Psyche
alle pijlers
Eens depressief, altijd depressief?
maandag 12 november 2007 om 11:29
Ik heb een kleine tien jaar geleden een soort van burn-out gehad en heb toen een tijdje anti-depressiva gebruikt. Ongeveer twee jaar geleden had ik weer een 'dip' en ben ik nogmaals aan de anti-depressiva gegaan (wat toen beter hielp dan de eerste keer). Nu gaat het allemaal weer even niet helemaal lekker en toen kreeg ik de reactie: 'Moet je misschien niet weer eens naar de dokter gaan?'. Ik wil niet aan de medicijnen, omdat het niets oplost en ik volgens mij ben ik helemaal niet depressief! Hoe weet je nu zeker dat het niet van binnen zit, maar van buiten? Ik heb het tot nu toe altijd de verklaring van binnen gezocht, maar kwam er van het weekend in eens achter dat mijn hoofdprobleem helemaal niet van binnen zit, maar van buiten! Nogmaals, hoe weet je zeker dat het toch niet van binnen zit?
maandag 12 november 2007 om 11:36
Ik zou wel willen weten wat je bedoelt met 'van buiten'?
Het is zeker niet zo dat je eens depressief, altijd depressief bent.
Veel mensen maken een depressieve peroide mee in hun leven.
En sommige mensen hebben door hun karakter een groter risico.
Als je meestal het kopje als half-leeg ziet, weinig zelfvertrouwen hebt, moeilijk grenzen kan stellen, en weinig (sociaal) onderneemt, dan heb je een verhoogde kans denk ik.
Maar in je post lees ik dat iemand anders heeft gezegd dat je naar een psych moet? Wat is daar de aanleiding van dan?
Het is zeker niet zo dat je eens depressief, altijd depressief bent.
Veel mensen maken een depressieve peroide mee in hun leven.
En sommige mensen hebben door hun karakter een groter risico.
Als je meestal het kopje als half-leeg ziet, weinig zelfvertrouwen hebt, moeilijk grenzen kan stellen, en weinig (sociaal) onderneemt, dan heb je een verhoogde kans denk ik.
Maar in je post lees ik dat iemand anders heeft gezegd dat je naar een psych moet? Wat is daar de aanleiding van dan?
maandag 12 november 2007 om 11:46
Met 'het zit niet van binnen, maar van buiten' bedoel ik dat de oorzaak van mijn dip veroorzaakt wordt door iets van buitenaf. In dit geval een docent op school waar ik veel mee te maken heb en afhankelijk van ben.
Ik heb het gevoel dat ik naar de huisarts verwezen wordt, omdat dat de vorige keer de 'oplossing' was. Ik vind het wel leuk en aardig, maar ik kan toch niet bij ieder dipje aan de anti-depressiva gaan?
Ik heb het gevoel dat ik naar de huisarts verwezen wordt, omdat dat de vorige keer de 'oplossing' was. Ik vind het wel leuk en aardig, maar ik kan toch niet bij ieder dipje aan de anti-depressiva gaan?
maandag 12 november 2007 om 11:58
Dus in dit geval wordt het probleem veroorzaakt door de omgang van jou met die docent. Er speelt iets wat jou depri maakt.
Nou dat is toch helder, dan ben je niet depressief, maar dan maakt die situatie jou ongelukkig.
En nee, dan zou ik zeker niet aan de antidepressiva gaan, maar het probleem proberen op te lossen.
Wat Mainecoon79 ook al zegt eigenlijk.
Kan zijn dat je dat met een therapeut doet, maar dat hangt een beetje af van de zwaarte van het probleem, of het iets met vroeger te maken heeft, hoe je gedrag is door je dip (of je je afsluit of naar middelen grijpt ofzo).
Maar dat kan ik niet uit je verhaal opmaken tot nu toe.
Nou dat is toch helder, dan ben je niet depressief, maar dan maakt die situatie jou ongelukkig.
En nee, dan zou ik zeker niet aan de antidepressiva gaan, maar het probleem proberen op te lossen.
Wat Mainecoon79 ook al zegt eigenlijk.
Kan zijn dat je dat met een therapeut doet, maar dat hangt een beetje af van de zwaarte van het probleem, of het iets met vroeger te maken heeft, hoe je gedrag is door je dip (of je je afsluit of naar middelen grijpt ofzo).
Maar dat kan ik niet uit je verhaal opmaken tot nu toe.
maandag 12 november 2007 om 12:06
Ik heb met mijn tutor op school een afspraak gemaakt en met de vertrouwenspersoon op school. Als dit niet voldoende is, neem ik aan dat ik door hun wel doorverwezen wordt.
Waar ik nu onzettend van baal is dat ik er pas na een half jaar achter kom dat het niet aan mij ligt. Heb tot nu toe altijd gedacht dat er iets mis was met mij als persoon en heb van alles geprobeerd om hier wat aan te veranderen en vervolgens ligt het niet aan mij! Ik moet zeggen dat de wereld er ineens een stuk beter uitziet.
Waar ik nu onzettend van baal is dat ik er pas na een half jaar achter kom dat het niet aan mij ligt. Heb tot nu toe altijd gedacht dat er iets mis was met mij als persoon en heb van alles geprobeerd om hier wat aan te veranderen en vervolgens ligt het niet aan mij! Ik moet zeggen dat de wereld er ineens een stuk beter uitziet.
maandag 12 november 2007 om 12:58
Veel vrouwen (maar ook sommige mannen denk ik) hebben vaak de neiging om eerst aan zichzelf te gaan twijfelen. Ergens wel logisch natuurlijk, en ik heb dat ook altijd gedaan. Echter, wanneer je met mensen omgaat, kan je altijd in situaties komen die jou ongelukkig, bang of boos maken. Dat heeft dan te maken met de situatie, met jou en met die ander, als een grote wisselwerking. Dan ligt het echt niet alleen aan jou. Maar je hebt wel een aandeel in die situatie, doordat je bijvoorbeeld niet duidelijk bent over wat je wil, wat je gevoel is, dat je iets wel of niet leuk vindt, etc. Dus het ligt voor een gedeelte aan jou. Want wat jij er mee doet, dat is belangrijk voor jouw welbevinden.
Als jij niet blij bent met een situatie, dan zal je zelf maatregelen moeten nemen om er voor te zorgen dat je ermee om kan gaan.
Haha, blijft een beetje vaag praten zo zonder concreet jouw situatie te zien met die docent, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel (en dat ik er niet helemaal naast zit!).
Goede stap om naar de tutor en/of vertrouwenspersoon te gaan.
Succes!
Als jij niet blij bent met een situatie, dan zal je zelf maatregelen moeten nemen om er voor te zorgen dat je ermee om kan gaan.
Haha, blijft een beetje vaag praten zo zonder concreet jouw situatie te zien met die docent, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel (en dat ik er niet helemaal naast zit!).
Goede stap om naar de tutor en/of vertrouwenspersoon te gaan.
Succes!
donderdag 15 november 2007 om 10:04
Ja, goeie actie om met de tutor en vertrouwenspersoon te gaan praten... Zet je voor je erheen gaat goed op een rijtje wat jij van jouw kant al geprobeerd hebt om te situatie te verbeteren? Ik zou er niet bij vermelden dat je twijfelt of het aan jou ligt (dan maak je het wel erg gemakkelijk voor ze om niets met die docent te doen, nl.). Dat moeten ze zelf maar melden, als ze menen dat dat het geval is.
Ik denk dat veel mensen (mn vrouwen) het probleem in eerste instantie bij zichzelf zoeken. Is op zich niets mis mee, als is een half jaar misschien wel lang en vooral vervelend voor jou.
Ik denk dat veel mensen (mn vrouwen) het probleem in eerste instantie bij zichzelf zoeken. Is op zich niets mis mee, als is een half jaar misschien wel lang en vooral vervelend voor jou.
donderdag 15 november 2007 om 10:28
Het kan, dat het het altijd weer terugkomt. Denk dat het er idd mee te maken heeft of het van binnen of van buiten komt. Ik ben nooit depressief geraakt door dingen die van buiten komen, altijd van binnenuit; daarom is bij mij de kans op 'recidive' (zoals de psychiater het zo mooi zegt) altijd aanwezig. En moet ik, zeker nu ik weer es zwanger wil worden, preventief antidpressiva slikken, ook tijdens de eventuele zwangerschap.
vrijdag 23 november 2007 om 15:28
7 jaar geleden was ik voor het eerst depressief, omdat ik het toen zelf niet herkende en mijn omgeving ook niet is dit behoorlijk uit de hand gelopen. Op een gegeven moment heb ik hulp gekregen van een psychiater en heb ik medicijnen geslikt. Ongeveer een jaar geleden kwam de depressieve gevoelens weer terug. Na een tijdje ben ik hiermee naar de huisarts gegaan. Ik heb een hele lage dosis medicatie gekregen en ipv naar de GGZ kon ik bij mijn huisarts komen om met haar te praten. Na een half jaar voelde ik me weer top. Ik ben genetisch belast waar door ik veel kans heb op depressies. Gelukkig kan ik het nu zelf herkennen, medicijnen lossen het probleem niet op maar kunnen je wel helpen het probleem op te lossen. Als je depressie hebt gehad heb ja altijd kans op een terugval. Ik zal mijn hele leven wel last houden van die terugvallen.
