertussen... En ALS ik m'n emoties uit, dan is dat naar de mensen die het dichtst bij me staan en omdat alles in mezelf dan al zo hoog is opgelopen gooi ik daar een hele emmer boosheid en frustratie overheen. Waarop ik me vervolgens weer schuldig voel.

Ik wil gewoon leren om m'n emoties te doseren....maar HOE...



Nu is 2 weken terug m'n moeder overleden en raast de spanning helemaal door m'n lijf heen. Durf haast niets meer omdat ik zelfs in gesprek met m'n beste vrienden al zwaar in paniek schiet.



Heb al wel een paar goede tips gelezen hier, zal zeker proberen om daar wat mee te gaan doen. Want dit is niet vol te houden



Liefs Susanne

Och meid toch!

Wat een heftig verhaal en wat logisch ook dat je het even niet meer zit zitten. Gecondoleerd met het verlies van je moeder, wat een verdriet moet dat zijn voor je.

Ik hoop voor je dat je de kracht hebt om te voorkomen dat je verzuipt in je eigen emoties. Als ik je verhaal goed lees, begrijp ik dat er gelukkig wel mensen in je omgeving zijn die je willen helpen, maar jij niet zo goed weet hoe je daarmee om moet gaan. Dat geeft niks, zoiets verander je niet van de één op de andere dag. Maar realiseer je wel dat die mensen je kunnen en willen helpen he! Is het misschien een idee om je gevoel op papier te zetten en dat aan iemand te laten lezen? Over deze woorden mag je best even nadenken, maar het is denk ik wel goed om de choas in je hoofd te delen. Want ze zeggen weleens 'gedeelde smart is halve smart' en dat is echt zo!

Misschien durf je dat schrijven nog niet - of wil je het niet. Ook prima hoor.

Ook voor jou: vertrouw op jezelf dan komt het goed!

weet je wat mij enorm heeft geholpen... mijn werk.

ik werk met moeilijke pubers op een groep, en daar werk je met een bepaalde methodiek dat je voor elke scheet een complimentje geeft...

dus ik moest leren om aan jongeren een complimentje te geven, maar ook aan mijn collega´s. ook moest ik leren om mezelf kwetsbaar op te stellen. en door de methodiek daar leerde ik beter communiceren en mezelf open te stellen...

nu ervaren mensen mij juist als iemand met de kwaliteit open stellen en kwetsbaar durven opstellen. complimentjes geven en iemand aanraken/knuffelen vind ik nog wel moeilijk maar dat is een kwestie van mezelf ertoe dwingen. daar zal ik nooit een ster in worden maar ben er zeker wel erg in vooruit gegaan!

in een relatie btw vind ik kwetsbaar opstellen en complimenten geven nog wel heeeeeeel erg moeilijk... want dat komt te dichtbij. leerpuntje dus voor mijn volgende relatie...

Rary schreef op 24 juni 2008 @ 23:02:

in een relatie btw vind ik kwetsbaar opstellen en complimenten geven nog wel heeeeeeel erg moeilijk... want dat komt te dichtbij. leerpuntje dus voor mijn volgende relatie...

Maar hóe he... daar zit ik ook nog wel een beetje mee. Beetje boel eigenlijk... Ik vind het maar verrekte lastig!