Een weinig gemotiveerde levenshouding hebben.

Ik denk dat het heel goed is dat je al die verwachtingen van anderen losgelaten hebt. Dat is namelijk het recept voor burn out, paniekaanvallen en overspannen zijn. Er is niet mis met het leven dat je beschrijft. Nu moet je proberen uit te vinden of het 'te prima vinden' komt van buitenaf, toch nog druk voelen te mieten voldoen aan dat plaatje, of dat het echt uit jezelf komt en je toch iets wil veranderen.

Ik ken het wel, TO. Ik ben na een rottige tijd heel lang heel gelukkig geweest met een weinig spannend leven. Ik heb een heel fijne baan, spreek af en toe met vriendinnen af, zie m'n familie veel en doe in m'n vrije tijd vooral lekker waar ik zin in heb. Soms is dat een hele dag alleen maar Netflixen. Het kan mij allang niet meer schelen wat anderen over mij en mijn leven denken. Het is mijn leven en ik ben tevreden.



Merk nu dat het toch vanzelf weer gaat kriebelen om meer te ondernemen. Ik wil meer gaan sporten, meer gaan schrijven, ik wil meer van de wereld zien en ben reizen aan het plannen. Misschien kan jij ook niet te lang stilstaan en wil je vanzelf weer meer. Zo lang ben je nog niet waar je nu bent. En zolang je nu tevreden bent zou ik absoluut geen stap terug zetten en weer voor anderen bepaalde beslissingen nemen of voor hun eventuele mening je leven indelen. Kijk wat jij zélf wil. En als dat nu even niets is, is dat ook goed.

Misschien is het ook wel zo dat je (ik) deze "te rustige tijd" wel nodig hebt.. misschien is het verwerking van dingen).



mensen hebben ook pieken in hun leven nodig voor zelfvertrouwen of om door te kunnen gaan.. En dat is wat bij mij ook steeds ontbrak. Ook probeerde ik er zelf voor te zorgen en ook dat lukte niet, en daar ben ik dus wel geheel incapabel in - mezelf gelukkig maken.

http://voorwie.nl/

Misschien is dit nog interessant voor je.

Ik heb niet alles gelezen, maar dit is ook faalangst he. De gemakkelijkste weg kiezen. Wanneer je nooit iets nieuws probeert, kan er ook weinig misgaan.

Ik denk dat dit begint met het gegeven dat "alles eruit moeten halen wat erin zit" geen wet is, het is een opvatting. Voel je je nu zo omdat je graag meer wilt ondernemen, of omdat je het gevoel hebt dat je meer zou moeten ondernemen? Overal 100% uit willen halen is vaak een recept voor teleurstelling, er zijn maar weinig mensen die alles hebben. Ik wil ook het liefste een goede carriere, een mooi en opgeruimd huis, een fantastische relatie, een gezin, veel sociale contacten onderhouden, er glamoureus en slank uitzien, en ook nog mijzelf ontplooien door leuke hobby's en reizen. Ik ben er zelf ook al tegen aan gelopen dat niet alles tegelijk kan en dat ik hierdoor teleurgesteld raak in mezelf. Nu leer ik mezelf aan dat ik mijn aandacht besteed aan de 3 belangrijkste onderwerpen, en dat dit genoeg is. Dat zijn mijn werk, mijn relatie (er is nog geen gezin) en sociale contacten met goede vrienden en familie. Alles wat ik gevoelsmatig 'over' heb gaat naar de rest. Mijn maatstaf is nu dat als die 3 dingen voldoende lopen, ik het goed doe. Ja, ook als mijn huis daarom wat rommelig is of ik 10 kg te zwaar ben.



Gezien je verleden ben je gevoelig voor dit onderwerp, dus ik zou hier goed bij stil staan. Heb je het gevoel dat je meteen heel je leven moet omgooien? Want je kunt natuurlijk ook ervoor kiezen je leven te laten zoals het nu is, maar 1 nieuwe constructieve bezigheid oppakken. Kijk eens hoe dat bevalt.



En besef dat als je nu gewoon gelukkig bent met je leven dat je helemaal niks MOET. Je mag wel alles.

quote:fientje1982 schreef op 12 maart 2017 @ 09:39:

Ik heb niet alles gelezen, maar dit is ook faalangst he. De gemakkelijkste weg kiezen. Wanneer je nooit iets nieuws probeert, kan er ook weinig misgaan.

Ik denk dat het kiezen van de gemakkelijkste weg best wat positiever gelabeld mag gaan worden.



Als je het letterlijk neemt: je moet van A naar B, dan neem je de kortste of de snelste weg, omdat dat het makkelijkst is. Niks mis mee.



Ook in niet letterlijke zin is het helemaal prima om de makkelijkste weg te kiezen.



We krijgen in ons leven allemaal zaken op ons pad die moeilijk zijn, dan heb je dus noodgedwongen een moeilijke weg. Dat je dan voor de andere zaken in je leven de makkelijkste weg kiest is alleen maar prima en het behoud van jezelf.



Maar in onze maatschappij staat 'kiezen voor de makkelijkste weg' gelijk aan een loser zijn, geen doorzetter zijn, niks presteren, enz. enz.

En heel veel mensen lukt het dus niet om tevreden te zijn met zichzelf als ze niet de allermoeilijkste weg nemen.

Waardoor steeds meer mensen te kampen hebben met burn-out-klachten of overspannenheid of depressies.



Het 'pick your battles' zou een belangrijke les moeten zijn: de dingen waar je doorheen moet, die je niet kunt voorkomen, die ga je aan.

In alle andere zaken kies je vooral de makkelijke weg, zodat je je energie kunt sparen voor de moeilijke dingen.

Jouw ambities lijken gestoeld op wat de buitenwereld van jou zou willen. Status vind je belangrijk. Maar wie precies is die buitenwereld dan? Wanneer is het genoeg voor de buitenwereld? Maakt dat jou gelukkig? Het lijkt alsof het leven naar hogere, onbekende maatstaven die je uiteindelijk toch niet kunt halen, je alleen maar angst heeft bezorgd en geen geluk. En zoals anderen posten: het klinkt als alleen maar móéten en niet willen. 'Als anderen naar mijn leven zouden kijken, zouden ze vinden dat ik het goed voor elkaar heb en succesvol ben. Ik heb de dingen gedaan die een mens moet doen in een leven'.

Je bent al begonnen met leven naar het verwachtingen loslaten, maar in je hoofd zitten 'andermans verwachtingen' blijkbaar nog wel wat te zeuren.



Wat vindt jij eigenlijk echt interessant? Waar geniet jij van? Misschien een idee om hier met één leuk, interessant iets te beginnen en te proberen dit van jezelf te mogen? Mag je genieten van jezelf, als je alleen dat ene doet wat je leuk vindt, terwijl je niet actief bezig bent met alles wat je moet doen om een succesvol leven te hebben?

Je moet doen waar je je goed bij voelt, als dit het is dan is dat prima.



Maar ik denk dat jij je er niet zo goed bij voelt als je zelf denkt. Anders zou je dit topic niet openen namelijk.



Tussen helemaal niets en heel veel zit een hoop. Ambitie kan op verschillende niveau's en met verschillende mates.



Wat ik zou doen als ik jou was is ten eerste je zegeningen tellen en vervolgens jezelf een (realistisch) doel stellen. Dat kan zijn 10km hardlopen, een vreemde taal leren, of een hele nieuwe studie doen. Whatever jou een goed gevoel geeft.



Het behalen van gestelde doelen geeft voldoening en dat ik wat je mist in je leven denk ik....

Je klinkt heel vlak, tegen het depressieve aan. Slik je medicijnen? Ben je aan de pil? Of gebruik je een andere vorm van anticonceptie?



Als je werkelijk nergens warm van wordt in je leven vind ik dit best zorgelijk. Je hoeft niet aan de verwachtingen van anderen te voldoen, maar het is wel fijn als je zelf weet wat jij belangrijk vindt in je leven en daar een goed gevoel over kan hebben.

De laatste alinea is erg herkenbaar. De laatste jaren ben ik minder gemotiveerd om dingen te doen. Door teleurstellingen. Ik werk onder mijn niveau door psychische problemen. Voordat ik mijn diagnose kreeg heb ik 2 opleidingen gedaan waar ik niks mee kon, waarvan 1 niet afgemaakt. In de andere is geen werk te vinden. Soms beginnen mensen wel eens over nog een opleiding. Maar school en huiswerk is voor mij een grote bron van stress. Weinig discipline om op tijd te beginnen. Gauw afgeleid zijn waardoor ik dingen niet mee krijg. Ik zag het als overleven en ik denk dat het niet verbeterd is. De dingen waar ik goed in ben worden steeds meer geautomatiseerd. Dan kan ik wel een opleiding gaan doen, maar dan is de kans groot dat ik er weer niks aan heb. Job-coachen zijn er niet in geslaagd om passend regulier werk te vinden. Dus ik hobbel maar verder zoals ik nu doe. Daar haal ik niet echt voldoening uit. Maar het is vol te houden en ben veel rustiger in mijn hoofd. Een paar leuke collega's scheelt ook veel. Misschien komt er ooit iets op mijn pad, misschien niet.

Met liefde is het net zo. Ik heb nooit een serieuze relatie gehad. Bijna al mijn vroegere vriendinnen en klasgenoten zijn gesetteld. Steeds meer stichten een gezin. Voor mij heeft dat hele gebeuren nooit zo gehoeven, zeker een gezin niet. Ik heb een paar korte flutverkeringen gehad en een FWB. Werd ik niet gelukkiger van. Het motiveert me ook niet om te gaan zoeken. Als ik aan de verplichtingen denk ben ik blij dat ik er geen heb. Als ik die ware ooit tegenkom, is het vast leuk. Maar ik geloof vooral in pech of geluk hebben. Dat als het niet komt, het zo heeft moeten zijn. Maar al vind ik de ware, ik wil nooit samenwonen. Daar ben ik geen mens voor. Te graag op mezelf.

Er is niks mis mee met niet zo ambitieus te zijn en de lat niet al te hoog te leggen voor jezelf mits je daar zelf tevreden mee bent. Een leven zonder stress en paniekaanvallen is ook heel wat waard.

@Solomonio opzich ben ik het met je eens. Er zijn genoeg mensen die geen ambitie hebben en die dat prima vinden. Helemaal goed! Maar TO lijkt geen plezier te hebben. Dan is het zaak om te kijken wat je wel plezier bezorgt. Anders kun je een bore-out krijgen. Als TO die misschien niet al heeft.

Een bore-out is wel wat anders dan een burn out, maar zeker niet minder heftig.

Als je maar gelukkig bent. Je gaat vast niet gelukkiger worden van een topbaan, als ik je zo hoor. Ga lekker moestuinieren en take it easy.

Ik kijk soms tegen (oude) bekenden op die ergens heel succesvol in zijn. Een rijdt het hoogste niveau mennen in Nederland. Een ander heeft gewonnen met de paralympic voor wielrennen. Weer een ander is zangeres of doet tennissen op hoog niveau. Op jonge leeftijd waren die mensen al erg streberig. Het perse moeten winnen. Het leek me wel leuk voor de status. Dat mensen tegen je opkijken. Maar al die moeite die je daarvoor moet doen. Dat zou me alleen maar stress opleveren en daar heb ik geen zin in.

Ik ben een huismus. Mijn vrije tijd vul ik meestal op met een (bos)wandeling met mijn honden. Mijn hamster verzorgen. De was doen, huishouden, koken. Soms met een vriendin afspreken (bakkie doen of dagje weg). Ik hoef ook niet elk jaar op vakantie.

Volggggggggggggggg, het is net of ik het zelf geschreven heb TO, wat een herkenning (zit hier echt met tranen in mn ogen )



Zit in dezelfde situatie.

Na heel veel stress tijdens opleiding (zware faalangst) een fijne baan gevonden, na 2 jaar werd mijn contract niet verlengd. Ben een zwart gat gevallen en had hele erge angstklachten (zware faalangst, complete paniek bij sollicitatiegesprekken, me afsluiten voor vrienden en familie, mezelf verwaarlozen). Hulp gezocht, ik kon het niet meer alleen, twijfelde zelfs over zelfmoord, zo erg liep de angst uit de hand.



Hierna heb ik werk gevonden wat onder mijn niveau is. Het is niet echt uitdagend, maar de collega's zijn superleuk (nog nooit zoveel leuke mensen tegen gekomen!), ik kom rond en hou geld over om een beetje te sparen. Fijne werkuren dus veel vrije tijd. Wordt om mij heen veel aangedrongen dat ik verder zoek naar een andere baan, maar ben tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk best happy ben; geen stress, veel vrije tijd, zit beter in mijn vel; veel afgevallen, vrolijk, ondernemend op sociaal vlak.



Toch ook dat gevoel dat ik mijzelf tekort doe en ook steeds kijken naar andere mensen die het wel 'gemaakt' hebben. Bijna een gevoel van schaamte als ik mensen tegenkom van mijn opleiding en moet vertellen dat ik bij ..... werk. Was op school de beste, iedereen had verwacht dat ik ergens aan de top zou belanden. (de prijs die ik daarvoor betaalde werd niet gezien uiteraard , de stress, paniekaanvallen etc).



Ik zit nu op hetzelfde punt als jij. Aan de ene kant wil ik meer, aan de andere kant wil ik genieten van de rust die ik nu heb en daar eigenlijk geen afscheid van nemen. Ik moet dus of uit mijn comfortzone en weer in het diepe springen en dealen met alle stress die zeker komen gaat, want ondanks heel veel therapie ben ik nog lang niet van mijn angsten af. óf ik blijf zo doorgaan en moet leren te genieten zonder schuldgevoel en meer tijd nemen om van mijn angsten af te komen en afscheid nemen van hoge verwachtingen (van mezelf en van mijn omgeving).



Heb jij het idee dat je jezelf niet motiveert uit angst voor wat er komen gaat? (dat idee heb ik bij mezelf wel; ik durf niet uit die comfortzone maar echt ongelukkig kan ik mezelf ook niet noemen, voel me een beetje een lapzwans though).



*leest mee*

quote:fientje1982 schreef op 12 maart 2017 @ 15:57:

@Solomonio opzich ben ik het met je eens. Er zijn genoeg mensen die geen ambitie hebben en die dat prima vinden. Helemaal goed! Maar TO lijkt geen plezier te hebben. Dan is het zaak om te kijken wat je wel plezier bezorgt. Anders kun je een bore-out krijgen. Als TO die misschien niet al heeft.

Een bore-out is wel wat anders dan een burn out, maar zeker niet minder heftig.





Kreeg ik soort van bore-out TO...

Uit je comfort zone gaan is dan nood... Ik kreeg meer het gevoel van "ik kan meer en ook meer verantwoording " Ik ben toen mindfulness gaan doen en het inspireerde me. Bleek dat ik op meer vlakken lekker in de comfortzone zat...