Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen

Ik denk dat negeren tot nu toe prima was: je jij er niets mee, en zo functioneerde je beter.
Als je nu aan het piekeren slaat kan het wel zinvol zijn om dingen op papier te zetten en je voor te bereiden.
Dat geeft vannacht een morgen misschien wat rust.

Heb je in je telefoon nu genoeg staan om het piekeren over wat je moet zeggen te staken?

Ik denk aan je Rainy, en duim voor je morgen!!!

Grappig, ik had zelf nog niet bedacht dat dit onder piekeren valt, maar dat doet het natuurlijk wel. Want het schiet me wel steeds te binnen en ik bedenk scenario's en ik probeer me steeds voor te stellen hoe het gaat en hoe ik antwoord geef op hypothetische vragen, etc.

Ik heb de belangrijkste dingen denk ik wel staan inderdaad. Nu ga ik nog maar even een spelletje doen of filmpje kijken en dan slapen.

Thanks
En een rustige nacht voor jou

Ik ben twee weken geleden een beetje erg getriggerd door iets. En sindsdien is heel m’n slaapritme weer aan gort. Op werkdagen sliep ik altijd tussen 10 en 11 maar het word met de avond later. En morgen hebben we vergadering.. dat ik me er nu zo druk om maak helpt ook niet echt. Het liefst zou ik eigenlijk gewoon een volle week vrij pakken maar dat betekent met kerst minder vrij..

Framboos, ik hoop dat je nu al lekker aan het slapen bent.

Ik heb altijd moeite met op tijd gaan slapen, terwijl ik de uren ook echt nodig heb. Vandaag is het dus ook weer mislukt doordat ik voor de tv in slaap was gevallen.

Ik hoop op een goede nacht voor iedereen.

Gezellig, zoveel nachtelijke aanloop hier.

Hoop dat iedereen ondertussen slaapt.
En diva, voor de tv slapen is ook slapen, toch?

Frambloos, kan je niet slapen, of houdt je jezelf wakker? In elk geval vervelend.

Hier ook geen idee hoe ik morgen weer een dag moet gaan werken.

Ga dan slapen! Ja. Ik kan het alleen niet zo goed meer opbrengen.
Voel me best wanhopig.
Ik weet dat ik moet gaan slapen.
Maar het is net zoals ik vroeger wist wat me te wachten stond als ik naar huis ging. Of als ik mn schoen mocht zetten.

Ik zit nu met een kop thee en cracker beneden. Misselijkheid proberen te laten zakken en droom van me af te schudden.

Avocadeau schreef: ↑

16-11-2022 22:04

In welk opzicht vond je het moeilijk?
Dapper dat je geweest bent!
Ik moest gister en vandaag aan je denken Elf. Ik reed ergens heen in de auto, en de gedachte om die auto tegen een boom te parkeren was aantrekkelijk.
Het maakte me aan het mijmeren, en zo kwam ik bij jou terecht.
Ik vind het heel knap dat je je wens en drang zo kan beheersen.

Hopelijk heeft iedereen toch nog iets kunnen slapen.


Ik moet zoveel doen...en ik weet niet waar te beginnen. Nergens staat er iets in de fik, dus het is te makkelijk om het opzij te schuiven of zo. En iedere dag dat ik dat doe wordt de berg groter en onmogelijker en ik triester over mezelf en mijn leven en dat ligt dus allemaal aan mezelf dus ik moet het doen, maar ik kan maar niet beginnen.

Of zo.

En dat vind ik trouwens ook nog eens heel stom van mezelf.

Kun je één klein ding doen sarkast? Dus in plaats van bedenken wat je in totaal allemaal moet doen, met één ding beginnen.

Aan wat voor soort dingen moet ik denken, qua wat je allemaal moet doen?

Ik heb ook erg last van "alles altijd zien". Als je A doet ook meteen aan B en C denken en vergeet vooral XYZ niet. Dat heb ik zowel met zelfzorgtaken, als huishoudelijke taken, als afspraken en sociale dingen. Daardoor voelt alles ook altijd als veel aan. Ik vecht er ook altijd nog tegen, want ik denk dan vaak: ik zou willen dat ik dit niet had, of niet zo zou zijn. En stom als je bepaalde dingen niet doet die klein zijn of makkelijk even tussendoor hadden gekund.

Maar ja. Dat strenge denken levert me eigenlijk ook precies niks op. Dus ik probeer therapie in de praktijk te brengen door tegenwoordig toch anders te denken. Voorbeeldjes van gedachten:

- Soms doe ik dingen ook wél meteen, dus het is niet zo dat ik dat nooit doe.
- Beetje vertrouwen in jezelf, uiteindelijk doe je wel de dingen die je wil/moet doen.
- Als ik dingen moet meteen doe is daar waarschijnlijk een reden voor. Laat het maar gewoon even gebeuren dan, en vertrouw erop dat je het wel weer oppakt.

Zo had ik laatst eindelijk de wc schoongemaakt en ik moest alleen nog de wastafel en dan was de hele badkamer klaar. Ik houd ervan als alles klaar en in orde en naar mijn zin is (als dat niet zo is zie ik dus ook continu alles dat niét in orde is), dus je zou denken: eventjes een paar minuten bezig met die wastafel en dan ben je klaar.

Nou. Ik zou het willen, maar die wastafel deed ik dus niet. En vervolgens stonden er dus de hele tijd schoonmaakspullen op het kastje bij de wastafel. Ik stoor me daar aan, het oogt rommelig, plus die wastafel was nog steeds niet schoon. Maar hoe vaak ik het ook zag, ik had er gewoon de puf niet voor om het te fiksen (dat kan ik ook heel stom vinden, want hoe lang duurt dat nou. Maar ja, het gaat dus blijkbaar niet om de handeling zelf of de duur ervan).

Toen ben ik dus elke keer als ik die spullen zag, gaan denken: oké het is rommelig en ja dat is vervelend, maar ik heb er blijkbaar nu de puf niet voor. Accepteer dat nou maar eens. En het komt wel.

Na een paar dagen had ik dat rvs putje in het midden schoongemaakt. Toen weer gestopt, dus alsnog niet de hele wastafel. Maar ik dacht oké, dit is blijkbaar wat het is. Ik heb in ieder geval dit gedaan. Nog weer een paar dagen daarna heb ik uiteindelijk de hele wastafel gedaan. In totaal was ik volgens mij een week of anderhalve week verder.

Ergens vind ik er wat van, want ik wil helemaal geen moeite hebben met dit soort dingen. Maar ja, dat heeft geen zin, elke keer wensen dat 't anders is of er van alles van vinden. Door het op deze manier te doen merkte ik nu dat ik er tussendoor wel minder last van had. Dat ik het toch meer accepteer ofzo. Dus dat was dan denk ik toch de goede aanpak. Denk dat het daardoor uiteindelijk toch wel ergens weer wat makkelijker zal gaan allemaal. Althans, dat hoop ik stiekem natuurlijk wel hahaha.

Oké lang verhaal en dat over een wastafel hahaha. Maar die wastafel is maar een voorbeeld, zo gaat 't natuurlijk veel vaker. Misschien heb je er wat aan sarkast. En zo niet, ook prima

Nog een ander voorbeeld schiet me te binnen. Ik heb geen vaatwasser, en dagelijks afwassen is me nog nooit gelukt, dus op een gegeven moment stapelt het op.

Vroeger stond dat dan allemaal op m'n aanrecht. Super rommelig en dat zie ik ook vanaf de bank, dus ik zet het tegenwoordig sowieso allemaal in de gootsteen zodat het in ieder geval netjes oogt (waardoor m'n hoofd ook opgeruimder is; ik moet echt een clean omgeving hebben).

Anyway, tegen dat afwassen kan ik ook altijd erg opzien. Maar ik doe dan dus soms een halve afwas. Dat scheelt gevoelsmatig wel een hoop, als dan een deel is gedaan. Soms lukt het om het af te maken, soms ook niet. Vroeger had ik daar echt geen vrede mee; nu wel. Dus hoe ik erover denk maakt dus echt wel veel verschil, kom ik achter.

Combinatie van: anders denken en toch iéts doen.
Vroeger deed ik alles en was ik soms helemaal kapot. Of ik was zo overweldigd door alles dat ik niks deed en dan voelde ik me daar weer slecht over.
Dan is een niet-perfecte middenweg toch fijner, moet ik nu toch echt toegeven.

Leuke afleiding voor mij om hierover na te denken, hahahaha. Heb vanmiddag dat gesprek. Nu ga ik maar eens douchen (ook iets dat altijd moeite kost ).

Hopelijk lukt het je om ergens een beginnetje te maken sarkast!

ow wauw wat een eyeopener voor mij. Ik zie ineens hoe dat bij mij werkt.

Ik kan in mijn hoofd dingen niet in stukjes doen (zoals de wastafel of de afwas) want het bestaat niet uit delen. In mijn hoofd moet het wel of niet en zit er niks tussen.
Ik maak er automatisch van dat ik het dan (als ik maar 1 pan afwas ipv alle pannen) dus niet af heb.

Ik heb bijvoorbeeld dus een document wat ik moet schrijven. En dat is een mount everest voor mij. Maar die bewandel je (denk ik ) ook in stukjes en niet in 1 keer.

Als uitstelgedrag ga ik op internet en zit ik soms ineens een filmpje te kijken van iemand. En daarvan (hoe stom ik zo'n filmpje dan ook vind) kan ik ook denken: maar die doet tenminste nog iets.
Ik vind mezelf lui en nutteloos en stom. Maar alleen maar omdat ik weet/vind dat ik echt wel meer uit mezelf zou moeten kunnen halen.
Mijn omgeving vindt en denkt dat ik alles zou kunnen waar ik mijn hoofd naar zet.
En ik sta stil voor mijn idee. Ook omdat ik niet echt weet wat ik nou echt zou willen (nooit geweten qua opleiding of werk o.i.d.)

Maar oke. Opdelen in stukjes. 1 stapje vandaag, morgen de volgende.
Ik ga het proberen.


(ik heb het woord 'ik' echt veel te vaak gebruikt in deze post. Blegh)

Succes met je gesprek rainy!

Ik zou zo graag voor iedereen hier een 'kintsugi heart' willen kopen. Vind het zo'n mooi idee.

s-a-r-kast schreef: ↑

17-11-2022 10:54

Ik heb bijvoorbeeld dus een document wat ik moet schrijven. En dat is een mount everest voor mij. Maar die bewandel je (denk ik ) ook in stukjes en niet in 1 keer.

Ik heb hetzelfde Sarkast: Bij mij is het mijn perfectionisme dat in de weg zit. Het moet helemaal tot in de puntjes ... zo niet is het niet 'gedaan' en heb ik 'niets' gedaan. Bij het schrijven van beleidsstukken lukt het me intussen wel om 'op te knippen'. Ik tik alle belangrijke punten die vermeld moeten worden ruw onder elkaar. Niet in zinnen, maar in een soort van reminders. Later maak ik een indeling (wel netjes) en gooi ik die eerdere punten onder het (vermoedelijk) juiste kopje. En dan start ik met het schrijven van het onderdeel waarvan ik weet dat me dat de minst moeite kost. Hierdoor zie ik structuur ontstaan en kan ik verder 'opknippen'.

OlleGrieze schreef: ↑

17-11-2022 11:01

Ik heb hetzelfde Sarkast: Bij mij is het mijn perfectionisme dat in de weg zit. Het moet helemaal tot in de puntjes ... zo niet is het niet 'gedaan' en heb ik 'niets' gedaan. Bij het schrijven van beleidsstukken lukt het me intussen wel om 'op te knippen'. Ik tik alle belangrijke punten die vermeld moeten worden ruw onder elkaar. Niet in zinnen, maar in een soort van reminders. Later maak ik een indeling (wel netjes) en gooi ik die eerdere punten onder het (vermoedelijk) juiste kopje. En dan start ik met het schrijven van het onderdeel waarvan ik weet dat me dat de minst moeite kost. Hierdoor zie ik structuur ontstaan en kan ik verder 'opknippen'.

Dit ja.
Dat merk ik op werk, ik merk het thuis. Van simpele dingen tot ingewikkelde dingen. Alles of niks. Of volledig waardeloos tot op het punt van het allerlaatste puntje.
Vermoeiend eigenlijk.

Het 'mooie' is dat ik anderen altijd ontzettend goed kan overtuigen van het kijken naar wat je wél bereikt hebt. En niet te hard zijn voor jezelf.
De theorie weet ik heel overtuigend en vol geloof neer te leggen bij anderen.
Praktijk lukt niet bij mezelf.

Sarkast, het is alsof ik mezelf lees.

s-a-r-kast schreef: ↑

17-11-2022 11:30

Het 'mooie' is dat ik anderen altijd ontzettend goed kan overtuigen van het kijken naar wat je wél bereikt hebt. En niet te hard zijn voor jezelf.
De theorie weet ik heel overtuigend en vol geloof neer te leggen bij anderen.
Praktijk lukt niet bij mezelf.

Zo herkenbaar! Ik zit nu ook weer uit te stellen...

Heel herkenbaar sarkast. Zoals ik er nu mee omga was 1,5 jaar geleden ondenkbaar, dus laten we zeggen dat kleine verbeteringen langzaam aan mogelijk zijn

Schrijven ook herkenbaar. Ik wil mezelf altijd precies goed uitdrukken en het moet precies kloppen, en ik bedenk ook al wat een ander misschien verkeerd zou kunnen opvatten dus dat moet ik dan ook al direct voor zijn. waardoor je er veel te lang mee bezig bent omdat het er juist door die gedachten niet meteen lekker uitkomt.

Wat mij daarbij nog wel eens helpt is beginnen met schrijven wat in me opkomt. Dus letterlijk gaan typen, in lelijke kromme zinnen, met teveel of te weinig informatie. Beginnen met de informatie uit je hoofd krijgen.
Meestal is het voor mij dan slim om er dan even mee te stoppen, anders draaf ik alsnog door (alles of niks he). En dan na een korte of lange pauze, of de volgende dag of wanneer dan maar, weer verder. Maar dan is 't minder erg, want dan heb je in ieder geval al wat staan en daar kun je dan mee verder.

Bedenken dat ik niet alles direct bij de eerste keer goed op moet schrijven heet voor mij wel echt geholpen.

Wat als nou eigenlijk de hele wereld bestaat uit mensen zoals wij: we weten het de buitenwereld heel mooi te brengen - maar zelf doen we het niet.
Iedereen denkt van elkaar dat de ander het beter doet.

Dan is de wereld dus 1 grote schone schijn.


Klopt eigenlijk wel he.
En zo voel ik me de laatste jaren: keeping up appearances

Zo. Ik heb bijgelezen.

Bloemenvaas:
Je hebt nog eventjes om alles rondom de zorgverzekering uit te zoeken. Ik heb voor volgend jaar een restitutiepolis van Zilveren Kruis.
Mbt het vervolgtraject; Weet je al wel wanneer je weet OF je terecht kunt bij dat centrum? Voldoe je aan de voorwaarden zeg maar?

LovelyLady: He bah, wat naar een paniekaanval. Zeker bij de eerste kun je er enorm van schrikken. Wat jammer dat je weinig steun hebt aan je partner. Misschien is het een idee om het er met hem over te hebben op een moment dat je rustig bent? Hij wist er nog niet zoveel van toch? Dan kan het ineens heel erg 'veel' zijn voor iemand en die kunenn dan een beetje onhandig reageren. Dan is het vaak makkelijker om op een rustig moment te praten over wat er speelt, wat jij nodig hebt, en wat hij jou kan geven en zelf nodig heeft.

Frambloos: Ik snap je visie op medicatie wel. Ik heb zelf vanaf mijn twaalfde altijd psychofarmica geslikt, in ieder geval altijd antipsychotica (ik had een kortdurende psychotische stoornis toen ik twaalf was). Behalve een periode van misschien een half jaar, maar toen heb ik dus een gigantische terugval gehad waar ik nog steeds niet van hersteld ben bijna vijf jaar later. Inmiddels heel veel medicatie geprobeerd, en vorig jaar zomer begonnen met echt ALLES afbouwen. Ik slikte toen quetiapine, olanzapine, haloperidol, promethazine en methylfenidaat, sommige 'zo nodig' anderen standaard. Nu dus al een hele tijd helemaal medicatievrij, en ik voel me echt honderd keer beter. De voordelen moeten wel opwegen tegen de nadelen voor mij. Mocht ik psychotische klachten krijgen dan zou ik wel weer gaan slikken (zelfs tijdens de zwangerschap in overleg, want een psychose is vele malen schadelijker). Ik heb nog wel eens licht psychotische klachten, maar herken ze snel en kan mijn leven zo bijsturen dat het weer 'weg ebt'.
Over het slapen; Wat vervelend dat je nu in die vicieuze cirkel bent gekomen. Gebeurt dat vaker, en hoe ben je er de vorige keer weer uitgekomen? Is een dagje ziekmelden en bijslapen een optie?

Avo: MBT zorgverzekering: Ik merk wel dat ik makkelijker zorg afneem als ik er al voor betaald heb dmv een aanvullende verzekering. Alternatieve therapie, fysiotherapie, gewoon al mijn therapie (want niks wordt vergoed meer), ik vind het soms moeilijk om te verantwoorden dat ik al dat geld aan mezelf besteed. Dus ja, voor volgend jaar is de premie nu heel hoog, maar die keuze heb ik maar één keer moeten maken, en als ik nu dus GEEN zorg afneem, dan heb ik dat geld helemaal weggegooid. Voor mij een goede stok achter de deur om goed voor mezelf te zorgen Misschien helpt het jou ook?
Wanneer heb je de afspraak bij je huisarts?

Rainy: Ik duim voor je mbt je WIA aanvraag! Ik vond het ook superspannend, laat je weten hoe het ging? Arbeidsdeskundige is BIJNA altijd wel nodig, ik heb dat toentertijd niet gehad omdat ik opgenomen zat wat het psychisch equivalent is van bedlegerig zijn, dus ja.
Je voorbeelden mbt schoonmaken zijn heel herkenbaar. Uiteindelijk is accepteren dat iets even niet lukt heel vaak beter. Er tegen vechten kost gewoonweg ontzettend veel energie, waardoor er nog minder lukt.

Olle: Wat naar dat deze periode voor jou ook zo moeilijk is. Voor mij is het juist een goede periode. De ergste periode qua seksueel misbruik ( naja, de ene dader die veel verder ging dan anderen), dat was met goed weer, bijna continue in de maanden april tm juli. Die zijn voor mij het ergste, wat wel een beetje rot uitkomt met mijn uitgerekende datum eind Maart.
Met de feestdagen is het juist wel chill. Ook thuis was het ineens veel gezelliger, ineens was daar aandacht in de vorm van cadeautjes en eten en samenzijn met kerst, heel het huis van boven tot onder versierd, wat nogal in contrast stond met de rest van het jaar waar aandacht ver te zoeken was en verwaarlozing orde van de dag. Mijn vader vond kerst heel leuk, en had er een heel beeld van. Maar daarom heb ik er ook goede herinneringen aan. Ik ga zelfs nog elk jaar meehelpen met de kerstversiering bij mijn ouders thuis. Ik kan kiezen of ik het wil zien in contrast tot de slechte herinneringen, maar ik kan er inmiddels ook naar kijken als mooie herinneringen, en dat is wel fijn.

Elfje: Ik kan me voorstellen dat het nu heel moeilijk was voor je, ik vind het knap hoor Ik heb ook wel crematies afgeslagen ivm mijn problematiek.

Pier: Welkom! Heel herkenbaar, wat Avo ook zegt: Je trekt een beerput open, de pleister eraf, en daar zit een etterende wond onder. En eerst moet die pus eruit. Het hoort erbij, maar het kan voor twijfel zorgen.

Sarkast: Och, wat ben je streng voor jezelf Zo was ik ook tot een tijdje terug. Nu ben ik veel minder streng, het leven gaat gewoon door, en ik heb minder stress. Hoe dan? Geen flauw idee, oefenen denk ik... Ik ben het wel eens met dingen in kleine stukjes hakken. Ik kan niet gewoon 'het huishouden doen'. Dat is bij mij echt onderverdeeld in: Poetsen, stofzuigen, dweilen, wassen, overig onderhoud, administratie, en dan weer in kleinere taakjes. Zoals 'trap stofzuigen'. Dat staat dan weer los van 'trap poetsen'. En dat staat dan allemaal weggepland in een to do app, elke dag krijg ik mijn lijstje. En dan lukt het wel, want dan is het klein. Als ik iets spot wat ik eigenlijk moet doen (waterkoker ontkalken), zet ik het op mijn lijstje voor de volgende dag, of de dag erna. Het geeft me een hoop rust. Als mijn lijstje te lang wordt omdat ik steeds dingen doorschuif naar de andere kant ga ik elke taak af en besluit ik: Afvinken zonder het te doen, delegeren naar man, toch zelf doen. En zo hou ik het allemaal goed onder controle, en vooral mijn hoofd rustig.

Over mezelf. Gaat wel ok. Net even flink getriggerd omdat ik terughoorde van het UWV, verzekeringsarts wil me na de bevalling spreken. Hoeft niks te betekenen, maar het zorgde meteen voor veel spanning en vervolgens een dissociatie. Heel irritant, want ik zat de laatste dagen lekker in mijn hum, en dissociëren kost ontzettend veel energie en nu wil ik alleen maar onder een dekentje op de bank liggen, terwijl een ander deel van mij ook verder wil met de gordijnen inkorten (maar daar moet ik voor opletten, dus dat is niet handig nu)

Ik zie ook nogal op tegen komende week. Ik heb echt bizar veel afspraken staan voor mijn doen, en ook dingen die best veel energie kosten, zoals bouwvakkers in huis (hoeraa.....), groepscursus borstvoeding, therapie, etentje. En dan ook nog afspraak met verloskundige, iemand die langskomt voor een offerte voor zonnepanelen, nog een middag hypnobirthingcursus...
Ik ben heel blij dat ik al die dingen mentaal weer aan kan, maar het is wel echt VEEL. Dus ik weet niet hoe dat loopt. Dingen verplaatsen wordt nogal moeilijk, dus ik zal vooral tussen de afspraken door weer mijn rust moeten vinden.