Psyche
alle pijlers
Eenzaam voelen
maandag 20 juni 2022 om 09:49
Al een aantal keren heb ik mijn verhaal getypt en weer weggehaald. Meer omdat ik zelf niet weet wat ik nu eigenlijk voel of wat er aan de hand is.
Ik voel me zo alleen continue. Even wat in het kort over mezelf: ik ben ongeveer 8 jaar geleden gescheiden, mijn ex en ik hebben een goed contact. We hebben samen twee kinderen.
Sinds 1,5 jaar woon ik samen met mijn vriend. Hij heeft 1 kindje die twee dagen in de week bij ons woont en mijn kinderen wonen bij mij (om de week een weekend naar hun vader en wanneer het uitkomt...het contact is zoals gezegd goed en ze zijn op een leeftijd dat ze zelf naar hem toe kunnen fietsen).
Het contact tussen mijn vriend en mijn kinderen is heel goed. Hij is ook 2 dagen thuis, dan werk ik. De andere dagen werkt hij veel, ook in de avond + 1 dag in het weekend.
Ik werk zelf 3 hele dagen en 1 halve dag.
Op mijn werk zit ik ook veel alleen en dat zal zeker niet helpend zijn maar ik merk dat ik me echt zo alleen voel. De laatste paar weken ben ik bang dat ik me altijd zo zal blijven voelen.
Ik heb sinds 3 maanden gesprekken met een therapeut, heel fijn, maar ik dacht misschien kan ik hier ook wat ervaringen delen. Omdat ik het soms ook echt niet weet.
Mijn kinderen zijn pubers; 13 en 15 en ze doen het super goed maar ik vind het soms ontzettend moeilijk hoe ik het moet doen. Voel me hierin ook wel alleen. Daarbij merk ik nu grote verschillen tussen mijn vriend en mij, die wist ik uiteraard wel. En het is ook niet erg maar het maakt dat ik mezelf heel klein voel.
Hij is heel extravert en spontaan en enthousiast. Ik ben kat-uit-de-boom type, introvert en hou er niet van om in de belangstelling te staan. Het lijkt alsof ik zelf niet meer weet wie ik ben. Ik trek me vaker terug. Heb weinig zin in dingen.
Ik onderneem ze wel en ik ga wel mee met een feestje, bv. Maar ik voel me daar altijd erg alleen.
Ervaar ook veel last van schuldgevoel richting de kinderen. Terwijl ik weet dat ik er altijd ben maar het voelt alsof alles op mijn schouders terecht komt en ik vind dat moeilijk.
Ik voel me zo alleen continue. Even wat in het kort over mezelf: ik ben ongeveer 8 jaar geleden gescheiden, mijn ex en ik hebben een goed contact. We hebben samen twee kinderen.
Sinds 1,5 jaar woon ik samen met mijn vriend. Hij heeft 1 kindje die twee dagen in de week bij ons woont en mijn kinderen wonen bij mij (om de week een weekend naar hun vader en wanneer het uitkomt...het contact is zoals gezegd goed en ze zijn op een leeftijd dat ze zelf naar hem toe kunnen fietsen).
Het contact tussen mijn vriend en mijn kinderen is heel goed. Hij is ook 2 dagen thuis, dan werk ik. De andere dagen werkt hij veel, ook in de avond + 1 dag in het weekend.
Ik werk zelf 3 hele dagen en 1 halve dag.
Op mijn werk zit ik ook veel alleen en dat zal zeker niet helpend zijn maar ik merk dat ik me echt zo alleen voel. De laatste paar weken ben ik bang dat ik me altijd zo zal blijven voelen.
Ik heb sinds 3 maanden gesprekken met een therapeut, heel fijn, maar ik dacht misschien kan ik hier ook wat ervaringen delen. Omdat ik het soms ook echt niet weet.
Mijn kinderen zijn pubers; 13 en 15 en ze doen het super goed maar ik vind het soms ontzettend moeilijk hoe ik het moet doen. Voel me hierin ook wel alleen. Daarbij merk ik nu grote verschillen tussen mijn vriend en mij, die wist ik uiteraard wel. En het is ook niet erg maar het maakt dat ik mezelf heel klein voel.
Hij is heel extravert en spontaan en enthousiast. Ik ben kat-uit-de-boom type, introvert en hou er niet van om in de belangstelling te staan. Het lijkt alsof ik zelf niet meer weet wie ik ben. Ik trek me vaker terug. Heb weinig zin in dingen.
Ik onderneem ze wel en ik ga wel mee met een feestje, bv. Maar ik voel me daar altijd erg alleen.
Ervaar ook veel last van schuldgevoel richting de kinderen. Terwijl ik weet dat ik er altijd ben maar het voelt alsof alles op mijn schouders terecht komt en ik vind dat moeilijk.
woensdag 22 juni 2022 om 09:19
Het is een vicieuze cirkel, he? Je vindt het moeilijk leuke dingen te doen, daarom voelt het alsof je niks leuks te vertellen hebt bij contact met anderen, daarom krijg je een hekel aan jezelf, daarom vind je het moeilijker om leuke dingen te doen. Een nogal depressief cirkeltje dat mij ook bekend voorkomt.
Nogmaals: goed van je dat je therapie hebt, dat is echt een vorm van goed voor jezelf zorgen nu.
Ik zou je wel aanraden om ergens te beginnen uit dat cirkeltje te komen. Dingen ondernemen kan nogal overweldigend aanvoelen misschien, maar als je het klein houdt, is het vast te doen. Neem dat bad, maar vertel je kinderen dat ze je dan even een half uur of uur niet moeten storen. Doe de badkamerdeur op slot.
Je zegt dat je niet voor elkaar krijgt wat je normaal wel kan. Wat zou je nog allemaal meer moeten kunnen? En wie zegt dat je dat nooit meer zal kunnen? Zelf ben ik vorig jaar of zo begonnen met knutselen bij een wijkcentrum. Daar komen zowel mensen die zich mentaal niet zo lekker voelen als mensen die vooral van knutselen houden. Die mengvorm vond ik erg fijn. Ik voelde me niet falen als ik niets leuks te vertellen had over mijn stomme depressieve leven van dat moment en toch kwam ik onder de mensen. En daarna had ik wel wat te vertellen, over dat geknutsel. Heel laagdrempelig. En voor mijn depressie had ik daar vast op neer gekeken, zo van: jemig, je kunt toch wel wat uitdagenders verzinnen dan dat? Ik kan toch meer? Nou ja, nu even niet. Komt wel weer, en zo niet, ook goed.
Nogmaals: goed van je dat je therapie hebt, dat is echt een vorm van goed voor jezelf zorgen nu.
Ik zou je wel aanraden om ergens te beginnen uit dat cirkeltje te komen. Dingen ondernemen kan nogal overweldigend aanvoelen misschien, maar als je het klein houdt, is het vast te doen. Neem dat bad, maar vertel je kinderen dat ze je dan even een half uur of uur niet moeten storen. Doe de badkamerdeur op slot.
Je zegt dat je niet voor elkaar krijgt wat je normaal wel kan. Wat zou je nog allemaal meer moeten kunnen? En wie zegt dat je dat nooit meer zal kunnen? Zelf ben ik vorig jaar of zo begonnen met knutselen bij een wijkcentrum. Daar komen zowel mensen die zich mentaal niet zo lekker voelen als mensen die vooral van knutselen houden. Die mengvorm vond ik erg fijn. Ik voelde me niet falen als ik niets leuks te vertellen had over mijn stomme depressieve leven van dat moment en toch kwam ik onder de mensen. En daarna had ik wel wat te vertellen, over dat geknutsel. Heel laagdrempelig. En voor mijn depressie had ik daar vast op neer gekeken, zo van: jemig, je kunt toch wel wat uitdagenders verzinnen dan dat? Ik kan toch meer? Nou ja, nu even niet. Komt wel weer, en zo niet, ook goed.
woensdag 22 juni 2022 om 14:57
Met dingen voor elkaar krijgen bedoel ik ook poetsen en wassen etc.
Ik merk dat ik eigenlijk heel lang niet gepraat heb. Ik ben een heel aantal jaren alleen geweest en toen had ik niemand om mee te praten na werk en 's avonds.
En nu werkt mijn vriend in de avond en in het weekend en eigenlijk is dat nog steeds zo (zwart wit gezien).
Op mijn werk zit ik vrij veel alleen en bovendien doe ik mijn werk alleen. Het is inderdaad een cirkel waar ik ook niet goed uit durf te komen. Zo word ik ook niet gekwetst. Op het moment dat we iets gaan doen met de vriendengroep van mijn vriend (dat is niet vaak) dan voel ik me zo klein en onzeker. En wellicht val ik totaal niet op omdat mijn vriend zo spontaan is (of ik val extra op.... dat kan natuurlijk ook).
Waar ik mee bezig ben bij mijn therapeut is nu vooral over vroeger. Ik heb ook geen goeie hechte band met mijn ouders. Ik kan niet bij hun terecht om te praten over dingen.
Ik merk dat ik eigenlijk heel lang niet gepraat heb. Ik ben een heel aantal jaren alleen geweest en toen had ik niemand om mee te praten na werk en 's avonds.
En nu werkt mijn vriend in de avond en in het weekend en eigenlijk is dat nog steeds zo (zwart wit gezien).
Op mijn werk zit ik vrij veel alleen en bovendien doe ik mijn werk alleen. Het is inderdaad een cirkel waar ik ook niet goed uit durf te komen. Zo word ik ook niet gekwetst. Op het moment dat we iets gaan doen met de vriendengroep van mijn vriend (dat is niet vaak) dan voel ik me zo klein en onzeker. En wellicht val ik totaal niet op omdat mijn vriend zo spontaan is (of ik val extra op.... dat kan natuurlijk ook).
Waar ik mee bezig ben bij mijn therapeut is nu vooral over vroeger. Ik heb ook geen goeie hechte band met mijn ouders. Ik kan niet bij hun terecht om te praten over dingen.
woensdag 22 juni 2022 om 15:04
Weet je, ik loop graag over een bepaald soort festival. Ik ga alleen, want in mijn omgeving vind niemand het echt leuk. Maar ik wel! En ik heb altijd wel aanspraak met mensen daar, dus ik voel me niet alleen.
2 festivals geleden sprak een dame mij aan. Compliment over mijn outfit en de vraag of ik hier al vaker kwam. Jazeker! En zo raakten we aan de praat. Ze vertelde nieuw te zijn, want gescheiden en haar oude muziekstijl voelde te pijnlijk dus ze zocht het bewust even in een andere hoek. Even gepraat en daarna zeiden we: tot het volgende evenement!
En zowaar, op het volgende evenement kwam ze me weer achterop gelopen. Weer even gepraat en gezellig bij een optreden staan luisteren en dansen.
Ik zou het je gunnen als jij ook op die manier durft uit te reiken naar anderen. Want je zult zien dat er op de wereld geen vreemdelingen zijn, alleen vrienden die je nog niet hebt ontmoet!
2 festivals geleden sprak een dame mij aan. Compliment over mijn outfit en de vraag of ik hier al vaker kwam. Jazeker! En zo raakten we aan de praat. Ze vertelde nieuw te zijn, want gescheiden en haar oude muziekstijl voelde te pijnlijk dus ze zocht het bewust even in een andere hoek. Even gepraat en daarna zeiden we: tot het volgende evenement!
En zowaar, op het volgende evenement kwam ze me weer achterop gelopen. Weer even gepraat en gezellig bij een optreden staan luisteren en dansen.
Ik zou het je gunnen als jij ook op die manier durft uit te reiken naar anderen. Want je zult zien dat er op de wereld geen vreemdelingen zijn, alleen vrienden die je nog niet hebt ontmoet!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 22 juni 2022 om 15:31
Vind ik altijd knap als mensen dit kunnen. Ik kan dat niet, durf het ook niet. Als ik met vriendinnen weg ben praten ze altijd met andere mannen. Ik zoek dat niet en ik straal dat uit volgens mijn vriend. Mensen komen dan niet snel op mij af. Terwijl ik het echt niet durf. Ik ben niet arrogant oid.Doreia* schreef: ↑22-06-2022 15:04Weet je, ik loop graag over een bepaald soort festival. Ik ga alleen, want in mijn omgeving vind niemand het echt leuk. Maar ik wel! En ik heb altijd wel aanspraak met mensen daar, dus ik voel me niet alleen.
2 festivals geleden sprak een dame mij aan. Compliment over mijn outfit en de vraag of ik hier al vaker kwam. Jazeker! En zo raakten we aan de praat. Ze vertelde nieuw te zijn, want gescheiden en haar oude muziekstijl voelde te pijnlijk dus ze zocht het bewust even in een andere hoek. Even gepraat en daarna zeiden we: tot het volgende evenement!
En zowaar, op het volgende evenement kwam ze me weer achterop gelopen. Weer even gepraat en gezellig bij een optreden staan luisteren en dansen.
Ik zou het je gunnen als jij ook op die manier durft uit te reiken naar anderen. Want je zult zien dat er op de wereld geen vreemdelingen zijn, alleen vrienden die je nog niet hebt ontmoet!
donderdag 23 juni 2022 om 12:15
Je hoeft dan ook niet met iedereen te praten natuurlijk.Mamav2 schreef: ↑22-06-2022 15:31Vind ik altijd knap als mensen dit kunnen. Ik kan dat niet, durf het ook niet. Als ik met vriendinnen weg ben praten ze altijd met andere mannen. Ik zoek dat niet en ik straal dat uit volgens mijn vriend. Mensen komen dan niet snel op mij af. Terwijl ik het echt niet durf. Ik ben niet arrogant oid.
Je kunt beginnen met een praatje aanknopen met een standhouder daar op een rustig moment over de dingen op de kraam bijvoorbeeld.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 23 juni 2022 om 14:44
wat is er knap aan met mensen te praten? snap dat je dat zo ziet hoor maar zat extraverten die graag wat meer rustig in het contact willen staan. dus kijk ook naar wat jij voor fijne eigenschappen heb waar een ander van zou zeggen: "vind het altijd knap dat mensen dat kunnen....ik kan dat niet, durf het ook niet"
en geloof deze ambivert die graag kletspraatje houdt bij de bushalte: mensen denken ook vaak dat je gek bent
...dan zie je die semi-geschokte maar soms zelfs angstige 'scan' in hun ogen, soms maar fractie van seconde maar hij is er vrijwel altijd: spoort deze vrouw wel? Ja ook als je gewoon een opmerking maakt over het weer. Dan komen velen wel 'los; hoor, maar dus niks is zaligmakend...
doreia herkenbaar ook veel alleen gedaan altijd. en ook als je geen aanspraak hebt kan het gewoon heerlijk zijn, je gaat je eigen gang, kijkt wat rond, neemt een hapje. Snap uiteraard dat het een diepe behoefte is om wel contact te hebben, en eenzaamheid is natuurlijk NOOIT een 'fijn ding'-maar ik vind het ook zonder aanspraak leuk. niet overal zijn andere mensen voor nodig, soms zelfs stoorzender
wat ik altijd in mijn oren heb is wat een goede kennis mij een keer zei: ga gewoon en kijk dan verder. Als je van te voren scenario's gaat inkleuren van: ik sta er vast alleen bij. Of: ga ik me wel vermaken? Dan kan de moed je in de schoenen zakken. Maar als je 1 stap zet en er gewoon heen gaat. Dat dat je doel is en je daar dan alles rustig op je in laat werken zijn bijna al die beren mieren
Makkelijker gezegd dan gedaan, soms is het gewoon kut. Maar wat ik bedoel is: denk niet te ver vooruit.
svp niet quoten, merci
en geloof deze ambivert die graag kletspraatje houdt bij de bushalte: mensen denken ook vaak dat je gek bent
...dan zie je die semi-geschokte maar soms zelfs angstige 'scan' in hun ogen, soms maar fractie van seconde maar hij is er vrijwel altijd: spoort deze vrouw wel? Ja ook als je gewoon een opmerking maakt over het weer. Dan komen velen wel 'los; hoor, maar dus niks is zaligmakend...doreia herkenbaar ook veel alleen gedaan altijd. en ook als je geen aanspraak hebt kan het gewoon heerlijk zijn, je gaat je eigen gang, kijkt wat rond, neemt een hapje. Snap uiteraard dat het een diepe behoefte is om wel contact te hebben, en eenzaamheid is natuurlijk NOOIT een 'fijn ding'-maar ik vind het ook zonder aanspraak leuk. niet overal zijn andere mensen voor nodig, soms zelfs stoorzender
wat ik altijd in mijn oren heb is wat een goede kennis mij een keer zei: ga gewoon en kijk dan verder. Als je van te voren scenario's gaat inkleuren van: ik sta er vast alleen bij. Of: ga ik me wel vermaken? Dan kan de moed je in de schoenen zakken. Maar als je 1 stap zet en er gewoon heen gaat. Dat dat je doel is en je daar dan alles rustig op je in laat werken zijn bijna al die beren mieren
Makkelijker gezegd dan gedaan, soms is het gewoon kut. Maar wat ik bedoel is: denk niet te ver vooruit.
svp niet quoten, merci
kers wijzigde dit bericht op 23-06-2022 15:02
40.10% gewijzigd
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
