Eenzaamheid

Je zou ook een oproepje kunnen plaatsen hier op Viva, of op reismaatjes.nl

Op reismaatjes.nl heb je verschillende rubrieken.
Ik zocht iemand om mee dagjes weg te gaan, en stedentrips te gaan maken. Inmiddels heb ik iemand ontmoet van mijn leeftijd en blijken we ook veel gemeenschappelijke interesses te hebben. We hebben elkaar al ontmoet en hebben al wat uitjes gepland staan.

Ik snap je gevoel trouwens heel goed TO. Ik heb hier zelf ook een topic over geopend, maar dat ligt nu wat stil, maar ik merkte wel dat eenzaamheid onder (jong)volwassenen ook veel voorkomt.

Soumis schreef: ↑

05-05-2019 11:37

Hi Antoon

Om op je vragen in te gaan, ik ben nooit een persoon geweest die overal maar vrienden had. Ja kon met iedereen prima door een deur en op de sport of op de opleiding of een baan was het gezellig, maar dat ging bij lange na niet altijd over naar daar buiten ook afspreken. En het contact bleef dan al helemaal niet hangen als ik weg ging.
Ik weet van mezelf ook dat ik niet goed ben in contacten onderhouden, en ergens is het ook dubbel, want heb ook niet de behoefte aan een grote vriendenkring.

Denk dat het nu vooral zo voelt omdat ik alleenstaand ouder ben en dus al niet veel kanten op kan. Daarnaast een paar maanden geleden gewisseld van baan, vanwege mijn thuissituatie. Maar nu dus op een plek zit, waar ik aardige collega's heb hoor, maar niet dat thuisgevoel heb zoals mijn vorige baan, en ik merk dat ik dat steeds meer mis. En daarbij geeft het werk mij niet de voldoening die ik in mij vorige baan had.

En kinderen hebben is zeker geen garantie voor meer contacten. Ik woon in een dorp waar ik niet ben opgegroeid, dus veel mensen kennen elkaar al van vroeger en daarnaast wonen er veel expats en die zoeken ook vooral elkaar op. Ja ik klets met andere ouders, maar verder afspreken doe ik niet. Ik geef toe ik doe ook niet heel hard mijn best, enerzijds omdat ik die behoefte ook niet heb, maar anderzijds voel ik me soms toch best eenzaam. Heel krom en tegenstrijdig eigenlijk.

Leuk om je weer eens terug te zien op het forum joh. Mijn langere vriendschappen (ben trouwens laks in het onderhouden) zijn gekomen omdat ik daarvoor moeite deed binnen een groep mensen die eigenlijk allemaal met een of ander nieuw begin bezig waren. We hadden allemaal behoefte aan vrienden en zaten er samen in. Telkens bij zo'n nieuw begin ontstonden er nieuwe vriendschappen. Maar als ik daar geen moeite voor had gedaan waren die vriendschappen ook nauwelijks van de grond gekomen. Het kost ook tijd voordat je weet wat je aan elkaar hebt en je een band opbouwt. Die tijd vinden wordt steeds moeilijker als je ouder wordt en een hoop verplichtingen/verantwoordelijkheden krijgt. Ik denk ook dat veel mensen die vriendschap (later in hun leven) ook bij hun partner vinden. Als je ook liefde voelt gaat het opbouwen van een vriendschappelijke band veel sneller en makkelijker.
Soms kiezen 1-ouder gezinnen ook wel eens voor een woonvorm waarbij er meerdere van deze gezinnen in een gebouw wonen waarbij de ouders vrij veel met elkaar optrekken en elkaar een beetje steunen maar zonder hun vrijheid in te leveren. Kinderen spelen dan ook met de andere kinderen en hebben vaak meer speelruimte. Helemaal niet zo gek eigenlijk. Het meeste heb je toch aan de mensen in je directe omgeving die ook nog eens in hetzelfde schuitje zitten, en je hoeft niet eens een enorm sterke band te hebben om veel met elkaar om te aan.

Ik verwijt anderen ook niet dat mijn sociale leven klein is, ik weet dat ik dat zelf in de hand heb (gehad).

Ik denk ook dat ik het nu extra voel, doordat het alleenstaand moeder mij echt heel zwaar valt, en mijn leven nu mij niet gelukkig maakt, waar ik me vervolgens weer schuldig over voel naar de kinderen .
Ik kan heel goed alleen zijn als ik mij goed voel, maar mis iemand die onvoorwaardelijk er voor mij is. Veel alleen zijn op moeilijke momenten wordt makkelijker als ik weet dat er iemand is die van mij houdt, lief vindt, bij me wil zijn. Niet dat diegene dag in, dag uit bij me moet zijn(mag wel ), maar wetende dat er iemand graag bij je wil zijn maakt voor mij het leven rustiger en gelukkiger en de moeilijke momenten een stuk behapbaarder.
En als ik dat niet voel dan voelt alles een stuk eenzamer.

Soumis schreef: ↑

09-05-2019 13:09

Ik verwijt anderen ook niet dat mijn sociale leven klein is, ik weet dat ik dat zelf in de hand heb (gehad).

Ik denk ook dat ik het nu extra voel, doordat het alleenstaand moeder mij echt heel zwaar valt, en mijn leven nu mij niet gelukkig maakt, waar ik me vervolgens weer schuldig over voel naar de kinderen .
Ik kan heel goed alleen zijn als ik mij goed voel, maar mis iemand die onvoorwaardelijk er voor mij is. Veel alleen zijn op moeilijke momenten wordt makkelijker als ik weet dat er iemand is die van mij houdt, lief vindt, bij me wil zijn. Niet dat diegene dag in, dag uit bij me moet zijn(mag wel ), maar wetende dat er iemand graag bij je wil zijn maakt voor mij het leven rustiger en gelukkiger en de moeilijke momenten een stuk behapbaarder.
En als ik dat niet voel dan voelt alles een stuk eenzamer.

Zo herkenbaar. Dit had ik kunnen schrijven.

december10 schreef: ↑

09-05-2019 21:58

Zo herkenbaar. Dit had ik kunnen schrijven.

terug...

Ik heb je even geloept, zie dat je ook in de zorg werkt, ik ook, nog meer overeenkomsten

Heb je de zorg ook grotendeels alleen? En hoe oud zijn je kinderen als ik vragen mag?

Voor mij ook herkenbaar. Vooral het gevoel dat ik zelf erg mijn best moet doen om contact te houden. Voor mijn gevoel moet het vooral van mijn kant komen bij de meeste mensen. Whatsapp heeft het er niet beter op gemaakt, want als je een appje stuurt met: heb je zin om..../zullen we... en men appt niet terug?

Ik woon in mijn studieplaats, blijven plakken en een gezin opgebouwd. Op zich heb ik wel een aantal (goede) vriendinnen, maar die wonen niet meer in mijn woonplaats. Ik heb in de loop van de tijd wat nieuwe vriendschappen gemaakt, maar dit zijn mensen die hier vandaan komen en dan weer familie en vrienden van vroeger hebben. Ik heb het gevoel dat ik daar niet aan kan tippen en dat ze mij wel aardig vinden en evt. als vriendin zien, maar niet dezelfde behoefte aan contact hebben als ik. Voor de rest wel veel kennissen via school en vereniging, maar daarbij ook het gevoel dat iedereen al genoeg heeft aan zijn contacten.

Mijn man heeft/had wel een aantal vrienden, maar is helemaal niet goed in het onderhouden van zijn vriendschappen. De meeste heeft hij al een paar jaar niet gezien! Daar heb ik dan ook weer moeite mee. Onze familie woont ver weg en daarmee is het contact niet heel warm.

Ik mis vooral iemand buiten mijn man om, die in de buurt woont en waarmee je wekelijks mee koffiedrinkt, je lief en leed mee kunt delen.

Dus ik sta ook open voor pb'tjes! Ik ben in de 30 en woon in midden-Nederland:-)