Psyche
alle pijlers
eetprobleem? depressie? Wat is dat toch met mij :(
vrijdag 24 juli 2009 om 22:55
Hallo allemaal,
Ik ben 23 jaar en ik lees hier al een tijdje mee en heb besloten mijn verhaal hier eens te doen. In het echte leven weet niemand dit, en dan voel ik me zo'n aansteller of aandachttrekker. Hier op het forum lees ik dat iedereen heel open is en elkaar respecteert, vandaar.
Volgens mij sluimert dit al heel wat jaren. Ik denk wel dat ik een eetprobleem heb. Ik ben alleen maar met eten bezig. Ik sta ermee op. Het eerste wat ik doe is op de weegschaal gaan staan. Dat bepaald de rest van mijn dag. Ik vind mezelf zo dik. Tenminste, ik weet wel dat ik niet dik dik ben, ik heb een bmi van 17, maar als ik mezelf dan weer zie, en die benen, gadver. De hele dag ben ik ermee bezig, wat ik vooral niet mag eten. Vaak mislukt dit ook en eet ik werkelijk alles wat maar binnen handbereik is, soms tot 3000 kcal per keer. Dat gevoel dat ik voor zo'n eetbui heb is moeilijk te omschrijven. Ik moet er aan toe geven, anders wordt ik gewoon echt gek. Zo'n kutgevoel. Ik ben er al wel achter dat als ik zo vol zit ik niet meer kan voelen dus ook van dat gevoel af ben. Als ik samen met anderen eet, eet ik weinig tot normaal. Nooit heb ik me bij anderen laten gaan. Maar zodra ik 1 koekje bij vrienden op heb, weet ik dat als ik naar huis rij, ik bij de benzinepomp chips, chocola, ijs etc in ga slaan, en dat ik dat dezelfde avond nog opeet, in een half uurtje. Soms braak ik het eruit, niet altijd. Ik sport ook niet veel, ik vast vervolgens wel weer. Niet meer eten de dag erna. Als ik thuis kom van mijn werk ben ik weer de hele tijd met mezelf bezig. Ik sta echt de complete avond op de weegschaal, bij elke verandering (glas water, na de wc, met nat haar, trap gelopen).
Vrienden heb ik wel, alleen ik vind dat moeilijk. Ik voel me gewoon bijna altijd minder dan zij. Zij gaan een avond weg omdat ze het leuk vinden, ik ga mee omdat het een verplichting is. Ik vind het niet leuk, ik voel me onzeker, ik moet calorieen tot me nemen (cola op terras, mix bij uitgaan). Gezellig doen terwijl ik me zo niet voel. Ik probeer er vaak onder uit te komen met allerlei leugens. Zo lullig, want het zijn schatten van meiden en ik wil ook gewoon gezellig mee doen zonder heeeel de tijd met mezelf bezig te zijn en mezelf zo lelijk, dik en minder te vinden.
Ik voel me zo down. Soms gaat het een aantal dagen goed, heel goed wel te verstaan en het lijkt wel of ik dan al mijn positieve energie voor een aantal weken opmaak. Nu voel ik me al weer 2 weken zo depressief. Ik vraag me af, waar doe ik het voor, waarom nog verder. Ik voel geen geluk en ik voel geen liefde, het is gewoon allemaal zo somber en ik ben zo moe. Nu zul je denken, zeur niet zo: 2 weken?!! Ja 2 weken, maar het is elke keer. Dan zitten er 1 of 2 enorme goede dagen tussen en dan vervolgens weer een paar weken zoals ik nu ben.
Ik hoop dat iemand mij wat steun kan geven. Ik wordt zo radeloos van mijn leven, het blijft zo maar doorgaan. Ik wil gewoon lol kunnen maken en die gedachten kwijt en een leuke vriend. Hulp heb ik al wel een aantal keer gezocht, maar daar kan ik me ook niet geven, ik heb het gevoel alsof ik daar niks aan had en dat ze me niet begrepen.
What to do, helpppp? Mensen die iets hierin herkennen?
Ik ben 23 jaar en ik lees hier al een tijdje mee en heb besloten mijn verhaal hier eens te doen. In het echte leven weet niemand dit, en dan voel ik me zo'n aansteller of aandachttrekker. Hier op het forum lees ik dat iedereen heel open is en elkaar respecteert, vandaar.
Volgens mij sluimert dit al heel wat jaren. Ik denk wel dat ik een eetprobleem heb. Ik ben alleen maar met eten bezig. Ik sta ermee op. Het eerste wat ik doe is op de weegschaal gaan staan. Dat bepaald de rest van mijn dag. Ik vind mezelf zo dik. Tenminste, ik weet wel dat ik niet dik dik ben, ik heb een bmi van 17, maar als ik mezelf dan weer zie, en die benen, gadver. De hele dag ben ik ermee bezig, wat ik vooral niet mag eten. Vaak mislukt dit ook en eet ik werkelijk alles wat maar binnen handbereik is, soms tot 3000 kcal per keer. Dat gevoel dat ik voor zo'n eetbui heb is moeilijk te omschrijven. Ik moet er aan toe geven, anders wordt ik gewoon echt gek. Zo'n kutgevoel. Ik ben er al wel achter dat als ik zo vol zit ik niet meer kan voelen dus ook van dat gevoel af ben. Als ik samen met anderen eet, eet ik weinig tot normaal. Nooit heb ik me bij anderen laten gaan. Maar zodra ik 1 koekje bij vrienden op heb, weet ik dat als ik naar huis rij, ik bij de benzinepomp chips, chocola, ijs etc in ga slaan, en dat ik dat dezelfde avond nog opeet, in een half uurtje. Soms braak ik het eruit, niet altijd. Ik sport ook niet veel, ik vast vervolgens wel weer. Niet meer eten de dag erna. Als ik thuis kom van mijn werk ben ik weer de hele tijd met mezelf bezig. Ik sta echt de complete avond op de weegschaal, bij elke verandering (glas water, na de wc, met nat haar, trap gelopen).
Vrienden heb ik wel, alleen ik vind dat moeilijk. Ik voel me gewoon bijna altijd minder dan zij. Zij gaan een avond weg omdat ze het leuk vinden, ik ga mee omdat het een verplichting is. Ik vind het niet leuk, ik voel me onzeker, ik moet calorieen tot me nemen (cola op terras, mix bij uitgaan). Gezellig doen terwijl ik me zo niet voel. Ik probeer er vaak onder uit te komen met allerlei leugens. Zo lullig, want het zijn schatten van meiden en ik wil ook gewoon gezellig mee doen zonder heeeel de tijd met mezelf bezig te zijn en mezelf zo lelijk, dik en minder te vinden.
Ik voel me zo down. Soms gaat het een aantal dagen goed, heel goed wel te verstaan en het lijkt wel of ik dan al mijn positieve energie voor een aantal weken opmaak. Nu voel ik me al weer 2 weken zo depressief. Ik vraag me af, waar doe ik het voor, waarom nog verder. Ik voel geen geluk en ik voel geen liefde, het is gewoon allemaal zo somber en ik ben zo moe. Nu zul je denken, zeur niet zo: 2 weken?!! Ja 2 weken, maar het is elke keer. Dan zitten er 1 of 2 enorme goede dagen tussen en dan vervolgens weer een paar weken zoals ik nu ben.
Ik hoop dat iemand mij wat steun kan geven. Ik wordt zo radeloos van mijn leven, het blijft zo maar doorgaan. Ik wil gewoon lol kunnen maken en die gedachten kwijt en een leuke vriend. Hulp heb ik al wel een aantal keer gezocht, maar daar kan ik me ook niet geven, ik heb het gevoel alsof ik daar niks aan had en dat ze me niet begrepen.
What to do, helpppp? Mensen die iets hierin herkennen?
vrijdag 24 juli 2009 om 23:28
vrijdag 24 juli 2009 om 23:30
Ik herken heel veel in jouw verhaal. Zowel de somberheid en het gevoel dat je dingen MOET doen ipv. wilt doen.
Ook de eetbuien herken ik.
Bij mij is gebleken dat ik een depressie heb en daarnaast een eetstoornis. Ik ben hier achter gekomen nadat ik professionele hulp heb gekregen binnen de GGZ.
Meid ik raad je ook echt aan om naar de huisarts te gaan. Waarschijnlijk zal deze je doorverwijzen naar een psycholoog en ik hoop dat je hier betere hulp zult ervaren dan in het verleden.
Heel veel sterkte en het leven kan beter zijn, probeer dit voor je te houden.
Ow en heel goed dat je het hier deelt en gebruik dit topic ook echt om de eerste stappen te gaan zetten. De grootste stap, erkennen dat het niet goed gaat, heb je al gezet. Heel goed van je!
Ook de eetbuien herken ik.
Bij mij is gebleken dat ik een depressie heb en daarnaast een eetstoornis. Ik ben hier achter gekomen nadat ik professionele hulp heb gekregen binnen de GGZ.
Meid ik raad je ook echt aan om naar de huisarts te gaan. Waarschijnlijk zal deze je doorverwijzen naar een psycholoog en ik hoop dat je hier betere hulp zult ervaren dan in het verleden.
Heel veel sterkte en het leven kan beter zijn, probeer dit voor je te houden.
Ow en heel goed dat je het hier deelt en gebruik dit topic ook echt om de eerste stappen te gaan zetten. De grootste stap, erkennen dat het niet goed gaat, heb je al gezet. Heel goed van je!
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
vrijdag 24 juli 2009 om 23:32
Bench eating disorder is een eetstoornis waarbij iemand die vaak eetbuien heeft en hierbij de controle over zichzelf verliest. In tegenstelling tot mensen die aan bulimia lijden, doet je diegene er niks aan om het eten kwijt te raken (overgeven, laxeermiddelen etc. )
Dit is de eetstoornis die bij mij vast is gesteld. Momenteel wacht ik op een plek bij een eetpoli waarin ze gespecialiseerd zijn in eetproblemen.
Dit is de eetstoornis die bij mij vast is gesteld. Momenteel wacht ik op een plek bij een eetpoli waarin ze gespecialiseerd zijn in eetproblemen.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
zaterdag 25 juli 2009 om 00:17
Lieve curv, ik denk dat het toch belangrijk is dat je professionele hulp inroept. Ik lees dat je dit al eens gedaan hebt en dat dit toen voor jouw gevoel niet geholpen heeft, dat ze je niet begrepen. Hoe komt dit? Stond je op dat moment volledig open voor hulp, voor dingen die je misschien eigenlijk helemaal niet wil horen?
Ik denk dat je hier niet alleen uit gaat komen. Het is al jaren aan de gang schrijf je, je hebt problemen met eten, je voelt je down, je voelt je minder dan anderen.
Nu gaat het leven als een sombere wolk aan je voorbij, terwijl het met de juiste hulp misschien zo veel meer zou kunnen zijn.
voor jou.
Ik denk dat je hier niet alleen uit gaat komen. Het is al jaren aan de gang schrijf je, je hebt problemen met eten, je voelt je down, je voelt je minder dan anderen.
Nu gaat het leven als een sombere wolk aan je voorbij, terwijl het met de juiste hulp misschien zo veel meer zou kunnen zijn.
voor jou.
zaterdag 25 juli 2009 om 07:45
zaterdag 25 juli 2009 om 11:25
Dank jullie wel voor de snelle reacties.
Het antwoord lijkt hulp zoeken. Ergens diep van binnen weet ik dat ook wel... Maar wat me tegenhoudt, eigenlijk heel stom, ik durf het ook bijna niet op te scrijven. Niemand in mijn omgeving geeft aan dat ik dat eens zou moeten doen. Tuurlijk, ik doe het voor mezelf, maar ik denk: als het blijkbaar nog niet opvalt, en nog niet zo erg is dat mijn kringetje er iets van mee krijgt. Hoe erg is het dan toch? Ik wil gewoon niet die aandachtstrekker zijn, ik ben zo bang voor de reacties. En wat me nog meer tegehoudt is dat ik ooit zelf bij de ggz wil werken, zou dat dan nog kunnen?
ikbenikhetisnietanders:
goed dat je die die hulp hebt gezocht, hoe lang duurt het nog voordat er een plekje vrij is? Ben je eerst naar de huisarts gegaan en toen gelijk naar ggz, of eerst naar een algemene psycholoog?
Liadan:
Eerder heb ik hulp gezocht en toen stond ik er idd ook niet voor open, toen was ik een jaar of 16/17. Ik kwam daar gestresster vandaan als dat ik er naar toe ging. Ik moest toen ook van mijn ouders. Vorig jaar ben ik door mijn werk gestuurd. Ik vind het sowieso al moeilijk om het te vertellen, en wat en hoe. Ik vertelde dat ik me zo down kon voelen, maar ook weer zo enorm euforisch en die eetbuien. De psycholoog waar ik terecht kwam vond me niet extreem mager (ondertussen al wel weer 7 kg eraf), en zei elke keer. Het gaat wel goed met je, we gaan elkaar minder zien, wat denk je van 1x per maand?
Dan is al je moed die je hebt verzameld om er iets aan te doen, of om het te erkennen ook weg toch?
Ik heb nu 3 psy's gehad, allemaal eerstelijns, en bij alledrie had ik zoiets van: weet je wel wat ik bedoel? Dus vandaar mijn gedachte dat dit misschien niet echt mijn manier is, want ik zal er vast ook wel een aandeel in hebben dat het elke keer nooit wat oplevert.
Het antwoord lijkt hulp zoeken. Ergens diep van binnen weet ik dat ook wel... Maar wat me tegenhoudt, eigenlijk heel stom, ik durf het ook bijna niet op te scrijven. Niemand in mijn omgeving geeft aan dat ik dat eens zou moeten doen. Tuurlijk, ik doe het voor mezelf, maar ik denk: als het blijkbaar nog niet opvalt, en nog niet zo erg is dat mijn kringetje er iets van mee krijgt. Hoe erg is het dan toch? Ik wil gewoon niet die aandachtstrekker zijn, ik ben zo bang voor de reacties. En wat me nog meer tegehoudt is dat ik ooit zelf bij de ggz wil werken, zou dat dan nog kunnen?
ikbenikhetisnietanders:
goed dat je die die hulp hebt gezocht, hoe lang duurt het nog voordat er een plekje vrij is? Ben je eerst naar de huisarts gegaan en toen gelijk naar ggz, of eerst naar een algemene psycholoog?
Liadan:
Eerder heb ik hulp gezocht en toen stond ik er idd ook niet voor open, toen was ik een jaar of 16/17. Ik kwam daar gestresster vandaan als dat ik er naar toe ging. Ik moest toen ook van mijn ouders. Vorig jaar ben ik door mijn werk gestuurd. Ik vind het sowieso al moeilijk om het te vertellen, en wat en hoe. Ik vertelde dat ik me zo down kon voelen, maar ook weer zo enorm euforisch en die eetbuien. De psycholoog waar ik terecht kwam vond me niet extreem mager (ondertussen al wel weer 7 kg eraf), en zei elke keer. Het gaat wel goed met je, we gaan elkaar minder zien, wat denk je van 1x per maand?
Dan is al je moed die je hebt verzameld om er iets aan te doen, of om het te erkennen ook weg toch?
Ik heb nu 3 psy's gehad, allemaal eerstelijns, en bij alledrie had ik zoiets van: weet je wel wat ik bedoel? Dus vandaar mijn gedachte dat dit misschien niet echt mijn manier is, want ik zal er vast ook wel een aandeel in hebben dat het elke keer nooit wat oplevert.
zaterdag 25 juli 2009 om 11:36
Een eetprobleem hoef niet zichtbaar te zijn.
Als je wil wachten tot anderen er wat van zeggen, kan je lang wachten. Je kan wachten tot iemand zegt 'goh, eet je wel genoeg' (zou je dat helpen?) of tot de tandarts zegt 'je glazuur is ernstig aangetast' (zou dat helpen?).
Eetproblemen kunnen jarenlang onzichtbaar blijven. Sommige mensen met een ernstige eetstoornis, daar zie je NIETS aan.
Psychologen die je toestand bepalen aan de hand van je uiterlijk: opzouten ermee! Dat zijn de slechtste, een extra reden om maar weer af te vallen dus. Om gezien te worden...
Dus, naar de huisarts en zoek een behandelaar met kennis van eetproblemen, of ga bij een groep die wekelijks samenkomt (hier kan je meer herkenning verwachten) met allen een eetprobleem.
Je kan beter vandaag gaan dan morgen, de wachtlijsten zijn meestal lang.
Oja, en werken bij de GGZ zou je kunnen als je normaal kan leven, en dus niet zo gestoord met eten omgaat. Ervaringsdeskundigheid geeft een extra dimensie, maar je zult moeten veranderen. Werk aan de winkel.
Als je wil wachten tot anderen er wat van zeggen, kan je lang wachten. Je kan wachten tot iemand zegt 'goh, eet je wel genoeg' (zou je dat helpen?) of tot de tandarts zegt 'je glazuur is ernstig aangetast' (zou dat helpen?).
Eetproblemen kunnen jarenlang onzichtbaar blijven. Sommige mensen met een ernstige eetstoornis, daar zie je NIETS aan.
Psychologen die je toestand bepalen aan de hand van je uiterlijk: opzouten ermee! Dat zijn de slechtste, een extra reden om maar weer af te vallen dus. Om gezien te worden...
Dus, naar de huisarts en zoek een behandelaar met kennis van eetproblemen, of ga bij een groep die wekelijks samenkomt (hier kan je meer herkenning verwachten) met allen een eetprobleem.
Je kan beter vandaag gaan dan morgen, de wachtlijsten zijn meestal lang.
Oja, en werken bij de GGZ zou je kunnen als je normaal kan leven, en dus niet zo gestoord met eten omgaat. Ervaringsdeskundigheid geeft een extra dimensie, maar je zult moeten veranderen. Werk aan de winkel.
anoniem_85273 wijzigde dit bericht op 25-07-2009 11:42
Reden: detail
Reden: detail
% gewijzigd
zaterdag 25 juli 2009 om 11:40
Oja en wat ik was vergeten; denk niet 'het valt wel mee' want dat is de meest onzinnige smoes om maar niet naar jezelf te kijken. Mensen die dat denken kunnen 2 kanten op: of het gaat beter, of het gaat slechter. De kans dat het slechter gaat is denk ik groter.
Hoe dieper jij in je gestoorde eetwereld gaat zakken, hoe moeilijker je zult geloven dat er echt wat moet gebeuren. De mensen die het verste heen zijn, zijn de mensen die het hardst roepen 'dat het allemaal wel meevalt' en die nog de langste weg hebben te gaan. (in mijn ogen)
Lijkt me een mooi argument om dus toch aandacht hieraan te gaan besteden.
Hoe dieper jij in je gestoorde eetwereld gaat zakken, hoe moeilijker je zult geloven dat er echt wat moet gebeuren. De mensen die het verste heen zijn, zijn de mensen die het hardst roepen 'dat het allemaal wel meevalt' en die nog de langste weg hebben te gaan. (in mijn ogen)
Lijkt me een mooi argument om dus toch aandacht hieraan te gaan besteden.
anoniem_85273 wijzigde dit bericht op 25-07-2009 11:41
Reden: detail
Reden: detail
% gewijzigd
zaterdag 25 juli 2009 om 12:46
Het gaat er niet om wat je omgeving ervan vindt, het gaat erom dat jij nu ongelukkig bent. Als je een beetje handig bent in het verbergen van je eetprobleem kun je heel lang doorgaan zonder dat anderen een vermoeden krijgen hoe erg het is. En wil je dat?
Je voedingspatroon heeft heel veel invloed op je geestelijke gesteldheid. Bij jouw ondergewicht zouden de meeste mensen zich niet prettig voelen (of depressief). Logisch dat dat voor jou ook geldt.
Je zegt dat je niet naar de GGZ wilt, omdat je er later mogelijk wilt werken. Ik ken een psychiater bij de GGZ die zelf een stoornis heeft (manisch depressief) maar die mag gewoon werken. Hoe de regelgeving precies is weet ik niet, maar ik denk dat jouw argument niet opgaat. En dat je gewoon bij de GGZ kunt werken, ook als je zelf behandeld bent.
Het is een goede eerste stap dat je hier bent gaan schrijven, maar ik denk, net als voorgaande posters, dat je hier niet alleen uitkomt.
Je voedingspatroon heeft heel veel invloed op je geestelijke gesteldheid. Bij jouw ondergewicht zouden de meeste mensen zich niet prettig voelen (of depressief). Logisch dat dat voor jou ook geldt.
Je zegt dat je niet naar de GGZ wilt, omdat je er later mogelijk wilt werken. Ik ken een psychiater bij de GGZ die zelf een stoornis heeft (manisch depressief) maar die mag gewoon werken. Hoe de regelgeving precies is weet ik niet, maar ik denk dat jouw argument niet opgaat. En dat je gewoon bij de GGZ kunt werken, ook als je zelf behandeld bent.
Het is een goede eerste stap dat je hier bent gaan schrijven, maar ik denk, net als voorgaande posters, dat je hier niet alleen uitkomt.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 25 juli 2009 om 12:48
Houd jezelf niet langer voor de gek, Curv. De stap om dit hier te schrijven is de eerste die je zet om jezelf serieus te nemen. Als je heel eerlijk tegenover jezelf bent, weet je dat dit niet goed gaat. Dan weet je ook wat je te doen staat.
En soms moet je gewoon een beetje langer zoeken naar een therapeut die wél moeite doet om jou te begrijpen (ik spreek uit ervaring), maar echt, je leven kan heel veel beter worden dan zo!
Sterkte!
En soms moet je gewoon een beetje langer zoeken naar een therapeut die wél moeite doet om jou te begrijpen (ik spreek uit ervaring), maar echt, je leven kan heel veel beter worden dan zo!
Sterkte!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 25 juli 2009 om 13:08
quote:curv schreef op 25 juli 2009 @ 11:25:
Dank jullie wel voor de snelle reacties.
Het antwoord lijkt hulp zoeken. Ergens diep van binnen weet ik dat ook wel... Maar wat me tegenhoudt, eigenlijk heel stom, ik durf het ook bijna niet op te scrijven. Niemand in mijn omgeving geeft aan dat ik dat eens zou moeten doen. Tuurlijk, ik doe het voor mezelf, maar ik denk: als het blijkbaar nog niet opvalt, en nog niet zo erg is dat mijn kringetje er iets van mee krijgt. Hoe erg is het dan toch? Ik wil gewoon niet die aandachtstrekker zijn, ik ben zo bang voor de reacties. En wat me nog meer tegehoudt is dat ik ooit zelf bij de ggz wil werken, zou dat dan nog kunnen?
ikbenikhetisnietanders:
goed dat je die die hulp hebt gezocht, hoe lang duurt het nog voordat er een plekje vrij is? Ben je eerst naar de huisarts gegaan en toen gelijk naar ggz, of eerst naar een algemene psycholoog?
Liadan:
Eerder heb ik hulp gezocht en toen stond ik er idd ook niet voor open, toen was ik een jaar of 16/17. Ik kwam daar gestresster vandaan als dat ik er naar toe ging. Ik moest toen ook van mijn ouders. Vorig jaar ben ik door mijn werk gestuurd. Ik vind het sowieso al moeilijk om het te vertellen, en wat en hoe. Ik vertelde dat ik me zo down kon voelen, maar ook weer zo enorm euforisch en die eetbuien. De psycholoog waar ik terecht kwam vond me niet extreem mager (ondertussen al wel weer 7 kg eraf), en zei elke keer. Het gaat wel goed met je, we gaan elkaar minder zien, wat denk je van 1x per maand?
Dan is al je moed die je hebt verzameld om er iets aan te doen, of om het te erkennen ook weg toch?
Ik heb nu 3 psy's gehad, allemaal eerstelijns, en bij alledrie had ik zoiets van: weet je wel wat ik bedoel? Dus vandaar mijn gedachte dat dit misschien niet echt mijn manier is, want ik zal er vast ook wel een aandeel in hebben dat het elke keer nooit wat oplevert.
Ik merk echt dat dit topic me raakt. Ik moet nu echt vechten tegen de tranen, ik weet niet het doet me wat.
Ikzelf ben naar de huisarts gegaan ivm. een depressie.
Zij heeft mij doorverwezen naar een psycholoog. Deze gaf al snel aan dat mijn problematiek meer specialistische hulp nodig had en zij heeft mij weer doorverwezen naar het GGZ. Ikzelf liep op dat moment stage bij een GGZ instelling als therapeut bij dagbehandeling. Ik ben hiermee gestopt en ben zelf in dagbehandeling gegaan. Totaal de omgekeerde wereld waar ik het nu nog moeilijk mee heb. Ik ben toen ruim 10 maanden bij de dagbehandeling geweest en afgelopen januari ben ik daar zelfs opgenomen geweest. Pas na de opname werd duidelijk dat ik naast de depressie en angst/paniek aanvallen ook last had van binge eating (Liadan, je hebt gelijk. Ach het was al laat zullen we zeggen) Ik heb mijn verhaal over de eetbuien en alles wat er bij komt kijken zo lang voor me gehouden.
Inmiddels is mijn dagbehandeling gestopt en ga ik met een rehabilitatiecentrum kijken wat ik nu wil/kan. Het liefste wil ik weer werken in de GGZ, maar we gaan kijken of dat wel wijsheid is voor mijzelf.
Pas na zeker 30 keer vragen te hebben gekregen van mijn therapeuten heb ik na mijn opname besloten openheid te geven. Maar heel minimaal en steeds iets meer. Inmiddels weten een aantal mensen in mijn omgeving een beetje, maar hoe erg het echt is, dat weet niemand. Ook mijn huidige therapeuten niet.
Terwijl ik wacht op bericht van de eetpoli ga ik naar de bijeenkomsten van de AO. (anonieme overeters) Dat is 1 maal per week en daar zijn alleen maar mensen die ook last hebben van eetbuien, hoewel ze niet allemaal een diagnose hebben.
Sorry curv dat ik mijn hele verhaal hier uit de doeken doe. Ik wil zeker niet de aandacht van jou afhalen.
Dank jullie wel voor de snelle reacties.
Het antwoord lijkt hulp zoeken. Ergens diep van binnen weet ik dat ook wel... Maar wat me tegenhoudt, eigenlijk heel stom, ik durf het ook bijna niet op te scrijven. Niemand in mijn omgeving geeft aan dat ik dat eens zou moeten doen. Tuurlijk, ik doe het voor mezelf, maar ik denk: als het blijkbaar nog niet opvalt, en nog niet zo erg is dat mijn kringetje er iets van mee krijgt. Hoe erg is het dan toch? Ik wil gewoon niet die aandachtstrekker zijn, ik ben zo bang voor de reacties. En wat me nog meer tegehoudt is dat ik ooit zelf bij de ggz wil werken, zou dat dan nog kunnen?
ikbenikhetisnietanders:
goed dat je die die hulp hebt gezocht, hoe lang duurt het nog voordat er een plekje vrij is? Ben je eerst naar de huisarts gegaan en toen gelijk naar ggz, of eerst naar een algemene psycholoog?
Liadan:
Eerder heb ik hulp gezocht en toen stond ik er idd ook niet voor open, toen was ik een jaar of 16/17. Ik kwam daar gestresster vandaan als dat ik er naar toe ging. Ik moest toen ook van mijn ouders. Vorig jaar ben ik door mijn werk gestuurd. Ik vind het sowieso al moeilijk om het te vertellen, en wat en hoe. Ik vertelde dat ik me zo down kon voelen, maar ook weer zo enorm euforisch en die eetbuien. De psycholoog waar ik terecht kwam vond me niet extreem mager (ondertussen al wel weer 7 kg eraf), en zei elke keer. Het gaat wel goed met je, we gaan elkaar minder zien, wat denk je van 1x per maand?
Dan is al je moed die je hebt verzameld om er iets aan te doen, of om het te erkennen ook weg toch?
Ik heb nu 3 psy's gehad, allemaal eerstelijns, en bij alledrie had ik zoiets van: weet je wel wat ik bedoel? Dus vandaar mijn gedachte dat dit misschien niet echt mijn manier is, want ik zal er vast ook wel een aandeel in hebben dat het elke keer nooit wat oplevert.
Ik merk echt dat dit topic me raakt. Ik moet nu echt vechten tegen de tranen, ik weet niet het doet me wat.
Ikzelf ben naar de huisarts gegaan ivm. een depressie.
Zij heeft mij doorverwezen naar een psycholoog. Deze gaf al snel aan dat mijn problematiek meer specialistische hulp nodig had en zij heeft mij weer doorverwezen naar het GGZ. Ikzelf liep op dat moment stage bij een GGZ instelling als therapeut bij dagbehandeling. Ik ben hiermee gestopt en ben zelf in dagbehandeling gegaan. Totaal de omgekeerde wereld waar ik het nu nog moeilijk mee heb. Ik ben toen ruim 10 maanden bij de dagbehandeling geweest en afgelopen januari ben ik daar zelfs opgenomen geweest. Pas na de opname werd duidelijk dat ik naast de depressie en angst/paniek aanvallen ook last had van binge eating (Liadan, je hebt gelijk. Ach het was al laat zullen we zeggen) Ik heb mijn verhaal over de eetbuien en alles wat er bij komt kijken zo lang voor me gehouden.
Inmiddels is mijn dagbehandeling gestopt en ga ik met een rehabilitatiecentrum kijken wat ik nu wil/kan. Het liefste wil ik weer werken in de GGZ, maar we gaan kijken of dat wel wijsheid is voor mijzelf.
Pas na zeker 30 keer vragen te hebben gekregen van mijn therapeuten heb ik na mijn opname besloten openheid te geven. Maar heel minimaal en steeds iets meer. Inmiddels weten een aantal mensen in mijn omgeving een beetje, maar hoe erg het echt is, dat weet niemand. Ook mijn huidige therapeuten niet.
Terwijl ik wacht op bericht van de eetpoli ga ik naar de bijeenkomsten van de AO. (anonieme overeters) Dat is 1 maal per week en daar zijn alleen maar mensen die ook last hebben van eetbuien, hoewel ze niet allemaal een diagnose hebben.
Sorry curv dat ik mijn hele verhaal hier uit de doeken doe. Ik wil zeker niet de aandacht van jou afhalen.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
zaterdag 25 juli 2009 om 13:43
Jullie hebben wel gelijk ja, ik wil het dan denk ik gewoon niet zien *schaam*. Nee, naar mijn haren hoef ik er niet heen gesleurd te worden, maar geef toe: als je het zelf bent, klinkt dat toch minder erg. Komt omdat ik de gehele dag met mezelf ben en soms ook nog wel andere momenten heb. Maar ik ga wel hulp zoeken, misschien maar gelijk gespecialiseerd, omdat ik van mezelf wel weet dat ik het opgeef (lekker zwak) als ik weer een psycholoog tref die het niet serieus neemt. Ik wil er gewoon van af, het kost zoveel energie. het kan anders! (gedachte: is dat zo?)
Ik ga pas in september denk ik. Eerst nog mijn vakantie, waarvoor ik echt echt echt niet wil aankomen, en dat ik vrees dat ik dat wel moet gaan doen als ik hulp zoek.
ikbenikhetisnietanders: nee joh, niet verontschuldigen. Ik ben zo blij dat jij hier dan ook je verhaal kan doen, dus gewoon doen hoor! Zo ja, ik kan me voorstellen dat het voor jou echt heel moeilijk is, met je werk, je gedachtes etc. Ik herken inderdaad ook veel in jouw verhaal. Ik vind het zo knap van je, echt hoor!
Ik vind jullie berichtjes trouwens echt lief, het drukt me wel een beetje op de feiten. Ik dacht alles wel te weten, maar nou ik hier de berichten lees denk ik: tja..., shit, ja.... Wel wat ik een beetje nodig had denk ik, een andere blik erop dan alleen mijn vertekende blik, thanks.
Ik ga pas in september denk ik. Eerst nog mijn vakantie, waarvoor ik echt echt echt niet wil aankomen, en dat ik vrees dat ik dat wel moet gaan doen als ik hulp zoek.
ikbenikhetisnietanders: nee joh, niet verontschuldigen. Ik ben zo blij dat jij hier dan ook je verhaal kan doen, dus gewoon doen hoor! Zo ja, ik kan me voorstellen dat het voor jou echt heel moeilijk is, met je werk, je gedachtes etc. Ik herken inderdaad ook veel in jouw verhaal. Ik vind het zo knap van je, echt hoor!
Ik vind jullie berichtjes trouwens echt lief, het drukt me wel een beetje op de feiten. Ik dacht alles wel te weten, maar nou ik hier de berichten lees denk ik: tja..., shit, ja.... Wel wat ik een beetje nodig had denk ik, een andere blik erop dan alleen mijn vertekende blik, thanks.
zaterdag 25 juli 2009 om 18:39
hey curv.... wat een herkenning in je stukje!
ben 22 jaar en ook ik heb een eetstoornis, jaren lang heb ik dit nu, maar ook ik wist het voor me te houden... het nadeel bij mij is dat ik nu ernstig overgewicht heb ontwikkeld (binge eating), het is dus zichtbaar en daar walg ik zo van, dat ik nu ook veel doe vasten + laxeren, dat laatste niet om af te vallen maar om een leeg gevoel te krijgen wat mij ''helpt'' bij het vasten, dan steeds die gedachten en het bezig zijn met gewicht om gek van te worden (letterlijk en figuurlijk hihi) dat houd ik dus voor me.
Ook ik werk in de hulpverlening en zou graag eens richting de GGZ kant op willen. Dat kan wel, want zowel je eetprobleem als depressieve stemming kunnen over gaan als je eraan werkt!
Ik heb via de huisarts hulp gezocht bij het ggz, gespecialiseerd in eetstoornissen. over 2 weken ga ik beginnen met dagbehandeling, dan heb je veel te maken met psychologen en andere medewerkers, maar vooral ook met mensen die wel weten hoe je je voeld--> lotgenoten. Is dat niet iets voor jou, het is een hele stap kan ik me voorstellen, juist ook vanwege schaamte maar je vind er zoveel herkenning!
Ik las dat je eerst op vakantie wilde gaan... probeer er niet voor te vluchten. je verhaal hier doen is toch al een stap dat je er mee bezig bent.echt heel goed hoor. hou rekening met de wachttijden, mijn ervaring is dat het allemaal erg lang duurt.
sinds 1.5 week heb ik via de huisarts ook anti-depressiva gekregen. ik ben zo neerslachtig, alles kost me energie... ik heb geen puf meer om me ''vrolijk'' voor te doen. ik was op en zocht steeds meer uitvluchten om alles te ontlopen ik ervaar echt een afstand tussen wat ik allemaal doe en hoe ik het ervaar (als een film) ik voel me zo afgevlakt blergh. Hopelijk helpen deze medicijnen.
ik kan me dus zo indenken hoe je je voeld....en dat steeds weer. Het is makkelijker om tegen anderen te zeggen als dat ik zelf kan (want het is een stukje onmacht) maar hou vol!!! je bent het echt waard. Maak het allemaal a.u.b. bespreekbaar met de huisarts!!!
curv tenslotte nog een
gr. istme
ben 22 jaar en ook ik heb een eetstoornis, jaren lang heb ik dit nu, maar ook ik wist het voor me te houden... het nadeel bij mij is dat ik nu ernstig overgewicht heb ontwikkeld (binge eating), het is dus zichtbaar en daar walg ik zo van, dat ik nu ook veel doe vasten + laxeren, dat laatste niet om af te vallen maar om een leeg gevoel te krijgen wat mij ''helpt'' bij het vasten, dan steeds die gedachten en het bezig zijn met gewicht om gek van te worden (letterlijk en figuurlijk hihi) dat houd ik dus voor me.
Ook ik werk in de hulpverlening en zou graag eens richting de GGZ kant op willen. Dat kan wel, want zowel je eetprobleem als depressieve stemming kunnen over gaan als je eraan werkt!
Ik heb via de huisarts hulp gezocht bij het ggz, gespecialiseerd in eetstoornissen. over 2 weken ga ik beginnen met dagbehandeling, dan heb je veel te maken met psychologen en andere medewerkers, maar vooral ook met mensen die wel weten hoe je je voeld--> lotgenoten. Is dat niet iets voor jou, het is een hele stap kan ik me voorstellen, juist ook vanwege schaamte maar je vind er zoveel herkenning!
Ik las dat je eerst op vakantie wilde gaan... probeer er niet voor te vluchten. je verhaal hier doen is toch al een stap dat je er mee bezig bent.echt heel goed hoor. hou rekening met de wachttijden, mijn ervaring is dat het allemaal erg lang duurt.
sinds 1.5 week heb ik via de huisarts ook anti-depressiva gekregen. ik ben zo neerslachtig, alles kost me energie... ik heb geen puf meer om me ''vrolijk'' voor te doen. ik was op en zocht steeds meer uitvluchten om alles te ontlopen ik ervaar echt een afstand tussen wat ik allemaal doe en hoe ik het ervaar (als een film) ik voel me zo afgevlakt blergh. Hopelijk helpen deze medicijnen.
ik kan me dus zo indenken hoe je je voeld....en dat steeds weer. Het is makkelijker om tegen anderen te zeggen als dat ik zelf kan (want het is een stukje onmacht) maar hou vol!!! je bent het echt waard. Maak het allemaal a.u.b. bespreekbaar met de huisarts!!!
curv tenslotte nog een
gr. istme
zaterdag 25 juli 2009 om 19:25
Je wilt in de GGZ werken, schrijf je. Nou dan lijkt het mij helemaal zaak om aan je eigen problemen te werken. Hoe kan je anderen goed helpen als je zelf in de put zit?
Het lijkt mij waardevolle bagage die je meeneemt als je met je problemen aan de slag gaat en jezelf ontwikkelt, naar een beter gelukkiger punt in je leven. Bagage die jou wellicht zal helpen als hulpverlener, omdat je ervaringsdeskundige bent. Als je nog middenin de problemen zit lijkt de kans mij kleiner dat je in de GGZ kunt werken.
(Ik ben pro-ervaringsdeskundigheid, zullen we maar zeggen. En ik denk ook dat ervaringsdeskundigheid een steeds grotere rol gaat spelen in de GGZ.)
Het lijkt mij waardevolle bagage die je meeneemt als je met je problemen aan de slag gaat en jezelf ontwikkelt, naar een beter gelukkiger punt in je leven. Bagage die jou wellicht zal helpen als hulpverlener, omdat je ervaringsdeskundige bent. Als je nog middenin de problemen zit lijkt de kans mij kleiner dat je in de GGZ kunt werken.
(Ik ben pro-ervaringsdeskundigheid, zullen we maar zeggen. En ik denk ook dat ervaringsdeskundigheid een steeds grotere rol gaat spelen in de GGZ.)
zaterdag 25 juli 2009 om 20:07
Lieve Curv,
Jou verhaal is heel herkenbaar! Ik heb t met tranen in mn ogen gelezen!
Ook ik heb jaren (van mn 16de tot mn 34ste geworsteld met eetproblemen en met het gevoel dat ik altijd minder was als anderen. Heb me echt heel vaak rot en ellendig gevoeld, waardoor ik weer ging eten, dan voelde ik me uiteraard nog ellendiger en nam ik me voor om te gaan lijnen, wat bijna altijd op een fiasco uitliep. ik ben wel 3 keer veel afgevallen maar in de loop van de tijd kwam dat er altijd weer bij omdat ik mn eetpatroon en mn gedachten patroon niet veranderde. 3 jaar geleden, op het dieptepunt; ik was niet alleen overdag alleen maar bezig met mn gewicht maar werd snachts vaak wakker en raakt in in paniek omdat ik te dik werd maar niet wist hoe ik het nog kon verandern, ben ik door een vriendin gewezen op het boek; uit de ban van eetbuien' van Joanna Kortink, ik ben er in gaan lezen en na het eerste hoofdstuk zat ik te huilen, dat was voor n groot deel ik zelf die daar in beschreven werd! ik had wel meteen het gevoel dat ik dit niet alleen zou kunnen en toen heb ik de schrijfster gebeld en via haar een therapeute/dietiste gevonden bij mij in de buurt. daar ben ik bijna 1 1/2 jaar in therapie geweest en daar kwam zoveel oud zeer en verdriet naar boven! eindelijk voelde ik me geen aanstelster meer en werd ik serieus genomen in mijn rot gevoel! zij heeft mij echt geholpen en me geleerd om anders naar mezelf te kijken, dankzij deze therapie heb ik mezelf echt geaccepteerd en kan ik het gevoel loslaten dat ik met een lager gewicht 'beter, mooier en leuker zou zijn! En wat ook heel fijn is; mijn leven bestaat niet meer uit eten/afvallen/aankomen/gewicht! Ik kan weer gewoon normaal omgaan met eten! Natuurlijk is het niet van de een op de andere dag over/beter maar ik kan echt oprecht zeggen dat ik veranderd ben, ik heb meer zelfvertrouwen, voel me hartstikke goed en lekker in mijn vel, geniet weer van alles, kortom ik ben nu pas echt een gelukkig mens!
Kijk eens op de website van Joanna Kortink misschien heb je er iets aan! www.eetbuien.nl
Heel veel sterkte en suc6!!
Suus
Jou verhaal is heel herkenbaar! Ik heb t met tranen in mn ogen gelezen!
Ook ik heb jaren (van mn 16de tot mn 34ste geworsteld met eetproblemen en met het gevoel dat ik altijd minder was als anderen. Heb me echt heel vaak rot en ellendig gevoeld, waardoor ik weer ging eten, dan voelde ik me uiteraard nog ellendiger en nam ik me voor om te gaan lijnen, wat bijna altijd op een fiasco uitliep. ik ben wel 3 keer veel afgevallen maar in de loop van de tijd kwam dat er altijd weer bij omdat ik mn eetpatroon en mn gedachten patroon niet veranderde. 3 jaar geleden, op het dieptepunt; ik was niet alleen overdag alleen maar bezig met mn gewicht maar werd snachts vaak wakker en raakt in in paniek omdat ik te dik werd maar niet wist hoe ik het nog kon verandern, ben ik door een vriendin gewezen op het boek; uit de ban van eetbuien' van Joanna Kortink, ik ben er in gaan lezen en na het eerste hoofdstuk zat ik te huilen, dat was voor n groot deel ik zelf die daar in beschreven werd! ik had wel meteen het gevoel dat ik dit niet alleen zou kunnen en toen heb ik de schrijfster gebeld en via haar een therapeute/dietiste gevonden bij mij in de buurt. daar ben ik bijna 1 1/2 jaar in therapie geweest en daar kwam zoveel oud zeer en verdriet naar boven! eindelijk voelde ik me geen aanstelster meer en werd ik serieus genomen in mijn rot gevoel! zij heeft mij echt geholpen en me geleerd om anders naar mezelf te kijken, dankzij deze therapie heb ik mezelf echt geaccepteerd en kan ik het gevoel loslaten dat ik met een lager gewicht 'beter, mooier en leuker zou zijn! En wat ook heel fijn is; mijn leven bestaat niet meer uit eten/afvallen/aankomen/gewicht! Ik kan weer gewoon normaal omgaan met eten! Natuurlijk is het niet van de een op de andere dag over/beter maar ik kan echt oprecht zeggen dat ik veranderd ben, ik heb meer zelfvertrouwen, voel me hartstikke goed en lekker in mijn vel, geniet weer van alles, kortom ik ben nu pas echt een gelukkig mens!
Kijk eens op de website van Joanna Kortink misschien heb je er iets aan! www.eetbuien.nl
Heel veel sterkte en suc6!!
Suus
zondag 26 juli 2009 om 11:06
Vandaag voel ik me ineens een stuk beter, eigenlijk helemaal goed vanaf het moment dat ik opstond. Op deze dagen vind ik het zo'n onzin dat ik hulp nodig heb, want ik voel me al zo goed. Ik weet dat ik even verder moet kijken hoor, maar met deze dagen ertussen wordt het zo moeilijk om het serieus te nemen, snap je wat ik bedoel? Ik weet wel dat het over een paar dagen weer over is, maar dan heb ik toch weer een soort van opgeladen... Op deze dagen zal ik dus wel weer met vrienden af spreken en kan ik wel lol maken.
Het veranderd niks aan de situatie hoor. De laatste tijd braak ik veel meer dan normaal, gisteren nog. Omdat het zo vies is, heb ik ook minder eetbuien. Ik weet dat ik het van mezelf niet meer in me mag hebben, dus dat het eruit moet. De behoefte is er gewoon minder, omdat het braken zo vies is. Ik weeg vandaag ook weer minder, een nieuw gewicht bereikt. Misschien is dat de reden dat ik me goed voel, omdat ik weet dat ik op deze manier nog dunner ga worden.
Net belde mijn vader, of ik vanavond kom barbequen? Op sombere dagen verzin ik een smoesje, vandaag heb ik ja gezegd. Het maakt me wel heel nerveus, ik zit nu al te bedenken hoe dat ik zo weinig mogelijk kan eten zonder dat het opvalt. Het maakt me nerveus omdat ik mijn nieuwe gewicht vandaag dan alweer ga kwijt raken, en dat mijn vader er best op let. Ik anticipeer hier alvast op door overdag niet te eten.
It's simply me: Heb je al eerder therapieen gehad? Hoop dat de medicijnen wat werken. Je hebt gelijk, ik vind het inderdaad een hele stap om er echt wat mee te doen, maar als ik hier alle stukjes lees, vind ik het zo prettig te horen dat ik niet de enige ben en dat er herkenning is die er vanuit mijn omgeving minder is (komt ook door mezelf hoor)
Liadan: Je hebt helemaal gelijk! Wil graag in de GGZ werken, maar wil eerst controle over mijn eigen leven hebben. Besef me heel goed dat je zlf stabiel moet zijn om andere te kunnen helpen! Ik zou het echter nooit durven vermelden op een sollicitatiegesprek, dat ik "ervaringsdeskundige" ben (beetje groot woord zo, maar je begrijpt wat ik bedoel)
Suus 7272: mooi jouw verhaal, een good ending. Dat je nu weer echt zo gelukkig kan zijn, wat een verademing. Je zei dat er tijdens therapie veel naar boven kwam. Had je van te voren het gevoel dat er nog veel onverwerkte gebeurtenissen in je leven waren, dat je veel bagage meesleurde? Dat er zoveel oud zeer was?
Het veranderd niks aan de situatie hoor. De laatste tijd braak ik veel meer dan normaal, gisteren nog. Omdat het zo vies is, heb ik ook minder eetbuien. Ik weet dat ik het van mezelf niet meer in me mag hebben, dus dat het eruit moet. De behoefte is er gewoon minder, omdat het braken zo vies is. Ik weeg vandaag ook weer minder, een nieuw gewicht bereikt. Misschien is dat de reden dat ik me goed voel, omdat ik weet dat ik op deze manier nog dunner ga worden.
Net belde mijn vader, of ik vanavond kom barbequen? Op sombere dagen verzin ik een smoesje, vandaag heb ik ja gezegd. Het maakt me wel heel nerveus, ik zit nu al te bedenken hoe dat ik zo weinig mogelijk kan eten zonder dat het opvalt. Het maakt me nerveus omdat ik mijn nieuwe gewicht vandaag dan alweer ga kwijt raken, en dat mijn vader er best op let. Ik anticipeer hier alvast op door overdag niet te eten.
It's simply me: Heb je al eerder therapieen gehad? Hoop dat de medicijnen wat werken. Je hebt gelijk, ik vind het inderdaad een hele stap om er echt wat mee te doen, maar als ik hier alle stukjes lees, vind ik het zo prettig te horen dat ik niet de enige ben en dat er herkenning is die er vanuit mijn omgeving minder is (komt ook door mezelf hoor)
Liadan: Je hebt helemaal gelijk! Wil graag in de GGZ werken, maar wil eerst controle over mijn eigen leven hebben. Besef me heel goed dat je zlf stabiel moet zijn om andere te kunnen helpen! Ik zou het echter nooit durven vermelden op een sollicitatiegesprek, dat ik "ervaringsdeskundige" ben (beetje groot woord zo, maar je begrijpt wat ik bedoel)
Suus 7272: mooi jouw verhaal, een good ending. Dat je nu weer echt zo gelukkig kan zijn, wat een verademing. Je zei dat er tijdens therapie veel naar boven kwam. Had je van te voren het gevoel dat er nog veel onverwerkte gebeurtenissen in je leven waren, dat je veel bagage meesleurde? Dat er zoveel oud zeer was?
zondag 26 juli 2009 om 18:09
quote:curv schreef op 26 juli 2009 @ 11:06:
Liadan: Je hebt helemaal gelijk! Wil graag in de GGZ werken, maar wil eerst controle over mijn eigen leven hebben. Besef me heel goed dat je zelf stabiel moet zijn om andere te kunnen helpen! Ik zou het echter nooit durven vermelden op een sollicitatiegesprek, dat ik "ervaringsdeskundige" ben (beetje groot woord zo, maar je begrijpt wat ik bedoel)
Dat kan ik me voorstellen. Sommige dingen zeg je wellicht liever niet. Als jij je leven weer op de rit hebt maakt dat ook niet zoveel uit. Het punt is dat je die ervaringen alsnog meeneemt in jouw hulpverleningsstijl, of je het er nou daadwerkelijk over hebt of niet.
Wat betreft de rest van je posting: gelukkig zie je in dat je hulp in moet roepen, zelfs al voel je je nu voor jouw doen 'goed'. Ik schrijf dat omdat het nog steeds allesbehalve goed met jou gaat als ik je zo lees. De eetstoornis is nog steeds flink bezig, hoewel je je misschien wat minder somber voelt. Je bent nog steeds bezig je lichaam te beschadigen door al dat braken.
Het is goed dat je steun hebt aan dit topic en dat je erover schrijft. Vergeet je ook niet concrete stappen te maken?
Liadan: Je hebt helemaal gelijk! Wil graag in de GGZ werken, maar wil eerst controle over mijn eigen leven hebben. Besef me heel goed dat je zelf stabiel moet zijn om andere te kunnen helpen! Ik zou het echter nooit durven vermelden op een sollicitatiegesprek, dat ik "ervaringsdeskundige" ben (beetje groot woord zo, maar je begrijpt wat ik bedoel)
Dat kan ik me voorstellen. Sommige dingen zeg je wellicht liever niet. Als jij je leven weer op de rit hebt maakt dat ook niet zoveel uit. Het punt is dat je die ervaringen alsnog meeneemt in jouw hulpverleningsstijl, of je het er nou daadwerkelijk over hebt of niet.
Wat betreft de rest van je posting: gelukkig zie je in dat je hulp in moet roepen, zelfs al voel je je nu voor jouw doen 'goed'. Ik schrijf dat omdat het nog steeds allesbehalve goed met jou gaat als ik je zo lees. De eetstoornis is nog steeds flink bezig, hoewel je je misschien wat minder somber voelt. Je bent nog steeds bezig je lichaam te beschadigen door al dat braken.
Het is goed dat je steun hebt aan dit topic en dat je erover schrijft. Vergeet je ook niet concrete stappen te maken?
zondag 26 juli 2009 om 21:44
Hey Curv,
Ja ik ben er van overtuigd dat er happy endings zijn!
Er kwam idd veel oud zeer naar boven, wist natuurlijk wel dat er wat zat en had ook wel altijd een idee waar het van daan kwam, maar vond mezelf toch eigenlijk ook wel altijd een aanstelster....
ik ben geadopteerd toen ik een half jaar oud was, mijn adoptieouders zijn schatten hoor en ik heb echt een heel goed leven gehad maar er zijn (uiteraard zoals elke ouder) ook wel 'fouten' gemaakt, mijn moeder leefde destijds voor de buitenwereld dus goed op school, later n goede baan een vooral SLANK zijn was erg belangrijk! Nou was ik altijd een stevige kind en later een mollige puber maar echt dik ben ik nooit geweest (zie ik nu hoor, 5 jaar geleden dacht ik hier heel anders over). dus dat slank zijn heel belangrijk was is mij met de paplepel ingegoten.
daarbij heb ik altijd, doordat ik als baby afgestaan ben, nooit echt heb kunnen/durven hechten, dit vind ik nog steeds wel lastig hoor.
toen ik 21-22 was ben ik op zoek gegaan naar mijn biologische moeder en heb haar ook gevonden, zij wou in eerste instantie geen contact, hup daar was de 2de afwijzing.... toen zij eenmaal wel contact wilde wist ik niet hoe snel ik het haar naar haar zin moest maken dus gepraat over het afstaan en de adoptie durfde ik niet. tot ik zelf mijn 1ste kind kreeg.... ik kon (en kan) me niet voorstellen dat je dat kan, je kind afstaan..
om n lang verhaal enigzins kort te maken, ben toen in therapie gegaan om hier mee te dealen, om mijn boosheid op haar een plek te geven (niet de therapie die ik in mn andere bericht beschreef hoor) en ben met mijn biologische moeder het gesprek aangegaan. er blijven nog wel lastige momenten tussen ons maar ik kan haar en haar situatie destijds wel beter begrijpen, ik zie haar verdriet en zij het mijne en dat opent in ons geval deuren.
dus ja oud zeer was er wel degelijk; het gevoel geen echter basis te hebben, niet gewenst zijn zat diep geankerd en daarna het pleasen en het gevoel dat je slank moest zijn om leuk gevonden te worden, dat bij elkaar heeft bij mij mijn eetprobleem gevormd.
maar gelukkig, gelukkig, ik ben er voor het grootste deel echt vanaf! uiteraard blijft er altijd een klein stukje van aanwezig maar daar kan ik inmiddels mee omgaan.
ik hoop dat je de barbeque overleeft hebt en dat je toch wel goed voor je zelf zorgt meisje!
ik denk aan je, wees sterk en zoek hulp! dit is niet iets wat je in je eentje moet doen!
Liefs, Suus
Ja ik ben er van overtuigd dat er happy endings zijn!
Er kwam idd veel oud zeer naar boven, wist natuurlijk wel dat er wat zat en had ook wel altijd een idee waar het van daan kwam, maar vond mezelf toch eigenlijk ook wel altijd een aanstelster....
ik ben geadopteerd toen ik een half jaar oud was, mijn adoptieouders zijn schatten hoor en ik heb echt een heel goed leven gehad maar er zijn (uiteraard zoals elke ouder) ook wel 'fouten' gemaakt, mijn moeder leefde destijds voor de buitenwereld dus goed op school, later n goede baan een vooral SLANK zijn was erg belangrijk! Nou was ik altijd een stevige kind en later een mollige puber maar echt dik ben ik nooit geweest (zie ik nu hoor, 5 jaar geleden dacht ik hier heel anders over). dus dat slank zijn heel belangrijk was is mij met de paplepel ingegoten.
daarbij heb ik altijd, doordat ik als baby afgestaan ben, nooit echt heb kunnen/durven hechten, dit vind ik nog steeds wel lastig hoor.
toen ik 21-22 was ben ik op zoek gegaan naar mijn biologische moeder en heb haar ook gevonden, zij wou in eerste instantie geen contact, hup daar was de 2de afwijzing.... toen zij eenmaal wel contact wilde wist ik niet hoe snel ik het haar naar haar zin moest maken dus gepraat over het afstaan en de adoptie durfde ik niet. tot ik zelf mijn 1ste kind kreeg.... ik kon (en kan) me niet voorstellen dat je dat kan, je kind afstaan..
om n lang verhaal enigzins kort te maken, ben toen in therapie gegaan om hier mee te dealen, om mijn boosheid op haar een plek te geven (niet de therapie die ik in mn andere bericht beschreef hoor) en ben met mijn biologische moeder het gesprek aangegaan. er blijven nog wel lastige momenten tussen ons maar ik kan haar en haar situatie destijds wel beter begrijpen, ik zie haar verdriet en zij het mijne en dat opent in ons geval deuren.
dus ja oud zeer was er wel degelijk; het gevoel geen echter basis te hebben, niet gewenst zijn zat diep geankerd en daarna het pleasen en het gevoel dat je slank moest zijn om leuk gevonden te worden, dat bij elkaar heeft bij mij mijn eetprobleem gevormd.
maar gelukkig, gelukkig, ik ben er voor het grootste deel echt vanaf! uiteraard blijft er altijd een klein stukje van aanwezig maar daar kan ik inmiddels mee omgaan.
ik hoop dat je de barbeque overleeft hebt en dat je toch wel goed voor je zelf zorgt meisje!
ik denk aan je, wees sterk en zoek hulp! dit is niet iets wat je in je eentje moet doen!
Liefs, Suus
