Psyche
alle pijlers
eerste keer naar een psycholoog
dinsdag 3 juni 2008 om 21:27
ik heb binnenkort een afspraak met de shrink, voor het eerst dus. ben er nog nooit geweest.
Maanden lang heb ik geprobeerd om het te ontlopen maar heb toch maar besloten om "iets' aan mezelf te gaan doen.
wat er aan de hand is vindt ik eigenlijk moeilijk uit te leggen. ik zit gewoon 'vast"zeg maar.
ik kan er eigenlijk ook niet zo goed benoemen wat er aan de hand is.
door een combinatie van factoren en gebeurtenissen in mijn leven ben ik geworden wie ik ben,
ik zou niet weten hoe een shrink er voor gaat zorgen dat ik me beter voel. hoe doen ze dat dan??
stomme vragen allemaal, ik weet het.
jullie kunnen mij er waarschijnlijk ook niet bij helpen.
maar goed!
mischien kan iemand me vertellen hoe dat er aan toe gaat.. zo`n eerste gesprek..?
Maanden lang heb ik geprobeerd om het te ontlopen maar heb toch maar besloten om "iets' aan mezelf te gaan doen.
wat er aan de hand is vindt ik eigenlijk moeilijk uit te leggen. ik zit gewoon 'vast"zeg maar.
ik kan er eigenlijk ook niet zo goed benoemen wat er aan de hand is.
door een combinatie van factoren en gebeurtenissen in mijn leven ben ik geworden wie ik ben,
ik zou niet weten hoe een shrink er voor gaat zorgen dat ik me beter voel. hoe doen ze dat dan??
stomme vragen allemaal, ik weet het.
jullie kunnen mij er waarschijnlijk ook niet bij helpen.
maar goed!
mischien kan iemand me vertellen hoe dat er aan toe gaat.. zo`n eerste gesprek..?
dinsdag 3 juni 2008 om 21:31
Eerste gesprek is meestal gewoon kennis maken, wie ben je, wat doe je, waar kom je vandaan (gezinssituatie etc) wat heb je meegemaakt aan relaties/studie/carrière dat soort dingen, gewoon beetje globaal overzicht maken van wat jou gemaakt kan hebben tot wat je bent. En je psycholoog bespreekt dan samen met jou waar jullie op in kunnen gaan en waar je dan aan kunt gaan werken. Voor mij was het eerste gesprek een hele opluchting!
dinsdag 3 juni 2008 om 21:31
Bij mij was het elkaar leren kennen. Zij vertelde wat over zichzelf en ik wat over mijzelf. (Niet dat ik weet wat zij me allemaal over haar heeft verteld, dat soort dingen onthoud ik nooit zo goed. 
)
En hij/zij zorgt ervoor dat je zoveel mogelijk op je gemak voelt. Door allereerst een vertrouwensband op te bouwen.
)En hij/zij zorgt ervoor dat je zoveel mogelijk op je gemak voelt. Door allereerst een vertrouwensband op te bouwen.
dinsdag 3 juni 2008 om 21:35
Tegenwoordig werken ze ook met vragenlijsten. Het kan zijn dat je een pak mee naar huis krijgt om in te vullen en daaruit kunnen ze al heel wat probleemvormende punten halen. Het is allemaal niet meer zo zweverig tegenwoordig en waarcshijnlijk ben je inderdaad na het eerste gesprek al heel opgelucht.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
dinsdag 3 juni 2008 om 21:39
oo dat klink al goed. bedankt voor de racties.
sommige dagen voel ik me wel goed,
en dan denk ik van, ik hoef er helemaal niet heen, er is helemaal niets me mij aan de hand!
maar eigenlijk weet ik ook best wel dat het tijd is om actie te ondernemen. ik ben nu 26 jaar. en het wordt tijd voor een verandering.
sommige dagen voel ik me wel goed,
en dan denk ik van, ik hoef er helemaal niet heen, er is helemaal niets me mij aan de hand!
maar eigenlijk weet ik ook best wel dat het tijd is om actie te ondernemen. ik ben nu 26 jaar. en het wordt tijd voor een verandering.
dinsdag 3 juni 2008 om 22:09
Het is altijd knap als je de beslissing neemt actie te ondernemen! En daarna ga je vaak twijfelen... Zet door, wie weet hoe goed je je voelt als iemand je helpt om weer orde op zaken te stellen! Nu niet terugkrabbelen hoor. Ik bleek stiekem mezelf voor de gek te houden, en 't was fijn dat iemand me erop wees en me hielp om mezelf beter te leren kennen. Succes!
dinsdag 3 juni 2008 om 22:18
Het is eigenlijk heel prettig om naar een psycholoog te gaan. Zie het als iemand die je een spiegel voor houdt, maar met diegene heb je geen emotionele band. Daardoor praat je wellicht makkelijker en vertel je meer.
Het kan enorm verhelderend werken om met zo iemand te praten.
Ik ben vorig jaar een paar keer bij een psycholoog geweest en ga binnenkort weer. Ik heb er alleen maar hele positieve ervaringen mee. Je kunt wel heel moe zijn na een sessie, omdat je soms best even moet 'graven' in jezelf. Maar dat is de ene keer erger dan de andere keer. Succes in ieder geval!
Het kan enorm verhelderend werken om met zo iemand te praten.
Ik ben vorig jaar een paar keer bij een psycholoog geweest en ga binnenkort weer. Ik heb er alleen maar hele positieve ervaringen mee. Je kunt wel heel moe zijn na een sessie, omdat je soms best even moet 'graven' in jezelf. Maar dat is de ene keer erger dan de andere keer. Succes in ieder geval!
dinsdag 3 juni 2008 om 22:46
dinsdag 3 juni 2008 om 23:37
Hoi female,
Same problem here! Ik heb donderdag mn derde afspraak bij de psych en hoewel ik eindelijk na jaren een afspraak had gemaakt en er zelf nog een keer achterna belde twee weken terug, had ik toen hij een dag erna terugbelde voor een afspraak toch zoiets van: NEEEEEEEEEEEE! IK WIL NIET MEER!
Weet je, ik heb ook niets schokkends meegemaakt. Ik ben niet misbruikt, heb een redelijk onbezorgde jeugd gehad, kan goed leren en heb (dat wel eindelijk) een leuke baan in mn vakgebied. Wat het dan toch is? Ik weet het niet.
Het is een combinatie van dingen. Ik ben vroeger ernstig gepest en heb daardoor een vrij grote deuk in mn zelfvertrouwen opgelopen. De grap ik dat ik wel goede vrienden heb, een relatie en dus ook een baan. En dat veel mensen blij met me zijn om wie ik ben en wat ik allemaal kan, maar dat ik dat niet zelf voel. Ik WEET het wel, maar voel het niet. Een jaar of 7 terug toen ik stage liep werd gezegd iets aan mn zelfvertrouwen te doen. Niet gedaan. twee jaar terug was ik depressief; weinig mee gedaan. Ja vorig jaar een depressiepreventiecursus. Er werd in september toen gezegd dat ik misschien meer moest doen. Maar ik ben liever eigenwijs.
Maar nu loop ik dus ook steeds vast. Vorige week twee keer bij psych geweest en dat waren inderdaad oriënterende gesprekken. Ik zat het eerste gesprek al te huilen (een beetje) en toen gingen we globaal in op mijn knelpunten. Het tweede gesprek ging hij in op de mensen om me heen, mijn partner, vrienden. Donderdag neemt hij me een soort interview af (leuk voor een journaliste... ik houd daar niet van, vraag liever zelf).
na het eerste gesprek had ik zoiets van: ik kap ermee, maar misschien moet ik gewoon doorzetten. In het begin snap je kennelijk nog niet alles, maar hopelijk komt dat. Ook voor jou.
Ik kan blijven vertellen maar dat doe ik maar niet. :-) Aan de ene kant ben ik heel blij dat ik deze stap heb genomen (mensen die ervan weten noemen het 'dapper') terwijl het voor mijn perfectionistische geest voelt alsof ik mn eigen leven niet meer aankan. Daar moet ik nu vanaf... Laissez-faire zouden de Fransen zeggen (denk ik
)
Sterkte, hou nog even vol! Als je er eenmaal inzit komt het wel goed!
Als je misschien heen en weer wilt mailen moet je het maar even laten weten. Misschien hebben we er allebei wat aan.
xx Girl
Same problem here! Ik heb donderdag mn derde afspraak bij de psych en hoewel ik eindelijk na jaren een afspraak had gemaakt en er zelf nog een keer achterna belde twee weken terug, had ik toen hij een dag erna terugbelde voor een afspraak toch zoiets van: NEEEEEEEEEEEE! IK WIL NIET MEER!
Weet je, ik heb ook niets schokkends meegemaakt. Ik ben niet misbruikt, heb een redelijk onbezorgde jeugd gehad, kan goed leren en heb (dat wel eindelijk) een leuke baan in mn vakgebied. Wat het dan toch is? Ik weet het niet.
Het is een combinatie van dingen. Ik ben vroeger ernstig gepest en heb daardoor een vrij grote deuk in mn zelfvertrouwen opgelopen. De grap ik dat ik wel goede vrienden heb, een relatie en dus ook een baan. En dat veel mensen blij met me zijn om wie ik ben en wat ik allemaal kan, maar dat ik dat niet zelf voel. Ik WEET het wel, maar voel het niet. Een jaar of 7 terug toen ik stage liep werd gezegd iets aan mn zelfvertrouwen te doen. Niet gedaan. twee jaar terug was ik depressief; weinig mee gedaan. Ja vorig jaar een depressiepreventiecursus. Er werd in september toen gezegd dat ik misschien meer moest doen. Maar ik ben liever eigenwijs.
Maar nu loop ik dus ook steeds vast. Vorige week twee keer bij psych geweest en dat waren inderdaad oriënterende gesprekken. Ik zat het eerste gesprek al te huilen (een beetje) en toen gingen we globaal in op mijn knelpunten. Het tweede gesprek ging hij in op de mensen om me heen, mijn partner, vrienden. Donderdag neemt hij me een soort interview af (leuk voor een journaliste... ik houd daar niet van, vraag liever zelf).
na het eerste gesprek had ik zoiets van: ik kap ermee, maar misschien moet ik gewoon doorzetten. In het begin snap je kennelijk nog niet alles, maar hopelijk komt dat. Ook voor jou.
Ik kan blijven vertellen maar dat doe ik maar niet. :-) Aan de ene kant ben ik heel blij dat ik deze stap heb genomen (mensen die ervan weten noemen het 'dapper') terwijl het voor mijn perfectionistische geest voelt alsof ik mn eigen leven niet meer aankan. Daar moet ik nu vanaf... Laissez-faire zouden de Fransen zeggen (denk ik
)Sterkte, hou nog even vol! Als je er eenmaal inzit komt het wel goed!
Als je misschien heen en weer wilt mailen moet je het maar even laten weten. Misschien hebben we er allebei wat aan.
xx Girl
woensdag 4 juni 2008 om 11:04
Niet ikzelf, maar m'n vriend gaat morgen voor het eerst naar een psycholoog, vind het zelf ook een beetje gek idee.... Ik dacht altijd dat we goed konden praten en hij zijn gevoel kwijt kon, maar dat blijkt nu dan toch niet helemaal het geval te zijn.... Ik ben heel benieuwd wat de psygholoog allemaal te mleden heeft......
Ik dacht altijd dat we goed konden praten en hij zijn gevoel kwijt kon, maar dat blijkt nu dan toch niet helemaal het geval te zijn.... Ik ben heel benieuwd wat de psygholoog allemaal te mleden heeft......
woensdag 4 juni 2008 om 23:15
@ Brummetje: ik vind dat ook irritant. De psych meteen: 'mag je soms niet voelen van jezelf?' Mmmm... en ik dacht altijd dat ik goed over gevoelens kon praten. Misschien is dat wel zo, maar laat ik ze niet toe. Tweede gesprek zat ik trouwens erger te huilen. Ik vind het stom, maar ja, jammer dan.
Morgen mag ik weer! (zien jullie, ik krijg er bijna zin in... :-) 
)
Morgen mag ik weer! (zien jullie, ik krijg er bijna zin in...
:-) )
donderdag 5 juni 2008 om 23:41
Pfff...dit had precies door mij geschreven kunnen zijn!
Wel is 't voor mij al enkele jaartjes geleden dat ik me voor 't eerst aanmeldde.
Ik kreeg eerst een aantal intake-gesprekken en inderdaad vragenlijsten mee naar huis.
Een ding is wel heel belangrijk, dat is dat je gemotiveert blijft om aan jezelf te werken.
Wat 't voor mij ook maklelijker maakt is dat ikzelf totaal geen schaamte heb om te vertellen dat ik bij een psycholoog loop.
Groetjes, en heel veel sterkte!
vrijdag 6 juni 2008 om 20:29
Hi,
Ik kan je niet vertellen hoe het gaat, want ik ga binnenkort ook voor het eerst naar een psycholoog. Was dus wel benieuwd naar dit topic.
De stap is voor mij heeeel erg groot, maar ook heeeel erg nodig (zie topic 'Belemmerende obsessie.....' op deze pijler). Misschien ben ik nu raar, maar ik vind het doodeng..
Ik heb totaal geen idee hoe het allemaal werkt en vind het moeilijk om me erin te verdiepen want het is heel confronterend om toe te moeten geven dat ik het zelf allemaal niet meer kan rechtzetten..(dat gevoel had girl1980 volgens mij ook).
Heb je het gesprek ondertussen al gehad?
Ik kan je niet vertellen hoe het gaat, want ik ga binnenkort ook voor het eerst naar een psycholoog. Was dus wel benieuwd naar dit topic.
De stap is voor mij heeeel erg groot, maar ook heeeel erg nodig (zie topic 'Belemmerende obsessie.....' op deze pijler). Misschien ben ik nu raar, maar ik vind het doodeng..
Ik heb totaal geen idee hoe het allemaal werkt en vind het moeilijk om me erin te verdiepen want het is heel confronterend om toe te moeten geven dat ik het zelf allemaal niet meer kan rechtzetten..(dat gevoel had girl1980 volgens mij ook).
Heb je het gesprek ondertussen al gehad?
zaterdag 7 juni 2008 om 12:04
Ik las op een site het volgende:
'"Stel dat je je been breekt. Schaam je je dan om naar een specialist te gaan en je been in het gips te laten zetten? Waarschijnlijk niet. Vergelijkt de psycholoog maar met dat gips. Tijdelijke ondersteuning totdat je weer op eigen benen kunt staan."
Ik heb het zelf als prettig ervaren om met een objectief iemand te praten. Een goede psycholoog is in staat om je op je gemak te stellen. Enne je bent er voor jezelf, voor niemand anders. Jij bent het belangrijkste op aarde! Jij moet happy zijn met jezelf!
'"Stel dat je je been breekt. Schaam je je dan om naar een specialist te gaan en je been in het gips te laten zetten? Waarschijnlijk niet. Vergelijkt de psycholoog maar met dat gips. Tijdelijke ondersteuning totdat je weer op eigen benen kunt staan."
Ik heb het zelf als prettig ervaren om met een objectief iemand te praten. Een goede psycholoog is in staat om je op je gemak te stellen. Enne je bent er voor jezelf, voor niemand anders. Jij bent het belangrijkste op aarde! Jij moet happy zijn met jezelf!
zaterdag 7 juni 2008 om 12:15
Hey allemaal,
Afgelopen week heb ik 'het eerste gesprek' gehad met een psycholoog. Het gaat om m'n werksituatie / wat ik wil etc., dus ik ging er met een vrij zakelijke houding naar toe. Nou... .ik heb me daar een potje zitten grienen
Heel confronterend, pijnlijk, maar ook verhelderend. Ze legde precies de vinger op de zere plek. Maar eigenlijk voelde dat ook wel weer fijn (achteraf). Op dat moment zat ik ook flink te balen dat ik moest huilen (en inderdaad vroeg zij: "mag je dan niet huilen?").
Ik raad je aan om met een paar psychs een intakegesprek te hebben en op basis daarvan een keuze te maken. De 'klik' is heel belangrijk. Wat ik hierboven beschrijf was eigenlijk m'n tweede gesprek. Twee weken eerder heb ik namelijk ook een intakegesprek gehad met een andere psycholoog. Daar had ik absoluut geen klik mee. Het voelde gewoon niet goed. Ik kreeg het gevoel dat ze haar vraagjes opdreunde en niet echt met mij bezig was. (hoewel ze ook wel zinnige dingen heeft gezegd hoor). Ik ben nu heel blij dat ik met twee psychologen heb gesproken.
Succes allemaal
Afgelopen week heb ik 'het eerste gesprek' gehad met een psycholoog. Het gaat om m'n werksituatie / wat ik wil etc., dus ik ging er met een vrij zakelijke houding naar toe. Nou... .ik heb me daar een potje zitten grienen
Heel confronterend, pijnlijk, maar ook verhelderend. Ze legde precies de vinger op de zere plek. Maar eigenlijk voelde dat ook wel weer fijn (achteraf). Op dat moment zat ik ook flink te balen dat ik moest huilen (en inderdaad vroeg zij: "mag je dan niet huilen?").
Ik raad je aan om met een paar psychs een intakegesprek te hebben en op basis daarvan een keuze te maken. De 'klik' is heel belangrijk. Wat ik hierboven beschrijf was eigenlijk m'n tweede gesprek. Twee weken eerder heb ik namelijk ook een intakegesprek gehad met een andere psycholoog. Daar had ik absoluut geen klik mee. Het voelde gewoon niet goed. Ik kreeg het gevoel dat ze haar vraagjes opdreunde en niet echt met mij bezig was. (hoewel ze ook wel zinnige dingen heeft gezegd hoor). Ik ben nu heel blij dat ik met twee psychologen heb gesproken.
Succes allemaal
zaterdag 7 juni 2008 om 12:19
ik heb het gesprek volgende week vrijdagmiddag. voor het eerst.
ben erg benieuwd hoe het allemaal er aan toe gaat, en kan me er eigenlijk ook geen voorstelling van maken.
ik denk dat er wel een klik moet zijn tussen de shrink en mij, want anders ga ik echt niet "alles van mezelf laten zien"
ik ben al erg gewend om heel veel dingen (gevoelens)voor me zelf te houden. doe ik al 20 jaar. niemand kan aan mijn gezicht zien hoe ik me op een bepaald moment voel.
(..vind ik dan ook nog heel goed vanmezelf als niemand aan me gezicht ziet dat ik ergens last van heb..(pijn/verdrietig/boos)
maar tegelijkertijd baal ik dan weer dat ik geen hulp krijg aangeboden, als ik ergens mee zit.
kan soms ook niet uitstaan, dat je van die mensen hebt die meteen van de daken afscheeuwen als er iets is. ze hebben las van hun grote teen bijvoorbeeld (bij wijze van van..),
en de hele wereld moet het dan weten.
en ohh. wat vinden de mensen die persoon dan zielig.. ze krijgt van iederen hulp aangeboden en een luisterend oor enzo.
Ik weet natuurlijk ook wel dat het mijn eigen schuld is dat ik dat niet krijg..
tja als je het ook niet laat zien... dan kunnen we dat toch ook niet weten he!!
ik hoop dat ik een doortastende shrink krijg die weet dat hij wel flink moet gaan doorvragen om tot de kern te komen.
ik hoop dat dit topic nog even blijft leven! ik heb niet elke dag te tijd om te antwoorden maar ik lees alles zeker wel!!
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
ben erg benieuwd hoe het allemaal er aan toe gaat, en kan me er eigenlijk ook geen voorstelling van maken.
ik denk dat er wel een klik moet zijn tussen de shrink en mij, want anders ga ik echt niet "alles van mezelf laten zien"
ik ben al erg gewend om heel veel dingen (gevoelens)voor me zelf te houden. doe ik al 20 jaar. niemand kan aan mijn gezicht zien hoe ik me op een bepaald moment voel.
(..vind ik dan ook nog heel goed vanmezelf als niemand aan me gezicht ziet dat ik ergens last van heb..(pijn/verdrietig/boos)
maar tegelijkertijd baal ik dan weer dat ik geen hulp krijg aangeboden, als ik ergens mee zit.
kan soms ook niet uitstaan, dat je van die mensen hebt die meteen van de daken afscheeuwen als er iets is. ze hebben las van hun grote teen bijvoorbeeld (bij wijze van van..),
en de hele wereld moet het dan weten.
en ohh. wat vinden de mensen die persoon dan zielig.. ze krijgt van iederen hulp aangeboden en een luisterend oor enzo.
Ik weet natuurlijk ook wel dat het mijn eigen schuld is dat ik dat niet krijg..
tja als je het ook niet laat zien... dan kunnen we dat toch ook niet weten he!!
ik hoop dat ik een doortastende shrink krijg die weet dat hij wel flink moet gaan doorvragen om tot de kern te komen.
ik hoop dat dit topic nog even blijft leven! ik heb niet elke dag te tijd om te antwoorden maar ik lees alles zeker wel!!
zaterdag 7 juni 2008 om 12:24
Ik zou ook wel willen gaan, maar ik heb niet een duidelijke hulpvraag. wel loop ik steeds weer tegen mijn eigen stom gedrag aan...
Dus ik wil wel wat veranderen, weet alleen niet echt wat..... En dat lijkt me niet zo'n makkelijk uitgangspunt.... ze vragen toch wel wat je wilt.... Ehm ja, mijzelf beter voelen????? Is dat genoeg?
Dus ik wil wel wat veranderen, weet alleen niet echt wat..... En dat lijkt me niet zo'n makkelijk uitgangspunt.... ze vragen toch wel wat je wilt.... Ehm ja, mijzelf beter voelen????? Is dat genoeg?
zaterdag 7 juni 2008 om 12:29
zaterdag 7 juni 2008 om 12:32
Extrahalo, dat is echt wel genoeg hoor! Misschien heb je maar 2 of 3 gesprekken nodig en voel je je al veel beter. Als je een goede psycholoog treft dan prikt hij of zij daar echt wel doorheen en sta je waarschijnlijk versteld van jezelf. De psycholoog waar ik afgelopen week ben geweest bleef maar doorvragen (en stelde precies de juiste vragen) waardoor je vrij snel tot de kern van het probleem komt. Eng, maar ook zooo goed!
zaterdag 7 juni 2008 om 12:35
zaterdag 7 juni 2008 om 12:43
Om heel eerlijk te zijn, heb ik niet zo'n zin om het via mijn huisarts te regelen. Het staat vaak in je dossier, wat ook vaak mee uitgeprint wordt als je bv voor je gebroken teen naar het ziekenhuis moet, waar ik weer collega's ed tref... bovendien is mijn huisarts ongeveer een soort collega... Op zich schaam ik me er niet voor, maar niet de hele wereld hoeft het te weten en roddels gaan, ondanks beroepsgeheim, toch rond.
Ik ga dus maar zelf zoeken.
Ik ga dus maar zelf zoeken.
